"ทำไมมึงไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักอย่าง!!" คนพูดจากคนเป็นแม่...ที่ฉันทนฟังมาตลอด4ปี

เด็กผู้หญิงน่ารักๆคนนึงที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระร่าเริงสดใสเป็นที่รักของทุกคนใช้ชีวิตแบบslow lifeใช้ชีวิตแบบสนุกสนานบันเทิงหัวใจ...แต่ตอนนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว...พอเด็กผู้หญิงคนนี้เติบโตขึ้นชีวิตเธอกลับเปลี่ยนไปอย่างมหันต์...

"ปมฝังใจ"

"แค่ก แค่ก แค่ก..." เสียงลมหายใจของฉันที่ผ่านหนีบางอย่าง ด้วยความหวาดกลัว... "เห้ย!!!!" เสียงของใครบางคนกำลังวิ่งมาทางฉัน "ชะ...ชิบหายแล้ว..." ฉันหวาดกลัวจนตัวสั่น "อะ...อะไรเนี่ย!!!" ฉันโดนคนจับซะแล้ว... "ไอเด็กนี่มาให้กูต่อยสักทีดิ!!!" บุคคลคนนี้คือ "พี่ชายของฉันเอง" "ยะ...อย่าจับตัวหนูนะ!!หนูไม่เอา!!" "ตุบ ตุบ" เสียงหมัดของพี่ชายฉันได้ได้ต่อยลงบนศีรษะของฉันอย่างรุนแรง "อร๊ายยย!!พี่หนูเจ็บพอแล้ว!!" "คนแบบมึงต้องเจอแบบนี้ ตุบ ตุบ ตุบ!!!!" ฉันโดนกระทำชำราวจนกลายเป็นปมฝังใจไปซะแล้ว

ฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นสภาพฉันที่นอนให้น้ำเกลออย่างทุกข์ทรมาน สายน้ำเกลือเต็มไปหมดเพราะกับเครื่องช่วยหายใจ... "ตื่นแล้วสินะคะ" เสียงพยาบาลที่เข้ามาดูอาการของฉัน "คะ...ค่ะ" " หนูรู้มั้ยว่าหนูหลับมา6วันเต็มๆ" (หะ...ห่ะหนูหลับมา6วันเลยหรอคะ?!" ฉันตกใจอย่างหนักหลังพยาบาลบอก "ใช่ค่ะ ถ้าจะถามอะไรกดเรียกนะคะ" "คะ...ค่ะ" หลังพยาบาลเดินออกไปฉันพยายามกลั้นน้ำตาอย่างหนัก... "ทะ...ทำไมชีวิตของฉันถึง...ได้บัดซบขนาดนี้..." เสียงสะอื้นของฉันเริ่มออกมาหยดน้ำตาเล็กๆกับร้อยความรู้สึกเริ่มไหลรินออกมา... "ถ้าวันนึงกูตายมันคงจะ...ดีกว่านี้เนอะ..." ฉันบอกกับตัวเองทุกวันจนกระทั่งฉันออกจากโรงพยาบาล... "มึงน่ามันตัวซวยจริงๆไม่น่าเกิดมาเลย!!!!" คำพูดของแม่ที่พูดกับฉันหลังจากออกจากโรงพยาบาล "ฮ่า ฮ่า ฮ่า สมน้ำหน้ามันโดนต่อยขนาดนั้น" "อะ...อืม" น้ำเสียงของฉันเต็มไปด้วยความเย็นชาและไร้ความรู้สึก ฉันเเินเข้าห้องและปิดประตู...น้ำตาของฉันไหลโดยที่ไม่รู้ตัว "ฮะ...ฮื้อ ทะ...ทำไมกูถึงโดนขนาดนี้กูทรมาน...!!!" เสียงร้องไห้ของฉันเริ่มออกมา...ฉันร้องไห้จนหลับไป...พอรู้ตัวอีกทีก็เช้าซะแล้ว "แสงแดดยามเช้าชั่ง...น่าผูกเหลือเกิน" ความคิดของฉันเริ่มเปลี่ยนไป...

 ความเดิมตอนที่แล้ว* เสียงร้องไห้ของฉันเริ่มออกมา...ฉันร้องไห้จนหลับไป...พอรู้ตัวอีกทีก็เช้าซะแล้ว "แสงแดดยามเช้าชั่ง...น่าผูกเหลือเกิน" ความคิดของฉันเริ่มเปลี่ยนไป...

ฉันก้าวเดินเข้าไปในโรงเรียน....บรรยากาศในโรงเรียนเต็มไปด้วยความสดใสแต่...พอฉันเดินเข้าไปทีละก้าว ทีละก้าว... "อีเดียร์!!ทำไมมึงไม่มาโรงเรียนหลายวัน!!" ใช่แล้วฉันไม่ได้มาโรงเรียน2อาทิตย์แล้ว "อะ...เอ่อพอดีว่าฉันมีเรื่องนิดหน่อย" "มาให้กูตบสักทีดิ!!!" "ตุบ!!!" เสียงล้มของฉันกระทบลงพื้นอย่างรุนแรง "อะ...อะไรของเธอเนี่ย..." สายตาผู้คนในโรงเรียนเริ่มหันมามองฉันทีละคน ทีละคน จนฉันกลายเป็นจุดสนใจและบรรยากาศภายในโรงเรียนก็เปลี่ยนไป... "หึ สมน้ำหน้า" สุดคำพูดของเธอเธอก็เดินออกไปปล่อยให้ฉันล้มอยู่ตรงนี้อย่างน่าอับอาย ความรู้สึกของฉันเริ่มเปลี่ยนไปอีกครั้ง... "เห้ยมึงดูอีนั่นดิแม่งโครตน่าเกลียดอะ5555" เสียงผู้คนที่ดูถูกฉันด่าฉันดังลั่นโรงเรียน.... ฉันลุกขึ้นแล้วเริ่มเดินไปห้องเรียนทีละก้าว ทีละก้าว พอถึงห้องเรียนก็พบกับ.... "เธอออกไปเธอไม่ได้สิทธิ์เรียนอีกแล้ว!!" ใช่แล้วฉันโดนไล่ออกตั้งแต่นานแล้วแต่ไม่มีใครบอกเลย.... ฉันเดินออกไปจากโรงเรียน

"ทะ...ทำไมชีวิตกูมันถึงได้...รันทดแบบนี้..." น้ำตาของฉันเริ่มไหลรินทีละหยด ทีละหยด พร้อมความโกรธแค้นที่โดนกระทำจากคนที่เชื่อใจในอดีต

"นะ...นาเดียร์ทำไมเธอถึงมานั่งร้องไห้ตรงนี้หล่ะ" "มะ...ไม่มีอะไรหรอกฝุ่นแค่เข้าตาฉันเฉยๆ..." อยู่ๆก็มีคนเดินมาหาฉันจากด้านหลังซึ่งคนๆนั้นคือเพื่อนของฉันเอง เพื่อนที่ฉันสนิทที่สุดอยู่ด้วยกันมาหลายปีมาก "ฉันไม่เชื่อเธอหรอกเธอโดนไล่ออกจากโรงเรียนซะขนาดนั้นโรงเรียนนั้นเธออยู่มา9ปีเลยนะเดียร์มีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังมั้ย" "มีสิเยอะด้วย" สายตาของฉันเปลี่ยนไปรอยยิ้มที่ไม่เคยปรากฏแต่ตอนนี้กับกลายเป็นรอยยิ้มที่โรคจิตจนน่าขนลุก... "นะ...นาเดียร์เธอ..." เธอสั่นคลอนไปด้วยความกลัว... "อะไรหรอเธอเป็นอะไร" น้ำเสียงของฉันเปลี่ยนไปกลายเป็นคนเย็นชาขึ้น100% "ธะ...เธอเป็น..." I will hurt everyone who hurts my feelings..." "!!!" เธอวิ่งหายไปเพราะความกลัว... "เห้อ~ สุดท้ายก็มีแต่คนรังเกียจฉัน..." "ชังน่าโมโหจริงๆ" น้ำตาของฉันเริ่มไหลอีกครั้ง

"อร๊ายยยยยย!!" เสียงกรี๊ดร้องของแม่ที่รู้ว่าฉันโดนไล่ออก... "มะ...มึง มึงทำอะไรลงไป!!!" "ไม่รู้ค่ะ" น้ำเสียงของฉันเย็นชาขึ้น เย็นชาขึ้น "นี่มึงกล้าเย็นชากับกูหรอ!!!!" "อะ...อืม" ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องไปและล็อกประตู "กะ...กูแม่งสะ...สมควรตาย..." ฉันกลับมานั่งร้องไห้อีกครั้งหลังจากโดนด่าจากผู้เป็นแม่...

ความเดิมตอนที่แล้ว* อร๊ายยยยยย!!" เสียงกรี๊ดร้องของแม่ที่รู้ว่าฉันโดนไล่ออก... "มะ...มึง มึงทำอะไรลงไป!!!" "ไม่รู้ค่ะ" น้ำเสียงของฉันเย็นชาขึ้น เย็นชาขึ้น "นี่มึงกล้าเย็นชากับกูหรอ!!!!" "อะ...อืม" ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องไปและล็อกประตู "กะ...กูแม่งสะ...สมควรตาย..." ฉันกลับมานั่งร้องไห้อีกครั้งหลังจากโดนด่าจากผู้เป็นแม่...

ฉันตื่นมาพร้อมตาที่บวมราวกับโดนผึ้งต่อย "เห้อ~ ตาบวมจนได้" ฉันนั่งถอดหายใจอย่างเหน็บเหนื่อย "ก๊อก ก๊อก ก๊อก" "ใครคะ!!" ฉันได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้องของฉัน "ปึ้ง!! มึงออกมาเดี๋ยวนี้!!" แม่ฉันจับแขนของฉันและลากออกมาจากห้อง... "มะ...แม่แม่จะทำไรหนูอีก!!" สุดคำพูดของฉันแม่ก็พาฉันลงมาจากชั้นสอง

"เอาตัวมันไปเลยค่ะ!!แล้วยกเงินมาให้ฉันด้วย!!" "หึ คุณนี่หน้าเงินใช้ได้เลยนะเนี่ย" "มะ...แม่แม่จะพอหนูไปไหน..." ฉันถามแม่ด้วยความหวาดกลัว

"ขายมึงไงอีโง่!!มึงจะไปไหนก็ไปแล้วต่อไปนี้กูไม่มีลูกชื่อนาเดียร์!!" สุดคำพูดของแม่ฉันถึงกับไปไม่เป็นเลย "เราไปกันเถอะ ไอหนู..." "ปะ...ปล่อยนะ" "อย่าขัดขืนจะดีกว่านะครับ" "เอาตัวมันไปเร็วๆค่ะฉันไม่อยากเห็นควายร้องไห้" "ก่อนไปหนูขอพูดอะไรนิดหน่อย" "คุณจำไว้เลยนะวันนี้คุณกระทำฉันอย่างหนักราวกับฉันไม่ใช่คนราวกับฉันเป็นสิ่งของฉันไม่ใช่สิ่งของ...ที่คุณจะยกให้คนอื่นไปง่ายๆฉันโกรธฉันแค้นฉันเกลียด...ในเมื่อคุณทำแบบนี้กับฉัน...ฉันของให้คุณโดนแบบที่คุณทำกับฉัน...โดนแบบนี้หลายเท่าสักวันนึงฉันจะเอาคืนคุณให้สาสมใจฉัน..." สุดคำพูดของฉันแต่อยู่ๆภาพก็ดับไป...

1ชั่วโมงต่อมา*

ฉันลืมตาขึ้นมาหลังจากที่สลบไปนาน "อ่าว ตื่นแล้วหรอ" "อะ...อืม" น้ำเสียงของฉันต่างจากทุกวันโดยสิ้นเชิงความเย็นชาความไร้หัวใจเข้าครอบงำฉัน "อ่าา เด็กผู้หญิงคนนี้หยิ่งใช้ได้" "คะ...คุณรับขะ...ขอเสนอเขาทำไม..." เสียงของฉันเริ่มสะอื้น "อ๋อ แม่หนูหรอเขาเป็นหนี้ฉันเขาเลยยกหนูให้ฉันเขาบอกฉันว่าจะทำอะไรหนูก็ได้" "ละ...แล้วคุณจะทำอะไรหนู..." "ฉันไม่ทำอะไรหรอกแค่อยากจะให้หนูปลอดภัยเพราะเห็นว่าน่าสงสารหรอกนะ..." "อะ...อ่อค่ะ" สุดคำพูดของเขาฉันก็จะลงจากรถแต่... "แต่หนูต้องอยู่ที่นี่ก่อนไม่งั้น...เขาจะตามไล่ล่าหนู..." "ใครคะ!? ใครจะตามไลล่าหนู!!" "เดี๋ยวหนูก็รู้เอง..."

"ไร้สาระหนูไม่เชื่ออะไรแบบนี้หรอก อย่ามาหลอกหนูเลยวัตถุประสงค์ของคุณอยากให้หนูอยู่ที่นี่หนูไม่อยากอยู่!!!" "หนูจะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่แต่หนูต้องอยู่ที่นี่ก่อน!!!" "อ่าาาา ได้..." ฉันตอบแบบไม่ถามใจตัวเองเลยว่าต่อจากนี้จะเป็นไงต่อไป...

ฉันนั่งหลบอยู่มุมห้องพร้อมกับใบหน้าที่ไร้อารมถ์สุดๆ "กินข้าวสักหน่อยสิ" "ไม่ค่ะ หนูไม่หิว" "กินสักหน่อยสิเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะนะ" "ไม่ค่ะ" "แล้วแต่เลย" ฉันปฏิเสธทุกอย่างที่เขาบอก ฉันไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วในหัวใจมันว่างเปล่าสมองมันโลงไปหมดชาไปทั้งหัวใจแล้ว....ในตอนนี้ฉันกลายเป็นคนละคนจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง...ความน่ารักความสดใสในตัวของฉันหายไปหมดเลยฉันกลายเป็นคนที่เย็นชาสุดระแวงกับทุกอย่างและพร้อมจะทำร้ายคนอื่นทุกเมื่อ...