"ฮือ... ฮือ... แม่ครับพ่อครับพอแล้วผมเจ็บ​ ฮือ.. อึก.." สวัสดีครับผมชื่อบลู​ น้องสาวผมชื่อ​ฟ้า​

สงสัยใช่ไหมล่ะครับทำไมผมถึง

โดนพ่อแม่ทำร้าย​ เพราะผมเป็นไม่ใช่ลูกแท้น่ะสิผมโดนแบบนี้จนชินแล้วล่ะครับ​ บ้างครั้ง

ผมก็คิดสั้นนะเพราะผมไม่อยากจะอยู่บนโลกนี้แล้วผมน่ะอิจฉาน้องสาวมากเลยล่ะครับ

น้องสาวของผมน่ะไม่เคยถูก​ด่าว่าเลยสักครั้งถึงแม้จะทำผิดขนาดไหน​ แต่พ่อแม่ก็จะมาลงที่ผมแทน

เหมือนผมเป็นที่ระบายอารมณ์​ของพวกเขา​ ผมอยากมีชีวิตอิสระเหมือนคนอื่นบ้างอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น​ แต่คงเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้นแหละ​ ขนาดวันที่ผมเรียนจบ​ ม.6​ ยังไม่มีใครแสดงความดีใจเลยมีแต่คำที่ผมไม่เคยคิดที่จะได้ยินจากปากของพวกเขา

พ่อแม่:ในเมื่อมึงเรียนจบ​ ม.6​ แล้วมึงก็ออกจากบ้านพวกกูไปได้แล้ว​

บลู:ผมไม่อยากไป

ฟ้า:เขาไล่มึงแล้วยังไม่ไปอีก​ หน้าด้านจริงๆ

บลู:ทำไมฟ้าพูดงี้อ่ะพี่อายุเยอะกว่านะ​

ฟ้า:แล้วไง ตบหน้าบลู

บลู: .ตบหน้าฟ้า.

พ่อ:มึงออกไปเลยนะไอบลู​ .กระทืบบลู.

นั้นแหละครับจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเป็นโรคซึมเศร้า​ เอาจริงนะตั้งแต่ผมเกิดมาผมไม่เคยมีเพื่อนเลย

แต่ตอนที่ผมโดนพ่อไล่ออกมาผมได้เจอกับคนคนหนึ่งที่ทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อ​คือ​ หมอก​ เขาเห็นผมไม่มีที่อยู่ไม่เงินเขาก็คอยช่วยเหลือผมตลอดจนเขาถามผมว่านายเป็นเพื่อนกับผมไหม

ประโยคนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาเลยล่ะครับเพราะผมไม่เคยมีเพื่อนเลยแต่ก็นะไม่มีใครอยากคบกับผมหรอก​ หมอก​ คือเพื่อนคนเเรกของผมแต่ผมก็หุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินเขาพูดว่า​ โรงเรียนนายเปิดวันไหน

ผมเลยบอกเขาไปว่าผมไม่มีที่เรียนหรอเขาเลยถามผมกลับมา

หมอก:ทำไมล่ะ​หรือนายไม่อยากเรียนต่อหรอ

บลู:อยากสิแต่คงไม่ได้เรียนแล้วล่ะ​ ผมไม่ทีเงินหรอก

หมอก:ผมเห็นมีทุนเข้านะ10ทุน​ นายสนใจไหม

บลู:ไม่ล่ะผมทำไม่ได้หรอก

หมอก:ฉันเชื่อว่านายทำได้นะลองดู

หลังจากนั้นหมอกก็พาผมไปสอบขอทุนแต่ผมไม่เชื่อว่าผมจะสอบได้​ แต่พอถึงวันประกาศชื่อ1-9ไม่มีชื่อผมเลยผมเลยคิดว่าไม่น่าได้แล้วแหละ​ จนเขาประกาศชื่อผมชื่อสุดท้ายผมดีใจมากจนร้องไห้

เลยล่ะ แต่วันเปิดเรียนมันทำให้ผมไม่อยากได้ทุนเลย

จากที่ผมได้ทุนเข้าเรียนผมก็กลายเป็นเด็กที่ถูกแกล้งถูกรังแกตลอดจนวันหนึ่่งวันที่ผมจะไม่มีทางลืม

หมอกเพื่อนผมคนที่ผมไว้ใจที่สุดได้หักหลังผมไปเล่าเรื่องทึ่ผมถูกครอบครัวทำร้ายไม่มีที่อยู่ไม่มีเงิน

แล้วก็รวมหัวแกล้งผมจนผมอยากจะทำคืน แต่คนอย่างผมก็ทำได้แค่คิดล่ะเนอะ

ไม่กล้าไปสู้หรอก​ ผมโดนแกล้งสารพัด​จากหมอกเพื่อน(เก่า)​ผมน่ะ

ผมก็รวบรวมความกล้าที่จะถามหมอกว่าทำไมต้องแกล้งกันทำไมต้องหลอกกัน

หมอกตอบผมว่า"ก็มึงมันโง่ไงแกล้งทำดีมึงก็เชื่อ​ ไอควาย" คนแถวนั้นเขาก็หัวเราะเย้าะผม

แต่หัวเราะได้ไม่นานก็เงียบลงเพราะมีกลุ่มๆหนึ่งมาช่วยผม​และบอกกับผมว่า

"ถ้าไม่รังเกียจมาเป็นเพื่อนกันไหม" ผมก็ลังเลเพราะกลัวจะถูกหักหลังแต่ผมก็ตอบไปว่า​"ไม่ล่ะครับ"

มีคนหนึ่งในกลุ่มกระซิบ​บอกกับผมว่า​" ฉันรู้นะว่านายน่ะกลัวโดนหลอกอีก​ แต่พวกฉันจะตื้อนายจนกว่านายจะเป็นเพื่อนพวกฉันนะ" พูดเสร็จแล้วพวกเขาก็เดินจากไป​ ผมก็คิดว่าเขาจะพูดเล่นแต่

อีกวันมันทำให้รู้ว่าเขานั้นพูดจริงพวกเขาตามตืัอผมมาเป็นเดือนจนผมยอมที่จะเป็นเพื่อนกับพวกเขา

กลถ่ทของพวกเขามี4รวมผมก็เป็น5

เขาจึงแนะนำตัวกัน

สวัสดีเราชื่อ​ซีน​ (ผู้ชาย)​

เราควีน(ผู้​ชาย)​

เราเจน(ผู้หญิง)

นายอ่ะชื่อไร​ อ่อผมบลูครับ

ควีน:นายพูด​ กูมึงได้ป่ะพูดแบบนี้มันแปลก

เจน:จริง

บลู:ได้ๆ

ซีน:กูมีไรอยากถามพวกมึงว่ะ

ควีน:มีไรว่ะ

ซีน:ทำไมพวกมึงถึงมาเรียนที่นี้

เจน:กูอยากมาเพราะผู้ชายที่นี้โคตร​หล่องานดี

ควีน:เหมือนกันเลยว่ะ​ กูมาเพราะผู้หญิงที่เนี่ยโคตร​แจ่ม

ซีน:กูมาเพราะกูโดนบังคับมาอ่าา

เจน:ทำไมอ่ะ

ซีน:ไม่บอกความลับ555

ควีน:แล้วมึงอ่ะบลูทำไมถึงมา

พอถึงคำถามที่ควีนถามผม​ ผมก็ไม่อยากพูดเลยกลัวจะโดนล้อ​แต่ผมก็บอกความจริงไปนั่นแหละ

ว่าผมมาเพราะได้ทุนแล้วผมก็เล่าทุกอย่างทั้งเรื่องที่โดนครอบครัวทำร้ายไล่ออกจากบ้านและก็เรื่อง

เพื่อนที่ผมไว้ใจที่สุดหักหลัง​ พวกเขามีท่าทีที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นมันอีกหลังจากที่เจอเรื่องร้ายๆที่ฝังใจผม

พวกเขาให้กำลังใจผม​ และปลอบผมว่าอย่าไปใส่ใจปล่อยให้มันเป็นอดีตที่ร้ายๆไปสนใจแค่ปัจจุบันก็พอและพวกเขาสัญญา​กับผมว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีจะทำให้มีความสุขจนลืมเรื่องพวกนั้นไปเอง

ผนน่ะโครตดีใจ​เลยที่ได้ยินอย่างนั้นเอาผมแทบยิ้มแก้มปริเลยก็ว่าได้

แต่ผมก็ยังไม่เชื่อใจเต็มร้อยหรอก​ จนเวลาผ่านไปนานทำให้ผมเห็นแล้วว่าที่พวกเขาพูดมันเป็น

เรื่องจริง​ จนรู้แล้วว่านี่แหละเพื่อนแท้ผม​ แต่ก็นะผมน่ะคิดว่าผมคงต้องทำกรรมอะไรไว้แน่ๆ

เพราะวันที่เพื่อนของผมไม่มากัน​ วันนั้นทำเอาผมอยากกลับบ้านตั้งแต่ตอนนั้นเลยแต่ตอนที่ผมกำลังเหม่ออยู่แต่ก็มีเสียงๆหนึ่งทำเอาผมขนลุก​ซู่เลยล่ะ ใช่ครับเจ้าของเสียงนั้นเป็นคนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุด​เลยนั่นคือเสียงของ​ หมอก​ แต่ก็นะจะไม่เจอกันได้ยังไงก็อยู่โรงเรียนเดี๋ยวกันนิเนอะ

แต่เวลาที่ผมเจอ​ หมอก​ เพื่อนผมอยู่ด้วยผมก็เลยไม่กบัวเท่าไหร่แต่พอมาวันนี้เพื่อนของผมกับไม่มาซะงั้นเกิดเป็นผมนี่ลำบากจริงๆเลย​ แต่หมอกก็ทักผมว่า

หมอก:เฮ้ยๆ

พวกเพื่อนหมอก:อะไรว่ะไอ้หมอก

หมอก:พวกมึงดูนั้นดิ​ ดูสิเราเจอใคร

พวกเพื่อน​หมอก:ไหนว่ะ​ อ่อไอบลูนี่เองเพื่อนไม่มาหรอว่ะ

บลู:ครับ​ เพื่อนผมไม่มา​งั้นขอตัวนะครับ

หมอก:มึงจะไปว่ะ​ กูยังไม่สั่งให้ไปเลย

คำพูดที่หมอกพูดเอาซะตัวผมแข็งขาเดินไม่ออกเลย​ งงกันใช่ไหมล่ะึรับคำแค่นั้นทำไมผมถึงกลัว

เพราะคำพูดนั้นทำให้ผมนึกถึงวันที่ผมโดนพ่อทำร้าย​ ตอนนั้นพ่อผมเมา

พ่อ:ไอบลู​ มึงอยู่ไหนว่ะ!

บลู:ผมอยู่นี้ครับ

พ่อ:ไหนข้าวกูว่ะห้ะ!

บลู:ผมนึกว่าพ่อกินมาแล้ว​ เลยไม่ได้ทำครับ

พ่อ:กูยังไม่ได้แดกมา​ มึงไปเอามาให้กูดิ

บลู:ครับๆ

พ่อ:เฮ้ยได้ยังว่ะ​ ช้าชิบหาย

บลู:ได้แล้วครับ

พ่อ:ช้าว่ะจะให้กูหิวตายก่อนหรอห้ะ!

บลู:ขอโทษ​ครับ​ ขอตัวนะครับ

พ่อ:จะไปไหนกูยังไม่ได้สั่งให้มึงไป

พอสิ้นสุดคำพูดนั้นผมก็โดนพ่อผมทุบตีทำร้ายร่างกายเอาซะเกือบไม่รอด​ ด้วยลิตรของความเมา

พ่อก็เอาของทุบผมจนผมสลบพออีกวันผมคิดว่าพ่อผมน่าจะหายจากความเมาแล้วน่าจะมาขอโทษผมแน่นอนแต่มันตรงข้ามกับสิ่งที่ผมคิดเอาไว้มากๆ