ณ ที่ร่มไม้ที่มีผีเสื้ออากาศเย็นสบายเป็นที่ที่เด็กหลายๆคนต่างมาพูดคุยกันและเล่นเกมกันเพราะทั้งบรรยากาศ มีเน็ตให้ใช้ฟรีแถมแรงด้วย

‘‘นี่พลอยฉันเจออันนี้มาด้วย’’

เธอหยิบกำไรข้อมูลขึ้นมา

‘‘นี่เมย์พวกเราเอาไปส่งสถานีตำรวจเถอะนะ’’

‘‘เอาน่าพลอย พวกเราลองใส่มันดีไหม’’เมย์ถาม

‘‘ก็ได้ฉันจะลองใส่ แค่แปปเดียวนะ’’

พลอยหยิบกำไรข้อมือจากมือเมย์มาใส่มือของตัวเองและเมย์ก็เอากำไรใส่มือของตัวเองเหมือนกัน ทันใดนั้นกำไรข้อมือก็เกิดการเรืองแสงขึ้นมา แสงสว่างเจิดจ้าไปทั่วบริเวณ

‘‘อะไรเนี่ย กำไรเรืองแสงออกมาได้ด้วยหรอ’’เมย์ตื่นขึ้นด้วยความมึนงง

‘‘นี่เมย์ดูเหมือนว่าพวกเราจะสลบไปเลยนะ’’พลอยพูด

พอทั้งสองกวาดสายตามองไปบริเวณรอบๆก็ตกใจอย่างมาก เพราะสถานที่ที่ทั้งสองคนอยู่นั้นไม่ใช่ที่ร่มไม้ มันมีแต่แดดและทรายทั่วบริเวณ

‘‘เอ๊ะ!! นั่นมันพีระมิดไม่ใช่หรอ!!?’’เมย์พูด

‘‘จริงด้วยแสดงว่าตอนนี้เราอยู่พีระมิดสินะ’’พลอยพูด

‘‘พลอยแสดงว่าต้องมีคนอยู่ด้วยสิ’’

‘‘ใช่พวกเราไปหาคนดีกว่า’’

ทั้งสองคนออกเดินทางไปยังทะเลทรายอันกว้างใหญ่ แล้วเวลาก็ได้ผ่านไป1ชั่วโมง

‘‘นี่พวกเราเดินมา1ชั่วโมงแล้วนะ’’เมย์พูด

‘‘เมย์!! ดูนั่นสิ’’พลอยตะโกนใส่เมย์

พีระมิดที่อยู่หน้าทั้งสองคน ทั้งสองเดินเข้าไปใกล้ๆพีระมิด และกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อหาคน

‘‘เฮ้อ ไม่เจอคนไม่สักนิด’’เมย์พูดด้วยความตัดท่อ

‘‘แต่ฉันว่ามันเหมือนจุดที่เรามาตอนแรกเลยนะ?’’พลอยพูดด้วยความสงสัย

‘‘งั้นมาทำสัญญาลักษณ์ไว้จะดีกว่า’’

พลอยได้ขีดสัญญาเป็นรูปแมวไว้บนพีระมิด แล้วชวนเมย์ให้ออกเดินทางต่อ เมย์ตอบรับคำชวนของพลอย ทั้งสองคนออกเดินทางตรงไปข้างหน้า เวลาผ่านไป1ชั่วโมง

‘‘ว่าแล้วเชียว มันต้องเป็นแบบนี้’’พลอยพูด

พีระมิดอันเดิมอยู่ตรงหน้าทั้งสองคน และมีสัญญาลักษณ์รูปแมว

‘‘แสดงว่ามันก็คือ การวนลูบคิดไม่ผิดจริงๆ’’เมย์พูด

‘‘แสดงว่าพวกเราก็ต้องเข้าไปในพีระมิดนี้สินะ’’

‘‘ถึงจะน่ากลัวก็เถอะ แต่พวกเราก็ต้องเข้าไปอยู่ดี’’

‘‘พลอยพวกเราเข้าไปกันเลยดีกว่า’’

ทั้งสองคนได้เข้าไปในพีระมิด ข้างในนั้นไม่มีแม้สิ่งมีชีวิต แต่มันมีกลิ่นที่เหม็นมากยิ่งทั้งสองคนเช้าไปลึกมากเท่าไหร่กลิ่นก็ยิ่งเหม็นมากขึ้นเท่านั้น ทั้งสองคนค่อยๆเข้าไปลึกเรื่อยๆจนได้พบกับศพของฟาโรห์ ทั้งสองคนได้กรี๊ดออกมาอย่างดัง ด้วยความตกใจอย่างมาก แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง ที่ดังออกมาจากกรงเหล็ก

‘‘เดี๋ยวก่อนๆ พวกเธออย่าพึ่งตกใจไป’’

‘‘ข้าคือวิญญาณของฟาโรห์’’

‘‘ถ้าพวกเธอช่วยข้า ข้าก็จะช่วยพวกเธอ’’

คุณจะ ช่วย/ไม่ช่วย

‘‘พวกเราไปช่วยเขากันเถอะ’’เมย์พูด

‘‘ฉันก็ว่างั้นแหละ’’

ทั้งสองได้ไปเปิดกรงขังออกอย่างง่ายดาย และวิญญาณของฟาโรห์ก็ได้ออกมา จากกรงขังแล้วหยิบเคียวที่อยู่ใกล้ๆกรงขังถือไว้กับตัวเอง

‘‘ขอบใจพวกเธอมากที่ช่วยข้า’’

‘‘เพื่อเป็นการขอบคุณข้าจะนำทางให้พวกเธอ’’

ฟาโรห์เดินนำหน้าทั้งสองคน ทั้งสองคนได้ครุ่นคิดแปปหนึ่งจากนั้นก็เดินตามฟาโรห์ไป

ตึก ตึก ตึกเสียงเดินของ2คนและอีก1ดวงวิญญานก็ได้ค่อยๆมาถึงห้วงลึกของพีระมิด ฟาโรห์ได้หยุดเดิน แล้วพูดออกมาว่า

‘‘พวกเธอมาถึงแล้วล่ะทางออก’’

‘‘ไหนล่ะประตู ทำไมมันถึงเป็นทางตันแบบนี้?’’เมย์พูดด้วยความสงสัย

‘‘พวกเจ้าต้องไปหาลูกแก้วสีเหลืองมาให้ข้า’’

‘‘แล้วลูกแก้วหาจากที่ไหนหรอคะ?’’พลอยถาม

‘‘ก็อยู่ชั้นบนนี่ไง เดี๋ยวข้าจะส่งพวกเจ้าขึ้นไป’’

ทั้งสองยังไม่ได้ตอบอะไร ฟาโรห์ก็ส่งทั้งสองคนขึ้นไปยังบนของพีระมิด พอทั้งสองคนมาถึงก็ได้เห็นกับดักมากมายของพีระมิด แล้วเส้นทางข้างหน้าก็คือลูกแก้วที่พวกเธอต้องการ

‘‘พวกเราไปกันเถอะ’’เมย์พูด

ด่านแรกที่ทั้งสองคนเจอคือ,,ห้ามเหยียบกับดัก,,โดยการเล่นนั้นก็คือจะมีจุดๆหนึ่งถูกฝังกับระเบิดไว้ ถ้าไปเหยียบกับดักระเบิดก็จะทำงานทันที

ทั้งสองคนพอได้อ่านกฎการเล่นที่อยูฝาผนังแล้วก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมา เพราะถ้าพลาดก็คือตาย พวกเธอยังไม่อยากตายตอนนี้

‘‘พลอยนี่พวกเราควรไปจริงๆหรอ’’

‘‘ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ไปพวกเราก็จะตายกันที่นี่’’

‘‘แต่ถ้าเราพลาดก็คือตายเลยนะ’’

‘‘มันจะดีจริงหรอหลอย......’’

ขณะที่เมย์กำลังพูดอยู่ พลอยก็ได้เดินไปยังด่านกับดักระเบิด เธอค่อยๆเดินอย่างระมัดระมังเหงื่อของเธอไหลออกมาอย่างมากเพราะถ้าพลาดก็คือตาย เธอค่อยๆไปไม่รีบจนมาถึงเส้นชัยของด่านแรก

‘‘เมย์เร็วๆเข้าสิ เดี๋ยวฉันจะบอกทาง’’

‘‘เธอต้องเดินตามที่ฉันบอกนะ’’

‘‘ก็ได้ฉันจะลองเชื่อใจเธอก็ได้’’เมย์ตะโกนออกมา

เมย์ค่อยๆเดินไปตามที่พลอยบอก ซ้าย ขวา หน้า เธอเดินจนมาถึงเส้นชัยของด่านแรก

‘‘เอาล่ะเมย์มาต่อด่านที่สองกันเถอะ’’

ด่านที่สองคือ,,การทรงตัว,, จะมีเชือกอันหนึ่งที่ผูกติดกับฝั่งตรงข้าม แล้วข้างล่างนั้นก็คือหนามจำนวนนับไม่ท่วมที่พร้อมจะแทงคนที่ตกลงไปเสมอ

‘‘พลอยเดี๋ยวฉันจะไปคนแรกเอง’’

เมย์เดินออกไป เธอเก่งเรื่องทรงตัวอย่างมากทำให้ด่านนี้เป็นอะไรที่สบายสำหรับเธออย่างมากเธอค่อยๆเดินไปจนมาถึงเส้นชัยของด่านที่สอง

‘‘พลอยตาเธอแล้วล่ะ’’

พลอยเธอนั้นไม่ได้เก่งเรื่องทรงตัวแม้แต่นิด เธอไปอย่างยากลำบาก แต่เธอมีความใจเย็นเธอเลยค่อยๆไปแต่ขณะที่กำลังถึงเส้นชัยนั้น เธอก็ได้พลัดตกจากเชือกไป แต่เมย์ได้ใช้มือของเธอคว้าตัวพลอยไว้ เพื่อไม่ให้เธอตกลงไป

‘‘ฉันไม่ให้เธอตกหรอกพลอย’’

‘‘เมย์ปล่อยฉันไปเถอะ ดีกว่าเราตายทั้งสองคนนะ’’

‘‘ไม่ฉันจะไม่ปล่อยเธอเด็ดขาด!!’’

‘‘เราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันไม่มีทางเสียเธอไป’’

เมย์ใช้แรงทั้งหมดของเธอค่อยๆดึงพลอยขึ้นมา พอดึงขึ้นได้ระดับหนึ่งพลอยก็ใช้มือของเธอเกาะไว้แล้วพลอยก็ค่อยๆดันตัวของเธอขึ้นไป

‘‘ขอบคุณนะเมย์ ที่ไม่ทิ้งกัน’’

‘‘เป็นเพื่อนกันทั้งทีจะทิ้งกันได้ยังไงก่อน’’

‘‘พวกเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป’’พลอยพูด

ทั้งสองคนได้เกี่ยวก้อยสัญญากัน ว่าจะไม่ทิ้งกันถ้าฝ่ายใดลำบากก็จะไปช่วยทันที

‘‘พวกเราเหลืออีกแค่ 2ด่านเองทนๆไปหน่อยก็ได้แล้วล่ะ’’เมย์พูดขึ้นมา

‘‘ด่านนี้จะเป็นไรนะ ของ่ายๆหน่อยล่ะกัน’’

ด่านที่สามคือ,,ความเร็ว,,เมื่อสัมผัสพื้น พื้นจะค่อยๆแตกลงไปดังนั้นถ้าไม่อยากตายก็ต้องวิ่งอย่างรวดเร็วและสม่ำเสมอเพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไป

‘‘ด่านนี้พวกเราผ่านได้สบายเลย’’พลอยพูด

‘‘คงไม่รู้แล้วสินะ ว่าพวกเราเป็นนักวิ่งของโรงเรียน’’

‘‘ได้รับเหรียญทองด้วย’’เมย์พูด

‘‘เราจะเอาเส้นประมาณนี้นะ’’

ทั้งสองคนเตรียมตัววิ่งในเส้นที่ทั้งสองคนกำหนดไว้ ปลายเท้าหลังอยู่แนวเดียวกันกับส้นเท้าหน้า ปลายเท้าหน้าห่างจากเส้นเล็กน้อย ปลายเท้าหลังห่างจากเส้นเล็กน้อย

ทั้งสองคนได้วิ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว พื้นที่สองคนนั้นเหยียบก็ค่อยๆแตกลงไป ทั้งสองคนวิ่งด้วยความเร็วที่คงจนมาถึงเส้นชัยของด่านที่สาม

‘‘แฮก แฮกหัวใจแทบระเบิด’’เมย์พูด

‘‘นึกว่าจะสบายที่ไหนได้ยากกว่าที่คิดช่ะอีก’’พลอยพูด

‘‘แต่พลอยเธอคิดเหมือนกันไหม’’

‘‘คิดอะไรหรอเมย์?’’

‘‘ฟาโรห์นั่นมันดูแปลกๆ’’

‘‘ตรงลักษณะการพูดน่ะ’’

‘‘ฉันก็คิดเหมือนกัน ฟาโรห์อาจจะเก็บไรไว้ก็ได้’’

‘‘แต่พวกเราก็ต้องเชื่อใจเขาหน่อยก็ดีนะ’’

‘‘เพราะฟาโรห์นั่นเป็นคนที่น่าจะรู้ทางออกของพีระมิดนี้ได้’’

‘‘และพาพวกเรากลับไปยังโลกเดิม’’

‘‘พวกเราไม่มีทางเลือกเลยแหะ’’เมย์พูด

‘‘พวกเราไปด่านสุดท้ายกันเถอะ’’

‘‘ใช่อีกแค่ด่านเดียวเอง สบายมาก’’พลอยพูด

ทั้งสองคนเข้าไปอ่านกฎของด่านสุดท้าย แค่ทั้งสองก็ตกตะลึงเพราะมันเป็นภาษาที่ทั้งสองคนไม่สามารถอ่านได้

พอเมย์รู้แบบนั้นเธอก็ได้วิเคราะห์ด่านที่อยู่ตรงหน้า เธอบอกกับพลอยว่า

‘‘ด่านนี้น่าจะให้เป็นการเรียงลำดับมากกว่านะ’’

‘‘ก็มันมีสิงโต นก หนอน มนุษย์’’

‘‘ของง่ายๆแบบนี้ใครๆก็ทำได้’’พลอยพูด

ทั้งสองคนได้ไปเรียงลำดับสัตว์ป่า โดยลำดับแรกก็คือ หนอน ลำดับต่อไปคือ นก ลำดับต่อไปคือ สิงโต และลำดับสุดท้ายคือ มนุษย์

พอทั้งสองคนเรียงเสร็จก็ได้มีลูกธนูออกมาพุ่งไปหาเมย์แต่พลอยผลักเมย์ออกไปแล้วรับลูกธนูที่พุ่งออกมาแทนเมย์ พลอยไปนอนลงไปเพราะธนูปักที่หัวของเธอ

‘‘พลอยอย่าตายนะ ไหนบอกจะเป็นเพื่อนกัน’’เมย์พูดไปพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา

‘‘พลอยตื่นสิ ตื่น!!’’

‘‘เธอยังไม่ได้บอกลาฉันเลยนะ’’

‘‘ไหนบอกจะไม่ทิ้งกัน’’

เมย์ตะโกนสุดเสียงแต่ไม่มีทีท่าที่พลอยจะตื่นออกมาเลย ฉันเข้าไปสวมกอดร่างที่ไร้วิญญาณของพลอย ด้วยน้ำตาที่ไหลของมา ร่างของเธอเต็มไปด้วยคราบเลือดของพลอยที่ไหลออกมาไม่หยุด

เธอหอบร่างของพลอยแล้วเดินไปหยิบลูกแก้วพร้อมพูดว่า

‘‘เราจะกลับบ้านด้วยกันนะ’’

เมย์ถูกวาร์ปไปหาฟาโรห์ เธอยื่นลูกแก้วให้กับฟาโรห์ ฟาโรห์ยิ้มด้วยความพอใจ

‘‘ชะ ช่วยเพื่อนหนูได้ไหมคะ?’’

‘‘พวกเธอทำงานให้ข้าได้ดีมาก’’

‘‘แต่ข้าไม่ได้บอกว่าจะไว้ชีวิตพวกเธอสักหน่

อย’’

ฟาโรห์หยิบเคียวที่อยู่ในมือ ตัดหัวของเมย์ออกเมย์ได้สิ้นใจตายในที่สุด

END

‘‘ฉันว่าเจ้านั่นดูอันตรายมาก’’พลอยพูด

‘‘ก็ว่างั้นแหละ พวกเราไม่ช่วยจะดีกว่า’’

‘‘จริงด้วยเธอเห็นเคียวนั่นไหม’’

เมย์ชี้ไปยังเคียวที่เป็นสีทองและมีอัญมณีติดไปบนเคียวหลายเม็ด

‘‘ถ้าเอาเคียวนั่นไปขายได้เงินหลายบาทเลยนะ’’

‘‘งั้นก็ได้พวกเราเอาเคียวนั่นไปกันเถอะ’’พลอยพูด

เมยเดินตรงไปหยิบเคียวนั้นออกมา

‘‘นี่พวกเธอช่วยข้าหน่อยสิ’’

‘‘ข้ารับรองเลยว่าข้าจะช่วยพวกเธอแน่นอน’’

‘‘ข้าไม่ผิดสัญญาอยู่แล้ว ข้าเป็นกษัตริย์นะ’’

‘‘ได้โปรด ช่วยข้าด้วยขอร้องล่ะ’’

‘‘ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่ ได้โปรด’’

‘‘ข้าจะนำทางพวกเจ้าไปสู่ทางออกได้อย่างแน่นอน’’

‘‘ให้โอกาสข้าได้ลองพิสูจน์ตัวเองเถอะนะ’’

‘‘ถ้าไม่มีข้า พวกเธอก็ออกไปไม่ได้’’

พอเมย์กับพลอยได้ยินคำขอร้องนั้น ก็ได้ครุ่นคิดไปพักหนึ่ง ว่าจะช่วยเขาดีไหมหรือไม่ช่วยดี เพราะถ้าช่วยอาจจะเกิดเรื่องอันตรายขึ้นได้ แต่ถ้าไม่ช่วยจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ พวกเธอคิดเสร็จก็ได้พูดความกันว่า

‘‘พวกเราจะไม่มีทางช่วยเด็ดขาด!!’’

‘‘เพราะถ้าช่วยนายอาจจะหักหลังพวกเราก็ได้’’เมย์พูด

‘‘อีกอย่างพวกเราก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงไม่ได้มีเรี่ยวแรงอะไร’’

‘‘ถ้าเกิดนายคิดสู้ขึ้นมาพวกเราก็แย่สิ’’

‘‘ข้าไม่หักหลังพวกเธออยู่แล้ว’’

‘‘ข้าน่ะเป็นกษัตริย์นะ ข้าจะหักหลังทำไม?’’

‘‘เมย์พวกเราไปกันเถอะ อยู่ต่อก็มีแต่เสียเวลา’’

เมย์กับพลอยเดินออกไปจากฟาโรห์ พวกเธอเดินตรงไปยังพีระมิด แล้วได้พบกับบรรไดพวกเธอเดินขึ้นบรรไดไป แล้วก็ได้พบกับ กับดักมากมาย แต่ที่ไกลๆมีลูกแก้วสีเหลืองที่เงาและส่องแสงอยู่

‘‘พลอย ฉันว่าลูกแก้วนี้จะพาพวกเราออกไปได้แน่’’

‘‘งั้นพวกเราไปเอาลูกแก้วกันเลยดีไหม’’

‘‘ไปสิเมย์ ต้องเอาลูกแก้วนั้นให้ได้’’

‘‘แต่เอ๊ะ มันมีข้อความอะไรเขียนไว้’’

ด่านแรกที่ทั้งสองคนเจอคือ,,ห้ามเหยียบกับดัก,,โดยการเล่นนั้นก็คือจะมีจุดๆหนึ่งถูกฝังกับระเบิดไว้ ถ้าไปเหยียบกับดักระเบิดก็จะทำงานทันที

ทั้งสองคนพอได้อ่านกฎการเล่นที่อยูฝาผนังแล้วก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมา เพราะถ้าพลาดก็คือตาย พวกเธอยังไม่อยากตายตอนนี้

‘‘พลอยนี่พวกเราควรไปจริงๆหรอ’’

‘‘ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ไปพวกเราก็จะตายกันที่นี่’’

‘‘แต่ถ้าเราพลาดก็คือตายเลยนะ’’

‘‘มันจะดีจริงหรอหลอย......’’

ขณะที่เมย์กำลังพูดอยู่ พลอยก็ได้เดินไปยังด่านกับดักระเบิด เธอค่อยๆเดินอย่างระมัดระมังเหงื่อของเธอไหลออกมาอย่างมากเพราะถ้าพลาดก็คือตาย เธอค่อยๆไปไม่รีบจนมาถึงเส้นชัยของด่านแรก

‘‘เมย์เร็วๆเข้าสิ เดี๋ยวฉันจะบอกทาง’’

‘‘เธอต้องเดินตามที่ฉันบอกนะ’’

‘‘ก็ได้ฉันจะลองเชื่อใจเธอก็ได้’’เมย์ตะโกนออกมา

เมย์ค่อยๆเดินไปตามที่พลอยบอก ซ้าย ขวา หน้า เธอเดินจนมาถึงเส้นชัยของด่านแรก

‘‘เอาล่ะเมย์มาต่อด่านที่สองกันเถอะ’’

ด่านที่สองคือ,,การทรงตัว,, จะมีเชือกอันหนึ่งที่ผูกติดกับฝั่งตรงข้าม แล้วข้างล่างนั้นก็คือหนามจำนวนนับไม่ท่วมที่พร้อมจะแทงคนที่ตกลงไปเสมอ

‘‘พลอยเดี๋ยวฉันจะไปคนแรกเอง’’

เมย์เดินออกไป เธอเก่งเรื่องทรงตัวอย่างมากทำให้ด่านนี้เป็นอะไรที่สบายสำหรับเธออย่างมากเธอค่อยๆเดินไปจนมาถึงเส้นชัยของด่านที่สอง

‘‘พลอยตาเธอแล้วล่ะ’’

พลอยเธอนั้นไม่ได้เก่งเรื่องทรงตัวแม้แต่นิด เธอไปอย่างยากลำบาก แต่เธอมีความใจเย็นเธอเลยค่อยๆไปแต่ขณะที่กำลังถึงเส้นชัยนั้น เธอก็ได้พลัดตกจากเชือกไป แต่เมย์ได้ใช้มือของเธอคว้าตัวพลอยไว้ เพื่อไม่ให้เธอตกลงไป

‘‘ฉันไม่ให้เธอตกหรอกพลอย’’

‘‘เมย์ปล่อยฉันไปเถอะ ดีกว่าเราตายทั้งสองคนนะ’’

‘‘ไม่ฉันจะไม่ปล่อยเธอเด็ดขาด!!’’

‘‘เราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันไม่มีทางเสียเธอไป’’

เมย์ใช้แรงทั้งหมดของเธอค่อยๆดึงพลอยขึ้นมา พอดึงขึ้นได้ระดับหนึ่งพลอยก็ใช้มือของเธอเกาะไว้แล้วพลอยก็ค่อยๆดันตัวของเธอขึ้นไป

‘‘ขอบคุณนะเมย์ ที่ไม่ทิ้งกัน’’

‘‘เป็นเพื่อนกันทั้งทีจะทิ้งกันได้ยังไงก่อน’’

‘‘พวกเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป’’พลอยพูด

ทั้งสองคนได้เกี่ยวก้อยสัญญากัน ว่าจะไม่ทิ้งกันถ้าฝ่ายใดลำบากก็จะไปช่วยทันที

‘‘พวกเราเหลืออีกแค่ 2ด่านเองทนๆไปหน่อยก็ได้แล้วล่ะ’’เมย์พูดขึ้นมา

‘‘ด่านนี้จะเป็นไรนะ ของ่ายๆหน่อยล่ะกัน’’

ด่านที่สามคือ,,ความเร็ว,,เมื่อสัมผัสพื้น พื้นจะค่อยๆแตกลงไปดังนั้นถ้าไม่อยากตายก็ต้องวิ่งอย่างรวดเร็วและสม่ำเสมอเพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไป

‘‘ด่านนี้พวกเราผ่านได้สบายเลย’’พลอยพูด

‘‘คงไม่รู้แล้วสินะ ว่าพวกเราเป็นนักวิ่งของโรงเรียน’’

‘‘ได้รับเหรียญทองด้วย’’เมย์พูด

‘‘เราจะเอาเส้นประมาณนี้นะ’’

ทั้งสองคนเตรียมตัววิ่งในเส้นที่ทั้งสองคนกำหนดไว้ ปลายเท้าหลังอยู่แนวเดียวกันกับส้นเท้าหน้า ปลายเท้าหน้าห่างจากเส้นเล็กน้อย ปลายเท้าหลังห่างจากเส้นเล็กน้อย

ทั้งสองคนได้วิ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว พื้นที่สองคนนั้นเหยียบก็ค่อยๆแตกลงไป ทั้งสองคนวิ่งด้วยความเร็วที่คงจนมาถึงเส้นชัยของด่านที่สาม

‘‘แฮก แฮกหัวใจแทบระเบิด’’เมย์พูด

‘‘นึกว่าจะสบายที่ไหนได้ยากกว่าที่คิดช่ะอีก’’พลอยพูด

‘‘ในที่สุดก็มาถึงด่านสุดท้ายแล้วล่ะ’’เมย์พูด

‘‘แต่เอ๊ะภาษาอะไรเนี่ย อ่านไม่ออกเลย’’

‘‘ใช่ด้วยเมย์มันอ่านไม่ออกเลย’’

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังสับสนอยู่นั้นเคียวที่เมย์พกมาด้วยก็ได้ส่องแสงขึ้นมา แล้วตัวอักษรที่อยู่บนผนังนั้นก็ได้ถูกเคียวนั้นกลืนกินไป เมย์กับพลอยตกใจอย่างมาก พอเวลาผ่านไปได้สักครู่ เคียวก็ได้คลายอักษรที่กลืนไปออกมา เป็นภาษาที่สามารถอ่านได้

กฎของด่านสุดท้าย,,ไม่ต้องทำไร,,

‘‘มันจะง่ายไปไหมนะ’’พลอยพูด

‘‘แต่เอาเถอะพลอย แค่เดินไปหยิบลูกแก้วมาก็จบ’’

ทั้งสองคนเดินไปหยิบลูกแก้วมา แต่ไม่เกิดอะไรขึ้นมาเลย

‘‘มันเป็นเพราะอะไรนะ’’พลอยพูด

‘‘จริงด้วยหรือว่ามันจะต้องเอาไปกระทบกับเคียว’’เมย์พูด

เมย์หยิบเคียวที่พกมาด้วยมากระทบกับลูกแก้ว ทำให้ลูกแก้วเกิดปฏิกิริยาขึ้นมา ลูกแก้วส่องแสงสว่างเจิดจ้าไปทั่วบริเวณ

‘‘แสงสว่างมันจ้าขนาดนี้ โอ้ยปวดตา’’เมย์พูด

‘‘ใช่เอาไปติดในถ้ำเหมืองเหลือๆเลย’’พลอยพูด

‘‘นี่เรากลับมาที่เดิมแล้วใช่ไหม’’เมย์พูด

ทั้งสองคนมองไปรอบๆ ซึ่งก็คือสถานที่เดิมก่อนที่พวกเธอจะถูกวาร์ป ดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปไม่นาน

ลูกในกำไรข้อมือของทั้งสองคนได้แตกออกไป1อันจากทั้งหมด18อัน

END