ณ นครเมรทิพย์ มีร่างกินรีนางหนึ่ง ที่กำลังบรรทมอยู่
"อือ~ที่นี้-ฮึก!? ที่นี้ที่ไหนกัน นี้ไม่ใช่ห้องนอนฉันนี้? เกิดอะไรขึ้นกัน"
ก๊อกๆๆ '''พระธิดานารินทร์ ทรงตื่นจากบรรทมแล้วรึยังเพคะ'''
"อึก! ปวดหัวจัง นี้ฉันฝรรหรอเนี้ย ทำไมเหมือนจริงอย่างนี้ล่ะ"
"'พระธิดา หม่อมฉันขออนุญาติเข้าไปนะเพคะ"'
"อ๊ะ! เราตื่นแล้ว มีอะไรรึ"
"'หากพระธิดาทรงตื่นจากบรรทมแล้ว ให้หม่อมฉันเข้าไปรับใช้พระธิดานะเพคะ"'
"ขะ เข้ามา แล้วปิดพระทวาร(ประตู)ด้วย"
"เพค่ะ พระธิดาทรงสรงพระพักตร์(ล้างหน้า)ก่อนนะเพคะ"
"เรายังไม่ได้สรงพระพักตร์เลย..ชื่อ...เจ้าชื่ออะไรรึ.."กระมนณ์หรือพระธิดานารินทร์ถามหญิงรับใช้ 'โชคดีนะที่มีความทรงจำเจ้าของเจ้าของร่างเดิม ไม่งั้นคนที่ไม่เก่งภาษาไทยอย่างฉัน ไม่รอดแน่'
"อะไรนะเจ้าคะ? พระธิดาลืมชื่อหม่อมฉันรึเจ้าคะ พระธิดาทรงพระประชวร(ป่วย)ตรงไหนรึไม่เพคะ"มองหน้านารินทร์อย่างสงใส
"เถอะน่า~ข้าลืม แล้วเจ้าชื่ออะไรเล่า?" นารินทร์ยกยิ้มอย่างเอียงอาย
"หม่อมฉันชื่อบุหลันเพคะค่ะ เป็นพี่เลี้ยงพระธิดาเพคะ"นั่งโค้งตัวลงเล็กน้อย
"อ่อ~ชื่อบุหลันนี้เอง อายุเท่าไรแล้ว?"ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย
"!? พะ-พระธิดาทำกริยามารยาทเช่นนี้มันมิงามนะเพคะ"เอ็ดเบาๆ
'โถ~แม่คุณดุจริงๆเลย ฉันนับถือ'นั่งหลังตรง"เอ้า บอกมาเสียสิ อายุเท่าไหร่"
"หม่อมฉันอายุ130ปีแล้วเจ้าค่ะ"ก้มหน้า
'ห๊ะ!? อายุเยอะขนาดนั้นเลยหรอ เจ้าของร่างเดิมยังอายุ24ปี ยังน้อยกว่าเสียอีก เป็นทวดได้เลยนะเนี้ย'ยิ้มแห้ง"อ่อ~ เราอยากสรงพระพักตร์แล้ว"
"เพคะ นี้เพคะหม่อนฉันได้เตรียมผ้าชุบน้ำมาให้แล้วเพคะ"ยื่นผ้าชุบน้ำให้นารินทร์
รับ"ขอบใจนะพี่บุหลัน"เช็ดหน้า
อึ้ง! "เมื่อกี้พระธิดาเรียกหม่อมฉันว่ากะไรนะเพคะ"
"พี่บุหลัน ทำไมรึ? รึข้าเรียกมิได้กัน พี่อายุเยอะกว่าเราเสียอีก เพราะงั้นเราเรียกอย่างนั้นถูกแล้ว"คืนผ้าชุบน้ำให้บุหลัน
"พะ เพคะ วันนี้มิไปเล่นน้ำหรือเพคะพระธิดา"
"เราจักไปอยู่ แต่เราขอถามเจ้าก่อน เจ้ารู้จัก นครขีดขินรึไม่"ทำหน้าคาดหวัง ตั้งแต่นางรู้ว่าตัวเองข้ามเวลาหรือเรียกอีกอย่างว่าทะลุมิมา นางอยากรู้ว่าที่นี้ใช่รามเกียรติ์รึป่าว
"เราจักไปอยู่ แต่เราขอถามเจ้าก่อน เจ้ารู้จัก นครขีดขินรึไม่"ทำหน้าคาดหวัง ตั้งแต่นางรู้ว่าตัวเองข้ามเวลาหรือเรียกอีกอย่างว่าทะลุมิมา นางอยากรู้ว่าที่นี้ใช่รามเกียรติ์รึป่าว
"นครขีดขินหรือเพคะ หม่อมฉันก็เคยได้ยินนะเพคะ ว่ากันว่าเป็นเมืองของวานร ผู้ปกครองเมื่องนามว่าพาลีเพคะ ถามเช่นนี้..คงมิได้จะไปนะเพคะ"
"อืม~เจ้าเข้าใจมิผิดดอก ข้าอยากเห็นว่า บ้านเมืองของนครขีดขินเป็นเช่นใด จักงดงานรึไม่"สายตานารินทร์ตอนนี้หวานเยิ้ม หลงไหน'ไม่ได้อยากไปดูบ้านเมืองหรอก แค่อยากเห็นพาลีกับสุครีพตัวเป็นๆเเค่นั้น'
"มิได้นะเพคะ โลกข้างล้างนั้นหน้ากลัวนัก แลพระธิดาก็งดงามนัก หาพระองค์ทรงลงไป ท่านเจ้าเหนือหัวคงมิยอมเป็นแน่แท้"กระวนกระวาย
"เพราะเหตุใดได้จักไปมิได้ เราก็อายุมากโขแล้ว ใยมิมีสิทธิได้ประพาสป่า(เที่ยวป่า) เราเบื่อที่จักอยู่แต่ในวัง อยู่ในวังก็ทำได้แค่ร้องรำ ปักผ้าแลเย็บผ้าที่แม่หญิงควรทำ"ถอนหายใจ นารินทร์ทำหน้าเศร้า'ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยแอบหนีเที่ยวตอนกลางคืน ฮิฮิฮิ'
"โถ~พระธิดาของบุหลัน ทรงอย่าโศกา(เศร้า)เลยนะเพคะ ต้องมีซักวันที่พระธิดาได้ประพาสป่าอย่างแน่นอนเพคะ"ลูบขาปลอบ
"งั้นรึ? เจ้าคิดว่าเราจักได้ไปประพาสป่าซักวัน วันนั้นคงจักเป็นวันที่ข้าได้ออกเรือนแล้วกระมัง"บีบน้ำตา'ทำตัวให้หน้าสงสารเข้าไว้'
"พระธิดา..ข้าเจ้าสงสารพระธิดาเหลือเกินเพคะ อย่าได้โศกาเลยนะเพคะ บุหลันขอ"หน้าเศร้า
'เป็นไงละ ฮึๆ ทักษะการแสดงของฉัน หน้าทึงละซี้~'มองหน้าบุหลัน"ฮึก! เราหิวแล้ว เจ้าไปยกสำรับมาเถอะ เรามิเป็นไร"หันหน้ามองไปที่หน้าต่าง
"เพคะ หม่อมฉันจะรีบนำมาถว่ายให้พระธิดาเพลานี้แลเพคะ''คลานออกไป
ส่องมองบ่าวว่าไปแล้วรึยังตรงหน้าประตู มองซ้าย มองขวา"เยี่ยม!ไม่มีคนอยู่ หวานหมูแล้วเรา"ย่องๆ ดุกดิกๆ
"ทำกระไรรึพระขนิษฐา(น้องสาว)นารินทร์"ยืนอยูด้านหลังนารินทร์
สะดุ้ง หันกลับไปมองด้านหลัง"อุ๊ย! พระเชษฐภคินี(พี่สาว)จันทรวิมล"ยืนหลังตรง
"เจ้ากำลังจักทำสิ่งใดรึพระขนิษฐา เจ้ากำลังหนีเที่ยวอีกแล้วรึ?"มองนารินทร์อย่างจับผิด
"น้องป่าวหนาเจ้าคะ ข้าแค่ออกมาเดินเล่นนอกห้องเฉยๆเจ้าค่ะ พระเชษฐภคินีอย่าได้มองน้องมิดีสิเพคะ"หงอย'นี้ฉันโดนจับได้หรอเนี้ย'
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
