สวัสดีจ้า หนูชื่อ เฌอแตม อายุ 16 ปี หนูเป็นเด็กดีน่ารักพูดน้อย(หรือป่าวไม่รู้) ^(++)^ นั่นแหละๆ เด็กดีแล้วกัน ขออนุญาตแนะนำตัวแค่นี้ก่อนนะ เพราะฉันหิวแล้ว แฮร่ “มี๊หนูหิวข้าวแล้ว” ฉันหันไปบอกมี๊ที่นั่งทำงานอยู่ มี๊เงยหน้าขึ้นมามองแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเผื่อโทรหาใครบางคน “ริชาร์ด ว่างหรือป่าว น้องเฌอหิว หาซื้อไรเข้ามาหน่อย” -.- ใช้คนอื่นเก่งจังเลย อยากกินฝีมือแม่อ่ะ ฉันทำหน้ามุ้ย “เป็นอะไรหนู” “หนูอยากให้มี๊ทำให้กินอ่ะ” มี๊ยิ้มนิดๆแล้วก้มหน้าทำงานต่อ มี๊ไม่ค่อยสนใจหนูเลยอ่ะ เห้อ…

กริ๊กๆ.. เสียงประตูบ้านเปิดพร้อมกับผู้ชายตัวสูงราว180 ผมสีดำตาคมผิวขาว ถามว่าหล่อไหมสำหรับฉันก็หล่อแหละ แต่ไม่ใช่สเปคเขาเดินเข้ามาพร้อมถุงอะไรบ้างอย่าง “น้องเฌอแตมครับ สปาเกตตี้คาโบนาร่าของโปรดมาแล้วครับ” พี่ริชาร์ดพูดพร้อมยืนถุงให้ “ขอบคุณค่ะ หนูอยากกินข้าวฝีมือมี๊แท้ๆ น่าเบื่อจริงๆ”

“ฮ่าๆ มี๊หนูทำงานอยู่นี่ “ ฉันหันไปมองมี๊พร้อมทำหน้าเซ็งเล็กน้อย

“พี่ริชาร์ดกินข้าวยัง กินด้วยกันไหม”

“น้องเฌอทานเลยครับ เดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อน”

“ โอเค “

**** หลังจากทานข้าวเสร็จ****

ฉันมองพี่ริชาร์ดที่กำลังนั่งจ้องหน้าฉันอยู่ “พี่ริชาร์ด จ้องหนูทำไม”

เขายิ้มพร้อมกับยกมือขึ้นเกาแก้มตัวเอง “อ้อ ไม่มีอะไรครับ “ ^^

อะไรของเขา “เฌอแตม!!” เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นพี่สาวเเสนสวยของฉันเอง>

“ว่าไงคะ พี่อลิซ”

“เรารู็เรื่องหรือยัง ริชาร์ดลุกฉันจะนั่ง “ พี่อลิซพูดแล้วทำท่าไล่พี่ริชาร์ด

พี่ริชาร์ดลุกขึ้นแล้วก็โค้งตัวให้เล็กน้อยเป็นการบอกลา ก่อนจะเดินออกไป พอไม่มีใครอยู่ พี่อลิซก็เปิดบทสนทนาอันตึงเครียด..

‘มี๊จะรับเด็กมาเลี้ยงอีกรู้หรือยัง คนเนี่ยรับเป็นลูกเป็นธรรมเลยนะ”

“หื้ม ใครเหรอ” ฉันถามแบบงงๆ

“เฌอ!! ซื่อหรือโง่เนี่ย” พี่อลิซพูดแล้วก็ชักสีหน้านิดหนึ่ง เอ้า ก็เราผิดอะไรอ่ะ พี่สาวนี่ “อะไรเล่า!!”

“เธอนี่มันจริงๆเลย ไม่คุยด้วยแล้ว” พูดจบพี่สาวก็ลุกเดินขึ้นหห้องทันที ทิ้งให้เรานั่ง งง ว่าเราทำอะไรผิด T^T แง่ แต่มี๊จะรับลูกบุญธรรมอ่อ เป็นพี่หรือน้องเราน่าอยากรู้จัง อิอิ ไปถามมี๊ดีกว่า ว่าแล้วก็ไปหามี๊โลด

ตึ๊งๆๆๆๆๆ ฉันวิ่งด้วยความเร็ว1000แรงม้า -.- ฟิ้ววว

“มี๊จ๋าา “ฉันวิ่งไปกอดมี๊ “ว่าไงลูก มีอะไร”

“มี๊จะรับลูกบุญธรรมเหรอคะ” O.O

“ใช่ลูก ทำตาโตทำไม” แล้วมี๊ก็ทำตาโตตามฉัน -.- “ ก็..ก็..ก็”

“ก็อะไรลูก ^^” ติดอ่างเฉย ^0^ ฮ่าา “ก็หนูได้ยินมาว่ามี๊จะรับเด็กมาเลี้ยงผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ” ฉันเอียงคอถาม มี๊ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “รอลุ้นเอาน่ะ”แล้วเอามือมาวางบนหัวฉันแล้วโยกเป็นตุ๊กกาไขลาน -0- ลุ้นอีกแล้ว ลุ้นตลอดงื้อ “ ดึกแล้ว ไปนอนได้แล้วลูก เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปโรงเรียนสาย”

“ 2 ทุ่มนี่ยังไม่ดึกน่ะคะ “ ฉันพูดพร้อมกับมองนาฬิกา

“อยากหน้าแก่เหรอลูก” มี๊พูดแล้วยิ้ม “0.0

“หนูไปนอนแหละ “ ฉันไม่อยากแก่ไวน่ะฮี่ๆ นี่แหละท่าไม้ตายมี๊

“ให้ไวเลย”มี๊พูดแล้วลุกมาส่งฉันที่ห้องนอน

“ฝันดีนะลูก”

“ฝันดีค่ะมี๊”

>>>รออ่านตอนต่อไป<<<

คืนนี้... ฉันนอนหลับไปพร้อมกับความคิดฟุ้งซ่านเกี่ยวกับเด็กบุญธรรมที่มี๊จะรับมาเลี้ยง ความคิดถึงหน้าตาและนิสัยของเขาหรือเธอทำให้ฉันไม่สามารถหลับได้จริงๆ มีคำถามมากมายที่วนอยู่ในหัว เช่น “จะเป็นพี่หรือน้องดีนะ?” และ “เขาหรือเธอจะเป็นคนดีไหม?”

ทุกครั้งที่หลับตา ฉันมักนึกถึงการมีเด็กคนใหม่ในบ้าน การแบ่งปันความรักที่มีต่อกัน หรือแม้กระทั่งการปรับตัวให้เข้ากับคนใหม่ในครอบครัว ซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นแต่ก็รู้สึกกดดันในเวลาเดียวกัน ฉันคงต้องแสดงให้เห็นว่าฉันเป็นน้องที่ดีนะ

“ทำไมต้องคิดมากขนาดนี้?” ฉันส่ายหัวให้กับความคิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด จนในที่สุดก็หลับไป

เช้าวันถัดมา...

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นและทำให้ฉันสะดุ้งตื่น

“อ้ากกก!! ตายแล้ว! ลืมตั้งนาฬิกาปลุก!” ฉันลุกขึ้นวิ่งไปที่ห้องน้ำด้วยความเร็วสูง

ระหว่างที่แต่งตัว ฉันคิดถึงเรื่องเมื่อวาน ทำไมพี่อลิซถึงดูกังวลเกี่ยวกับการรับเด็กมาเลี้ยง อาจจะมีเรื่องราวอะไรที่ซ่อนอยู่ ฉันรู้สึกอยากถามพี่อลิซมาก แต่คงต้องรอจนกว่าเธอจะอยู่ในอารมณ์ดี

“วันนี้ต้องไปโรงเรียนให้ทัน!” ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะรีบออกจากบ้าน

ระหว่างทางไปโรงเรียน ฉันพบกับพี่ริชาร์ดที่กำลังรอรถเมล์อยู่

“สวัสดีค่ะพี่ริชาร์ด!” ฉันยิ้มให้เขา

“สวัสดีครับน้องเฌอ แต่งตัวสวยจังวันนี้” เขายิ้มตอบ

“ขอบคุณค่ะ!” ฉันรู้สึกเขินอายแต่ก็พยายามทำตัวให้ปกติ

“วันนี้เป็นไงบ้าง มีอะไรให้ช่วยไหม?” เขาถาม

“ยังไม่มีอะไรเลยค่ะ แต่หนูได้ยินมาว่ามี๊จะรับลูกบุญธรรมอีกคน” ฉันเอ่ยขึ้นแบบไม่รู้จะเริ่มจากไหน

“อ่อ...” พี่ริชาร์ดดูเหมือนจะสนใจ “น้องเฌอคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนั้นคะ?”

“หนูยังไม่แน่ใจเลยค่ะ แต่หนูอยากรู้จักเขาจัง” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้เขา

“ถ้าเขาเข้ามาในบ้าน หนูคงต้องแสดงให้เขาเห็นว่าเฌอแตมเป็นเด็กดีนะ” พี่ริชาร์ดพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้ฉันรู้สึกกดดัน

“หนูจะทำให้ดีที่สุดค่ะ!แต่หนูก้เป็นเด็กดีอยู่แล้วไหมล่ะ” ฉันพูดด้วยความมั่นใจ แต่ในใจกลับมีเสียงเล็กๆ ที่บอกว่า “จะทำได้จริงหรือ?”

“ดีมาก! ถ้าหนูต้องการอะไร บอกพี่ได้นะ” เขายิ้มให้ก่อนจะเดินไปขึ้นรถเมล์ที่มาหยุดหน้าเรา

“ขอบคุณค่ะ!” ฉันยิ้มส่งเขาไป

ขณะที่รถเมล์พาฉันไปโรงเรียน ความคิดเรื่องการมีลูกบุญธรรมยังวนเวียนอยู่ในใจ มันทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน...

“แล้วถ้าเขาหรือเธอไม่ชอบฉันล่ะ?” ฉันถามตัวเอง ทำไมใจมันถึงได้หนักหนาแบบนี้

ระหว่างที่เรียนอยู่ในห้อง ฉันมักจะเห็นพี่ริชาร์ดอยู่แถวๆ โรงเรียน เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าโลกนี้ไม่เงียบเหงาอีกต่อไป แต่เมื่อพี่ริชาร์ดไม่อยู่ ฉันก็เริ่มรู้สึกถึงความเหงาในใจอย่างบอกไม่ถูก...

“เฌอแตม!” เสียงคุณครูเรียกฉันทำให้ฉันสะดุ้ง “มาตอบคำถามได้ไหม?”

“คะ!” ฉันตอบอย่างรวดเร็ว แล้วรู้สึกอายเมื่อทุกคนหันมามองฉัน

“ตอบคำถามเรื่องการบ้านหน่อย”

“อืม... ค่ะ... ถ้าเป็นการบ้าน เฌอคิดว่า...” ฉันเริ่มพูดและพยายามมุ่งมั่นทำให้ดีที่สุด แม้ว่าความคิดถึงเรื่องเด็กบุญธรรมจะไม่เคยหยุดอยู่ในใจ

ในระหว่างการเรียน ฉันไม่สามารถหลีกเลี่ยงการคิดถึงลูกบุญธรรมที่จะมาใหม่ได้เลย มันเปรียบเสมือนก้อนเมฆที่ลอยอยู่ในใจ ที่ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน

“แล้วถ้าเขาเข้ามาในบ้าน ฉันจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้เขารู้สึกสบายใจ?” คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวตลอด

หลังจากโรงเรียนเลิก

วันนี้ฉันรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปช้ามาก เมื่อได้ข่าวว่ามีลูกบุญธรรมคนใหม่ที่จะเข้ามาอยู่ในบ้าน ฉันแทบจะนับเวลาถอยหลัง รอคอยวันที่จะได้เจอเขา

“เฌอแตม!” เสียงของพี่อลิซดังขึ้นจากด้านหลัง ขณะที่ฉันกำลังเดินออกจากโรงเรียน

“ค่ะพี่อลิซ!” ฉันหันไปมองเธอ

“มี๊บอกว่าพรุ่งนี้เขาจะเข้ามาอยู่ที่บ้านนะ” พี่อลิซยิ้มให้ แต่ทว่าฉันรู้สึกเหมือนมีความกดดันอยู่ในบรรยากาศ

“อืม... จริงเหรอคะ? แล้วเขาจะมาเวลาไหน?” ฉันถามด้วยความตื่นเต้น

“ช่วงบ่ายนู่นแหละ มาเถอะ รีบกลับบ้านไปเตรียมตัวเถอะ” พี่อลิซพูดแล้วจับมือฉันให้เดินไปด้วยกัน

เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอก มีความตื่นเต้นผสมกับความกังวลปะปนกันไปหมด “จะทำอย่างไรให้เขารู้สึกยินดีที่เข้ามาในบ้านของเรา?” ฉันถามตัวเอง

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนกระทั่งได้ยินเสียงรถยนต์จอดที่หน้าบ้าน ฉันรีบวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นระรัวเมื่อเห็นมี๊ยืนอยู่ข้างนอกกับผู้ชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาคมคาย ผมสีดำสนิท และดวงตาสีเข้มที่มีแววใจร้อน

“นี่คือวิคเตอร์ ลูกบุญธรรมคนใหม่ของเรา” มี๊พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“สวัสดีครับ น้องเฌอแตม” วิคเตอร์ยิ้มให้ฉัน แต่ดวงตาของเขากลับแสดงความไม่แน่ใจ ราวกับว่าต้องการทดสอบว่าฉันเป็นใคร

“สวัสดีค่ะ” ฉันตอบเสียงเบา หัวใจของฉันรู้สึกเหมือนจะหลุดออกมาเมื่อได้สบตากับเขา

“หวังว่าเราจะได้ใช้เวลาด้วยกันนะ” เขาพูด น้ำเสียงเขาหยาบแต่มีความอบอุ่นซ่อนอยู่

“ค่ะ!” ฉันพูดตอบเสียงแข็ง แต่ในใจกลับรู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะหยุดหายใจ

มี๊มองดูทั้งคู่แล้วยิ้มออกมา “ลองทำความรู้จักกันหน่อยไหม? มี๊จะไปทำอาหารให้ทุกคนทาน”

“คะ!” ฉันตอบตกลง ก่อนที่มี๊จะเดินไปยังห้องครัว

“แล้ว... เฌอแตม เป็นยังไงบ้าง?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่มีความสงสัย

“ก็ปกติดีค่ะ พึ่งรู้ว่ามีคนจะมาอยู่ด้วย” ฉันพูดคำแรกออกไป พร้อมกับคิดว่าควรจะทำอย่างไรให้เขารู้สึกดี

“อืม...” เขาพยักหน้า ราวกับจะคิดอะไรบางอย่าง “แล้วสนุกไหมที่บ้าน?”

“สนุกค่ะ! หนูมีพี่อลิซและมี๊ที่ดูแลดีมาก” ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเล่าเรื่องที่ดีให้เขาฟัง

วิคเตอร์ยิ้มออกมา แต่แล้วความรู้สึกเครียดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง “แต่... ฉันไม่ค่อยชอบมีคนมาทำให้วุ่นวาย” เขาพูดเสียงเบา แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความจริงจัง

“ทำไมล่ะคะ?” ฉันถามด้วยความสงสัย

“พี่แค่ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง” เขาตอบเสียงแหบแห้ง สายตาของเขาแสดงให้เห็นถึงความกังวล

“แต่บางครั้งการเปลี่ยนแปลงก็ทำให้ชีวิตน่าสนุกมากขึ้นนะคะ” ฉันตอบกลับด้วยความพยายามที่จะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

“ถ้าหนูพูดอย่างนั้น พี่จะพยายาม” เขาตอบด้วยรอยยิ้มที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ฉันรู้สึกเหมือนมีแสงสว่างเล็กๆ เกิดขึ้นในหัวใจของเขา

“พี่ริชาร์ดก็เป็นคนดีนะคะ” ฉันพูดต่อ “เขาจะช่วยเราได้ถ้ามีปัญหา”

“ริชาร์ด?” เขาถามด้วยความสงสัย “ใคร?”

“เขาเป็นพี่ชายของเรา พี่ที่ดีมากเลยค่ะ” ฉันอธิบาย

“อืม...” เขายิ้มให้กับคำพูดของฉัน แต่อารมณ์เขายังคงตึงเครียด “ยังไงก็ได้ พี่จะพยายาม”

การพูดคุยกับวิคเตอร์ในช่วงนี้ทำให้ฉันรู้สึกมีความหวังและอยากจะช่วยเขาให้รู้สึกดีขึ้นในบ้านนี้ ฉันรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่ก็หวังว่าเขาจะเปิดใจและให้โอกาสกับชีวิตใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้น

เมื่อมี๊เรียกให้ไปทานข้าว ฉันรู้สึกตื่นเต้นและหวังว่าวิคเตอร์จะมีความสุขกับสิ่งที่อยู่รอบตัวเขา

“พี่วิคเตอร์ มาเถอะค่ะ เราจะทานข้าวกัน” ฉันเรียกเขา แล้วทั้งคู่ก็เดินไปยังห้องอาหาร

ที่นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวระหว่างฉันกับวิคเตอร์ ฉันรู้ว่ามันจะไม่ง่าย แต่ในใจของฉันมีความหวังที่แสนสดใสให้กับอนาคตที่รออยู่ข้างหน้า...