มิติแห่งความว่างเปล่า

ภายในพื้นที่อะไรที่สิ้นสุด ได้มีวิญญาณดวงหนึ่งล่องลอยอยู่

'อื้ออ ที่นี่มันที่ไหนนะ' ฉันมองเป็นรอบๆ พบว่าทุกอย่างรอบตัวฉันเป็นไปด้วยความมืดอะไรที่สุด ยิ่งมองเข้าไปมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเหมือนกับมีหลุมดำที่สามารถดูดฉันเข้าไปเลย ฉันได้แต่ร่องลอยไปเรื่อยๆไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว

1 วัน 1 เดือน 1 ปี หรืออาจจะ 10 ปี นี่มันนานเท่าไหร่แล้วนะ ฉันล่องลอยไปทุกที่อย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้เลยว่าปลายทางคือที่ไหน จะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่ อยู่ๆฉันก็เห็นปลายทางของแสงสว่างฉันจึงรีบลอยไปยังทิศทางของแสงสว่างนั้นทันที

'อ้าาา มันชั่งจ้าซะเหลือเกิน' ฉันหลับตาปี๋ มันสว่างเกินไป สว่างราวกลับจะทำให้ฉันตาบอด

เมื่อฉันลืมตาขึ้นอยู่ๆฉันก็มาโผล่ที่ไหนไม่รู้ รอบข้างเต็มไปด้วยสีขาว มันสว่างมากทำให้ฉันที่ไม่คุ้นชินกับแสงต้องหลับตาลงอีกครั้ง

"เจ้าดวงวิญญาณน้อยผู้หลงทาง" เสียงที่สุดแสนจะอ่อนโยนเอ่ยขึ้น

"คุณคือใคร" เสียงราบเรียบของวิญญาณเอ่ยขึ้น สวยจัง ฉันมองผู้หญิงตรงหน้าใบหน้าของเธอเรียวผมสีทองยาวสลวยดวงตากลมโตขนตางอนสวยริมฝีปากกระจับได้รูป หน้าอกใหญ่จนน่าจับ.เอ้ย..น่าอิจฉา เอวบาง ผิวขาว รวมๆแล้วน่ารักมาก

"เรารึ" สาวสวยราวเทพธิดาเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะเอย่ถามขึ้นมา

'อุก น่ารักชะมัด' ดวงวิญญาณสาวคิดในใจถ้าเธอมีร่างกายตอนนี้คงเลือดกำเดาไหลไปแล้ว

"ขอบคุณที่ชมจ๊ะ" สาวสวยตรงหน้ายิ้มออกมาสร้างดาเมจให้ดวงวิญญาณสาวเป็นอย่างมาก ดวงวิญญาณสาวลงไปนอนกองกับพื้นทันทีด้วยการเมจที่รุนแรงของดินฟ้าตรงหน้า นิ้วที่มีเลือด(มาจากไหน)ของดวงวิญญาณสาวค่อยๆเขียนลงบนพื้นเป็นภาษาบ้านเกิดว่า

`คนร้ายคือคนน่ารัก`

ก่อนที่จะหมดลมหายใจไป(เดี๋ยว แกตายอยู่แล้วไม่ใช่หรอ แอ็ด//โดนถีบ)

"ฮุๆ ตลกจัง" เธอหัวเราะออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ รอบข้างที่เป็นสีขาวทำให้เธอเหมือนเทพธิดามากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับทุกอย่างถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ

"ที่นี่ที่ไหนหรอคะ" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย

"ที่นี่คือสวรรค์ค่ะ" เธอยิ้มออกมาอย่างกับเอ็นดูฉัน งืออออ เขินจัง

"แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่หรอคะ" ฉันยังคงเอ่ยถามข้อสงสัยของตนออกไป

"เพราะข้อผิดพลาดบางอย่างทำให้เจ้าต้องหลงเข้าไปอยู่ในวัฏจักรของการเวียนว่ายตายเกิด ชึ่งจริงๆแล้วเจ้าควรจะไปเกิดได้แล้ว เราต้องขอโทษอย่างสุดซึ้งกับข้อผิดพลาดนี้ด้วย" คุณเทพธิดาก้าวออกมา 1 ก้าวก่อนที่เธอจะก้มหัวให้ฉัน

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องก้มหัวให้ฉันก็ได้" ฉันรีบปัดปายมือไปมาอย่างไม่เอาผิด เพราะใช้ชีวิตอยู่มานานหรือเปล่านะถึงปล่อยวางไปแล้ว เฮ้อ ทำไมฉันถึงคิดเหมือนคนแก่อย่างนั้นล่ะ

"จริงหรอ เจ้าเป็นคนดีจริงๆถ้าเป็นคนอื่นแล้วก็คงต่อว่าเราไปแล้ว" เธอมองฉันน้ำตาของเธอคลอเบ้า ซึ่งมันเป็นภาพที่โคตรจะน่ารักมาก เลือดกำเดาฉันพุ่งอีกครั้ง ก่อนที่สติของฉันจะดับไป

'น่ารักเกินไปแล้ว' นี่คือความคิดสุดท้ายของฉัน

"เฮ้อ เป็นเด็กน้อยที่น่ารักจริงๆเลยนะ" เธอมองวิญญาณน้อยที่พึ่งสลบไปเพราะเธอ ท่าทางอ้อนแอ้นของเธอเมื่อกี้หายไป เธอยิ้มออกมาด้วยความขี้เล่น

"เสียดายจัง ที่เจ้ามิใช่เนื้อคู่ของข้า หากว่าใช่ข้าคงมิยอมให้เจ้าออกไปจากห้องเป็นแน่แท้ เฮ้อ" ดวงตาของเธอปรากฏความเสียดายอย่างสุดซึ้ง เธอส่ายหน้าไปมายังช่วยไม่ได้

.

.

.

.

.

"อื้อ~ ที่นี่ที่ไหน" ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่ฉันเห็นคือใบหน้าของเทพธิดาที่มองมาที่ฉันด้วยความเป็นห่วง อ่าาาา นี่คือสวรรค์ล่ะ

"ฮุๆ ใช่แล้วจ๊ะนี่คือสวรรค์" คุณเทพธิดาหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่จะพูดออกมา เอ้ะ

"สวรรค์หรอ!!"

"โธ่ เด็กน้อย จะตกใจไปไย" เธอยิ้มอย่างเอ็นดูฉัน อุก อีกแล้ว

"ว่าแต่ทำไมหนูถึงมาอยู่บนสวรรค์หรอคะ" ฉันเคยถามออกไป

"เพราะเจ้าต้องขอพรแล้วไปเกิดน่ะ" เธอพูดออกมาพรางยิ้มอย่างขี้เล่น

งืออออ บอกเลยว่า แพ้ค่ะ

"เอาล่ะ ขอพรของเจ้ามาสิ พรของเจ้ามี 3 ข้อนะ"

"ค่ะ ข้อแรกของเสกเงินได้ค่ะ"

"อือ ข้อต่อไป"

"ขอข้อมูลพื้นฐานของคนบนโลกนั้นค่ะ"

"เอาล่ะ ข้อสุดท้าย"

"หนูขอเจอรักดีๆค่ะ คนที่จะรักและซื่อสัตย์กับหนูแค่คนเดียว"

"มีปมสินะ เอาล่ะจะไปเกิดได้ ขอให้มีความสุขนะ" คุณเทพธิดาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้ฉันคิดถึงแม่นะ

'อบอุ่นจัง' ดวงวิญญาณของฉันค่อยๆสลายไปพร้อมกับความรู้สึกอบอุ่นที่โอบรอบกายฉัน

.

.

.

"อืออ" ฉันตื่นขึ้นพยุงร่างกายของตนให้ลุกขึ้นมามองสำรวจไปรอบๆ รอบข้างกายของฉันเต็มไปด้วยป่า ฉันเดินตามเสียงลำธารไป

'รู้สึกตัวเตี้ยลงหรือเปล่านะ' ฉันรู้สึกแต่ถึงมุมมองของฉันที่ต่ำลง ฉันเดินไปสักพักก่อนจะถึงลำธาร ฉันก้มมอง เห็นภาพของเด็กสาวผมเขียวผิวขาวน่ารักอายุประมาณ 7-8 ขวบ

'นี่ฉันกลายเป็นเด็กไปแล้วหรอ' ฉันจับไปที่แก้มข้างขวารู้สึกไปถึงความนุ่มเหมือนผิวทารกแรกเกิดเลย

'ก่อนอื่นต้องออกจากป่านี้ก่อน' ฉันก้มลงไปล้างหน้ารู้สึกเย็นสดชื่นมากเลยนะ

ฉันมองไปรอบๆก่อนที่จะตัดสินใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปทิศเหนือ เดินมาสักพักฉันก็ได้ยินเสียงทารกร้องออกมา

'ใครเอาเด็กมาทิ้งไว้ในป่าแบบนี้นะ' ฉันขมวดคิ้วก่อนจะเดินตามเสียงนั้นไป

ยิ่งฉันเดินไปมากเท่าไหร่เสียงก็ยิ่งดังใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ฉันเดินลัดเลาะตามต้นไม้ไป เห็นเห็นตะกร้าข้างในมีห่อผ้าสีขาวซึ่งเดาได้ว่าน่าจะมีเด็กอยู่ในนั้น ฉันรีบเดินเข้าไปตรงที่คาดเดาว่าน่าจะมีเด็กอยู่เพราะเสียงหยุดอยู่ตรงนั้น

"ใครมันใจร้ายเอาเด็กมาทิ้งในป่ากันนะ" ฉันยื่นนิ้วมือไปจิ้มแก้มเด็กเบาๆ นุ่มจัง เด็กในตะกร้ายิ้มก่อนจะนำมือมาจับที่นิ้วมือฉัน

อ่าาา มือของเธอเล็กจัง น่ารักกกก

"เอาล่ะ ต่อไปนี้เธอคือลูกของฉัน ฉันจะตั้งชื่อให้เธอชื่อว่าเคียน่า" ฉันตั้งชื่อให้เด็กสาวในตะกร้าและเหมือนเธอจะชอบนะยิ้มใหญ่เลย ฉันค่อยๆอุ้มเด็กในตะกร้าไม่สิตอนนี้ต้องเรียกว่า เคียน่าสินะฉันอุ้มเคียน่าขึ้นมาอย่างอ่อนโยน และทำให้มันเบามือที่สุด ต่อไปนี้เธอคือลูกสาวของฉัน(หนูเพิ่ง 7 ขวบเองนะลูก ใจเย็น) ฉันตัดสินใจเลี้ยงเธอให้ดีที่สุดโดยที่ไม่รู้เลยว่าในอนาคตเด็กที่เธอเลี้ยงดูมาจะกลายเป็นสามีของเธอ