"นี่! เสาเย่าช่วยฉันที"

เสียงเรียกดังของเพื่อนที่นั่งข้างๆ

"..มีอะไรละ.."

"...หลี่เจ๋อหยางเขา...ฮึกๆ"

เสียงสะอื่นร้องไห้ดังของเพื่อนโต๊ะข่างที่สนิดกระตุกสีหน้าเรียบนิ่งของเสาเย่าขึ้นมา...

"...ไอนั้นนอกใจเธออีกแล้วสินะ..."

จบคำพูดเสาเย่าหันไปมองเพื่อนสาวที่เอาแต่พยัคหน้าร้องไห้สะอื้นเบา..

"..ฉันขอบอกอะไรเธอไว้ก่อนนะ...ครั้งนี้ฉันจะไม่ช่วยเธอตามเขากลับมาหรอกนะ..ถึงตามกลับมาได้อีกสักพักอาการเขาก็กำเริ่ม ทางที่ดีควรตัดใจจากเขาสะนะ"

จบคำพูดเกริ่นเบาของเสาเย่าเพื่อนคนนั้นกลับลุกวิ่งออกไปจากห้องพร้อมเสียงร้องอันดังสนั่น

ก่อนที่เสาเย่าจะหันมานั้งถอนหายใจเฮือกใหญ่... ถ้าตัดใจจากเขาไม่ได้ก็มีแต่จะเน่าตายไปซะปล่าว..ในโลกนี้มีอีกหลายอย่างเลยที่เธอควรจะรักมันมากกว่า ไอบ้านั้น!

เสาเย่าคิดในใจก่อนจะลุกเดินออกไปเพื่อปลอบใจ เมื่อออกเดินตามหาจนเหนื่อยการที่ได้น้ำหวานเย็นๆสักขวดจะดี หลังจากคิดได้เสาเย่าจึงเดินอ้อมไปหลังอาคารเรียน ใครจะรู้ละว่าจุดนั้นดันตรงจุดกระโดดของเพื่อน

เกร็กๆ!

เสียงขวดน้ำกลิ่งลงจากตู้วินาทีตายของเธอก็ใกล้ถึงเช่นกัน

ตุ๊บ!

"กรี๊ดดดด!!"

เสียงกรีดร้องอันเเหลมหูที่ไม่ได้ยินมานานดังขึ้นจากรอบข้างมาพร้อมกับอาการปวดตามร่างกายหัวและส่วนต่างๆอย่างรุนแรงก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบ...

"ฮึกๆ...ท่านพี่.ลูกของเรา!..ข้าเจ็บเหลือเกิน"

น้ำเสียงร้องไห้เสเเสร้งจอมปลอมดังขึ้นเหนือหัวเสาเย่าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียงนั้นก่อนจะต้องตกใจเมื่อสถานที่ต่างๆร้วนไม่คุ้นเคยไหนเลยจะร่างกายของตนที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกปวดตามท้องน้อยแปลกๆ

"ไม่จริงนะเพคะท่านอ๋อง!พระชายาข้ายังไม่ได้!"

"...นำตัวพระชายาไปขังไว้ในตำหนักห้ามให้ออกมาภายนอกหนึ่งเดือน!"

สิ้นสุดเสียงเย็นของชายคนหนึ่งที่สวมชุดเกราะเต็มยศกลับมีทหารสองนายเดินเข้ามาเชิญไปสักที่อย่างสุภาพ...

ตลอดการเดินทางเสาเย่ามองและสังเกตกลับพบว่าไม่มีสถานที่ๆตนคุนเคยเลยอาการปวดตามท้องก็เริ่มรุนแรงขึ้นก่อนที่จะเซไปไหนผู้หญิงแปลกหน้าที่ลุกขึ้นเถียงเมื่อกี้คนนั้นกลับรีบมาประคองเสาเย่าทันทีก่อนจะทำสีหน้าเสร้าป่นโกรธ

"ไหวหรือไม่เพคะพระชายา..."

จากการวิเคราะห์ของเสาเย่าผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นสาวใช้ส่วนตัวส่วนตนนั้นคือภรรยาของอ๋องอะไรนั้น

"...เจ้า..ไปเรียกท่านหมอมาให้ข้าที่.."

"เพคะพระชายา"

สาวใช้ส่วนตัวรับคำก่อนจะรีบไปตามหมอมาทันที

เมื่อถึงสะถานที่ซึ่งชื่อคือตำหนักตู้เจวียนเสาเย่ากลับถูกเชิญให้เข้าไปข้างในทันทีก่อนจะมีคนปิดประตูลง

...ปวดหัว...

'อวี้หลันทำความเคารพท่านอ๋อง..'

น้ำเสียงใสหวานกล่าวอย่างน้อบน้อมก่อนจะเดินไปถอดเสื้อคลุมไหล่ให้แก่ชายแปลกหน้า

'ตอนนี้เจ้าเริ่มคุ้นเคยกับการเป็นชายาของข้าบ้างหรือไม่'

น้ำเสียงที่อ่อนโยนและดูคล้ายชายที่สวมชุดเกราะคนนั้นพูดก่อนจะเดินจับมือผู้หญิงคนนึงไปนั้งที่เตียง

'....ข้าเริ่มคุ้นเคยบ้างแล้วเจ้าค่ะ..."

น้ำเสียงเขินอายของหญิงสาวตรงหน้านั้นทั้งน่ารักและน่าแกล้งชายคนนั้นได้ยื่นมือขึ้นไปจับบนใบหน้าของนางก่อนจะพูด

'แต่นี้ไปให้เจ้าเรียกข้าว่าฮุ่ยหมิ่น นั้นคือนามของข้าที่จะมีเพียงชายาข้าที่เรียกได้... อนาคตข้าอาจไม่สามารถมีเจ้าเพียงคนเดียวได้เพราะพาระหน้าที่ของข้า...เจ้าพอจะทำใจได้หรือไม่..'

ชายตรงหน้าพูดจริงจังก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือหญิงงามร่างเล็ก

'ข้าได้เตรียมใจไว้แล้วบ้าง... แต่ว่าข้าอยากจะขอท่านอย่างสองอย่างคือ... ที่ของข้าไม่ว่าท่านหรือใครก็ตามหากไม่ได้รับอณุญติจากข้าก็ห้ามบุกรุกพื้นที่ข้า...หากข้าเจ็บป่วยในตอนนั้นแม้ข้าจะได้รับโทษอยู่.ท่านต้องให้หมอมารักษาข้า...'

ภาพความทรงจำตัดไปอีกครั้งเป็นภาพอวี้หลันที่กำลังตั้งท้องอ่อนๆแล้วแพ้ท้องอย่างนัก...

ริมฝีปากแห้งกลังใบหน้าซีดเหลืองจากการกินอะไรไม่ค่อยได้นำมือตนลูปไลตามหน้าท้องแบนที่กำลังโตนิดๆ

'...ลูกแม่...พ่อของเจ้าเข้าสู่สนามรบแล้ว.,.ในตอนนี้ไม่รู้จะเป็นเช่นไรเจ้า..ก็อย่าดื้อนักสิ..,แม่อยากให้เจ้าแข็งแรงและมีความสุขหากเป็นหญิง..แม่จะให้ชื่อเจ้าหากเจ้าเป็นชายท่านพ่อของเจ้าจะให้ชืีอนะ...ลูกแม่'

สตรีที่มีสีหน้าเขินอายในตอนแรกพูดจบแล้วจึงค่อยมองตาบุรุษที่ได้ชื่อว่าสามี

อดีดมากมายที่ไม่ทราบที่มาเริ่มถาถมเข้าใส่เสาเย่าอย่างจังทั้งอดีตและปัจจุบันเหตการต่างๆ

'น้องหญิงซวนไม่ควรจับมือข้าเดินไปด้วยกันเช่นนี้นะ'

'ไม่เป็นไรพี่หญิงสะพานนี้ไม่ค่อยลื่นหลอกมาเถอะ'

คนตรงหน้าดึงดันจับมือลากกันไปที่สะพานก่อนจะเกิดเรื่อง

'เจ็บ!...ฮือๆท่านพี่หญิงเหตุใดท่านถึงพลักข้ากัน'

'อะหะ!,.,ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ว๊าย!'

ร่างเล็กเอวบางของคนที่ล้มลงรีบพลักหญิงตรงหน้าให้ล้มลงกับตนก่อนที่เจ้าของร่างหรือก็คืออวี้หลันจะเริ่มรู้สึกปวดตามท้องก่อนจะมีเลือดออกมาพร้อมกับสตรีมานยาตรงหน้าที่เลือดเริ่มออกไม่แพ้กัน

ก่อนที่ทุกอย่างจะสิ้นสุด...

จากนี้ไปข้าไม่ใช่เสาเย่าแต่เป็นอวี้หลันสตรีงามผู้รักและถนุถนอมสามีและลูกในท้องอย่างสุดซึ้ง...

ความรักความเจ็บปวดอันใดที่สามีหรือสตรีมารยาต่างๆในจวนหลังนี้ทิ้งเป็นบาดแผลลึกไว้ให้ท่านข้าจะแก้แค้นแทนตัวท่านจะรักและดูแลลูกในกายของท่านี้เสมือนลูกในไส้ของฉัน!

หลังจากเสาเย่าหรืออวี้หลันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตนนั้นได้นอนอยู่บนเตียงแล้วพร้อมกับหมอหลวงในความทรงจำ...หมอจาง

"!พระชายาท่านอย่าเพิ่งลุกขึ้นนะเพคะ"

สาวใช้ส่วนตัวหนี่หนิงรีบวิ่งมาประคองร่สงกายของอวี้หลันทันทีด้วยสีหน้าซีดเซียว

"คาราวะพระชายา...เออ..ตอนนี้ครรภ์ของท่าน..อ่อนแอมาก..."

หมอหลวงจางเอ่ยก่อนจะก้มหน้าก้มตามองพื้นพร้อมฝ่ามือที่มีเหงื่อเย็นค่อยๆหลั่ง

"...แล้วพอจะมีวิธีรักษาลูกในท้องนี้ของข้าได้หรือไม่..."

อวี้หลันเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยนัยตาหม่นก่อนจะลูบคลำหน้าท้องของตนเบาๆตามความเคยชินของร่างนี้

"...วิธีนั้นย่อมมี...เพียงแต่..."

"ไม่ว่าจะวิธีใดข้าก็จะรักษาครรภ์นี้ไว้...แม้ตัวต้องตาย.."

"...อะ.,เออท่านจะ..คลอดยากเพราะยานี้บำรุงบุตรแต่ทำร้ายร่างกายมารดา...เออ..แล้วตอนนี้"

"...ข้าไม่สนอะไรมาก หนี่หนิงไปหยิบผู้กันและกระดาษมาให้ข้า...หากข้าตายเพราะข้าตึงดันจะรักษาบุตรก็ห้ามเอาโทษท่านหมอจาง"

"แต่ว่า!..พระชายา..."

หนี่หนิงมองดูนัยตาหม่นแน่วแน่ไม่เเปลเปลี่ยนของอวี้หลันชายาของตนอย่างเศร้าๆก่อนจะรีบไปหยิบตามที่พระชายาขอ หลังจากเขียนเสร็จก็รีบยื่นให้หมอหลวงจางรับทันที

หมอหลวงจางทำสีหน้าซีดลงก่อนจะก้มลงรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้

"และอีกสิ่งนึงที่ข้าจะขอ...ท่านหมอจางและทุกคนที่รู้เรื่องนี้...ให้ปกปิดเรื่องการรักษาครรภ์ของข้าให้มิดอย่าให้ใครนอกตำหนักรู้..."

"...น้อมรับคำสั่งพระชายา..."

หลังจบการพูดคุยหมอหลวงจางก็รีบไปเตรียมตัวยาทันทีตามด้วยการปกปิดสิ่งที่รู้สิ่งที่เห็นและได้ยินอย่างมิดชิดด้วยรู้ว่าสิ่งที่อวี้หลันสั่งนั้นคือการ...ปกป้องชีวิตทายาทของจวนอ๋องแห่งนี้

"...หนี่หนิงฟังคำสั่งข้า...แต่นี้ไปสั่งปิดตายตำหนังตู้เจวียนของข้า...คนในห้ามออกคนนอกห้ามเข้าหากไม่ใช่ท่านหมอ!"

"เพคะพระชายา..."

หนี่หนิงรับคำก่อนจะออกไปจัดการตามคำสั่ง

...อวี้หลัน...ฉันคนนี้จะค่อยๆทยอยคืนความทุกข์สุขของท่านแก่ผู้กระทำแต่ละคนช้าๆรอให้ฉันได้พักฟื้นอีกสักพัก...ลูกของท่านจะต้องปลอดภัย.. ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายท่านฉันจะสนองมัน...

'ท่านแม่ดอกไม้ดอกนี้สวยจังเลย!!'

เสียงใสกังวานของเด็กน้อยแก้มอ้วนกลมที่วิ่งเล่นท่ามกลางดอกไม้กระตุ้นจิตใจที่อยากจะลองเป็นแม่คนของอวี้หลันเพราะเด็กน้อยคนนั้นก็คืออวี้หลันในวัยเด็ก...

'พี่ใหญ่! ท่านนำจี้หยกของข้าไปไหนแล้ว!!'

น้ำเสียงโวยวายตามหาสิ่งของในวัยแรกแย้ม...

'...นะ..นี้ข้าให้ท่าน...ท่านพี่ฮุ่ยหมิ่น..."

ใบหน้าเขินอายที่เคยไร้เดียงสา...

'.....'

และสุดท้าย...ใบห้านเศร้าโศกเมื่อคนที่รักไม่แม้แต่จะฟังข้อเท็จจริงจากตน... ใบหน้าของร่างนี้ค่อยๆศูญเสียรอยยิ้มไปทีละนิดความสุขในอดีดของนางค่อยๆเลือนหายไปเหลือแต่ความเเค้นเคืองและความรักที่เกลียจชัง...

"หากบุหลุดทั้งหลายแลชอบสตรีเสแสร้งนักข้าก็จะทำให้ท่านเห็นเอง..ฮุ่ยหมิ่น..."

สายลมวสันตฤดูพัดผ่านร่างบางผอมนั่งเหม่อมองออกนอกหน้าต่างพรางฮัมเพลงไปเบาๆก่อนจะเอ่ยถามหนี่หนิง

"...ช่วงนี้น่าจะมีหนูมาให้เฉือนกันเยอะเลยสินะ..."

ออวี้หลันเอ่ยเสียงเย็นก่อนจะค่อยยื่นมือไปหาหนี่หนิง

"เพคะพระชายาเมื่อวันก่อนนั้นพระชายารองได้ส่งคนมาแอบถาม สวยใช้ที่ไปทำธุระนอกจวน"

หนี่หนิงตอบก่อนจะรีบเดินไปช่วยประคองอวี้หลันที่ตอนนี้ท้องแก่เต็มทีแล้วลุก ใบหน้าที่เคยงดงามผิวพรรณดีกลับซีดโซมเพราะผลจากยา

"ข้าน้อยได้ทำตามที่พระชายากล่าวทุกคำเพคะ ใครจะคิดว่าพอปล่อยข่าวลือลวกๆไปชายารองจะเชื่อ!"

"...ก็สมควรเพราะชายารอง.."

อวี้หลันยืนมองดอกไม้ที่กำลังค่อยๆเบ่งบานทีละช้า...

"ข้าไม่เข้าใจทำไมพระชายาต้องหาคนมาแกล้งทำเสียงร้องไห้ใคร่ครวนด้วยหรือเพคะ?"

หนี่หนิงถามด้วยสีหน้างุนงงก่อนจะหยิบผ้าคลุมยื่นแก่อวี้หลัน

"...เจ้าคงไม่คุ้นชินกับข้าในตอนนี้สินะ...ไม่เป็นไรข้าเข้าใจ..ที่ข้าสั่งให้ทำเพื่อหลอกล่อบางสิ่ง.."

อวี้หลันตอบก่อนจะมองจ่องไปที่ประตูหน้าตำหนักที่ปิดสนิด

...อวี้หลันรู้ดีว่าทำไมหนี่หนิงถึงไม่เข้าใจการกระทำ...นั้นเพราะอวี้หลันคนเก่านั้นอ่อนแอไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของสตรีด้วยกัน...นางนั้นซื่อบริสุทธิ์จนน่ากลัว...

"...ใกล้ถึงเวลาได้เบ่งบานของดอกไม้นาๆพรรณแล้วสินะ..."

อวี้หลันตอบกับตนก่อนจะลูบหน้าท้องที่ตอนนี้โตจนหน้ากลัว... ในตอนที่ได้รับรู้ว่าลูกในท้องนั้นเป็นแฝดนางดีใจแค่ไหนก็ยิ่งแค้นเคืองมากเท่านั้น ซวนหลี่...ถ้าวันนั้นนางทำสำเร็จลูกของข้าจะตายถึงสองคน...

"จริงสิ...อีกไม่นานท่านอ๋องสามีข้าจะกลับจากสงครามแล้วสินะ..."

"ใช่เจ้าค่ะพระชายา"

หนี่หนิงตอบก่อนจะเดินนำของบางสิ่งตาม

"นี่คือของที่ฮูหยินเสียนส่งมาเพคะ"

"ติดต่อพ่อบ้านโจ ข้าต้องการรถม้าออกเยี่ยมท่านแม่...ต้องการภายในวันนี้"

"เพคะพระชายา"

หนี่หนิงรับคำก่อนจะรีบไปทันที

สักพักกลับมีน้ำเสียงเอะอะโวยวายที่คุ้นหูดังขึนนอกตำหนัก

"ท่านพี่หญิงท่านเป็นอย่างไรบ้างน้องหญิงซวนเองนะเพคะ!"

เสียงตะโกนเสแสร้งแกล้งทำเป็นห่วงดังขึ้นก่อนจะพยยามเข้าตำหนักตู้เจวียน

"...พระชายารองได้โปรดกลับไปแต่โดยดีเสียเถิดเวลานี้พระชายาเอกร่างกายอ่อนแอต้องการพักผ่อน"

นายทหารเฝ้าประตูพูดกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นตามคำสั่งท่านอ๋องฉิน ด้วยว่าหากไม่มีคำสั่งจากชายาเอกใครก็หห้ามทำอะไรตามใจเด็จขาด

"พวกเจ้ากล้าดียังไง!"

น้ำเสียงแหลมหูเริ่มแผดแวดๆต่อว่านายทหารเฝ้าประตูอยู่สักพักก่อนจะเอ่ย

"...ท่านพี่หญิงน้องได้ข่าวร่างกายท่านออนแอเพราะแท้งบุตรในครานั้น...อย่าเสียใจไปเลยนะเพคะน้องเองก็สูญเสียด้วย...รีบรักษาตัวให้หายดี ส่วนน้องจะทำหน้าที่รอต้อนรับท่านอ๋องเองนะเพคะ อุป! ฮ่ะๆ~"

จบคำพูดซวนหลี่ได้เดินกลับไปพร้อมกับสีหน้าพึงพอใจอย่างสุดซึ้ง

"...อีกไม่นานเกินรอหรอก...ฮึ"

อวี้หลันกลั่นยิ้มออกมาที่มุมปากก่อนจะค่อยๆสงบสติอารมณ์ตน

ฝั่งฉินฮุ่ยหมิ่น

"...พระชาเอกตอนนี้ได้ออกไปไหนแล้วหรือไม่"

ฉินฮุ่ยหมิ่นเอ่ยก่อนจะมีองค์ลักษ์เงาปรากฎตัว

"เรียนนายท่าน พระชายาเอกนั้นต้องการที่จะไปเยี่ยมเยือนฮองเฮาเเค้วนต้าซ่งครับ ตลอดหลายเดือนมานี้พระชายาแทบไม่ออกไปไหนเลยนอกจากตำหนัก"

"...แล้วตอนนี้...ลูกของข้า.."

ฮุ่ยหมิ่เอ่ยถามอย่างเหม่อลอย ตั้งแต่ได้รับรู้เลือดในวันนั้นไม่ใช่ของชายารองเพียงคนเดียวและชายาเอกของตนนั้นแค่ถูกใส่ร้ายก็สายไปแล้วชายารองนั้นเดิมทีครรภ์ก็อ่อนแออยู่แล้วจึงแท้งแต่ชายาเอกของตนนั้นยอมใช้ยาอันตรายกับตนแรกชีวิตลูก...ยิ่งเมื่อได้รู้จากหมอจาง..ว่าเด็กในครรภ์นางหาได้มีเพียงคนเดียวไม่...

"เออ...ตอนนี้พระชายาใกล้ช่วงพักเตรียมคลอดแล้วพะยาค่ะเด็กในท้องยังปลอดภัยดีมีอยู่หนึ่งคนที่ร่างกายจะอ่อนแอ เพียงแต่พระชายาอาจจะเสี่ยงถึงชีวิตตนถ้าดึงดันจะให้กำเนิด..."

"...แล้วไม่มีวิธีอื่นเลยหรือ.."

ฮุ่ยหมิ่นหันมององค์ลักษ์เงาของตนก่ออนจะทำสายตาน่ากลัวป่นเศร้า

"..วิธีนั้นย่อมมีพะยาค่ะ เพียงแต่ตัวยานั้นอยู่บนเนินเขาของชาวป่าเถื่อน"

องค์ลักษ์เงาตอบก่อนจะนำภาพต้นเซียนเขาออกมา

"...ข้าจะไปหามาด้วยตัวของข้าเอง"

"แต่ว่าที่แห่งนั้นมัน!.."

"ข้าบอกแล้วไง..ออกไปได้แล้ว"

ฮุ่ยหมิ่นเอ่ยก่อนที่องค์ลักษ์จะหายตัวทันที

"ตามตัวแม่ทัพหลินมาที"