แสงแดดอ่อนที่ถูกสาดส่องเข้ามาในห้องสีเขียวอ่อน ผ่านหน้าต่างที่ถูกเปิดออกจนกว้าง แสงกระทบใบหน้าชายหนุ่มหน้าตาน่ารัก ที่กำลังนอนกอดตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลอ่อนมีโบสีฟ้าติดอยู่บนหัว

เปลือกตาของชายหนุ่มเปิดออก แสงแดดส่องเข้าตาชายหนุ่ม เขาใช้มือเรียวบางปิดตาและเริ่มพลิกตัวไปมา ด้วยความร้อนจากแสงแดดทำให้เขารู้สึกร้อนจนทนไม่ไหว

จู่ๆเขาก็ลุกพรวด

"โอ๊ย!! แดดประเทศไทยทำไมมันร้อนขนาดนี้ เมื่อกี้กำลังฝันดีอยู่เลย!"ชายหนุ่มมีสีหน้าหงุดหงิด

มีเสียงโครมครามดังมาจากชั้นบน ซึ่งชั้นบนที่ตรงกับห้องของเขาคือห้องน้องสาวสุดห้าวของเขานั้นเอง ประตูห้องของเขาถูกเปิดอย่างเสียงดังพร้อมกับเสียงแหลมของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก

"พี่พีช!!"น้องสาวตัวเล็กตะโกนเรียกเขาอย่างเสียงดัง

"หุบปาก! แหกปากทำไม"

"ตื่นแล้วหรอ หนูนึกว่าพี่ยังไม่ตื่น"

นี่คือน้องสาวตัวเล็กของผมชื่อพันช์  ส่วนผมชื่อพีท แต่คนส่วนมากชอบเรียกผมว่าพีชเพราะผมหน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิง

"โอ๊ย! แหกปากอะไร ตั้งแต่เช้าย่ะยัยพันช์"ส่วนกะเทยหน้าแก่คนนี้คือพี่ชายผมชื่อพุทธหรือพุดตาน

พี่พุทธเดินเข้ามายืนข้างพันซ์หน้าประตูหน้าห้องผม

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่อ่ะ"พันซ์พูดอย่างหงุดหงิด

"กูจะนอนค่ะสาว"

"โอ๊ย!! ออกไปจากห้องกูได้แล้ว!"ผมไล่พวกพี่น้องติ๊งต๊องออกจากห้องและดันประตูปิด

ทำไมชีวิตผมถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้ เมื่อกี้กำลังฝันหวานถึงคนที่ชอบอยู่เลย ไอ้น้องบ้าทำไมต้องขัดความสุขด้วย พีทล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยใจ  

เสียงแจ้งเตือนจากนาฬิกาปลุกดังขึ้นจากข้างหัวเตียง ทำให้ชายหนุ่มร่างบางต้องลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างหงุดหงิดอีกครั้ง

ตี๊ด! ตี๊ด!!

"xวย!"จะนอนต่อสักหน่อยก็ไม่ได้ เขาลุกขึ้นจากเตียงด้วยความเบื่อหน่าย 

ติ้ง!

[Chat]

Gun:มึงอยู่ไหน

Gun:ให้กูไปรับมั้ย

Peath:ไม่เป็นไร กูเพิ่งตื่น

Gun:กูแดกข้าวกับแม่มึงอยู่ข้างล่าง

Peath:ไอ้สัส!  แล้วจะถามหาพ่อมึงหรอ

Gun:เอ้าเธอ

Peath:ขอโทษได้มั้ยล่าาา

Gun:งอลอ่ะ ง้อด้วย

Peath:ไม่!

พีทนำมือถือไปวางไว้บนโต๊ะเพื่อชาร์จแบตและเดินเข้าในห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปมหาลัย เขาเดินออกจากห้องน้ำและเห็นกัณนอนเล่นมือถือของตนอยู่บนเตียง

"โทรศัพท์กู!!!!!!!! เล่นทำไม"พีทกระโดดทับกัณที่นอนอยู่บนเตียง

"ออกไป! มึงตัวหนักอ่ะ"

"เอาโทรศัพท์กูคืนมา!"

"ไม่มีทาง"

"โอ๊ย!!"

พีทพยายามจะเอามือถือคืน แต่ด้วยความที่ตัวของเขาเล็กและแรงน้อยกว่ากัณ ทำให้เขาสู้แรงกัณไม่ได้จนกระทั่งเขาล้ม ใบหน้าเขาอยู่บนหน้าอกกัณ ในจังหวะนี้หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ตึกตัก

"พีทเป็นอะไรมั้ย"

ทันทีที่พีทได้ยินเสียงของกัณ เขาก็สะดุ้งลุกขึ้นทันที

"ม-ไม่"  

"แน่ใจนะ ว่าไม่เป็นอะไร"

"อื้อ"หัวใจของพีทยังคงเต้นรัว หน้าของเขามีสีแดงอมชมพูไปหมด 

"ทำไมตัวร้อนจัง"กัณเอามือมาวางไว้บนหน้าพีท

ตึกตัก

"ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรไง"หัวใจของเขาเต้นเร็วแทบจะหลุดออกมา พีทรีบถอยห่างออกจากเขา

 "เค แต่เค้ายังไม่หายงอลนะ"

"และกูก็ไม่ง้อด้วย"ทำไมมันเปลี่ยนเรื่องเร็วจัง

"โธ่เตงอ่ะ ง้อเค้าหน่อยก็ได้"

"เตงเหี้ยมึงสิ กูจะไปมหาลัยแล้วหลีกทางดิ"

"คร้าบ เชิญลงไปข้างล่างได้เลยครับ"

"ก่ะแค่นั้นแหละ"

เมื่อพีทกล่าวจบเขาก็รีบพยุงตัวขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไปโดยทิ้งกัณที่งงงวยอยู่ไว้

"...เชี่ย...แม่ง"

พีทพึมพำกับตัวเองเบาๆอย่างเคอะเขินขณะเดินลงบันไดฉากก่อนหน้านี้มันยังทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวอยู่

กลับมาที่กัณเขายังคงงงงวยกับประกิริยาของพีทแต่ก็รีบพยุงตัวขึ้นแล้วเดินลงบันไดตามหลังพีทไป

ณ มหาวิทยาลัย

"พีท—กินกระเพราไข่ดาวร้านป้าแต๋วกันป่ะ"

กัณชายหนุ่มร่างสูงกล่าวชวนอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่หิวโหยดูเหมือนกัณจะยังไม่อิ่ม

"มึงยังไม่อิ่มอีกหรอกัณ?? มึงแดกข้าวที่บ้านกูไปแล้วนะ"

พีทชายหนุ่มร่างเล็กกล่าวขึ้นอย่างสงสัยและรำคาญที่อีกฝ่ายพึ่งกินข้าวที่บ้านของตนแต่กับมาบ่นหิวตอนนี้

"แหม่ ทีตอนม๊ากูถามตอบอิ่ม สั๊ส เอ่อก็ได้"จู่ๆก็มีมือนึงยื่นมาตรงหน้าเขา"อะไร"

"เงินอ่ะ~"

"เอาตีนกูไปแดกก่อนมั้ย ไอ้สัส!"

ติ้ง!

"เชี่ย!"

"อะไร! เกิดอะไรขึ้น!!"ตกใจหมดเลย

"แฟนเก่าทักมาว่ะ"

"พี่แฟร์หรอ..ทำไมพี่แกทักมาอะ"

"ใช่พี่แฟร์ เขาอยากกลับมาหากู"

"มึงคงไม่..."ถ้ามันกลับไปผมคงอกหักเพราะผมแอบชอบมันมาตั้งสองปี แต่มันไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย

"ไม่อ่ะ ช่วงนี้กูโฟกัสการเรียนเว้ย ไม่สนหรอกเรื่องความรัก"ประโยคนี้แฟนเก่ามันไม่ได้เจ็บคนเดียว กูก็เจ็บไอ้เหี้ย!!

"อ-อืม มึงแดกคนเดียวนะ กูรีบไปเรียนวะ คลาสแรกอาจารย์โหด"

"โชคดีนะมึง"

"เออ"

GUN

"อาหารที่สั่งได้แล้วจ๊ะน้องกัณ"เสียงของป้าแต๋วทำให้ผมต้องรีบรับจานข้าว

"ขอบคุณครับ ป้า!"ผมรับจานข้าวพร้อมยื่นเงินให้ป้าแต๋ว สุดท้ายผมก็ต้องมานั่งแดกข้าวคนเดียว เหงาชิบหาย เพื่อนก็แทบไม่มี มีก็แต่องค์หญิงพีช

ตุบ

มีแก้วน้ำของใครบางคนวางตรงหน้าผมพร้อมกับเสียงแหลมสุดสะท้าน

"ฮายสุดหล่อ~ ทำอะไรอยู่หรอคะ พี่ขอนั่งด้วยนะคะ"นี่คือพี่ชายพีทชื่อพุทธหรือพุดตาน แต่พี่แกไม่รู้หรอกว่าผมเป็นเพื่อนน้องชายตนเองและพีทก็ไม่รู้ด้วยว่าพี่ตนเองรู้จักเพื่อนสนิทเพราะตอนผมไปบ้านพีทพี่แกมุดอยู่แต่ในห้องพอเดินผ่านผมก็เอาแต่จ้องโทรศัพท์ ส่วนที่พีทไม่รู้เพราะผมขี้เกียจบอก

"พี่พุดตาน! พี่มาทำอะไรที่โรงอาหารคณะผม"

"อุ้ย~ น้องกัณเรียกชื่อพี่ด้วยน่ารักจัง พี่แค่คิดถึงน้องกัณสุดหล่อยังไงละจ๊ะ"แต่ผมไม่คิดถึง!!!!

"อ่อ หรอครับ ผมว่าผมกินข้าวไม่ลงแล้ว ผมไปก่อนนะครับ!"เห็นพี่แกแล้วไม่หิวเลย กัณรีบลุกขึ้นแล้วเดินถอยห่างจากโต๊ะ

"แล้วข้าวผัดกระเพราไข่ดาวของน้องกัณละคะ"

"พี่กินได้เลย! เช้านี้พี่คงยังไม่ได้กินข้าว พี่กินข้าวของผมได้เลยนะ!!"ผมตะโกนและรีบวิ่งขึ้นตึกคณะดุริยางค์

หลังจากวิ่งหนีพี่พุดตานขึ้นตึกคณะดุริยางค์ได้สำเร็จ สภาพของกัณก็ไม่ต่างจากคนวิ่งหนีผี เขาเดินเข้าไปในลิฟต์และพักให้หายเหนื่อย

"วู้ว!...เกือบแล้วกู"มีบางอย่างสะกิดไหล่เขาเบาๆ

"ไง กัณ"หญิงสาวหน้าตาดูหล่อสวยผมยาวประบ่าสีดำและไฮไลท์ด้วยสีน้ำเงินเข้ม เป็นหญิงสาวที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

"แฟร์!!"นี่สินะที่เรียกว่าหนีเสือปะจรเข้"เธอมาทำอะไรที่ตึกนี่อ่อ?"

"อ่อ เรามาส่งงานที่ตึกนี้น่ะ"ผมพยักหน้ารับ ผมได้แต่เฝ้าภาวนาให้ลิฟต์รีบไปถึงชั้นที่ผมจะขึ้นสักที

"แล้วช่วงนี้กัณเป็นไงบ้าง"

"ก็เรื่อยๆนะ...แฟร์อะ?"อึดอัดชะมัด

"ก็ค่อนข้างดีนะ อืม...วันนี้อากาศดีนะ"อึดอัดว่ะอีเหี้ย

"อืมใช่วันอากาศดี"ขวยอึดอัดชิปหายเลย

หลังจากแฟร์ชวนคุยได้เพียงสามประโยค ทุกอย่างก็เงียบลงและโคตรน่าอึดอัด บรรยากาศระหว่างทั้งสองเงียบราวกับป่าช้า

ตึ๊ง!

ในที่สุดลิฟต์ก็ถึงชั้นที่กัณต้องการ เขาแทบจะเดินออกจากลิฟต์ไปเลยในทันที แต่จะหารู้ไหมว่าแฟร์ก็ส่งงานชั้นนี้เช่นกัน แล้วก็ทางเดียวกันด้วย

เมื่อเขาเดินออกจากลิฟต์เขาก็หันไปข้างหลังเล็กน้อย สิ่งที่เขาเห็นคือแฟร์ที่เดินตามมา เขาหน้าซีดเป็นไก่เลยทีเดียว เขาตัวแข็งทื่อขณะมองแฟร์ที่เดินผ่านไปโดยไม่ได้ใส่ใจ ดูเหมือนเธอจะไม่เห็นใช่ไหม?

"เจอกันใหม่นะคะ กัณ" ควยกัณไม่ชวนกูคุยเลยเช็ดแม่

"...เอ่อ-...ค-ครับ"ไอห่า เห็นกูด้วย! เหี้ยยย

หลังจากแฟร์เดินผ่านเขาไปแฟร์ก็เข้าไปในห้องพักครูที่อยู่ข้างขวา

รอดแล้วกู รีบไปเข้าห้องเรียนก่อนที่แฟร์จะออกมาก่อนดีกว่า กัณเดินเข้าไปในห้องตรงข้ามกับห้องที่แฟร์เข้าไป

แอ๊ด~

"นายณัฏฐิวัชร  ธรรมพิทักษ์ คุณมาสายในคาบผมได้ยังไง คุณก็รู้ว่าผมเคร่งครัดในเรื่องนี้ คุณเป็นคนไม่รับผิดชอบอย่างมากเลยนะครับ สถาบันนี้มีความรับผิดชอบที่ย้ำแย่มาก ผมโคตรผิดหวังในตัวคุณเลย คุณคิดว่าที่นี่เป็นสนามเด็กเล่นที่มีไว้ให้คุณเข้าๆออกๆหรอครับ? ถ้าคุณไม่ปรับปรุงตัวเองคุณจะไปทำงานยังไง อนาคตถ้าคุณมีงานทำเจ้านายคงบ่นด่าถึงสถาบันและอาจารย์พ่อแม่คนที่สั่งสอนอบรมคุณ นิสัยมาสายของแก้ไม่ขาดจริงๆ ไปนั่งที่ได้"

ไอ้เXี้ยด่ากูซะเหมือนกูเป็นลูกเลยไอ้เ******

"ขอโทษครับผมมีธุระนิดหน่อย"ผมเดินไปนั่งที่ แต่ครูไม่ยอมหยุดพูดสักที น่าต่อยซักหมัด

"คุณอย่ามาอ้าง ผนรู้นะว่าคุณนอนดึก เด็กสมัยนี้ก็เป็นซะแบบนี้ติดเกมจนนอนดึกมาเรียนสาย มือถือมันเล่นไม่เบื่อบ้างหรอ หัดใช้ให้มีประโยชน์ซะบ้าง รู้มั้ยว่าคะแนนเก็บปีนี้ของคุณต่ำแค่ไหน ตอนนี้คุณอยู่ปี3นะ ปีหน้าคุณก็จบแล้ว คุณหัดทำตัวให้สมกับเป็นเดือนคณะหน่อยสิ คุณโตเป็พี่แล้วนะ...."แล้วหลังจากนั้นอาจารย์ก็พูดไร้สาระทั้งคาบ

วันนี้ผมเรียนแค่2คาบ ตอนบ่ายผมจึงตั้งใจจะไปกินข้าวกับพีท แต่พีทมันติดเรียนอ่ะ แงงงงงง

"กัณ นี่การบ้านคาบที่แล้วที่นายไม่มานะ"นี่ลูกกวาด ผู้หญิงที่ชอบเข้าใกล้ผมจนผมขนลุกทุกครั้ง แค่เห็นก็ขนลุกแล้วครับ

ผมพยักหน้าเบาแล้วรับงานมา

"นี่ เราขอไลน์นายได้มั้ย"หล่อนหน้าแดงและก้มหน้าเล็กน้อย ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินและเดินจากไป

"กัณ! เดี๋ยวกัณ! รอเราก่อน"ออกไปไกลๆตีนกู!!

ผมกะว่าจะไปแกล้งพีท ฮึๆ รับรองพีทต้องตกใจ

Peath

ตอนเย็นขณะกลับบ้าน

ผมเดินเข้าในบ้านและเปิดประตูห้องนอนผมและต้องตกใจจนร่างกายแข็งทื่อพร้อมกับอ้าปากค้าง

"ไอ้เหี้ย!!!!"ภาพตรงหน้าผมคือไอ้กัณเปลือยท่อนบนและท่อนล่างมีผ้าพันรอบกำลังเดินออกจากห้องน้ำ ขอพูดตามตรงมันแม่งโคตรเซ็กซี่

"อ้าว~ ไงจ๊ะที่รัก~"