ผมชื่อเลโอ เมื่อ10ปีผมเคยมีเเฟนอยู่คนนึง เเต่ตอนนี้นะหรอ หึ เราน่าจะเลิกกันเเล้ว ทำไมนะหรอ ก็เธอจากผมไปโดยไม่ลาสักคำ เเม้เเต่จดหมายสักฉบับยังไม่มีเลย เเล้วจะให้ผมคิดว่ายังไง ผมทำอะไรผิดหรอ ผมรักเธอมาก เเต่ผมไม่รู้ว่าความรักที่ผมมีให้มันทำให้เธอรักผมบ้างรึป่าว ผมมีความฝันว่าผมอยากเป็นนักดนตรี เเละตอนนี้ผมก็ได้ทำตามความฝันของผมสำเร็จเเล้ว ผมอยากให้เธอมาอยู่ในความฝันของผม มายืนอยู่ข้างๆ ผมตรงนี้ เเต่มันไม่มีอีกเเล้ว ไม่มีเธออีกต่อไปเเล้ว

นับจากวันนั้นผมจึงกลายเป็นคนไร้หัวใจ ใช้ชีวิตเดินตามความฝัน ตั้งใจทำ ฝึกซ้อมอย่างหนัก เพื่อที่ว่าไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ผมอยากให้เธอเห็นว่าคนที่เธอทิ้งไปในวันนั้น ในวันนี้มันโด่งดังมีชื่อเสียงขนาดไหน ผมจะทำให้เธอเจ็บเหมือนที่เธอทำให้ผมเจ็บ ><

บทที่2 การกลับมา

หน้างาน

งานเปิดตัวเพลงใหม่ของเลโอ ผู้คนต่างทยอยกันมาร่วมงานกันอย่างที่คับคั่ง รวมทั้งมิรา หญิงสาวสวยที่เป็นเจ้าของใบหน้ารูปไข่ที่เศร้าหมอง เเววตาเธอเปรียบดั่งไข่มุกเเห่งความเศร้า

ได้เดินเข้ามาในงาน การมาของเธอ เธอมาเพื่อเเสดงความยินดีให้กลับคนที่เธอรัก

ทั้งที่เธอก็รู้ทั้งรู้ว่าเค้าคงจะไม่มีวันให้อภัยกับสิ่งที่เธอได้ทำ........

พึบบบบบบบบบ เเสงไฟถูกฉายพร้อมกับเสียงปรบมือดังก้องกังวาน พร้อมกับการปรากฎตัวของเลโอ หนุ่มฮอตมาดนิ่ง นัยตาของเค้าเปรียบดั่งเหยี่ยว

ที่พร้อมจะปลิดชีพผู้คนเพียงเเค่สบตา จมูกเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบนั้นยิ้มมุมปากเเสดงถึงความพอใจในงานวันนี้

เเต่ในขณะที่เค้ากำลังพึงพอใจอยู่นั้น สายตาขอเค้าก็ปะทะเข้ากับใบหน้าของหญิงสาว คนที่เป็นเจ้าของหัวใจของเลโอ จากใบหน้าที่มีความสุขอยู่นั้น

กลับกลายเป็นใบหน้าที่มีแต่ความเจ็บปวด เเววตากลับเเข็งกร้าวขึ้นมาทันที เลโอเดินลงมาจากเวทีตรงมาหามิรา ผู้คนต่างเงียบเพราะรับรู้ถึงพลังความโกรธในตัวเลโอ

ทุกคนต่างเปิดทางให้เลโอเดินไปหามิรา

"คุณ........กลับมาทำไม" เสียงเเข็งปนความเจ็บปวด

"ฉัน ฉันกลับมาเพื่อเเสดงความยินดีกลับคุณ" มิราตอบด้วยน้ำตา

"หึ งั้นหรอ เเต่ผมลืมไปเเล้วสิว่าเราเคยสัญญาอะไรกันไว้ ผมว่าคุณออกไปดีกว่า อย่าให้ผมต้องเรียกคนของผมมาลากคุณออกไป"

ในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไปนั้น อยู่ๆ เธอก็ล้มลงหมดสติต่อหน้าเลโอ ผู้คนต่าง ฮือ ฮา กัน ท่ามกลางความตกใจของเลโอ เลโอรีบวิ่งมาดูด้วยความเป็นห่วง

"มิ มีเป็นอะไร" เลโอรีบโทรเรียกคนขับรถมาเเล้วรีบอุ้มมิราไปที่รถ

"มิ อย่าเป็นอะไรไปนะมิ โออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มี มิ มิ ได้ยิน โอ มั๊ย" เลโอทั้งกอดทั้งลูบหัวเธอด้วยความรับเเละอ่อนโยน

ได้เเต่คิดว่าเธอเป็นอะไรกันเเน่ ถ้าเธอไม่รักเค้าเเละเธอจะกลับมาหาเค้าทำไม เเล้วเมื่อ 10 ปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงทิ้งเค้าไป

เลโอได้เเต่ตั้งคำถามกับตัวเองซ้ำเเล้วซ้ำเล่า

บ้านเลโอ

ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ทั้งๆ ที่มิราทิ้งผมไป เเต่ทำเพียงเเค่เห็นหน้าเธอ ใจผมก็หวั่นไหวขึ้นอีกครั้ง เธอยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่าเธอจะหลับหรือตื่นใบหน้าของเธอยังคงงดงามในใจผม เธอเป็นผู้หญิงที่มีค่าสำหรับผมเสมอ ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานเเค่ไหนก็ตาม

"ฟื้นล่ะหรอ ใกล้ตายรึยังล่ะ" เเม้เสียงจะเเข็ง เเต่มันปนไปด้วยความเป็นห่วง

"เลโอ นี่ฉันอยู่ที่ไหน" เธอถามด้วยอาการมึนงง

"ทำไม ลืมที่นี่ไปเเล้วหรอ อ่อ ลืมไปก็เธอหายไปเป็น10ปีนี่เนอะ รึว่าที่นี่มันไม่เคยอยู่ในความทรงจำของเธอเลยเหมือนกับฉันที่ไม่เคยอยู่ในหัวใจของเธอเลย"

"ฉันไม่รู้จะพูดไงให้นายเข้าใจ แต่แค่อยากให้นายรู้ไว้ว่าที่ฉันทำ ฉันทำเพื่อนาย นายรู้แค่นั้นก็พอแล้ว"

เลโอ เดินไปบีบไหล่ มิรา กดลงกับเตียง

"ไหน ลองพูดเหตุผลดีๆ สักข้อมาให้ฉันฟังสิ เผื่อฉันจะโง่เชื่อบ้าง"

"เลโอ" มิราเรียกชื่ออย่างเเผ่วเบาด้วยความเจ็บปวด ทำไมกัน ทำไมเลโอถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ ผู้ชายที่เคยอ่อนโยนของมิราหายไปไหนกัน

"ฉันหายไปเพราะ ฉันเจอรักใหม่ที่ดีกว่านาย เจอคนที่เค้าพร้อมจะปกป้องเเละดูเเลฉันได้ดีกว่านายในตอนนั้นที่มีเเต่ตัว เเละฉันกลับมาหายนายเพราะตอนนั้นนายดัง นายมีชื่อเสียงยังไงล่ะ" เลโอค่อยๆ ปลอยมือมิราออก มิราจึงถือโอกาสผลักเลโอออก เเละเดินออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหล่รินลงมาอาบเเก้มของเธอ

เลโอทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเเรง คำตอบที่เลโอรอฟังมาตลอด10ปี 

มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

ทำไมกัน ทำไมเธอไม่โกหกผม ถ้าเธอโกหกผมสักนิด ผมก็จะเชื่อโดยไม่สงสัยอะไรเลย เพียงเเค่เธอบอกว่ากลับมาหาผม เพราะคิดถึงผม ผมก็พร้อมจะให้อภัยโดยปราศจากข้อโต้เเย้งในหัวใจ ผมเจ็บนะ กับคำพูดที่เธอบอกว่ากลับมาหาผมเพราะเงิน ถามจริงๆ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา มิราเคยรักผมที่ตัวผมบ้างไหม.............

บทที่4 ความลับ กับ ความรัก

เธอกลับมาล้มตัวนอนบนเตียงอย่างหมดเเรง ได้เเต่ตัดพ้อกับตัวเองเพียงลำพัง

“ฉันทำให้ผู้ชายคนนึงที่รักฉันเจ็บปวดมากขนาดนี้เลยหรอ…...”

 “ขอโทษนะเลโอ ฉันไม่มีทางเลือก ถึงมีทางเลือกเเต่ฉันคิดว่าทางนี้ คงดีที่สุดเเล้ว เราไม่มีทางรักกันได้ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อ 10 ปีก่อน หรือ ตอนนี้”

มิราร้องไห้จนเผลอหลับไป

เธอเองก็เจ็บปวดไม่เเพ้เลโอ กับความลับที่เธอต้องเก็บ เเละความรักที่เธอต้องลืม เธอรักเค้ามาก เเต่สิ่งที่เธอทำ ถ้าเค้ารู้ เค้าจะให้อภัยเธอได้หรือ เค้้าจะรับมันได้ไหม ไม่มีทางเค้าไม่มีทางให้อภัยผู้หญิงเลวๆคนนี้ได้หรอก คนที่หลอกเค้า ทำร้ายเค้าทุกอย่าง……………….

ติ๊ด ติ๊ด

ในระหว่างที่เธอกำลังหลับ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอสะดุ้งตื่นพร้อมกลับมองหน้าจอโทรศัพท์ อย่างวิตกก่อนจะกดรับสาย

 “ฮัลโล” เสียงเธอเยือกเย็นขึ้นมาทันที

 “มิรา เรียบร้อยดีไหม”

 “เรียบร้อยเเล้วค่ะ” เมื่อมิราพูดจบสายสนทนานั้นก็ถูกตัดไป เธอได้เเต่กำโทรศัพท์เเน่น น้ำตาค่อยๆไหลรินลงมาเปลื้อนใบหน้าที่อ่อนหวานของเธอ

 มิรากลั่นใจปราดน้ำตาออก อย่างไร้ความปรานีกับใบหน้า เเล้วพูดกับตัวเอง

“หมดเวลาสำหรับความอ่อนเเอของเธอเเล้วมิรา ต่อจากนี้ไปอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เธอเลือกเอง เเค่ใช้เวลาที่มีอยู่กับเค้าให้มากที่สุดก็พอ……”

เธอพูดด้วยความมุ่งมั่น เเล้วลุกขึ้นไปเเต่งตัว เพื่อไปหาคนที่เธอรัก……….

เธอจะทำอะไรกันเเน่นะ เธอกลับมาเพื่ออะไร เเละเธอต้องการอะไรจากเค้า

 ค่ายเพลง NNP

มิราถือใบสมัครมาหยุดอยู่ที่ค่ายเพลงที่เลโอเป็นศิลปิน

“สวัสดีค่ะ มาสมัครงานเป็นผู้จัดการศิลปินค่ะ พอดีได้เห็นผ่านเว็บไซต์ว่าเปิดรับสมัครผู้จัดการคุณเลโอนะคะ” มิราสูดหายใจลึกๆก่อนพูดจุดประสงค์อย่างชัดเจนกับพนักงานต้อนรับ ที่มองเธอตั้งเเต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

“กรอกใบสมัครตรงนี้ เเละกลับไปได้เลยนะ คุณเลโอจะเป็นคนเลือกผู้จัดการด้วยตัวเอง ถ้าได้เดี๋ยวจะมีคนโทรไปเเจ้ง”

มิราเดินกลับ ได้เเต่ภาวนาให้เลโอเลือกเธอ ให้เธอได้อยู่กับเค้าจนถึงวัน วันที่เธออาจจะไม่ได้อยู่กับเค้าอีกตลอดชีวิต

 ห้องทำงานเลโอ

“คุณเลโอค่ะ มีคนมีสมัครเป็นผู้จัดค่อนข้างมากเลยค่ะวันนี้ เเอนนาเลือกคนที่โปรไฟล์ดีที่สุดมาให้คุณเลโอเลือก 3 คนค่ะ” เชื่อเถอะว่า 1 ใน 3 ไม่มี มิรา เเน่นอน

“ไม่ ฉันต้องการดูทั้งหมด เอามาให้ฉันดูทุกคน” เลโอรู้จักนิสัยเเอนนาดี เธอไม่มีทางเอาคนที่มีโปรไฟล์ดีมาให้เลโอเลือกเเน่นอน เพราะเเอนนาเองนั้นมีใจให้เลโอมาตั้งเเต่เลโอเป็นศิลปินฝึกหัด เลโอรู้ว่าเเอนนาคิดยังไงกับเค้า เเต่เค้าคิดกับเเอนนาได้เเค่น้องสาวคนนึง เลโอยังไม่สามารถลืมมิราได้จริงๆ ไม่เคยลืมเลยสักวันเดียว ><

“ได้ค่ะ สักครู่นะคะคุณเลโอ” เเอนนาเดินออกไปด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนัก เดินไปหยิบใบสมัครของทุกคนมาให้เลโอ เเล้วออกจากห้องไป

เลโอค่อยๆดูใบสมัครอย่างอย่างตั้งใจ เเละไปสะดุดตากับใบสมัครใบนึง เลโอขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เเละอุทานชื่อคนที่หัวใจเรียกหาเสมอมา……..

“มิรา”

บทที่ 5  เผด็จการที่สุด 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ ฮัลโล ใครน่ะ” มิราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“คุณ มิรา ใช่ไหมค่ะ ดิฉันติดต่อกลับจากทาง  ค่ายเพลง NNP นะคะ ที่คุณ มิรา มาสมัครเป็นผู้จัดการคุณ เลโอ ไว้เมื่อวาน” 

“อ๋อ จำได้ค่ะ”

“ค่ะ คุณ เลโอ รับคุณ มิรา เข้าทำงานเเล้วนะคะ ไม่ทราบว่าสะดวกเริ่มงานวันนี้เลยไหมค่ะ ดิฉันจะได้เเจ้งเงื่อนไขการทำงานกับคุณเลโอให้คุณทราบเลยคะ”

“ห๊ะ วันนี้เลยหรอค่ะ” มิราทำท่าคิดหนักก่อนจะติดสินใจ “ได้ค่ะ เงื่อนไขมีอะไรบ้างค่ะ”

“ค่ะ คุณมิรา เดี๋ยวดิฉันจะส่งเป็นไฟล์สัญญาการทำงานกับคุณเลโอให้นะคะ คุณมิรา ต้องเซ็นรับทราบสิญญามาด้วยนะคะ”

“ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

สัญญาส่งเข้ามาทางโทรศัพท์ของมิรา มิราได้เเต่มองสัญญาของเลโอด้วย

ความงุนงง 

“นี่นะ สัญญา เผด็จการที่สุด”

       กฎ การทำงานกับเลโอ

ต้องอยู่บ้านเดียวกับเลโอ เพราะฉันขี้เกียจโทรตามเวลามีงานด่วน

นอกจากจะคอยดูตารางงานให้เลโอเเล้ว ต้องทำทุกอย่างตามที่เลโอสั่ง

ห้ามคุยโทรศัพท์ระหว่างอยู่กับเลโอ

กฎเเค่นี้หวังว่าคงทำได้นะครับ คุณผู้จัดการ

“บ้าจริง กฎอะไรเนี้ย ฉันไม่มีทางยอมเเพ้นายหรอก ไม่มีทาง ฉันจะทำทุกวินาทีให้มีคุณค่าที่สุด”

มิรา มุ่งมั่นในความพยายามของเธอ เเละไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนับจากนี้เธอจะไม่ยอมเเพ้ เเละจากเลโอไปทั้งๆที่เธอไม่ได้บอกลาเค้าอีกเเล้ว ต่อให้ต้องเเลกด้วยลมหายใจของเธอก็ตาม…………….

บทที่ 6 อุบัติเหตุ(หัวใจ)

  ค่ายเพลง NNP

มิราเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องของเลโอ

ก๊อกๆๆ

 “เข้ามา” เลโอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ราวกับรู้ว่าผู้มาเยือนเป็นใคร

มิราเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มเเย้ม เเล้วกล่าวทักทาย เลโอ

 “เลโอ” มิรามองหน้าเลโอที่หันมาเผชิญหน้ากับมิราอยู่ก่อนเเล้ว

เลโอมองหน้า มิรานิ่ง พร้อมเลิกคิ้ว

 ‘อืม วันนี้ฉันไม่มีงาน เอาของใช้ส่วนตัวมาเเล้วใช่ไหม จะได้เอาไปเก็บไว้ที่บ้านก่อน”

เลโอพามิรามาที่ลานจอดรถ

    “นี่เธอ” เลโอเรียกมิราพร้อมโยนกุญเเจรถให้ “เธอขับ”

         มิรารับกุญเเจมาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล ก็เธอขับรถเป็นที่ไหนล่ะ เรื่องนี้เลโอก็รู้ เเละเธอก็รู้ว่าเลโอไม่มีทางลืมเรื่องเธอ เเต่ เเต่ทำไมเลโอถึงให้เธอขับรถล่ะ อยากตายนักรึไงกัน

 “เลโอ คือ…...ฉันขับรถไม่เป็น นายจำไม่ได้หรอ”

 เลโอมองหน้ามิรานิ่งครู่นึง ก่อนจะตอบ

“อืม ก็เเล้วทำไมฉันต้องรู้ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เเละอีกอย่างฉันเป็นเจ้านายเธอ ไม่ใช่คนขับรถให้เธอนั่ง เธอเป็นผู็จัดการเเละนี่มันคือ 1 ในหน้าที่ ที่เธอต้องทำ ถ้าทำไม่ได้ก็ลาออกไป”

มิราอึ้ง ไม่คิดว่าเลโอจะใช้วิธินี้ในการเอาชนะเธอ มิรามองเลโอน้ำตาคลอเบ้า ได้ ในเมื่อเลโออยากให้เธอขับ เธอก็จะขับ เธอยอมหมดเเล้ว ยอมหมดทุกอย่างที่เลโอต้องการ 

 “ได้ ขึ้นไปนั่งสิ” มิรามองหน้าเลโอครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมารัดเข็มขัดให้เลโอ เเล้วจึงสตาร์ทรถ มุ่งหน้าสู้ถนนใหญ่อย่างระมัดระวัง

เอี๊อดดดดดดดดดดดดดด โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

ควันเต็มกระโปรงรถ เลโอค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งเเรกที่เค้านึกถึงก็คือ 

ผู้หญิงที่เป็นดังลมหายใจของเค้า…………..มิรา

“มิรา” เลโอหันไปมองที่นั่งคนขับ หญิงสาวผู้เข้าสู่ห้วงนิทรา เธอหลับไหลไม่ได้สติ เลโอจับเธอมาซบตรงหัวไหล่เเล้วเรียกเธอเบาๆ  

“มิราอย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด ฉันจะไม่ยอมรู้สึกผิด เเละเป็นฆาตกรเด็ดขาด”  เลโอยังคงใจเเข็งเเละคิดว่าตัวเองหมดรักมิราเเล้ว

 โรงพยาบาล

ห้องฟักฟื้นของมิรา

 มิราค่อยๆลืมตาขึ้น ด้วยความมึนงง มองใบหน้าเรียว ปากอมชมพูของเลโอ เเล้วเผลอยิ้มออกมา

“เลโอ” เธอเอ่ยเรียกเสียงเบาราวกับกลัวว่าคนที่เธอเรียกจะตกใจ

“ไง ตื่นเเล้วหรอ เป็นไงบ้างล่ะ” เลโอเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย

“ก็ปวดหัวนิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรมาก นายล่ะ” มิราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นไร ถ้าไม่เป็นอะไรมากก็ดีล่ะ ลุกขึ้นไปเเต่งตัว จะได้ออกจากโรงพยาบาล”

มิรามองเลโออย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เลโอใจร้ายกับเธอขนาดนี้เลยหรอ 

เธอเจ็บอยู้แท้ๆ เลโอไม่เพียงไม่สนใจ ยังให้เธอออกจากโรงพยาบาลทั้งๆที่เธอยังเจ็บอยู่นี่นะ ใช่สิ สงสัยนายคงจะเกลียดฉันมากนะสินะเลโอ นายถึงทำกับฉัน เหมือนฉันไม่มีหัวใจ ได้ถ้านายต้องการ ฉันจะทำ

“ได้สิ เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเเปปนึง เเล้วเดี๋ยวตามลงไป” มิรายิ้มให้เลโอ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุด เลโอจึงพูดก่อนที่มิราจะเดินเข้าห้องน้ำ

“ฉันจะรอตรงนี้” เลโอพูดเเล้วมองหน้ามิรานิ่ง

 บ้านของเลโอ

 “เดี๋ยวเธอเอาของเข้าไปเก็บเเล้วออกมาหาฉัน เเล้ววันนี้ฉันให้พัก 1 วัน  

เเละพรุ่งนี้เธอต้องตื่นตี 5 มาคอยฉัน ฉันมีทัวคอนเสิร์ตที่เชียงราย เอาของใช้ไปเยอะหน่อยล่ะ เราต้องอยู่ที่เชียงราย 2 เดือน เคนะ” พูดจบเลโอก็เดินขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจมิราอีกเลย

2เดือนงั้นหรอ เวลาของฉันก็เหลือเเค่นั้นพอดี ฉันจะดูเเลเเละรักนายให้มากที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้

มิราเอาของมาเก็บที่ห้องที่เลโอเตรียมไว้ให้ ซื่งก็อยู่ติดกับห้องของเลโอ พอมิราเก็บของเสร็จก็เอนตัวลงนอนอย่างหมดเเรงเเละเผลอหลับไปทันที ซึ่งมิราไม่รู้เลยว่าห้องของเลโอกับห้องของมิราสามารถเชื่อมกันได้

     เเก๊ก

 “หึ เพลียมากสินะ” เลโอเเอบเปิดประตูเชื่อมออกมามองมิราที่กำลังหลับสนิทอยู่ พลางนึกถึงเรื่องราวที่ทำให้เค้าต้องเจ็บเปวดเจียงตาย ในวันที่เธอทิ้งเค้าไปอย่างไม่ใยดี 

หึ นี่มันเเค่เริ่มต้น ถ้าเธอคิดว่าจะกลับมาเพื่อทำให้ผมเจ็บอีกล่ะก็ บอกเลยว่าไม่มีทาง เพราะผมจะทำให้เธอเจ็บเหมือนตายทั้งเป็น ตายทั้งๆที่ยังหายใจ เธอจะได้รู้ว่าผมต้องอยู่โดยปราศจากหัวใจเเต่ต้องมีชีวิตอยู่ให้ได้ 

อยู่เพื่อวันนึงจะทำให้เธอเห็นค่าเเละกลับมาอ้อนวอนความรักจากผม เเละวันนี้ก็มาถึง ผมจะไม่ยอมอ่อนไหวให้กับเธออีกเป็นอันขาด……….