ณ เมืองที่แสนเงียบสงบและไม่ไกลจากเมืองหลวงนัก

มีผู้หญิงคนหนึ่งนามว่าเมนะกำลังเดินเล่นแถวสวนสาธารณะเพื่อออกมารอเพื่อนของเธอที่นัดกันไว้แถวนั้น "เมื่อไหร่จะมาเนี่ย ****เอลร่า****.."-อุ้บ!-เสียงตกใจในตอนที่เธอถูกลักพาตัวดังกึกก้องแต่ไม่มีใครได้ยินเพราะ.นั่นคือเมืองที่ไร้ผู้คน.(!)

      "ที่ไหนกันล่ะเนี่ย"เสียงของเมนะงัวเงียเพราะเพิ่งตื่น ด้วยความสงสัยเธอจึงเดินไปรอบๆห้องเพื่อสำรวจ

แต่แล้วก็ได้ยินเสียงประกาศดังขึ้น"เอาล่ะสำหรับพวกเธอทุกคนถ้าตื่นแล้วล่ะก็เดินตามหาทางไปที่โดมเอาล่ะกันนะ แล้วก็ไปปลุกคนที่ยังสลบอยู่ด้วย"สิ้นเสียงเมนะเกิดความสับสนขึ้นอีก ที่นี่คือโรงเรียนงั้นหรอหรือเป็นที่ไหน:)

เมนะจึงตัดสินใจจะตามหาทางไปโดมเสียก่อนเธอเดินวกวนไปมาจนพบกับประตูทางไปโดม เมื่อไปถึงที่โดมเมนะก็พบนักเรียน(?)อยู่ที่นั่นอีก 15คน เธอก้าวเข้าไปช้าๆ และประตูก็ปิดเองโดยอัตโนมัตเมนะตกใจเล็กน้อย

แต่เธอก็รีบเดินไปหานักเรียนอีก 15คนที่ยืนรวมกันอยู่กลางโดม"พวกเธอเป็น-" ยังไม่ทันที่เมนะจะพูดจบก็มีเสียงประกาศขัดขึ้นมาก่อน"เอาล่ะมากันครบแล้วสินะงั้นฉันจอแนะนำตัวก่อนละกัน..."(เอ้ะ..เอลร่างั้นหรอ) "ฉันชื่อเอลร่าเป็นผ.อ.ของโรงเรียนนี้ล่ะนะ ที่ฉันพา

พวกเธอมาน่ะก็เพื่อมาเล่นเกมของฉันน่ะนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะเล่ากติกาให้ฟัง ส่วนกติกาก็ง่ายๆแต่ก็ต้องเกริ่นก่อนละนะว่าไม่มีใครจะมาเล่นเกมนี้ได้ง่ายๆหรอกนะ นั่นก็เพราะ

พวกเธอมีพรสวรรค์ไงล่ะ พรสวรรค์ที่มากกว่าคน

ธรรมดาถึง10เท่า เกมนี้ฉันจะให้พวกเธอมาฆ่ากันเองนะง่ายใช่ไหมล่ะ แต่ในทุกๆการฆาตกรรมจะเกิดศาลชั้นเรียนให้พวกเธอมาหาเบาะแสกันเองว่าคนร้ายเป็นใครถ้าพวกเธอทายคนร้ายถูกคนคนร้ายก็จะถูกประหารแต่ทุกคนที่เหลือก็จะรอดและเกิดศาลชั้นเรียนครั้งต่อไปได้ตามใจเลยนะ เกมเล่นง่ายใช่ไหมล่ะงั้นพวกเธอแนะนำตัวกันก่อนล่ะแล้วก็อย่ามาหวังจะฆ่าฉันละกันล่ะ:)" "ไม่เห็นจะดูดีเลยสักนิด!!"สเตล่าเด็กสาวผมสีขาวกล่าวพร้อมพุ่งไปที่เอลร่าและกระชากคอเสื้อเอลร่าขึ้น"นี่มันอะไรกันลักพาตัวฉันมาและจะให้ฉันมาเล่นเกมเป็นตายเนี่ยนะ!!!"สเตล่าพูดจบก็เตรียมจะบีบคอของเอลร่า"กล้าดีหนิก็บอกไปแล้วไงอย่าหวังฆ่าฉัน" "จะทำไม-"และภาพทุกคนเห็น นั้นคือสเตล่าที่ถูกเอลร่ายิงศรีศระไปเสียก่อนเมื่อเข้าไปเช็คก็เห็นว่าสเตล่าเธอ ตายไปเสียแล้ว

"นี่รีบๆแนะนำตัวซะสิ"เอลร่ากล่าวเริ่มจากเธอเลยละกันยัยเมนะ"ฉ...ฉันหรอ?" "ก็ใช่น่ะสิ"เอลร่าตอบกลับ"อืม..สวัสดีฉันชื่อเมนะ ฟุรุมิ เรียกสั้นๆว่าเมนะได้และความสามารถพิเศษของฉันก็คือ แฟชั่นฝากตัวด้วยล่ะ"สาวน้อยผมบรอนคนหนึ่งเริ่มพูดต่อ"งั้นฟอมี่ขอต่อละกันน้าา ฟอมี่ชื่อฟอมี่ เรียวกะนะ จะเรียกว่าเรียวกะก็ได้น้าาาฟอมี่เองก็ได้เหมือนกันน้าาาฟอมี่ไม่ชอบกินผักล่ะและความสามารถพิเศษของฟอมี่ก็คือการจินตนาการล่ะเจ๋งใช่มั้ยยแค่นี้นะฝากตัวด้วยนะ"(ขออนุญาตใส่บทพูดทันทีนะฮะ)

"ฉันเวลคอริสความสามารถพิเศษคือการคาดเดาอนาคต "เราชื่อแคห์เรีย มิกะความสามารถคือเมดค่ะ" "ฉันแฮส วอลเลต

ความสามารถพิเศษของฉันคือนักทูตน่ะฮอสกี้ฝากตัวด้วยนะฮอสกี้" "หนูชื่อเนปปา ริกะ หนูมีความสามารถพิเศษคือการฆ่าตกรรมค่ะฝากตัวด้วยค่ะ" "ฉันอเบล นัสฉันเป็นนักกรีฑานะไปแข่งวิ่งกันไหมล่ะฮ่าฮ่า.."

"เอ่อ..ผมเอเดีย นัสความสามารถคือนักวิทครับฝากตัวด้วยนะ"

"ฉันเลนก้าความสามารถก็คือความพิเศษด้านเทคโนโลยีน่ะมีอะไรให้ช่วยก็บอกล่ะ" "เมเดล ลิลลี่

นักพฤกษศาสตร์แค่นี้แหละขอบคุณ" "ข้าเอม่า เลสความสามารถคือศิลปะการป้องกันตัวจากญี่ปุ่นเจ้าค่ะ" "ผมฮอกัสความสามารถด้านจิตวิทยา

ฝากตัวด้วยนะครับ"

"ฉันมินาริเซ็นกะความสามารถด้านการแต่งนิยายค่ะขอบคุณ" "ฉันฟอเมทฮอลไวห์ความสามารถด้านการจดจำขอบคุณ"

"..." "เห๋ ไม่แนะนำตัวหรอกหรอ:(" เอลร่าพูดขึ้น

"งั้นฉันแนะนำตัวแทนหมอนั่นละกันนะ เขาชื่อ

เนโซ ไอโตะความสามารถด้านการประดิษฐ์น่ะ น่ารำคาญจริงๆใช่ไหมล่ะ แต่เขาชอบหมาฮอสกี้นะอยากบอกแค่นี้แหละ

 งั้นพวกเราไว้เจอกันใหม่ล่ะบาย"เอลร่าดีดนิ้วเพียงครั้งเดียวทำให้แสงบนเวทีดับไปและเอลร่าก็หายตัวไปเช่นเดียวกัน ขณะนั้นก็มีหุ่นยนต์แมวตกลงมา

แล้วพูดขึ้นว่า"เกมการฆ่าได้เริ่มขึ้นแล้วล่ะพวกเธออยากจะฆ่าใครเพื่อออกไปจากที่นี่ก็เชิญ ฉันต้องไปแล้ว"สิ้นเสียงแมวหุ่นยนต์ตรงนั้นก็กดระเบิดตัวเองและพังไป ทุกคนเริ่มเกิดความสับสนกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

เอเดียจึงเสนอให้ไปที่โรงอาหารก่อนแล้วค่อยคุยกันอีกที

เมื่อมาถึงโรงอาหารทุกคนก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่เหมือนเตรียมไว้ให้พวกเขาแล้ว"นี่ถ้าไม่มีเกมการฆ่าเกิดขึ้นจะเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ?"ฟอมี่ถามด้วยเสียงที่ไม่ค่อยสงสัยนักเพราะเหมือนจะรู้อยู่แล้ว"ก็คง...มีแรงจูงใจให้ล่ะมั้งฮอสกี้"แฮสตอบ"งั้นสินะ ฟอมี่คิดว่า่ถ้าหากเรายังไม่ฆ่ากันหลังจากมีแรงจูงใจล่ะก็ คงตายสินะเพราะนี่มันเป็นเกมที่จุดจบคือการตายนี่เนาะ"ฟอมี่พูดและยิ้มออกมาอ่อนๆด้วยสายตาที่เหมือนต้องการฆ่าใครสักคน"แล้วเราควรทำยังไงต่อไปล่ะฆ่ากันเอง พยายามออกไปหรือยอมตาย"

เมนะพูดตัดท้อด้วยความเศร้า"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ

ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ล่ะกันนะคะ"ริกะพูดปลอบใจด้วยสีหน้านิ่งๆ"ขอบใจ.."เมนะพูดตอบไป

"อืม!งั้นฉันขอตัวไปหาตัวอย่างของยารักษาเล่นหน่อยละกันนะไม่ต่องห่วงฉันล่ะขอบคุณไปก่อนนะ"ลิลลี่พูดด้วยสีหน้ายิ้มๆและเดินออกไปจากโร-งอาหาร"อ้ะ!โทษทีนะฉันอยากจะบอกว่าฉันเตรียมห้องไว้ให้พวกเธอพักแล้วล่ะแต่ล่ะห้องจะมีอยู่เป็นกลุ่ม กลุ่มละสามคนมีดังนี้นะ ห้องแรก ฟอมี่ ริกะ เมนะ ห้องที่สองแฮส ลิลลี่ ไอโตะ ห้องที่สาม เวล

มิกะ เอเดีย ห้องที่สี่ อเบล เลนก้า เอมม่า ห้องสุดท้าย ฮอกัส ฟอเมท มินาริ จำกันไว้ดีๆล่ะฉันไปก่อนที่จะบอกก็มีแค่นี้แหละไปล่ะ"สิ้นเสียงประกาศของเอลร่าทุกคนก็หันมามองหน้ากันด้วยความสับสนก่อนจะเดินออกไปจากโรงอาหารตามลิลลี่ไป"ดอกนี้รึเปล่านะ"ลิลลี่พูดพลางเดินยิ้มไปเรื่อยๆ(ทุกคนไปห้องกันแล้วนะ)"ฉัน-กลับไปที่ห้องก่อนดีกว่านะ"ลิลลี่คิดขึ้นในก่อนจะเดินกลับห้องไป. "นี่!เอาของฉันมานะ!ริกะ" "ถ้าไม่ล่ะคะคุณฟอมี่" "ฉันจะ"ฆ่า"เธอ"ริกะมองฟอมี่ด้วยความตกใจก่อนจะทำสีหน้าเรียบเฉยและมองสายตาที่จ้องเขม็งมาที่เธอด้วยความโกรธ "นี่ฉันให้คืน" "อื้ม!ขอบใจ"จากสีหน้าที่

ดูโกรธของเธอกลายเป็นสายตาที่อ่อนโยนและน่า-รักขึ้นมาทันที"เธอนี่มันโง่และเชื่อคนอื่นง่ายจริงๆแต่ฉันรับประกันว่าเธอคงแสดงต่อไปได้ไม่นานหรอก"ฟอมี่พูดด้วยเสียงที่แผ่วเบากว่าการกระซิบเสียอีก