เรื่องราวของนายเอก

สวัสดีเราชื่อ:วิเวียน

อายุ:17ปี

เราเป็นผู้ชาย

ส.ส : 162

น.น: 45

เราอาศัยอยู่กับแม่เลี้ยง พ่อเสียตั้งแต่เรายังเด็กๆ แม่เลี้ยงของเราใจดีกับเรามากเพราะท่านไม่มีลูก ท่านรับเลี้ยงเราตอนพ่อเราเสีย ตอนนั้นเราเสียใจมากที่เสียพ่อไป แต่แม่เลี้ยงเราก็ปลอบใจเราตลอด เราตอนเด็กไม่เคยเรียก แม่เลี้ยงว่าแม่เลย จนอายุ10ขวบ เรารู้สึกว่าเขาทำดีกับเรามาก เราจึงตัดสินใจเรียกเขาว่าแม่ เพราะเราไม่เคยมีแม่เลย

แม่แท้ๆของเรา พ่อเล่าว่าแม่หนีไปกับชู้ตอนคลอดเราได้6เดือน พ่อเราเสียใจมาก พ่อจำใจเลี้ยงเราจนถึง4ขวบแล้วพ่ก็จากไปเพราะพ่อเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย

ตอนเด็กเราไม่รู้เรื่องอะไรเลย รู้แค่ว่าพ่อจากไปแล้ว และญาติก็ส่งเราไปสถานสงเคราะห์เด็กจนมีแม่เลี้ยงที่เราพูดถึงก่อนหน้านี้เนี้ยแหละมารับเราไปอยู่ด้วย จนเรามีอยู่มีกันจนถึงทุกวันนี้

แต่แล้ว แม่แท้ๆของเราก็เจอเรา แล้วท่านอยากเอาเราไปอยู่ด้วย เราไม่อยากไปเลยแต่เขาบอกจะไห้เงินแม่เลี้ยง20ล้าน ตอนนั้นแม่เลี้ยงทำทุกอย่างไม่ไห้เราไป แต่เป็นเราเองที่ตัดสินใจไปอยู่กับแม่แท้ๆเพราะไม่อยากไห้แม่เลี้ยงลำบาก แม่แท้ๆเรารวยมาก แต่เราก็ไม่มีความสุขเลย แม่ไห้เราไปโรงเรียนเราปรับตัวได้อยาก แต่มีพี่คนหนึ่ง เป็นลูกของพ่อเลี้ยง เขาใจร้ายกับเรามาก เขาไม่ชอบเรา เขาว่าเราเป็นลูกเมียน้อย เราก็ยอมรับเพราะมันเป็นงั้นจริงๆ เขาแกล้งเราตลอด ไปโรงเรียนมีคนมาแกล้งเรา เขาก็ยืนดูเฉยๆ ถึงแม่เราจะขอไห้เขาช่วยแต่เขาเมินเฉย พอเขาเรียนจบม.6 เขาก็ไปต่อต่างประเทศ นั้นคือฝันของผมเลย ส่วนผมก็อยู่สบายๆ อยู่บ้าน เขาไปเรียนที่นู้น4ปี ผมดีใจมาก............................................. แล้วตอนนี้เราก็จะจบม.6แล้วเหลือต่อมหาวิทยาลัย เราไม่รู้จะต่อไหนเราก็เลยตัดสินใจต่อมหาวิทยาลัยใกล้บ้าน จะได้สดวก อีกอย่างจะได้มีเพื่อน ผมมีเพื่อนสนิทด้วยน่ะลืมบอกเลยแต่เป็นใครยังไม่บอกหรอกรอก่อน555 ทุกคนรออ่านได้เลย

ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่ง

ได้มีเสียงผู้ชายซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของคฤหาสน์นี้

ได้พูดกับลูกน้องว่า:งานนี้ถ้าเจ้าทำไม่สำเร็จข้าจะสั่งฆ่าไห้หมด: คนเหล่านั้นสั่นกลัวเนื่องจากขัดขืนอะไรไม่ได้จึงได้จำใจตอบว่า :พวกข้าจะทำไห้ได้ครับ ถึงแม้จะเสี่ยงก็ตาม: เสียงสั่นกลัวได้ดังขึ้น

หลังจากนั้นเสียงฝีเท้าส้นสูงครูหนึ่งได้ดังขึ้น แล้วมีเสียงผู้หญิงวัยกลางคนพูดขึ้นว่า : รีบจัดการมันไห้หมดถ้ามันไม่ยอมมาอยู่กับฉัน : เสียงหญิงลึกลับผู้นี้ทำเอาทุกคนหวาดกลัวไปตามๆกัน เพราะหญิงผู้นี้ขึ้นชื่อว่าน่ากลัวที่สุดในคฤหาสน์ ใจโหดเหี้ยมอำมหิต :ขอรับท่านหญิง ข้าจะจัดการพวกมันไห้หมด: เสียงชายหนุ่มได้ดังขึ้น แล้วหญิงผู้นั้นก็ยิ้มอย่างมีความสุข หลังจากนั้นชายผู้มีร่างอันหนา ก็ได้พาเหล่า บอดี้การ์ดออกจากคฤหาสน์ ไปยังทางที่มีบ้านหลังโตตั้งอยู่

บ้านหลังนั้นคือบ้านของ น.อ สึ่งเขาอาศัยอยู่กับแม่เลี้ยง ในบ้านนั้นพวกเขาอยู่กันอย่างมีความสุขจนได้มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น :เดี๋ยวผมเปิดเองครับ: เสียงน.อ ได้ดังขึ้น พร้อมเดินไปเปิดประตู แล้วตกใจสิ่งที่เห็นตรงหน้า ภาพที่เขาเห็นคือ ชายร่างโตยืนตรงหน้าพร้อมพวกพ้องมากมายที่ยืมล้อมบ้านเขาเอาไว้ แต่สิ่งที่ตกใจไปมากกว่านั้นคือ ชายแต่ล่ะคนถืกปืนครบ แล้วเล็งเป้ามาที่เขา ชายร่างเล็กน้ำตาคลอพร้อมตะโกนเรียกแม่เลี้ยงของเขา :แม่ครับ ช่วยผมด้วย : แม่เลี้ยงของเขาได้วิ่งออกมาจากบ้านมายืนตรงที่เขาอยู่ แล้วได้ตกใจเช่นเดียวกับลูกชายของเขา เขาได้พูดขึ้นว่า พวกท่านต้องการอะไร ชายร่างหนาได้ตอบขึ้นด้วยน้ำเสียงอันเข้มครึมว่า :ต้องการชีวิตพวกเจ้าไง:) :ชายร่างหนายิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะยิงไปที่กลางหน้าผาก ของหญิงผู้เป็นปม่เลี้ยงของน.อ เสียงปืนได้ดังลั่นทั่วบริเวณ ชายร่างเล็กได้เข่าทรุดแล้วร้องออกมา พร้อมเสียงสะอื้น :ท่านข้าแม่ผมทำไม...ฮึก..ฮรื่ออ...: เสีองร้องพร้อมกับคำถามที่ออกมาจากปากของคนร่างเล็ก ชายร่างใหญ่ไม่พูดอะไร แล้ว

อุ้มน.อพาดบ่าก่อนที่จะเดินกลับไปขึ้นรถ :ปล่อยผม...ฮึก..จะจับผมไปไหน..ฮรื่ออ..: ชายร่างเล็กร้องไห้ พรางทุบหลังชายร่างโตไปด้วย แต่ชายร่างหนาไม่ได้ตอบคำถามที่ชายร่างเล็กเอ้ยมา.......

ณ คฤหาสน์หลังโต

:หรื่อ...จับผมมาทำไม ผมไปทำอะไรไห้ : เสียงสะอื้นไห้ของเด็กหนุ่มวัยจะ20 ได้ร้องเสียงดัง แต่ในห้องนั้นเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่แสงไฟ แต่แล้วก็มีเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งเดินมาทางประตู แล้วเสียงประตูนั้นได้เปิดออก พร้อมกับมีเงาร่างใหญ่ปรากฏตัวขึ้น ซึ่งร่างๆนั้นคือชายที่จับเขามา เขาได้วางถาดข้าวไว้ตรงหน้าชายร่างเล็ก แล้วบอกว่า :เจ้าแมวน้อยกินส่ะจะได้มีแรง: เสียงชายร่างหนาดังขึ้น พร้อมเสียงสระอื้นของชายร่างเล็กที่ร้องไห้ไม่หยุด ชายร่างหน้าได้เดินเข้าไปนั่งข้างๆ ชายร่างเล็กแล้วโอบกอดเขาเอาไว้ แล้วพูดว่า :พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่มันจำเป็นจริงๆ: ชายร่างเล็กหยุดชะงัก เพราะเสียงนี้เป็นเสียงที่คุ้นเคย แต่เขานั้นลืมไปแล้วว่าเขาคนนั้นคือใคร แต่ชายร่างเล็กยังถามออกไปว่า :ท่านเป็นใคร ท่านรู้จักผมด้วยหรอ: เสียงชายหนุ่มปริศนาได้พูดขึ้นอีกว่า :เจ้าแมวน้อยจำพี่คนนี้ไม่ได้หรือไง555: ใช่แล้ว พี่ชายคนที่แกล้งเขาไม่ชอบเขา ที่เป็นลูกอีกคนของลูกต่างแม่ของเขานั้นเอง

:ทำไมพี่ถึงจับผมมาที่นี้ ปล่อยผมไปได้มั้ย

:คงไม่ได้หรอก แม่เจ้าสั่ง พี่มาถ้าพี่ไม่ทำเจ้าจะเกิดอันตราย

:แล้วทำไมแม่ข้าต้องทำอย่างนี้ด้วย...

:เจ้าจำไม่ได้รึไงที่เจ้า...หนีไปอยู่กับแม่เลี้ยงเจ้าทำไห้แม่เจ้าต้องเป็นเช่นนี้

:ผมแค่ต้องการความสุข ไม่ได้ต้องการไห้แม่เป็นเช่นนี้

:พี่รู้แต่ แม่เจ้าไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก

:แล้วพี่ฆ่าแม่บุญธรรมผมทำไม...

:แม่บุญธรรมเจ้ายังอยู่.

:หมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ

:พี่กับแม่บุญธรรมเจ้าแค่เล่นละครตบตาพวกนี้น

:แสดงว่าแม่บุญธรรมผมยังไม่ตาย

:ใช่ครับ

:เย้..แต่ถ้าแม่ผมรู้เรื่องนี้แล้วพี่จะเป็นยังไง

:พี่คงต้องเจอบทลงโทษ

:แม่ผมใจร้ายขนาดนั้นเลยหรอ

:.....พี่ต้องไปแล้วนะ

:พี่จะไปไหน

พูดจบชายร่างหนาได้ลุกขึ้นพร้อมเดินไปทางประตูแล้วหันกลับมามองชายร่างเล็กผู้นั่งรอคำตอบว่า ตนเองนั้นจะไปไหน แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า เจ้าเข้าไปทำอะไรในนั้นทำไมนานจัง แล้วไอเด็กนั้นมันเป็นยังไงบ้าง

เสียงพูดจากนอกห้องสึ่งขาดว่าจะมีคนหลายคนที่เฝ้าหน้าประตูของชายร่างเล็กอยู่ ก่อนที่ประตูจะปิดลงชายร่างหนาได้โยน เทียนกับไฟเช็ค ไห้ชายร่างเล็กกาอนจะปิดประตู.........

เดี๋ยวมาต่อพรุ่งนี้ตอนนี้ขอนอนก่อน