"แง!แง!แง!"

เสียงเด็กน้อยเเรกเกิดดังขึ้นมาใจกลางห้องผ่าคลอด

 "โอ้พระเจ้า!ยินดีด้วยค่ะคุณได้ลูกสาวเพิ่มอีกคนนะคะ"

คุณพยาบาลที่อุ้มเด็กทารกเอาไว้ในอ้อมแขน ชำเลืองมองเด็กน้อยที่กำลังร่ำไห้ แล้วยิ้มสดใส

คุณแม่มองไปที่เด็กน้อยแล้วเอ่ย

"ฉันขออุ้มลูกหน่อยได้ไหมคะ" เธอถามและพยาบาลก็พยักหน้า และยื่นเด็กน้อยให้เธอ

เธอโอบอุ้มลูกไว้ที่อ้อมแขน พลางคิดในใจว่า

"เxี้ย...xิบหายแล้วไง"

ผ่านมา1สัปดาห์แล้ว ที่เด็กน้อยได้ออกมาสู่โลกกว้าง ..

เช้าอันสดใสนั้น เด็กน้อยที่ตื่นมา ก็เริ่มร้องไห้งอแงเสียงดัง แต่ก็ไม่มีใครมา จนเด็กน้อยเสียงเริ่มขาดหาย

ปัง!!!

เสียงโครมครามดังขึ้น เด็กน้อยงงว่านั้นคือเสียงอะไรเพราะเขานั้นยังลืมตาไม่ขึ้น

ได้แต่เอียงคอด้วยความสงสัย

คนเป็นแม่เดินมาด้วยหัวยุ่งๆชุดนอนที่ดูก็รู้ว่าพึ่งลุกขึ้นมาเมื่อกี้นี้

"xีเด็กเxี้ยนี่! xึงจะแxกปากหาx่อxึง"

พลางนำมือที่แสนอบอุ่นประคบแรงมาที่คอของเด็กน้อยเต็มเเรง

เด็กน้อยที่ได้รับความรักจากแม่ครั้งแรกก็ได้แต่หัวเราะสนุกสนานคิกคักเสียงดัง

"แง!แง!แง ...แค่กๆๆๆ"

"กรี้ดดดดดดดดดดด!"

เด็กน้อยกับแม่ของเธอเล่นกันสนุกมากจนเด็กน้อยกำลังขาดอากาศ แต่ดูเหมือนเพราะเสียงหัวเราะของเด็กน้อยจะดังไปหน่อย

เพื่อนบ้านที่ได้ยินเลยอยากมาฟังด้วย! เขากดกริ่ง2ครั้งก่อนจะเคาะประตู

ด้วยความน่ารักของคุณแม่ คุณแม่จึงค่อยๆวางเด็กน้อยจนเด็กน้อยถึงกับต้องกรี้ดอีกรอบ...

คุณแม่รีบไปเปิดประตูแล้วเชิญเขาเข้ามาในบ้าน

"เกิดอะไรขึ้น มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?"

"ไม่ค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อยดี"

"...."

"เว้นสะแต่คุณจะมาเล่นกับลูกฉันแล้ว...."

"ค่อยมาเล่นกับฉันไหมหล่ะคะ"

คุณแม่ยิ้มแฉ่งให้กับคุณเพื่อนบ้านใจดี

คุณเพื่อนบ้านอึ้งไปซักพัก แล้วก็ค่อยๆยิ้ม

ทุบ!ผลั้ะ!เพล้ง!!

"กรี้ดดดดด!"

"กรี้ดดดดดดดด!!"

"แง"

เสียงของเด็กน้อยที่ร้องผสานกับดนตรีลื่นหู~

พอสิ้นเพลงทุกอย่าง เด็กน้อยก็ได้ยินเสียงของคุณแม่กับคุณเพื่อนบ้านใจดีร้องเพลงกัน

โดยมีคนร้องเป็นคุณแม่และคนสร้างดนตรีคือคุณเพื่อนบ้าน

พั่บ!พั่บ!พั่บ!

ตั้บ!ตั้บ!อ่าา

"อ้ะส์ๆๆ อ่าส์~"

"โอ้ววววว ตรงนั้น!ตรงนั้นเลยค่ะ"

"นาธานๆๆ"

เด็กน้อยรับรู้ถึงความรักที่คุณแม่และเพื่อนบ้านให้โดนการมาร้องไห้ฟังในระยะ ที่ปะชิดขนานนี้..

และก็ใช่แล้ว! เพื่อนบ้านของเรา ชื่อนาธานนี่เองฝากทุกคนช่วยจนจำเอาไว้ด้วยนะคะ!

-Azrael-

อะแฮ่มๆทุกคนนนน!

เรามีอะไรจะบอกแหละ

โดนปกติแล้ววเด็กจะสามารถลืมตาแล้วมองเห็นวัตถุไกลๆได้ก็ต่อเมื่ออายุครบ5-8เดือนอาจมากหรือน้อยกว่านี้นิดหน่อย

แต่ว่านะะ เด็กน้อยคนนี้คนดีคนเดียวหน่ะพิเศษกว่าคนอื่นมากเลยนะ!

เด็กเมื่ออายุได้2เดือนเป๊ะๆ

กริ่ง!กริ่ง!

ก๊อกๆ!

เสียงแบบนั้นคือเสียงที่เด็กน้อยได้ยินประจำจนจำได้ว่าเป็นใคร นั้นก็คือคุณเพื่อนบ้านใจดี เขามาบ่อยมากบ่อยกว่าพ่อแท้ๆ ของเด็กน้อย ถึงความจริงแล้วพ่อของเด็กน้อยจะไม่เคยมาก็เถอะ

"มาแล้วค่าๆ"

แกร๊ก!

"แหม~ คุณเข้ามาได้เลยนะคะ บ้านเรายินดีต้อนรับคุณเสมอ"

จ๊วบ~จ๊วบ~

อื้มมม~

"ฮ่า~คุณนี่สุดยอดจริงๆ"

"คุณก็ด้วยที่รัก..."

เพื่อนบ้านใจดีตอบกลับ ซึ่งทำให้ได้ยินเสียงที่ดูเศร้าของเพื่อนบ้านใจดีคนนั้น

"เป็นอะไรมา? เหนื่อยมากเลยหรอคะ?"

"ใช่เลยที่รัก งั้นวันนี้..."

"ผมขอเล่นกับลูกคุณหน่อยได้ไหม"

เพื่อนบ้านแสนดีทำหน้าออดอ้อนเว้าวอนน่าส่งสาร

คุณแม่แสนน่ารักยิ้มให้ ให้สัญญาณว่าเต็มที่

คุณเพื่อนบ้านใจดีพอใจ อมแก้มฟอดใหญ่แล้วเดินไปหาเด็กน้อย

"เด็กน้อยย ว่าไงจ้ะ"

"เราก็เจอกันบ่อยครั้งเลย"

"ทำไงยังไม่ลืมตาหรือเดินได้สักทีนะ?"

"......ฉันช่วยเอาไหม?"

ไม่ทันสิ้นเสียงเพื่อนบ้านใจดีก็หยิบทิชชู่สกปรกขึ้นมาแผ่นนึง แล้วค่อยๆมอบความรักให้ฉัน

"#_-&#฿&&฿#฿_&_#฿_&-฿@฿&++!!!!!!!!!!"

เด็กน้องรู้สึกดีมากจนร้องเสียงหลงแต่ว่า ตาของเด็กน้อยได้ลืมดูตาแล้ว!

คุณแม่แสนน่ารักเดินเข้ามา

"!!!!!"

"........."

"ว้าววววว! ที่รัก"

"คุณทำให้เด็กนั่นเป็นอัจฉริยะแหละ!"

"สำหรับฉันเรื่องแค่นี้ สบาย!"

สุดท้ายเพื่อนบ้านใจดีกับคุณแม่ก็ได้ไปร้องเพลงกันเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เด็กน้อยเป็นแล้วว่าทำอะไรแต่ก็ไม่เข้าใจ ว่ามันคืออะไร!

ดวงตานั้นใช้ได้จริงๆ ถึงช่วงเเรกๆจะติดสีแดงเยอะไปหน่อยก็ตามเถอะ

เมื่อตกดึกเข้ามากๆเพื่อนบ้านใจดีก็ได้กลับไป เมื่อเขากลับไป แม่ก็ดูดเปลกไปต่างทุกที

แม่เดินเข้ามาหาพลางพึมพำอะไรบางอย่าง

แม่เอามือกุมไปที่ผมของเด็กน้อย เเล้วค่อยๆดึงเข้ามาใกล้ๆ

"กรี้ดดดดดดดดดด#฿&-##_&-"

"xึงxีเด็กปีศาจอย่างน้อยถ้าxึงสีผมสีตาเหมือนกับx่อของxึงxูคงไม่ต้องยุ่งแบบนี้หรอกxีเxี้ยเอ้ยแx่งๆเxี้ยแx่งxัส!!"

"xูจะทำยังไงดี!"

"......"

"แค่ทำให้ไม่มีหลักฐาน..."

"ก็ได้นะหนิ"

ว้าววว เด็กน้อยสงสัย? พึ่งเคยเห็นแม่ยิ้มกว้างขนานนี้มาก่อน

-Azrael-

หลายเดือนต่อมา

คนเป็นแม่ ได้นำของที่ซื้อมาให้เด็กน้อยของร้านขายของมาวางไว้ที่หน้าของเด็กน้อย

"นี่?....คืออะไยหยอคะ"

"ยินดีด้วยนะ ฉันคือของมาให้แก"

"นี่จะเป็นของชิ้นแรก ที่ฉันให้แก จำเอาไว้ด้วยนะ"

เด็กน้อยตาเป็นประกายเมื่อได้ยินเเบบนั้น

"จริงหยอคะ !"

"ตื่นเต้นมากๆเลยค่ะ "

"ไม่ย่ามันจะเป็นอะไยได้โปรดออกมาให้หนูเถอะนะคะ !"

"ก็ได้ถ้าแกว่าอย่างนั้น "

คนเป็นแม่ได้เทสารที่น่าสงสัยลงบนผมของเด็กน้อย

"อะ อึก!"

"อะ...กรี้ดดดดดดด!"

เด็กน้อยร้องออกมาอย่างมีความสุข! พร้อมน้ำที่ได้ออกมาจากตา

และผมของเด็กน้อยก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองบลอนด์สดใส เหมาะเเละเข้ากันดีกันเด็กน้อย

3ปีต่อมา

"ว้าวว ตื่นเต้นจังค่ะ!"

"ในที่สุดหนูก็จะได้เห็นหน้าพ่อแล้ว"

เด็กน้อยมีสายตาที่เปล่งประกายระยิบระยับ เพราะได้รู้ว่าวันนี้พ่อแสนดีในจินตนาการของเขา จะกลับมาจากงานอันแสนลำบากเพื่อให้เขามีกิน

"xึงไม่ต้องดีใจหรอก หึ!"

คำปลอบใจของคุณแม่ ทำให้เด็กน้อยรู้สึกดีขึ้นมามาก

เด็กน้อยส่งยิ้มสดใสให้คนเป็นแม่ แล้ววิ่งไปรอที่หน้าประตู

เวลาผ่านไปแล้ว เด็กน้อยก็ยังคงรออยู่อย่างนั้น

รอแล้ว~รอเล่า~

ตกดึกคุณพ่อก็ยังไม่ถึง เด็กน้อยรอ จนเข็มนาฬิกาชี้ไปที่เลข3

เวลานี้ก็ตี3กว่าๆแล้ว เด็กน้อยสะลึมสะลือ พยายามข่มตัวเองไม่ให้หลับ เพราะจะรอเจอหน้าพ่อของตัวเอง

อยู่ๆประตูก็เปิดขึ้น เด็กน้อยสะดุ้ง รีบหันมองขึ้นไปข้างบน และเห็นชายที่ดูมีอายุ กำลังจ้องมองเขม็งมาที่เด็กน้อย

"ค..คุณ"

"..."

"คือพ่อของหนูหรอคะ?"

ชายคนนั้นมองเธอด้วยความสงสัย ใคร่รู้

"..... ใช่นั้นคือฉันเอง"

เด็กน้อยยิ้มกว้างจนรู้ได้ถึงความสุขของเด็กน้อยที่อยากเห็นหน้าพ่อตัวเอง

"พ..พ่อขา"

เด็กน้อยพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ หวังจะได้ยินคำยอมรับที่ดีจากคนเป็นพ่อ

"....แก!"

"จะต้องคิดไม่ถึงแน่ว่าแกต้องเจออะไร"

ชายคนนั้นยิ้มแสยะดูน่ารัก เด็กน้อยได้แต่มองชายคนนั้นผู้เป็นพ่อ เเละคิดว่า

(เรากับพ่อจะต้องสนุกด้วยกันมากแน่)

แล้วยิ้มตาหยี๋ให้คนเป็นพ่อ

"หนูจะตั้งตารอนะคะ!"