บทนํา

     ณ กลางป่าในฦดูหนาวมีชายหนุ่มหน้าตาดีตาสีนํ้าเงินผมสีแดงดูขัดกับสีตาสูงราวๆ180กว่าๆนอนแนนึงทังตัวเต็มไปด้วยบาทแผลนํ้าสีแดงลวมไปกับหิมะตรงกันข้ามมีชายหนุ่มผิวขาวนวนเหมือนหิมะผมที่ขาวสวยเมือนไหมแตดวงตากลับบอดไปหนึ่งข้างส่วนอีกข้างนั้นเป็นสีฟ้าอ่อนถ้าดูผ่านๆก็อาจเหมือนคนตาบอดสองข้างกำลังเดินไปหาชายตรงหน้าเสื่อกันหนาวที่ใสไว้ได้ถดลงและห่อตัวของชายผมแดงจึงทำไห้เป็นว่าชายผมขาวกำลังตั้งครรภ์ชายหนุมผมขาวได้พยุงผมแดงไปบ้านของตนในบ้านนันไม่ใหญ่มากเป็นบ้านสไตล์ญี่ปุ่นทุกอย่างดูเงียบสงบห่างไกลจากผู้คนชายหนุ่มผมขาวได้วางผมแดงลงละทำแผลไห้อย่างปลานีดจากนั้นก็ได้เดินออกไป พ้านมาไม่นานนักชายหนุ่มผมแดงได้ลืมตาตื่นขึ้น

    "ที่นี่...ที่ไห-อึก!..เจ็บ"

เสียงที่ไร้เรี่ยวแรงได้เอือยขึ้นพล้อมพั้งหันมองทุกทิศทางอย่างสงใส

  "อะ..พื้นแล้วหรอครับ"

ชายหนุ่มผมขาวได้เอ่ยขึ้นอย่างตกใจในมือถือฉามโจ๊กไว้อยู่

   "คุณเป็นใคร!!!"

    "ผมเรย์ครับ"

   "แล้วคุณละ"

     "ไม่รู้" ชายหนุ่มผมแดงขนะที่พูดนํ้าเสียงก็คล่อยๆลดลงเหมือนตนเองทำผิดมาแลัวเถียงไม่ออก

    "แต่ว่าผมรู้แล้วเหลาะครับ..ความจำเสือมสินะครับ"

  "คุณชื่อว่าโทมะสินะครับ"

ขนะที่พูดก็นำถ่วยวางบนโตะอย่างละมัดละวังแลัวเดินไปหยิบบางอยางออกมา

  "นี่คือนามบัตรของคุณแต่แปลนะครับที่มันเป็ของสำนักงานที่ลุงผมทำงานอยู่ด้วย"

ชายหนุมผมแดงนึ่งไปสักพักก่อนจะพูด

   "แล้ว..ที่นี่ที่ไหน"

  "บ้านผมเองครับ"เรย์ตอบ

  "แล้วมาอยู่นี่ได้ไงกัน"

  "ผมเห็นคุณนอนอยู่ในป่าตอนผมจะไปหาเห็บพอดีนะครับ" เรย์ตอบ

   "กินข้าวกินนํ้าก่อนนะครับ" พูดเสร็จก็พยุงตัวโทมะไปนั้งที่ทานข้าว

  "อะ.เดี๋ยวสิ ..เด็กในท้อง.."

  "ไม่ต้องห่วงแค่นี้เอง..ปกติผมแบกไม้แทบทุกวัน" เรย์พูดพล้อมยกยิ้มไห้อย่างหน้าตาเชือยเหมือนเป็นเรื่องปกติ

  "ห๊-อึก.เจ็บ"

โทมะพูดด้วยความเจ็บนํ้าเสียงที่สั่นและแผ้วเบา

   "อะจริงสิขอตัวไปข้างนอกก่อนนะ" เรย์ตอบ

นํ้าเสียงที่นุ่มนวนและอ่อนโยน

มาอ่านกัเยอะๆนะครับบบ🥰❤

    โทมะโทโมะชื่อของผมได้ได้ดังในใจไปมาอย่างไม่รู้จุดจบทำไห้ผมเมินทุกอยางไปชั่วขณะ หนึงเลย

  "คุณโทมะ...คุณโทโมะคุณโทมะ.คุณโทมะครับ"

 เสียงที่ดูกังวลได้เอื่อยขี้นเริ่มปรับละดับความดังพร้อมเขย่าตัวโทมะ

  "หะ..ห๊ะ..ว่าไงๆ"

  สีหน้าผมไม่ต้องมองกระจกก็รู้ตัวได้เลยว่ามึนสุดๆ

 "ผมเห็นคุณไม่ตอบผมเลยผมเป็นห่วงหนะครับ"

  " อะ.ครับผมไม่เป็นไรผมแค่สับสนว่าผมเป็นใครมาจากไหน.."

   "เรื่องนั้น..คงต้องถามลุงของผมแล้วละรอแปบนะครับ"

   คำถามในหัวผมนั้นอยากรู้อยากเห็นไปหมดทำไมกันน้าตอนนี้ไม่ต้องเป็นป้าข้างบ้านเรื่องเล็กน้อยก็อยากรู้ไปหมดไห้ตายเถาะ

   "แล้วผมนะ..ทำไงต่อดี"

   "นั้นสินะครับละหว่างนี้ก็อยู่ที่นี้ต่อสิครับ"

     ชายหนุ่มผมขาวเดินเข้ามาในมือถือโทรศัพท์และกำลังโทรหาใครบางคนอยู่

"ครับ?....มันจะดีหรอ"

โทมะถามขึ้นอย่างกังวลพร้อมมองท้องสลับกับผู้เป็นแม่ของเด็ก ชายหนุ่มผมขาวก็มองตามที่โทมะมองอย่างมึนงง

"เรื่องเด็กหรอครับ..หรือ..พ่อเด็ก"

พอจบคำพูดของชายหนุ่มทุกอย่างก็เงียบไปสักพักมีเเค่เวลาที่ยังเดินอยู่ ก่อนที่โทมะจะพยักหน้าเพื่อบอกว่าคำตอบคือใช่

"อือออ~..ไม่ต้องห่วงครับผมเป็นแม่เลี้วงเดี่ยวครับ"

"..แล้วพ่อเด็กละครับ"

"เรื่องนั้นก็แบบว่า..เข้าเป็นเจ้านายผมแล้วก็ขอบใช้อารมณ์เลยหนีมากนะครับ"

"..แย่จังเลยนะครับ"

ผมได้ยินคำว่าใช้อารมณ์อยู่ๆก็มีภาพตอนผมโดนทำร้ายขึ้นมาในหัวตอนนี้หัวผมมันมึนไปหมด แต่ทุกอยางก็เย็นลงเมื่อมีมือเย็นๆมาจับผมไงมือนั้นเย็นแต่ก็อบอุ่นใจผมเองยังแปลกใจเลย

"ทานโจ๊กก่อนดีกว่านะครับ"

"ส่วนเรื่องที่มาที่ไปของคุณผมจะค่อยๆบอกไปทีละนิดนะครับ"

"ครับ"

ผมพูดจบมือก็คว้าช้อนมาแล้วนำโจ๊กเข้าปากทันที่เอาเข้าบากยังไม่ทันเขี้ยวรสชาติของมันอร่อยร้นออกมาอย่ากับว่าเป็นอาหาร ชั้นดาวดึงส์ไม่เกินจริงหรือเป็นเพราะหิวเกินไปกันนะ ผมนึกสงใสกับตนเองแต่ปากและมือก็ยังตักใส่ปากและกินอยู่เรื่อยๆอย่างห้ามไม่ได

"ถูกปากไหมครับ"

ชายหนุ่มนั่งมองอย่างกังวลเพราะเห็นหน้านิ่งๆของผม

"อร่อยมากเลยครับหยุดไม่อยู่เลยเหลาะครับ

ใครอยากดูเรื่องของคนผมขาวบ้างงงคนผมขาวมีชื่อว่าเรย์นะครับบบ❤