ตอนที่ 1: ข่าวลือที่บ้านร้าง

บ้านร้างริมคลองแห่งหนึ่งในหมู่บ้านที่เงียบสงบที่เรียกว่าบ้านสวนกลางคลอง เป็นบ้านที่มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับการเห็นวิญญาณหลอนในช่วงกลางคืน บ้านนี้เป็นบ้านไม้เก่าแก่ที่สร้างขึ้นในยุคสมัยรัชกาลที่ 5 ถูกทิ้งร้างมานานกว่าสามสิบปี ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เพราะกลัววิญญาณที่สิงสถิตอยู่

ในยามเย็นของวันหนึ่ง กลุ่มเพื่อนสนิทสี่คน ได้แก่ ต้น, น้ำ, โอม, และ แจง นั่งรวมตัวกันที่ร้านกาแฟเล็กๆ ในหมู่บ้าน ขณะนี้ต้นกำลังอ่านข่าวจากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นที่มีบทความเกี่ยวกับบ้านร้างริมคลอง

"นี่ดูสิ" ต้นพูดขึ้นพร้อมกับชูหนังสือพิมพ์ขึ้นให้ทุกคนดู "มีคนบอกว่าเห็นผู้หญิงสวมชุดขาวเดินอยู่ที่หน้าบ้านร้างนั่น"

น้ำหันมามองด้วยความสนใจ "ผู้หญิงสวมชุดขาวเหรอ? คล้ายกับเรื่องเล่าของป้าช้อยเลยนะ ป้าช้อยเคยบอกว่าเห็นผู้หญิงคนนั้นมาตั้งแต่เธอยังเด็ก"

"ใช่ๆ" โอมเสริม "ป้าช้อยเคยบอกว่าผู้หญิงคนนั้นคือคุณหญิงเรือน เจ้าของบ้านที่ตายไปเพราะถูกฆาตกรรม"

แจงนั่งฟังด้วยความสงสัย "แต่ทำไมต้องเดินวนเวียนอยู่ที่บ้านนั้น ทำไมไม่ไปที่อื่น"

ต้นขมวดคิ้วพยายามคิดหาคำตอบ "อาจจะเป็นเพราะเธอยังมีอะไรที่ยังไม่ได้ทำ หรืออาจจะมีอะไรที่เธอต้องการบอก"

น้ำมองไปทางบ้านร้างด้วยความหวาดกลัวแต่ก็แฝงไปด้วยความอยากรู้ "ถ้าเราไปสำรวจบ้านนั้น เราอาจจะได้เจออะไรบางอย่างก็ได้"

แจงหัวเราะเบาๆ "แกจะบ้าเหรอ? ใครจะกล้าไปที่นั่นในเวลากลางคืน"

"แต่ถ้าเราไปกันเป็นกลุ่มล่ะ?" โอมเสนอ "ถ้าเราไปด้วยกัน มันอาจจะไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น และเราก็อาจจะได้รู้ความจริงเกี่ยวกับวิญญาณที่นั่น"

หลังจากคิดไปคิดมา กลุ่มเพื่อนตกลงที่จะลองไปสำรวจบ้านร้างริมคลองในคืนนั้น พวกเขาเตรียมตัวด้วยไฟฉายและเครื่องมือที่จำเป็น และเมื่อถึงเวลาพวกเขาเดินทางไปยังบ้านร้างด้วยความตื่นเต้นและความหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

บ้านร้างนั้นตั้งอยู่ในบริเวณที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดและเสียงแมลงที่ร้องกันไปมา กลุ่มเพื่อนเดินเข้าไปใกล้บ้านร้างทีละก้าว ใจเต้นรัวกับสิ่งที่อาจจะพบเจอ

"พร้อมไหมทุกคน?" ต้นถามเพื่อนๆ ขณะที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน

ทุกคนพยักหน้า และในขณะนั้น ประตูบ้านร้างก็เปิดออกเองอย่างช้าๆ เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดที่ทำให้ทุกคนต้องหยุดหายใจ พวกเขามองหน้ากันด้วยความกลัวและความอยากรู้ในเวลาเดียวกัน

"เข้าไปกันเถอะ" โอมพูดเบาๆ พร้อมกับก้าวเข้าไปเป็นคนแรก

เมื่อกลุ่มเพื่อนเข้ามาภายในบ้าน พวกเขาพบว่าภายในบ้านนั้นเต็มไปด้วยฝุ่นและสิ่งของเก่าที่ถูกทิ้งร้างมานาน ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ อยู่ในนั้น แต่ความรู้สึกเย็นยะเยือกที่ซึมซาบเข้าไปในร่างกายทำให้พวกเขารู้สึกถึงการมีอยู่ของบางสิ่งบางอย่าง

"เราไปที่ห้องใหญ่กัน" ต้นเสนอ เพื่อนๆ เดินตามกันไปอย่างเงียบๆ ภายในห้องใหญ่นั้นเต็มไปด้วยภาพถ่ายเก่าๆ และสิ่งของเครื่องใช้ของเจ้าของบ้านเดิม

ทันใดนั้นเอง เสียงก้าวเดินดังขึ้นจากชั้นบน ทุกคนหยุดนิ่งและมองหน้ากันด้วยความตกใจ

"นั่นคือเสียงอะไร?" แจงถามเบาๆ

"ไม่รู้ แต่เราต้องไปดู" น้ำพูดด้วยเสียงสั่นๆ

พวกเขาตัดสินใจเดินขึ้นไปที่ชั้นบนอย่างช้าๆ เสียงเท้าที่ดังก้องไปทั่วบ้านทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความกลัวที่ยิ่งใหญ่ เมื่อพวกเขามาถึงชั้นบน ก็เห็นว่ามีประตูห้องหนึ่งเปิดอยู่ ข้างในห้องนั้นมีแสงไฟอ่อนๆ ที่ส่องออกมา

"เข้าไปดูกันเถอะ" ต้นพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้อง

ภายในห้องนั้น พวกเขาพบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง สวมชุดขาวยาว คล้ายกับที่ป้าช้อยเล่าให้ฟัง เมื่อเธอหันมามองที่กลุ่มเพื่อนๆ ทุกคนต้องหยุดหายใจ

"พวกเธอคือใคร? มาทำอะไรที่นี่?" เสียงของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

กลุ่มเพื่อนตะลึงงัน แต่โอมรวบรวมความกล้าและตอบ "พวกเรามาที่นี่เพื่อหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องราวของคุณ เราอยากรู้ว่าคุณต้องการอะไร ทำไมถึงยังวนเวียนอยู่ที่นี่"

ผู้หญิงคนนั้นเงียบไปสักพักก่อนที่จะตอบ "ฉันต้องการความยุติธรรม ฉันถูกฆาตกรรมโดยที่ไม่มีใครรู้ คนร้ายยังลอยนวล และฉันต้องการให้ความจริงถูกเปิดเผย"

ทุกคนฟังด้วยความตั้งใจและเริ่มรู้สึกถึงความทุกข์ทรมานของวิญญาณที่นั่งอยู่ตรงหน้า พวกเขาตัดสินใจที่จะช่วยเหลือเธอในการหาความจริงและนำความยุติธรรมมาให้

การผจญภัยของกลุ่มเพื่อนในการหาความจริงเกี่ยวกับวิญญาณที่บ้านร้างริมคลองได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว พวกเขาต้องเผชิญกับความท้าทายและความลึกลับมากมายในระหว่างทาง แต่ความกล้าและความสามัคคีจะเป็นเครื่องมือสำคัญที่จะช่วยให้พวกเขาผ่านพ้นทุกอุปสรรคไปได้

ตอนที่ 2: ความจริงที่ถูกปิดบัง

ภายในห้องนอนใหญ่ของบ้านร้าง บรรยากาศเงียบสงบแต่เย็นยะเยือก กลุ่มเพื่อนทั้งสี่คนยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงหน้าวิญญาณของคุณหญิงเรือน น้ำตาคลอเบ้าในสายตาของคุณหญิงสะท้อนความทุกข์ทรมานที่ยากจะบรรยาย

"ฉันต้องการความยุติธรรม" เสียงของคุณหญิงเรือนดังขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและความเจ็บปวด

ต้นรู้สึกหนาวเหน็บเข้าถึงกระดูก เขารู้สึกถึงน้ำหนักของความรับผิดชอบที่ต้องเผชิญ "พวกเราจะช่วยคุณได้อย่างไรบ้าง?" เขาถามด้วยเสียงที่พยายามควบคุมไม่ให้สั่น

น้ำมองไปที่วิญญาณด้วยความเห็นอกเห็นใจ "คุณต้องการให้เราทำอะไรเพื่อช่วยให้คุณได้รับความยุติธรรมนั้น?"

คุณหญิงเรือนเงียบไปชั่วขณะก่อนที่จะตอบ "ตามหาหลักฐานที่ซ่อนอยู่ในบ้านนี้ หลักฐานที่จะเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับการฆาตกรรมของฉัน"

แจงรู้สึกถึงความกลัวที่กำลังลุกลามในใจ "แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าหลักฐานนั้นอยู่ที่ไหน?"

"มองหาสิ่งที่ถูกซ่อนในที่ที่ไม่คาดคิด" คุณหญิงเรือนตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา "มีบางสิ่งบางอย่างที่ทิ้งไว้เพื่อเปิดเผยความจริง"

โอมยืนเงียบอยู่ข้างหลัง เขารู้สึกถึงความกดดันและความกลัว "ถ้าเราเจอหลักฐานนั้น เราจะทำอย่างไรต่อไป?"

คุณหญิงเรือนมองไปที่โอมด้วยสายตาที่หวัง "พาไปให้ผู้ที่สามารถทำให้ความจริงปรากฏ ไม่ว่าจะเป็นตำรวจหรือใครก็ตามที่สามารถช่วยเหลือได้"

น้ำพยักหน้าเบาๆ "เราจะทำให้ดีที่สุดเพื่อช่วยคุณ"

ทันใดนั้น มีเสียงดังมาจากทางหน้าต่าง พวกเขาหันไปดูและเห็นเงาคล้ายคนยืนอยู่ข้างนอก แจงกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่โอมรีบปลอบ "ไม่เป็นไร เราอยู่ด้วยกัน ไม่มีอะไรต้องกลัว"

ต้นหันกลับมามองคุณหญิงเรือน "เราจะเริ่มค้นหาตอนนี้เลย มีอะไรที่คุณอยากจะบอกเราเพิ่มเติมไหม?"

คุณหญิงเรือนยิ้มเศร้าๆ "ขอบคุณที่พยายามช่วยฉัน ฉันหวังว่าความจริงจะถูกเปิดเผยในเร็ววัน"

กลุ่มเพื่อนทั้งสี่คนเริ่มค้นหาภายในห้อง พวกเขาค้นหาตามมุมต่างๆ และในตู้เก่าๆ ที่เต็มไปด้วยฝุ่น ขณะที่ค้นหาพวกเขารู้สึกถึงบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความระแวง

น้ำเจอสมุดบันทึกเก่าที่ถูกซ่อนอยู่ใต้โต๊ะเครื่องแป้ง "นี่คืออะไร?" เธอถามด้วยความสนใจ

ต้นหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาและเปิดดู เขาเห็นบันทึกของคุณหญิงเรือนที่บรรยายถึงความทุกข์ทรมานในช่วงก่อนที่เธอจะถูกฆาตกรรม ข้อความในบันทึกนั้นบ่งบอกถึงความหวาดกลัวและความหวังที่จะมีใครสักคนมาช่วย

"เราต้องเอาสมุดบันทึกนี้ไปให้ตำรวจ" โอมกล่าวด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

แจงพยักหน้า "ใช่ เราต้องทำให้ความจริงถูกเปิดเผย"

ในที่สุดกลุ่มเพื่อนก็รวบรวมหลักฐานและเตรียมตัวที่จะออกจากบ้านร้าง พวกเขารู้สึกถึงความกล้าหาญที่พวกเขามีในการเผชิญหน้ากับความหวาดกลัว และความรับผิดชอบที่จะช่วยเหลือวิญญาณที่ทุกข์ทรมาน

เมื่อพวกเขาออกมาจากบ้านร้าง คุณหญิงเรือนยืนมองอยู่ที่หน้าต่าง พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ ที่แฝงไปด้วยความหวังและขอบคุณ ขณะที่พวกเขาเดินจากไป พวกเขารู้สึกถึงความผูกพันที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขากับวิญญาณของคุณหญิงเรือน และการผจญภัยในการหาความจริงของพวกเขาก็เพิ่งเริ่มต้นขึ้น