...กลางป่าใหญ่ชายหนุ่มร่างเล็กคนหนึ่งกำลังเดินไปด้านหน้าช้าๆพร้อมกับชายแปลกหน้าที่เขาพบเจอระหว่างทางทั้งคู่เดินไปจนได้เจอกับหมู่บ้านหนึ่งชายแปลกหน้าบอกกับเขาว่านี่เป็นหมู่บ้านที่เขาอยู่ ไม่มีใครรู้จักหมู่บ้านเขาแม้แต่คนเดียว...

..."จันทราตื่นสิ"เสียงชายคนหนุ่งพูดขึ้นมาก่อนที่จันทราจะลืมตาตื่นขึ้น......

"ตื่นซักทีปกติไม่ได้เป็นคนปลุกยากแบบนี้นิ"ธารใสเพื่อนคนหนึ่งของชายหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

"ป่าวไม่ได้เป็นอะไรแต่ว่าเมื่อกี้กูหลับไปหรอ..."จันทราเอ่ยถามเพื่อนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง

"ใช่มึงมีอะไรรึป่าวเนี้ย จันทรา"

"ก็แค่ความฝันเมื่อกี้มันเหมือนจริงมาก"

"มึงคงจะเหนื่อยอ่ะวันนี้เราทำความสะอาดวัดกันทั้งวัน"

"ก็จริงของมึงแล้วนี่กี่โมงแล้ววะ"

"5โมงเย็นแล้วมึงแล้วใครเขาให้มึงนอนตอนเย็นเนี้ย"

"ที่เขาบอกว่าจะฝันร้ายอ่ะนะกูก็นอนแบบนี้ปกติ"จันทราพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

________________________________________

20:13น.

"นอนไม่หลับหรอมึง"พันแสง เพื่อนอีกคนพูดขึ้นพร้อมพลางตาไปมองจันทราที่นั่งอยู่ปลายเตียง

"ไม่ใช่นอนไม่หลับแต่กูแค่คิดว่าฝันเมื่อตอนเย็นมันแปลกๆ"

"อย่าคิดมากนอนเถอะดูไอ้ธารใสหลับก่อนใครเลย"

"ก็มันทำงานหนักกว่าใครเลยไงจะว่ามันก็ไม่ได้คนอะไรขยันชิ*หาย"จันทราพูดจบก็ขยับขึ้นไปนอนริมเตียงด้านซ้าย

...จันทราลืมตาขึ้นมาเห็นว่าตัวเองนั้นไม่ได้อยู่ในห้องนอนที่นอนอยู่กับเพื่อนๆ...

"ที่นี่ที่ใหนเนี้ยไม่ใช่ว่าเมื่อกี้นอนอยู่กับไอ้สองคนนั้นหรอ"

...ก็อก ก็อก...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา เป็นชายคนเดียวกันกับที่จันทราฝันถึงตอนเย็น

"เอ่อคุณ..."

"...."ชายคนนี้ไม่ได้เอ่ยพูดอะไร

"ผมชื่อ จันทราครับ"จันทราพูดพร้แมกับมองไปรอบๆ

"คือว่าผมต้องเรียกว่าอะไรดีล่ะ"

"..."

"คุณอายุเท่าไหร่ผมจะได้วางตัวถูก..อีกอย่างคุณชื่ออะไรครับ"

"..."สิงหาชายร่างใหญ่เดินออกจากห้องไป

หลังจากที่ประตูห้องปิดลงจันทราได้ยินเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาว่า"ชีวิตมึงอายุไม่ถึง25ปีแน่"สิ้นสุดเสียงจันทราสดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน

"หะ..ห้ะ"จันทราพูดขึ้นเสียงดังก่อนจะมองไปรอบๆพบว่าตนเองได้ตื่นจากความฝันแล้ว

"เห้ยไอ้จันทราเป็นอะไรรึป่าววะ"พันแสงที่กำลังนั่งต้มมาม่าอยู่เอ่ยถามจันทราด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

"กูฝันแปลกอีกแล้วว่ะมึง"จันทราพูดพร้อมหันไปดูนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะข้างๆกับเตียงนอนพบว่าเป็นเวลาตี2ครึ่ง

"แล้วมึงมาต้มมาม่าตี2เนี้ยนะ"

"คนมันหิวนี่หว่าจะกินด้วยมั้ยล่ะมึง"

'ไม่กินอ่ะมึงกินไปคนเดียวเลยเดี๋ยวไอ้ธารใสได้ตื่นมาด่ามึงแน่"

"ชั่งมันเถอะมึงอ่ะ"

"ทำไม"

"เล่าความฝันมึงเมื่อตอนเย็นกับที่มึงฝันเมื่อกี้ให้ฟังหน่อยดิ"

จันทราเล่าความฝันเมื่อตอนเย็นและฝันเมื่อกี้ให้พันแสงได้รู้ทั้งหมด จันทราไม่เคยเห็นคนในฝันมาก่อนว่าเขาคนนั้นเป็นใครมาจากใหนและยังมองหน้าไม่ค่อยชัดอีก

ยามเช้าของอีกวันก็มาถึงทั้งสามคนต่างก็แยกกันไป อาบน้ำแต่งตัวเพื่อรีบออกไปด้านนอก ในระหว่างที่จันทรากำลังหนีบผมอยู่ก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งขึ้นมา

"ตายแกตายแน่" จันทรามองไปรอบๆเพื่อหาต้นเสียงแต่ก็ไม่ได้พบอะไรเลยรีบออกไปหาเพื่อนที่รออยู่ด้านนอก

เมื่อทั้งสามคนเตรียมตัวพร้อมแล้วก็ขึ้นรถและออกเดินทางไปกันต่อ

ขออนุญาตแนะนำตัวละครนิดหน่อยนะคะ

คนแรกเลยนะคะ "จันทรา"ชายหนุ่มอายุ22ปีเป็นคนที่ค่อยข้างที่จะขี้สงสัยมีความกล้าที่จะทำอะไรสักอย่างแต่ก็เป็นคนที่ตัดสินใจอะไรได้ช้ากว่าเพื่อนๆ

คนที่สอง "ธารใส"อายุเท่ากันกับจันทราทั้งสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆธารใสเป็นคนที่ใจเย็นมากที่สุดในกลุ่มเป็นคนที่ไม่ค่อยจะฟังเพื่อนเท่าไหร่แต่ก็เป็คนที่ไส่ใจเพื่อนสุดๆเลยแถมยังเป็นคนที่ขยันที่สุดในกลุ่ม

คนที่สาม "พันแสง"อายุเท่ากันกับจันทราเป็นคนที่กลัวผีสุดๆถึงขั้นที่ไม่ยอมนอนคนเดียวและชอบบังคับให้เพื่อนมานอนห้องเดียวกัน(ถึงแม้ว่าจะมีกันคนล่ะห้อง)แต่ถึงอย่างนั้นเวลามีอะไรพันแสงมักจะเป็นคนปกป้องเพื่อนอยู่เสมอ

ทั้งสามคนจะพูดคำหยาบบ้างคุยกันดีๆบ้างสลับกันไปมานะคะแล้วคนที่จะพูดคำหยาบน้อยที่สุดของกลุ่มคือธารใส

เรื่องเมื่อตอนแรกทั้งสามคนได้ขออาสามาช่วยทำความสะอาดในวัดและซ่อมแซมในส่วนที่พังไปชาวย้านที่อยู่แถวนั้นก็ร่วมมือด้วยและให้ทั้งสามคนไปนอนที่บ้านในตอนต่อไปจะเป็นตอนที่ทั้งสามคนกลับบ้านที่ต่างจังหวัด

ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ ถึงมันจะไม่ได้สนุกมากแต่แอดก็ตั้งใจสร้างมันขึ้นมา เป็นผลงานชิ้นหนึ่งที่แอดคิดว่าน่าจะนานๆทีลงเพราะว่าแอดไม่ค่อยรู้อะไรมากสักเท่าไหรเพราะเรื่องนี้นอ.จะย้อนเวลาด้วยแอดอยากแต่งให้ไปอยู่ในยุคกลางๆไม่ไกลจากปัจจุบันมาก

แล้วก็ๆๆๆ

เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้นไม่ได้อ้างอิงมาจากเรื่องจริงใดๆทั้งสิ้นโปรดใช้ วิจารณญาณในการอ่านด้วย😋

เรื่องนี้ไม่ได้ยาวมาก(มั้งนะ)

รอแอดแต่งตอนต่อไปก่อนน้าา

จะรีบแต่งเลยค่ะ

"ไอ้จันทราอย่าเอาแต่เล่นโทรศัพท์ดิมาช่วยกันเก็บของ"พันแสงเอ่ยบอกเพื่อนที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่

ไม่นานธารใสก็เดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองก่อนที่จะเอ่ยถามทั้งสองคน

"กูเก็บของเสร็จแล้วให้กูช่วยจัดของพวกมึงมั้ย"

"10นาทีมึงจัดเสร็จแล้ว"

"ก็ใช่ไงแปลกตรงใหน"

"ของมึงเยอะกว่าของพวกกูสองคนอีกนะ"

"อย่าเอาแต่พูดมากดิแล้วไอ้จันทราไปใหนเนี้ย"

"นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่นู้นไง"พันแสงพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางจันทรา

แปะ!

เสียงหนึ่งดังขึ้น

"โอ้ย!ไอ้ธารใสมาตบหัวกูทำไมเนี้ย"จันทราร้องออกมา

"มารีบเก็บของเข้าห้องเลยมึง"หลังจากจบประโยคทั้งสองคนก็ไปเก็บของต่อ

"ไอ้พันแสงห้องมึงอยู่นู้นเก็บไปห้องตัวเองดินี้ห้องกู"

"กูนอนด้วย"

"ไม่ไอ้สัสไปเลยมึงอ่ะ"

ทั้งสามคนใช้เวลาเก็บของอยู่ไม่นาน หลังจากที่เก็บของกันเสร็จแล้วทั้งสามคนก็มานั่งกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

"มึงไปเดินเล่นกันที่ป่าข้างหมู่บ้านกันดีป่ะ"พันแสงเอ่ยขึ้นมาถามเพื่อนทั้งสองคน

"เออไม่ได้ไปเดินนานไปดิๆแล้วมึงอ่ะไปป่ะ"ธารใสตอบรับทันทีและถามจันทราต่อ

"อืม...ไปก็ได้ๆ"จันทราคิดอยู่สักแปปหนึ่งก็ตอบรับเพื่อนทั้งสอง

"แต่จะไปเดินเฉยๆมันไม่ใช่ไอ้พันแสงอยู่ล่ะไปนอนกันเลยดีกว่าว่ามััยไอ้ธารใสฃ

"

"จะไปนอนในป่าอีกล่ะนะมึง"

"เอาน่าจันทราปกติไปทีไรเราก็นอนกันทุกทีนี่เนอะพันแสง"

"ใช่ๆไปเตียมของกันออกเดินทางพรุ่งนี้เลย"

"อ่ะโอเครๆ"

...ในคืนวันนั้นทั้งสามคนแยกกันนอนห้องของตัวเองและใช่จันทรากับธารใสทั้งสองคนใช้เวลาเกลี่ยกล่อมพันแสงอยู่สักพักใหญ่กว่าจะไปนอนห้องตัวเองได้ หลังจากที่จันทราได้เก็บของเตรียมไปในวันพรุ่งนี้เสร็จแล้ว จันทรก็ขึ้นไปเขียนสมุดบันทึกของตนเอง...

ในวันที่15 กรกฎาคม วันนี้ใช้เวลานานเลยกว่าจะเดินทางมาถึงบ้านถึงจะออกเดินทางตั้งแต่เช้าแต่ก็ถึงบ้านเย็นเลย

...ในวันพรุ่งนี้วันที่16 ทุกคนจะไปเดินป่ากันคงจะสนุกน่าดูถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงสถานที่เก่าๆแต่เวลาที่จะได้ไปก็ อดตื่นเต้นไม่ได้เลยสักครั้ง...

...จันทราวางปากกาลงและปิดสมุดบันทึกก่อนที่จะขึ้นไปนอนบนเตียง...

"..."ชายที่เขาฝันเมื่อครั้งก่อนจ้องมองไปที่ใบหน้าของจันทรา

"...."จันทรานิ่งเงียบไม่พูดอะไรก่อนที่จะมองไปที่หน้าต่างของห้องที่ตนอยู่

"อ๊ากกกผะ....ผีๆ"จันทราเข้าไปกอดชายคนนั้นเอาไว้ในทันทีพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หน้าต่างเพื่อที่จะให้เขามองไป

"ออกไปเดี๋ยวนี้"

"เหตุใดพ่อจึงเอาแต่คิดถึงนางจนเอาแต่นอนไม่ยอมตื่นขึ้นมากินข้าวกินปลา"

"...."

"นางอาจจักไม่มีตัวตนจริงๆเสียด้วยพ่อจักเอาแต่หลับนอนเพียงเพราะใคร่อยากจะเจอนางงั้นฤา"รามาเด็กชาย อายุราวๆ10ปีพูดเถียงชายร่างใหญ่ก่อนที่จะหายไปจากห้อง

จันทราจะเอ่ยถามคนตรงหน้าแต่ก็ไม่ทันอีกแล้วภาพตรงหน้าตัดไปเป็นพื้นที่มืดทุกอย่ามืดมิดไปหมดก่อนที่จะค่อยๆเปลี่ยนเป็นบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งจันทรายืนอยู่หน้าบ้านและจ้องมองไปทางหน้าต่างได้เห็นว่านี่คือบ้านของตนเป็นบ้านที่จันทราอาศัยอยู่เมื่อยังเด็ก จันทราถึงกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ที่เห็นว่าภายในบ้านพ่อกับแม่ของตนยังอยู่และพูดคุยกันอย่างสนุก จันทราคิดจะก้าวไปเพื่อที่จะเข้าไปในบ้านแต่ก่อนที่จะก้าวขากลับได้ยินเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา "ขอโทษ...ขอโทษนะลูกที่ทิ้งลูกไว้คนเดียว"จันทราจำได้ในทันทีว่านั้นคือเสียงของแม่ตนเองจึงหันไปมองแต่ก็ไม่ได้เจอใครหันกลับมาที่บ้านแต่ในบ้านก็ไม่มีใครอยู่แล้ว

"แม่ครับ!!"จันทราร้องออกมาเสียงดังก่อนที่จะมองไปรอบๆก็ได้รู้ว่าเมื่อกี้ฝันไป แต่ถึงอย่างนั้นจันทรากลับร้องให้ออกมาเมื่อตนนั้นได้ฝันถึงแม่ของตน จันทราไม่ได้ฝันถึงแม่หรือพ่อของตัวเองมานานมาก