เด็กหญิงนั่งอยู่บนเตียง อากาศเย็นสบายลมพัดแผ่วเบาผ่าน

ผิวกาย เธอมองออกไปยังนอกหน้าต่างท้องฟ้าตอนเย็นช่าง

สวยงาม เธอลุกขึ้นเดินตรงไปทางหน้าต่างนั้น อยู่ๆรอบตัวเธอ

ก็แสนจะพร่ามัว ท้องฟ้ากลับดูแปร่งประกายมากกว่าที่เคยเป็น

ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไปเพราะความเย็น! มือที่แสนอบอุ่น

สัมผัสตัวเธอ เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นแม่ที่จ่องมองด้วยความสิ้น-

หวัง เด็กหญิงยิ้มอ่อนโยน ในขณะที่แม่ของเธอปาดน้ำตาแล้ว

หันกลับมามองด้วยสายตาว่างปล่าว "แม่จะไปทำอาหาร ถ้ามี

อะไรก็เรียกนะ" เด็กหญิงนอนพลิกไปมาบนเตียงซึ่งไม่เท่ากัน

เธอลุกขึ้นมา ก้มหัวลงดูขาเตียงและเหมือนว่าขาเตียงฝั่งซ้าย

จะสั้นกว่าฝั่งขวาเล็กน้อย เธออยากหาอะไรมารองขาเตียง

แต่เธอเหนื่อยเกินกว่าจะเดินออกไป ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วเธอก็

หลับ.....

 "ดังดอกไม้เติบโตไกล้ริมทาง มิอาจอ่างว่าเป็นไม้ชั้นสูง

  อาจแห้งเหี่ยวโรยราก่อนถึงรู่ง ไม่ชักจูงผู้ใดให้เด็ดดม

 ถึงเช่นนั้นตัวมันก็สุขสม มิตรอมตรมหมองเศร้าแม้แต้น้อย

ชูกลีบบานใต้หมู่ดาวเป็นร้อย ปล่อยตัวลอยจากไปกับสายลม"

เสียงพูดกระซิบดังขึ้นเธอได้ยินมันอย่างชัดเจน เด็กหญิงที่นั้ง

อยู่ตรงหน้าต่างยื้นดอกไม้ในมือให้เธอ แล้วพูด "จำไว้ให้ดีนะ"

เธอตื่นขึ้น! ทั้งหมดคือความฝัน เด็กหญิงเดินลงไปข้างล่าง

เท้าสัมผัสกับบรรไดไม้ ผ่านรูปเก่าๆสีขาวดำมีฝุ่นเกาะ

เธอเห็นแม่ของเธอสับหมูอยู่ในห้องครัว บนโต็ะมีข้าววางอยู่

เด็กหญิงหันไปหาแม่ "แม่คะดอกไม้สีขาวคือดอกอะไรคะ?"

แม่ไม่ตอบอะไร เมื่อเด็กหญิงกินเสร็จเตรียมจะลุกออกจากที่

แม่ก็พูด"วันนี้แม่ไม่อยู่ตอนบ่ายอย่าลืมปิดประตูหลังนะ"

เด็กหญิงยิ้ม เธอถาม"หนูขอออกไปข้างนอกสักพักได้ไหมคะ"

แม่หันมามอง "ได้แต่อย่ากลับช้า" พอพูดจบเธอก็รีบวิ่งออกไป

เธอวิงตรงไป อากาศฤดูร้อนอบอ้าวแสงแดดทำให้ผิวของเธอ

อุ่นขึ้น วิ่งไปได้แค่ครึ่งทางก็เหนื่อยเสียแล้ว เธออยากขยับต่อ

แต่ขาไม่มีแรง เด็กหญิงนั่งลงพลางหลี่ตาของเธอ "นั่นไง!"

เธอเห็นดอกไม้สีขาวเล็กๆขึ้นที่ข้างทาง เด็กหญิงเดินเข้าไปดู

มันดูสวยนะจนอยู่ๆดอกไม้ดูพร่ามัว ตอนไหนไม่รู้ที่ทุกสิ่งมืด-

ดับลง!

เหมือนว่าหลังของเธอจะแนบติดกับแผ่นไม้ และ บางสิ่งที่มีผิว

สัมผัสนุ่มทับอยู่บนตัวของเธอ เด็กหญิงลืมตาขึ้นเห็นเพดาน

เธอเริ่มรู้สึกตัวว่าตอนนี้เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงไม้ของใครก็

ไม่รู้ "อ่าว~ตืนแล้วเหรอ?" ชายแก่ท่าทางใจดีพูดขึ้น เด็กหญิง

ตอบชายแก่ไปว่า"........." ดูเหมือนเสียงของเธอจะหาย เธอจึง

ทำได้เพียงพยักหน้าตอบเท่านั้น ชายแก่หัวเราะพร้อมกับเรียก

เสียงดัง"ทิ~ไปเอาน้ำมาให้หน่อย" หลังจากนั้นไม่นานก็มีเด็ก

หญิงผมสั้นถือแก้วน้ำมาหนึ่งใบมาให้เธอ เด็กหญิงดื่มน้ำ

ชายแก่เดินออกไปเงียบๆ ระหว่างที่เด็กหญิงผมสั้นคุยกับเธอ

"ฉันชื่อ กะทิ เมื่อช้าวนี้ฉันเห็นเธอนอนอยู่ข้างทาง ตอนนั้นฉัน

ตกใจมาก เลยรีบพาเธอมาพักที่บ้าน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?"

 เด็กหญิงยิ้มอย่างใจเย็นแล้วพูด "ฉันชื่อ ประกาย เมื่อช้าวฉัน

มาหาดอกไม้สีขาวแต่ฉันไม่เป็นไร บางครั้งฉันก็จะรู้สึกปวดหัว

หลังจากนั้นทุกอย่างก็มืดลง มันเกิดขึ้นบ่อยจนฉันชินแล้ว"

กะทิ มองตาของเธอด้วยท่าทางเป็นห่วง "อากาศมันร้อน ถ้า

ออกไปตอนนี้คงจะเป็นลมแดดอีกรอบแน่ พักที่บ้านฉันก่อน"

เด็กหญิงนั่งพูดคุยกับ กะทิ ต่ออีกนาน เป็นหลายครั้งแล้วที่

เธอวูบหลับไป แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกสนุกสนานกับ

ใครสักคนจริงๆ กะทิ ที่ฟังเรื่องของเธอก็นึกบางอย่างออก

แล้ว รีบลุกขึ้นไปหยิบกล่องสีชมพูเก่าๆ "ฉันชอบเก็บสะสม

ลูกแก้วโดยเชพาะอันที่มีสีแดง แต่มีลูกแก้วอันหนึ่งที่มีสีขาว

ทั้งลูกฉันคิดว่ามันควรเป็นของเธอ ถึงมันจะไม่เหมือน กับ

ดอกไม้สีขาวที่เธอพูดให้ฟังแต่มันก็อาจใช้แทนได้ ฉันให้!"

เด็กหญิงหยิบลูกแก้วสีขาวยกขึ้นเหนือหัว แสงสะท้อนจาก

แดดกระทบลงบนผิวลูกแก้ว มันดูเป็นประกายเงางามยิ่งกว่า

ลูกแก้วอันไหนๆที่ เด็กหญิงเคยพบเคยเห็นมาก่อน "ขอบคุญ"

เธอบอก "ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ ประกาย" กะทิ รีบพูด

แสงแดดเปลี่ยนสี อาบย้อมผืนดินและใบญ่าให้กลายเป็นสีส้ม

กะทิ โบกมือลาเด็กหญิงอยู่ไกล่ๆ เธอเดินออกไปผ่านทางเดิม

ที่เดินผ่านเมื่อเช้า เธอเห็นดอกไม้สีขาวนั้นอีกครั้ง แต่มันไม่

ได้ดึงดูดความสนใจของเธอมากเหมือนกับตอนแรก เพราะ

วันนี้เด็กหญิงพบสิ่งที่วิเศษยิ่งกว่า เด็กหญิงยกลูกแก้วขึ้น

เหนือหัวอีกครั้ง "มันสวยจริงๆ" แล้วเดินกลับบ้าน ก่อนจะรู้ตัว

ว่าลืมบางสิ่งไปสนิด "เมื่อเช้าสัญญากับแม่เอาไว้นี่นา!"