...บทที่ 1...

......วันๆ นึงของหญิงสาว......

คุณมาคัสไม่ใช่คนไม่ดี โดย -peaceful-

...----------------...

"วีนัส!" หญิงสาวคนหนึ่งเรียกชื่อเพื่อนของเธอด้วยความตื่นเต้น

"หืม? ทำไมวันนี้ดูตื่นเต้นจัง มีเรื่องอะไรพิเศษหรอ?"

"ทายสิว่าฉันไปเจอใครมา"

"เอ้ะ~ ใครกันนะ"

"ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก"

"พี่ภาคิน คนที่แกชอบอ่ะหรอ"

"ปิ๊งป่อง ถูกต้องละคร้าบ ต้องขอบคุณแกนะเว้ยที่ขอให้ฉันไปทำแทนแกอะ"

"แหม ก็คนที่เพื่อนชอบดันจะมาทำขั้นตอนสุดท้ายกับทีมฉัน แกก็ว่างอยู่แล้วเลยจับให้มาเจอกันซะเลย"

"แหม~ ขอบใจน้า~ เดี๋ยวเลี้ยงมื้อเย็น"

"หรอ~ ใจดีจัง แล้วเงินเก็บแกล่ะ?" เธอถามด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าเพื่อนจะใช้ตังค์ไม่คิดจนไม่เหลือเก็บ

"ไม่เป็นไรน่า~ เงินเก็บก็ส่วนเงินเก็บสิแก แต่วันนี้ฉันจะเลี้ยงเพื่อนฉันไง" เพื่อนสาวตอบด้วยความมั่นใจ และยืนยันว่าจะเลี้ยงข้าวเพื่อนให้ได้

"อ่ะๆ โอเค ในเมื่อแกยืนยันแบบนั้น"

"เห้ย แต่ก็เซฟๆ เงินฉันไว้หน่อยก็ดีนะ แฮะแฮะ"

"จ้า~ ฉันไม่ได้กะจะให้แกจ่ายแพงหรือเยอะแยะอะไรหรอก"

"จ้า~"

......................

"เห้ยนั่น!?" วีนัสอุทานขึ้น

"อะไรหรอ???"

"พี่ภาคินของแกไง~"

"ห้ะ!!? ไหน?" เธอพยายามมองหาคนที่เธอแอบชอบ

เพื่อนสาวชี้ไปที่โต๊ะๆ หนึ่ง

"ฉันพาแกไปนั่งกับพี่เขาดีป้ะ"

"บ้า! แก ไม่เอา ให้พี่เขากินแบบส่วนตัวเถอะ กูไม่อยากไปรบกวนอ่ะ"

"เออๆ ว่าแต่ ได้ช่องทางติดต่อกันไว้บ้างยัง"

"ยังเลยแก แค่ไปช่วยเขาทำรูปเล่มเฉยๆ ไม่ได้มีเหตุผลอะไรให้ฉันต้องติดต่อกับพี่เขาหนิ"

"โถ่~ ยัยบ๊องเอ้ยย" เธอดีดหน้าผากเพื่อนไปทีนึง

"โอ้ย เจ็บนะ"

"ยัยบ๊อง ทำไมไม่ขอเฟส ไลน์ หรือไอจีไว้สักหน่อยอะ"

"เอาจริงๆ ตอนกำลังจะแยกย้ายกันฉันก็รวบรวมความกล้าว่าจะเข้าไปขอแล้วแหละ แต่ก็เห็นมีสาวเดินมาคุยด้วย ฉันก็เลยไม่ได้ไปขอ ถึงจะเศร้านิด ที่รู้ว่าพี่แกมีแฟนแล้ว แต่ฉันก็ยังขอบใจแกนะเว้ยที่ทำให้ฉันได้ทำงานกับพี่เขาใกล้ๆ หลังจากนี้คงไม่ต้องแล้วแหละ" เพื่อนสาวพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ แต่ก็พยายามทำตัวตามปกติให้เพื่อนไม่เครียด

"โถ่~ แก นี่ฉันอุส่าสร้างโอกาสให้ก็คิดว่าเพื่อนจะมีความสุขคิดว่าเพื่อนจะได้เริ่มเดินหน้า แต่ดันมารู้ว่าพี่เขามีแฟนแล้วอีกอะ โอ้ย~ โอ๋ๆ นะแกนะ มากอดๆ มา" เธอเข้าไปกอดปลอบ ลูบหัวเพื่อนสาวอย่างอ่อนโยน

"ขอบใจนะแก แต่ฉันคงต้องตัดใจแล้วจริงๆ สินะ"

"งั้นเราไปกินร้านอื่นกันมั้ย"

"ไม่ต้องหรอก เรื่องแค่นี้เอง เราก็ไม่ต้องไปสนใจพี่เขาแล้วก็ไปนั่งอยู่ของเราไง"

"จ้าๆ เอางั้นก็ได้ แต่ถ้าเสียใจก็ร้องไห้ในอ้อมแขนของฉันได้เลยนะ"

"แหม~ ขอซบอกหน่อยน้า~"

"อย่าเลยนะ" เธอพูดดักเพื่อนอย่างรู้ทัน

"ทำไมอ่า~"

"แกนี่ ชอบทำตัวลามกใส่ฉันอยู่เรื่อยเลย ทั้งที่เป็นผู้หญิงเนี่ยนะ"

"แหม ก็ หน้าอกแกมันดูนุ่มนิ่มดีนี่นา อุ่นดีด้วย"

"พอแล้วๆๆ ฉันไม่อยากฟัง เข้าไปกันเถอะ แกบอกว่าจะเลี้ยงข้าวเย็นฉันนิ"

"จ้าๆ เออแล้วแกบอกพ่อแม่หรือยัง เดี๋ยวจะโดนบ่นอีกนะ"

"เออนั่นสิ งั้นฉันโทรบอกพวกท่านก่อนดีกว่า ฉันก็ไม่อยากโดนบ่นด้วยสิ"

...----------------...

...สเปคของฉัน...

คุณมาคัสไม่ใช่คนไม่ดี โดย -peaceful-

...----------------...

"แม่คะ วันนี้หนูกับน้ำขิงออกมากินข้าวข้างนอกนะคะ น่าจะกลับช้า"

"อยู่กับน้ำขิงใช่มั้ย"

"ใช่ค่ะ"

"โอเค อย่ากลับดึกนักล่ะ พรุ่งนี้เงินเดือนออกอย่าลืมโอนมาหละ ถ้าไม่โอนกลับบ้านมาแกโดนแน่"

"...คะ ค่าแม่ หนูไปก่อนนะคะน้ำขิงจะรอนาน" เธอรู้สึกอึดอัดทันทีที่แม่พูดเรื่องเงิน

"อืม อย่าใช้เงินเปลืองนักหละ"

เธอตัดสายทันทีเพราะทนฟังที่แม่บ่นไม่ไหว

"ปะ น้ำขิง" เธอรีบเปลี่ยนอารมณ์พร้อมกับควงแขนเพื่อนเข้าไปข้างใน

พวกเธอเข้าไปนั่งโต๊ะข้างๆ กับโต๊ะของภาคิน

"เอ้า น้องน้ำขิง" ภาคินเรียกน้ำขิงทันทีที่เห็น

"อ่า พี่รู้จักชื่อหนูด้วยหรอคะ ตอนทำงานก็เห็นเรียกแต่น้องๆ หนิคะ?" เธอประหลาดใจที่รุ่นพี่ที่เธอชอบดันจำชื่อเธอได้ ทั้งดีใจและเศร้าในเวลาเดียวกันเพราะรู้ว่าพี่เขามีแฟนอยู่แล้ว

"พี่ได้ยินคนที่ทำงานเรียกอะ แล้วน้องก็มาช่วยพี่ซะเยอะ ขอบใจน้องมากนะ"

"ค่ะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ"

"ครั้งหน้า พี่รอที่จะทำงานกับน้องอยู่นะ"

"อ่า... คือหนูอยู่ฝ่ายเนื้อเรื่องหน่ะค่ะ ที่ต้องไปช่วยเข้าเล่มเป็นเพราะเพื่อน.." เธอมองมาที่วีนัสเพื่อนรัก

แต่วีนัสไม่ได้สนใจสิ่งที่พวกเขาคุยกันสักนิด มัวแต่ดูรายการอาหาร

"วีนัส วีนัส" เธอสะกิดเพื่อนให้รู้ตัว

"ห้ะ? อะไร?"

"เรื่องที่ฉันต้องไปทำงานแทนเธอวันนี้น่ะ" เธอรีบส่งให้เพื่อนทันที

"อ๋อเรื่องนั้น หนูมีงานด่วนต่อหน่ะค่ะ เลยต้องรีบไปก็เลยขอให้เพื่อนไปทำงานแทน เลยว่าจะพามาเลี้ยงข้าวนี่แหละค่ะ" เธอตอบอย่างมีเหตุผล ถึงแม้ความจริงจะเป็นเพราะเพื่อนอยากเจอคนที่ชอบก็เลยให้ไปทำแทนก็เถอะ

"งั้นหรอกหรอ แย่จังเลยนะครับ พี่คิดว่าจะได้ทำงานกับน้องอีกบ่อยๆ ซะอีก"

"แฮะๆ นี่ แกก็เลือกสิว่าจะกินอะไร" เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง

"อืม" น้ำขิงเลิกคุยกับพี่เขา เพราะถ้ายังคุยกันต่อเธอคงจะตัดใจยากขึ้นไปอีก

"งั้นพี่ขอไอจีน้องน้ำขิงไว้หน่อยได้มั้ยครับ"

(แย่ละ แบบนี้ยัยน้ำขิงจะตัดใจจากรุ่นพี่ยังไงหละเนี่ย ยิ่งมีช่องทางติดต่อกันแบบนี้) เธอหนักใจกับสถานะการณ์ของเพื่อนในตอนนี้มาก

"ไม่สะดวกหรอครับ งั้น..."

"เรามีเรื่องให้ต้องติดต่อกันด้วยหรอคะ"

"ก็..." เขาอั้มอึ้ง

"ให้ก็ได้ค่ะ แต่ต้องบอกให้แฟนพี่เข้าใจด้วยนะคะ หนูไม่อยากมีเรื่อง" เธอหยิบโทรศัพท์ของรุ่นพี่มาพิมพ์ชื่อไอจีให้

"แฟน? แฟนไหนหรอครับ?" เขาถามด้วยความงุนงง

"ก็พี่ผู้หญิงคนสวยที่เดินมาหาพี่ตอนพี่ทำงานเสร็จไงคะ" เธอส่งโทรศัพท์คืน

"แต่.. พี่ไม่มีแฟนนะ"

"? แล้วพี่ผู้หญิงตอนนั้นหล่ะคะ หนูเห็นกับตาว่าพวกพี่เดินด้วยกันคุยกันซะน่ารักเชียว หนูไม่อยากให้แฟนพี่เข้าใจผิดนะคะ ถึงเราจะเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องที่ทำงานด้วยกันก็เถอะ เดี๋ยวแฟนพี่จะไม่สบายใจ ถ้าเห็นพี่ฟอลผู้หญิงคนอื่น"

"อ๋อ~ ลิลลี่หน่ะหรอ เธอไม่ใช่แฟนพี่หรอก" เขารีบปฏิเสธหลังจากเข้าใจที่เธอพูด

"บอกเขาด้วย..." น้ำเสียงดูเศร้าๆ แต่เธอก็ชะงักไว้ก่อนที่ตัวเองจะเพ้อไปมากกว่านี้

"ไม่ใช่?" คราวนี้เป็นเธอแทนที่กลับงุนงงกับคำตอบของพี่เขา

"ครับ ไม่ใช่แฟน เธอเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัย ม.ปลายแล้วหน่ะครับ เมื่อก่อนก็ไม่ได้สนิทกันแต่พอเข้าเรียนมหาลัยเดียวกันแล้วยังมาทำงานที่เดียวกัน ด้วยความที่รู้จักกันอยู่แล้วเลยสนิทกันขึ้นมาหน่ะครับ คนอย่างยัยนั่นมีหนุ่มๆ มาจีบเยอะจะตายไป พี่ก็ไม่เข้าใจว่าพวกเขามองยังไงว่ามันสวย ผู้หญิงที่ผ่านการศัลยกรรมมาขนาดนั้นพี่มองว่าไม่ได้สวยมาจากธรรมชาติ พี่ไม่ได้จะว่าให้ทุกคนหรอก แต่ที่พูดแบบนี้เพราะยัยนั่นทำมาเยอะจริงๆ ถ้าเอารูปสมัย ม.ปลายมาเทียบ ยังไม่รู้เลยว่าเป็นคนเดียวกัน"

(แหม รุ่นพี่คนนี้เนี่ยก็นินทาคนอื่นเป็นด้วยแฮะ ขุดตั้งแต่เรื่องก่อนทำศัลยันตอนนี้ แต่ที่พี่สาวเขาทำคงจะเยอะจริงๆ แต่ก็คงจะดูเนียนจริงสินะถึงได้ดูไม่ออกว่าทำมา) เธอคิดในใจ

"อ๋อ~ งั้นหรอคะ"

"น้องไม่สบายใจเรื่องลิลลี่สินะครับ"

"ก็คิดว่าพวกพี่เป็นแฟนกันซะอีก ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไปค่ะ หนูสบายใจขึ้นมากแล้วหละค่ะ"

"ครับ งั้นพี่กลับก่อนนะครับ"

"ค่ะ กลับดีๆ นะคะรุ่นพี่"

"พวกน้องก็กินให้อร่อยนะครับ" เขาโบกมือให้พวกเธอ

สาวๆโบกมือกลับ ก่อนที่น้ำขิงจะกลับมาร่าเริงอีกครั้ง

"ว้ายยย แก~" เธอตีแขนเพื่อนไม่หยุด

"โอ้ยๆๆ ฉันเจ็บนะแก เป็นอะไรของแกเนี่ย แค่เข้าใจผิดเรื่องแฟนพี่เขาจำเป็นต้องดีใจขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?" เธอไม่เข้าใจท่าทีของเพื่อน

"นี่แกไม่รู้หรอ มันเป็นโอกาสของฉันแล้วนะเว้ยที่จะทำคะแนนน่ะ" เธอพูดอย่างตื่นเต้น

"เออๆ เอาเถอะๆ เนี่ยฉันสั่งให้เรียบร้อยแล้วตอนที่แกมัวแต่คุยกับพี่เขา"

"เอ้าา"

"งั้นก็ขอให้พี่เขาเป็นคนที่ดีแล้วกัน อย่ามาทำเพื่อนฉันเสียใจทีหลังนะ แม่จะตบให้หน้าหล่อๆ นั่นช้ำจนหมดหล่อเลยคอยดูสิ"

"จ้าๆ พี่เขาไม่ใช่คนไม่ดีแบบนั้นหรอก"

"เหรอ~ แต่แกพึ่งรู้จักเขานะ จะไปรู้ได้ไงว่าเขาเป็นคนยังไงอะ คุยกันไปก่อนคอยดูนิสัยเขาไปเรื่อยดีกว่าเหอะ ฉันยังไม่มั่นใจ" เธอพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อน

"แหม~ สาวโสดอย่างแกเนี่ยนะแนะนำเรื่องความรักกับฉัน ถามจริงเหอะแกจะครองโสดไปถึงไหน~ นี่ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีแฟนเลยมั้ง"

"เออ"

"ห้ะ!? พูดจริงง่ะ"

"เออจริง กูยังไม่เคยมีแฟน แล้วมันยังไงวะ อยู่คนเดียวกูก็ไม่ได้ลำบากอะไร แล้วอีกอย่างกูมีเพื่อนอย่างมึงที่ต้องคอยดูแลอยู่แล้ว กูจะเอาตัวภาระมาเพิ่มอีกทำไม กูอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตยังได้เลย"

"จะบ้าหรอ!! ไม่ได้ดิวะ มึงจะอยู่คนเดียวไปตลอดไม่ได้ นึกถึงพ่อแม่มึงสิ เขาคงอยากจะอุ้มหลาน เหมือนพ่อแม่ทุกคนแหละที่อยากให้ลูกมีหลานให้อ่ะ แล้วแกก็เป็นลูกคนเดียวด้วย ถ้าแกไม่มีแฟนไม่แต่งงานไม่มีลูก พ่อแม่แกคงผิดหวังแย่เลยนะ"

"โอ้ยย พอดีว่าฉันตั้งสเปคไว้สูงพอตัวหน่ะ" เธอตอบเพื่อนด้วยความเบื่อหน่าย

"เห็นความรักของคนอื่นมาเยอะมีแต่ต้องร้องไห้ฟูมฟาย ไม่ยอมดูแลตัวเอง ทำชีวิตพังเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว มันจะสำคัญอะไรขนาดน้าน~ กะอีแค่ผู้ชายคนเดียว"

"อย่าตั้งสเปคไว้สูงนักสิ ลดลงมาสักหน่อยก็ดี ไม่งั้นคงขึ้นคานตลอดไป"

"ผู้ชายเลวๆ กูไม่เอามาทำพันธุ์หรอกนะ ถ้าจะมีแฟนมันต้องดีกว่าตอนที่อยู่คนเดียวสิ ถ้ามันทำให้กูมีความสุขเท่าตอนที่อยู่คนเดียวไม่ได้ก็ไม่ต้องมีค่ะ"

"โห มาตรฐานสูงเกิ้นน ใครมันจะทำแบบนั้นได้ละวะ ก็มึงเล่นจัดการชีวิตตัวเองดีขนาดนี้ ใครมันจะทำให้มึงมีความสุขมากกว่าตัวมึงเองได้วะ"

"เห้ย เมื่อก่อนกูคิดว่าอยากให้ดีกว่าที่กูเป็นอยู่ด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้แค่ดีเท่าก็โอเคแล้วหละ"

"มึงนี่นะ มันก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหนเลยมั้ยวะ"

"ก็ยังดีกว่าได้ผู้ชายเลวๆ ทำร้ายร่างกายเรา ทำเราเสียใจมั้ยล่ะ? ใครๆ เขาก็อยากได้แฟนดีๆกันทั้งนั้นแหละแก"

"ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ" พนักงานเข้ามาขัดจังหวะพอดี

"เลิกพูดแล้วก็กินไปเถอะหน่า"

"จ้า~"

"สเปคฉันก็ไม่ได้สูงไปสักหน่อยหนิ"

(อันที่จริง ฉันแค่ต้องการคนที่พาฉันออกมาจากครอบครัวแบบนั้น อย่างตัดขาดไปเลยต่างหากหล่ะ นั่นแหละ คือสเปคของฉัน)

...----------------...

...ทวงหนี้...

คุณมาคัสไม่ใช่คนไม่ดี โดย -peaceful-

...----------------...

*มีดราม่า*

หลังจากวีนัสวางสายไป ก็มีรถมาจอดที่หน้าบ้านของพ่อแม่เธอ

คนบนรถเดินลงมา เป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ลงมากันสองคน พ่อแม่ที่เห็นก็รีบออกมาต้อนรับ

"หวัดดีครับๆ~ ลุงกับป้า"

"สะ สวัสดีค่ะท่าน มีอะไรให้พวกดิฉันรับใช้เหรอคะ" แม่พูดด้วยความนอบน้อม

"นี่ๆๆ ครั้งล่าสุดที่พวกเรามาก็เมื่อสองอาทิตย์ก่อนเองนะ ลืมกันง่ายจังเลยนะครับ"

"อยู่กันสองคนหรอป้า เห็นว่ามีลูกสาวด้วยคนนึงหนิ" ชายอีกคนพูด

"ชะ ใช่ค่า"

"วันนี้ลูกสาวเราไปทำงานยังไม่กลับมาเลยหน่ะครับท่าน เห็นบอกว่าจะไปกินข้าวกับเพื่อน น่าจะกลับดึก"

"ยังไงไว้ค่อยมาอีกทีพรุ่งนี้ตอนที่ลูกสาวฉันเลิกงานได้มั้ยคะ เดี๋ยวฉันบอกให้นังนั่นมันใช้หนี้เองค่ะ"

"เห้ยๆ รู้ใช่มั้ยว่าพวกฉันไม่ได้ว่างทุกวันหน่ะ"

"ตะ แต่ว่าถ้ามาพรุ่งนี้ตอนที่ลูกสาวเราเลิกงาน ฉันจะบอกให้มันรีบเอาตังค์มาใช้หนี้ให้เลยนะคะ" คุณแม่อ้อนวอน

ในตอนนั้นมีอีกคนที่ลงมาจากรถ รูปร่างหน้าตาดูจะเป็นหัวหน้าของชายสองคนนี้ เขาเดินลงมาพร้อมกับจูงแขนลูกน้องคนหนึ่ง ใส่แว่นตาสีดำ และมีไม้เท้า

พ่อกับแม่ของวีนัสไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่แค่เห็นครั้งแรกก็พอเดาได้ว่าเขาน่าจะมีตำแหน่งใหญ่พอสมควร

"คุณลุงคุณป้า คงจะไม่รู้จักผมหรอกครับ แต่ที่ผมมาครั้งนี้ เป็นเพราะพวกคุณติดหนี้มาถึงหกเดือนแล้ว เคยใช้คืนหนึ่งครั้ง หลังจากนั้นก็มายืมเพิ่ม ติดหนี้เพิ่ม จนตอนนี้สองล้านแล้วนะครับ"

"หะ ห๊ะ!!?? สองล้าน!!" ทั้งสองคนอุทานพร้อมกัน

"ทำไมมันเยอะขนาดนี้ละครับ!? ผมจำได้ว่าน่าจะแค่ไม่กี่แสนเองไม่ใช่หรอ!!"

"ไม่กี่แสน? คุณแน่ใจแล้วหรอ ถ้ายังไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เยอะขนาดนี้ผมจะให้ลูกน้องไปเอาใบรวมยอดมาให้"

พูดจบ ลูกน้องคนหนึ่งก็ไปเอาเอกสารที่อยู่ใยรถออกมา แล้วโยนให้ทั้งสองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่ได้อ่าน

"อ่านแล้วก็ไปหามาจ่ายซะ ไม่งั้น ผมจะจัดการพวกคุณทั้งคู่ และลูกสาวสุดที่รักซะ ถึงแม้ตัวพวกคุณจะมีค่าไม่ถึงสองล้านนี่ก็เถอะ"

"ค่ะเข้าใจแล้วค่ะ"

"แต่มันเยอะขนาดนี้พวกผมจะไปหามาจากไหนละครับ!!"

"หืม? แล้วผมจะไปรู้กับพวกคุณหรอ เห็นว่ามีลูกสาวคนเดียวที่ไปทำงาน แล้วพวกคุณหล่ะ? ทำอะไรบ้างหรอ หรือแค่นั่งๆ นอนๆ อยู่บ้านเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลยแล้วให้ลูกไปทำงานหาเงินมาให้พวกคุณไปคาสิโน เอาเงินลูกไปละลายน้ำทิ้งทั้งที่เขาก็ตั้งใจออกมาหาเงินเลี้ยงพวกคุณเนี่ยนะ"

"นี่คุณรู้ได้ยังไง!!?? มาตามแอบดูชีวิตพวกฉันหรอ!!"

"นี่มันจะเกินไปแล้วนะคุณ!!"

"เกินไปตรงไหนกัน? พวกคุณติดหนี้ผมตั้งสองล้าน เอาชีวิตมาแลกยังไม่พอใช้เลย ผมมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวพวกคุณ ทั้งที่อยู่ และการใช้ชีวิต ถ้าไม่อยากให้ผมตามดูก็ไปหาเงินมาใช้หนี้ให้หมดซะสิ ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่มีสิทธิ์มาพูด!!"

"แต่คาสิโนแกน่ะก็เป็นที่เล่นการพนัน ถ้าพวกฉันเอาเรื่องนี้ไปแจ้งความ พวกแกได้เจ๊งแน่!!" คนพ่อพยายามพูดให้พวกเขากลัวกฏหมาย

"หึ่ ไม่รู้อะไรซะแล้วคุณเนี่ย คาสิโนของผมน่ะเปิดอย่างถูกกฏหมายนะครับ มีการจัดการอย่างดี มีใบอนุญาตติดไว้หน้าทางเข้าเลยด้วยซ้ำ ไม่เคยสังเกตเลยสินะ เห้อ~ ในเมื่อกล้าขู่ผมแบบนั้นโดยที่ไม่รู้อะไร ผมจะสั่งสอนสักหน่อยก็แล้วกันนะครับ" ก่อนที่เขาจะเดินกลับไปที่รถ และสั่งให้ลูกน้องอีกสองคนซ้อมพ่อกับแม่ของนางเอกเพื่อสั่งสอน

"อย่าเอาถึงตายหล่ะ"

"รับทราบครับคุณมาคัส"

"พวกแกจะทำอะไรหน่ะ!!!"

"อย่ามาแตะตัวฉันนะ!!"

"ใจเย็นหน่าป้า!! แก่ๆ อย่างแก พวกฉันไม่มีอารมณ์ด้วยหรอก"

"ก็แค่จะสั่งสอนให้รู้เอาไว้ ว่าอย่ามาทำเป็นเก่งใส่คุณมาคัส" ลูกน้องอีกคนพูด ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปสั่งสอนทั้งสองผัวเมีย

......................

"จำใส่กะโหลกไว้ซะ!! ทีหลังอย่ามาปากเก่ง"

แล้วพวกเขาก็กลับไป ทิ้งให้ทั้งสองนอนเจ็บตัวอยู่อย่างนั้น

สักพักวีนัสก็กลับมาถึงบ้าน

"กลับมาแล้วค่ะ..." เธอตกใจกับสภาพบ้านที่เละเทะ และพ่อแม่ที่นั่งทำแผลกันอยู่

"มาแล้วหรอ" แม่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"พ่อ! แม่!" เธอรีบวิ่งเข้าไปหาพ่อแม่ของเธอด้วยความเป็นห่วง

"เกิดอะไรขึ้นหน่ะ!? ทำไมบ้านเละแบบนี้? แล้วทำไมพ่อกับแม่ถึงได้มีแผลเต็มตัวแบบนี้หล่ะ? ใครมันมาทำร้ายพ่อกับแม่หรอคะ!!? หนูจะไปจัดการพวกมันเอง" เธอร้อนรน รัวคำถามใส่ไม่ยั้ง

"...เจ้าหนี้เขามาทวงหน่ะลูก"

"เจ้าหนี้? ใคร? เจ้าหนี้ไหน? พ่อแม่ไปทำอะไรไว้ ไปติดหนี้ใครไว้ เท่าไหร่ แล้วนานขนาดไหนแล้ว ทำไมหนูไม่รู้???"

"หกเดือนแล้วหละ พ่อกับแม่... ไปเล่นคาสิโนแล้วเสีย เลยต้องยืมเขา แล้วพอยืมเรื่อยๆ หนี้ก็เยอะขึ้น ทั้งต้นทั้งดอก"

"หกเดือน!!? แล้ว มันเท่าไหร่แล้วหละแม่"

"สะ สองล้าน..."

"สองล้าน!! อะไรนะแม่!!"

"โอ้ยย!!! รำคาญเว้ย!! กลับมาก็โวยวายอะไรนักหนาก็ไม่รู้!! ไม่เห็นหรอเนี่ยพ่อกับแม่มีแผลเต็มตัวขนาดนี้ ยังไม่รีบมาช่วยทำแผลอีก"

"พ่อ เงินที่หนูโอนให้ทุกเดือนๆ เอาไปถลุงกับคาสิโนหมดเลยหรอ!?" เธอถามด้วยแววตาที่สิ้นหวัง

"เออ!"

"ทำไม!? ไม่รู้หรอว่ามันไม่ดี"

"ก็รู้!! แต่ตอนแรกมันได้นี่หว่า"

"แต่การพนันมันก็ไม่ดีมั้ยพ่อ! ตอนแรกได้ แล้วตอนนี้เป็นไงอะ เป็นหนี้ไง"

"เออ!!! กูรู้แล้วหละน่า! ย้ำอยู่ได้ มึงก็ไปหามาใช้ให้กูด้วย" เขาสั่งด้วยน้ำเสียงที่ดูโมโห

"หนูหรอ? ทำไมหล่ะ? ทำไมต้องเป็นหนูที่ต้องหามาใช้หล่ะ???"

"เอ้า ก็มึงเป็นลูกกูหนิ! ถ้ามึงไม่หาแล้วใครจะหาวะ!? กูหรอ?"

"ก็ใช่ไง พ่อกับแม่เป็นคนที่ไปติดหนี้เขาไว้นะ ไม่ใช่หนูสักหน่อยหนิ ทำไมหนูต้องมารับผิดชอบกับสิ่งที่ทั้งสองคนทำหล่ะคะ?"

แม่เข้ามาตบหน้าวีนัสอย่างไว

"มะ.. แม่... ทำไมคะ?" เธอเริ่มหน้าเสีย พร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลอาบแก้ม

"แกหน่ะ! เลิกพูดมากได้แล้ว!! แล้วพรุ่งนี้ก็โอนเงินมาด้วย!! แล้วก็ไปหาเงินสองล้านมาใข้คืนให้พวกฉันซะ!! ไม่งั้น ฉันจะเอาเธอขาย"

"...ทำไมถึงไร้ความรับผิดชอบอย่างนี้หล่ะคะ? ทำไมถึงปัดความรับผิดชอบทั้งหมดมาให้หนู ทั้งๆ ที่หนูก็ให้เงินพ่อแม่ตลอด แต่นี่ยังต้องไปหาเงินมาใช้หนี้ที่พ่อกับแม่สร้างอีกหรอคะ" เธอสะอื้น

"ก็เออสิ นอกจากจะต้องส่งเงินมาให้พวกฉันใช้แล้ว แกยังต้องรับผิดชอบหนี้นั่นด้วย อย่าลืมนะว่าฉันเป็นแม่เธอ ตั้งแต่ที่ฉันอุ้มท้องเธอมามันทรมานขนาดไหน ตั้งแต่คลอด แล้วฉันก็เลี้ยงเธอมาจนโตขนาดนี้ คิดว่าฉันต้องเสียเงินไปเท่าไหร่ห้ะ?"

"เลี้ยง? แค่หาข้าวหาน้ำให้ที่นอนส่งไปเรียน นอกนั้นให้อะไรบ้าง หนูไม่เคยได้อะไรที่อยากได้เลย ไม่ขอไม่เรียกร้อง และสิ่งที่หนูอยากได้ที่สุดไม่ใช่สิ่งของด้วยซ้ำ กะอิแค่ความรักที่ใครๆ ก็ทำให้ได้ แต่พ่อแม่กลับไม่เคยให้หนูได้เลยสักครั้ง" เธอตัดพ้อ พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลไม่หยุด

"แล้วยังไง? ฉันจำเป็นต้องให้ความรงความรักให้เด็กอย่างแกด้วยเหรอ?"

"แค่พวกกูเลี้ยงดูหาข้าวให้กินให้ที่ซุกหัวนอนกับมึงมันก็มากเกินพอแล้ว ไม่งั้นกูคงปล่อยให้มึงตายตั้งแต่คลอดเลยด้วยซ้ำ หรือไม่ก็ให้แม่มึงทำแท้งตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าท้องเลยด้วยซ้ำ"

"แล้วทำไมไม่ทำซะหล่ะ!! หนูก็ไม่ได้อยากจะเกิดมามีชีวิตแบบนี้สักหน่อยหนิ ไม่ได้อยากมีครอบครัวแบบนี้ด้วยซ้ำ หนูไม่สนเรื่องฐานะที่บ้านเราหรอกนะ ในชีวิตหนูตลอดเวลาที่ผ่านมาแค่ต้องการความรักจากคนที่เรียกว่าพ่อว่าแม่ แค่นั้นเอง"

"เลิกพูดมากแล้วไปเก็บบ้านซะ!!" คนเป็นแม่ตะคอก

"มึงอย่าเยอะให้มันมากซิ เป็นลูกมีสิทธิ์อะไรมาเถียงพ่อเถียงแม่!!" พ่อพูดด้วยความโกรธ

"แค่ความรักก็ยังให้หนูไม่ได้เลยอะ ทั้งที่หนูก็เชื่อฟัง ทำตามคำสั่งตลอด ไม่เคยปริปากพูด ตต่อหน้าคนอื่นก็ทำเหมือนว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่นกันรักกันดี ทั้งที่มันไม่ใช่เลยด้วยซ้ำ!! เรื่องพวกนั้นมันไม่เคยมีเลยด้วยซ้ำ! หนูไม่เคยได้รับความรักจากทั้งสองคนเลย ถึงอย่างนั้นหนูก็ตั้งใจจะดูแลทั้งสอง แต่ทุกสิ่งที่หนูทำพ่อแม่ก็ไม่เคยมองเห็นมันเลยสักครั้ง ไม่ใส่ใจเลยด้วยซ้ำ!!"

"มึงนี่ต่อปากต่อคำดีนักนะ!!" แม่จะเข้าไปตบหน้าลูกสาวอีกรอบ

แต่วีนัสปัดมือแม่ทิ้งแล้วผลักแม่ล้มลง

"โอ้ยย!!"

"นี่แกกล้าลงมือกับแม่ตัวเองเลยหรอห๊ะ!! ก้าวร้าวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่! ยัยเด็กเณรคุณ!!" พ่อง้างมือจะตบอีกคน

แต่วีนัสก็ผลักพ่อแล้ววิ่งหนีขึ้นห้องไป

"เออ! จะเป็นลูกอกตัญญูก็ตอนนี้หละวะ!!" แล้วเธอก็วิ่งขึ้นห้องไป ไม่สนใจแม่ที่ล้มอยู่

...----------------...