เสียงดีด สี ตี ของเครื่องดนตรีโบราณ กำลังบรรเลงอย่างครื้นเครง เนื่องในโอกาสการเฉลิมฉลอง การแต่งตั้งฮองเฮาคนใหม่ ที่มีมากทั้งความงดงาม ความเฉลียวฉลาด และมากด้วยความเจ้าเล่

ตึง ตึง ตึง

เสียงกลองบรรเลงส่งความหึกเหิม ใบหน้าสวยคมดุ ปรายตามองเหล่า กุ้ยเฟย สนมเล็ก สนมน้อย ที่นั่งเชิดหน้าชูตา แต่พอหันมาเจอสายตาฮองเฮาก็หัวหดกันทุกคน ยกเว้นแม่หวงกุ้ยเฟยคนนั้น นางคงคิดว่าเป็นคนโปรดของฮ่องเต้ จึงได้ท้าทายอำนาจของข้า...หึ..คิดว่าอยู่มานาน คิดว่าคุมวังหลังได้ทั้งหมดแล้วรึ

"ฝ่าบาทเสด็จ......"เสียงตะโกนกึกก้อง ร้องบอกถึงการมาของผู้คุมแผ่นดินต้าชิง

"ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นๆปี หมื่นๆปี"

"วันนี้วันดี เรามาฉลองให้แก่การแต่งตั้งฮองเฮา ขอให้พวกเจ้าสนุกกันให้เต็มที่"ฮ่องเต้พูดเสียงเข้ม

"ขอบพระทัยฮ่องเต้ ขอบพระทัยฮองเฮา พะย่ะค่ะ"

เสียงดนตรีดังขึ้นอีกครั้ง ท่ามกลางความสนุกสนานของทุกคน หาได้รู้ไม่ว่าหายนะกำลังมาเยือน......

.......

เนื้อหานี้เป็นเนื้อปรุงแต่งหาได้มีความจริง

ความรัก ความเป็นใหญ่ ที่หลายคนหมายปอง ยอมก้าวข้ามความเป็นมนุษย์เพื่อยกระดับสายพันธ์ของชีวิต สายพันธ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแผ่นดินนี้ คือ สายพันธ์มังกร สายเลือดที่ร้อนแรง สุขุม ดุดัน ส่วนคนที่จะเคียงข้างมังกรได้ นั่นคือ วิหคเพลิง แต่ความร้อนกับความร้อนอยู่ด้วยกัน มันก็จะเป็นความแข็งแกร่ง หรือ หายนะ

"เป็นผู้ชายเกิดมามีเมียได้ตั้งหลายคน แต่ผู้หญิงอย่างเรากลับมีได้คนเดียว เหอะ!"เสียงบ่น ของหญิงสาวที่มีใบหน้าคมดุ บ่นกระปอดกระแปด

"ฮองเฮาท่านอย่าเสียงดังไปคนอื่นได้ยินเข้าจะไม่ดีนะเพคะ"สาวใช้รีบบอกอย่างกล้าๆกลัว มีที่ไหนตั้งแต่นางเข้าวังมา เหมือนวังจะลุกเป็นไฟเพราะฮองเฮาของตัวเอง

"เจ้าอยู่กับข้าจะกลัวใครไปทำไม ใครมีปัญหาข้าจะเผาให้วอด"ปากบางสีแดงสด เอ่ยอย่างไม่กลัวเกรง

"เหอะ ช่างเก่งเสียจริง"เสียงดุปนเข้มเอ่ยขึ้น เหล่าคนรับใช้ก้มหน้าผากแตะพื้น ไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้นมาแม้แต่คนเดียว นอกจาก

"ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท สงสัยเสียจริงว่าท่านว่างขนาดนั้นเลยหรือเพคะ ถึงได้มีเวลามาว่าหม่อมฉันได้"ริมฝีปากแดงแย้มยิ้ม

"ข้าก็ไม่ได้ว่าง แต่เสียงนกเสียงกามันดันเข้ามาในหูเสียได้ ข้าแค่แวะมากะให้ทหาร ยิงมันทิ้งเสีย"

"ใบหน้าท่านช่างหล่อเหลาแต่เหตุใดเล่า ถึงใจร้ายขนาดนี้ เฮ้อ"

"ข้าล่ะสงสัยว่าเจ้าใช่เผ่าวิหคแน่หรือ มิใช่ว่าเป็นจิ้งจอกชายป่า"มุมปากเข้มกระตุกขึ้นหลังกล่าวจบ

"หลงชื่อฟ่าน!!"

"หลี่ม่านชิง!!"

สองสายตาฟาดฟันกันอย่างโกรธเคือง

"ฝ่าบาทเพคะ ข้าขอถวายพระพร"ก่อนจะเกิดศึกใหญ่ กุ้ยเฟยแห่งวังซ้าย เดินมาห้ามศึกทันพอดี

"มีอะไรเหรอหวงเฉียน"

"หม่อมฉันเห็นพระองค์เลยจะเข้ามาถวายพระพรในวันดีๆเพคะ"

"สงสัยแม่นางหวงจะบอดถึงไม่เห็นข้าจึงไม่ได้ทำความเคารพ สงสัยต้องส่งไปให้เหล่ากงกง ฝึกมารยาทเสียแล้ว"รอยยิ้มเย็นผุดขึ้นที่มุมปากของม่านชิง

"หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะฮองเฮาหม่อมฉันมิทันได้มอง"

"ถ้าฝ่าบาทเห็นแก่เผ่าวิหค ก็ทรงเห็นใจหม่อมฉันด้วย ช่วยส่งนางไปฝึกใหม่7วัน7คืน ด้วยเพคะ หม่อมฉันทูลลา"สิ้นเสียง ม่านชิงก็เดินผ่านออกไป ปล่อยให้หวงเฉียน แห่งเผ่ามัจฉา ได้แต่เคียดแค้นในใจ แต่ไม่นานจึงรีบมาประจบ

"ฝ่าบาทหม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ"

"เฮ้อ ทำตามที่ฮองเฮาบอก แต่ลดเหลือ4วัน3คืน"

"ฝ่าบาทเพคะ!!!"พูดจบฮองเต้ก็รีบเดินไปเพราะรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นตามหลัง

"แกนังม่านชิง!!!กรี๊ดดดดดดดดด"