สวัสดีผมชื่อ นริน ผมเป็นเด็กกรุงเทพที่เพิ่งย้ายมาเรียนต่างจังหวัด ตัวผมอายุ 16 ปี ผมย้ายมาตอน ม.4 พอดี หลาย ๆ อย่างมันใหม่สำหรับผมมากทั้งเรื่องภาษาถิ่น วัฒนธรรม หรือโรงเรียน วันแรกที่ผมไปที่นั้น . . .
" เอ็งมาใหม่ใช่ไหม !? " เด็กชายที่ดูท่าทางนักเลง ถามผมด้วยน้ำเสียงเหมือนโมโหใครมา
ผมเลยตอบไปว่า
" ครับ ผมมาจากกรุงเทพ "
" ข้าชื่อมิ่ง เอ็งชื่ออะไร ? " เด็กชายคนนั้นถามต่อ . .
" ผมชื่อนรินครับ " ผมตอบกลับ
" ตามข้ามาสิ นริน " มิ่งเอ่ยขึ้น
ผมไม่พูดอะไรแล้้วเดินตามมิ่งไปเงียบ ๆ
เพราะตัวผมเองก็ไม่ได้อยากมีปัญหากับใครอยู่แล้ว .
" ชั้นจะเป็นห้องเรียน ม. 4 นะ ว่าแต่นรินเอ็งอยู่ห้องไหน ? " มิ่งพูดถาม
" อืม ห้อง 1 ครับ " นรินเอ่ยตอบ
" คนที่นี่ไม่มีใครอยากอยู่ห้องหนึ่งหรอกนะเว้ย ! " มิ่งพูดขึ้น
ผมคิดในใจว่า เฮือกก ฉิบหายแล้วแน่เลย
มันเป็นห้องแบบไหนกันนะ หนูท่อเยอะหรอ ? สกปรกหรอ แต่มิ่งพูดหยุดความเพ้อฝันของผมไว้
" เด็กกรุงอย่างนายเชื่อเรื่องผีไหม ? "
......................
" 50 50 ละมั้งครับ "
" อืมเค วันนี้ไม่มีเรียนนริน เอ็งจำผิดวัน " มิ่งเอ่ยขึ้น
" เอ๊ะ ! แล้วนายมาทำอะไรหรอ !? "
" จริง ๆ แล้วข้าเป็นหลานผู้อำนวยการน่ะ มาหาท่านแล้วก็แวะมาช่วยงานโรงเรียน " มิ่งตอบ
" เฮ้อ ! ผมตกใจหมดเลยนะรู้ไหม ! " นรินเอ่ยตอบ
...----------------...
มิ่งเดินพาผมไปส่งที่หน้าบ้านแล้วผมก็เอายขึ้นว่า " ขอบคุณนะครับคุณมิ่ง "
" ข้ายินดี ข้าขอเรียกเอ็งว่ารินนะ " มิ่งเอ่ยตอบ
" ค..ครับ ตามประสงค์เลยครับ " ผมเอ่ยตอบพร้อมกับโบกมือให้มิ่ง
ผมเดินเข้าไปในบ้านแล้วตะโกนเรียก
" พ่อครับ แม่ครับ รินกลับมาแล้วครับ ! "
พ่อของผมลุกขึ้นและถามผมว่า
" นริน ไปโรงเรียนวันแรกเป็นไงบ้างลูก "
" ไปผิดวันครับ " ผมเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ
......................
" วันนี้แม่เขาไม่อยู่นะ " พ่อเอ่ยบอก
ผมไม่พูดอะไรแล้วพ่อก็พูดต่อว่า
" ย้ายไปหอแล้วใช่ไหม " พ่อเอ่ยถาม
" ครับ ฝากลาคุณแม่ด้วยนะครับผมไปก่อนนะ " ผมเอ่ยขึ้นแล้วเดินออกไป
.
.
...****************...
" อ่าา ในที่สุดก็ได้พัก " ผมพูดขึ้น
" นรินเบาหน่อยสิ คิมจะอัดเพลงออดิชั่น "
รูมเมจผมเอ่ยขึ้น ใช่ครับเขาชื่อคิม เขาอยากเป็นไอดอลมากก เขามีเสียงร้องที่ไพเราะและเต้นเก่งมาก ดูอนาคตไกลมากเลยนะ !
" มึงแหละคิม เงียบเลยเว้ย กูใช้สมาธิ "
ส่วนคนนั้นรูมเมจผมอีกคนชื่อ แสงเหนือ
มันก็เป็นเด็กเรียนธรรมดานะแต่ที่ไม่ธรรมดาแม่งคือแฮ็กเกอร์ที่ตำรวจตามตัวอยู่ ถ้าผมบอกความลับมันผมได้เป็นเศรษฐีแน่
หยอกเล่นนะครับอิอิ แต่หลัก ๆ ไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้นหรอก เรื่องที่ผมจะเล่าคือ เรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนของผมเองครับไม่ได้จะอวดเพื่อน จริง ๆ นะ
" สนไปล่าท้าผีเปล่าไอ้เด็กใหม่ "แสงเหนือ เอ่ยถาม
" กูไม่ไปนะเว้ย เผื่อแฟนคลับขุดอดีตกู"
คิมเอ่ยขึ้น
" จะดีหรอครับ ถ้าครูจับได้จะไม่ซวยกันหมดหรอ " ผมเอ่ยด้วยความลังเล
" ชีวิตต้องใช้ให้คุ้มสิครับคุณริน คุณคิม "
แสงเหนือ เอ่ยแนะนำ
......................
ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
" ว่าไงไอ้มิ่ง " คิมเอ่ยขึ้น
ผมมองหน้าแสงเหนือและกระซิบว่า
" มิ่งอยู่ห้องพวกเราหรอ "
แต่มิ่งเอ่ยขัด " กูช่วยขนมมาฝากพวกมึงด้วยกินป่ะ กรอบ ๆ เลยเว้ย "
" กูไม่กินเดี๋ยวอ้วน " คิมเอ่ย
" แต่ขนมนี้ไม่อ้วนนะมึง " มิ่งเอ่ย
ผมมองไปที่ขนมและพบว่ามันคือ
..." อาหารหมา "...
อาหารหมานี้จะนิยมซื้อให้เพื่อนกันทุกภาคเลยใช่ไหม !? ผมเองก็เคยกินมันบ่อย ๆ เหมือนกันนะซึ่งรสชาติมันจะจืด ๆ อยู่นะผมเคยแย่งวินกิน อ๋อวินไม่ใช่หมานะเพื่อนเก่าผมเองที่ผมไปเป็นเบ๊ให้เขา 😭 พอ ๆ ไร้สาระ ตอน 1 มีแค่นี้ครับ
เช้าวันไปเรียนแล้วสินะแต่ผมรู้สีกง่วงมากเลยเพราะอะไรน่ะหรอ ? เมื่อคืนเขาจัดปาร์ตี้ต้อนรับผมกันน่ะ แต่ไม่ใช่เวลามาอวดน่า ตอนนี้ปมเรียนเสร็จแล้วแถมตอนนี้เวลา
6 โมงเย็นแล้วด้วย วันนี้เป็นเวรผมทำความสะอาดโรงเรียนด้วยความที่มันเป็นโรงเรียนเล็ก ๆ เลยมีบุคคลากรไม่เพียงพอเลยต้องมาใช้งานนักเรียนด้วย แค่เรียนก็หนักสำหรับผมแล้วล่ะนะ และผมก็ไม่อยากอยู่ดึกหรอกนะ แต่ทำไงได้ !
ในเมื่อวานยังไม่เสร็จนี่นา !
ใช่ครับ แต่ดีที่มีเพื่อนผมอยู่ด้วย วันนี้เองก็เป็นเวรของคิมเหมือนกันแต่มันดันไม่ทำำรเลยนอกจากเต้นและร้องเพลง ช่วยได้มาก !
ผมทำความสะอาดไปเรื่อย ๆ จะว่าไปโรงเรียนนี้ก็กว้างเหมือนกันนะเนี่ย
ผมกระบายน้ำสุด ๆ ผมเลยขวนไอ้คิมไปด้วยเพราะที่กดน้ำอยู่บริเวณหลังโรงเรียนที่มันค่อนข้างวังเวง
" คิมดื่มน้ำกันป่ะ เต้นเหนื่อยไหม " ผมเอ่ยถาม
" ไม่อะ วังเวงไว้ค่อยกลับไปแดกที่หอ " คิมเอ่ยตอบพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ
ผมใช้มือปาดเหงื่อตัวเองแล้วเดินไปนั่งพัก
แล้วก็มีมือหนึ่งยื่นเอาน้ำมาให้
ผมเอ่ย " ขอบใจนะ เอ่อ ... "
" แหม่ ๆ จำกันไม่ได้เสียแล้วที่รัก " บุคคลปริศนาเอ่ยและยิ้ม
. . .
ผมเงยหน้ามองและพบกับ ...
" ตกใจอะไร ตกใจความหล่อของฉันงั้น
เหรอ ? " แสงเหนือในชุดกีฬาพูดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ
ผมสีดำ ผิวสีขาว รอยยิ้มสะกดให้หลงใหล
หุ่นที่แสนจะเพอร์เฟค ผมที่ถูกเสยขึ้น มันมะกดผมให้มองไปที่แสงเหนือ คำพูดที่ดูแปลก ๆ แต่ทำให้ตกหลุมรัก สุดยอดไปเลยแฮะ.
" อ่า นายก็หล่อดีนะ " ผมเอ่ยไปแบบไม่รู้ตัว
" ฮะ ๆ แน่นอนล่ะ " แสงเหนือเอ่ยพร้อมกับก้มลงมามองผม
" นายสูงจัง สูงเท่าไหร่หรอ " ผมเอ่ยถาม
" หืม ... สัก 189 เซน " แสงเหนือ เอ่ยตอบ
" ห๊าา นายจะสูงเกินไปแล้วนะ !? ผมยังสูงแค่ 181 เอง ! " ผมเอ่ยพร้อมกับความประหลาดใจ
แสงเหนือไม่พูดอะไรต่อและอุ้มผมไปทิ้งไว้หลังโรงเรียน โหดร้ายที่สุด !!!!!!!!!!!!!!!
" ฮ..ฮึก ท..ทำไมมันทำอย่างนี้เนี่ย ฮือ "ผมเอ่ยบ่นกับตัวเอง
" มาสิ " เสียงดังมาจากที่ห้องเก็บของ
...----------------...
เสียงนั้นมันอะไรกันนะ ความสงสัยยังอยู่ในใจของผม ...
รับชมต่อในตอนต่อไป
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
