ท่ามกลางเสียงร้องของนกและแสงแดดที่ส่องผ่านใบไม้หนาแน่น ลู่เจี้ยน วิ่งหนีผ่านป่าทึบ บาดแผลที่ขาของเขาทำให้การก้าวย่างแต่ละก้าวเป็นความเจ็บปวดที่ยากจะทนไหว เลือดที่ไหลจากบาดแผลราดรดลงบนพื้นดิน ทิ้งร่องรอยสีแดงสดท่ามกลางต้นไม้ที่เขียวขจี

"ข้าต้องรอด...ต้องกลับไปที่วัง..." ลู่เจี้ยนพึมพำเบาๆ พลางกัดฟันฝืนความเจ็บปวดที่รุนแรง เขาตกเป็นเป้าหมายของผู้ลอบสังหารที่หมายจะชิงบัลลังก์ และบัดนี้เขากำลังหนีตายจากการถูกไล่ล่า

ทันใดนั้น เขารู้สึกถึงความอ่อนแรงเข้ามาแทนที่ ทุกอย่างรอบตัวเริ่มมืดลง ลู่เจี้ยนล้มลงที่พื้นดินอย่างหมดแรง หายใจหอบถี่ก่อนที่จะหมดสติไป

ในเวลาเดียวกัน ที่หมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางหุบเขา ซูเหม่ยหลิน กำลังเก็บสมุนไพรอยู่ใกล้ลำธาร นางเป็นหญิงสาวที่งดงามและมีจิตใจที่กรุณา นางเติบโตขึ้นมาท่ามกลางธรรมชาติและเรียนรู้วิธีการใช้สมุนไพรจากแม่ของนางที่เป็นหมอยาท้องถิ่น

ขณะที่เหม่ยหลินกำลังหาสมุนไพร นางได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากทิศทางของป่าใหญ่ นางตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้และพบร่างของชายหนุ่มที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เลือดจากบาดแผลของเขาทำให้เหม่ยหลินตกใจ

"เจ้าเป็นใครกัน? ทำไมถึงได้มาบาดเจ็บที่นี่?" เหม่ยหลินพูดกับตัวเองขณะรีบวิ่งเข้าไปดูใกล้ๆ นางเห็นชายคนนั้นหายใจหอบและมีเลือดไหลไม่หยุด

"ข้าไม่มีเวลามานั่งถาม ต้องช่วยเขาก่อน!" เหม่ยหลินคิดอย่างรวดเร็ว นางหาน้ำใส่ผ้าแล้วรีบเช็ดบาดแผลและห้ามเลือดให้เขา ก่อนจะพยุงตัวเขาขึ้นและนำเขากลับไปยังบ้านของนางในหมู่บ้าน

ภายในกระท่อมเล็กๆ ที่ทำจากไม้ ซูเหม่ยหลินทำหน้าที่เป็นทั้งหมอยาและผู้ดูแล ลู่เจี้ยนยังคงหลับลึกเพราะความอ่อนเพลีย เหม่ยหลินไม่รู้ว่าชายที่นางช่วยนั้นเป็นใคร แต่นางตัดสินใจว่าจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อให้เขาฟื้นขึ้นมา

เวลาผ่านไปหลายวัน ลู่เจี้ยนเริ่มรู้สึกตัวและพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่เรียบง่ายในกระท่อมเล็กๆ เขาพยายามลุกขึ้น แต่ความเจ็บที่บาดแผลทำให้เขาต้องนอนลงอีกครั้ง

"ท่านยังอ่อนแรงอยู่ อย่าเพิ่งลุกขึ้นเลย" เสียงหวานที่อ่อนโยนดังขึ้น ซูเหม่ยหลิน เดินเข้ามาพร้อมถาดใส่น้ำและสมุนไพร นางยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

"เจ้าเป็นผู้ช่วยข้าหรือ?" ลู่เจี้ยนถามด้วยเสียงแหบพร่า

"ใช่ ข้าเจอท่านบาดเจ็บในป่า ข้าไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร แต่ข้าไม่สามารถทิ้งท่านไว้ได้ ท่านปลอดภัยแล้ว ข้าจะดูแลท่านจนกว่าท่านจะหายดี" ซูเหม่ยหลินตอบและเริ่มทำความสะอาดบาดแผลของเขาอย่างระมัดระวัง

ลู่เจี้ยนรู้สึกซาบซึ้งในความกรุณาของนาง แต่เขาก็รู้ว่าการเปิดเผยตัวตนของเขาอาจทำให้นางตกอยู่ในอันตราย เขาตัดสินใจที่จะไม่บอกความจริงเกี่ยวกับตัวตนของเขาในตอนนี้

"ข้าขอบคุณเจ้ามาก ซูเหม่ยหลิน ข้าจะไม่ลืมบุญคุณนี้เลย" ลู่เจี้ยนพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจ

ในเวลานั้นเอง ความสัมพันธ์ที่ซ่อนเร้นและความรักที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ ได้เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางแสงจันทร์และกลิ่นหอมของสมุนไพรในกระท่อมเล็กๆ นี้

แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างไม้ของกระท่อมเล็กๆ ที่ลึกเข้าไปในป่า ลู่เจี้ยน รู้สึกถึงความอบอุ่นจากแสงแดดที่ไล้ใบหน้า เขาลืมตาขึ้นมองเพดานไม้และรับรู้ถึงกลิ่นหอมของสมุนไพรที่อบอวลอยู่ในอากาศ สถานที่นี้ต่างจากวังหลวงอันหรูหราที่เขาคุ้นเคย แต่กลับให้ความรู้สึกสงบและปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เสียงขยับเบาๆ ดังขึ้นที่หน้าประตู ซูเหม่ยหลิน เดินเข้ามาพร้อมถาดใส่อาหารและน้ำแกงสมุนไพรที่นางเตรียมไว้สำหรับลู่เจี้ยน นางวางถาดลงบนโต๊ะข้างเตียงแล้วหันมายิ้มให้เขา

"ท่านรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง?" นางถามด้วยเสียงอ่อนโยน

ลู่เจี้ยนยิ้มตอบและพยักหน้า "ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณเจ้ามาก ซูเหม่ยหลิน เจ้าดูแลข้าอย่างดี" เขาพูดด้วยความซาบซึ้ง

เหม่ยหลินนั่งลงข้างเตียงและเริ่มป้อนน้ำแกงให้เขา ทั้งสองคุยกันเบาๆ ลู่เจี้ยนได้เรียนรู้ว่าเหม่ยหลินอาศัยอยู่ที่นี่คนเดียวหลังจากพ่อแม่ของนางจากไป นางมีความสามารถในการใช้สมุนไพรและมักจะช่วยเหลือชาวบ้านในหมู่บ้านด้วยความกรุณาของนาง

"เจ้าช่างใจดีนัก ซูเหม่ยหลิน ข้าไม่เคยเจอใครที่มีจิตใจอ่อนโยนเช่นเจ้า" ลู่เจี้ยนเอ่ยขึ้นขณะมองหน้านางอย่างอ่อนโยน

"ข้าเพียงแค่ทำในสิ่งที่ข้าทำได้ ท่านเองก็ต้องเป็นคนดีมากถึงได้รับการช่วยเหลือจากข้า" เหม่ยหลินตอบด้วยรอยยิ้ม

วันเวลาผ่านไป ลู่เจี้ยนฟื้นตัวขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยการดูแลเอาใจใส่ของเหม่ยหลิน แต่ละวันทั้งสองใช้เวลาร่วมกัน ทั้งการพูดคุย การทำงานบ้าน และการเดินเล่นรอบๆ ป่า ความใกล้ชิดและความเข้าใจระหว่างเขาและเหม่ยหลินทำให้เกิดความรู้สึกที่ลึกซึ้งและเกินกว่าจะห้ามใจได้

คืนหนึ่งขณะที่ท้องฟ้าประดับด้วยดวงดาว ลู่เจี้ยนและเหม่ยหลินนั่งอยู่ข้างนอกกระท่อม แสงจันทร์สาดส่องให้เห็นใบหน้าของทั้งสองชัดเจน ลู่เจี้ยนมองไปยังเหม่ยหลิน นางงดงามในแสงจันทร์ นัยน์ตาของนางมีความอ่อนโยนและความสงบที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจ

"ซูเหม่ยหลิน... เจ้าทำให้ข้าเห็นความงามที่แท้จริงของชีวิต ข้าไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อน" ลู่เจี้ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก

เหม่ยหลินหันมามองเขา นางรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไหลเข้ามาในใจ "ข้าก็เช่นกัน ข้าไม่เคยรู้สึกมีความสุขเท่านี้มาก่อน ท่านเป็นเหมือนแสงสว่างที่เข้ามาในชีวิตข้า" นางพูดเบาๆ

ทั้งสองมองตากันอย่างลึกซึ้ง ก่อนที่ลู่เจี้ยนจะเอื้อมมือมากุมมือของเหม่ยหลินไว้ ความอบอุ่นจากสัมผัสนั้นทำให้หัวใจของทั้งสองเต้นแรง ราวกับว่าทุกสิ่งในโลกนี้หยุดลงชั่วขณะ เพื่อให้พวกเขาได้มีเพียงช่วงเวลานี้สำหรับกันและกัน

"ข้ารักเจ้า ซูเหม่ยหลิน ข้ารู้ว่าความรักนี้อาจไม่สมควร แต่ข้าห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกต่อไป" ลู่เจี้ยนสารภาพด้วยความจริงใจ

เหม่ยหลินรู้สึกเหมือนหัวใจของนางจะพองโต นางยิ้มและกุมมือเขาแน่นขึ้น "ข้าก็รักท่าน ลู่เจี้ยน แม้ว่าความรักของเราจะต้องเผชิญกับอุปสรรค ข้าพร้อมจะยืนเคียงข้างท่านเสมอ" นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ความรักของทั้งสองเบ่งบานขึ้นในคืนนั้น ท่ามกลางเสียงกระซิบของสายลมและแสงจันทร์ที่สาดส่อง แม้ว่าอนาคตจะไม่แน่นอนและเต็มไปด้วยอุปสรรค แต่ในขณะนี้ ความรักที่พวกเขามีต่อกันคือสิ่งที่ทำให้ชีวิตของพวกเขามีความหมาย

เช้าวันใหม่มาถึง ลู่เจี้ยน และ ซูเหม่ยหลิน ยังใช้เวลาร่วมกันอย่างมีความสุข ความรักของทั้งสองเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานในใจ ลู่เจี้ยนเริ่มคิดถึงอนาคตที่เขาจะสามารถอยู่กับเหม่ยหลินได้ตลอดไปโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับตำแหน่งหรือภาระหน้าที่

แต่ความเงียบสงบนี้ก็ถูกทำลายลงในเช้าวันหนึ่ง ขณะที่ลู่เจี้ยนและเหม่ยหลินกำลังเดินเล่นในป่าที่เคยเป็นที่หลบซ่อนของเขา เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ พร้อมกับเสียงของทหารหลายคนที่เรียกหาชื่อของลู่เจี้ยน

"ท่านชาย! ท่านชาย! ท่านอยู่ที่ไหน?" เสียงของนายทหารคนหนึ่งดังขึ้น

ลู่เจี้ยนหันมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตกใจ "พวกเขาตามข้ามาจนเจอจนได้..." เขาพึมพำกับตัวเอง

เหม่ยหลินมองหน้าลู่เจี้ยนด้วยความสงสัย "ใครกันที่มาตามหาเจ้า? ท่านกำลังซ่อนอะไรจากข้า?" นางถามด้วยความกังวล

ลู่เจี้ยนรู้ว่าเขาไม่สามารถปิดบังความจริงต่อไปได้อีกแล้ว เขาหันมามองเหม่ยหลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า "ข้าต้องบอกเจ้าเรื่องหนึ่ง... ข้าไม่ใช่แค่ชายธรรมดา ข้าคือองค์รัชทายาทลู่เจี้ยน แห่งราชวงศ์ที่ถูกตามล่าหมายจะสังหาร เพื่อชิงตำแหน่งของข้า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

เหม่ยหลินตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ นางไม่คิดว่าชายที่นางได้ช่วยเหลือและรักจะเป็นถึงองค์รัชทายาท ความคิดนับร้อยประเดประดังเข้ามาในหัวของนาง

"ท่านเป็นองค์รัชทายาทหรือ? แล้วความรักของเราจะเป็นไปได้อย่างไร?" นางถามเสียงเบาหวิวด้วยความสับสน

ลู่เจี้ยนจับมือเหม่ยหลินไว้แน่น "เหม่ยหลิน ข้ารักเจ้า และไม่ว่าข้าจะเป็นใคร ข้าต้องการอยู่กับเจ้า แต่ความจริงก็คือ ข้าต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความรับผิดชอบของข้า ข้ารู้ดีว่ามันอาจเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่กับเจ้าในฐานะองค์รัชทายาท แต่ข้าก็ไม่อยากเสียเจ้าไป" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

ก่อนที่เหม่ยหลินจะตอบ เสียงฝีเท้าก็ดังเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ทหารในเครื่องแบบของราชสำนักเดินออกมาจากแนวป่า หลี่ฉาง ผู้เป็นหัวหน้าทหารโค้งคำนับให้ลู่เจี้ยนทันทีที่เห็น

"องค์รัชทายาท! พวกเราได้ตามหาท่านทุกหนทุกแห่ง! พระราชาตรัสสั่งให้พวกเรานำท่านกลับไปยังวังอย่างปลอดภัย!" หลี่ฉางรายงานด้วยความเคารพ

ลู่เจี้ยนหันกลับมามองเหม่ยหลินอย่างเสียใจ "เหม่ยหลิน ข้าจำเป็นต้องไป ข้าสัญญาว่าข้าจะหาทางกลับมาหาเจ้า ข้าไม่สามารถลืมเจ้าหรือความรักของเราได้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เหม่ยหลินน้ำตาคลอ แต่เธอยิ้มให้เขาอย่างเข้าใจ "ข้าเข้าใจท่านลู่เจี้ยน ข้าจะรอท่านไม่ว่าต้องใช้เวลานานเพียงใด ข้ารู้ว่าความรักของเรามีค่าและข้าจะเก็บรักษามันไว้ในใจ" นางพูดเบาๆ

ลู่เจี้ยนโอบกอดเหม่ยหลินไว้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะหันไปตามหลี่ฉางและทหารคนอื่นๆ กลับไปยังวัง การลาจากครั้งนี้เจ็บปวดมากที่สุดที่ทั้งสองเคยเผชิญ แต่ก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

เหม่ยหลินยืนมองดูลู่เจี้ยนหายลับไปกับทหาร นางรู้ว่าทางข้างหน้าจะไม่ง่าย แต่นางเชื่อในความรักของทั้งสอง และหวังว่าวันหนึ่งชะตากรรมจะเมตตาให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง