(... "ค่ะ หมอกสัญญา" ...) หมอก

#มหาวิทยาลัย 7.17

"มึงหยุดเสียใจเหอะ พี่บลูเค้าคงไม่อยากให้มึงเสียใจ แล้วไม่เป็นอันทำอะไร อย่างตอนนี้หรอก" ไอ้เจพูดปลอบใจ พลางตีไหล่ผมเบาๆเพื่อให้กำลังใจ

"กูหยุดเสียใจก็ได้ แต่กูจะทำให้คนที่ทำให้พี่กูต้องตาย ได้ลิ้มรสว่าการเสียคนที่รักไป มันเป็นยังไง" หึ มันต้องชดใช้ ไอ้เพื่อนทรยศ!!!

"แบล็ค!!" ผมหันขวับไปทางด้านซ้ายของตัวเองทันที ด้วยสัญชาตญาณว่าคนเรียกอยู่ทางนี้ แต่...

ว่างเปล่า! อะไรกันวะเนี้ย

"มึงหยุดทำไมวะ ไอ้บีรออยู่ใต้ตึกคณะนะเว้ย รีบไปเหอะ เดี๋ยวแม่งด่ายันโคตร" ไอ้เจบ่นถึงบีที่มีสกิลการด่าขั้นเทพ แน่นอน ผมสู้มันไม่ไหวแน่ เอาเหอะๆ เลิกคิดถึงเสียงเรียกนั่นเหอะ คงหูฝาดแน่ๆ

"อืมๆ ไปเหอะๆ กูขี้เกียจฟังมันบ่น คราวก่อนตอนนัดไปเตรียมงานรับน้องนี่ อื้อหือออ หูกูดับไปครึ่งวันเลย" ผมหันไปตอบไอ้เจ พร้อมก้าวไปข้างหน้าต่อ...

#ตึกวิศวะฯ

ผมกับไอ้เจหันไปรอบๆเพื่อมองหาไอ้บี ไปอยู่ไหนวะ ลืมถามซะด้วย โต๊ะนี่ก็ใช่น้อยๆ

"ไอ้เจ โทรถามมันดิ๊ ว่านั่งอยู่ไหน" ผมหันไปหาไอ้เจ ที่กำลังมองหาไอ้บีเหมืิอนผมเช่นกัน ก็แน่ล่ะ ไปหามันช้า หูชาไป10วัน ไม่รู้ไปสรรหาคำด่ามาจากไหนนักหนา หน้าตาก็หล่อขั้นเทพ

แต่ด่าเจ็บ

ชี๊บบบหายยย!!

"ฮัลโหล" เหมือนว่าตอนนี้โทรหาไอ้บีได้แล้ว ไอ้เจขมวดคิ้วเล็กๆ

"ห๊ะ! ใต้ตึกคณะมีกี่โต๊ะมึงดูด้วย" ไอ้เจถึงกับสะดุ้งหลังจากพูดจบ แล้วเอาโทรศัพท์ห่างหูทันที (เหมือนจะโดนด่า) สักพักมันก็เอาหูแนบโทรศัพท์อย่างกล้าๆกลัวๆ แน่ล่ะ ก็โดนด่าไปเมื่อกี้ไง แล้วเข้าใจด้วยว่าไอ้นี่อะสามารถด่าจนเพื่อนหลับได้ (ชำนาญเหลือเกิน)

โอเคๆ นอกเรื่องแล้ว เอาเป็นว่าตอนนี้เหมือนจะรู้ว่ามันอยู่ไหนแล้วล่ะ

"บอกดีๆก็ได้ป่ะวะ ทำไมต้องด่ากันด้วย!!" พอมาถึงโต๊ะไอ้เจก็จัดการทุบโต๊ะ โดยที่บีกำลังอ่านหนังสืออยู่

ขวับ!! อะไร?เมื่อกี้อะไรแว๊บๆอยู่ตรงบันไดคณะ? ไม่ต้องสนใจดีกว่า ไอ้เรื่องตรงหน้าน่าสนใจกว่าเยอะ

ไอ้บีไม่รู้สึกสทกสท้านอะไรเลยกับสิ่งที่ไอ้เจทำ เพียงแต่ปรายตา มองไปทางไอ้เจ แล้วเหมือนไอ้เจจะรู้ชะตากรรม จึงรีบนั่งทันที ถึงไอ้บีจะเป็นคนด่าเก่ง แต่ผมว่า มันเป็นคนดีนะ ผมยอมรับมันได้ ไอ้เจก็เช่นกัน อย่างน้อยก็ดีกว่าไอ้เมฆ อดีตเพื่อนของผม มันเลวเกินมนุษย์มนา...!!!

"เออ แข่งรถคราวที่แล้วได้ข่าวว่าเป็นแชมป์เหรอวะ" ผมมองไปทางไอ้ไนท์ศัตรูตลอดกาลของผม เพื่อนมันเหมือนตั้งใจพูดประชดผม มันเรียนวิศวะฯเหมือนกัน และสาขาเดียวกัน แต่ดีหน่อยที่อยู่คนละคลาส "พวกขี้แพ้มันส่งผู้หญิงมาแข่งแทนเว้ย ผลเป็นไงล่ะ 'อีนั่น'แม่งตายเลย" ผมทนไม่ไหวกำหมัดต่อยเข้าที่ปากด้านซ้ายของมันอย่างแรงจนเลือดออก

"มึงไม่มีสิทธิ์เรียกพี่สาวกูว่า 'อีนั่น' แล้วในเมื่อศาลยังไม่พิพากษา มึงเตรียมติดคุกได้ตลอดเวลา" ผมชี้หน้ามันแล้วเดินขึ้นตึกเพื่อเข้าห้องเรียน ตึกๆๆ! เสียงคนเดินขึ้นตึกก่อนผมประมาณครึ่งชั้น แต่... ตอนผมเดินมา แน่ใจมากเลยนะว่าไม่มีใครขึ้นมาก่อน แต่ไม่เป็นไร คิดอะไรนักหนา พอ อารมณ์ไม่ดี ตอนนี้ขอเข้าห้องเรียนก่อนแล้วกัน

ไลน์~ ใครไลน์มา? ผมหยิบมือถือรุ่นที่ระบบดีที่สุดในตอนนี้ขึ้นมา (จะอวดเพื่อ?)

Mint : กลางวันว่างไหม?

มิ้น เด็กนิเทศทักไลน์ผมมา เธอสนใจผม แต่ผมก็ไม่อยากอะไรกับเธอมากนักหรอกนะ ผมมีแฟนแล้ว แล้วรักมากด้วย

Black'k : ทำไม?

ผมถามอย่างพยายามตัดบท

Mint : อยากเจอ

ฮึ! เธออยากเจอฉัน แล้วฉันอยากเจอเธอไหม! แต่ก็จะปฏิเสธได้ไงล่ะน้า เธอขอมาฉันจัดให้

Black'k : ได้ กลางวันนี้ โรงอาหารคณะฉัน

อ่านแล้ว

ผมไม่รอให้เธอตอบอะไร เพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องมา

#มหาวิทยาลัย 7.14 น.

"โหยยย ตอนฉันมาสัมภาษณ์ไม่ได้เดินทั่วเลยอะ ได้เข้าแค่ตึกรวมตรงนั้นอะ ไหนๆก็ได้เป็น นักศึกษาที่นี่แล้ว ขอชื่นชมความงามหน่อยเหอะ" ฉันพูดกับบราวน์เพื่อน(ชาย)คนแรกและคนเดียวของฉัน

"อ่าว... บราวน์ แกเป็นอะไร?" ฉันหันไปมองบราวน์ ที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเศร้า... ใช่สิ พี่บลูเพิ่งเสียไป แล้วฉันกับพี่เมฆก็ไม่ได้ไปร่วมงานฌาปนกิจด้วย เพราะอะไรน่ะเหรอ? ไปฉันไม่ก็พี่เมฆจะกลายเป็นศพต่อไปที่จะเผาแหงๆ ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ ว่าพี่แบล็ค(อดีต)เพื่อนพี่เมฆน่ะ เจ้าคิดเจ้าแค้น เลือดร้อนจะตาย เขาสองคนมีปัญหาอะไรกันฉันไม่รู้ แต่ฉันขอไม่เข้าใกล้ดีกว่า เพราะตอนนั้นพี่เมฆบอกไว้....

พี่เมฆลูบหัวฉันที่นอนบนเตียงเบาๆ แล้วก้มลงมามองฉัน

"หมอกคะ สัญญากับพี่ได้ไหม ว่าถ้าพี่ยอมให้หมอกไปเรียน'ที่นั่น' หมอกจะอยู่ห่างจากพี่แบล็ค หมอกทำได้ไหมคะ" ฉันมองพี่ชายตนเองที่กำลังลูบหัวฉันเบาๆ พี่เมฆน่ะ พอเวลาอยู่กับฉัน พี่จะพูด 'คะ' 'ค่ะ' พูดเพราะๆตลอดเลย แต่เวลาอยู่กับเพื่อนจะอีกแบบนึง พี่เมฆน่ะเป็นคนรักเพื่อนมากๆเลยนะ ยอมเสียสละทุกอย่างเลย อย่างมหาลัยที่ฉันสอบเข้า เป็นมหาวิทยาลัยอันดับดีกว่ามหาวิทยาลัยของพี่เมฆ แน่นอนว่าพี่เมฆสอบเข้าได้ แต่เพราะพี่แบล็คเรียนที่นี่ไง พี่ถึงย้ายมหาลัย...

"ค่ะ หมอกสัญญา"

-----))))))))))

"เอ่อ..." ฉันไม่อยากให้บรรยากาศอึมครึม จึงคิดจะพูดขึ้น แต่ไม่รู้จะพูดอะไร "ฉันโอเค แกไม่ต้องเป็นห่วง" บราวน์ยิ้มให้ฉัน ฉันดูออกว่ารอยยิ้มที่เห็นมันมีความเศร้าแอบแฝง

"แล้วนี่ตึกคณะวิศวะฯไปทางไหนเนี้ย" เฮือกกกก จริงด้วย ฉันยังไม่รู้ทางไปตึกวิศวะฯเลยนะเนี้ย

"เอ่อออ" ฉันพูดไม่ออก "แกไม่รู้?" หูววว แกช่างฉลาดเหลือร้าย สมแล้วที่คบกันมานาน

"มึงหยุดเสียใจเหอะ......" ฉันกับบราวน์มองไปทางต้นเสียง หึยยย นั้นมันพี่แบล็ค "เออ แบล็คเรียนวิศวะฯนี่หว่า ถามพี่ก็ได้" ไม่รอให้ฉันตอบรับ มันรีบเดินออกไป

"แบล็ค!!" แย่แล้ว!!ด้วยความตกใจฉันรีบดึงบราวน์มาหลบทันนี้ แล้วจัดการเอามืออุดปากมันไว้

"แออำอะไอเอี้ย" บราวน์พยายามพูดแต่ฉันเอามือกดจนเห็นว่าพี่แบล็คไปแล้วจึงปล่อย

"แกทำอะไรเนี้ย แฮกๆ ถ้าฉันตายขึ้นมาจะทำไง" บราวน์พูดอย่างหอบๆ พลางจัดแต่งเสื้อผ้าให้ดูดี แค่นี้ก็หล่อแล้วพ่อคู๊นนน

"แกพูดอย่างกับไม่รู้" - - ฉันขอถอนคำพูดได้ไหม ที่บอกว่า มันฉลาด มันลืมไปแล้วล่ะสิ ตอนที่พี่เมฆกับพี่แบล็คมีปัญหากัน บราวน์เคยมาเล่าให้ฉันฟังว่า พี่แบล็คมาบอกให้มันเลิกยุ่งกับฉันอยู่ แน่นอนว่ามันไม่ทำตามเพราะบราวน์ค่อนข้างรักสันโดษ แล้วเพราะไม่ค่อยสนิทกับพี่ชายเท่าไหร่ จึงไม่เทำตาม

"เออๆ เกือบลืม เดี๋ยวพาไปเองก็ได้ๆ" บราวน์จับมือฉันเดินไปตามป้ายบอกทางต่างๆ คนก็ไม่ยักผ่านมาให้ถามซักคน มหาวิทยาลัยนี้นี่มันยังไงห๊ะ!

ฉันกับบราวน์เดินมาไม่นานก็ถึงตึกวิศวะฯ ฉันแอบเห็นบราวน์ที่มองตึกด้วยใบหน้าเศร้าๆ ก่อนเราจบ เราสองคนวางแพลนจะเรียนวิศวะฯยานยนต์เหมือนกัน ทางครอบครัวของบราวน์ทำบริษัทผลิตรถยนต์ ส่งออก ทั้งในประเทศและต่างประเทศ ส่วนฉัน ครอบครัว ทำบริษัทผลิตอะไหล่บิ๊กไบท์รายใหญ่ของประเทศ อ่อ แต่ฉันเรียนเพราะอยากเรียนนะ ส่วนบราวน์น่ะ วางแผนไว้ตั้งแต่ม.4 มันพร่ำเพ้อทุกวัน เฮ้อออ แต่เพราะพี่บลู ที่กำลังจะรับหน้าที่บริหารบริษัทต่อจากพ่อของเขา เสียชีวิต เขาจึงถูกบังคับให้เรียนบริหาร แน่นอนว่าเขาปฏิเสธไม่ได้

"บราวน์..." ฉันเรียกชื่อเพื่อนอย่างแผ่วเบา "ไม่เป็นไร ฉัน...โอเค ขอ...ไปเรียนก่อนนะ" ฉันมองตามเพื่อนไป ฉันสงสารบราวน์จัง เพราะครอบครัวฉันไม่บังคับล่ะมั้ง พี่เมฆถึงได้เรียนสถาปัตฯ ส่วนฉันที่เป็นผู้หญิง ก็ได้เรียนวิศวะฯ ไม่ได้ใช้เส้นนะ ท่านให้สอบเข้าเอง ถ้าสอบไม่ได้ก็ชวดคณะที่อยากเรียน อ่อ ส่วนเรื่องผู้บริหารคนต่อไปน่ะ บ้านฉันก็เหมือนบ้านบราวน์แหละ ให้พี่คนโตดูแล ของฉันก็มีพี่ชายคนโตนะ ชื่อพี่ 'สกาย' พี่กายไปเรียนคณะบริหารธุรกิจ ที่L.A. ปีนี้ก็จะจบแล้ว อะ อะ ถึงบ้านฉันจะรวยแต่พี่กายก็ไม่ขอค่าเทอมนะ เพราะพี่แกสอบชิงทุนได้ *0* พี่กายนี่ไอคิว170 เชียว ถ้าได้สักครึ่งคงดี

"บอกดีๆก็ได้ป่ะวะ ทำไมต้องด่ากันด้วย!!" ฉันหันไปมองต้นเสียง เฮือกกก!!! พี่แบล็ค รีบซ่อนๆ ฉันแอบมองผ่านผนังบันได เฮ้อออ ดีนะที่ไม่เห็น ฉันกุมอกตัวเองอย่างเบาใจ

"เออ แข่งรถคราวที่แล้วได้ข่าวว่าเป็นแชมป์เหรอวะ" ฉันแอบมองเหตุการณ์ด้านหลังกำแพง ใครกันนะ ทำไมถึงได้พูดหยาบคายเช่นนี้

"พวกขี้แพ้มันส่งผู้หญิงมาแข่งแทนเว้ย ผลเป็นไงล่ะ 'อีนั่น'แม่งตายเลย" จบคำ พี่แบล็คสวนหมัดเข้าที่มุมปากของคนพูด เลือดนี่ *0*

"มึงไม่มีสิทธิ์เรียกพี่สาวกูว่า 'อีนั่น' แล้วในเมื่อศาลยังไม่พิพากษา มึงเตรียมติดคุกได้ตลอดเวลา" พี่แบล็คชี้หน้าคนที่ถูกต่อย หวายๆๆๆ พี่แบล็คกำลังมาทางนี้แล้ววว ตึกๆๆๆ ฉันรีบวิ่งขึ้นอาคารทันที แหม ถ้าอยู่ มีหวังได้ตายแหงๆ ฉันรีบวิ่งเข้าห้องเรียนตัวเองทันที วู้ววว ฉันจับอกอย่างโล่งใจ

ตืดดด!!! ใครโทรมา? ฉันหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูเบอร์ 'Brother Mak' พี่เมฆ? โทรมาทำไมเนี้ย ฉันกดรับสายอย่างสงสัย

(ทำไมรับสายช้า...) เอาแล้วไง "ไม่ช้านะพี่เมฆ" ก็จริงนี่หว่า แปปเดียวเอง

(อะ อะ ไม่ช้าก็ไม่ช้า ถึงห้องเรียนยังคะ?)

"หมอกถึงแล้วค่ะ พี่เมฆล่ะถึงยัง" ฉันถามพี่เมฆกลับ

(ถึงแล้วค่ะ เดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปรับนะคะ)

"โอเคค่ะพี่เมฆ เดี๋ยวเย็นนี้หมอกไปรอที่หน้าม.นะคะ"

(โอเคค่ะ พี่ไปรับ ดูแลตัวเองด้วย)

"ค่ะ"

(พี่วางสายก่อนนะคะ ตูดดด...)

พี่เมฆนี่น่ารักเสมอเลยนะ สมแล้วที่เป็นพี่ชายฉัน เขาช่างแสนน่ารัก สุภาพกับฉันเสมอ ถ้าฉันไม่ได้เป็นน้องสาว ฉันว่าฉันหลงรักพี่เมฆไปแล้ว แต่แน่นอน มันไม่ใช่อย่างนั้น ตอนนี้ฉันก็รักพี่เมฆนะ แต่รักแบบพี่ชายอะ

อะ นี่เลยเวลาเรียนแล้วนี่ ทำไมยังไม่มีใครมา เดี๋ยวนะ ฉันเข้าถูกห้องไหมเนี้ย .... นี่มันห้อง วศ212

(วิศวะฯ ชั้น2 ห้อง12) แต่นี่ เฮ้ย!!! ตารางมันคือ วศ.312 แย่แล้ว....

"..." ว่าแล้ว ว่าต้องสาย วิชานี้คือวิชา สังคมศาสตร์ หืยยยย แย่แน่

"ขออนุญาตค่ะอาจารย์" พรึบ!! ทุกสายตาหันมามองฉัน อะไรอะ ToT "คือหนูเข้าห้องผิดอะค่ะ" อาจารย์คนนั้นมองฉัน พลางพยักหน้า ฉันรีบเข้าห้อง แน่นอนว่าเพื่อนๆในคลาสมองฉันเป็นตาเดียว

แล้วจะแคร์ทำไม ตั้งใจเรียนๆ....