"นี้ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าหน้าจะตายไปเเล้วนี้นา? เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ทำไมข้าถึงกลายเป็นเด็กหนุ่มกันละที่สำคัญนี้ไม่ใช่ข้าว่าเเต่ว่าทำไมข้าถึงเจ็บไปทั้งตัวเลยละ"

""เหมยอิงเจ้าขยะเมื่อไรเจ้าจะตื่นกันเปิดประตูเปิดประตูเดี๋ยวนี้"

ตึง

เสียงถีบประตูดังขึ้น

"เจ้าขยะเหมยอิงเปิดประตูเปิดประตูเดี่ยวนี้"

ตึง ตึง

"นี้ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าหน้าจะตายไปเเล้วนี้นา? เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ทำไมข้าถึงกลายเป็นเด็กหนุ่มกันละที่สำคัญนี้ไม่ใช่ข้าว่าเเต่ว่าทำไมข้าถึงเจ็บไปทั้งตัวเลยละ"

"เหมยอิงเจ้าขยะเมื่อไรเจ้าจะตื่นกันเปิดประตูเปิดประตูเดี๋ยวนี้"

ตึง

เสียงถีบประตูดังขึ้น

"เจ้าขยะเหมยอิงเปิดประตูเปิดประตูเดี่ยวนี้"

ตึง ตึง

"นายน้อยเหมยอู่ท่านจะพังประตูเเบบนี้ไม่ได้นะถ้านายท่านรู้เค้าบ่าวต้องเเย่เเน่ๆ"

ใครกันนะเจ้าหมอนี้ แปล๊บๆ อะไรกันปวดหัวซะจริง

'ท่านพี่อย่าทำข้าเลยข้าเจ็บข้ายอมเเล้วข้ายอมเเพ้ท่านเเล้วอย่าทำข้าเลยข้าเจ็บ'

'ฮาๆๆๆๆตายซะเจ้าคนไม่มีเเม่ตายซะ'

ที่เเท้ก็เป็นเเบบนี้เองสินะเจ้านี้รังเเกข้าอีกอย่างเจ้านี้ยังเป็นพี่ชายต่างเเม่ของข้าอีก

"ท่านพี่ท่านมีอะไรเหรอ"

"เปิดประตูนะเหมยอิง"

"รอข้าซักประเดี๋ยวก่อนเดี๋ยวข้าจะเปิดประตูให้"

"ท่านพี่มีอะ....."

ตึง

เสียงเหมยอู่ใช้เท้าถีบเหมยอิง

"เจ้าขยะทำไมถึงช้านัก"

"ข้าขอโทษท่านพี่พอดีข้าปวดหัวเลยลุกไม่ขึ้นนะ"

"เจ้า...วันนี้เจ้าก็ต้องเป็นคู่ซ้อมให้กับข้าอย่าได้คิดที่จะหนีละไปเอากระบี่ไม้มา"

'เหมยอิง วันนี้ข้าก็จะตีเจ้าให้สนุกเหมือนทุกที'

"เอาละเดียวข้าจะไปรอเจ้าที่สวนฝึกซ้อมตามมาละไม่อย่างนั้นเจ้าจะโดนดีอีกเเน่"

นี้ข้าอยู่ที่ไหนกันความจำก่อนหน้าที่ข้าจะตื่น ก็เลือนลางจำอะไรไม่ค่อยได้เลย มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่นะ อือ?? ร่างกายนี้ทำไมถึงถูกเรียกว่าขยะกันนะ เเต่ก็ดีกว่าร่างกายในชีวิตก่อนของข้าที่อ่อนเเอซะจนไม่สามารถฝึกวรยุทธหรือปราณยุทธได้ ชะตาช่างเล่นตลกกับข้าซะจริงสวรรค์ต้องการอะไรจากข้ากันเเน่เเต่ก็ยังดีที่ข้ายังถูกเรียกว่า หานอิง ข้าจะได้ไม่ต้องลืมตัวเอง

"มาได้ซักทีนะเจ้าเหมยอิง"

"ขออภัยท่านพี่ที่ข้ามาช้า"

'เจ้านี้เป็นอะไรนะ?ปกติพูดกับข้าจะหลบหน้าตลอดเเต่ทำไมครั้งนี้ถึงมองหน้าข้าตลอดไม่สบอารมณ์เอาซะเลยข้าจะทำให้เจ้ารู้ซึ้งเองเจ้าขยะ'

"ดีมาฝึกกระบี่ได้เเล้ว"

"ย้า"

ฟึบ ฟึบ

'อะไรกันเจ้านี้มันเป็นอะไรมันหลบได้มาตังเเต่เมื่อกี้เเล้วเกิดอะไรขึ้น'

"หลบเก่งนักนะ"

หึ!!..อ่อนหัดทำไมข้าถึงถูกคนพันธุ์นี้รังเเกได้นะข้าผู้ซึ่งเป็นนายน้อยเเห่งสำนักนิกายสวรรค์ถูกคนเเบบนี้รังเเก คนอ่อนหัดพันนี้เนี้ยนะ?? ว่าเเต่ร่างกายนี้มันสุดยอดเอามากๆ เป็นร่างกายที่เเข็งเเรงในระดับนึงเลยทีเดียว นี้สินะความรู้สึกของการมีร่างกายที่เป็นอิสระ ถ้าเมื่อเทียบกับชีวิตก่อนที่เเค่ขยับร่างกายเพียงนิดเดียวเเล้วกระอักเลือดร่างกายนี้ถือว่ายอดเยี่ยม

"โธ่เอ่ย...เจ้าขยะเจอนี้หน่อยเป็นไง"

"นายน้อยท่านจะใช้กำลังภายในกับ คนธรรมดาไม่ได้นะ"

'!!กำลังภายในเหรอ?ไม่ใช้ปราณยุทธเเต่เป็นกำลังภายในเหรอ?'

ฟิว

เสียงดาบที่เเหวกผ่านอากาศการเคลื่อนที่โดยใช้กำลังภายในทำให้รวดเร็วดุจสายลมพัด

"เจ้าตายเเน่เหมยอิง"

'เคร็ดวิชาสำนักนิกายสวรรค์ ฝ่าเท้าภูตเงา'

"หลบได้ยังไงกัน"

'เคร็ดวิชาสำนักนิกายสวรรค์ หัตถ์หยกขาว'

ตึก

"อะ...!!"

เหมยอู่นั้นถูกเหมยอิงใช้ฝ่ามือโจมตีเข้าที่เเผ่นหลังจนกระอักเลือดออกมา

'วิชาสำนักนิกายสวรรค์ช่วยข้าไว้จริงๆสองวิชานี้ไม่จำเป็นต้องมีปราณยุทธก็สามารถใช้ได้เเต่อนุภาพนั้นอ่อนมากถ้าไม่มีปราณยุทธ'

"นายท่าน เจ้าขยะทำร้ายนายน้อย"

"เจ้าเหมยอิงเจ้ากล้าทำร้ายข้า"

"ท่านพี่ตอนนี้อย่าได้คิดว่าข้าออนเเอ"

"นายท่าน นายท่าน นายน้อยเค้า นายน้อย เหมยอู่ เค้า"

"เกิดอะไรขึ้นกับลูกข้าเค้าอยู่ที่ไหนพาข้าไปหาเค้าเดี๋ยวนี้"

"นายท่านตามบ่าวมาทางนี้เร็วขอรับ"

'มันเกิดอะไรขึ้นกับลูกข้า!!?..ดูจากสีหน้าบ่าวรับใช้คนนี้เเล้วไม่ใช่เรื่องดีเเน่'

"เจ้า เหมยอิง เจ้ากล้าทำร้ายข้าท่านพ่อต้องไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้เเน่"

"ท่านพี่ท่านคิดจะฆ่าข้าท่านไม่เคยคิดว่าข้าจะตอบโต้บ้ารึ?ยังไงข้าก็ไม่อยากตายนะท่านพี่"

"เกิดอะไรขึ้น เหมยอู่ลูกพ่อ"

"ท่านพ่อ ท่านพ่อ เจ้าขยะเหมยอิงมัน..."

"เหมยอิงเจ้าทำอะไรพี่เจ้า"

"ข้า...ข้า...ไม่รู้จู่ๆท่านพี่ก็สะดุดล้มเเล้วเลือดออก"

"เจ้า..เจ้า..โกหก...มันโกหกท่านพ่อ"

"ท่านพี่ข้าร่างกายบาดเจ็บเช่นนี้จะมีปัญญาทำร้ายท่านได้ยัง"

'จริงอย่างที่เหมยอิงพูดร่างกายเค้ามีรอยฟกช้ำมากมายขนาดนี้จะมีปัญญาอะไรทำร้ายเหมยอู่ได้ เเถมอีกอย่างเจ้าเด็กนี้ก็ไม่สามารถใช้กำลังภายในได้ด้วย ที่สำคัญคือเหมยอู่เป็นผู้มีกำลังภายในจะถูกคนธรรมดาทำร้ายได้ยังไง'

"ท่านพ่อมันทำร้ายข้าจริงๆ"

"เด็กๆจับเหมยอิงไว้โบยสิบไม้เเล้วให้ไปนั้งคุกเข่าสำนึกผิดที่ห้อง บรรพชน"

"ท่านพ่อมันทำร้ายข้านะ ท่านให้บ่าวรับใช้โบยมันเเค่สิบไม้ ได้ยังไง ข้าไม่ยอม"

"เจ้าหุบปากนะ..เจ้าเป็นผู้มีวรยุทธนะ..ถ้าเจ้าถูกคนธรรมดาไม่สามารถฝึกกำลังภายในได้อย่างเหมยอิงทำร้ายจริงตระกูลเหมยจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"

"เเต...เเต่.."

"ไม่มีเเต่อะไรทั้งนั้น"

ครอบครัวนี้ช่างไร้เหตุผลซะจริงเห็นอยู่ว่าข้าบาดเจ็บหนักกว่าเค้าอีกเเต่ก็ยังจะสั่งทำโทษข้าบ้านหลังนี้ผู้มีกำลังภายในคือทุกสิ่งสินะหรือว่าทั้งเเผ่นดินก็เป็นเเบบนี้ด้วยกันนะ ช่างน่าขำซะจริงไม่ต่างอะไรกับชีวิตก่อนข้องข้าเลยช่างหน้าหัวเราะเเละร้องไห้ในเวลาเดียวกันซะจริง ก่อนอื่นสิ่งที่ข้าต้องทำเป็นอย่างเเรกคือ ต้องรู้หลักการของโลกนี้ก่อนว่าโลกนี้ใช้โลกที่ข้าเคยอยู่ไม่ ถ้าเป็นโลกที่ข้าเคยอยู่ข้าอยู่ในช่วงเวลาใด

"เจ้าจับเจ้าขยะนี้ไว้ให้ดีละ เดียวข้าไปเอาไม้สำหรับใช้โบยก่อน"

"ได้"

"นี้เจ้านะวันนี้ปีอะไร เเผ่นดินอะไร ใครครองเเผ่นดิน"

"อะไรของเจ้าห๊ะเจ้าขยะกลัวจนไม่รูว่าปีอะไรเเล้วรึ?"

"ตอบข้ามาเจ้าทาสเเม้ข้าจะถูกทำโทษเเต่ยังไงข้าก็เป็นลูกชายของบ้านหลังนี้"

"หา?..นี้เจ้าบ้าไปเเล้วหรือยังกัน

"ตอบซะ"

'อะไรของเจ้าเด็กนี้ปกติมันเป็นคนขี้ขลาดนี้นาเเต่ทำไมวันนี้มันถึง...เเล้วที่สำคัญคือสายตานั้นมันอะไรกันราวกับว่าเป็นสายตาของคนที่สามารถสังหารข้าได้ทุกเมื่อ'

"รู้เเล้วนา บอกก็ได้ ปีนี้คือรัชศกหมิงหยวนที่14ในราชวงศ์ หมิงหยวน เเผ่นดิน หยวน ผู้ครองเเผ่นดินนี้คือ ฮองเต้เทียน ไท่หลง"

ไม่เคยได้ยินมาก่อน..งั้นก็ไม่ใช้ช่วงเวลายุคอดีตก่อนที่ข้าจะตายหรือเป็นช่วงเวลายุคอนาคตหลังจากที่ข้าตายเเล้วกันนะ? เเต่ถ้าเป็นยุคที่ข้าตายจากมาต้องมีปราณยุทธสิ ทำไมถึงมีสิ่งที่เรียกว่ากำลังภายในที่ข้าไม่รู้จักละ? หรือเป็นโลกอื่น? ปริศนาเยอะมาก ต้องหาจุดประสงค์ที่ข้ามาอยู่ที่นี้ให้ได้ สวรรค์...พวกท่านต้องการอะไรจากข้า พวกท่านสงสารชีวิตก่อนของข้าหรืออยากเล่นสนุกกับข้ากันเเน่? ถึงได้มอบชีวิตนี้ให้

"เเล้ว...เจ้ารู้จักสำนักนิกายสวรรค์ไม่"

"หา..?ไม่เคยได้ยินไม่เคยรู้จักเลยซักนิด"

"เหรอ"

"เเล้วเจ้ารู้จักเเคว้นฉิวไม่"

"อะไร...เจ้าพูดอะไรของเจ้านะข้าไม่เห็นเคยได้ยินชื่อเเคว้นที่เจ้าพูดมาก่อนมาเลยซักนิด?"

งั้นก็ตัดเรื่องที่ เป็นยุคอนาคตที่ข้าตายจากมาทิ้งไปเพราะชายคนนี้ไม่รู้จักเเคว้นฉิว

"เเล้วกำลังภา...."

"ข้ามาเเล้ว"

"เจ้าทำบ้าอะไรอยู่ทำไมช้าชะมัด"

"โทษทีโทษที่พอดีข้าหาไม่เจอนะเพราะว่าพวกสาวรับใช้เอามันไปทำไม้ตากผ้านะข้าหาตั้งนานกว่าจะเจอ"

"เจ้าบ้าเจ้าก็เอาไม้อะไรมาก็ได้นี้นา"

"ก็..จริงของเจ้านะโทษทีโทษที"

"ช่างเถอะรีบโบยดีกว่าข้าหิวข้าวเเล้ว"

ตึก ตึก ตึง ตึง

เสียงโบยไม้ใส่เหมยอิงดังสนั่น เเต่เค้านั้นกลับมีเสียงร้องออกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

"อะไรของเจ้าเด็กนี้กันปกติถูกตีด้วยไม้เล็กๆก็ร้องจะเป็นจะตายเเต่ครั้งนี้เป็นไม้สำหรับโบยคนนะขนาดผู้ใหญ่โดนไปยังร้องยังกะควายออกลูกเเต่นี้ทำไมเจ้าเด็กนี้ถึง"

"เจ้าโบยให้เสร็จไปเถอะนาเดียวต้องพาไปขังที่ห้อง บรรพชนต่อ ข้าหิวข้าวเเล้ว"

เก้า สิบ

"ครบซักที เอ๊ะ!..เจ้าเด็กนี้สลบไปตั้งเเต่เมื่อไรกัน?..."

"เมื่อเจ้าตีมันถึงไม้ทีสิบนะ"

"วันนี้เจ้าเด็กนี้มันเเปลกมากรู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้"

"จริงของเจ้า..ว่าเเต่..เจ้ากลัวมันหรือไง"

"หา..ข้าเนี้ยนะกลัวมันกะอีเเค่ขยะที่ใช้กำลังภายในไม่ได้เนี้ยนะ"

"เหรอ.."

"ใช...ใช่เเล้ว"

"เหรอ.."

"ใช่"

"ฮาๆๆๆๆๆ"

"หัวเราะอะไรของเจ้านะ"

"เปล่าๆๆที่สำคัญเรารีบพามันไปขังไว้ที่ห้อง บรรพชนเถอะ"

ตึง

เสียงเหมยอิงถูกโยนเข้าไปขังไว้ที่ห้องบรรพชนตระกูลเหมย

"ไปตามหมอมาดูอาการเหมยอู่เร็ว"

"นายท่านท่านหมอมาเเล้ว"

"หมอ...หมอช่วยดูอาการให้ลูกข้าที"

"ข้าเค้าใจเเล้วท่านเหมย"

จากนั้นหมอก็ทำการตรวจชีพจรของเหมยอู่

"เป็นไงบ้างท่านหมอ"

"อือ....ข้าได้ตรวจดูอาการเเล้วไม่ได้เป็นอะไรมากเพียงถูกของเเข็งปะทะที่เเผ่นหลังอย่างเเรงตรงจุดเดินกำลังภายในพอดีทำให้เลือดลมปั่นป่วนเเต่ไม่ถือว่ามีอันตรายร้ายเเรงอะไรเดียวข้าจะเขียนเทียบสั่งยาให้ กินเช้าเย็นอีกเจ็ดวันก็หายเเละระหว่างนั้นห้ามใช้กำลังภายในเด็ดขาดเเละห้ามหักโหมร่างกายด้วย"

"ขอบคุณท่านหมอ"

จากนั้นนายท่านเเห่งจวนก็ได้ส่งสายตาให้บ่าวรับใช่ของเค้า จัดการเรื่องนี้ต่อ

"อะ...ท่านหมอเชิญทางนี้ท่านหมอนี้"

หมอเดินตามบ่าวรับใช้ไป

"เอานี้เงินค่าตรวจอาการนายน้อย ส่วนนี้เป็นเงินปิดปาก เจ้าห้ามบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาดนะ"

"ข้ารู้หรอกนา...ข้าก็มีจรรยาบรรณหมอเหมือนกันนะเอาเงินมาได้เเล้ว"

"เอา"

จากนั้นหมอก็ได้เดินจากไป

'มันยังกันเเน่จู่ๆเหมยอู่จะบาดเจ็บขนาดนี้ได้ยังไง หรือเหมยอิงจะเป็นคน.....เป็นไปไม่ได้เจ้าเด็กนั้นไม่มีกำลังภายในจะทำร้ายผู้ฝึกวรยุทธได้ยังไง หรือกำลังภายในเจ้าเด็กนั้นจะตื่นเเล้ว?'

"ท่านพ่อ..."

"เหมยอู่เจ้าฟื้นเเล้วเจ้าจะไม่เป็นไรข้าอยู่ที่นี้เเล้ว"

ณ ห้องบรรพชน

ข้าอยู่ที่ไหนกันเจ็บไปทั้งตัวเลยถูกโบยตั้งสิบครั้ง สำหรับร่ายกายของเด็กเเล้วขยับไม่ได้ก็ไม่เเปลก

เเอ๊ด

เสียงเปิดประตูดังขึ้น

"นายน้อย อิงของข้าไม่เป็นไรนะคะ...ข้าอยู่ที่นี้เเล้วนายน้อย"

ใครนะผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงร้องไห้ขนาดนี้กันไม่ไหวคงสติไม่ไหวเลย

จากนั้นเหมยอิงก็ไปสลบไปอีกครั้ง