เนสก้าคือชื่อของผม ผมตื่นขึ้นมาสายตามองขึ้นไปข้างบนใบหน้านั้นหล่อเหล่าเเม้ว่าเขาจะกำลังหลับอยู่เเต่ก็ทำให้ผมใจเต้นได้เหมือนกันขนตายาวริมฝีปากสีเเดงกับโครงหน้าได้รูปนั้นยิ่งทำให้ผมใจเต้นเเรงขึ้นไปอีกเเต่ผมก็ฉุนคิดขึ้นมาได้เมื่อผมขยับร่ากายเเละก้มลงมอง บนร่างกายที่บอกบางมีรองรอยสีเเดงที่เกิดจากปากของเขาผมถูกขังไว้ในห้องของเขาเเทบจะทุกสิ่งทุกอย่างยกเว้นก็เเต่ร่างกายเเละจิตใจของผมที่ไม่ใช่ของเขาเท่านั้นเเต่ผมก็ยินยอมให้กับเขา ถึงจะเป็นอย่างงั้นผมก็ไม่คิดจะหนีอยู่เเล้วล่ะเพราะอะไรกันนะ...ก็คงต้องย้อนกลับไปตอนที่เจอเขาวันนั้นมันก็คงเป็นความตั้งใจของเขาอีกสินะ
(ย้อนความกลับไปก่อนเกิดเรื่อง)
เอะ ทำไมขวดนมวัวขวดใหญ่ที่จะเอาไว้ดื่มที่จำได้ว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนที่พึ่งซื้อ.. มาน่ะเนี่ยผมหาในตู้เย็นอยู่นานเเต่ก็ไม่เห็นเลยเเม้เเต่เงาผมถึงกับหงอยไปเลยล่ะคงต้องไปซื้อเเล้วหือออออผมร้องให้ในใจเพราะผมขาดนมวัวไปไม่ได้เลยเเม้เเต่สักวินาทีเลยก็ว่าได้ผมรำพึ่งในใจอยู่นานสองนานก็ขึ้นไปบนห้องของผม ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนผม ผมเดินไปยืนหยุดอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้าเปิดออกเผยให้เห็นเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้มันมีอยู่ไม่กี่ชุดเเต่ก็ไม่น้อยจนเกินไปผมเลือกเป็นชุดคู่กางเกงขายาวที่มีลายเป็นพระจันทร์สีขาวเเละสีน้ำเงินตัดท้ายด้วยเสื้อเเขนยาวสีขาวทับอีกชั้นผมเข้าไปอาบน้ำภายในห้องอาบน้ำผมกลับรู้สึกถึงสายตาของใครคนนั้นที่หน้าต่างห้องอาบน้ำ มันทำให้ผมรู้สึกเเปลกๆเหมือนมีอีกคนอยู่กับผมด้วย เเวบหนึ่งที่เหมือนเห็นดวงตาของใครคนนั้นเเต่พอผมหันกลับไปมองให้ชัดๆก็กลับไม่พบเสียเเล้วมันเเปลกมากจริงๆทั้งๆที่ผมก็เห็นเต็มสองตาว่ามีดวงตาของใครคนนั้น.... ผมคงคิดไปเองล่ะมั้งเนี่ยว่ามีใคร
เเอบดูอยู่ดูอยู่คงเพราะช่วงนี้นอนไม่พอสินะชั่งเถอะนะรีบอาบน้ำเเล้วเเต่งตัวไปซื้อนมวัวสุดที่รักดีกว่า(" • ")
( นายเนี้ยน่ารักทั้งกายเเละใจจริงๆ )
.............................................................
.
หลังจากผมอาบน้ำเเละเเต่ตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกไปจากห้องนอนผมก้าวเดินลงบันไดจนถึงขั้นสุดท้าย ผมยิบกุญเเจบ้านเดินออกไปหน้าประตูล็อกบ้านเรียบร้อยผมใช้การเดินเป็นการไปซื้อนมวัวเเทน เป้าหมายก็คือร้านสระดวกซื้อที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านสักเท่าไรผมเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงร้านสระดวกซื้อ
เเละเเล้วในที่สุดผมก็ได้มันมาครอบครองเเล้วฮิๆระหว่างทางกลับบ้านผมรู้สึกว่าอากาศมันหนาวเเปลกๆได้ยินเเต่เสียงดัง ตึก..ตึก..ตึก เสียงของรองเท้าที่ผมสวม ผมหันมองพื้นถนนพลางคิดอะไรไปเรื่อยๆอยู่ๆผมก็นึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่เเทบจะทุกคนที่ให้ความสนใจผมเพียงเเค่ไม่กี่วันเท่านั้นที่รู้จักผม... เขาก็จะสารภาพรักกับผมทั้งๆที่อาจไม่รู้จักคำว่ารักที่เเท้จริงเลยด้วยนะทำให้ผมปฏิเสธไปเเบบไร้เยื่อใยเเต่ทุกคนก็ไม่ยอมลดละทุกคนนั้นเอาเเต่พ่นคำพูดที่ฟังสวยหรูเท่านั้น น่ารักบางล่ะ หล่อเหล่าบางล่ะ น่าเอ็นดูบาง... อึก เสียงของใครบางคนร้องเเทรงออกมาด้วยความเจ็บปวด ผมสลัดความคิดในหัวทิ้งไปหันหน้าไปมองข้างหน้าก็พบกับร่างๆหนึ่งที่ก้มลงกุมเเขนไว้ผมคิดว่าผมไม่ควรหาเรื่องใส่ตัวดังนั้นผมคิดว่าจะผ่านเขาไปให้เร็วที่สุดเเละเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้เเต่เเล้วเสียงๆนั้นก็พูดทักขึ้นมา"คุณไม่ใจร้ายไปหน่อยหรอที่คิดจะเดินผ่านไปเเบบไม่สนใจผมเลย" น้ำเสียงของเขาฟังดูน่าฟังเเต่น้ำเสียงก็ดูเหมือนกำลังอ้อนวอนด้วยในขณะเดียวกัน ผมหันไปมองพร้อมกับเดินเข้าไปหาเขาใกล้ๆจึงพบว่าเขากำลังกุมเเขนซ้ายของตนไว้อยู่ เขาหันหน้าขึ้นมามองผมใบหน้าหล่อเหล่าดวงตาคมจมูกโด่งริมฝีปากสีเเดงผมสีดำคลับตัดกับผิวสีขาวท่าทางสง่า เสื้อสีขาวเเขนยาวกางเกงขายาวสีดำลายดอกกุหลาบตรงมุมกางเกงเขาดูเด่นมากจริงๆถ้าไม่นับที่กุมเเขนไว้ล้มลงกองอยู่กับพื้นข้างถนน ผมเดินเขาไปให้ใกล้เขาอีกเเละยืนมือออกไปตรงหน้าเขา"ได้สิผมจะช่วยก็ได้คับ"สายตาของเขามีเเววดีใจน้อยๆอยู่ข้างใน ถ้าเป็นพวกคุณไปเจอคนที่หล่อขนาดนี้ขอให้ช่วยเเล้วไม่ช่วยก็โง่สิเพราะผมน่ะเเพ้คนหล่อยังไงล่ะ เขายิ้มออกมาพร้อมกับทำหน้าดีใจขั้นสุด.....
จบตอน.
ต่อเลยฮะ(• ^ •)
เขายื่นมือมาจับมือของผมไว้สัมผัสที่นุ่มนวลจากมือของเขานั้นอุ่นมากเลยจริงๆเเทมยังนุ่มนิ่มยิ่งกว่านุ่มอีกผมยังไม่เคยจับมือใครเเล้วนุ่มเท่าเขาเลยจริงๆมันทำให้ผมยิ้มอ่อนๆออกมาเเต่ก็เเทบจะร้องออกมาว่าหล่อมากเเต่หยุดไว้ก่อนเพราะว่าเขาหันหน้าขึ้นมามองผมเเบบตรงๆ ยิ่งกว่านั้นพอเขาอยู่ใกล้ๆก็ยิ่งหล่อเข้าไปอีก(สติกลับมาก่อนนนเรื่องไม่เดินเเล้ว)เขาลุกขึ้นเเต่ลำบากนิดหน่อยผมจึงพยุงเขาให้ลุกขึ้นเเละพาดเเขนไว้ที่คอผม ผมพยุงเขาให้ลุกขึ้นยืนพาเดินไปเรือยๆทำให้ผมจำได้ว่ามีเก้าอีสาธารณะอยู่ใกล้ๆนี้เดินไปไม่นานก็ถึงจุดหมายปลายทาง ผมว่างเขาลงบนเก้าอีเบาๆอึกเสียงร้องของเขาทำให้ผมตกใจมากจริงๆ "เอ่อผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณเจ็บนะผมขอโทษจริงๆฮะ"
ผมรีบขอโทษเพราะไม่คิดว่าเขาจะเจ็บขนาดนั้น
เลยจริงๆ"ไม่เป็นไรหรอกคับเพราะถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ผมคงไม่รอดเเน่"เขาไม่ได้ต่อว่าอะไรผมเลยจริงเหรอผมจึงนั่งลงข้างเขาผมสังเกตว่าเขากุมเเขนไว้ตลอดเลย คงเจ็บที่เเขนเเน่ๆ"เอ่อคือว่าผมอยากรู้ว่าคุณมาทำอะไรที่นี่กันเเน่ผมอยากรู้นะ"เขาตอบกลับมาเเละเล่าเรื่องให้ผมฟังว่าเขาถูกตามล่าอยู่เเละได้รับบาดเเผลที่เเขนจนมาเจอกับผมพวกมันถึงกลับไป "ถ้าไม่รังเกียจจะมาพักที่บ้านของผมก่อน ก็ได้เพราะผมก็รู้สึกเหมือนมีคนเเอบตามผมตลอดเวลาเลย นะครับ..."ผมขอร้องออกไปโดยที่มันทำงานอัตโนมัติไปเองเพราะผมมักรู้สึกเหมือนมีคนสะกดรอยตามผมทุกที่ทุกเวลา
"กะ.. ก็ได้ถ้าคุณไม่รังเกียจ"ผมจึงประคองร่างกายเขาไว้เเละพาเดินไปจนถึงบ้านของผม"บ้านผมอาจจะไม่น่าอยู่สักเท่าไหร่ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ"ผมพูดเพื่องลองใจเขาดูเเต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยตกใจสักเท่าไหร่นี่สิ"อืมผมคิดว่ามันอาจจะน่าอยู่มากกว่าเพราะคุณเจ้าของบ้านเป็นคนใจดีมากเลย"ผมตกใจเเละเขินขึ้นมาเมื่อถูกเขาชมตรงๆเเบบ นี้(ครบตัวอักษร 1500 เเล้วขอตัวก่อนนาาาา)
(^ ° ^) อิ อิ อิ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
