"เจสัน" เด็กหนุ่มผู้สงสัยเรื่องทุกอย่างที่อยู่บนโลกใบนี้เขาพยายามหาข้อมูลที่เขาสงสัย เจสันเป็นเด็กที่มีความฉลาดเป็นกรดเขาสอบได้ที่ 1 ทุกเทอม จนกระทั่งวันหนึ่งในเวลาพลบค่ำ เขาได้เดินไปซื้อขนมที่ร้านค้าประจำของเขา ก่อนได้ยินผู้ใหญ่กลุ่มหนึ่งพูดถึงเรื่องหลุมยักษ์หลังโรงเรียน เขารีบเดินไปทักทันทีเพราะว่าในกลุ่มนั้นมีคุณลุงที่เขารู้จักด้วย เขารีบไปถามข้อมูลทั้งหมดจากพวกผู้ใหญ่กลุ่มนั้น แต่เมื่อได้ข้อมูลมาทั้งหมดความสงสัยในใจของเขาก็ยังไม่หายไป เขาต้องการเห็นหลุมนั้นด้วยตาของตัวเอง ในเช้าวันต่อมาในวันนี้เป็นวันหยุด เขาตื่นมาในตอนเที่ยง"โอ้...นี่ฉันตื่นสายหรอเนี่ย" เขาก้มดูนาฬิกาข้อมือเรือนเก่าที่แม่ซื้อให้เมื่อ 3 ปีก่อน เวลาตอนนี้คือ 11.30 นาที เขารีบอาบน้ำแล้วแปรงฟันใส่เสื้อผ้าเพื่อออกจากบ้านเดินทางไปที่โรงเรียน เขากะเวลาที่พ่อกับแม่จะกลับมาบ้านก่อนจะรีบวิ่งไปที่โรงเรียน เมื่อเขามาถึงโรงเรียนตะวันก็ตกดินไปแล้ว เขาสงสัยว่าทำไมเวลาผ่านไปเร็วจังแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย เขารีบวิ่งไปที่ป่าหลังโรงเรียนเขาเดินไปตามทางเดินที่ใช้เข้าไปในป่าแต่แล้วสิ่งที่เขาเห็นคือหลุมยักษ์สีดำแต่พอมองลงไปกลับไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืด ข้างๆหลุมก็มีคุณลุงของผมขายไส้กรอกอยู่ แกมาขายที่นี่ตลอดเลยถึงจะรู้ว่าไม่มีใครมาซื้อก็ตาม ผมมองกลับไปที่หลุมก่อนจะเอากระเป๋าสะพายออกจากหลังก่อนหยิบบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋า นั้นก็คือโทรศัพท์มือถือผมเปิดไฟฉายของมือถือก่อนถ่ายรูปหลุมนั้นแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมมองเห็นอะไรเลย ผมเอาของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าอีกครั้งสิ่งนั้นก็คือเชือกและตะขอผมเอาตะขอเกี่ยวไว้กับต้นไม้แถวนั้นแล้วหย่อนเชือกลงไปข้างล่างก่อนหย่อนตัวตามเชือกลงไปแต่ด้วยความประมาททำให้ผมไม่ทันระวัง ผมเลยร่วงตกลงไปในหลุม ผมกรีดร้องด้วยความกลัวผมนึกได้แค่ว่าผมอยากออกไปจากที่นี่แล้ว แต่เมื่อผมกระพริบตาอีกครั้งผมกลับยังยืนอยู่ที่หน้าหลุม ตอนนั้นเป็นเวลามืดแล้วผมกำลังจะเดินกลับบ้านแต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ ผมเลยตัดสินใจกระโดดลงไปในหลุมนั้นอีกครั้งแต่เมื่อกระโดดลงไปกลับกลายเป็นผมที่เจ็บก้นแทน ผมก็ได้รู้ในทันทีว่า หลุมนี้มันไม่ลึกเลยแถมมีพื้นนุ่มๆรองรับตัวผมไว้ แต่พื้นดินมันค่อนข้างมีสัมผัสแปลกๆเหมือนผมกำลังเหยียบคนอยู่เลยแต่ผมไม่ได้สนใจอะไรเพราะตอนนั้นมันมืดมากแล้ว ผมรีบขึ้นจากหลุมแล้วรีบวิ่งกลับบ้านทันที ในขณะที่วิ่งกลับบ้านผมก็เพิ่งนึกถึงเรื่องหนึ่งได้ เมื่อนึกได้ผมรีบเร่งฝีเท้าในทันทีเพราะเรื่องที่ผมนึก ได้ก็คือลุงผมตายไปตั้งนานแล้วลุงผมตายไป 3 ปีแล้ว แล้วนาฬิกาเรือนนี้ไม่ใช่ของที่แม่ผมซื้อให้แต่เป็นนาฬิของลุงแล้ว มันพังไปตั้งนานแล้ว! ผมขนลุกสุดขีดเมื่อได้ยินสิ่งที่คุ้นเคย "กลับมาขายไส้กรอกช่วยลุงก่อน".....เช้าวันต่อมาผมกลับไปที่หลุมหลุมนั้น กลับพบว่าแถวนั้นมีตำรวจรุมล้อมอยู่ผมเข้าไปอยู่ในเต็นท์ เต็นท์ หนึ่ง แหวกกลุ่มผู้ใหญ่หลายคนที่อยู่ตรงนั้น แต่เมื่อมองลงไปที่หลุมผมเห็นสิ่งที่ทำให้ผมเกือบหยุดหายใจ หัวใจผมเกือบหยุดเต้น สิ่งที่ผมเห็นก็คือกลุ่มผู้ใหญ่ที่ผมคุยด้วย 2 วันก่อนนอนอยู่ในหลุมตัว บิดงอไม่เป็นรูปเป็นร่าง ร่างที่ดูเหมือนจะตายมานานแล้วทันใดนั้นเองผมก็รู้ตัวและเข้าใจทุกอย่าง.......END

ผมตื่นขึ้นมาในห้องที่มีสีขาวโพลนทั่วห้อง ผมลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วยืดเส้นยืดสายอยู่สักพัก 10 นาทีต่อมาผมตื่นขึ้นบนเตียง เตียงเดิมผมพูดกับตัวเองว่า"นี้เราเผลอหลับไปอีกรอบหรอเนี่ย"อาจจะเป็นเพราะพื้นที่นุ่ม เหมือนปุยเมฆที่คอยกล่อมเราให้หลับอยู่เสมอ ผมรีบลุกขึ้นจากที่นอนทันที เพราะผมพึ่งรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของผม ผมตั้งสติแล้วมองไปรอบๆห้อง ห้องนี้มันแคบมากๆ เหมือนผมโดนขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ทั่วห้องเต็มไปด้วยสีขาวประตูที่อยู่ห่างจากผม 3 เก้าเตียงนอนที่ติดกับกำแพง ดูอึดอัดชอบกล ผมพยายามตั้งสติแล้วเดินไปที่ประตูแต่เมื่อผมเปิดประตูออกไป หัวใจของผมเกือบหยุดเต้น ผมขอนอกเรื่องหน่อยนะครับผมปกติแล้วผมเป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องผีหรือเรื่องสวรรค์กับนรกเลย แต่สิ่งที่อยู่ข้างหน้าผมตอนนี้คือเปลวเพลิงสีแดงฉาน เหมือนดอกกุหลาบที่ลุกไปด้วยไฟ ผมรีบหันหลังกลับเพื่อที่จะเข้าไปในห้อง แต่ข้างหลังผมตอนนี้กลับไม่มีอะไรอยู่เลย มีก็แค่เสียงกรีดร้องของคนนับร้อย ไม่สิมันเป็นหมื่นล้านคนเลยต่างหาก ฟังรวมๆ กันแล้วก็เหมือนเสียงวิทยุที่เปิดในตอนเช้าของทุกวัน ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีมือสีแดงจับไหล่ผมด้วยความแรง เหมือนรู้สึกว่ากระดูกช่วงไหล่แตกละเอียดเป็นผงไปแล้ว ก่อนจะดึงผมแล้วโยนลงกระทะ สิ่งที่ผมได้ยินก่อนจะสลบไปคือเขาพูดว่า"ข้าจะรอวันที่เจ้าลงมาที่นี่"ผมตื่นขึ้นมาบนที่นอนในบ้านของผม ผมดีใจมากที่มันเป็นแค่ความฝัน ผมได้พุ่งตัวเข้าไปกอดแม่ด้วยความรักผมและพูดกับแม่ว่า"ผมดีใจมากที่มันเป็นแค่ความฝัน"หลังจากนี้ผมก็กลายเป็นคนใหม่ จากคนที่ไม่เชื่อเรื่องผี ก็กลายเป็นเชื่อสนิทใจ จากที่ไม่เคยเข้าวัดทำบุญเลย ก็กลายเป็นคนเข้าออกวัดแบบว่าเล่น แต่นี่อาจจะเป็นข่าวร้ายสำหรับผมหลังจากวันที่ผมฝัน แม่ของผมก็ได้เสียชีวิตลงในวันต่อมาและคำสุดท้ายที่แม่พูดออกมาก็คือ"ข้าจะรอวันที่เจ้าลงมาที่นี่".... END