“ น้องแอมแปร์คะ สนใจงานต่างจังหวัดไหมคะ โปรโมทโรงแรมอ๊ะคะ “ เสียงผู้จัดการส่วนตัวของแอมแปร์ โทรมาถามพริตตี้สาวพันล้าน ที่ตอนนี้เธอเพิ่งเสร็จงานจากมอเตอร์โชว์ แอมแปร์พริตตี้สาวสวยเธอเกิดมาก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อกับแม่เลย หรือว่าเรียกง่ายๆว่าเธอเป็นเด็กมาจากศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นเอง แต่ด้วยความที่เธอสวย น่ารัก ฉลาด เก่ง และที่สำคัญเธอเป็นคนดี ระหว่างที่เธอไปเดินซื้อของที่ห้างหลังจากเลิกเรียน ความสวยของเธอก็ไปเตะตาเข้ากับโมเดิลริ่งสาวสองที่กำลังหาเด็กไปปั้นเป็นดาวดวงใหม่พอดี ระหว่างที่กำลังนั่งคิดและก็เครียดอยู่นั้นบุญและบาปก็เลยทำให้ เจ๊เขียวได้เจอกับดอกไม้งามในซุปเปอร์มาเก็ต จนกระทั้งทุกวันนี้แหละ แอมแปร์ไม่เคยทำให้ตัวเองมีปัญหากับใคร ไม่ทำตัวเป็นปัญหา และก็ไม่เรื่องเยอะ เธอทำงานทุกอย่างที่ได้เงินไม่สนใจว่างานนั้นจะเป็นงานอะไรยกเว้นงานอย่างเดียวที่เธอไม่ทำ คืองานเอ็น และก็งานขายตัว เธอได้บอกกับเจ๊เขียวเอาไว้ เจ๊เขียวเธอก็ยิ่งดีใจเพราะเด็กส่วนมากเธอดูแล มีแต่โสเป็ส่วนมากเจ๊เขียวเลยไม่ชอบ พอมาเจอเข้ากับแอมแปร์เลยทำให้เจ๊เขียวรู้สึกผ่อนคลายได้เยอะเลย 

“ รับคะเจ๊ ส่งโลมาเลยคะหนูกำลังจะกับห้องไปอาบน้ำพอดีว่าแต่งานอะไรคะ “ แอมแปร์ ที่กำลังเดินมาที่รถ เพื่อที่จะกลับห้องมาอาบน้ำแล้วจะได้พักผ่อน เจ๊เขียวได้ยินแบบนั้นเธอก็เลยบอกเด้กสาวไปทันทีว่า 

“ ที่แม่ฮ่องสอนหญิง งานนั้นโปรโมทโรงแรมจ๊ะเงินดีมาก…” เจ๊เขียวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนว่าจตื่นเต้น แอมแปร์เมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็ยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดูผู้จัดการ ของตัวเอง 

“ ok ค่ะว่าแต่เมื่อไหร่ อะไรยังไงและที่สำคัญเงินด้วยคะเจ๊ ส่งรายละเอียดมานะคะ แต่ว่าวันนี้หนูเหนื่อยเวอร์ขอกลับบ้านไปอาบน้ำพักผ่อนแพล้บ “ แอมแปร์ บอกผู้จัดการออกไปด้วยความ รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมากเพราะวันหนึ่งเธอวิ่งงาน2-3งาน เพื่อหาเงินเรียน เจ๊เขียวเมื่อได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกสงสารเด็กสาวเป็นอย่างมากแต่ทำยังไงได้ก็เป็นความต้องการของเธอนี้หนา เขียวก็เลยทำอะไรไม่ได้ นอกจากรับงานให้ก็เท่านั้น 

บรื้น…บรื้น….บรื้น 

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง 

เสียงข้อความจากเจ๊เขียวดังขึ้นมาระหว่างที่แอมแปร์ขับรถอยู่ เมื่อเธอเห็นแบบนั้นเธอก็ กดเข้าไปดูก่อนจะมีเห็นว่างานเป็นงานวันมะรื่นตอนชาวน ค่าตัว50,000 บาท เมื่อเธอเห็นแบบนั้นเธอก็ไม่พูดอะไรก็ขับรถกลับห้องไปตามปกติอย่างทุกวัน 

สมัยอยุทธยา 

“ อีมะลิ อีมะลิ มึงอีผีบ้ามึงไปเลยนะอย่ามาเดินอยู่หน้าร้านกู เดี๋ยวลูกค้าไม่กล้สเข้าร้านกูพอดีไปเลย มึงไป “ เสียงเอะอะโวยวายของหญฺงสาวชาวบ้านร้านตลาด ด่าทอหญิงสาวหน้าตา ผมเภ้าดูดำและก็สกปรก เมื่อหญิงสาวที่ทุกคนในหมู่บ้านเรียกเธอว่าผีบ้านั้นโดนไล่อย่างกับหมูกับหมาแบบนั้นเธอก็ได้แต่ยิ้มแฉ่งใส่คนไล่อย่างกับคนไม่รู้ตัวว่าเขาด่าหรือว่าพูดอะไร 

“ แฮะ แฮะ กูไปก็ได้ แหว่……กูก็ไม่ชอบมึงเหมือนกัน ฮ่าๆฮ่าๆ ฮ่าๆ อีไม่สวย อีไม่สวยฮ่าๆฮ่าๆฮ่าๆ “ มะลิ หญิงบ้าของหมูบ้านเธออยู่เพียงลำพังเพราะว่าพ่อกับแม่เธอตายในสงครามกันหมด นั้นเลยทำให้มะลิเสียสติช็อกกับเหตุการณ์ที่พม่าฆ่าพ่อกับแม่ของเธอตายต่อหน้า ส่วนเธอด้วยความสวยพม่าก็เกือบลากเธอไปข่มขื่นได้แต่เดชะบุญที่มีทหารมาช่วยเธอได้ทันหลังจากนั้นมาเธอก็เลยกลายเป็นพี่บ้า เที่ยวหาเดินอยู่ในตลาดเพื่อหาเศษอาหารกินเพื่อประทังชีวิต บางทีเธอก็โดนไล่แต่ว่าบางทีเธอก็เจอคนใจดีให้อาหารเธอกิน  พอดดนด่าโดนไล่แบบนั้นถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่เธอก็รู้ว่าคนไหนดีคนไหนไม่ดี ถ้าคนไหนไม่ดีเธอก็จะทำท่าทางแลบลิ้นปริ้นตาใส่คนนั้น เพื่อหลอกล้อ นั้นยิ่งทำให้คนที่เห็นเธอทำแบบนั้นต่างก็พากันหัวเราะเยาะเป็นที่หน้าขบขันกันไป 

กึ๊บกั้บ กึ๊บกั้บ กึ๊บกั้บ 

เสียงของฝีทาวม้าเดินเข้ามา ในตลาดเพื่อตรวจตราความเรียบร้อยของพื้นที่ที่ตนได้รับมอบหมาย นั้นหมายถึงทหารของพระราชาหรือที่คนสมัยก่อนเรียกกันว่า ชนชั้นสูงนั้นแหละ 

“ เห้ย หลบไปอีบ้า แกกล้าดียังไงเดินมาขวางทางกู ไปหลบไป “ เสียงดุดันของ ชายหนุ่มที่อยู่บนหลังม้า ตวาดไล่มะลิที่เดินก้มหน้าก้มตามองนั้นฯุ่นนี้ บางทีเธอก็หยิบเศษอาหารกินอย่างคนไม่รู้เรื่อง เมื่อเธอได้ยินเสียงดุดันที่ตวาดด่าเธอว่าอีบ้า เธอก็รู้ได้ทันทีว่า เป็นคนไม่ดี เธอเงยหน้ามามองชายหนุ่มหล่อหน้าตาดีแล้วเธอก็ถลึงตาใส่เขาอย่างกับว่าผีเข้า 

“ มึงนั้นแหละหลบทางกู ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า ไอ้คนเลวมึงด่ากูทำไม ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า “ มะลิเธอชี้หน้าด่าชายหนุ่มหน้าตาดีที่อยู่บนหลังม้า แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ชายหนุ่มเมื่อได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมากแต่ก็อย่างที่โบราณเคยบอกว่า อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา แล้วอีกอย่างเขาก็เป็นทหารอีกด้วยเมื่อขู่เธอไม่สำเร็จ เขาก็เลยเลิกสนใจเธอ ทำท่าจะเดินเลี่ยงเธอไปทางอื่น มะลิเมื่อเห็นแบบนั้นด้วยความที่เขาด่าเธอแล้วเธอก็เลยพูดออกมาเสียงดังทันที 

“ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า อีกไม่นานหรอกไอ้หน้าหล่อ มึงก็ต้องมาเป็นผัวกู ไม่เชื่อมึงคอยดูสิ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่าๆ “ มะลิ ชี้นิ้วตามหลังชายหนุ่มที่เดินไปกับม้าเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง ชาวบ้านร้านตลาดเมื่อได้ยินแบบนั้นต่างก็พากันหัวเราะเยาะ หญิงสาวอย่างไม่ได้ถือสาคำพูดเธอเลย 

“ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า อีบ้าเอ้ยถ้าหมื่นท่านมาเอามึงเป็นเมียจริงๆ กูว่าฟ้าฝนคงแล้งแน่ๆฮ่าๆฮ่าๆ “ เสียงชาวบ้านต่างก็พากันหัวเราะมะลิ หมื่นหาญ ชายหนุ่มรูปงามลูกชายของเสนาอำมาตย์เดชนรงษ์ เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ไม่สนใจแต่ว่าสหายที่มาด้วยกับอดแซวสหายของตนไม่ได้ 

“ พ่อหาญ เอ็งไม่สนใจมันบ้างรึอย่างไร ฮ่าๆฮ่าๆฮ่าๆ ดูท่านางจะชอบเจ้ามากเลยนะพ่อหาญ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่าๆ “  เสียงของหมื่น เข้ม สหายของหมื่นหาญ เอ้ยแซวขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างนึกชอบใจเป็นอย่างมาก หาญเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ้มมองเพื่อนอย่างนึกขำ ไม่ใช่แค่ชาวบ้านหรอกที่ขำ เขาก็ยังขำเลยที่โดนคนบ้าบอกว่าวันหนึ่งเขาจะต้องเป็นผัวเธอ 

“ หึหึหึ เอ็งก็บ้าตามนางสินะพ่อเข้ม ชาตินี้ถ้ามีนางเป็นแม่หญิงคนเดียวในอยุทธยา ข้าคงจะบวชตลอดชีวิตเป็นแน่ “ หมื่นหาญ บอกเพื่อนรักของตนที่ร่วมสู้รบกันมานับครั้งไม่ได้ เมื่อหาญพูดจบจากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะกันออกมาเสียงดังอย่างนึกชอบใจ 

กลับมาด้าน แอมแปร์ 

“ ไปวันนี้เลยดีกว่าขับรถไปชมหวิวไปหน้าจะดี อิอิอิ “ แอมแปร์ ที่อาบน้ำแล้วก็มานั่งกินข้าวก่อนจะดูตารางเรียนว่าอาทิตย์หน้ามีเรียนรึเปล่า เมื่อเธอเช็คแล้วว่าไม่มีเรียนเธอก็เลยตัดสินใจเดินทางไปคืนนี้เลยกะว่าเหนื่อยตรงไหนก็หาโรงแรมนอนที่นั้น หรือไม่ก็นอนในรถ ด้วยความที่เรียนมวยมากับนักมวยระดับโลก และก็เรียนยิงปืนมาอย่างแม่นยำ เธอก็เลยไม่เคยกลัวใครเพราะที่ผ่านมาเมื่อมีใครมาลวนลามเธอส่วนมากไปฟื้นที่โรงพยาบาล หรือไม่ก็เข้าไอซียู

บรื้น…บรื้น…บรื้น 

เสียงรถมินิคูเปอร์คันสีดำน่ารักวิ่งออกมาจากคอนโดหรูมุ่งหน้าไปตามจีพีเอช ไปยังแม่ฮ่องสอนเพื่อทำงานด้วยความที่อยากพักผ่อนและก็อยากไปแอดแวนเจอร์ เพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้นบนดอย 

บรื้น…บรื้น…บรื้น…

*รอนแรมมาเนิ่นนานเพียงหนึ่งใจ กับทางที่โรยเอาไว้ด้วยขวากหนาม ถูกแหลมคมทิ่มแทง จนมันแทบจะทนไม่ไหว ชีวิตทำไมยากเย็นขนาดนั้น สองมือยังมีเรี่ยวแรงขนาดไหน… * เสียงเพลงร็อคที่เปิดดังออกมาจากรถมินิคูเปอร์ ของพริ้ตตี้แอมแปร์สาวน้อยมหรรศจรรย์ มุ่งหน้าไปยังเป้าหมายที่รอเธออยู่นั้นคือเงิน 

บรื้น….บรื้น….บรื้น…..โครม 

“ กรี๊สสสสสสสสส “ โครม…ปัง…ตูม 

ปึก 

“ ว๊าย อีบ้ามึงเดินเยื่องใดไม่ลืมตาดูกู รึ “ เพี๊ยะ เสียงฝ่ามือกระทบหน้าอย่างแรง ด้วยความหิวเธอก็เดินทะเล้อทะหล่าเข้ามาที่วัดเพื่อมาขอข้าววัดกินแต่ด้วยความโชคร้ายเธอเลยเดินมาชนเข้ากับ แม่นางพะยอมลูกสาวเจ้าคุณบุญลือ เลยทำให้เธอโดนแม่หญิงตบเข้าที่หน้าอย่างแรงจนหน้าของเธอสะบัด หัวของเธอชนเข้ากับกำแพงอย่างแรงเล่นเอาเลือดหัวของเธอไหลออกมาเลยแหละ บ่าวที่ติดตามแม่นายมันมา เมื่อเห็นว่ามะลิเป็นคนบ้านางก็เลยไม่อยากให้แม่นายของมันยุ่งกับมะลิแต่เพราะดวงของนางจะต้องมาใช้กรรมให้กับเจ้ากรรมนายเวร 

“ อีกบ มึงไปจับมันมากูจักตบมันให้ตายคามือกู มึงไป “ แม่นางพะยอม สั่งให้บ่าวของตนเข้าไปจับมะลิเพื่อเอามาตบสั่งสอนวันนี้เธอรู้สึกไม่พอใจเรื่องของแม่พิกุล ลูกสาวของเรือนพญาแก่น ด้วยความที่ทั้งคู่ต่างชอบพอหมื่นหาญเหมือนกันก็เลยไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ แต่ด้วยความสวยและก็เรียบร้อยทำให้หาญมองพิกุลมากกว่ามองนางเลยทำให้พะยอมไม่ค่อยมีอารมณ์ที่จะทำบุญ กบ ที่ไม่อยากทำร้ายนางก็ทำท่าอึกอึกอักๆไม่อยากทำร้ายมะลิ

“ แม่นาย แม่นายอย่าทำมันเลยนะเจ้าคะ มันเป็นบ้าปล่อยมันไปเถอะนะเจ้าคะ “ กบ บอกผู้เป็นนายเพื่อให้นายของตัวเองไ่ม่เอาเรื่องกับคนบ้า เมื่อพะยอมโดนบ่าวขัดใจนางก็ถีบเข้าไปที่หน้าอกของกบอย่างแรงทันที 

ปึก 

“ อีบ่าวระยำมึงกล้าขัดใจกูรึ กูเป็นายมึงมึงเป็นบ่าวของกูมึงกล้ามาขัดคำสั่งกูรึ “ แม่พะยอม ถีบเข้าที่ยอดอกของกบบ่าวของตัวเองอย่างแรง เมื่อกบที่โดนแบบนั้นนางก็หงายท้องล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนจะคลานเข่ามาแล้วก็ร้องไห้มาหามะลิ พร้อมกับพูดกับมะลิออกมาด้วยความรู่สึกเสียใจและก็สงสารเป็นอย่างมาก 

“ อึก อึก กระซิก กระซิก มะลิเอ๊ยยยย กูกับมึงเราสองคนมันไม่มีทางเลือกเหมือนผู้อื่นเขา มึงอย่าโกรธกูเลยนะอีมะลิกูไม่ได้อยากทำแต่กูเป็นขี้ข้าถ้ากูไม่ทำกูก็ต้องตาย ฮือออออออ กระซิก กระซิก “ เสียงร้องไห้สะอึกสะอึ้นของกบ เธอคลานเข้ามากระซิบพูดกับมะลิ มะลิเธอค่อยๆเงยหน้ามองกบก่อนจะยิ้มออกมาแล้วเอามือจับไปที่หน้าของนางด้วยอาการสั่นเทา 

“ กูไม่โกรธมึงดอกอีกบ แต่กูอาฆาตแม่นายของมึงฮ่าๆฮ่าๆฮ่า อีคนสวยใจดำ ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า คนเยื้องมึงจักไม่ตายดี ฮ่าๆฮ่าๆฮ่า “  เสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งของมะลิ หน้าของเธอที่เต็มไปด้วยเลือดจ้องมาที่หน้าของพะยอมพร้อมกับหัวเราะออกมาเสียงดัง พะยอมเมื่อได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมากโมโหจนไม่สามารถระงับโทสะของตัวเองได้ 

“ มึงอีบ้า อีขี้ครอกมึงกล้าชี้หน้าด่ากูมึงอย่าอยูเลย  “ ปึก ตุบ พะยอมพูดจบเธอก็เตะเข้าไปที่หน้าของมะลิอย่างแรงจนหัวของเธอกระแทกเข้าไปที่กำแพงอีกครั้งนั้นเลยทำให้ร่างของนางแน่นิ่งไป 

ครื้น…..เปรี้ยง…เปรี้ยง..ครื้น 

เสียงของสายฟ้าฟาดลงมาอย่างแรง เมื่อร่างของมะลิแน่นิ่งไปพร้อมกับเลือดหัวของนางที่ไหลออกมา กบที่เห็นแม่นายฆ่าคนตายนางก็ช็อกเป็นอย่างมากก่อนจะรีบได้สติแล้วรีบดึงแขนของแม่นายมันให้รีบหนีก่อนที่คนจะมาเห็นแล้วกลายเป็นเรื่องใหญ่ 

“ แม่นาย ไปกันได้แล้วเจ้าคะเดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้าแม่นายจะแย่หนาเจ้าคะ “ กบ รีบดึงแม่นายของตัวเองให้รีบหนี พะยอมที่ยืนตะลึงงันอยู่นั้นเม่อได้สตินางก็รีบหนีทันที มะลิที่สลบไปนางก็ได้สติตื่นขึ้นมาตอนที่เม็ดฝนโดนเข้าที่หน้าของนาง 

แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ 

“ อึก อึก อึก สาธุข้าแต่องค์สัมมาสัมพุทธเจ้า พระแม่ธรณี พระแม่โพสพ พระแม่คงคา แม่พระเพลิง เกิดชาติหน้าฉันใดข้าขอให้ข้าเกิดมาเป็นคนเก่ง คนงาม มีรูปเป็นทรัพย์ มีสติปัญญาที่ดีกว่าคนอื่น ด้วยเถิด อึก อึก อึก “ เปี้ยง…… สิ้นเสียงสายฟ้าฟาดลงมา มะลิที่ร่างกายบอบช้ำบวกกับที่เธอไม่ได้กินอะไรมาเลยเป็นเวลาหลายวันนั้นเลยทำให้เธอสิ้นลมหายใจลงอย่างหน้าอนาทถ ในเวลาเดียวกันวิญญาณของแอมแปร์พริ้ตตี้สาวที่กำลังมีชื่อเสียงโดงดัง วิญญาณของเธอก็หลุดออกมาจากร่างเช่นเดียวกัน 

เปรี้ยง คลื่น เปรี้ยง 

วูบ….

“ กรี๊สสสสสส “ เสียงกรีดร้องของมะลิที่ตอนนี้นอนอยู่บนเรือนของพ่อหมอ เณรที่กลับมาจากกิจนิมนต์กับหลวงตาด้วยความที่เป็นเด็กกว่าหลวงตาหูตาดีกว่าก็เลยเหลือบไปเห็นมะลินอนจมกองเลือดอยู่ จากนั้นเณรและหลวงตาก็เลยให้คนมาช่วยนางเอาไว้โดยพานางมาโรงหมอ นี้แหละ 

“ เห้ย เห้ย อีมะลิเอ็งเป็นจะร้องทำไมว่ะ “ เสียงของหมอหนุ่มลูกชายของพ่อหมอประจำหมูบ้านที่รักษามะลิ เมื่อได้ยินเธอเสียงกรีดร้องของนางหมอหนุ่มก็เลยเอ็ดหญิงสาวเอา แอมแปร์ที่ตอนนี้อยู่ในร่างของหญิงบ้าโดยที่เธอไม่รู้ตัว แต่เมื่อเธอมองไปยังคนที่พูดกับเธอ แอมแปร์ถึงกับตกใจเป็นอย่างมากเพราะการแต่งตัวของเขา คำพูดของเขา ไหนจะการแต่งตัวของเธออีก เมื่อเธอเห็นแบบนั้นเธอก็อ้าปากค้างก่อนจะเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่าเป็นมายังไง 

“ นี้ฉันตายแล้วเหรอ หรือว่าฉันกำลังฝันอยู่ หรือว่าฉันโคม่า โอ๊ยยยยย “ แอมแปร์ ที่พูดอยู่กับตัวเองออกมาเบาๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ เมื่อไม่แน่ใจเธอก็เลยหยิกเข้าที่แขนของเธออย่างแรงก่อนจะรู้ว่าเจ็บเธอก็เลยรู้แล้วว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป หมอหนุ่มที่เห็นท่าทางของมะลิแบบนั้นเขาก็ไม่ได้แปลกใจแต่อย่างใดเพราะว่าปกตินางก็ทำตัวบ้าๆบอๆอยู่แล้ว ระหว่างที่เธอกำลังนั่งงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั้น ด้วยความที่เจ้าของร่างไม่ได้กินอะไรมานานเธอก็เลยรู้สึกหิวจนแสบใส้ขึ้นมา 

จ๊อกกกกก 

เสียงท้องของเธอร้องออกมาอย่างดัง แอแปร์ที่รู้สึกหิวจนแสบท้องนั้นเธอก็เอามือจับที่เอวของตัวเองก่อนจะรู้ว่าตัวเองผอมมาก 

“ นี้ฉันผอมมากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย บ้าจริงฉันควบคุมอาหารก็จริงนะแต่ว่าฉันก็ไม่ได้อยากผอมจนเป็นผีดาๆขนาดนี้นี้หนา หรือว่าเราจะสลบนานจนเกินไปนะ “ แอมแปร์ เธอพูดกับตัวเองออกมาเบาๆ แต่ระหว่างที่เธอกำลังนั่งคุ้นคิดอะไรอยู่นั้น หมอหนุ่มก็เดินเข้ามาพร้อมกับชามข้าวและก็มีปลาย่างเดินเอาเข้ามาให้เธอ แอมแปร์เมื่อเห็นข้าวที่ชายหนุ่มถือหาบวกกับกลิ่นหอมของปลาย่างเล่นเอาพยาธิในท้องของเธอร้องออกมาประสานเสียงกันเลยทีเดียว 

จ๊อกกกกกก 

“ เอ้านี้ข้าวของเอ็งอีมะลิ “ ชายหนุ่มยื่นข้าวให้แอแปร์ แอมแปร์มองหน้าของชายหนุ่มอย่างคนกำลังคิดว่าเขาเรียกใครว่ามะลิ แต่ว่าความหิวมากของเธอก็เลยเอาเรื่องนั้นไว้ก่อน จากนั้นเธอก็เอแต่กินข้าวอย่างเอาเป็นเอาตายอยบ่างกับปอบเห็นคนป่วยก็ไม่ปาน หมอหนุ่มเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะเขารู้ว่าเธอไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว 

“ อิ่มแล้วคะขอบคุณมากๆเลยนะคะคุณ…เอ้อ….คุณ…” แอมแปร์ เมื่อเธอกินข้าวที่อยู่ในชามที่ทำจากกะลามะพร้าวจนอิ่มแล้วเธอก็เอาน้ำขึ้นมาดื่มพร้อมกับกล่าวขอบคุณชายตรงหน้า ชายหนุ่มเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็ทำสีหน้าฉงนสงสัยเพราะคำพูดของเธอพูดออกมาแปลกๆ 

“ นี้เอ็งพูดบ้าอะไรของเอ็งรึอีมะลิ กูไม่เข้าใจที่มึงพูดแต่ก็เอาเถอะถ้าเอ็งอยากขอบใจข้า ข้าก็รู้แล้วเอาเป็นว่าถ้าเอ็งอยากกลับเรือนของเอ็ง เอ็งก็กลับได้เลยเพราะเอ็งไม่ได้เป็นอันใดมากแล้ว “ หมอหนุ่มทำท่าจะเดินออกไป แอแปร์ที่ได้ยินชื่อมะลินี้มาตลอดเวลาที่เขาเรียกเธอ เมื่อแอมแปร์กินข้าวอิ่มแล้วสติของเธอก็กลับมาครบถ้วนอย่างสมบูรณ์ เธอก็เลยพูดกับชายหนุ่มออกไปว่า 

“ คุณคะ / เอ้อ ท่าน ข้าขอกระจกหน่อยได้ไหม” แอแปร์ ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เธอกำลังเจออยู่นี้เป็เรื่องบ้าอะไรกันแน่แต่สิ่งที่เธอรู้คือตอนนี้เธอต้องตามน้ำ เมื่อหมอหนุ่มได้ยินแบบนั้นเขาก็ขมวดคิ้วหนามองมายังเธอด้วยความสงสัยว่ากระจกอะไรของนาง เมื่อแอมแปร์มองหน้าเขาเหมือนกับว่าเขาไม่เข้าใจเธอก็เลยนึกถึงละครหลังข่าวที่เธอเคยดู 

“ ออ้ ข้าขอคันฉ่องท่านหน่อยจะได้หรือไม่เจ้าคะ “ แอมแปร์ เมื่อนึกถึงละครบุพเพสันนิวาทเธอก็เลยรองพูดดู และก็ดท่าว่าจะได้ผลสะด้วยเมื่อเธอเห็นหน้าตาของชายหนุ่มที่ดูพอจะเข้าใจที่เธอพูด 

“ ออ้ คันฉ่องเหรอนนี่ นี้ “ ชายหนุ่ม ที่ไม่เคยได้ยินหญิงสาวพูดอย่างคนปกติแถมเสียงของเธอก็เป็นเสียงหวานอย่างกับคนปกติเขาก็เลยตกใจขึ้นมา แต่ก็เดินไปเอาคันฉ่องที่เธอต้องการมาให้เธอ 

“ ข้าไหว้เจ้าคะ “ แอมแปร์ เมื่อมั้นใจแล้วว่าสิ่งที่เธอพูดเหมือนในละคร เธอก็เลบยจัดการพุดพร้อมกับยกมือไหว้ชายหนุ่ม เมื่อชายหนุ่มเห็นท่าทางที่เป็นเหมือนคนปกติบวกกับยิ้มอขงนางที่ยิ้มออกมา เล่นเอาหมอหนุ่มถึงกับสะตั๊นไปเลยทีเดียว แอมแปร์เมื่อรับกระจกจากชายหนุ่มมาเธอก็เอาขึ้นมาส่อง ก่อนจะต้องตกใจเมื่อเธอเห็นหน้าของใครก็ไม่รู้ สวยแต่ดูโทรม อย่าเรียกโทรมเลยต้องเรียกว่าผีตายซากดีกว่า 

“ นี้อย่าบอกนะว่าฉันข้ามภพมาเหมือนในหนังบุพเพสันนิวาทจริงเหรอเนี่ย  “ แอมแปร์มองคนที่เธอเข้ามาอยู่ในร่างเธอเอามือจับหน้าของตัวเองอย่างตื่นเต้นเพราะเธอไม่คิดว่าเธอจะข้ามภพมาได้อย่างกับในละคร เมื่อเธอคิดได้แบบนั้นความมันก็บังเกิดสิพะยาคะ เธอยิ้มมองตัวเองอยู่ในกระจกด้วยความตื่นเต้นแต่ก็ต้องเปลี่ยนท่าทีทันทีเพราะฟันของเจ้าของร่างนี้เหลืองอย่างกับว่าไม่ได้แปลงเลย 

“ อุ๊ย เหลืองเวอร์วัง “ แอมแปร์ รีบหุบฟันลงแล้วก็หันไปมองหมอหนุ่มที่ช่วยรักษาเธอ ก่อนจะพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ปกติเธอก็เป็นแบบนี้ เมื่อหมอหนุ่มเห็นแบบนั้นเขาก็แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนบ้าที่ใครๆต่างก็รังเกรียจ แต่พอเขาได้เห็นทาทีของเธอแบบนั้นเขาถึงกับตะลึงในความงามของนาง 

“ ท่านชื่อว่ากะไรเจ้าคะ คือว่าข้าจำชื่อท่านไม่ได้น่ะเจ้าคะ แฮะๆ “ แอมแปร์ เธอต้องแกล้งจำไม่ได้เพราะเธออยากรู้ว่าเขาชื่อแสร้ว่าอย่างไรแล้วเธอจะได้เรียกและก็ขอบคุณเขาถูก หมอหนุ่มที่เอาแต่จ้องมองนางด้วยความหลงไหลเพราะรอยยิ้มและก็ท่าทางน่ารักของนาง เขายิ่งตกอยู่ในภวังค์ แต่ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังสนทนาอยู่นั้น หมอเฒ่าพ่อของชายหนุ่มก็เดินเข้ามาขัดจังหวะของทั้งคู่ก่อน 

“ อ้าว มะลิเจ้าหายแล้วก็ไสหัวลงจากเรือนข้าไปได้แล้ว อยู่นานเรือนข้าจะติดเสนียดคนบ้าอย่างเจ้า “ หมอชราที่รักษานางด้วยความจำยอมเพราะคนที่มาขอร้องให้รักษาเป็นหลวงตาที่ใครๆต่างก็ให้ความเคารพแม้แต่ขุนหลวงก็ยังต้องยำเกรง แล้วหมอธรรมดา ธรรมดาอย่างเขาจะเหลืออะไร หมอเฒ่าก็เลยยอมรักษานาง แอแปร์เมื่อได้ยินแบนั้นเธอก็รู้ได้ทันทีว่าคน คนนี้ไม่ได้ชอบเจ้าของร่างจากนั้นภาพต่างๆของเจ้าของร่างก็ปรากฎเข้ามาในหัวขงนางเป็นฉากๆ นั้นเลยทำให้เธอรู้ว่าเจ้าของร่างเป็นคนบ้าและก็เป็นกำพร้า 

“ เจ้าคะท่านหมอข้าขอบน้ำใจท่านกับลูกชายของท่านยิ่งนัก ข้าไปก่อนนะท่านหมอเอาไว้ถ้ามีโอกาสข้าจะตอบแทนท่านเป็นแน่เจ้าคะ “ แอมแปร์ พูดออกมาอย่างขอบคุณถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบเธอแต่ว่าเขาก็ช่วยชีวิตเธอไว้ ก็อย่างที่โบราณว่าไว้บุญคุณต้อทดแทนความแค้นต้องชำระ ที่บอกว่าความแค้นต้องชำระเพราะเจ้าของร่างทำให้เธอเห็นว่าการตายของเธอเกิดขึ้นได้อย่างไร แล้วก็เห็นผู้คนในเมืองนี้ต่างก็เรียกและก็ต่างก็ด่านางทำอย่างกับว่านางเป็นตัวเชื้อโรค โดยเฉพาะไอ้คนขี่ม้า

“ โห้……ถ้าอีมะลิมันไม่ได้บ้าข้าคงจักเอามันมาเป็นเมียของข้า “ ชายหนุ่มหน้าตาดีที่กำลังหาป้าอยู่นั้น พูดออกมาด้วยความเสียดาย เมื่อเห็นหญิงสาวที่กำลังนั่งขัดสีฉวีวันตัวเองอยู่ที่ท่าน้ำ โดยที่เธอเอาผ้าโพกหัวเหมือนคนสมัยเธอ เอาขมิ้นหมากหน้า ตัวก็ขัดด้วยมะขามและขมิ้น ฟันของเธอด้วยความที่เป็นพริ้ตตี้เธอจะเป็นพีเซ็นเตอร์ให้กับโฆษณามากมาย เธอเลยรู้ว่ายาสีฟันหรือว่าอะไรยังไงถึงจะทำให้ฟันและกลิ่นปากของเธอหายไป 

ปึก ปึก ปึก 

เมื่อแอมแปร์ มาร์คหน้ามาร์คตัวเสร็จแล้วเธอก็มาสลัดผ้าตาก เพราะเสื้อผ้าของมะลิที่นางเก็บไว้นานจนฝุ่นเกาะเต็มทำให้แอมแปร์ไม่กล้าใส่เลยเพราะกลัวว่าจะคัน เธอก็เลยต้องเอามาซักระหว่างที่เธอกำลังตากผ้าอยู่นั้น ด้วยความที่เธอมาร์คหน้าและก็มีผ้าโพ้กหัวอยู่ด้วยเลยทำให้เธอเป็นที่ดูหน้ากลัวอย่างกับผี 

“ ว๊ายยยยย อีมะลินั้นเอ็งใช่หรือไม่ “ เสียงของหญิงสาวที่เดินเอาผ้าคุมหัวมาที่นี้ เมื่อเห็นหญิงสาวเธอก็ถึงกับกรีดร้องออก มาเสียงดังลั้น แอมแปร์ที่กำลังร้องเพลงและก็ตากผ้าอยู่นั้นเมื่อได้ยินแบบนั้นเธอก็สะดุ้งตัวโยน 

“ ว๊าย จะร้องทำไมข้าตกใจหมด // บ้าจริงคนยุคนี้ไม่รู้จักมาร์คหน้า มาร์คตัวหรือไงนะ “ แอมแปร์ ที่ขานรับด้วยความตกใจเธอก็แอบบ่นกับตัวเองเบาๆออกมาด้วยความเหนื่อยหน่ายที่ตัวเองต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ แต่ที่ดีก็คือเธอมาอยู่ในร่างของหญิงบ้าเลยทำให้เธออยากทำอะไรก็ทำไม่มีคนสนใจถึงแม้ว่าจะมีคนตกใจอยู่บ้างก็ตาม แต่เธอก็ไม่สนใจ ก็อย่างที่บอกตัวแม่จะแคร์เพื่อ 

“ อีมะลิ เอ็งเป็นบ้าข้าก็รู้แต่ข้าไม่คิดว่าเอ็งจะบ้าได้ถึงเพียงนี้ // เอ้านี้ข้าวข้าเอาข้าวมาให้เอ็งกินข้าได้ยินว่าเอ็งไม่ตายก็ดีแล้ว จากนี้ไปเอ็งต้องระวังตัวด้วยหนาอย่าไปเข้าไกลแม่หญฺงพะยอมอีก ไม่อย่างนั้นข้าไม่รู้จักช่วยเอ็งเยื้องใดอีก ข้าต้องไปแล้วเดี๋ยวมีคนมาเห็นข้ามาหาเอ็งแล้วจะไม่ดี “ หญิงสาวที่เดินเอาผ้าโพกหัว เดินเช้ามาหามะลิพร้อมกับเอาห่อข้าวสองห่อที่ห่อด้วยใบตองยื่นให้เธอ เมื่อมะลิได้เห็นหน้าของหญฺงที่เอาห่อข้าวยื่นให้ภาพของนางที่เจ้าของร่างเรียกว่ากบเป็นบ่าวของแม่แม่หญิงพะยอม ผู้หญิงใจร้ายที่ฆ่าได้แม้กระทั้งคนบ้า เมื่อเธอเห็นแบบนั้นเธอก็เอาห่อข้าวมาพร้อมกับยืนมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่ชื่อกบเดินออกไป 

“ วางยากูรึเปล่าว่ะ แม่งคนสมัยนี้ก็หน้ากลัวเหมือนกันนะขนาดกูเป็นบ้ายังคิดจะฆ่ากู เลวสัตว์จริงๆ “ แอมแปร์ เอาห่อข้าวขึ้นมาดูพร้อมกับสงสัยว่าห่อข้าวนี้อาจจะมียาพิษหรือไม่ ด้วยความที่เป้นคนยุคใหม่และก็ดูหนังดูละครมาก็เยอะบวกกับเติบโตมในบ้านเด็กกำพร้าที่ต้องแกร่งแย่งแข่งกันเรื่องอาหารการกินและทุกอย่าง นี้เป็นข้อได้เปรียบของเธอที่ทำให้เธอดูคนออกเพียงแค่มองและก็ทำให้เธอไม่ค่อยสนโลก

เวลาต่อมา 

หลังจากที่มะลิเธอเดินดูนู่นนั้นนี้รอบบ้านเธอถึงได้รู้ว่าที่บ้านหลังนี้กว้างใช่ได้ เมื่อเธอเห็นแบบนั้นแล้วเธอก็ได้จัดการปลูกพืชผักสวนครัว และก็คิดว่าพรุ่งนี้จะไปซื้อไก่มาเลี้ยงแต่ด้วยความที่เธอยังไม่มีอัฐเธอก็เลยคิดว่าจะออกไปหาเงินที่ตลาดพรุ่งนี้ แต่เพราะเธอไม่รู้ว่าคนที่นี้สนใจอะไร เอาว่ะเมื่อก่อนฉันก็ไม่ได้เพอร์เฟ็คแบบนี้หรอกก็ปากกัดตีนถีบเหมือนกันนี้แหละ  เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอก็รีบออกมาหาอะไรไปขายนั้นก็เป็นผักตำลึง และก็ผงแป้งที่เธอเพิ่งทำเอ็ง ในเมื่อผู้หญิงก็คือผู้หญิง ชอบของสวยๆงามๆ เมื่อคิดได้แบบบนั้นเธอก็นั่งเอาดินสอพองเก่าของมะลิที่มีเหลืออยู่เอามาทำเป็นที่ปัดแก้ม เอาสีผึ้งมาทำเป็นลิปสติกโดยทำเป็นสีจากดอกไม้มีสีที่มีอยู่ในบ้านของเธอ กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเกือบเช้า 

“ ห้าว….หิวชะมัด “ แอมแปร์ ที่เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ด้วยความที่เธอไม่ได้พักผ่อนเลยตั้งแต่เมื่อวาน เพราะเอาแต่ทำนู่นนี้นั้นทั้งวันเลยทำให้เธอเหนื่อยจนเผลอหลับไป 

“ พี่มะลินี้พี่อยู่มาได้ยังไงเนี่ย ผอมอย่างกับผีดาๆแบบนี้เห้ย…” แอมแปร์พูดจบเธอก็ุกขึ้นมาหุงหาอาหาร โดยหาอะไรง่ายๆมาทำกินห่อข้าวที่กบบ่าวของแม่นางพะยอมเอามาให้เมื่อวานแอมแปร์ก็ไม่ได้กินเพราะกลัวว่ามียาพิษส่วนมากฆ่าตกรจะชอบมาปิดปากเหยื่อเมื่อรู้ว่าเหยื่อไม่ได้ตาย นั้นก็เลยทำให้เธอหิวจนใส้แทบขาด 

“ ฮืออออออ หอมเวอร์ “ มะลิ ที่เอาข้าวสารที่มีอยู่เยอะมาก เยอะจนเก่าเลยละเธอเอามาทำข้าวต้มใส่กระเทียมเจียวและก็เกลือง่ายๆเมนูบ้านนี้มีรัก บ้านเด็กกำพร้าของเธอที่ ที่เธอโตมาได้อย่างแข็งแกร่งและก็แข็งแรงเพราะที่นั้นไม่ใช่สวรรค์อย่างที่ทุกคนเห็น

“ อื้ม…..อหร่อยเหาะ “ แอแปร์ เธอเอาชามข้าวต้มออกมานั่งกินที่แคล์หน้าบ้านพร้อมกับทำหน้าฟิน แต่ระหว่างที่เธอตักข้าวกินอยู่นั้นอยู่ๆเธอก็รู้สึกเหมือนมีสายตาของใครจ้องมาทางเธอ แอมแปร์ที่รู้สึกแบบนั้นเธอก็หันขวับมามองแต่ก็ไม่เห็นใคร นั้นเลยทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเธอโดนจับตามอง 

“ นี้พี่มะลิ พี่มีคนมาแอบตามดูด้วยเหรอจ๊ะ คนบ้าอย่างพี่มีผู้ใดกันมาสนใจ “ แอมแปร์บ่นออกมาเบาๆก่อนจะมีลมแรงพัดเข้ามา เล่นเอาแอมแปร์ต้องเอามือปัดป้องเอาไว้เพื่อไม่ให้ฝุ่นหรือว่าอะไรเข้าตาและก็โดนหน้าได้ 

ฟิ้วววววว ฟิ๊ววววววว 

เสียงลมพายุที่พัดเข้ามาอย่างแรงเล่นเอา เกือบอวสานอาหารเช้าเลยละ แต่ว่าเคราะห์ดีที่ลมนั้นพัดไม่นานมากเท่าไหร่หญิงสาวก็เลยเอามือลงก่อนจะเห็นว่ามีหญิงสาวเนื้อตัวสกปรกนังตรงข้ามกับเธอนั้นเลยทำให้แอมแปร์ถึงกับตกใจกระเด้งตัวแทบตกแคล์ 

“ ว๊าย “ แอมแปร์ ที่เปิดหน้าออกมาเจอกับผู้หญิงแต่งตัวสกปรกหน้าตาอย่างกับร่างที่เธอเข้ามาอยู่ เมื่อเธฮคิดไดแบบนั้นก็รู้ได้ทันทีว่านั้นเป็นผี 

“ เชี้ย….เจ๊ นี้เจ๊อย่าบอกนะว่าเจ๊เป็นเจ้าของร่างที่ฉันมาอยู่ “ แอมแปร์ เป็นคนไม่กลัวอะไรนอกจากตกใจเท่านั้นแต่เมื่อสติกลับมาเธอก็ถามหญิงสาวเนื้อตัวสกปรกถ้าคนสมัยเธอเห็นก็คงวิ่งแหละแต่ว่านี้เป็นแอมแปร์เธอจะอยู่หรือว่าตายชีวิตนี้เธอก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น นอกจากเงินและก็ความฝันที่เธอมีแล้วอย่างอื่นก็ไม่สำคัญแล้ว วิญญาณของมะลิที่มานั่งดูหญิงสาวที่เข้ามาอยู่ในร่างของเธอ เธอก็มองหน้าของหญิงสาวและก็ร้องไห้ออกมาอย่างดีใจที่ตอนนี้เธอเห็นร่างของตัวเองทั้งสวยและก็สะอาดที่สำคัญร่างของเธอในตอนนี้ดูเป็นหญิงฉลาดมีสง่าราศรีมากกว่าคนชั้นสูงพวกนั้นอีก ผิวพรรณของเธอดูขาวผุดผ่องเป็ยองใย หน้าตาที่เคยแห้งกร้านตอนนี้ก็ขาวใสอมชมพูมีเลือดฟาด 

“ ใช้จ๊ะ ข้าเอง ข้าเป็นเจ้าของร่างที่ชื่อมะลิจ๊ะ อึก อึก อึก กระซิก กระซิก “ มะลิเธอมองหน้าตัวเองแล้วก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ เพราะที่ผ่านมาเธอต้องแกล้งบ้าเพราะญาติพี่น้องได้เอาไร่นาของเธอไปหมด ถ้าเธอไม่แกล้งบ้าเธอก็จะโดนฆ่าตายโดยที่ไม่มีข้าวกินเลย นั้นเลยทำให้ญาติพี่น้องที่เรียกตัวเองว่าเป็นคนชั้นสูงไม่สนใจเธอ เมื่อแอมแปร์ได้ยินแบบนั้นเธอก็ไม่ได้กลัวเธอก็เลยยิ้มหวานส่งให้ 

“ เจ๊ แล้วเจ๊ อยากได้ร่างคืนไหมละถ้าเจ๊อยากได้ก็เข้ามาได้เลยนะ เพราะฉันก็คงตายแล้วแหละ “ เมื่อแอมแปร์ พูดจบน้ำใสๆของเธอก็ไหลออกมาจากตาเธอไม่ได้กลัวตายหรอกแต่ที่เธอเสียใจเพราะภาพของรถมินิคูเปอร์ของเธอที่พุ่งลงเขาไปก่อนจะตกลงพื้นแล้วก็ระเบิด ไฟลุกถ้วมและสิ่งที่เธอเสียใจก็คือเธอยังไม่ได้ใช้เงินที่เธออุตส่าห์หามาอย่างยากลำบากเลย เธอยังไม่ได้เดินตามความฝันของเธอเลย ความฝันของเธอก็คือการได้ไปเที่ยวรอบโลกและก็มีธุรกิจเล็กๆเป็นของตัวเองอยู่กับแมวกับหมาไม่แต่งงานอย่างมีความสุข มะลิเมื่อเห็นหญิงสาวร้องไห้เธอรู้ว่าแอมแปร์เธอกำลังคิดอะไรทำไมถึงได้ร้องไห้เสียใจขนาดนั้น 

“ ไม่หรอกจ๊ะ ก็ฉันตายแล้วนี่จ๊ะ แม่นางมาอยู่ในร่างของฉันแม่นางก็จงระวังตัวด้วยหนาเพราะไอ้อีขี้ครอก ญาติของฉันมันอาจจะคิดชั่วทำชั่วกับแม่นางได้ ฉันตายไปแล้วฉันคงช่วยอะไรแม่นางไม่ได้มาก นอกจากได้แค่มาเตื่อนเท่านั้น “ จากนั้นมะลิก็เริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นและก็ผ่านมาของเธอว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ นั้นเลยทำให้แอมแปร์รู้ว่า ผู้หญิงคนนี้มีคนรักอยู่แล้วแต่เพราะสงครามเลยทำให้เธอเสียคนรักของเธอไป ไม่ใช่แค่เสียคนรักแต่เธอยังเสียพ่อแม่ของเธอไปอีก เมื่อสิ้นเสาหลักอย่างเจ้าพญาหนานเมือง และคุณหญิงมาลัยพ่อกับแม่ของนาง พวกเมียน้อยเมียบ่าวก็เริ่มแข็งข้อขึ้นมา เมื่อเห็นว่ามะลิเริ่มมีอาการเสียสติพวกเขาก็เลยเอาเธอมาทิ้งไว้ที่นี้โดยที่ไม่สนใจแล้วก็ริปทาทรัพย์สมบัติของเธอเอาไปเป็นของตนหมด นั้นเลยทำให้แอมแปร์รู้ได้ทันทีว่าเธอข้ามาเวลามาที่นี้เธอต้องมาเจอกับญาติพี่น้องที่เธอเคยเห็นในโหนกระแสรายการพี่หนุ่มกรรชัย 

“ เห้อออออ เจ๊ นี้ฉันจะต้องมาแย่งเอาอะไรแบบนี้ด้วยเหรอขอบอกนะเจ๊ ฉันไม่สนสมบัติอะไรพวกนั้นหรอกเพราะถ้าฉันตายไปฉันก็เอาไปไม่ได้สิ่งเดียวที่ฉันต้องการก็คือความสุขและก็เงินเท่านั้น แต่ถ้าจำเป็นฉันก็สู้ไม่ถ่อยเจ๊สบายใจได้ “ แอมแปร์ เมื่อฟังจบเธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเหนื่อยเมื่อนึกถึงว่าเธอต้องมาสู้รบปรบมือกับญาติของตัวเอง และก็ต้องมานับหนึ่งใหม่เนื่องจากมะลิเธอเป็นคนขี้ขลาดกลัวทุกอย่างก็เลยแกล้งบ้า แต่ว่าแอมแปร์ที่มาอยู่ในร่างกลับกันเธอไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้นแม้แต่ความตาย