ณ บ้านของพระเอก(เคียวทาโร่)

[เคียวทาโร่ ]: เฮ้ออ ทำไมฉันต้องมาจนทุกแบบบนี้เนี่ยแล้วฉันต้องมาใช้หนี้ที่ครอบครัวสร้างอีก เฮ้อ

ชีวิตฉันมันจะรำบากไปอีกนานแค่ไหน

แล้วจู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูหน้าบ้าน

ก๊อก! ก๊อก!

[เจ้าหนี้]: นี่แกคิดจะค้างนานแค่ไหน ทำไมไม่รีบไปหามาจ่ายละ

พอพูดจบพวกเจ้าหนี้คิดจะฟังประตูเข้ามา แต่จู่ๆก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาห้ามและบอกเจ้าพวกนั้นไปว่าเธอจะจ่ายหนี้ทั้งหมดนั่นให้เองแล้วอย่ามายุ่งกับเขา

[เจ้าหนี้]:นี่เธอเป็นใคร ทำไมถึงจะจ่ายหนี้แทนหมอนั่น

ถึงพวกนั้นจะไม่รู้อะไรมากแค่พวกนั้นก็ยอมไปแต่โดยดี แล้วจากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ได้เปิดประตูเข้าไปหาเคียวทาโร่

[ยูเอะ]: นี่เธอน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเจ้าพวกนั้นหรอก เพราะฉันใช้หนี้ให้หมดแล้ว และพวกมันจะไม่เข้ามายุ่งกับเธออีก อ้อ! และฉันชื่อ ยูเอะนะ

พอเคียวทาโร่ได้ยินแบบนั้นเขาก็ได้งงกับสิ่งนี้ ที่ผู้หญิงคนนี้ทำลงไปไมเธอถึงได้มาใช้หนี้ให้แล้วเพื่อเหตุผลอะไร?

[เคียวทาโร่]: ผ...ผมชื่อว่าเคียวทาโร่ครับ แล้วที่คุณมาใช้หนี้ที่ครอบครัวผมสร้างไว้มันจะไม่เป็นอะไรจรงๆหรอ?

พอพูดจบ ยูเอะ ก็ได้พูดเรื่องที่จะให้พระเอกมาใช้หนี้เธอ นั่นคือการมาเป็นสัตว์เลี้ยงส่วนตัวของเธอนั่นเอง

[ยูเอะ]: นายน่ะมาเป็นสัตว์เลี้ยงฉันสิ ถือเป็นการใช้หนี้ตอบแทนฉัน

พอได้ยินแบบนั้นเขาก็ได้ รับข้อเสนอ เขาไม่เคยที่จะให้ใครมาทำอะไรเพื่อเขาแบบไม่มีอะไรตอบแทน เพราะฉะนั้นเขาก็ได้ยินยอมเรื่องนั้น

[เคียวทาโร่]: งะ...งั้นตกลงครับ ผมจะชดใช้ให้ทุกอย่างครับล....แล้วผมต้องทำยังไงหรืออะไรหรอครับ?

[ยูเอะ]: นายน่ะไม่จำเป็นต้องทำอะไรมาก นายแค่อยู่เฉยๆ ทำตัวน่ารักๆ เป็นตุ๊กตาให้ฉันเล่น แค่นั้นและ ฮึ ฮึ ฮึ

พอพูดจบพวกเขาก็ได้เริ่มเดินทางไปที่บ้านของ

ยูเอะ และที่นั่นก็เป็นบ้างหลังที่ใหญ่มากๆแต่เคียวทาโร่มานึกขื้นได้ ว่าไม่มีคนใช้เลยสักคน

[เคียวทาโร่]: เอ่อ ....คุณยูเอะครับทำไมถึงไม่เห็นมีคนเลยสักคนที่นี่

จากนั้น ยูเอะก็ได้บอกพระเอกเรื่องที่ไม่มีคนที่บ้านนี้เพราะทุกคนได้บ้านไปอยู่ในต่างประเทศแล้วเธอนั้นได้ย้ายกลับมาที่ญี่ปุ่นอีกครั้งแล้วมาอาสัยอยู่ที่บ้านหลังเก่าของเธอ

[เคียวทาโร่]: จากนี้ไปจะให้ผมทำงานบ้านที่นี่ใช่ใหมครับถ้าเรื่องงานบ้านผมสบายมาก

ยูเอะ ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มขื้นมาพร้อมกับพูดไปว่าทำไมนายถึงได้เก่งเรื่องงานบ้านแบบนี้ละเคียวทาโร่ได้พูดกลับไปว่า เขานั้นได้ทำทุกอย่างเองตั้งแต่อยู่กับยาย แต่ว่ายายของเขานั้นได้เสียไปตั้งแต่เขาอายุ12แล้วเขาก็ได้ใช้ชีวิตคนเดียว ตลอดมา5ปี แล้วเขาก็พยายามหาเงินเพื่อตัวเขาเอง

[เคียวทาโร่]: เรื่องมันเป็นแบบนี้มานานแล้วครับผมเลยทำได้ทุกอย่างในงานบ้าน

จากนั้น ยูเอะก็ได้พาเคียวทาโร่ไปที่ห้องของเขา

[ยูเอะ]: นี่เป็นห้องของนายนะ แล้วก็นายคิดจะทำอะไรต่อหลังจากนี้

พอเคียวทาโร่ได้ยินแบบนั้น เขาก็ได้พูดไปตรงๆเลยว่านั้นอยากจะ กลับเข้าไปเรียนอีกครั้ง

[เคียวทาโร่]: ผมน่ะอยากจะกลับเข้าไปเรียนอีกครั้งครับ เพราะตอนนี้ผมก็มีงานให้ทำแล้วด้วย

พอ ยูเอะได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกดีอย่างมาก

[ยูเอะ]: งั้นหรอถ้างั้นพวกเราไปหาชื้อเสื้อกัน เดี๋ยวฉันไปรอข้างนอกนะ นายตามมาทีหลัง หลังจากเก็บข้าวของเสร็จละกันนะ

ทั้งสองคนได้ออกไปร้านเสื้อผ้าเพื่อที่จะหาชุดนักเรียนใส่เพื่อที่จะไปโรงเรียนแต่แล้วจู่ๆก็มีชายปริศนาเข้ามาฉกกระเป๋าของยูเอะไป

[ยูเอะ]:ช่วยด้วย!ขโมย!!

แล้วจากนั้นเคียวทาโร่ก็ได้วิ่งไปอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะตามให้ทันโจรที่มาขโมยกระเป๋าแต่ค่อยยังชั่วที่เขานั้นได้วิ่งไปจับโจรได้ทัน

[เคียวทาโร่]: จับได้แล้ว

แล้วเหตุการก็ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งหลังจากนั้นพวกเขาก็ได้ไปที่ร้านเสื้อผ้ากันต่ออีกครั้ง

[ยูเอะ]:นี่เคียวทาโร่ ฉันว่าเราได้ชุดครบแล้วนะ ฉันคิดว่าฉันจะซื้อเสื้อตัวอื่นให้นายอีก

ทั้งสองคนได้เลือกชุดแบบใหม่กันไปกันมา แล้วก็ชื้อกับบ้าน

[เคียวทาโร่]: คุณยูเอะครับ ผมว่าเราซื้อเยอะไปหรือเปล่าครับ?

[ยูเอะ]ไม่หรอกน่าฉันว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า

ทั้งสองคนได้เดินหาร้านที่จะหาอะไรกินก่อนกลับบ้านำวกเขาได้เดินไปที่ร้านขายมันเผาใกล้ๆแล้วพวกเขาก็ได้สั่งมันเผา

[เคียวทาโร่] :เอ่อ..พวกเราขอมันเผาสองที่นะครับ

[พ่อค้า]:โปรดรอสักครู่นะครับ

พวกเขาได้รออยู่สักครู่จากนั้นก็ได้มันเผาคนละอันแล้วพวกเขาก็ได้พากันกลับไปที่บ้านและเตรียมทำอาหารค่ำ

[เคียวทาโร่]:(ว้าว ของเต็มตู้เลยแฮะ น่าจะทำอะไรกินได้แหละเนอะ) คุณยูเอะครับ คุณอยากกินอะไรหรือเปล่าครับ? ผมจะทำอะไรให้กิน

แล้วจากนั้นยูเอะก็ได้บอกกับพระเอกว่าอยากจะกินสตูเนื้อ แล้วพระเอกก็ได้ทำอยู่สักพัก

[เคียวทาโร่]:เสร็จแล้วค้าบบ หวังว่าจะถูกปากนะครับ

แล้วพวกเขาสองคนก็ได้ทานข้าวด้วยกันอย่าง เอร็ดอร่อย จากนั้นพวกเขาทั้งสองก็ได้ทานข้าวเสร็จ

[ยูเอะ] : ว้าว เคียวทาโร่นี่ทำอาหารอร่อยจังเลย ฉันอยากจะลองทำบ้างอะ ช่วยสอนฉันหน่อยได้ไหม

ยูเอะได้อ้อนขอร้องให้ช่วยเธอทำอาหารแล้วเคียวทาโร่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากที่จะสอนเธอทำ

[เคียวทาโร่] : ก็ได้คับ ถ้างั้นก็ไว้พรุ่งนี้นะครับตอนนี้ก็ใกล้จะสองทุ่มแล้ว ถ้างั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะครับ เจอกันวันพรุ่งนี้นะครับ

ยูเอะตอบตกลงด้วยความดีใจที่จะได้ทำเอาหารจากเคียวทาโร่

|วันต่อมา| ณ โรงเรียน|

อ้าว ทุกคนวันนี้เรามีนักเรียนใหม่มาสองคน แล้วก็ทำตัวดีๆก้บพวกเขาชะละ แนะนำตัวได้แล้ว

[เคียวทาโร่] :สวัสดีครับผมมีชื่อว่า อิชิดะ เคียวทาโร่ครับ ฝากตัวด้วยนะครับ

คนต่อไป

[ยูเอะ]: สวัสดีค่ะฉันมีชื่อว่า เอริกะ ยูเอะ ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ

ทั้งสองคนได้ไปนั่งโต๊ะที่ว่างใกล้ๆกันแล้วจากนั้นก็มีเสียงกระชิบ เรื่องยูเอะ

[โอตะ]:"นี่พวกนายเด็กใหม่คนนั้นแจ่มอยู่นะ"

[ชูโอะ]"ใช่ๆ ฉันก็คิดงั้น"

เคียวทาโร่ได้ยินแบบนั้นก็คิดในใจว่าทำไมคนอย่างพวกนี้ถึงได้มีอยู่ในห้องเรียนของเขากันแน่แต่จากนั้นก็มีเหตุการณ์ตามปกติที่จะมีการต้อนรับน้องใหม่ชึ่งนั้นมันก็ไม่ได้ที่จะแปลกอะไร ชึ่งพวกนั้นแค่จะมาหาเรื่องพระเอกและยูเอะ

[โอตะ]:นี่เธอมีชื่อว่ายูเยอะใช่ใหม เธอสนใจที่จะมาอยู่กับพวกเราใหมละ?

[ยูเอะ]: ไม่หรอกฉันจะไม่ไปอยู่กันคนอย่างพวกนายหรอก

ซึ่งนั่นก็เป็นคำตอบที่ทำให้พวกนั้นไม่พอใจอย่างมากแล้วนั้นก็ได้ขื้นน้ำเสียงใส่ยูเอะ และเคียวทาโร่ก็ได้เข้ามาขัดขวางไว้

[เคียวทาโร่]:นี่พวกนายน่ะ อย่ายุ่งกับคนอื่นได้ป่ะ

พวกนั้นยิ่งโมโหใหญ่และจะต่อยพระเอกแต่การต่อยนั้นมันไม่ถึงตัวเขาด้วยช้ำแต่พวกนั้นโดนเขาต่อยยับๆ

แล้วจากนั้นพวกโอตะก็ขอที่จะยอมแล้วกลับไปที่ของพวกเขา แล้วจากนั้นทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ ซึ่งเหตุการณ์นั้นก็ยังมีคนเอามาเล่าแต่เคียวทาโร่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก หลังจากเลิกเรียนเคียวทาโร่กับยูเอะก็ได้พากันเดินกลับบ้าน

[ยูเอะ]:นี่เคียวทาโร่ นายไม่คิดว่าคนในโรงเรียนแชวว่านยานะเก่งเรื่องการต่อสู้น่ะ นายไปเรียนมาจากไหนหรอ?

แล้วจากนั้นเคียงวทาโร่ก็ได้ให้คำตอบว่าเขานั้นทำไมถึงได้เกงแบบนั้น ชึ่งแต่ก่อนนั้นเขาได้ใช้ชีวิตอยู่กับ สภาพแวดล้อมที่ไม่ค่อยดี เขานั้นได้เห็นคนมักจะมีเรื่องต่อยตีกันเป็นประจำเขาเลยเรียนรู้จากการดูว่านั่นมันเป็นยังไงแต่เขาก็ได้เรียนรู้จนพอตัวว่าต้องทำยังไงแต่เขาก็ไม่ได้สนใจที่ทำร้ายใครเขานั้นเพียงแค่ต้องการความอบอุ่นจากครอยครัวเท่านั้น

พอยูเอะฟังที่เคียวทาโร่พูดจบก็หายสงสัยแล้วจากนั้นพวกเขาก็ได้พากันเดินมาถึงบ้าน และเตรียมที่จะทำอาหารกัน แล้วเขาก็จำได้ว่าจะสอนยูเอะทำอาหาร

[เคียวทาโร่]:คุณยูเอะค้าบ ผมสัญญาแล้วว่าจะสอนคุยทำอาหารน่ะจำได้ใหม่

แล้วยูเอะก็ได้ไปที่ห้องครัวเพื่อที่จะช่วยเคียวทาโร่ทำอาหารและเรียนรู้การทำอาหารไปด้วยพร้องไปกัน ชึ่งฝีมือการทำอาหารของยูเอะนั่นมันไม่ได้เรื่องเลยสักอย่างจนทำให้อาหารที่ทำมันกินไม่ค่อยได่ จากนั้นเคียวทาโร่ก็ได้ทำอาหารอันใหมเพื่อที่จะกินเพราะอันเก่นั้นไม่สามารถกินได้ และเพื่อที่จะไม่ทำร้ายจิตใจของยูเอะเขานั้นจึงจำเป็นที่จะบอกไปว่า อาหารที่ทำด้วยกันนั้นเอาไว้กินกันพรุ่งนี้

เขาได้เริ่มหั่นมันฝรั่งแล้วเอาไปต้มและจัดการกับแครอทแล้วจากนั้นก็ทุบกระเทียมแล้วเอาลงไปผัดกับน้ำมัน และเตรียมหมูที่หั่นไว้ลงได้คั้ว แล้วก็ปรุงรสตามที่ต้องการแล้วเอามันฝรั่งลงไปผัดด้วยกันแล้วจัดใส่จานพร้อมเสิร์ฟและพวกเขาก็ได้กินเสร็จแล้วก็จะแยกย้ายกันไปนอนเพื่อที่จะตื่นแต่เช้าแต่ก็ทางยูเอะก็ได้คิดได้ว่าเธอเคียวทาโร่ไม่ได้เป็นคนที่ไม่เคยมีเพื่อนเขานั้นเคยมีเพื่อนตอน ม.ต้น ซึ่งเธอก็ได้สังเกตมาสักพักว่าคนนั้นคือเพื่อนเคียวทาโร่จริงหรือเปล่า เขานั้นมองแต่เคียวทาโร่ตลอดเหมือนกับว่าเป็นเพื่อนกันยังไงยังงั้นแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

วันต่อมาพวกเขานั้นได้เดินไปโรงเรียนและได้ยินเสียงคนรอบข้างว่า สองคนนั้นเป็นอะไรกันถึงได้เดินด้วยกันตลอด แต่ก็นะ ทั้งสองคนมีหน้าตาที่ต้องมีคนมอง ตลอดเคียงทาโร่เขานั้นมีคนเข้ามาหาตลอดเพื่อที่จะขอเบอร์ แต่ยูเอะก็บอกเคียงทาโร่ไปว่าห้ามให้ใครเด็ดขาด เคียวทาโร่ก็ได้ทำตามที่บอกไว้ ซึ่งนั่นก็ทำให้มีเสียงชุบชิบนินทาว่าสองคนนั้นเค้าต้องทีอะไรกันแน่ๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้ยูเอจะไม่ค่อยมั่นใจกับตัวเองว่าจะต้องทำยังไง เธอนั่นได้บอกกับทุกคนไปว่าเธอนั้นไม่ได้เป็นอะไรกับคนคนนี้ แต่มันก็ทำให่ความรู้สึกของเคียวทาโร่นั้นสั่นคลอนแต่เขานั้นทำไมถึงรู้สึกอย่างกับว่าโดนทิ้งทั้งทีเขานั้นเป็นแค่คนใช้เท่านั้น แล้วจากนั้นก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปทั้งการกลับบ้าน ยูเอะนั้นขอที่จะกลับคนเดียวไม่เหมือนแต่ก่อนที่สองคนนั้นได้เดินกลับด้วยกัน เธอนั้นรู้สึกผิดที่ทำไปแบบนั้นเพราะไม่ได้คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ชื่งเคียวทาโร่นั้นเข้าใจความรู้สึกดีว่าเธอนั้นเป็นยังไงแต่เขาก็ได้แค่ทำตามที่เธอบอกเท่านั้น จากเรื่อยมาพวกเขานั้นก็ได้แยกห่างกันมากทั้งเรื่อวที่โรงอาหารและตอนกลับบ้าน ชื่งนั่นก็ทำให้เคียวทาโร่ไม่สบายใจอย่างมากที่จะต้องปล่อยให้ยูเอะกลับบ้านคนเดียว เขานั้นได้เดินไปหายูเอะถึงเธอจะเดินหนีแต่เจาก็เดินตามไปคว้าแขนไว้แล้วพูดออกมาว่า

[เคียวทาโร่]: ผมนั้นไม่เคยนึกเลยว่าคุณจะมีความกลัวแบบนี้ แต่ผมไม่อยากให้คุณอยู่คนเดียวและผมจะอยู่กับคุณแต่คุณเบิกทำตัวแบบนี้สักทีเถอะ

แล้วจากนั้นวูเอะก็ได้ร้องไห้ออกมาพร้อมกับระบายความรู้สึกที่เธอทำลงไปแบบไม่ได้คิด แล้วต่อมาพวกเขาก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแบบไม่ห่าง ถึงแม้ว่จะมีคนพูดถึงพวกเขาแต่มันก็ไม่ได้ทำให้พวกเขาแยกจากกัน