สียงกีตาร์อะคูสติกที่บรรเลงออกมาอย่างไพเราะลอยละล่องไปตามสายลมในยามเย็น นักศึกษาหลายคนกำลังพักผ่อนที่สนามหญ้ากลางมหาวิทยาลัย สถานที่ที่เหมาะกับการนั่งพักหลังจากวันที่ยาวนานและเคร่งเครียดของการเรียน แต่ในมุมหนึ่งของสนามหญ้า กลุ่มนักศึกษากลุ่มหนึ่งกำลังรุมล้อมรุ่นพี่ที่นั่งอยู่กับกีตาร์ในมือของเขา

“ภีม! เล่นเพลงนี้ให้ฟังหน่อยสิ!” เสียงเพื่อนคนหนึ่งตะโกนขึ้นมากลางวง ภีมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะปรับสายกีตาร์ให้เข้าที่ แล้วเริ่มเล่นเพลงตามที่เพื่อนขอ เสียงดนตรีจากกีตาร์ของเขานั้นไม่เพียงแต่ไพเราะ แต่มันยังมีความรู้สึกและอารมณ์ที่สื่อออกมาได้อย่างชัดเจน

นัท นักศึกษาปีหนึ่ง นั่งอยู่ห่างจากกลุ่มนักศึกษาที่รุมล้อมภีม เขาจ้องมองรุ่นพี่ที่กำลังเล่นดนตรีอย่างหลงใหล แสงอาทิตย์ที่ลาลับขอบฟ้าและเงาของต้นไม้รอบๆ สร้างบรรยากาศที่เหมือนฝัน เสียงเพลงทำให้นัทรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในโลกอีกใบหนึ่ง โลกที่เต็มไปด้วยความสงบและอบอุ่น

"เขาเล่นดนตรีเก่งจังเลยนะ" นัทพึมพำกับตัวเองในขณะที่จับจ้องภีม

ภีมไม่ได้สังเกตเห็นนัทที่นั่งอยู่ห่างๆ เขาเพียงเล่นดนตรีด้วยความสุขและความสบายใจที่แท้จริง ความสามารถในการเล่นดนตรีของเขาเป็นที่รู้จักในหมู่นักศึกษามหาวิทยาลัย ไม่ว่าจะเป็นการแสดงในงานคอนเสิร์ตหรืองานเลี้ยงต่างๆ หรือแม้กระทั่งการเล่นแบบไม่เป็นทางการในสนามหญ้าเช่นนี้ ทุกครั้งที่ภีมเล่นดนตรี มันเหมือนกับว่าโลกทั้งใบหยุดนิ่งเพื่อฟังเสียงของเขา

เสียงเพลงจบลงด้วยเสียงเชียร์และปรบมือของเพื่อนๆ ทุกคน ภีมยิ้มกว้างก่อนจะพูดขอบคุณทุกคน นัทมองดูการสนทนาและการหัวเราะระหว่างภีมกับเพื่อนๆ ด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นหัวใจ แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกได้ถึงความเหงาและความไม่มั่นใจในตัวเอง

นัทหันมองไปทางอื่นเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ใครเห็นว่าเขาจ้องมองภีมอยู่นานเกินไป แต่ในใจของเขา ความรู้สึกที่เหมือนถูกดึงดูดด้วยเสียงดนตรีและบุคลิกของภีมก็ยังคงอยู่

“บางทีแค่ได้มองดูจากที่ไกลๆ ก็คงพอแล้วล่ะมั้ง” นัทคิดในใจพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ

แต่สิ่งที่นัทไม่รู้ก็คือ บางครั้งการที่เราได้พบกับใครสักคนที่มีความหมายต่อเรามากกว่าแค่การจ้องมองจากที่ไกลๆ อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่เราไม่คาดคิดก็ได้

"นัท นายจะไปไหนหรือ?" เสียงเพื่อนในกลุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นนัทเก็บหนังสือใส่กระเป๋าอย่างรีบร้อนหลังเลิกเรียน นัทยิ้มเล็กๆ แล้วตอบเบาๆ ว่า "ไปหาที่อ่านหนังสือเงียบๆ หน่อยน่ะ เดี๋ยวเจอกันตอนเย็นนะ"

นัทเดินออกจากห้องเรียนแล้วมุ่งหน้าไปที่สนามหญ้ากลางมหาวิทยาลัย ที่นั่นเป็นที่โปรดของเขาเมื่ออยากหนีความวุ่นวายของเพื่อนฝูงและเสียงรบกวนต่างๆ บางครั้งการนั่งอยู่คนเดียวในที่เงียบๆ ก็ช่วยให้เขาได้ทบทวนเรื่องต่างๆ และหายใจได้เต็มปอด

เมื่อมาถึงสนามหญ้า นัทเลือกนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ให้ร่มเงาเย็นสบาย สายลมพัดเบาๆ พาใบไม้เสียดสีกันเกิดเสียงซ่าๆ ที่ฟังแล้วรู้สึกสบายใจ เขาเปิดหนังสืออ่านเล่นที่พกติดตัวมาเพื่อผ่อนคลาย

แต่อีกด้านหนึ่งของสนามหญ้า เสียงกีตาร์อะคูสติกที่คุ้นเคยเริ่มดังขึ้น นัทรู้ทันทีว่าเป็นเสียงของภีม แม้จะไม่เคยคุยกัน แต่ชื่อเสียงของภีมเป็นที่รู้จักกันดีในมหาวิทยาลัย โดยเฉพาะในชมรมดนตรีที่ภีมเป็นสมาชิกหลัก

นัทแอบชำเลืองมองไปทางที่เสียงกีตาร์ดังขึ้น เขาเห็นภีมนั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาที่ล้อมรอบ เขามีกีตาร์ในมือและกำลังเล่นเพลงโปรดด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายและมั่นใจ ใบหน้าของเขายิ้มแย้ม สายตาของเขามองลึกลงไปในเสียงดนตรีที่กำลังบรรเลง

นัทนั่งฟังอยู่อย่างเงียบๆ และสังเกตเห็นว่าหัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่ภีมเล่นโน้ตที่สวยงาม สายตาของเขาไม่อาจหลีกเลี่ยงจากภาพที่เห็นตรงหน้าได้เลย เสียงกีตาร์นั้นราวกับจะสะกดเขาให้อยู่ในที่ของเขา แม้แต่ความคิดที่ว่าควรจะหันไปทำอย่างอื่นก็ยังไม่เกิดขึ้น

"นัท!" เสียงเพื่อนเรียกเขาด้วยน้ำเสียงสูง ทำให้เขาสะดุ้ง นัทหันไปหาที่มาของเสียงด้วยท่าทางลนลาน

"ทำอะไรอยู่คนเดียวตรงนี้เหรอ?" เพื่อนถามอย่างสงสัย นัทยิ้มแล้วตอบเบาๆ ว่า "ไม่มีอะไร แค่พักสายตานิดหน่อยน่ะ"

เพื่อนหรี่ตามองอย่างรู้ทัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ นัทรู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติม เขาไม่กล้าเล่าให้เพื่อนฟังว่ากำลังจ้องมองภีมอยู่ เพราะไม่อยากถูกล้อ

"นายจะไปกินข้าวเที่ยงที่ไหนกันล่ะ?" เพื่อนถามขึ้น นัทพยักหน้า "ไปที่โรงอาหารกลางมหาวิทยาลัยเถอะ ฉันหิวแล้ว"

ทั้งคู่เดินไปยังโรงอาหาร แต่นัทรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างดึงดูดให้เขาหันกลับไปมองสนามหญ้าอีกครั้ง ภีมยังคงเล่นกีตาร์อย่างไม่หยุดหย่อน เสียงดนตรีของเขายังคงอบอวลอยู่ในอากาศ และใจของนัทยังคงหวังว่าจะได้พบกับภีมในสักวันหนึ่ง

การที่นัทได้ยินเสียงกีตาร์ของภีมเป็นสิ่งที่ดึงดูดเขาอย่างลึกซึ้ง เปิดเผยให้เห็นถึงความสนใจและความหวังในใจของเขาที่จะได้รู้จักภีมมากขึ้น.......

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยแสงแดดที่อุ่นขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่นัทเดินไปที่อาคารเรียน เขามีความรู้สึกเหมือนว่าโลกใบนี้ยังคงตกอยู่ในร่องรอยของเสียงกีตาร์จากเมื่อวาน มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกถึงการมีอยู่ของภีมอยู่ในทุกย่างก้าว

เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน นัททำการบ้านในห้องสมุดเพื่อลดความเครียด แต่ใจของเขายังคงคิดถึงเสียงดนตรีที่ภีมเล่น เขาไม่ได้เห็นภีมที่สนามหญ้าอีกเลยตั้งแต่นั้นมา จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงดนตรีจากห้องซ้อมดนตรีของชมรมดนตรีที่อยู่ใกล้ๆ

"อ้าว นัท! มาที่นี่ทำไมเหรอ?" เสียงของตาลดังขึ้นจากด้านหลัง นัทหันไปพบกับตาล เพื่อนร่วมรุ่นของภีมที่มีท่าทางเป็นกันเองและพูดคุยเก่ง

"อ๋อ ฉันแค่เดินผ่านมาน่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะเข้ามา" นัทตอบเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มให้

"โอ้ จริงเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็เข้ามาเถอะ เรากำลังมีการซ้อมวงดนตรีอยู่" ตาลเชิญชวน นัทลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เดินตามตาลเข้าไปในห้องซ้อม

ภายในห้องซ้อมดนตรี มีนักเรียนหลายคนกำลังเล่นเครื่องดนตรีที่แตกต่างกันไป แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนหยุดหายใจคือการปรากฏตัวของภีมที่กำลังนั่งอยู่ที่มุมห้อง เขากำลังปรับแต่งกีตาร์ของเขาและเตรียมพร้อมสำหรับการซ้อม

"ภีม! นัทมาหาเรา!" ตาลเรียกภีม ขณะที่ภีมหันมาทางนัทด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

“สวัสดีครับ” ภีมพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร นัทรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่พยายามยิ้มกลับอย่างอบอุ่น

“สวัสดีครับ” นัทตอบเสียงเบาๆ ขณะที่ภีมเดินเข้ามาใกล้

“นัทใช่ไหม? ฉันได้ยินมาว่าเธอชอบดนตรี” ภีมพูด เขามองไปที่นัทด้วยความสนใจที่จริงใจ นัทรู้สึกใจเต้นเร็วขึ้นเมื่อได้รับความสนใจจากภีม

“อืม... ใช่ครับ” นัทตอบ เขาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง แต่ก็รู้สึกว่าความตื่นเต้นในใจเริ่มเพิ่มขึ้น

“ดีเลยครับ ถ้าสนใจเรากำลังซ้อมเพลงใหม่อยู่ สามารถนั่งฟังได้เลยครับ” ภีมเสนอ นัทพยักหน้าและนั่งลงที่มุมห้องซึ่งสามารถมองเห็นภีมและวงดนตรีได้อย่างชัดเจน

การซ้อมเริ่มต้นขึ้นและภีมเริ่มเล่นเพลงที่เต็มไปด้วยอารมณ์ เพลงที่ภีมเล่นเป็นเพลงที่นุ่มนวลและมีความรู้สึก เขาถ่ายทอดอารมณ์ผ่านการเล่นกีตาร์อย่างลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความรัก

นัทนั่งฟังอย่างเงียบๆ ด้วยความหลงใหล เขารู้สึกเหมือนว่าเสียงดนตรีของภีมทำให้โลกภายนอกหายไป เขามองไปที่ภีมที่เล่นดนตรีอย่างตั้งใจและรู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่ไม่สามารถอธิบายได้

หลังจากการซ้อมเสร็จสิ้น ทุกคนเริ่มเก็บเครื่องดนตรีและพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง ภีมเดินเข้ามาหานัทที่ยังนั่งอยู่

“นัทชอบเพลงที่เราซ้อมวันนี้ไหมครับ?” ภีมถามด้วยความสงสัย นัทยิ้มแล้วตอบว่า “ชอบมากครับ เพลงของคุณทำให้รู้สึกผ่อนคลาย”

“ดีใจครับ” ภีมตอบพร้อมกับยิ้ม “ถ้าสนใจจะมาเป็นสมาชิกชมรมดนตรีของเราก็ยินดีครับ”

“อืม... ฉันจะคิดดูครับ” นัทตอบ

“ไม่ต้องรีบครับ ขอแค่คุณสนุกกับการฟังเพลงและดนตรีก็พอ” ภีมพูด เขามองไปที่นัทด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

หลังจากนั้น นัทเดินออกจากห้องซ้อมด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุขและตื่นเต้น การได้พบกับภีมอีกครั้งและได้ยินเสียงดนตรีของเขาอีกครั้งทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในฝัน

“บางทีฉันอาจจะลองเข้าร่วมชมรมดนตรีดูบ้างก็ได้นะ” นัทคิดในใจ ขณะเดินกลับไปที่หอพัก

การเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างนัทและภีม นัทได้พบกับภีมในสถานที่ที่เขามีความถนัดและทักษะที่โดดเด่น การเข้ามาในชีวิตของภีม.......