บทที่ 1: คืนแรกของเงามืด

ในคืนเดือนมืดที่ไม่มีแสงดาวส่องถึง หมู่บ้านหนองน้ำดำกลับถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงัดและหนาวเย็น ทุกคนปิดประตูหน้าต่างและอยู่ในบ้านอย่างหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าออกไปข้างนอก เพราะพวกเขารู้ว่าคืนนี้คือคืนแห่งเงามืด คืนที่ผู้หญิงชุดดำจะปรากฏตัว

มินตรา นักข่าวสาวผู้มีความกล้าหาญ ขับรถเข้ามาถึงหมู่บ้านในคืนดังกล่าว เธอได้รับมอบหมายให้มาทำข่าวเกี่ยวกับตำนานผู้หญิงชุดดำ ซึ่งเคยถูกเล่าขานกันมาเป็นเวลานาน หลายคนบอกว่าผู้หญิงชุดดำเป็นวิญญาณร้ายที่มาเอาชีวิตคนในหมู่บ้าน แต่ยังไม่มีใครสามารถยืนยันได้ว่าตำนานนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่

มินตราจอดรถที่หน้าบ้านพักรับรอง ซึ่งถูกจัดเตรียมไว้สำหรับนักข่าว เธอรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ปกติ แม้จะยังไม่เห็นอะไร แต่ความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายก็ทำให้เธอขนลุก

เธอเข้าบ้านพักและเปิดไฟในห้อง ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย มินตราเริ่มจัดของและเปิดโน้ตบุ๊กเพื่อตรวจสอบข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับผู้หญิงชุดดำ ในขณะที่เธอกำลังค้นคว้า เธอได้ยินเสียงลมพัดแรงและเสียงกระทบของกิ่งไม้ที่หน้าต่าง แต่เธอไม่ใส่ใจเพราะคิดว่าเป็นเพียงธรรมชาติ

เวลาผ่านไปจนเกือบเที่ยงคืน มินตรายังคงจดจ่อกับการค้นคว้าข้อมูล เธอพบว่าตำนานของผู้หญิงชุดดำมีที่มาจากเหตุการณ์ลึกลับที่เกิดขึ้นเมื่อหลายสิบปีก่อน มีคนหลายคนในหมู่บ้านเสียชีวิตอย่างลึกลับและทุกครั้งที่มีเหตุการณ์ดังกล่าว จะมีผู้หญิงชุดดำปรากฏตัวในหมู่บ้าน

ทันใดนั้น เสียงกระทบของกิ่งไม้ที่หน้าต่างดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เสียงดังและชัดเจนมากจนมินตราต้องหยุดทำงานและหันไปมอง เธอเห็นเงาดำที่นอกหน้าต่าง เงานั้นค่อย ๆ เคลื่อนที่ไปมาราวกับว่ามันกำลังมองหาอะไรบางอย่าง

มินตรารู้สึกหวาดกลัว แต่เธอไม่อยากเสียโอกาสที่จะได้พบกับผู้หญิงชุดดำ เธอตัดสินใจที่จะออกไปข้างนอกเพื่อดูว่าเงานั้นคืออะไร เธอหยิบไฟฉายและกล้องถ่ายรูป แล้วค่อย ๆ เปิดประตูและออกไปสู่ความมืด

ในขณะที่เธอเดินออกไปที่ลานหน้าบ้าน เธอเห็นเงาดำเคลื่อนที่ไปที่ป่าหลังหมู่บ้าน มินตราตัดสินใจเดินตามเงานั้นไป แม้ว่าเธอจะรู้สึกหวาดกลัว แต่ความอยากรู้และความต้องการที่จะเปิดเผยความจริงทำให้เธอก้าวเดินต่อไป

เมื่อเธอเดินเข้าไปในป่า ความมืดมิดก็หนาขึ้นเรื่อย ๆ แสงจากไฟฉายไม่สามารถส่องสว่างได้มากนัก มินตราเริ่มได้ยินเสียงแปลก ๆ รอบตัว เสียงของใบไม้ที่ถูกเหยียบ และเสียงหายใจเบา ๆ ที่ดูเหมือนจะมาจากทุกทิศทาง

มินตราเดินลึกเข้าไปในป่า จนกระทั่งเธอพบกับต้นไม้ใหญ่ที่มีรากงอกออกมารอบ ๆ โคน เธอเห็นเงาดำนั้นหยุดอยู่ที่ตรงนั้น มันหันหลังให้เธอและเงียบสงบ มินตราหยุดยืนอยู่ห่าง ๆ และจับกล้องถ่ายรูปขึ้นมา เธอเตรียมพร้อมที่จะถ่ายภาพ

แต่ก่อนที่เธอจะได้ถ่าย เงาดำนั้นกลับหันมาหาเธออย่างรวดเร็ว มินตราเห็นใบหน้าของผู้หญิงชุดดำที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธ เธอรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย และความกลัวที่ท่วมท้นเข้ามาในใจ

มินตรากรีดร้องและพยายามวิ่งหนี แต่เธอรู้สึกว่าขาของเธอไม่สามารถขยับได้ เธอตกใจและมองไปที่ผู้หญิงชุดดำที่ค่อย ๆ เข้ามาใกล้เธอมากขึ้นทุกที

ในขณะที่เธอกำลังจะหมดสติ เธอได้ยินเสียงเรียกชื่อของเธอจากที่ไกล ๆ และทันใดนั้น มีแสงสว่างส่องมาจากด้านหลัง ผู้หญิงชุดดำหยุดเคลื่อนไหวและเงียบไป มินตรารู้สึกถึงมือที่จับไหล่เธอและเธอก็หมดสติไปในที่สุด

เมื่อเธอฟื้นขึ้นมา มินตราพบว่าเธออยู่ในบ้านพัก มีเอก นักสืบที่เคยสืบคดีนี้มาก่อนยืนอยู่ข้าง ๆ เขาบอกว่าเขาได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอและรีบมาช่วยทันเวลา มินตรารู้สึกขอบคุณและตัดสินใจที่จะร่วมมือกับเอกเพื่อเปิดเผยความลับที่ซ่อนอยู่หลังตำนานผู้หญิงชุดดำนี้

มินตราตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น ด้วยความรู้สึกมึนงงและอ่อนล้า เธอหันไปมองรอบ ๆ ห้องและเห็นเอกกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขากำลังอ่านเอกสารบางอย่างและมีสีหน้าเคร่งเครียด

"คุณฟื้นแล้ว" เอกพูดพร้อมกับยิ้มบาง ๆ "เมื่อคืนคุณโชคดีมากที่ผมได้ยินเสียงคุณ ถ้าผมมาช้ากว่านี้เพียงไม่กี่นาที อาจจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณก็ได้"

มินตราพยักหน้า "ขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยชีวิตฉัน แต่ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ?"

เอกถอนหายใจและบอกว่า "ผมได้รับแจ้งจากบรรณาธิการของคุณว่า คุณมาที่นี่เพื่อตามหาความจริงเกี่ยวกับผู้หญิงชุดดำ ผมเคยสืบคดีนี้เมื่อหลายปีก่อนและเกือบเสียชีวิต เลยคิดว่าผมควรมาเตือนคุณและช่วยเหลือถ้าจำเป็น"

มินตรารู้สึกถึงความตั้งใจของเอกและตัดสินใจว่าเธอจะต้องทำงานร่วมกับเขา "ฉันต้องการความช่วยเหลือของคุณค่ะ มีอะไรที่คุณรู้อยู่บ้างเกี่ยวกับผู้หญิงชุดดำ?"

เอกพยักหน้าและเริ่มเล่าเรื่อง "เมื่อสิบปีก่อน มีคดีการหายตัวไปอย่างลึกลับของเด็กสาวคนหนึ่งในหมู่บ้านนี้ เธอชื่อว่าลดาวัลย์ เธอถูกพบเสียชีวิตในป่า และหลังจากนั้นเป็นต้นมา คนในหมู่บ้านก็เริ่มเห็นผู้หญิงชุดดำปรากฏตัว และมีคนเสียชีวิตอย่างลึกลับอีกหลายคน"

"แล้วคุณพบเบาะแสอะไรบ้างคะ?" มินตราถามด้วยความสนใจ

"ผมพบว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้มีความเกี่ยวข้องกับครอบครัวของลดาวัลย์ พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตอย่างลึกลับไม่กี่เดือนหลังจากเธอเสียชีวิต และหลังจากนั้น บ้านของพวกเขาก็ถูกทิ้งร้าง ไม่มีใครกล้าเข้าไป"

มินตรารู้สึกว่าต้องเข้าไปตรวจสอบบ้านของลดาวัลย์ "เราควรเริ่มจากบ้านของเธอไหมคะ?"

เอกพยักหน้า "ใช่ ผมก็คิดอย่างนั้น แต่เราต้องระวังตัวมาก ๆ เพราะที่นั่นอาจมีอะไรบางอย่างที่ไม่ควรเจอ"

ทั้งสองเตรียมตัวและออกเดินทางไปยังบ้านของลดาวัลย์ บ้านที่เคยเป็นที่อยู่อาศัยของครอบครัวนี้ตั้งอยู่ที่ขอบหมู่บ้าน มันถูกปกคลุมไปด้วยหญ้าขึ้นสูงและต้นไม้ที่งอกงามจนดูเหมือนบ้านจะถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา

เมื่อมินตราและเอกเดินเข้าไปในบ้าน พวกเขาพบว่าข้างในยังคงมีของใช้ของครอบครัวลดาวัลย์หลงเหลืออยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดเวลาไว้ในวันนั้น วันที่ลดาวัลย์หายตัวไป

เอกเริ่มตรวจสอบห้องต่าง ๆ ขณะที่มินตราเดินไปยังห้องนอนของลดาวัลย์ เธอเห็นตุ๊กตาที่วางอยู่บนเตียงและสมุดบันทึกที่วางอยู่บนโต๊ะ มินตราเปิดสมุดบันทึกและเริ่มอ่าน

ในสมุดบันทึกนั้น ลดาวัลย์เขียนเกี่ยวกับความฝันแปลก ๆ ที่เธอมี และการเห็นผู้หญิงชุดดำในฝันของเธอ เธอเขียนว่าเธอรู้สึกเหมือนถูกตามล่าและหวาดกลัวทุกครั้งที่หลับไป

มินตรารู้สึกถึงความเชื่อมโยงบางอย่าง เธอเก็บสมุดบันทึกไว้และเดินไปหาเอกที่ห้องนั่งเล่น "ฉันพบสมุดบันทึกของลดาวัลย์ค่ะ เธอเขียนเกี่ยวกับการเห็นผู้หญิงชุดดำในฝันของเธอ"

เอกฟังและพยักหน้า "นี่อาจเป็นเบาะแสสำคัญ เราต้องหาความจริงเกี่ยวกับความฝันของเธอและความเชื่อมโยงกับผู้หญิงชุดดำ"

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ พวกเขาได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังมาจากชั้นบน เสียงของก้าวเท้าที่ดังขึ้นและเสียงกระซิบที่เหมือนกับว่ามีคนอยู่ในบ้านนี้

มินตราและเอกมองหน้ากันด้วยความกลัว แต่พวกเขาตัดสินใจที่จะไปตรวจสอบชั้นบน ทั้งสองคนเดินขึ้นบันไดอย่างระมัดระวังและพบกับห้องเก็บของที่ถูกล็อกอยู่ พวกเขาตัดสินใจเปิดประตูและพบกับสิ่งที่ไม่คาดคิด

ในห้องนั้น มีภาพวาดเก่า ๆ และเอกสารบางอย่างที่ถูกเก็บไว้ ภาพวาดเป็นภาพของผู้หญิงชุดดำและเด็กสาวที่ดูเหมือนลดาวัลย์ มินตรารู้สึกถึงความสยองขวัญที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย แต่เธอก็รู้สึกว่าพวกเขาใกล้จะได้พบกับความจริงแล้ว

มินตราหยิบภาพวาดขึ้นมาดูอย่างละเอียด ภาพนั้นแสดงถึงผู้หญิงชุดดำที่ยืนอยู่กลางป่าและมีเด็กสาวที่ดูเหมือนลดาวัลย์ยืนอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าของผู้หญิงชุดดำเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความเจ็บปวด

"ทำไมภาพนี้ถึงมีความหมายลึกซึ้งขนาดนี้" มินตราพูดกับเอก

เอกหยิบเอกสารที่ถูกเก็บไว้ในห้องนั้นมาพิจารณา "บางทีภาพวาดนี้อาจจะเป็นกุญแจสำคัญในการเปิดเผยความจริง เราต้องหาว่าใครเป็นคนวาดและทำไมถึงต้องวาดภาพนี้"

มินตราและเอกกลับไปที่หมู่บ้านและตัดสินใจที่จะพูดคุยกับชาวบ้านที่เคยรู้จักครอบครัวของลดาวัลย์ พวกเขาเริ่มจากบ้านของคุณยายประภา หญิงชราที่เป็นเพื่อนสนิทของแม่ลดาวัลย์

เมื่อมาถึงบ้านของคุณยายประภา ทั้งสองพบคุณยายกำลังนั่งถักไหมพรมอยู่ที่หน้าบ้าน คุณยายมองเห็นทั้งสองเดินเข้ามาและยิ้มต้อนรับ "สวัสดีค่ะ คุณมินตราและคุณเอก มาหาข่าวอะไรกันล่ะ"

"คุณยายประภาคะ พวกเรามาที่นี่เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับครอบครัวของลดาวัลย์ เราเจอภาพวาดแปลก ๆ ที่บ้านของเธอและอยากรู้ว่าคุณยายรู้จักเรื่องนี้ไหมคะ" มินตราพูดด้วยความสุภาพ

คุณยายประภาถอนหายใจยาวและหันมามองหน้าทั้งสอง "ภาพวาดนั้นเป็นฝีมือของแม่ลดาวัลย์เอง หลังจากที่ลดาวัลย์หายตัวไป แม่ของเธอก็เริ่มวาดภาพนี้ขึ้นมา เธอเชื่อว่ามันจะช่วยบอกความจริงเกี่ยวกับการหายตัวไปของลูกสาวเธอ"

"แล้วคุณยายรู้ไหมคะว่าทำไมผู้หญิงชุดดำถึงปรากฏตัวในภาพนั้น?" เอกถามด้วยความสนใจ

คุณยายประภาส่ายหน้า "แม่ของลดาวัลย์เคยบอกว่าผู้หญิงชุดดำเป็นสัญลักษณ์ของความเจ็บปวดและความโศกเศร้าที่เธอรู้สึก แต่ไม่มีใครรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร"

มินตรารู้สึกถึงความสับสน แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ "เราต้องหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับแม่ของลดาวัลย์ค่ะ บางทีเราอาจจะพบอะไรที่มีประโยชน์"

คุณยายประภาพยิ้มเบา ๆ "ถ้าพวกเธอต้องการหาความจริงจริง ๆ ล่ะก็ ลองไปหาคุณตาเจิมดูสิ เขาเป็นคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่และรู้เรื่องราวของหมู่บ้านนี้มากที่สุด"

เอกและมินตราขอบคุณคุณยายประภาและเดินทางไปหาคุณตาเจิม บ้านของคุณตาเจิมอยู่ที่ขอบหมู่บ้าน ใกล้กับป่าที่ลดาวัลย์ถูกพบศพ เมื่อพวกเขามาถึง คุณตาเจิมกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ที่ระเบียง

"สวัสดีครับคุณตาเจิม พวกเรามาที่นี่เพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงชุดดำและครอบครัวของลดาวัลย์ครับ" เอกกล่าว

คุณตาเจิมมองทั้งสองคนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความฉงน "ฉันรู้ว่าพวกเธอคงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ งั้นก็มาฟังเรื่องราวของฉันเถอะ"

คุณตาเจิมเริ่มเล่าเรื่องราวในอดีต "เมื่อหลายสิบปีก่อน หมู่บ้านนี้เคยมีเรื่องราวเกี่ยวกับผู้หญิงชุดดำที่มักปรากฏตัวในป่า คนในหมู่บ้านเชื่อว่าเธอเป็นวิญญาณร้ายที่มาเอาชีวิตคนที่มีความผิดบาป แต่ความจริงแล้ว ผู้หญิงชุดดำนี้คือแม่ของลดาวัลย์เอง"

มินตราและเอกตื่นตะลึง "แม่ของลดาวัลย์?"

"ใช่ แม่ของลดาวัลย์ถูกฆ่าตายอย่างโหดร้ายในป่า และเธอกลับมาในรูปแบบของวิญญาณที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความแค้น เธอพยายามที่จะบอกความจริงเกี่ยวกับการตายของเธอ แต่ไม่มีใครฟังเธอ"

"แล้วทำไมเธอถึงต้องการเอาชีวิตคนในหมู่บ้าน?" มินตราถามด้วยความสงสัย

คุณตาเจิมหันมามองทั้งสองด้วยสายตาที่เศร้า "เพราะเธอเชื่อว่าคนในหมู่บ้านมีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเธอและลูกสาว เธอจึงต้องการล้างแค้น"

เอกและมินตรารู้สึกถึงความหนักหน่วงของเรื่องราวนี้ "แล้วเราจะทำยังไงเพื่อให้วิญญาณของเธอสงบ?"

คุณตาเจิมหายใจลึก "พวกเธอต้องหาความจริงเกี่ยวกับการตายของแม่ลดาวัลย์และเปิดเผยมันให้ทุกคนรู้ นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เธอสงบและยุติการล้างแค้น"

มินตราและเอกตัดสินใจที่จะสืบค้นหาความจริงต่อไป พวกเขารู้ว่าการเดินทางครั้งนี้จะเต็มไปด้วยอุปสรรคและความสยองขวัญ แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน เพื่อเปิดเผยความจริงและปลดปล่อยวิญญาณที่เจ็บปวด