ณ ห้องโถงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่เทียบได้กับสนามแข่งฟุตบอลโลก ตรงกลางเป็นเวทีขนาดพอ ๆ กับสนามวอลเลย์บอลสองสนามรวมกัน เวทีนั้นถูกล้อมเป็นวงกลมด้วยอัฒจันทร์เรียงกันนับสิบ ๆ ชั้นไกลออกไปหลายสิบเมตร เก้าอี้ทุกตัวเต็มหมด ไม่มีตัวไหนที่ว่าง เสียงของผู้ชมที่ปรบมือและโห่ร้องออกมาดังระงมไปทั้งสนาม แสงในห้องนั้นค่อนข้างมืด มีเพียงแสงไฟจากเวทีที่สว่างสไว มีทั้งแสงสีขาว แดงและน้ำเงิน บนเวทีมีชุดคอมพิวเตอร์ 2 ชุด ชุดละ 5 ตัวตั้งแยกไว้ตรงข้ามกันในห้องเก็บเสียงขนาดพอเหมาะ หลังเวทีมีหน้าจอขนาดใหญ่ความละเอียดสูงติดตั้งไว้ กลางเวทีนั้นมีแท่นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่รองถ้วยแชมป์สีทองขนาดใหญ่แสนสวยงามตั้งตระหง่านอยู่

(ภาษาอังกฤษ)

พิธีกร : เอาละครับ ในตอนนี้พวกเราก็ได้ทีมผู้ชนะในการแข่งขัน___แล้วล่ะครับ ขอเชิญทีม___ขึ้นเวทีมาได้เลยครับ !

นักกีฬาห้าคนและโค้ชได้เดินขึ้นมาบนเวที เรียงแถวเป็นหน้ากระดาน นักกีฬาทุกคนสวมแจ็คเก็ตสีดำมีลายสีขาวอยู่บริเวณด้านข้างของชุดแต่ละคนมีธงชาติประเทศของตกปักอยู่บนอกขวาและแขนซ้าย เรียงจากซ้ายไปขวา คือ อเมริกา บราซิล ญี่ปุ่นสองคน และคนสุดท้าย โปแลนด์

พิธีกร : ครับผม นี่คือทีมอิสระที่ไม่ใช่ทีมตัวแทนของประเทศใด ๆ ซึ่งรวมสมาชิกหลาย ๆ ชาติเข้าด้วยกัน ในตอนนี้ ผมขอเชิญโค้ชขึ้นมาอยู่ข้าง ๆ ถ้วยแชมป์และพูดถึงการเดินทางของทีมของคุณหน่อยครับ

โค้ชสาวของทีมได้เดินออกจากแถวขึ้นมา บนอกและแขนนั้นว่างเปล่าไร้ซึ่งธงประเทศของเธอ โดยธงนั้นถูกย้ายไปปักบนแผ่นหลังกลางสะบักในแนวนอนและเป็นธงของประเทศไทย เธอค่อย ๆ เดินขึ้นมารับไมโครโฟนจากพิธีกรและนำมือมาตบที่ไมโครโฟนเบา ๆ 

โค้ช : (ภาษาไทย) อาอา ฮัลโหลเทส 123

โค้ช : (ภาษาอังกฤษ) โอเค...สวัสดีค่ะ ฉัน___โค้ชของทีม___เองค่ะ หลาย ๆ คนที่กำลังดูอยู่ ทั้งในและนอกสนาม นักกีฬา สตาฟ คนอื่น ๆ น่าจะรู้จักฉันดีจากไลฟ์เมื่อตอนนั้นที่ฉันได้แสดงทักษะให้ทั้งโลกได้เห็น หลังจากวันนั้นทีมดัง ๆ หลายทีมก็มาติดต่อฉัน บอกว่าจะจ่ายค่าจ้างล้านดอล ฯ บ้าง ห้าล้านดอล ฯ บ้างถ้าหากฉันไปสังกัดทีมของพวกเขา พวกคุณคงทราบดีว่าฉันปฏิเสธทุกทีม ไม่งั้นฉันคงไม่มาเป็นโค้ชหรอกค่ะ แหะ ๆ....หลังจากตอนนั้น คนก็มาคอมเมนต์ด่าฉัน แซะฉันเต็มไปหมด บอกว่าฉันโง่บ้างล่ะ หยิ่งบ้างล่ะ บางคนถึงกับถามว่า "ทำไมถึงเลือกเป็นโค้ชต๊อกต๋อยดูแลทีมกาก ๆ นี้ด้วย เสียของหมด" ....ถ้าลองมาคิดดูฉันอาจจะโง่ก็ได้นะคะ แต่ว่าถ้ายอมทิ้งลูกศิษย์เพราะเม็ดเงินล่ะก็ ฉันยอมเป็นคนโง่ดีกว่าค่ะ แถมตอนนี้โค้ชโง่ ๆ คนนั้น และทีมกาก ๆ ทีมนี้ก็มายืนอยู่บนเวทีนี้แล้วล่ะค่ะ สิ่งที่ฉันอยากจะพูดต่อจากนี้มีแค่สองอย่างค่ะ อย่างแรก สามสิบยังแจ๋ว อย่างสอง ลูกศิษย์ของฉัน ลูก ๆ ของฉัน พวกเขาเป็นคนที่สุดยอดและน่าทึ่งมากเลยค่ะ ถ้าย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อนล่ะก็ คงจะยาวน่าดู อยากฟังกันมั้ยคะ ?

ตัวละคร

ริคุ นาคาอิ : อายุ 15 ปี สูง 172 ซม.

นาโอะโกะ โนะฮาระ : อายุ 15 ปี สูง 160 ซม.

กรรณิการ์ สุริยะ (ฝ้าย) : อายุ 27 ปี สูง 156 ซม.

...(เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ตัวละคร สถานที่หรือสิ่งที่อยู่ในเรื่องนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับบุคคล องค์กร หรือสถานที่จริงใด ๆ ทั้งสิ้น)...

ณ โรงเรียนมัธยมต้นแห่งหนึ่งในจังหวัดอิบารางิ เมืองโมโตยามะ

สวัสดีครับ ผม นาคาอิ ริคุ อยู่มัธยมต้นปีที่สาม วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันที่หนึ่ง คาบแรกก็เรียนวิชาคณิตศาสตร์แล้ว สภาพผมก็เลยนั่งเบลอมองกระดานแบบนี้ แถมเพื่อนสนิทของผมก็ย้ายโรงเรียนไปอีก เหงาชะมัด....ปีนีผมสุ่มที่นั่งได้มานั่งข้าง ๆ เพื่อนผู้หญิงคนนึง เหมือนว่าเธอจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของผมที่ย้ายมาเรียนที่นี่ตั้งแต่ปีสอง ชื่อ....โนะฮาระรึเปล่านะ ไม่เคยคุยจริง ๆ จัง ๆ กับเธอเลยแฮะ ไหน ๆ ก็นั่งข้างกันแล้ว ทักทายซักหน่อยดีมั้ยนะ ?

เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้น หมดคาบคณิตศาสตร์แล้ว หลังจากที่อาจารย์คนแรกเดินออกไปจากห้องและรออาจารย์คนที่สองมาเข้าสอนในคาบต่อไป ริคุก็หันหน้าไปมองเพื่อนผู้หญิงที่นั่งโต๊ะข้าง ๆ เขา ซึ่งกำลังวาดรูปลงสมุดบันทึกเล็ก ๆ เธอดูเป็นคนเงียบ ๆ ไม่พูดคุยกับใคร ไม่เล่นโทรศัพท์ ดูเหมือนเป็นคนที่คุยยากพอสมควร

(ภาษาญี่ปุ่น)

ริคุ : เอ่อ สวัสดี ชื่อโนะฮาระใช่รึเปล่า ? 

เธอตอบริคุด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย ไม่หันหน้ามามองเขาและยังคงวาดรูปต่อไป

นาโอะโกะ : อ่า...ใช่ โนะฮาระ นาโอะโกะ

ริคุ : ยินดีที่ได้รู้จักนะ ปีนี้เรานั่งข้างกันเพราะฉะนั้นก็ฝากตัวด้วยล่ะ

นาโอะโกะ : อืม

ริคุ : เธอ...ไม่ไปคุยกับเพื่อนเหรอ ?

นาโอะโกะ : ฉันไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรดีน่ะสิ เรื่องที่เพื่อน ๆ ชอบคุยฉันก็ไม่เข้าใจ เรื่องที่ฉันรู้คนอื่นก็ไม่เข้าใจ

ริคุ : อ๋อ แล้วปกติเวลาอยู่คนเดียวแบบนี้เธอทำอะไรเหรอ ?

นาโอะโกะ : ก็วาดรูปเล่นตามที่เห็น ไม่ก็เล่นเกมฆ่าเวลาน่ะ

นาโอะโกะเงียบลงและกลับไปจดจ่อกับการวาดรูปของเธอต่อ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ริคุจึงยื่นหน้าออกไปดูให้ชัดว่าเธอกำลังวาดอะไรอยู่ และภาพที่เขาเห็นก็คือภาพวาดของหุ่นยนต์ในเกม Bladecore Lockdown เกมพีซีที่เป็นที่นิยมในขณะนั้น

ริคุ : โนะฮาระ เธอวาดภาพเก่งจัง !

นาโอะโกะ : ไม่หรอก ก็แค่...วาดเล่น ๆ 

ริคุ : ฉันขอดูสมุดวาดภาพนั้นหน่อยได้มั้ย ?

นาโอะโกะ : เอ๋ !? แต่ว่ามัน...

ริคุ : ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า ขอดูหน่อยนะ

นาโอะโกะ : อ-อืม....มันไม่ได้สวยหรอกนะ

ริคุ : แต๊งกิ้ว ! 

ริคุเปิดสมุดของนาโอะโกะดูภาพหุ่นยนต์ที่เธอวาดตั้งแต่หน้าแรก

ริคุ : โนะฮาระ เธอเล่นเกมนี้ด้วยเหรอ ? 

นาโอะโกะ : อืม ก็นิดหน่อย ทำไมอะ ?

ริคุ : ฉันเห็นว่าหุ่นยนต์ที่เธอวาดมันเหมือนหุ่นในเกมที่ฉันเล่นเลยน่ะ ตัวนี้ไฟร์สตรอมใช่มั้ย ?

นาโอะโกะ : อ่า....ใช่....อย่าดูเลย มันไม่สวยหรอก ขายังไม่เท่ากันเลย...

ริคุ : ไม่หรอกน่า มันสวยมากเลยนะ สำหรับฉัน แค่วาดคนยังยากเลย

นาโอะโกะ : จริง ๆ มันไม่ได้วาดยากขนาดนั้นหรอก ก็แค่วาดขี้ก้างไกด์มาก่อน แล้วก็เติมบล็อกสี่เหลี่ยม ๆ เป็นแขนขาลำตัวและก็เติมรายละเอียดก็ได้แล้ว แต่ฉันทำให้สวยไม่ได้น่ะสิ....

ริคุ : ไม่หรอก..อ๊ะ ตัวนี้ไอออนเวฟใช่มั้ย วาดเหมือนมากเลย !

นาโอะโกะ : นายดูออกด้วยเหรอ ตอนฉันวาดฉันไม่ชอบเลย คิดว่ามันดูไม่เหมือนในเกม ลบแล้วลบอีก

ริคุ : เธอถล่มตัวเองเกินไปแล้ว ฝีมือเธอมันสุดยอดมากเลยนะ

ริคุ : บาลิสทีน่า ! ฉันชอบเล่นตัวนี้มาก คอมโบมันส์สุด ๆ แถมดาเมจกับเสียงกระแทกแรงสะใจมาก ๆ เลย

นาโอะโกะ : มีดีแค่แรง ตัวเดินอย่างอืดแต่บางเป็นกระดาษ จะเข้าไฟต์แต่ละทีใช้แดชเปลืองมาก

ริคุ : มันมีพาสซีฟวิ่งเร็วขึ้น 50% หลังแดช 3 วินี่ ฉันว่ามันก็ไวอยู่นะ ?

นาโอะโกะ : ความเร็วพื้นฐานมันเท่าไหร่กันเชียว เอามารวมกับบัฟก็ไม่ได้ไวขนาดนั้นอะ วิ่งเต็มที่ก็แค่ 10 วิ ล้วงแนวหลังให้ทันยังยากเลย

ริคุ : อันนี้รีเวอร์ ไม่ค่อยเห็นในแรงค์แล้วนะ

นาโอะโกะ : โดนเนิร์ฟหนักมากเลย สมัยก่อนอย่างโกง พุ่งต่อย ๆ แถมยังหนาอีก สมัยนี้เห็นว่าโดนเนิร์ฟเรื่องความเร็วใช่มั้ยนะ ?

ริคุ : โดนเอาแดชออกแล้วเปลี่ยนเป็นสกิลสตั๊นสั้น ๆ 

ริคุ : ว่าแต่ ขีดดำ ๆ เล็ก ๆ ด้านขวามันคืออะไรน่ะ ?

นาโอะโกะ : คนไง 

ริคุ : อย่างนี้นี่เอง เวลาหุ่นจะพังฉันดีดตัวฉุกเฉินไม่เคยทันเลย กลายเป็นว่าลืมไปเลยว่าเกมนี้มีคนขับด้วย

ริคุ : ไดเมนชั่นบลาสเตอร์ ฉันไม่เคยลองเล่นเลย

นาโอะโกะ : อึด ช้า แต่เป็นสไนเปอร์ ไม่รู้เกมคิดอะไรสร้างเจ้านี่มา อย่างโกงเลย

ริคุ : แต่กว่าจะชาร์จยิงแต่ละนัดมันนานอยู่นี่ ? 

นาโอะโกะ : แต่โดนมันยิงทีเดียวก็วูบละนะ 

ริคุ : เหรอ งั้นฉันคงต้องหาเวลาไปลองเล่นดูแล้วล่ะ

นาโอะโกะสะกิดที่แขนของริคุเบา ๆ แล้วชี้ไปที่หน้าห้องเพื่อบอกเขาว่าอาจารย์วิชาต่อไปเข้าคาบมาแล้ว ริคุจึงปิดสมุดแล้วคืนมันให้กับนาโอะโกะ 

สี่โมงเย็นเวลาเลิกเรียน นักเรียนส่วนใหญ่เตรียมตัวเดินทางกลับบ้าน ริคุและนาโอะโกะต่างเก็บสมุดหนังสือและเก้าอี้ 

ริคุ : เฮ้อ แค่เปิดเทอมวันแรกก็เรียนไม่รู้เรื่องแล้ว 

นาโอะโกะ : นั่นสินะ

ริคุ : แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ดีใจนะที่ได้เพื่อนใหม่ คุยกับเธอสนุกมากเลยล่ะ ! 

นาโอะโกะ : เดี๋ยว นี่นายพูดอะไรออกมาน่ะ ?

ริคุ : อะไรเหรอ ? ฉันแค่บอกว่าเวลาคุยเรื่องเกมกับเธอมันสนุกดีนะ แล้วก็ ฉันชอบภาพที่เธอวาดมากเลยล่ะ ถึงเธอจะพูดจะบอกยังไงแต่สำหรับฉันมันสวยมากเลย !

นาโอะโกะ : (น้ำเสียงเคอะเขินเล็กน้อย) อ่า...ขอบใจ...

ริคุ : ถ้างั้นเจอกันวันพรุ่งนี้นะ

นาโอะโกะ : เอ่อนี่ นาคาอิ

ริคุ : มีอะไรเหรอ ? 

นากาโอะ : คือ...ขอแชทคอร์ด (Chatcord) นายหน่อยสิ 

ริคุ : ได้สิ แอดมาได้เลยนะ แชทคอร์ดฉันคือ RikU#3897

นาโอะโกะ : แล้วก็..วันนี้ครูไม่ได้สั่งการบ้าน นายน่าจะว่างใช่มั้ย อยากจะเล่นเกมด้วยกันรึเปล่า เดี๋ยวฉันจะได้ทักไป ฉันอยู่แรงค์ไดมอนด์ น่าจะเล่นกับนายได้นะ 

ริคุ : ได้สิ ฉันว่างอยู่แล้ว !

นาโอะโกะก้าวเท้าออกจากประตูโรงเรียนเดินไปทางซ้ายก่อนที่จะหยุดลงเพราะได้ยินเสียงเรียกของริคุและหันหลังไปตามเสียงของเขา

ริคุ : โนะฮาระ ! ไว้เจอกันนะ ! 

นาโอะโกะ : นายเพิ่งพูดไปเมื่อสิบนาทีที่แล้วเองนะ ! 

นาโอะโกะหันกลับและรีบเดินกลับบ้าน ก่อนที่จะนำมือขวาขึ้นมาหยิกแก้มตัวเอง

นาโอะโกะ : (คิดในใจ) ฉันมีเพื่อนแล้ว ? ไม่ได้ฝันไปจริง ๆ ด้วยแฮะ....แล้วทำไมเราถึงคุยกับเขาได้ถูกคอขนาดนั้นนะ ?

หลังจากที่ถึงบ้านก็เป็นเวลาห้าโมงเย็น นาโอะโกะนำกระเป๋าขึ้นไปวางบนห้องของเธอและลงมานั่งรออาหารเย็นที่พี่สาวทำให้ในห้องครัว ส่วนข้าวเย็นวันนี้ก็คือไก่คาราเกะที่เธอชอบที่สุด

พี่สาว : แม่เค้าบอกว่าจะไม่กลับบ้านซักระยะนะ เห็นว่าติดงานอะไรซักอย่างที่อเมริกา 

นาโอะโกะ : อืม ดีแล้วล่ะ

พี่สาว : บางทีเธอก็ไม่ต้องพูดสิ่งที่คิดก็ได้นะ

หลังจากพี่ของเธอล้างมือเสร็จก็เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทานอาหารด้านขวาของนาโอะโกะพร้อมกับถ้วยซุปเล็ก ๆ นำมาวางข้าง ๆ จานของเธอ

นาโอะโกะ : อะไรอะพี่ ?

พี่สาว : ซุปมิโสะไง กินแค่ไก่ทอดเดี๋ยวคอก็แห้งพอดี ถ้ามันเหลือพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องทำอะไรเยอะด้วย

นาโอะโกะตักน้ำซุปและโทฟุนำเข้าปากก่อนที่จะค่อย ๆ เคี้ยวด้วยสายตาเหม่อลอย

พี่สาว : อร่อยใช่มั้ยล่า

นาโอะโกะ : อืม

พี่สาว : เจ้าแก้มยุ้ย คิดอะไรอยู่ ดูเหมือนจะเจออะไรดี ๆ มาล่ะสิท่าา

นาโอะโกะ : ไม่มีอะไรหรอก

พี่สาว : กลบเกลื่อนพี่สาวคนนี้ไม่ได้หรอกน้าาา (ใช้นิ้วชี้จิ้มแก้มของนาโอะโกะ)

นาโอะโกะ : โธ่ พี่ก็ !

พี่สาว : ฮ่า ๆๆ แค่หยอกเล่นเฉย ๆ น่า เอาเถอะ เดี๋ยวพี่ไปอ่านหนังสือละ อย่าลืมล้างจาน เช็คน้ำเช็คแก๊สล่ะ ปิดไฟด้วยนะ เอ้อ น้ำในอ่างร้อนแล้ว รีบกินแล้วไปแช่ซะนะ

เมื่อนาโอะโกะทานอาหารเสร็จก็ล้างจานจัดการงานของตัวเองตามที่พี่บอก หลังจากที่เธออาบน้ำก็ไปไปแช่อ่างน้ำร้อนที่พี่เตรียมไว้ให้ เธอนอนลงในอ่างและเงยหน้ามองเพดานด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและนิ่งเงียบไปอยู่พักใหญ่

(คิดในใจ)

นาโอะโกะ : ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ เราเลทเกินไปรึเปล่านะ เขาจะรอนานรึเปล่า คงไม่เล่นไปก่อนหน้าเพราะทนรอเราไม่ไหวหรอกนะ

นาโอะโกะ : ทำอะไรเสร็จแล้วจะไปแอดเขาเลยดีมั้ยนะ หรือว่ามันจะเร่งไปหน่อย ไม่สิ เขาจะรู้รึเปล่าว่าเป็นเราอะ เขาจะว่างรับมั้ยนะ แจ้งเตือนมันจะไปรบกวนเขารึเปล่านะ

นาโอะโกะ : แล้วจากนั้นก็ต้องทักแชทไปสินะ จะพูดว่าไรดีล่ะ "ว่างมั้ย ?" "สวัสดี" "จำฉันได้มั้ย" "มาเล่นเกมกัน" ... อ๊ากกกก คิดไม่ออกเลย จะพูดว่าไรดีล่ะเนี่ย ประหม่าเป็นบ้า อุตส่าห์มีเพื่อนแล้วทำไมต้องมานั่งคิดให้มันว้าวุ่นแบบนี้ด้ว- *บุ๋งบุ๋งบุ๋ง*

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงพี่สาวของเธอ

พี่สาว : โหล ๆ ยังอยู่มั้ย สามสิบนาทีแล้วนา แช่นานเดี๋ยวเป็นลมเอาหรอก

นาโอะโกะ : อ๊ะ ขอโทษ ! จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ !

หลังจากที่จัดการธุระส่วนตัวเสร็จ นาโอะโกะก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนสีชมพูแขนยาวขายาวลายกระต่ายน้อย เธอเปิดคอมพิวเตอร์และเข้าแชทคอร์ดเพื่อที่จะเพิ่มริคุเป็นเพื่อน เธอพิมพ์ชื่อของเขาตามที่เขาบอกไว้ RikU#3897

หลังจากที่เธอส่งคำขอเป็นเพื่อนให้ริคุ เธอก็เกิดอาการกระวนกระวายเล็กน้อยและกัดเล็บนิ้วชี้ตัวเอง

นาโอะโกะ : (คิดในใจ) แอดไปแล้ว ๆๆ ! เขาจะรับมั้ยนะ เขาจะเห็นแจ้งเตือนรึเปล่า ถ้าเขาไม่เห็นแชทจนพรุ่งนี้จะทำไงดีล่ะ ?!

หลังจากที่ส่งคำขอไปประมาณ 5 วินาที ก็มีแจ้งเตือนส่งมาหาเธอว่าอีกฝ่ายตอบรับคำขอแล้ว 

(แชท) 

นาโอะโกะ : (คิดในใจ) รับแล้ว ?! ไวมาก ! อาาา เราต้องทักทายสินะ ส่งสติกเกอร์โบกมือไปละกัน

ริคุ : (ตอบกลับด้วยสติ๊กเกอร์เดียวกัน) 

ริคุ : หวัดดี ใช่โนะฮาระรึเปล่า ?

นาโอะโกะ : ใช่ รู้ได้ไงอะ ?

ริคุ :ก็ปกติฉันไม่ให้แชทคอร์ดใครนี่นา

นาโอะโกะ : อ่า งี้นี่เอง...

นาโอะโกะ : (คิดในใจ)ไม่ได้ ๆๆ จะปล่อยให้เงียบไม่ได้ จะต้องพูดอะไรต่อดีล่ะทีนี้ 

ริคุ : เธอว่างเล่นเกมแล้วเหรอ ?

นาโอะโกะ : อ๊ะ ! ใช่

ริคุ : งั้นคอลกันมั้ย เวลาเล่นจะได้คุยง่ายหน่อย 

นาโอะโกะ : (คิดในใจ) คอลเหรอ ไม่ได้สิเดี๋ยวมันจะไปกวนพี่อ่านหนังสือ แล้วเวลาคุยในคอลเสียงมันจะเปลี่ยนไม่ใช่เหรอ ถ้าเข้าได้ยินเสียงนั้นจะทำยังไง แค่คิดก็น่าอายแล้ว !

นาโอะโกะ : โอเค

นาโอะโกะ : (คิดในใจ) ชั้นจะตอบแบบนั้นไปทำไมเนี่ยยยย

หลังจากที่เธอตอบริคุไปสักพักหนึ่งก็มีเสียงเรียกเข้าดังออกมาพร้อมกับโปรไฟล์ของริคุที่แสดงขึ้นมาบนหน้าจอ

นาโอะโกะ : (คิดในใจ) ไม่นะ โทรมาจริง ๆ ด้วย จะพูดอะไรดีเนี่ย ! ไม่สิ ใจเย็น อย่าประหม่า เดี๋ยวเขาได้ยิน 

นาโอะโกะ : (กดรับสาย) *อะแฮ่ม* หวัดดี

ริคุ : ว่าไง อันนี้เราจะเล่นเกมเลยมั้ย หรือเธอจะไปทำอะไรก่อนมั้ย ฉันจะรอ

นาโอะโกะ : ไม่หรอก เดี๋ยวเล่นเลย รอฉันเข้าเกมแปปนึงนะ 

ริคุ : ได้เลย เอาโหมด 3 V 3 มั้ย เราจะได้ปรับตัวให้เข้ากันได้

นาโอะโกะ : ก็ดีนะ จบไวด้วย

ริคุ : เดี๋ยวฉันจะเชิญสร้างทีมในแชทโลกนะ ชื่อคือ Onigiri 

นาโอะโกะ : โอเค ฉันเข้าเกมละ สร้างทีมเลย 

ในแชทโลกนั้น ข้อความจะไหลเป็นน้ำ ในแพทช์ก่อน ๆ คำเชิญสร้างทีมจะใช้ร่วมกับแชทดังกล่าวทำให้มีปัญหาเรื่องการที่ผู้เล่นไม่สามารถเห็นคำเชิญสร้างทีมได้ ดังนั้นจึงถูกแยกไปแชแนลเฉพาะที่ส่งได้แค่คำเชิญเท่านั้น ส่วนด้านแชทโลกที่ใช้ส่งข้อความนั้น ส่วนใหญ่จะมีแต่ข้อความไร้สาระหรือสองแง่สองง่าม ตัวอย่างเช่น

"ชายชายหาคู่"

"โสด อยากมีแฟน"

"ภาพเต็มไม่เซ็นเซอร์แอดมา"

"แลกไลค์กัน" 

"เหงา อยากมีหวานใจ"

*คำพูดที่ห้ามออกอากาศ*

นาโอะโกะเข้าไปในแชแนลรวมคำเชิญสร้างทีมและรอคำเชิญจากริคุ เมื่อเธอเห็นคำเชิญก็ได้กดเข้าร่วมทันทีและทักทายกับริคุพร้อมกับผู้เล่นคนที่ 3 ที่เข้ามาในเวลาไล่เลี่ยกัน ชื่อว่า lnwzaSutSakorn

ริคุ : โนะฮาระ นั่นใครอะ ? 

นาโอะโกะ : ไม่รู้อะ เดี๋ยวดูโปรไฟล์แปป 

นาโอะโกะกดเข้าไปดูโปรไฟล์ของผู้เล่นคนดังกล่าวและดูสถิติของผู้เล่น แรงค์ของเขาในปัจจุบัน (ซีซั่น 23) คือแรงค์ไดมอนด์ V แต่แรงค์สูงสุดในซีซั่น 7 คือแรงค์แชมป์เปี้ยน 251 ดาว อันดับที่ 9 ของเซิร์ฟเวอร์และเป็นผู้ครองโล่เพชรไซเลนท์แฟลช (Silent Flash) เมื่อหลายซีซั่นที่แล้ว (โล่เพชรคือแรงค์หุ่นยนต์อันดับที่ 1 ของเซิร์ฟเวอร์)

นาโอะโกะ : โห ! สเมิร์ฟนี่หว่า ! 

ริคุ : ไม่ใช่ว่าเขาเลิกเล่นนานจนแรงค์ตกเหรอ ? ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วเล่นกับเขาดีมั้ย ? 

นาโอะโกะ : อืมมม..ก็ได้ เดี๋ยวถามเขาดูก่อน

(แชทภาษาอังกฤษ)

นาโอะโกะ : เอ่อ ฮัลโหล ? คุณอยากเล่นตำแหน่งอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ ? 

lnwzaSutSakorn : ถ้าพวกเธอไม่ว่าอะไรฉันขอเล่นไซเลนท์แฟลชได้มั้ย ? 

นาโอะโกะ : เอ่อ ก็ได้ค่ะ แต่ว่ามัน...

lnwzaSutSakorn : ไม่ต้องห่วงหรอก เจ้านี่ไม่ได้กากแบบที่พวกโปร ฯ เขาว่ากันหรอก 

(คอลภาษาญี่ปุ่น) 

ริคุ : โนะฮาระ ไซเลนท์แฟลชนี่ตัวอะไรอะ ?

นาโอะโกะ : ตัวเอวเอสถือดาบบาง ๆ ที่ฉันวาดเมื่อตอนเที่ยงไง

ริคุ : อืมมมม......

ริคุ : อ๋อ ตัวสีแดง ๆ ตัวนั้นนั่นเอง ไม่มีใครหยิบมาเล่นจนลืมไปแล้วนะเนี่ย มันทำอะไรได้นะ

นาโอะโกะ : ไม่รู้เหมือนกัน เห็นว่าพาสซีฟเก็บสแตคเพิ่มความเร็วกับดาเมจแล้วก็แพรี่ได้ทุกอย่างมั้ง แต่มันเล่นยากเกินจนไม่มีใครเล่นได้

ริคุ : ใช่ตัวแจกฟรีป่ะ กิจกรรมจิ๊กซอว์อะไรนั่นเมื่อปีก่อน ?

นาโอะโกะ : ใช่ ๆ แต่ตอนซีซั่นแรก ๆ มันต้องเติมแพคเกจอะไรซักอย่าง คนเลยไม่อยากใช้มันเพราะแพค ฯ นั่นมันแพง

หลังจากที่จับคู่ได้ ทีมของพวกเขาก็มาอยู่ในหน้าเลือกสกิลและอุปกรณ์สวมใส่ของนักบิน เมื่อเลือกเสร็จก็มาที่หน้าจอเลือกหุ่นยนต์ สเมิร์ฟคนนั้นเลือกไซเลนท์แฟลชตามที่บอก

(คอลภาษาญี่ปุ่น)

นาโอะโกะ : (คิดในใจ) เขาชอบเล่นบาลิสทีน่าใช่มั้ยนะ ลองเล่นบ้างละกัน

ริคุ : (เลือกไซเลนท์แฟลช) อ๊ะ ! 

นาโอะโกะ : นาคาอิ นายเลือกเจ้านั่นมาด้วยทำไมน่ะ ?! 

ริคุ : ฉันตั้งใจจะกดฮาเดสเซนติเนลล์ แต่มันอยู่ติดกันแล้วกดผิดตัวอะ ! 

นาโอะโกะ : (คิดในใจ) ซวยละไงทีนี้

การต่อสู้ได้เริ่มต้นขึ้น แต่ละทีมเข้าสู่สนาม อีกฝ่ายมีไอออนเวฟ, รีเวอร์ และไฟร์สตรอม ส่วนทีมของริคุมีไซเลนท์แฟลช 2 ตัวและบาลิสทีน่า

(หมายเหตุ)

- ในแต่ละทีมสามารถเลือกหุ่นยนต์ซ้ำกันได้สูงสุด 2 ตัว และหุ่นบางตัวมีท่าประสานกับหุ่นยนต์อีกตัวหรือกับหุ่นยนต์ที่ซ้ำกัน

- โล่บอกอันดับของหุ่นยนต์มีตั้งแต่โล่ทองแดง เงิน ทอง รูบี้ เพชร โดย

• อันดับที่ 500 - 251 ของเซิร์ฟเวอร์ : ทองแดง

• อันดับที่ 250 - 101 ของเซิร์ฟเวอร์ : เงิน

• อันดับที่ 100 - 51 ของเซิร์ฟเวอร์ : ทอง

• อันดับที่ 50 - 2 ของเซิร์ฟเวอร์ : รูบี้

• อันดับที่ 1 ของเซิร์ฟเวอร์ : เพชร