ปีคศ 3070

เป็นยุคที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีไฮเทคมากมาย เป็นยุคที่หุ่นยนต์กับคนใช้ชีวิตร่วมกันได้ 

บริษัท พัฒนาหุ่นยนต์

ในห้องที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตานั่งล้อมรอบอยู่บนโต๊ะกลมยาว ได้มีหญิงสาวร่างเล็กผมสีดำยาวดวงตากลมโตใบหน้าเรียวเล็ก กำลังนำเสนอผลงานต่อผู้บริหารในบริษัทอยู่

"ทั้งหมดมีเท่านี้ค่ะ" หญิงสาวเอ่ยหลังจากที่นำเสนอผลงานของตนจบ

"ฉันคิดว่ามันเปลืองงบมากเกินไปนะ ไม่ผ่าน" หุ้นส่วนคนนึงตอบ

"ใช่ ถึงมันจะดูน่าสนใจ แต่มันก็ดูจ้าไม่ค่อยมีอะไรมาก เทียบกับงบประมาณที่เสนอมาแล้วมันค่อนข้างที่จะไม่คุ้มค่า" หุ้นส่วน 2

"ค่ะ" หญิงสาวตอบด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยหลังจากที่นำเสนอผลงานไม่สำเร็จ

.

.

บ้านหลังหนึ่ง

"เป็นไงบ้างคะ" หุ่นยนต์สาวเอ่ยถามหญิงสาวเบาๆด้วยสีหน้าเป็นห่วง

"ฉันไม่ผ่านง่ะ ผลงานของฉันมันขยะขนาดนั้นเลยหรอ" หญิงสาวเอยงอแงกับหุ่นยนต์คนรักของตน

"โธ่ คุณนักประดิษฐ์ทำดีที่สุดแล้วค่ะ" หญิงสาวหุ่นยนต์นำมือมาลูบหัวหญิงสาว รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้น

"ฮือออ คงมีแต่เธอแล้วนะที่รักฉัน" หญิงสาวลุกขึ้นไปจุ๊บปากสาวหุ่นยนต์เบาๆ

"ค่ะ"

"วันนี้กินอะไรดีคะ" สาวหุ่นยนต์เอ่ยอย่างใส่ใจ

"แกงกะหรี่แล้วกัน เห็นว่าเป็นเมนูที่มีมากกว่าพันปีแล้ว ทำได้หรือเปล่า" หญิงสาว

"ได้ค่ะ" สาวหุ่นยนต์พยักหน้าตอบหญิงสาวก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องครัว

.

​​​​​​.

.

"ว้าววว หอมจังเลย ขอบคุณนะ" หญิงสาวตบมือให้กับอาหารที่สาวหุ่นยนต์ทำให้ กลิ่นมันหอมเย้ายวนซวนลิ้มลองจนหญิงสาวต้องน้ำลายไหลออกมา

"ค่ะ" สาวหุ่นยนต์ยิ้มด้วยความเอ็นจูกับท่าทางของหญิงสาว

"อร่อยไหมคะคุณนักประดิษฐ์" สาวหุ่นยนต์เอ่ยอย่างอยากรู้อยากเห็น

"งือออ อร่อยที่สุดเลย เธอต้องทำอาหารให้ฉันกินทุกวันนะ" หญิงสาวตักแกงกะหรี่เข้าปากด้วยใบหน้าที่เอร็ดอร่อย

"ค่ะ ทานเสร็จแล้วอย่าลืมไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันด้วยนะคะฉันเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว" 

"อื้อ~" หญิงสาวพยักหน้าตอบสาวหุ่นยนต์ไปในขณะที่มือก็ตักข้าวกินไม่หยุด

.

.

.

เช้าวันต่อมา

"ไปดีมาดีนะคะ คุณนักประดิษฐ์" สาวหุ่นยนต์มาส่งหญิงสาวไปทำงานที่หน้าประตู

"อื้อ แล้วจะรีบกลับมานะ" หญิงสาวเอยด้วยรอยยิ้มโบกมือก่อนจะออกจากบ้านไป

สวัสดีค่ะ ฉันเป็นหุ่นยนต์สาวถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้รักของคุณนักประดิษฐ์ค่ะ หลังจากที่ลืมตาตื่นขึ้นมาครั้งแรกฉันก็เห็นใบหน้าคุณนักประดิษฐ์เป็นคนแรกค่ะ 

ย้อนกลับไปที่ตอนลืมตาตื่น

"ฮัลโหล ได้ยินฉันไหม"

-ติ้ง ระบบเริ่มทำงาน-

'อืออ เสียงใคร' ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น เขียนคิ้วไปหน้าของหญิงสาวผมดำดวงตากลมโตใบหน้าเรียวเล็ก กำลังเรียกฉันอยู่

"สวัสดี"

เธอเอ่ยทักทายฉัน

"สวัสดีค่ะ"

"ว้าววว ทำงานด้วย สำเร็จแล้วสินะ"

หญิงสาวกระโดดโลดเต้นดีใจสักพัก ก่อนที่เธอจะสงบเสงี่ยมลงแล้วหันมาพูดกับฉัน

"ต่อไปนี้เธอคือคนรักของฉันนะ"

-ติ้ง ระบบป้อนคำสั่ง-

เธอนำมือมาจับที่แก้มฉัน ก่อนจะพูดออกมาราวกับคำสั่ง

"ค่ะ คุณนักประดิษฐ์" หลังจากนั้นฉันก็ได้มาอาศัยอยู่กับเธอและทำหน้าที่ต่างๆในบ้านมากมาย พร้อมกับคุณนักประดิษฐ์ที่ชอบมาออดอ้อนและขอกำลังใจจากฉันทุกวัน เราใช้ชีวิตมาด้วยกันเหมือนสามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันเลยล่ะ 

กลับมาที่ปัจจุบัน

เมื่อคิดถึงอดีตทำเอาฉันอดยิ้มไม่ได้เลย คุณนักประดิษฐ์ตอนแรกน่ะขี้อาย และเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ จนทำให้ฉันต้องคอยให้กำลังใจคุณนักประดิษฐ์เสมอเลย

ฉันกับคุณนักประดิษฐ์ใช้ชีวิตประจำวันแบบนี้ด้วยกันมาเรื่อยๆจนอยู่มาวันหนึ่งคุณนักประดิษฐ์ก็เริ่มกลับบ้านดึกขึ้น 

"คนนักประดิษฐ์หักโหมมากเกินไปแล้วนะคะ" ฉันเอ่ยกับคุณนักประดิษฐ์ด้วยความเป็นห่วง

"ฉันขอโทษนะ ช่วงนี้ฉันทำการวิจัยมากเกินไปหน่อย" คุณนักประดิษฐ์นำมือขึ้นมาเกาหัวก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆมาที่ฉัน

"เห้อ ต้องให้ฉันดูแลคุณตลอดเลยนะ" ฉันส่ายหัวด้วยความเหนื่อยน้อยใจ แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูคุณนักประดิษฐ์ฉันนำมือเป็นลูบหัวเธอเบาๆ ก่อนที่เธอจะยิ้มกว้างมาให้ฉัน

"ทำไมคุณถึงทำงานหนักขนาดนี้ล่ะคะ ถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง" ฉันหน้ามุ้ยท้าวแขนดุคุณนักประดิษฐ์ด้วยความเป็นห่วง

"แฮะๆ ขอโทษนะหลายวันมานี้ฉันกำลังวิจัยมุ่งหน้าพัฒนาเชิฟเวอร์ของเธอน่ะ" คุณนักประดิษฐ์ยิ้มแห้งๆตอบฉันมา ทำเอาฉันต้องถอนหายใจหลังจากที่ได้ยินคำตอบของเธอ

"ทำไมต้องพยายามเพื่อฉันขนาดนี้ด้วยหรอคะ" ฉันเอ่ยกับคุณนักประดิษฐ์อย่างไม่เข้าใจ

"ก็เธอคือคนรักของฉันนี่นา ฉันอยากจะอยู่กับเธอตลอดไปนะ" คุณนักประดิษฐ์พูดด้วยสีหน้าหนักแน่น ทำเอาฉันน้ำตาไหลเลยล่ะ

"เอ้ะๆๆ ร้องไห้ทำไม" คุณนักประดิษฐ์มีท่าทีลนลาน เอยถามฉันด้วยความเป็นห่วง

"ขอบคุณนะคะคุณนักประดิษฐ์" ฉันยิ้มทั้งน้ำตา

"เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง เธอคือคนรักของฉันนะ"

"ค่ะ ฉันรักคุณนะคะคุณนักประดิษฐ์"

"อื้อ ฉันก็รักเธอ"

ใบหน้าของคุณนักประดิษฐ์เข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆก่อนที่ริมฝีปากของเราทั้งสองจะประกบกัน

.

.

.

2 ปีผ่านไป

ฉันกับคุณนักประดิษฐ์ใช้ชีวิตมาด้วยกันเรื่อยๆอยู่มาวันหนึ่ง คุณนักประดิษฐ์ได้พาหุ่นยนต์สาวคนหนึ่งมาที่นี่พร้อมกับแนะนำตัวให้ฉันรู้จัก

"นี้คุโระนะ ต่อไปนี้เธอจะมาอาศัยอยู่ที่นี่"

"ค่ะ" ฉันเอ่ยตอบรับไปอย่างไม่คิดอะไร

หลังจากที่เธอมาอยู่ที่นี่คุณนักประดิษฐ์ก็เริ่มสนใจฉันน้อยลง คุณนักประดิษฐ์มัวแต่พูดคุยกับคุโระ

'รู้สึกเจ็บแปลกๆแฮะ' อยู่ๆฉันก็รู้สึกเจ็บแปล๊บๆที่อก

.

.

"คุณนักประดิษฐ์คะ อยากทานอะไรคะ" ฉันเอ่ยถามคุณนักประดิษฐ์

"อะไรก็ได้" เธอตอบอย่างขอไปทีก่อนที่จะหันไปคุยกับคุโระต่อ

.

.

"คุณนักประดิษฐ์คะ เสื้ออยู่ไหนคะ"

"เธอไปหาเอาเลยเดี๋ยวก็เจอ ฉันขอไปพัฒนาระบบเชิฟของคุโระก่อนนะ"

.

.

นานวันเข้าคุณนักประดิษฐ์ก็ยิ่งเหมือนเฉยต่อฉัน เธอแทบจะไม่พูดคุยกับฉันเลย

-แบตคงเหลือ 89%-

ยิ่งนานวันสภาพฉันยิ่งเสื่อมจากการไม่ได้รับการดูแลอย่างยาวนาน แบตเตอรี่หมดลงอะไหล่ของฉันเริ่มขึ้นสนิม

-แบตคงเหลือ 50%-

ฉันทำหน้าที่ดูแลคุณนักประดิษฐ์ต่อไปเรื่อยๆ แต่จากกันไม่ได้รับการดูแลประสิทธิภาพการทำงานของฉันเริ่มลดลง 

.

.

"คุณนักประดิษฐ์คะอะไหล่ของฉันเริ่มขึ้นสนิมแล้ว" ฉันขอให้คุณนักประดิษฐ์เปลี่ยนอะไหล่ให้ฉันใหม่

"พรุ่งนี้เดี๋ยวฉันทำให้ ของคุโระใกล้จะเสื่อมสภาพแล้วฉันขอไปทำให้คุโระก่อน" คุณนักประดิษฐ์ตอบกลับอย่างขอไปทีเหมือนเดิม แต่เธอก็ไม่เคยทำให้ตามคำพูดเลย

.

.

-แบตคงเหลือ 19%-

ดูเหมือนฉันจะเริ่มพังแล้วสินะ ฉันถูกคุณนักประดิษฐ์เอาไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บของ เธอบอกกับฉันว่าเดี๋ยวเธอจะกลับมาแต่วันแล้ววันเล่าเธอก็ไม่เคยจะเข้ามาเลย

-แบตคงเหลือ 10%-

'อ่าา นานเท่าไหร่แล้วนะ' ฉันยังคงรอคอยวันที่คุณนักประดิษฐ์จะกลับมาหาฉันอีกครั้ง

-แบตคงเหลือ 5%-

'เมื่อไหร่คุณนักประดิษฐ์จะมานะ' ฉันเฝ้ารออย่างไร้ความหวัง

-แบตคงเหลือ 4%-

'อ่า ภาพเริ่มเบลอๆแล้วสิ' สายตาของฉันเริ่มมองไม่ชัด

-แบตคงเหลือ 3%-

-เนื่องจากประสิทธิภาพการทำงานของคุณลดลงเป็นอย่างยิ่งกรุณาชาร์จแบตด้วย-

-แบตคงเหลือ 2%-

-คำเตือน คำเตือน กรุณาชาร์จแบตด้วย-

-แบตคงเหลือ 1%-

-เนื่องจากแบตเตอรี่ลดลงจนถึงขีดสุดทางเราจะเปิดระบบประหยัดพลังงานเพื่อรักษาพลังงานให้ได้มากที่สุด-

'อ่าา อยากเจอหน้าคุณนักประดิษฐ์จังเลยนะ' ฉันคิดอย่างอะไรอาวรณ์ก่อนที่ภาพของฉันจะค่อยๆดับไป

-เนื่องจากแบตเตอรี่หมดลงแล้วทางเราจะทำการปิดใช้งานระบบทั้งหมด ขอให้โชคดีกับการหลับไหล-