NovelToon NovelToon

It’S You//วันนี้วันไหนก็คือเธอ

01

ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าเดินลงบันไดช้าหรือว่า..เสียงหัวใจกันแน่นะ?
มีสาวน้อยหน้าสวย หุ่นดี ผมลอนสวย ตาเป็นประกายดั่งวัยใส
เดินลงมาจากบ้านชั้นสอง
เพรชใส
เพรชใส
ม๊า…ม๊าหรอ
เสียงหวานๆเรียกแม่
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
อ่าวเพรช
ไพลินหันมา เธอกำลังจัดเตรียมมือเช้าให้ลูกสาวแสนสวย
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ทำไมวันนี้ตื่นสายนักล่ะ
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ปกติตื่นเช้ามากนี่
เพรชใส
เพรชใส
ม๊า…
เธอเดินเข้ามากอดแม่
ราวกับว่าได้พบกันอีกครั้ง
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
เพรช..ทำอะไรน่ะ
คนเป็นแท่หัวเราะ
เพรชใส
เพรชใส
คิดถึงม๊าจัง..
เพรชใส
เพรชใส
ม๊าคนสวยของเพรช
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
เจอกันอยู่ทุกวันๆ
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
วันนี้เราเป็นอะไรน่ะหืม?
เพรชใส
เพรชใส
เพรชฝันร้ายน่ะค่ะ
เพรชใส
เพรชใส
เป็นฝัน..ที่แย่ที่สุดเลย
ไพลินลูบผมลูกสาวเบาๆ
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
แม่จัดเตรียมข้าวเช้าเรียบร้อยแล้ว
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
นั่งทานกันเถอะ
เพรชใส
เพรชใส
ค่ะ…
ฝันร้าย…น่ะหรอ
ความจริง
ฉันย้อนอดีตมาต่างหาก
.
.
.
ชีวิตแสนบัดซบของเพรชใสในวัย38
ทั้งตกงาน ทั้งมีหนี้
ครอบครัวก็ไม่มี เพื่อนฟูงก็หายหน้าหายตาไปกันหมด
สภาพโทรมไม่เหลือเค้าโครงเดิม
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
นี่มันชีวิตเฮงซวยอะไรวะเนี่ย..
เธอยกขวดเหล้าซดไม่ยั้ง
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ทำไม!ทำไมใจร้ายกับฉันนัก
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ชีวิตแม่ง..ไม่ยุติธรรมเลย
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ทำไม..
เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น
จนคนแถวนั้นมองอย่างเวทนา
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
เธอพึ่งนึกได้ว่าเธอยังมีอีกคนที่สำคัญกับชีวิต
ในสาย
ยู(ปัจจุบัน)
ยู(ปัจจุบัน)
เพรช..มีเรื่องอะไร
ยู(ปัจจุบัน)
ยู(ปัจจุบัน)
ทำไมโทรมาดึกไม่รู้หรอว่ามีเคอร์ฟิวน่ะ
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ยู…ฮึก
ยู(ปัจจุบัน)
ยู(ปัจจุบัน)
สมัครงานที่TRเป๋นยังไง
ยู(ปัจจุบัน)
ยู(ปัจจุบัน)
ได้งานรึเปล่า
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เค้าไม่รับน่ะ..
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
คือว่า-
ยู(ปัจจุบัน)
ยู(ปัจจุบัน)
โถ่เอ้ย..นี่ไม่รู้หรอว่าต้องจ่ายค่าห้องพรุ่งนี้แล้วน่ะ
ยู(ปัจจุบัน)
ยู(ปัจจุบัน)
เธอมั่วทำอะไรอยู่
เสียงผู้หญิง:ยู..รีบวางสายได้แล้ว
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เสียงใครน่ะ
ยู(ปัจจุบัน)
ยู(ปัจจุบัน)
มันใช่ประเด็นรึไง!
เขาตะคอกใส่เธอ
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ฉันถาม..ว่าเสียงใคร!
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ยูตอบมาเดี๋ยวนี้
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
นายนอกใจฉันงั้นหรอ?
ยู(ปัจจุบัน)
ยู(ปัจจุบัน)
เออ!แค่นี้นะ
ยู(ปัจจุบัน)
ยู(ปัจจุบัน)
หมดคำจะพูดเลย
เขาวางสายทิ้ง
เธอทำงานหนักมาทั้งชีวิต
เพื่อหาเลี้ยงผู้ชายคนนี้ที่ขึ้นชื่อว่าแฟน
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ตลก..ตลิกสิ้นดี
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ไอ้เฮงซวยเอ้ย!แกตอบแทนฉันแบบนี้หรอ
เธอร้องไห้หนักอีกครั้ง
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เป็นดาราแต่หาเงินเข้าบ้านสักบาทยังไม่ได้
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ไปตา!ซะเถอะไอ้เวร!
เธอสบถคำหยาบออกมาไม่หยุด
เธอถือขวดเหล้าเดินไปตามท้องถนน
เธอคงเสียสติไปแล้วแน่ๆ
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ใช่..ฉันบ้าไปแล้ว
ปี๊ด!
เพรชใสหันหน้ามองเสียงตรงหน้า
ปึ้ง!
ร่างหญิงสาวร่วงลงกลางถนน
ผู้คนแตกตื่น
น้ำตาของเพรชใสไหลอาบแก้ม
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ฉัน..จะแก้ไขทุกอย่าง
เพรชใส(ปัจจุบัน)
เพรชใส(ปัจจุบัน)
ฉัน..
เธอค่อยๆหลับตาลง
————
ทว่า
เธอค่อยๆลืมตาขึ้นอีกครั้ง
แสงแดดแยงตา
เพรชใส
เพรชใส
(โรงพยาบาล..หรอ)
เธอมองเพดาน
ผ้าปูที่นอนสีหวานๆ ชุดนอนราวกับเจ้าหญิง
เพรชใส
เพรชใส
อือ…
เพรชใส
เพรชใส
โรงพยาบาล..
เธอลุกขึ้น
เพรชใส
เพรชใส
ทำไม..ไม่เจ็บตรงไหนเลยล่ะ
เธอสำรวจตัวเอง
เพรชใส
เพรชใส
แถม..ผิวยังนุ่มนิ่ม
เพรชใส
เพรชใส
ไม่แตกกรานเลยด้วย
เธอมองรอบๆ
เพรชใส
เพรชใส
นี่มัน…
เพรชใส
เพรชใส
บ้านเรานิ
เพรชใส
เพรชใส
หมายความว่ายังไง
เพรชใส
เพรชใส
ฉันยังไม่ตาย?
เพรชใสรีบลุกไปในห้องน้ำ
เธอมองดูใบหน้าของเธอในกระจก
ใบหน้าที่สวยไร่ที่ติ
เพรชใส
เพรชใส
…นี่มัน
เพรชใส
เพรชใส
ฉันตอนวัยรุ่นนี่
เพรชใส
เพรชใส
นี่แปลว่า..
เพรชใส
เพรชใส
ฉันอยู่ในอดีตไม่ใช่หรอ
เพรชใส
เพรชใส
ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
เธอหยิกตัวเอง
เพรชใส
เพรชใส
หรือว่านี่คือ..โลกหลังความตาย
เพรชใส
เพรชใส
ฉันต้องเพ้อไปเองแน่ๆ

02

เธอมองชุดที่แขวนไว้
เพรชใส
เพรชใส
มัธยม..ปีที่หกงั้นหรอ
เธอค่อยๆสำรวจห้องนอน
ก็พบภาพถ่ายที่ถ่ายคู่กับยูเป็นรูปแรก
เพรชใส
เพรชใส
ชิ้…ไม่อยากเห็นขี้หน้า
เธอคว่ำภาพลง
เพรชใส
เพรชใส
..คบกันมาตั้งนานขนาดนั้น
เพรชใส
เพรชใส
มาหักหลังฉันได้ยังไง
เธอส่วมใส่ชุดนักเรียน
ทำผมแต่งหน้าเหมือนตอนวัยรุ่นอีกครั้ง
เพรชใส
เพรชใส
ยัยเพรช..ถ้านี่คือโอกาสที่สอง
เพรชใส
เพรชใส
ฉันสัญญา
เพรชใส
เพรชใส
ว่าเธอในวัยผู้ใหญ่..จะเดินบนเส้นทางที่งดงามกว่าครั้งที่แล้ว
เธอเดินลงมาด้านล่าง
น้ำตาแถมหลั่งออกมา
เมื่อเห็นมารดาอีกครั้ง
ในชีวิตที่แล้วของเธอ
แม่ของเธอเสียจากอุบัติเหตุหลังเธอจบม.6ไม่กี่เดือน
แม่ของเธอเป็นโลกทั้งใบ เพราะว่าท้องตั้งแต่อายุน้อยฝ่ายชายไม่รับผิดชอบ
แม่เลี้ยงเพรชตามลำพังด้วยกำลังทั้งหมดที่มี
ทั้งคู่นั่งกินข้าว
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
กินเยอะๆ..จะลดหุ่นไปทำไม
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
แค่นี้ก็ผอมมากแล้ว
ไพลินตักข้าวให้ลูก
เพรชใส
เพรชใส
ขอบคุณค่ะม๊า
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
วันนี้ยูจะมาส่งใช่มั้ย
เพรชใส
เพรชใส
เพรชใสก้มหน้า
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ทะเลาะกันอีกแล้วหรอ?
เพรชใส
เพรชใส
หนูจะเลิกกับยูค่ะม๊า
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ทำไมล่ะลูก..
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
คบกันไม่กี่เดือนเองนี่เพรช
เพรชใส
เพรชใส
เพรชแค่อยากเลิก
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ถ้าเพรชคิดดีแม่ก็แล้วแต่เพรช
ไพลิน(แม่เพรชใส)
ไพลิน(แม่เพรชใส)
เพรชจะไม่เสียใจใช่มั้ย
เพรชใส
เพรชใส
ไม่ค่ะ
เพรชใส
เพรชใส
(เสียใจอะไรล่ะ..หนูจะดีใจมากที่สุดในโลกซะอีก)
เธอพยายามไม่ยิ้ม
และแสร้งทำเป็นเศร้าแทน
เธอเดินไปขึ้ยรถบัสเพื่อไปโรงเรียน
ที่โรงเรียน
เพรชใส
เพรชใส
แด่ชีวิตวัย18อีกครั้งของฉัน..
เพรชใสหายใจเข้าก่อนจะก้าวเข้าโรงเรียน
นักเรียนชาย
นักเรียนชาย
โห่..ใครอ่ะสวยชะมัด
นักเรียนชาย
นักเรียนชาย
นายพึ่งเข้ามาใหม่จะไปรู้อะไร
นักเรียนชาย
นักเรียนชาย
นี่พี่เพรชใส..รุ่นพี่สวยตัวท้อปๆของรุ่นเลยนะเว้ย
นักเรียนชาย
นักเรียนชาย
สวย..จนหยุดมองไม่ได้เลย
นักเรียนชาย
นักเรียนชาย
แต่ว่ามีแฟนแล้วนะ
ทุกคนจ้องมองเพรชใส
เพรชใส
เพรชใส
(ก็รู้อยู่..ว่าตอนวัยรุ่นสวย..แต่ก็ไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้แฮะ)
เพรชใส
เพรชใส
(ตอนนั้นฉันมั่วทำอะไนอยู่ตัวเองถึงได้หมองไม่เป็นคนแบบนั้นนะ)
นักเรียนหญิง
นักเรียนหญิง
พี่เพรชใส..พี่คือไอดอลของหนูเลยนะคะ
นักเรียนหญิง
นักเรียนหญิง
พี่เพรชใส~
เธอยิ้มอ่อนๆ
ครีม
ครีม
ยัยเพรชช
ครีมวิ่งมาหา
เพรชใส
เพรชใส
ครีม…
เพรชใสหยุดชะงัก
เพรชใส
เพรชใส
(ครีม…ตอนนั้นเธอไปอยู่ที่ไหนมา)
ครีมกอดเพรชใสเต็มแรง
เพรชใสยืนนิ่งไม่ได้ดีใจนัก
ครีม
ครีม
เพรชปิดเทอมตั้งหลายเดือน
ครีม
ครีม
ทำไมสวยขึ้นขนาดนี้เนี่ย
ครีม
ครีม
หือ?
ครีม
ครีม
ทำไม..ไม่พูดอะไรเลย
เพรชใส
เพรชใส
เธอ…
เพรชใส
เพรชใส
(ใช่เพื่อนสนิทฉันแน่หรอ..)
ตอนนี้เพรชใสระแวงทุกคน
ทุกคนพร้อมจะหันหลังใฟ้เธอเสมอ
บทเรียนของเธอสอนมาแบบนั้น
เพรชใส
เพรชใส
(เธอเอง..ก็ทิ้งฉันนี่)
ครีม
ครีม
เพรชอย่าเงียบสิ..
ครีม
ครีม
ฉันใจไม่ดีเลย
เพรชใส
เพรชใส
อ๋อ…อืม
เพรชใส
เพรชใส
เข้าไปกันเถอะ
เธออ่ำๆอึ้งๆ
ในห้องเรียนม.6/1
เพรชใสกวาดสายตามองรอบๆ
เพรชใส
เพรชใส
(ดีนะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับไอ้เฮงซวยนั่น)
เพรชใส
เพรชใส
(ครีม..ส่วนนั้นภาคภูมิ..และนั่นอัยวา)
เพรชใส
เพรชใส
(ส่วนคนนั้น..ชื่ออะไรแล้วนะ?)
ภาคภูมิ
ภาคภูมิ
นี่คนสวย
ภาคภูมิ
ภาคภูมิ
เห็นจ้องไปจ้องมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ
เพรชใส
เพรชใส
(ปากไม่เคยเปลี่ยน)
เพรชใส
เพรชใส
จะขอบคุณมาก..ถ้านายช่วยหลบไป
เธอยิ้มด้วยสายตาเชือด
อัยวา
อัยวา
เธียร
เสียงอ่อนหวานน่าฟังเอ่ย
พร้อมกับเดินไปตรงมุมหน้าต่าง
อัยวา
อัยวา
พ่อฉัน..ฝากนี่มาให้น่ะ
อียวายื่นกล่องบางอย่างให้เธียร
เพรชใส
เพรชใส
(อ๋อจริงด้วย..เธียรหนุ่มไม่ค่อยพูดขี้อายคนนั้น)
เธียร
เธียร
ขอบใจ..
เธียร
เธียร
ฝากขอบคุณคุณลุงด้วย
อัยวา
อัยวา
เย็นนี้
อัยวา
อัยวา
ว่างมั้ย
เธียร
เธียร
ไม่..
อัยวา
อัยวา
แย่จัง
อัยวา
อัยวา
คุณแม่ให้ชวนนายไปทานข้าวที่บ้านน่ะ
ครีม
ครีม
อัยวา..นี่ดีจริง
ครีม
ครีม
เพอร์เฟกทุกอย่างเลย
อัยวา
อัยวา
ไม่หรอก
เธอยิ้มอย่างเขินๆ
เพรชใส
เพรชใส
(ถ้าจำไม่ผิด..บ้านล้มละลายเลยต้องเข้าวงการบันเทิงไม่ใช่หรอ..แต่โชคช่วยเลยดังเป็นพลุแตก)
เพรชใสเท้าคาง
เพรชใส
เพรชใส
(ว่าแต่..คู่กัดขาประจำฉันไปไหนแล้วล่ะ)
โจริณเดินเข้ามา
โจริณ
โจริณ
ว่าไง..ยัยสมองขาว
เพรชใส
เพรชใส
(นี่ไง..มาได้สักที)
เพรชใส
เพรชใส
หวัดดี..ยัยหน้าตาย
โจริณ
โจริณ
วันแรกก็จะเอาเลยรึไง
เพรชใสยักไหล่
เมื่อก่อนเธอกับโจริณมักจะประชันกันตลอด
เหมือนจะเกลียดกันก็ไม่ใช่รักกันก็ไม่เชิง
ครูหวาน
ครูหวาน
นักเรียนม.6/1ฟังทางนี้
ครูหวาน
ครูหวาน
เทอมนี้จะย้ายที่นั่งนะ
ครูหวาน
ครูหวาน
เดี๋ยวทุกคนมาจับฉลากได้เลขอะไรก็สลับโต๊ะกับคนนั้น
เพรชใส
เพรชใส
ค่า
ทุกคนพูดค่ะ/ครับพร้อมกัน
เพรชใสกำลังจะจับ
แต่หลังมือชนกับเธียร
เพรชใส
เพรชใส
..
ทั้งคู่มองหน้ากัน
เธียรเอามือลงให้เธอจับก่อน
เพรชใส
เพรชใส
ได้เลข4แฮะ
เธอตื่นเต้น
เธียร
เธียร
…(เลข7)
ทุกคนวุ่นวายกับการย้ายโต๊ะ
ภาคภูมิ
ภาคภูมิ
หนักนะ
ภาคภูมิ
ภาคภูมิ
ให้ฉันช่วยมั้ย?
เพรชใส
เพรชใส
ไปช่วยสาวๆคนอื่นเถอะ
เพรชใส
เพรชใส
ฉันทำเองได้
ภาคภูมิ
ภาคภูมิ
ก็ตามใจ
เพรชใสย้ายโต๊ะด้วยตัวเอง
เธียร
เธียร
..เธอ
เธียร
เธียร
นั่งตรงนั้นหรอ
เพรชใส
เพรชใส
(นึกว่าพูดไม่ได้แล้วซะอีก)
เพรชใส
เพรชใส
(เสียง..หล่อเหมือนหน้าเลยแฮะ)
เพรชใส
เพรชใส
อืม
เธียรกับเพรชใสได้นั่งข้างกัน
เพรชใสนั่งตัวเกร็ง
เพรชใส
เพรชใส
(…ปวดหลังจะแย่)
อัยวา
อัยวา
อัยวาจ้องมา
เพรชใส
เพรชใส
(คงไม่หวงเพราะอะไรแค่นี้หรอกใช่มั้ย?)

03

ในที่สุดก็ถึงเวลาพักเบรค
ครีม
ครีม
เพรช..ทำไมไม่รอเลย
เพรชใส
เพรชใส
ลืมน่ะ..เห็นเธอยุ่งอยู่ด้วย
ครีม
ครีม
ทำตัวแปลกๆตั้งแต่เช้าแล้ว
ครีม
ครีม
น่าน้อยใจชะมัด
เพรชใส
เพรชใส
ไปกันเถอะ
ยู
ยู
เพรช
ครีม
ครีม
เจ้าชายของเธอมาแล้ว
ครีม
ครีม
ฉันขอตัวก่อนนะจ้ะ
ครีมรีบเผ่น
เพรชใส
เพรชใส
(เจอจนได้)
ยู
ยู
นี่..ทำไมหลบหน้าหลบตากัน
ยู
ยู
ไม่เจอเธอตอนเช้าเลย
เพรชใสมองยูตั้งแต่หัวจรดเท้า
เพรชใส
เพรชใส
(ตอนนี้ก็ไม่ได้หล่อมากนี่น่า..ทำไมฉันหลงจนหัวไม่ขึ้นกันนะ?)
เพรชใส
เพรชใส
อ่า..
เพรชใส
เพรชใส
ไม่ได้หลบนี่
ยู
ยู
ฉันซื้อเค้กที่เธอชอบมาด้วยนะ
ยู
ยู
แค่เห็นเธอก็ดีใจมากแล้ว
ยู
ยู
วันนี้..รุ่นน้องเอาแต่พูดถึงเธอ
ยู
ยู
ฉันหวงแทบจะบ้าอยู่แล้ว
เพรชใส
เพรชใส
….
ยู
ยู
อ่ะนี่
เพรชใส
เพรชใส
ฉัน..ไดเอตน่ะ
ยู
ยู
รับไว้เถอะ
ยู
ยู
เอาไปแบ่งม๊าก็ได้
ยูจับมือเพรช
เพรชใส
เพรชใส
ปล่อย!
เธอสะบัดมืดเขาแรงอย่างไม่ตั้งใจ
ทำให้เค้กตก
ยู
ยู
เพรช…
ทุกคนมองทั้งคู่
ยู
ยู
ทำอะไรน่ะ
เพรชใส
เพรชใส
ก็บอกว่าไม่อยากได้ไง
เพรชใส
เพรชใส
ฉันมีเรื่องอยากบอกนายอีกอย่าง
เพรชใส
เพรชใส
เราเลิกกันเถอะ
พูดจบเพรชใสก็เดินออกมา
เธอจนหน้าเขาอีกครั้ง
เธอโกรธจนแทบกลั้นไว้ไม่ไหว
เพรชใส
เพรชใส
(ฉันทำแบบนี้..ก็ให้เกียรตินายมากพอแล้ว)
เพรชใส
เพรชใส
(คนเลว…)
ไม่รู้ทำไมเธอถึงเจ็บใจมาก
ตอน18เป็นตอนที่ทั้งคู่รักกันมากด้วยซ้ำ
ยู
ยู
เพรช!
ยู
ยู
เพรช..เดี๋ยวสิ
เธอเดินออกมา
พร้อมกับปาดน้ำตา
ตุ้บ
หน้าผากของเธอชนกับหน้าอกของเธียรเข้า
เพรชใส
เพรชใส
ขอโทษที..
เธียร
เธียร
มาทางนี้สิ
เขาพาเธอมาที่ห้องศิลปะ
ที่นี่ไม่ค่อยมีคนเข้ามา
เธียร
เธียร
เพรชใสปาดน้ำตา
เพรชใส
เพรชใส
ขอบคุณที่ช่วย
ยูตามหาเพรชใสอยู่ด้านนอกจนแทบวุ่น
เธียร
เธียร
รักอยู่..ทำไมถึงบอกเลิกล่ะ
เพรชใส
เพรชใส
ใครว่ายังรักอยู่
เพรชใส
เพรชใส
ฉันเสียใจ..ที่เคยรักต่างหาก
เธียร
เธียร
แบบนี้ก็มีด้วย
เธียร
เธียร
เขาน่าจะไปทางอื่นแล้ว
เธียร
เธียร
ออกไปกันเถอะ
เพรชใส
เพรชใส
อืม..
ทั้งคู่เดินกลับห้อง
ตลอดทั้งวัน
เพรชใสเอาแต่ฟุบโต๊ะ
เธียร
เธียร
(ดูท่าไม่ดีเลย..)
ครูหวาน
ครูหวาน
เพรชใส
ครูหวาน
ครูหวาน
ช่วยตอบคำถามข้อนี้ที
เพรชใสยืนขึ้น
เธอแทบไม่รู้เรื่อง
เพรชใส
เพรชใส
..(ทำไงดีล่ะเนี่ย)
เธียรเปิดหนังสือให้ดูอย่างเนียนๆ
จนเธอตอบได้
ครูหวาน
ครูหวาน
นั่งลงได้
เพรชใส
เพรชใส
ขอบคุณนะ
เธอกระซิบ
เพรชใส
เพรชใส
นายช่วยชีวิตฉันไว้แท้ๆ
เธียร
เธียร
ขนาดนั้นเลย..
เพรชใส
เพรชใส
อือ
เธอยิ้ม
แสงแดงที่แยงเข้ามาส่องดวงตาของเธอให้เป็นประกาย
เธียรตกอยู่ในภวังค์อยู่ครู่นึง
เขายิ้มออกมา
เพรชใส
เพรชใส
(ยิ้มเป็นด้วยแฮะ)
พักเที่ยง
เพรชใสเกลี่ยข้าวไปมา
ครีม
ครีม
เธอบอกเลิกยูจริงหรอ
ครีม
ครีม
ทำไมล่ะ?
ครีม
ครีม
เธอทั้งคู่ออกจะเหมาะสมกัน
ครีม
ครีม
กลับไปคืนดีกันเถอะ
เพรชใส
เพรชใส
ฉันอิ่มแล้ว
ครีม
ครีม
เพรช..เธอเป็นอะไรของเธอ
เพรชใส
เพรชใส
ฉันไม่สบายนิดหน่อย
เพรชใส
เพรชใส
ครีม
ครีม
เพราะไม่สบายงั้นหรอ
ครีม
ครีม
ถ้าหายดีแล้ว..แสดงว่าเธอจะกลับไปคบกับยูใช่มั้ย
เพรชใส
เพรชใส
ทำไมเธอ..
เพรชใส
เพรชใส
ไม่เป็นห่วงฉันบ้าง
เพรชใสลุกออกไป
ครีม
ครีม
เพรช…
ที่ห้องพยาบาล
เพรชใสนอนพัก
เธอมีเรื่องให้คิดมากมาย
เพรชใส
เพรชใส
(ก่อนอื่น…ต้องคัดเพื่อนซะก่อน)
เพรชใส
เพรชใส
(เห้อ…ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีหรือร้ายล่ะนะที่ให้ฉันกลับมามีชีวิต)
เพรชใส
เพรชใส
(เหนื่อยชะมัด..)
สักพักก็มีคนเปิดม่านเธอออก
เธียร
เธียร
คือ..คือว่า
เธียร
เธียร
ครูให้มาถามว่าเธออยากกลับบ้านมั้ย
เพรชใส
เพรชใส
ไม่ล่ะเดี๋ยวฉันก็หาย
เธียร
เธียร
เธอโอเคใช่มั้ย..
เพรชใส
เพรชใส
นี่ครูก็ให้ถามหรอ?
เธอลุกขึ้นนั่ง
ส่ายเท้าไปมา
เธียร
เธียร
เปล่า..นั่นคำถามของฉัน
เขาดูเคอะเขิน
เพรชใส
เพรชใส
ฉันโอเค
เธอยิ้มกว้าง
เธียร
เธียร
งั้น..ก็ดีแล้ว
เธียร
เธียร
งั้นฉันจะไปบอกครูให้ว่าเธอ-
เพรชใส
เพรชใส
ฉัน..ชื่อเพรชใส
เพรชใส
เพรชใส
หรือจะเรียกเพชรก็ได้นะ
เพรชใส
เพรชใส
เธียร…
เธียร
เธียร
อ่า..อืม
เธียร
เธียร
เพรช
เธียร
เธียร
นอนพักเถอะ
เธียร
เธียร
ฉันไม่รบกวนแล้ว
เขาเดินออกไป
เพรชใส
เพรชใส
อะไรกัน..
เขาดูเย็นชา
แต่ก็ดูอบอุ่นและอ่อนไหว
เพรชใส
เพรชใส
ผู้ชายคนนึ้..มันอะไรกัน

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!

novel PDF download
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!