บทนำ

-คืนที่ต้องเจ็บปวด-

ในยามราตรี แสงสลัวจากดวงจันทรา สาดส่องเข้ามาภายใต้ม่านสีแดงที่ถูกประดับอยู่ที่บานหน้าต่าง ปรากฏให้เห็นร่างบางในอาภรณ์สีแดงสด บนชุดปักด้วยไหมสีทองลายมังกร มีผ้าแดงผืนบางคลุมที่ใบหน้าไว้ ภายในใจของเขาในตอนนี้เต้นราวกับว่ามันจะระเบิดออกมาซะตรงนี้ ภายใต้ผ้าคลุมหน้านั้นไม่มีใครสามารถรับรู้ได้ว่าตอนนี้นั้นเป็นเช่นไร และแล้วสิ่งที่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยก็มาถึง เสียงฝีเท้าของผู้หนึ่งค่อยๆย่างกรายเดินเข้ามาภายในห้อง และมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา มือหนาอันหยาบด้านเพราะจับกระบี่เป็นประจำค่อยๆเปิดผ้าคลุมใบหน้าของร่างบางออกอย่างช้าๆ  เผยให้เห็นใบหน้าอันอ่อนหวานของคนร่างบาง ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นบุรุษ  แต่ความงามนั้นไม่แพ้ผู้ใดในใต้หล้า เขาผู้นี้มีนามว่า เซียวซงเว่ย

ครั้นย้อนกลับไปเมื่อเดือนก่อน ในตอนที่เขายังอาศัยอยู่ในจวนสกุลเซียว ซงเว่ยนั้นเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของประมุขเซียว จึงทำให้เขาโดนดูแลเอาอกเอาใจเป็นพิเศษ ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยมีผู้ใดขัดใจซงเว่ยเลยแม้แต่ผู้เดียว เพราะทุกคนต่างก็เอ็นดูคุณชายน้อยกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าที่งดงามหรือกิริยาที่อ่อนน้อมถ่อมตน ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวเขานั้นเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่างเลยก็ว่าได้

ความงดงามของคนร่างบางนั้นทำให้ไม่ว่าเขาจะไปที่ใดก็จะมีแต่คนเหลียวแลเขาเสมอ เป็นเช่นนั้นมาตลอด แต่เซียวซงเว่ยนั้นไม่เคยแลเหลียวผู้ใดเลยเช่นกัน ในหนึ่งวันของซงเว่ยก็จะอยู่แต่กับการอ่านตำรา หัวใจของซงเว่ยนั้นไม่เคยคิดเหลียวแลผู้ใด จนกระทั่งวันนี้..

ตัดมาที่ปัจุบัน เมื่อผ้าคลุมหน้าของคนร่างบางได้ถูกเปิดออกแล้ว ทำให้เขาเห็นใบหน้าของชายผู้เป็นที่รักได้อย่างชัดเจน ร่างบางสบตากับบุรุษตรงหน้าพลางส่งสายตาหวานไปให้เขา แต่สิ่งที่ได้กลับมานั้นกลับเป็นความนิ่งเงียบ บรรยากาศในตอนนี้อึดอัดเป็นอย่างมาก..

"ท่านชิน.. อื้ออ" ซงเว่ยพูดขึ้นมาเพื่อทำลายบรรยากาศแต่ไม่ทันจะพูดจบ ริมฝีปากหนาของบุรุษตรงหน้าก็ประกบลงมาที่ริมฝีปากของร่างบาง มือหนาพลางลูบไล้ไปทั่วตัวของร่างบางพลางปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของซงเว่ยออกทำให้เห็นผิวที่ขาวเนียนของซงเว่ย ร่างสูงไม่รอช้า เชารีบสูดดมกลิ่นกายของร่างบางทันที ซงเว่ยนั้นไม่ได้ต้องการจะทำเช่นนี้ แม้อยากขัดขืนแต่ก็มิสามารถทำได้ มือเรียวบางทุบไปที่แผ่นอกสามีของตนเบาๆ นั่นทำให้คนร่างสูงไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"ทำไม?! เจ้าต้องการแบบนี้ไม่ใช่รึ ต้องการที่จะนอนกับข้ามิใช่รึ?"

"ข้าหาได้ต้องการเรื่องแบบนี้ ไยท่านจึงทำกับข้าเช่นนี้.."

"ก็ดี ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการ ข้าก็จะทำ"

เมื่อพูดจบคนร่างสูงก็ประกบจูบกับร่างบางไปอีกครั้ง มือหนารั้งเอวของร่างบางไว้เพื่อไม่ให้เขาดิ้นหนี ซงเว่ยนั้นทำอะไรมิได้เลย ดวงตาคู่สวยนองไปด้วยน้ำสีใส นี่เป็นเพียงเรื่องหลอกลวงใช่ไหม.. ทำไมคนที่เขารักถึงต้องทำกับเขาเช่นนี้

" ปล่อยข้านะ.. ฮึกก ท่านชินอ๋อง ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!"

"เหตุใดข้าต้องปล่อยเจ้าด้วย ตอนนี้เจ้าเป็นชายาของข้า  ข้าจะทำเช่นไรกับเจ้ามันก็เรื่องของข้า"

"ก็เพราะข้าเป็นชายาของท่าน  ไยท่านจึงต้องข่มเหงข้าเช่นนี้"

ร่างสูงไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับไป มือหนายังคงรัดเอวบางไว้แน่นก่อนที่จะประกบริมฝีปากลงไปบนต้นคออันขาวเนียนจนเป็นเสียงดังจ๊วบ ทำให้บนต้นคอของซงเว่ยในตอนนี้มีรอยแดงกลีบกุหลาบประทับไว้ ในตอนนี้ซงเว่ยนั้นไม่สามารถกลั้นน้ำตาของตนออกมาได้ ทำไมคนอย่างเขาถึงต้องทาหลงรักบุรุษจิตวิปลาสผู้นี้ด้วย เพราะคำว่ารักคำเดียวงั้นหรือถึงทำให้ตนต้องยอมทุกอย่าง หากย้อนกลับไปเขาขอไม่รักคนผู้นี้เสียยังดีกว่า

"หลั่งน้ำตาออกมาก็ไม่ได้มีประโยชน์อันใดหรอกนะ.."

"เหตุใดต้องทำเช่นนี้ ท่านก็รู้ว่าข้ารักท่านมาก.."

"หึ งั้นโปรดจำไว้ ข้าไม่เคยรักเจ้า แม้เจ้าจะเป็นชายาของข้า แต่ข้าเห็นเจ้าเป็นเพียงแค่นายบำเรอเท่านั้น จำเอาไว้"

คนร่างสูงพูดออกมาโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆทั้งสิ้น บุรุษหน้าหินผู้นี้เดินออกจากเรือนหอไปอย่างไม่เหลียวแลซงเว่ยเลยสักนิด.. หลังจากที่คนร่างสูงเดินออกไป ซงเว่ยในตอนนี้แทบสิ้นสติ ร่างบางทำลายข้าวของทุกอย่างภายในห้องและร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดเป็นที่สุด เหตุใดเรื่องทั้งหมดจึงเป็นเช่นนี้ เหตุใดวันที่ต้องมีความสุขกลับต้องมานั่งเศร้าโศกเช่นนี้ คนร่างบางร้องโอดครวญลั่นตำหนักจนทำให้บ่าวคนสนิทรีบเข้ามาดูนายของตนโดยเร็ว

"พระชายา เกิดเหตุใดขึ้น พระชายา..."

"อี้ถิง ฮึก..ข้าควรทำเช่นไรอี้ถิง.."

คนร่างบางโผลเข้ากอดบ่าวคนสนิทพลางสะอื้นออกมาอย่างหนัก ส่วนอี้ถิงนั้นไม่ได้รับรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นก็ได้แต่ลูบหลังปลอบนายของตนไป ทั้งสองนั่งอยู่อย่างนั้นจนซงเว่ยผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย อี้ถิงเรียกข้ารับใช้มาอีกสองคนเพื่อประคองร่างของซงเว่ยไปนอนพักที่เตียง ใบหน้าอันงดงามตอนนี้กลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตา อี้ถิงรู้สึกสงสารนายของตนยิ่งนักแต่ไม่สามารถทำอันใดได้ เขากับข้ารับใช้เดินออกมาจากตำหนักอย่างเงียบๆเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนร่างบางที่หลับไปแล้ว...

ในยามโฉ่ว** คนร่างสูงที่ตอนนี้หงุดหงิดเป็นอย่างมากแต่สีหน้าของเขากลับดูนิ่งเฉย ไร้อารมณ์ใดๆ คนร่างสูงเดินไปหลังต้นอิงฮวา**ต้นใหญ่ สายตาเฉียบคมพลันชายตาหาผู้ใดผู้หนึ่งอยู่ รอได้ไม่นานบุคคลปริศนาก็เดินตรงมายังชินอ๋องทันที

ยามโฉ่ว = 1.00-2.59 น.

อิงฮวา = ดอกซากุระ

"ได้ความเกี่ยวกับพวกมันหรือไม่?"

"พ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้พวกมันเริ่มเคลื่อนพลแล้ว คาดว่าอีก5เดือน พวกมันจะมาถึงลานหน้าพระราชวังพ่ะย่ะค่ะ"

"อืม เตรียมกำลังพลทหารให้พร้อม หากมันบุกมาเมื่อไหร่ ฝากดูแลชายาของเปิ่นหวางด้วย"

"รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" ชายปริศนาพูดพลางก้มศีรษะเล็กน้อย เขาแอบอมยิ้มอยู่ในใจเมื่อรู้ว่าท่านชินอ๋องเป็นห่วงชายาของตนมากแค่ไหน แต่คนหน้าหินอย่างท่านชินอ๋องมีหรือที่จะพูดตรงกับที่ใจคิด

"เจ้านึกคิดอันใดอยู่หลั่วเปิน??"

"หาไม่พ่ะย่ะค่ะ"

"ดูก็รู้ว่าเจ้าพูดปด เอาเถอะ คุยกับข้าอย่ามากพิธี.."

ซูหลั่วเปินเป็นองครักษ์เอกของท่านชินอ๋อง หากตัดลาภยศบรรดาศักดิ์ออกไป เขาสองคนก็คือสหายร่วมเป็นร่วมตายกันมานั่นเอง แม้ชินหยางจะบอกกล่าวกับหลั่วเปินไปหลายคราแล้วว่ายามอยู่ด้วยกันเพียงลำพังไม่จำเป็นต้องมากพิธีให้เสียเวลา แต่สหายคนสนิทของเขากลับไม่เคยฟังสักครั้ง

"ท่านจะไม่บอกความจริงให้แก่ซงเว่ยจริงหรือ"

"ไม่ใช่ความคิดที่ดี คนอย่างเขา อยู่เฉยๆก็เป็นปัญหามากพอแล้ว"

"ตามใจท่าน.."

"เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน เจ้ากลับไปพักผ่อนเสียเถิด" ชินหยางพูดพลางหมุนตัวเดินกลับทางเดิม ส่วนหลั่วเปินก็ได้แต่เป็นห่วงสหายของตน หากเป็นเช่นนี้ซงเว่ยต้องเกลียดชินหยางจริงๆแน่ๆ และถ้าเป็นเช่นนั้น สหายของตนจะทำเช่นไรต่อไป..

ในยามเฉิน**สุริยาโผล่ขึ้นจากขอบฟ้ามานานมากแล้ว แต่ไม่มีท่าทีที่คุญชายตัวน้อยจะตื่นขึ้นมา ไม่สิ ตอนนี้เขาเป็นพระชายาของชินอ๋องหน้าตายแล้วนี่นา

ยามเฉิน = 7.00-8.59 น.

"พระชายา ตื่นเถิดขอรับ ดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าแล้วหนาขอรับ"

"อืมม... อี้ถิง ข้าง่วง.."

บุรุษร่างบางตอบออกมาด้วยน้ำเสียงยืดยาว ก่อนจะพลิกตัวหันหนีบ่าวคนสนิทของตน อี้ถิงเห็นเช่นนี้จึงไม่รู้จะทำเช่นไร หากเป็นตอนที่อยู่จวนสกุลเซียว เขาจะไม่ขัดใจซงเว่ยเลยแม้แต่น้อย แต่ ณ ตอนนี้หาใช่จวนสกุลเซียวไม่

"พระชายา ตื่นเถิดขอรับ หากท่านชินอ๋องมาเห็นล่ะก็..."

"ไยเจ้าจึงยังไม่ลุกจากเตียง ซงเว่ย.."

น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ใครฟังก็ต้องขนลุกกันเป็นแถบ เมื่อซงเว่ยได้ยินดังนั้นจึงรีบยันตัวลุกขึ้นมานั่งทันที ดวงหน้าเรียวสวยพลันเบือนหน้าหนีคนหน้าหินเมื่อได้สบตากัน

"หลบหน้าข้าทำไม?"

"เปล่า.."

"หันมามองข้า.."

ชินอ๋องหน้าตายก้าวเข้ามาใกล้บุรุษตัวน้อยที่กำลังทำหน้ามุ่ย มือหนาพลางจับไปที่คางของอีกฝ่ายให้หันมามองหน้าของตน ทั้งสองสบตากับได้อยู่ครู่หนึ่งคนร่างสูงก็ช้อนร่างบางขึ้นมาไว้แนบอกทันที

"ปล่อยนะ ท่านชินอ๋อง! ท่านจะพาข้าไปที่ใด ปล่อยเดี๋ยวนี้"

"หึ เจ้ายังไม่อาบน้ำ ข้าก็จะพาเจ้าไปอาบน้ำไง

บุรุษตัวน้อยดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนของอ๋องหน้าตายผู้นี้ แต่เพราะเป็นคนร่างเล็กแถมเพศสภาพยังเป็นเกอ* จึงทำไม่ได้ทำให้ท่านชินอ๋องรู้สึกถึงแรงขัดขืนเลยแม้แต่นิด หวังชินหยางพาร่างบางมาที่ท่าน้ำก่อนจะโยนลงไปในน้ำ

เกอ = เป็นเพศสภาพที่สาม โดยรูปร่างภายนอกเป็นบุรุษแต่สามารถตั้งครรภ์ได้ โดยเกอจะมีกลิ่นหอมของดอกไม้อ่อนๆ และเกอยังเป็นเพศสภาพที่อ่อนแอที่สุด

"แค่กๆๆ เหตุใดท่านทำเช่นนี้ "

"พระชายา!! พวกเจ้าไปช่วยพระชายาเร็ว"

"หากยังไม่อยากตายก็จงอยู่เฉยๆ"

เมื่อสิ้นสุรเสียงของชินอ๋อง นางกำนัลทั้งหลายก็ได้แต่ยืนตัวเกร็ง พวกนางเป็นห่วงพระชายา แต่ก็ยังไม่อยากตายเช่นกัน ไม่มีผู้ใดเอ่ยแย้งอ๋องหน้าตายขึ้นมาเลยแม้แต่คนเดียว ชินหยางเห็นอย่างนั้นจึงหันกลับไปดูบุรุษน้อย แต่ก็ต้องหน้าซีดเผือดเมื่อเขากลับไม่พบชายาของตน ดวงตาคู่สวยชายตามองหาไปทั่วบริเวณผืนน้ำแต่ก็กลับไม่พบผู้ใด ตอนนี้หวังชินหยางหน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้ม เม็ดเหงื่อที่ไม่ได้มาจากความร้อนเริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของชินอ๋อง ก่อนที่เขาจะประกาศเรียกทหารยามแถวนั้น

"พวกเจ้าจงหาร่างชายาของข้าเดี๋ยวนี้!!"

เมื่อรับสั่งเสร็จก็รีบกระโจนลงน้ำไปทันทีท่ามกลางสายตาที่แตกตื่นของเหล่านางกำนัลและทหารยามแถวนั้น หวังชินหยางดำลงไปใต้ผืนน้ำและกวาดสายตาหาร่างชายาของตนทันที แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า.. บุรุษร่างสูงโผล่ขึ้นมาพ้นน้ำเพื่อพักหายใจ ตอนนี้ใจของเขาหล่นวูบ ร่างกายชาไปทั้งตัว หวังชินหยางกวาดสายตาหาอีกรอบ แต่ก็ไม่พบอะไรเช่นเดิม

ไม่จริงหรอก.. เจ้าเอาคืนข้างั้นหรือเสี่ยวเว่ย

เจ้าเคยบอกว่าเจ้าว่ายน้ำเป็น เจ้าแกล้งข้าใช่ไหม

"ซงเว่ย เจ้าไปอยู่ที่ใด ออกมาเดี๋ยวนี้นะ"

-to be continue-

ชอบจริงๆพระเอกนิสัยร้ายเช่นนี้ ตอนหน้าบอกเลยมีพีคค่ะ ไรท์พึ่งลองแต่งนิยายจีนโบราณดู หากภาษาไม่ได้สละสลวยต้องขออภัยด้วยเน้อออ ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ

รักรี้ดทุกคนงับบ