อีกครั้ง...และก็เป็นอีกครั้งที่พวกปีศาจได้ถูกขับไล่ให้พวกมันกลับไปสู่ขุมนรกอันมืดมิดที่พวกมันได้จากมาดาวอังคารสามารถกลับสู่ความสงบได้อีกครั้งหลังจากความโกลาหลกับความตายได้เกิดขึ้น ร่างของชายหนุ่มในชุดเกราะสีเขียวจ้องมองร่างของปีศาจสมองขนาดใหญ่ที่ถูกเป่า BFG 9000 เขามองมันอย่างไร้อารมณ์ไม่มีความเสียใจหรือ ความเศร้า ความโกรธ มันเป็นเพียงความคิดที่เรียบง่ายในหัวของเขาเท่านั้น

แต่ไม่ทันไรสายฟ้าสีขาวก็ช็อตเข้าที่ร่างกายของเขาส่งร่างของเขากลับมายังสถานนีบนดาวอังคารอีกครั้ง ร่างกายของเขาถูกตรึงเข้ากับสายฟ้าขณะที่สายตามองไปข้างหน้า

"นายชนะแล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบลงแล้ว การรุกรานของปีศาจได้หยุดลงแล้วประตูมิติเองก็ได้ถูกปิดลงเช่นกัน...แต่สิ่งที่ต้องแลกนั้นมันช่างแพงเสียเหลือเกิน พลังงานแห่งนรก...เวก้า รวมถึงงานวิจัยที่สั่งสมมาทั้งหมดหลายปีนี้ และรู้ไหม...ฉันได้จับตานายตลอดมานี้และได้เห็นถึงบางอย่าง...บางอย่างที่อันตราย บางอย่างที่โหดร้ายเกินจินตนาการ ความเคียดแค้นนั้น และการไม่มีพลังงานแห่งนรกนั้นฉันคิดว่านั่นไม่ดีเสียเท่าไหร่...อนาคตของเหล่ามนุษย์"

ชายหนุ่มเพียงแค่เงยหน้ามองหุ่นยนต์ตัวสูงสีขาวตรงหน้าของเขาที่กำลังอธิบายบางอย่างให้เขาได้ฟังโดยที่สายตาภายใต้หมวกเกราะของเขาไม่ละไปไหน

"ฉันไม่หวังว่านายจะเข้าใจอะไรหรอกนะแต่...ฉันก็ยังได้รับสิ่งนี้"

เขาดึงได้ดึงดาบปีศาจออกมาจากแผ่นหลังของชายคนนั้นมองมันอย่างพิจารณา

"งานทุกอย่างยังสามารถดำเนินการต่อไปได้...ช่วยจำไว้ด้วยว่าฉัน ไม่ได้อยากเป็นคนร้ายของเรื่องนี้หรอกนะแต่มันคือหนทางสู่ ชีวิตของเหล่ามนุษยชาติ"

*กำลังทำการเคลื่อนย้ายตำแหน่งพิกัด*

"ฉันรู้ว่ายังไงฉันก็ฆ่านายตายไม่ได้แน่นอน...แต่ฉันจะส่งนายไปไกลแสนไกลที่ที่แม้แต่ฉันก็ไม่อาจจะรับรู้ได้? เพื่อการนั้นแล้วขอให้สนุกกับการฆ่าให้หมดจนการตัวการเหมือนที่ทำมาตลอดสิ...ไว้เจอกันใหม่"

เขาค่อยๆ ถูกสายฟ้ารุมลัอมรอบร่างกายของเขาอย่างช้าๆ เมื่อร่างกายถูกปกคลุมมันก็ได้เทเลพ็อทเขาหายไปโดยสมบูรณ์

"ต่อไปก็ทำหน้าที่ในส่วนของเรา..."

*ฉะว้บๆๆๆๆ?*

เพียงแค่อึดใจเพียงน้อยนิดร่างสวมเกราะสีเขียวถูกปล่อยตัวมากลางอากาศเหนือท้องฟ้าพร้อมกับถูกแรงดึงดูดดึงร่างกายลงสู่พื้นดินอย่างรวดเร็วเขาตั้งตัวได้ภายในเวลาไม่นานนักทำการขดร่างกายขณะที่พุ่งตัวลงสู่เบื้องล่างร่างกายกับชุดเกราะของเขาเริ่มเสียดสีกับชั้นบรรยากาศเกิดไปประกายไฟดั่งอุกกาบาตเมื่อใกล้ถึงพื้นเขาก็ได้เปลี่ยงท่าทางยิงฉมวกจากปืนบนหัวไหล่ขวาเจาะทะลุเข้ากับพื้นกับพื้นดินดึงตัวเองให้ร่วงเร็วขึ้นไปอีก

*BOOM!!?!*

แรงระเบิดขนาดย่อมก่อกำเนิดขึ้นมาพร้อมทิ้งร่องลึกของหลุมขนาดใหญ่ไว้ด้วย มือที่ถูกห่มหุ้มด้วยเกราะถุงมือสีดำปีนขึ้นมาพร้อมร่างกายอันไร้รอยขีดข่วนใดๆ เขาสะบัดร่างกายเพียงเล็กน้อยไล่เศษดินเศษหินออกไป เมื่อลงสู่พื้นแล้วเขาได้มองรอบตัวอย่างละเอียดว่าอยู่ที่ไหน...มันดูรกร้างนิดหน่อยท้องฟ้าก็เป็นสีแดงและมีรูปดาวห้าแฉกเหนือหัวเขาด้วย เขาจึงมองสำรวจอีกเล็กน้อยเห็นสิ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นเหมือนดวงจันทร์พร้อมสัญลักษ์ซาตาน? ถัดไปเขาก็ไม่อาจจะบอกได้ว่ามันคืออะไรสีขาวอ่อนที่ส่องประกายอยู่นั่น? แต่ยังไงก็ตามเขากลับมาโฟกัสข้างหน้าตัวเองอีกรอบพร้อมกับเอียงคอมองดูสิ่งปลูกสร้างที่เหมือนเมืองขนาดใหญ่? เขารู้ว่าที่นี่ยังไงมันก็นรกแน่นอนแต่..เมืองเนี่ยนะ? แถมยังมีแสงสีอีกเรื่องนี้มันดู

แหม่งๆ ยังไงแปลกๆ ชอบกล

*ปี๊ปๆ*

มีเสียงบางอย่างออกมาจากหมวกเกราะของเขา

"สวัสดีค่ะ...ฉันคือวีด้า Ai สำรองผู้ช่วยของคุณคุณต้องการให้ฉันช่วยอะไรหรือเปล่า..คุณสเลเยอร์?"

วีด้างั้นหรอ? เขาไม่นึกว่ายังมี Ai ตัวอื่นอยู่นอกจากเวก้าด้วยแต่ยังไงก็ตามตอนนี้เขาต้องการให้วีด้าช่วยสร้างการจำลองแผนที่แบบ 3D ของสถานที่ที่เขาอยู่ตอนนี้ให้เขา

"คุณกำลังต้องการให้ฉันสร้างแผนที่จำลองอยู่ใช่หรือไม่? การดำเนินการอาจจะต้องใช้เวลาเล็กน้อย"

งั้นในระหว่างนี้เขาก็ควรจะเดินไปดูเองเสียก่อนว่าที่นี่มันเป็นอะไรกันแน่พร้อมเหยียบป้ายเหล็กบนพื้นที่เขียนว่า welcome to hell ไปอย่างไม่สนใจมันแม้แต่น้อย

เขาใช้เวลาไม่กี่สิบนาทีกว่าๆ เดินเข้าไปยังตัวเมืองของ pentagram city คิดว่าน่าจะชื่อนั้นตามป้ายบิวบร์อดหรืออะไรก็ตามที่เขาเห็น สิ่งปลูกสร้างของที่นี่มันเหมือนกับของโลกเกือบเป๊ะเลยแต่มีความปีศาจและการตกแต่งที่ดู...ชั่วร้าย? ที่นี่มีรถ มีร้านค้า และทุกอย่างที่เขาจะได้เห็น

*แผละ-*

เท้าของสเลเยอร์เหยียบเข้ากับบางสิ่งเมื่อก้มมองมันดูเหมือนกระเพาะที่ถูกฉีกกระชากออกมาเขาลองเดินเข้าไปในเมืองให้ลึกขึ้นก็พบกับสภาพของเมืองที่ดูเหมือนเพิ่งผ่านการทำลายล้างครั้งใหญ่มายังไงยังงั้นเลยพร้อมซากศพของพวกปีศาจที่ตายเกลื่อนถนนเต็มไปหมดจนน่าขยะแขยง

เขามองไปยังหอนาฬิกาสีทองขนาดใหญ่ที่ตัังตระหง่านอยู่ ทันใดนั้นมันก็ได้ส่งเสียงดังออกมาราวกับเป็นการเตือนหรือประกาศอะไรซักอย่าง

แต่ก็มีเสียงนึงดึงความสนใจของเขาไปมันเป็นเสียงของใครบางคนกำลังทรมานและฟังดูเจ็บปวดสุดๆ อยู่เขาเดินตามแหล่งกำเนิดเสียงไปในตรอกก็พบกับสิ่งที่เหมือนปีศาจปลา? แต่มันสวมเสื้อผ้าเหมือนมนุษย์เลยแถมมันยังโอดครวญแถมยังเอาแต่พูดว่าเจ็บซ้ำไปมา...พวกมันก็แค่พยายามจะทำให้เขาไขว้เขวซะมากกว่า สเลเยอร์นำช็อทกันที่สะพายไว้บนหลังของเขาออกมาและเล็งไปที่หัวของมัน

*ฉึก!*

แต่ก่อนที่เขาจะได้ลั่นไกปืนได้มีบางอย่างบินโฉบลงมาพร้อมหอกแหลมทิ่มแทงทะลุร่างของปีศาจตรงหน้าเข้าอย่างเลือดเย็น รูปร่างเพรียวบางเหมือนหญิงสาวพร้อมชุดเกราะเหล็กสีเทาบนร่างกาย ปีกสีดำที่เหมือนของนกแต่ใบหน้ามีหน้ากากที่แสดงรอยยิ้มน่ากลัวออกมา เมื่อมันเห็นสเลเยอร์อีกคนก็คว้าหอกและบินตรงเข้าหาเขาหมายจะพุ่งเสียบไปเลย แต่เรื่องไม่คาดฝันก็ได้เกิดขึ้นสเลเยอร์ใช้มือเปล่ารับปลายหอกเอาไว้ก่อนจะถีบร่างนั้นอัดกำแพงจนร้าวและพุ่งตัวเข้าไปใช้ใบมีดใต้แขนขวาแทงท้องของมันและสะบัดร่างนัันลอยจนเกือบออกนอกตรอกไป

เขามองมันอย่างไร้อารมณ์เขาคว้าหอกนั้นขึ้นมามอง....มันดูไม่เหมือนอาวุธแบบไหนที่เขาเคยเห็นมาก่อนเลยการตกแต่งและรูปร่างถือว่างามสำหรับเขาเพราะงั้นเก็บไว้ดีกว่า

แต่เมื่อเห็นว่าร่างที่เขาเพิ่งแทงไปมันไม่ตายเขาจึงยกถังขยะขนาดใหญ่ข้างตัวขึ้นมาด้วยมือเดียวและทุบมันลงเหมือนตีแมลงจนมันยุบไปกับร่างนั้นทะลักเลือดสีทองออกมาใส่เท้าเขา

ดูเหมือนว่าปีศาจของที่นี่มันจะดูแปลกตากว่านรกที่เขาเคยรู้จักไปเยอะมากเขาเดินออกจากตรอกและเลี้ยวกลับไปดูในตัวเมืองมันต้องมีอะไรอีกแน่ๆ แต่เมื่อเขาเดินมาเข้ามาแล้วก็ยืนนิ่งมองภาพของเหล่าปีศาจมากมายเต็มถนนบางตัวกำลังเก็บซากพวกเดียวกัน บางตัวก็กำลังยืนสูบบุหรี่อย่างสบายใจ แม้แต่ฆ่ากันสดๆ กันเองต่อหน้าเขาก็มี

"เฮ้ พี่ชายชุดสวยนิหน่าจะไปเดินแฟชั่นที่ไ-"

*ปั้ง!*

กระสุนช็อทกันเป่าหัวของปีศาจตัวนึงที่กล้ามาแตะต้องตัวเขาแถมยังกล้าทำมาเป็นคุยกับเขาราวมนุยษ์อีก ไอ้พวกก้อนเนื้อไร้ค่าพวกนี้...พวกมันไม่ใช่มนุษย์ด้วยซ้ำแถมยังกล้าริอาจมาทำตัวราวกับเป็นคนแบบนี้น่ะ

เขารีโหลดกระสุนมองไปยังฝูงปีศาจตรงหน้าที่มองด้วยความช็อค

"rip and tear..."

*หลายสิบยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้*

ภายในห้องอันใหญ่โตที่ตกแต่งด้วยของหรูหราและสิ่งของทั่วไป บนโซฟาสีชมพูนั้นยังมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ผมสีบลอนด์ร่างกายที่ดูผอมและบอบบางและสีผิวอันขาวซีดตัดกับลายจุดสีแดงบนแก้มของเธอ หญิงสาวในชุดทักซิโด้สีแดงมองออกไปนอกเมืองด้วยสายตาอันเศร้าสลดใจมองดูเมืองอันเป็นที่รักของตัวเองต้องพินาสไปอีกครั้งหนึ่ง

"ทำไมกันนะ? ทำไมฉันถึงไม่สามารถที่จะทำไรได้เลยทุกครั้งที่เกิดเรื่องเหล่านี้? หากเป็นไปได้ละก็..."

"ชาร์ลี?"

"เย้ย!"

ร่างของหญิงสาวตกใจจนเกือบตกโซฟาเมื่อหันไปมองตามต้นเสียงที่เรียกชื่อของตนร่างของหญิงสาวอีกผมของเธอนั้นยาวสละสลวยร่างเพรียวบาง

ผิวสี..ไม่รู้เหมือนกันเทามั้ง- (ดูสีไม่ค่อยออก-) นางสวมเสื้อสีแดงแขนสั้นและกระโปรงสีออกดำขาสั้นที่ดวงตาเองก็มีตัวเอ็กซ์สีแดงขนาดใหญ่บนตาซ้าย

"มีเรื่องทุกข์ใจอย่างงั้นหรอ? เธอสามารถบอกฉันได้เลยนะชาร์ลี"

เธอนั่งลงข้างๆ ชาร์ลีจับมือของหญิงสาวเอาไว้แนบแน่น

"โอ้ว เว็กกี้คือเรื่องนั้นฉันน่ะ...เห้อ..ไม่รู้สิมันแบบว่า...ทั้งๆ ที่ฉันเป็นเจ้าหญิงแห่งนรกแต่กลับไม่สามารถที่จะทำอะไรกับเรื่องพวกนี้ได้ซักอย่างเลย"

"มันก็ใช่แต่...เธอไม่ได้ตัวคนเดียวซักหน่อยไม่จำเป็นต้องแบกภาระทั้งหมดไว้คนเดียวหรอกนะ"

"ขอบคุณจริงๆ นะเว็กกี้มันเป็นคำพูดที่...ทำให้ฉันตื้นตันใจจริงๆ รู้ไหมหาก อ่า รู้ไหมฉันเชื่อมั่นว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังลงมือทำอยู่ทุกวันมันต้องได้ผล...หากยังมีความเมตตาหรือความหวังหลงเหลืออยู่ฉันก็อยากจะอธิฐานต่อดวงดาว"

"งั้นทำไมเราไม่มาอธิฐานด้วยกันล่ะ?"

เว็กกี้จับมือของชาร์ลีอย่างแผ่วเบา

"นั่นสิ..มาอธิฐานด้วยกัน"

มือของทั้งสองประสานเข้าด้วยกันหน้าผากของพวกเขาสัสผัสกันดวงตาปิดลงอธิฐานถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ที่จะมีต่อ อาณาจักรแห่งนรก-

*BOOOOOOOMMM!!!!!*

ชาร์ลีกับเว็กกี้ตกใจมองไปนอกหน้าต่างเห็นเหมือนอุกกาบาตพุ่งโหม่งนอกพื้นอันไกลทำเอาชาร์ลีเหวอไปอยู่ซักพัก

"ฉันคิดว่าฉันไม่ได้จะขออะไรใหญ่ขนาดนี้นะ-"

ติดตามตอนต่อไป