คำบอกลาและคำขอโทษของคนๆนึง

คำอธิษฐาน

ในโลกใบนี้

ทุกสิ่งล้วนงดงาม

เพียงแค่อธิษฐานขอบางสิ่ง

ก็ได้มันมาแม้จะไม่ได้ถามความรู้สึกของผู้ให้

ใช่แล้ว..

ทุกสิ่งสวยงาม

–

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน

–

ถ้าหากเป็นวันที่โลกยังคงสดใสอยู่

–

ถ้าหากมันไม่ใช่วันนี้

–

ถ้าหากเราไม่ก้าวเดินออกมาจากโลกใบนี้ๆที่เคยอยู่

–

เราก็คงจะไม่รู้

–

ว่าคำอธิษฐานของเรานั้น

–

มันสร้างภัยพิบัติที่กว้างใหญ่ขนาดไหน

–

มันทำลายความตั้งใจของใครสักคนไปมากขนาดไหน

–

บางที..การที่มีกฎเกณฑ์นั้น

–

อาจจะใช้เพื่อหยุดยั้งคำขอเหล่านั้นไวเไม่ให้มันจะถลำลึกไปมากกว่านี้ก็ได้

–

ฉันกลัวเหลือเกิน

–

กลัวว่าโลกที่แสนสดใสของฉันมันจะถูกล่วงรู้

–

หากคำอธิษฐานนั้นของฉันในที่แห่งนี้มีใครรู้เข้า

–

จิตใจฉันก็คงจะดับสลายไปแล้ว..

ความคิดของใครสักคนในโลกที่แสนสวยงามของเธอ

ฉันไม่เคยขอโทษใครมาก่อน

ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองผิด

ฉันไม่เคยแก้ไขตัวของฉัน

ฉันไม่เคยย้อนมองดูตัวเอง

ฉันคิดว่าฉันนั้นสมบูรณ์แบบที่สุดและคิดว่าทุกคนล้วนอยากที่จะเข้าหาฉันด้วยความเป็นมิตร

ฉันคิดว่าศัตรูของฉันล้วนกำจัดออกไปได้อย่างง่ายดาย

ฉันคิดว่าทุกคนล้วนอยู่ในการควบคุมของฉัน

ฉันคิดว่าทุกคนต้องขอโทษฉันเสมอ

ฉันคิดว่าทุกคนจะต้องยกย่องเชิดชูตัวฉัน

ฉันไม่เคยคิดเข้าข้างใครฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง

เพระฉันคิดว่าฉันนั้นยุติธรรม

ฉันคิดว่าฉันเป็นดั่งเทพของทุกคน

ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะให้รู้สึกผิด

ฉันไม่มีเหตุผลที่จะรู้สึกกลัวโดยเปล่าประโยชน์

ใครที่มาขวางทางฉัน ถ้าไม่รักดี ก็แค่กำจัดไป

ถ้าเชื่องง่าย ก็เป็นมิตร

ฉันล้วนเห็นแก่ประโยชน์ของทุกคน

ฉันไม่อยากจะขอโทษใครทั้งนั้น

เพราะฉันคิดว่า..ยังไงทุกคนก็คงจะลืมมันไป

ความคิดของใครสักคนในโลกใบใหม่ที่กว้างไกลกว่าเคย

–

ฉันเพิ่งจะได้รู้

–

เรื่องบางอย่าง

–

จากตัวฉันที่ไม่เคยขอโทษใครมาก่อน

–

อยากจะขอโทษใครสักคนที่ฉันได้คว้าบางสิ่งของเขาคนนั้นไป

–

สำนึกผิดอยู่เสมอจนไม่กล้าทำอะไร

–

ได้ลองมองย้อนดูตัวเองเสมอ

–

อยากที่จะแก้ไขตัวเองเสมอ

–

ได้รู้ความจริงว่าฉันนั้นบกพร่องขนาดไหน

–

ได้รู้ว่าคนที่เกลียดฉันเข้าไส้ไม่เคยแพ้ฉันเลย

–

ทุกคนไม่เคยได้เป็นไปดั่งที่ต้องการ

–

ทุกคนล้วนขอโทษเพียงเพราะพวกเขามีความคิดมากพอ พวกเขามีมารยาทมากพอ

–

ทุกคนนั้นล้วนเคยแอบแช่งฉันลับหลังเสมอ

–

ฉันไม่เคยกล้าที่จะเขาข้างใครเลยด้วยซ้ำ

–

แค่คิดอยู่ห่างๆแล้วทำเป็นอยู่ระหว่างกลางเท่านั้น

–

แล้วแอบหัวเราะอยู่ไกลๆ..

–

ด้วยความสมเพช

–

เป็นเป็นเพียงแค่เศษขยะก้อนนึงที่ทุกคนล้วนเหยียบย่ำได้อย่างง่ายดายโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรเลยด้วยซ้ำ

–

ฉันรู้สึกผิดมากแม้ทุกคนจะไม่ได้มองแบบนั้นเลยก็ตาม

–

เพราะการกระทำของฉันนั้น..

–

มันก็สมควรแล้ว

–

ฉันไม่สมควรได้รับความรักจากใคร

–

ไม่สมควรได้รับความห่วงใยจากใคร

–

แม้เกลียดแค่ไหนก็จะไม่ทำร้ายคนๆนั้น

–

เพราะเขามีดีกว่าฉันอีกมาก

–

เขาไม่ควรจบสิ้นเพราะตัวฉันที่แสนเลวร้าย

–

ฉันล้วนเห็นแก่ตัว

–

ฉันในตอนนี้อยากจะขอโทษคนที่ฉันทำผิดด้วยเป็นล้านๆครั้ง

–

ฉัน..เชื่อว่า..ทุกคนคงจะจำมันไม่ลืม

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!