ผู้บรรยาย;“โอ้ สวัสดี”
ผู้บรรยาย;“คุณหลงทางหรอ”
ผู้บรรยาย;“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะมีคนเข้ามาที่นี้ได้”
ผู้บรรยาย;“อยากฟังเรื่องเล่าหน่อยมั้ย”
ผู้บรรยาย;“ดูเหมือนคุณอยากจะฟังน่ะ”
ผู้บรรยาย:“นี่เป็นเรื่องราวของหญิงสาวผู้ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคเผชิญหน้ากับมันเพื่อทำตามความฝันให้สำเร็จและผู้ที่จะเปลี่ยนกงล้อชะตาของเธอบทสรุปที่ถูกลิขิตไว้จะถูกเปลี่ยนรึไม่ความปั่นป่วนในกระเเสเวลาคุณจะหยุดมันได้รึเปล่าทุกอย่างขึ้นอยู่กับพวกคุณทุกคน”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันที่ 6 เมษายน ปี2567
เบล:“ นี่ นี่ นี่!!!”
เบล:“เพภินเป็นอะไรหรือเปล่าดูเหมอๆ”
เพภิน:“ไม่เป็นไรแค่คิดอะไรนิดหน่อย”
เบล:“ไม่ต้องมาโกหกเลยเป็นเพื่อนมาตั้งนานทำไมจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่”
เบล:“เรื่องเมื่อ10ปีก่อนอีกแล้วสิ”
เพภิน:“ไม่ใช่ซักหน่อย”
เบล:“เข็มแข็งหน่อยสิเรื่องผ่านไปก็ตั้งนานแล้ว”
เบล:“เอาเวลาร้องให้กินข้าวให้หมดไม่ดีกว่าหรอจะหมดพักเที่ยงแล้วเนี่ย”
กริ๊งงงงงง
เบล:“ไปเข้าห้องกันเถอะ”
เพภิน:“ได้”
เบล:“เอาล่ะถึงเวลาเรียนแล้วไหนดูซิวิชาต่อไป”
เบล:“ของวิชัยหรอเหมือนฉันจะลืมทำการบ้านนี่นาเพภินการบ้านของวิชัยทำยังไงอ่ะ”
เพภิน:“เหมือนจะให้เขียนประวัติของคนดังหนึ่งคน”
เบล:“ขอบคุณหลายๆ”
ครูวิชัย:“ถึงเวลาเรียนแล้วไปนั่งที่เลยพวกเธอ”
ครูวิชัย:“เดี๋ยวท้ายคาบจะให้ส่งการบ้านนะมาเข้าบทเรียนดีกว่า บลา บลา. บลาๆ
เพภิน:“อยากกลับบ้านจัง”
ณ ขณะนี้เวลา 16:00 ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว
ตึก. ตึก. ตึก. ตึก
เสียงคนหลายคนคุยกัน
เพภิน:“ท้ายที่สุดเธอก็ส่งการบ้านไม่ทันจนได้”
เบล:“ใช่โดนหักคะแนนจนจะเหลือ0แล้วมั้ง”
เพภิน:“ก็เธอมัวแต่เล่นเกมไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เบล:“ไม่เกี่ยวซักหน่อย”
เบล:“แล้วเธอต้องเรียนพิเศษอีกแล้วหรอ”
เพภิน:“ใช่แล้วฉันต้องเก่งขึ้นให้ได้”
เบล:“เธอไหวแน่นะฉันเป็นห่วง”
เพภิน:“อะไรเนี่ยเป็นห่วงกันด้วยแอบชอบฉันหรือเปล่า”
เบล:“ มะ มะ ไม่ใช่ซักหน่อย”
เพภิน:“เวลาเธอเขินเนี่ยน่ารักจังเลย”
เบล:“หยุดน้าาาาาาาาาา”
เพภิน:“ขอโทษๆ”
เบล:“แกล้งกันอย่างงี้อีกแล้ว”
เบล:“ หือ”
เบล:“นี่แวะกินไอติมก่อนมั้ย”
เพภิน:“แต่ถ้าฉันไม่รีบกลับพ่อด่าฉันแน่”
เบล:“ไม่เป็นไรหรอกน่าเธอเครียดมาทั้งวันแล้วพักสักหน่อยเถอะ”
เพภิน:“ก็ได้”
เบล:“เธอเอารสอะไรมาหรอ”
เพภิน:“ส้มแล้วของเธอคือรสอะไรล่ะเนี่ย”
เบล:“รสทุเรียนอยากลองชิมไหม”
เพภิน:“ไม่เอาอะทุเรียนมันเหม็นจะตายไป”
เบล:“ลองสักคำเถอะน่า”
เพภิน:“ไม่”
เบล:“กินแล้วจะติดใจ”
เพภิน:“ก็ได้
เบล:“แปปนะ”
เพภิน:“ช้าไปแล้ว”
เบล:“อะนี่”
แจ๊บ แจ็บ แจ๊บ
เพภิน:“ก็อร่อยดีนะ”
เบล:“ใช่มั้ยล่า”
เบล:“เธอไหวแน่นะเรียนเยอะๆร่างกายจะไม่ไหวเอานะ”
เพภิน:“ฉันยังไหวอยู่เธอไม่ต้องกังวลหรอกนะฉันนะแข็งแรงจะตายไป”
เบล:“จะใช่แน่หรอตอนประถมแค่ยกกล่องนมกลับบ้านวันต่อมาเป็นไข้ลาไปตั้ง2อาทิตย์”
เพภิน:“กล่องนมมันหนักจริงๆนี้น่า”
เบล:“ไหนเมื่อกี้บอกแข็งแรงไง”
เพภิน:“ฉันไม่เหมือนเธอซักหน่อย”
เพภิน:“เธอทั้งสูงสวยแถมยังใจดีอีก”
เบล: (⸝⸝⸝ᵒ̴̶̷ ｡ ᵒ̴̶̷⸝⸝⸝)
เบล:“นี่เพภินคือฉัน”
เพภิน:“ถึงบ้านฉันพอดีเลย”
เพภิน:“ว่าแต่เมื่อกี้จะพูดอะไรหรอ”
เบล:“ปะ เปล่าไม่มีอะไร”
เบล:“นี่ก็ใกล้คํ่าแล้วด้วยฉันกลับก่อนนะ”
เพภิน:“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”
เบล:“เจอกัน”
คลิก เเอ๊ด
พ่อ:“นี่แกกลับมาช้าไปแล้ว”
เพภิน:“ขอโทษค่ะ”
พ่อ:“ถ้ากลับช้าอีกโดนบทโทษครั้งต่อไปหนักกว่านี้แน่เข้าใจมั้ย”
เพภิน:“เข้าใจแล้วค่ะ”
พ่อ:“ไปอ่านหนังสือซะส่วนข้าววันนี้ไม่ต้องกิน”
ตึก. ตึก. ตึก
เเอ๊ดดดด. คลิก
ฟุบ
เพภิน:“ฮือ. อึก. ฮือ”
เพภิน:“เบลฉันอยากเจอเธอเร็วๆ”
บทที่1. สองเพื่อนซี้
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
