ณ ผับDOR ซึ่งผับแห่งนี้เรียกว่าเป็นผับที่ดูหรูที่ในย่าน×××นี้เลยก็ว่าได้ นักท่องเที่ยวยามราตรีส่วนใหญ่จะต้องมีเงินมากพอสมควรถึงจะสามารถเข้ามาเที่ยวในที่แห่งนี้ได้ ที่แห่งนี้เป็นสถานที่มีอุปกรณ์สำหรับเหล่านักการพนันมากมายให้ได้เลือกเล่นกันตามใจชอบ แต่ถ้าใครอยากจะสมัครเป็นสมาชิกvipของทางร้านก็จะต้องเสียเดือนล่ะห้าหมื่นบาทถ้วน ล่ะยังไม่รวมสำหรับใครที่ต้องการให้มีสาวๆมาบริการประจำโต๊ะโดยรวมค่าเรียกเด็กก็คนละห้าพันบาทรวมไปถึงสามารถพาพนักงงานขึ้นไปปลดปล่อยได้ตามความพึงพอใจของลูกค้าซึ่งมันก็ขึ้นอยู่ที่ค่าตัวของผู้หญิงแต่ละคนอีกต่างหาก

"มึงจะเอาไงไอสัด ห๊ะ!"

"รึมึงจะเอา ต่อยกับกูมั้ย!" เสียงเอะอะดังลอดมาจากชั้นสามของคลับ ทำให้การ์ดที่ยืนอยู่ทางด้านนอกต้องวิ่งกรูกันเข้ามาเข้ามา และทำการแยกทั้งคู่ออกจากกัน

ก๊อกๆ

"เฮียครับ ที่ชั้นสามตอนนี้มีเรื่องครับเฮีย" พนักงานที่คอยดูแลบริเวณชั้นสามของคลับรีบวิ่งขึ้นมายังชั้นห้าและเคาะประตูด้วยความร้อนใจ ซึ่งชั้นห้าคือชั้นของเจ้าของหรือหุ้นส่วนของที่นี่โดยเฉพาะ เพราะฉะนั้นเมื่อเกิดอะไรขึ้นจนภายในร้านไม่สามารถควบคุมได้ พนักงานหรือคนที่คอยมีหน้าที่ดูแลในแต่ละชั้นจะเป็นคนเข้ามาบอกเจ้าของร้านภายในห้องทันที

"อืม เดี๋ยวฉันลงไป" ศรัณย์เอ่ยขึ้นตอบไปด้วยน้ำเสียงที่นิ่งและสุขุม เสมือนไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรกับเหตุการณ์ที่ได้ยินตรงหน้ามากนัก

"ขยันมีเรื่องได้ไม่เว้นแต่ละวันจริงๆ" อเล็กซ์ที่กำลังตรวจเช็คเอกสารอยู่ในตอนแรกก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับปิดเอกสารที่อยู่ภายในมือไปเก็บไว้ที่ชั้นดังเดิม

"พวกมึงจะตามไอภาคินมั้ย?" เจย์เอ่ยถามเพื่อนที่เป็นหุ้นส่วนของตัวเองอีกคนนึง

"ตาม/ตาม" ศรัณย์และอเล็กซ์เอ่ยพร้อมกัน จากนั้นศรัณย์จึงเดินออกไปทันทีตามด้วยอเล็กซ์ที่ลุกเดินตามเขาไปด้วยเช่นกัน เจย์เองก็ลุกเดินตามไปติดๆพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาภาคินไปด้วย

เมื่อพนักงานที่อยู่ด้านล่างทั้งหมดเห็นว่าเจย์ ศรัณย์และอเล็กซ์เดินลงมาแล้วก็หลีกทางให้กับเจ้านายทั้งสามได้เข้าไปจัดการกับปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ ณ ตอนนี้ เมื่อเจย์ ศรันย์และอเล็กซ์ไปถึงก็เห็นว่าตอนนี้การ์ดได้ควบคุมตัวทั้งสองคนให้แยกจากกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"มีเรื่องอะไรกัน?" เจย์ถามลูกน้องที่คอยควบคุมสถานการณ์อยู่ทางด้านหน้าของตัวเอง

"เอ่อคือ..แขกทั้งสองคนนี้เขาแย่งเด็กในร้านกันครับเฮีย แต่เหมือนพวกเขาจะยังตกลงกันไม่ได้ครับ" พนักงานคนนึงพูดขึ้นตามสิ่งที่เขาเห็นและได้ยินมา

"ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงยังจัดการกันไม่ได้" เจย์ถามเสียงขุ่น โดยที่มีศรันย์และอเล็กซ์คอยมองสถานการณ์อยู่นิ่งๆ ซึ่งพนักงานทุกคนต่างก็ลอบมองหน้ากันด้วยความหวั่นๆ เพราะพวกเขาไม่สามารถเดาอารมณ์ของเจ้านายตนเองสองคนนี้ได้เลยสักครั้ง เพราะพวกเขาสองคนมักจะมีใบหน้าที่นิ่งอยู่เกือบตลอดเวลา

"ต้องขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะครับ ทางเราคงต้องขออนุญาตยึดอาวุธที่ทางทั้งสองท่านนำมาเก็บไว้นะครับ" เจย์พูดกับลูกค้าด้วยความสุภาพแต่แววตาของเขานั้นไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย เจย์หันไปหาลูกน้องของตัวเองที่อยู่ทางด้านซ้ายมือของลูกค้าทั้งสองและใช้สายตาสื่อสารบางอย่างออกไป เพียงเท่านั้นลูกน้องเขาก็รู้ว่าควรจะต้องทำอะไร

"กฎของทางร้านได้ระบุไว้ชัดแล้วนะครับว่าไม่สามารถนำเอาอาวุธหรืออุกปรณ์อันตรายเข้ามาภายในร้าน แต่คุณทั้งสองคนก็ยังฝ่าฝืนกฎโดยการพกอาวุธเข้ามา ผมจึงจำเป็นที่จะต้องทำตามกฎโดยการยึดอาวุธทุกชนิดของพวกคุณ หวังว่าจะไม่มีใครคัดค้านอะไรนะครับ" เจย์ยืนมองชายหนุ่มทั้งสองที่เป็นลูกค้าสลับไปมา เขายอมเป็นฝ่ายพูดขึ้นเองดีกว่าให้เพื่อนอีกสามคนเป็นฝ่ายจัดการ

ชายหนุ่มทั้งสองต่างก็หันมองหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดแทรกหรือขัดอะไรออกมาเพราะพวกเขารู้ดีว่าเจย์ ศรันย์ อเล็กซ์และภาคินนั้นต่างก็ขึ้นชื่อเรื่องของความโหดมากแค่ไหน

"ในเมื่อเคลียร์ทุกอย่างไรเข้าที่แล้ว ก็เชิญพักผ่อนกันตามสบายนะครับ และผมก็หวังว่าพวกผมคงจะไม่ต้องลงมาควบคุมสถานการณ์เหมือนเมื่อสักครู่อีกนะครับ" เจย์พูดเสียงเรียบ

"หวัดดีครับทุกคนน~ มีเรื่องอะไรกันอยู่ครับเนี่ยะถึงได้พากันมารวมตัวกันอยู่ตรงนี้ได้" เสียงชายหนุ่มผู้ที่เป็นหุ้นส่วนอีกคนของร้านดังขึ้น จึงทำให้ทั้งหมดต่างหันไปมองทางต้นเสียงโดยอัตโนมัติ

"ไอเชี้ยภาคิน!" เจย์เรียกชื่ออีกคนพร้อมกับขมวดคิ้วเมื่อเพื่อนตัวดีโผล่เข้ามาตอนนี้

"ได้ข่าวว่าที่นี่กำลังมีเรื่องสนุกๆกันอยู่ ผมขอร่วมด้วยคนสิ...คุณเจ้าของร้านและคุณลูกค้า" ภาคินเดินเข้าไปกอดคอพี่ชายและน้องชายและพูดขึ้นยิ้มๆพลางส่งสายตามองไปยังลูกค้าทั้งสองด้วยรอยยิ้ม ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ดูไม่น่าจะยินดีด้วยเท่าไหร่นักสำหรับผู้พบเห็น ชายหนุ่มทั้งสองที่มีเรื่องกันในตอนแรกได้แต่ก้มหน้าไม่กล้ามองไปยังชายหนุ่มของเจ้าของร้านทั้งสี่คน

"มึงนี่นะ เอาเป็นว่าตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เชิญทุกท่านตามสบายเลยนะครับ" เจย์หันมาจะโวยใส่เพื่อนในตอนแรกก็ต้องชะงักไปเมื่อนึกได้ว่าตอนนี้พวกเขาได้อยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ เจย์จึงหันไปพูดคุยกับลูกค้าในประโยคถัดมาทันที ทำให้สถานการณ์ภายในร้านกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

 ต่อจากตอนที่แล้ว

   เจย์ ศรันย์ อเล็กซ์และภาคิน ทั้งหมดก็ได้เดินขึ้นมาที่ห้องทำงานของตัวเองหลังจากที่เรื่องภายในชั้นสามได้ถูกเคลียร์หมดแล้ว

  "กว่าจะยอมโผล่หัวมาได้นะมึง ต้องให้คนของกูไปจุดธูปมารึไง" เจย์บ่นภาคินทันทีที่เข้ามาในห้องพร้อมกับนั่งที่โซฟา ศรันย์ อเล็กซ์และภาคินก็เดินมานั่งด้วยเช่นกันแต่อยู่กันคนละฝั่ง

"หนิ ลูกน้องมึงก็ลูกน้องกูด้วยป่ะ?" ภาคินพูดพร้อมทำหน้ายียวน จนเจย์ได้แต่ถอนหายใจด้วยความเบื่อกับการกวนของเพื่อน

"ถ้าจะเข้ามาก็อย่าทำแบบนี้อีก ถ้าไม่คิดจะช่วยกันมึงก็อยู่ในห้องนิ่งๆไป" ศรันย์พูดเสียงนิ่งและหันไปมองดุๆพี่ชายฝาแฝดตัวเอง

"ไม่เอาหน่าศรันย์ มาช้าแต่ก็ดีกว่าไม่มา" อเล็กซ์เอ่ยพูดกับศรันย์พร้อมกับหันไปมองหน้าภาคินนิ่งๆ

"โอ๋ๆไม่งอนพี่นะครับน้องศรันย์พี่อเล็กซ์ เดี๋ยววันนี้พี่หาหญิงแจ่มๆมาให้ทั้งสองคนเอง" ภาคินพูดยิ้มอย่างคนอารมณ์ดีพลางกอดคอน้องชายและพี่ชายพร้อมกับโยกไปมาเบาๆ ศรันย์และอเล็กซ์ได้แต่ปลายตามองพี่และน้องตัวเองด้วยสายตานิ่งๆ ด้วยความรู้สึกที่คาดเดายากอีกตามเคย

"แล้วมึงไปไหนมา ถึงไม่ได้มาพร้อมกันในตอนแรก?" เจย์ถามขึ้นเมื่อนึกได้พอดี

"กูก็ไปเคลียร์เอกสารมาไงครับเพื่อน ผมไม่ได้ดูแลธุรกิจแค่ธุรกิจเดียวนะครับ ยังมีอีกมากมายหลากหลายที่ ที่กระผมจะต้องไปดูแล" ภาคินอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ยังคงยียวนเช่นเดิม

"ทิ้งไว้งั้นแหละ เดี๋ยวทีหลังเข้าไปเซ็นต์เอง" อเล็กซ์พูดสั้นๆ

"ใช่ วันหลังก็ปล่อยไว้งั้นแหละ ถ้าว่างเดี๋ยวกูเข้าไปดูเอง" ศรัณย์พูดเสริมอีกที

"เหมือนงานพวกมึงน้อยมากงั้นแหละ บริษัทที่ต่างประเทศได้เข้าไปดูบ้างรึยังเหอะ ถ้าคุณหญิงแม่กับคุณพ่อรู้นะมีหวังได้ฆ่ากระผมแน่นอนขอรับ งานตัวเองก็ยังมีกองท่วมหัวยังจะเสือกอยากช่วยคนอื่นอีก" ภาคินบ่นพลางส่ายหัวให้กับน้องชายและพี่ชายตัวเอง

"พอๆเลิกเถียงกันได้ละ เดี๋ยววันนี้กูจะพาพวกมึงไปออกล่าเหยื่อเอง วันนี้จะจัดให้เด็ดๆเลยครับเพื่อน" เจย์พูดพลางส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้เพื่อน

"แล้วจะมัวรออะไรอยู่ล่ะครับบ" ภาคินพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเช่นเดียวกับเจย์ส่วนศรัณย์และอเล็กซ์ได้แต่มองไปยังทั้งสองคนนิ่งๆเช่นเดิม

"ไหนก็จะต้องได้ลุยงานหนักแล้ววันนี้กูขอผ่อนคลายหน่อยแล้วกัน"ภาคินพูดขึ้น

"ไปๆ ลงไปชั้นหนึ่งกันเผื่อจะเจอสาวแจ่มๆ" เจย์เอ่ยชวน ภาคินมองหน้าศรัณย์และอเล็กซ์พร้อมกับพยักหน้าเพื่อให้ลงตามมาด้วยกัน เพราะรู้ว่าพี่ชายและน้องชายของเขาจะต้องแอบเข้าไปที่ห้องทำงานเพื่อทำงานอีกอย่างแน่นอน ก็พวกนี้เป็นจำพวกที่จัดว่าบ้างานเลยก็ว่าได้

เมื่อทั้งสี่คนได้ลงมายังชั้นหนึ่ง มีพนักงานมากมายที่ต่างพากันก้มหัวให้กับพวกเขา เจย์เดินนำทั้งสามคนมายังโต๊ะประจำของพวกเขา ซึ่งเป็นโต๊ะที่อยู่ใกล้กับแถวโต๊ะบาร์เทนเดอร์ของร้าน

"พวกเฮียเอาเหมือนเดิมกันใช่มั้ยครับ?" รัน เด็กหนุ่มอายุ 20 ถามขึ้น เพราะเขานั้นได้ทำงานที่นี่มาหลายปีแล้ว ตั้งแต่อายุ16 จึงทำให้ค่อนข้างจะรู้ใจและสนิทกับพวกเจย์เป็นอย่างดี

"เออ" เจย์พยักหน้าตอบรับพลางสอดสายตามองไปหาสาวๆทั่วร้าน

"หน้าม่อส์อีกแล้วนะมึง หึๆ" ภาคินพูดแซวเพื่อนเพราะเจย์และรวมถึงเขาเองต่างก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเสือตัวพ่อเช่นกัน ส่วนศรัณย์และอเล็กซ์นั้นเรียกว่าเสือซุ่มจะดีกว่า เพราะพี่และน้องของเขาจะเน้นกินแบบเงียบๆแต่เสร็จทุกรายที่เผลอมาสบตาหรือตกหลุมเขานั่นเอง

"อย่างกูเขาเรียกว่าบริหารเสน่ห์เว้ย" เจย์โวยวายออกมายิ้มๆ

______________________

"อ๊าว ชนแก้วโว๊ยย" ซัน รุ่นพี่ปีสามของคณะบริหารสาขาการจัดการ ได้เชิญชวนน้องปีหนึ่งในสายเพื่อออกมากินเลี้ยงฉลองในวันสิ้นสุดการรับน้อง ทำให้เฟย์ต้องมาด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้ถึงจะอยากปฏิเสธแต่ก็ไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไรมาพูดอีกเพราะตัวเขาเองก็มาที่นี่คนเดียวเพราะไอเพื่อนตัวดีของเขานั้นมันได้หนีไปเที่ยวกับผัว เอ้ย! แฟนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดิว้ะไอเฟย์ มาเที่ยวนะเว้ยไม่ได้พามารบ ทำหน้าทำตาซะ" เสียงของไมโลรุ่นพี่ผู้ชายเอ่ยแซวขึ้นยิ้มๆพลางกระแทกไหล่อย่างหยอกเย้า เฟย์ได้แต่ถอนหายใจในมือนั้นก็ถือแก้วเหล้าที่รุ่นพี่เป็นคนชงให้

"ก็ผมไม่ได้อยากจะมาซักหน่อย" เฟย์พูดเสียงอ้อมแอ้ม

"เอาหน่าๆ ถือซะว่าพวกพี่พามาเลี้ยงสายรหัสไงจะไม่มามันก็ไม่ได้ป่ะว๊า" นัทที่นั่งอยู่ข้างไมโลพูดขึ้นยิ้มๆ มือหนาโอบเอวของไมโลเอาไว้หลวมไปเพื่อเป็นการบอกนัยๆว่า คนๆนี้มีเจ้าของแล้ว และแน่นอนว่าทั้งสองคนนั้น..เป็นแฟนกัน ซึ่งเรื่องนี้เพื่อนในกลุ่มต่างก็รู้ดีรวมทั้งคนในมหาลัยก็ด้วยเพราะไมโลและนัทเป็นทั้งเดือนมหาลัยละรองเดือนมหาลัยนั่นเอง

"ก็เพราะแบบนี้ไงผมถึงได้ต้องถ่อก้นมานั่งอยู่ที่นี่อ่ะ" เฟย์บ่นอย่างเซ็งๆและกระดกแก้วเหล้าที่มือจนหมดแก้วและยื่นแก้วที่หมดไปให้ไมโลพี่รหัสของตัวเองชงให้ตามเดิม ไมโลเองก็ทำหน้าที่ชงแก้วเหล้าให้กับน้องสายรหัสตัวเองอย่างรู้หน้าที่ ซึ่งปริมาณที่เฟย์กินไปนั้นก็ค่อนข้างจะเยอะพอสมควรเพราะด้วยอารมณ์ที่เซ็งในตอนแรก ทำให้เขาเอาแต่ดื่มอยู่เรื่อยๆโดยที่ลืมคิดอะไรบางอย่างไปว่าถ้าเขาเมาแล้ว อะไรมันจะเกิดขึ้นบ้าง...

"เชี้ย! นั่นมันเด็กมึงไม่ใช่หรอวะไอบาส" ออยพูดขึ้นอย่างตกใจเมื่อมองไปยังโต๊ะของผู้ชายสี่คนที่นั่งอยู่ใกล้หน้าโต๊ะของบาร์เทนเดอร์ พร้อมกับหญิงสาวอีกสี่คนเช่นกันและหนึ่งในนั้นก็คือคนควงของเพื่อนเขาด้วยนั่นเอง

"สัสเอ้ย!" บาสสบถออกมาด้วยความโมโหเมื่อหันไปเห็นและไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรต่ออีกพลางลุกขึ้นและเดินตรงไปที่โต๊ะนั้นทันที รวมถึงรุ่นพี่และเพื่อนๆของเฟย์เองก็ลุกขึ้นและเดินตามไปด้วยเช่นกันเพราะพวกเขากลัวว่าจะมีเรื่องกันที่นี่ เฟย์หยิบแก้วเหล้ามาดื่มให้หมดก่อนที่จะรีบลุกขึ้นตามรุ่นพี่ของตัวเองไปทันที

"เห้ย! มึงยุ่งเหี้*ไรกับเมียกูไอสัด" บาสคว้าคอเสื้อของเจย์ขึ้นมาและประเคนหมัดต่อยไปที่ใบหน้าของเจย์ทันทีอย่างไม่ทันให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว

ผัวะ!

ศรัณย์ อเล็กซ์และภาคินลุกขึ้นมองด้วยความตกใจ รวมถึงเฟย์และคนอื่นๆที่พึ่งเข้ามาด้วยเช่นกัน เจย์หันมาทางบาสด้วยแววตาวาวโรจน์พลางเช็ดเลือดที่มุมปากที่มาจากฝืมือของคนที่เตี้ยกว่าเขา บาสจ้องเขม็งไปที่เจย์อย่างโกรธเคือง คนรอบข้างต่างพากันมองไปที่สถานการณ์ตรงหน้าอย่างแตกตื่นและตกใจอยู่ไม่น้อย

"ว๊าย!คุณเจย์ นี่บาส! มันจะมากเกินไปแล้วนะ จู่ๆนายจะมาต่อยคุณเจย์เขาทำไม!" รินร้องกรี๊ดออกมาอย่างตกใจและหันไปโวยวายใส่บาสหรือจะเรียกอีกสถานะนึงก็คือ'คนควง' ซึ่งเธอเองนั้นก็ไม่ได้มีความพึงพอใจอะไรกับบาสมากมายนัก มีแต่บาสเท่านั้นที่เอาแต่ตามติดเธอจนเธอเริ่มรำคาญ วันนี้เธอเลยมาที่นี่เพื่อมาหาเหยื่อรายใหม่และก็พบเข้ากับเจ้าของร้านหนุ่มหล่อสุดแซ่บที่ใครๆต่างก็อยากได้และเฝ้ามอง

"ก็ไอ้เหี้*นั่นมายุ่งกับรินทำไม มันมายุ่งกับเมียของบาส รินจะให้บาสอยู่เฉยๆยืนมองมันกอดจูบลูบคลำเมียตัวเองงั้นหรอ!" บาสพูดพร้อมกับจ้องหน้าเจย์เขม็ง รินเดินเข้าไปหาบาสด้วยอารมณ์ที่โกรธเช่นกัน

เพี๊ยะ!

"ทุเรศ! ใครเขาบอกว่าฉันเป็นเมียนายห้ะ! ฉันไม่เคยเป็นเมียใครทั้งนั้น!" รินตบเข้าไปที่ใบหน้าของร่างสูงด้วยความโมโห ท่ามกลางความตกใจของเพื่อนๆและเฟย์เองก็จ้องมองภาพนั้นด้วยความอึ้งเช่นกัน

"อ้าวอิเจ๊พูดจาหมาๆแบบนี้ได้ไงวะ!" ออยพูดขึ้นพลางชี้หน้าไปที่หญิงสาวด้วยความโมโห ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะวะ นาทีนี้เขาไม่สนอะไรแล้ว ละยิ่งมาทำกับเพื่อนของเขาให้หน้าแหกกลางวงแบบนี้เขายิ่งยอมไม่ได้เด็ดขาด

"แล้วฉันพูดผิดตรงไหน! อย่าสะเออะมาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของฉันนะ ฉันไม่เคยเป็นของใคร!" รินพูดพลางเชิดหน้าขึ้นอย่างเหนือๆ

"ทีตอนเอาก็เอาด้วยกัน ทีตอนนี้เสือกมาบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันเฉยเลยว้ะ หึหึๆ" ไมโลพูดพลางมองไปที่รินด้วยแววตาเหยียดๆ

"นี่มึง!" รินมองไมโลด้วยความโมโหและทำท่าจะเข้ามาตบที่ใบหน้าของไมโล

หมับ!

"หยุดเดี๋ยวนี้นะริน! ถ้าเธอกล้าทำอะไรเพื่อนบาสแม้แต่นิดเดียว บาสไม่ยอมแน่!" บาสจับข้อมือของหญิงสาวและพูดเสียงเข้ม ดวงตาของรินเริ่มสั่นไหวไม่น้อยด้วยความหวาดหวั่นเพราะรู้ว่าร่างสูงที่บีบข้อมือของเธออยู่นั้นพูดจริงทำจริงอย่างแน่นอน

"ถ้ารินเป็นคนของมึง มึงก็เอาคืนไป กูไม่เอา" เจย์ที่นิ่งเงียบฟังบทสนทนามาสักพักก็พูดขึ้น ทำให้บาสละสายตาจากรินแล้วหันมามองยังคนที่สูงกว่าเขาเกือบสิบเซ็นอย่างเจย์ บาสปล่อยแขนของหญิงสาวและเดินตรงมาที่เจย์ยืนอยู่

"กูไม่เอาและกูก็ไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร มึงเอาไปเหอะ กูยกให้แค่ผู้หญิงง่ายๆคนเดียว กูไม่แคร์" บาสพูดพร้อมปลายหางตามองไปที่รินพลางยักคิ้วข้างนึงส่งไปให้เจย์และเดินออกไปทันที ทิ้งให้เพื่อนได้แต่มองตามบาสไปด้วยแววตาดีใจและสะใจพร้อมๆกันที่เพื่อนของเขาได้สลัดตัวเงินตัวทองออกไปจากตัวแล้ว

"หึหึๆ ไปกันเหอะว่ะพวกเรา" ออยพูดพลางส่งยิ้มเยาะเย้ยไปให้ริน ที่ยืนกัดฟันกรอดด้วยความโมโห การ์ดทั้งหมดเมื่อเห็นสถานการณ์ที่สงบลงแล้วจึงได้ทำการหันไปบอกแขกคนอื่นๆให้ทำกิจกรรมของตัวเองกันต่อไป ทั้งหมดค่อยทยอยกันเดินออกไปเหลือทิ้งไว้เพียงแค่เฟย์เท่านั้นที่มองไปยังรินและผู้ชายทั้งสี่คนนิ่งๆและขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

"นี่ป้า" เฟย์เดินเข้าไปหารินนิ่งๆแต่ใบหน้าแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

"อะไร!" รินกระแทกเสียงใส่อีกคนอย่างอารมณ์เสีย

"ทำไมป้าหน้าหนาจังอ่ะ" เฟย์ถามพร้อมกับชี้นิ้วไปที่หญิงสาว ทำให้หญิงสาวมองเฟย์ด้วยความโมโห ถึงจะรู้ว่าเด็กนี่จะพูดไปด้วยความเมาก็ตาม

"อะ..ไอ้" รินอ้าปากค้างพะงาบๆพลางคิดหาคำเพื่อจะด่าคนตรงหน้า

"ไอเชี้ยเฟย์! มาทำไรตรงนี้เนี้ยะ" ไมโลและนัทเดินเข้ามาตามเฟย์ตรงที่เดิมทันทีพลางจับแขนเฟย์คนละข้างกับนัท เมื่อเขาและคนอื่นๆเดินไปที่โต๊ะและไม่เห็นรุ่นน้องอย่างเฟย์อยู่ที่โต๊ะแล้ว ทำให้ทั้งสองคนรู้ได้ทันทีว่ารุ่นน้องของตัวเอง..เมาเสียแล้ว

เพราะเวลาที่เฟย์เมาเขาจะชอบพูดในสิ่งที่คิดมาตลอดซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่น่ากลัวพอสมควรเพราะรุ่นน้องของเขาคนนี้เป็นคนห่ามๆซึ่งถ้าเวลาจะพูดอะไรออกมาแต่ละครั้งแต่ละอย่างย่อมไม่ค่อยดีต่อใจคนฟังเป็นแน่...อย่างเช่นครั้งนี้

"ทำไมหน้าหนาจัง" เฟย์ยังคงถามด้วยใบหน้าที่มึนและจริงจัง หญิงสาวได้แต่กัดริมฝีปากอย่างแค้นๆและจ้องไปที่เฟย์อย่างโกรธๆ

"ไมโล นัท เอามันไปให้ไกลฉันเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวแล้วตบมัน!!" รินพูดตะคอกใส่ทั้งคู่ เพราะแค่นี้ภาพพจน์ของเธอต่อหน้าผู้ชายที่เธอหมายปองไว้มันก็เละไม่เหลือชิ้นดีแล้ว เธอจึงไม่อยากทำอะไรให้มันแย่ไปมากกว่านี้

"นี่ลุง" เฟย์สะบัดแขนให้หลุดออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มทั้งสองและเดินตรงไปที่ศรัณย์ อเล็กซ์และภาคินยืนอยู่ ดวงตาคู่หวานมองใบหน้าทั้งสามคนสลับไปมา ศรัณย์ อเล็กซ์และภาคินหันมองหน้ากันอย่างสื่อความหมายพร้อมกับอยากจะรอดูว่าร่างบางตรงหน้าจะแผลงฤทธิ์อะไรอีก

"ไอเฟย์!" เสียงของไมโลและนัทมองไปที่เฟย์ด้วยความตกใจแต่ทั้งสองก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปดึงตัวรุ่นน้องออกมาเพราะเห็นสายตาที่น่ากลัวของเสือทั้งสามที่มองมาทางพวกเขาแว๊บนึง

"หึหึ มาเรียกพวกฉันว่าลุงเนี่ย ฉันคิดค่าปรับนะหนุ่มน้อย" ภาคินพูดขึ้นยิ้มๆพลางใช้สายตาสำรวจใบหน้าของร่างบางที่ยืนอยู่ทางด้านหน้าของพวกเขา

"มีอะไร" ศรัณย์เองก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งเช่นเคยแต่แววตานั้นแฝงไปด้วยความสนุกบางอย่าง

"กล้ามากนะที่มาเรียกพวกฉันว่าลุง" อเล็กซ์พูดขึ้นอีกคนพลางใช้สายตามองสำรวจคนตรงหน้านิ่งๆด้วยอารมณ์ที่คาดเดาไม่ออกอีกเช่นเคย เจย์ได้แต่มองแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเพราะรู้ดีว่าเพื่อนทั้งสามของเขานั้นกำลังคิดจะทำอะไร

"พวกลุงชอบแบบยัยป้านั่นหรอ" เฟย์ถามด้วยความมึนงงและชี้ไปทางรินที่ยืนอยู่ด้านหลัง รินที่มองอยู่ก็ได้แต่มองด้วยความโกรธปนแค้น เพื่อนของเธอเริ่มเห็นท่าไม่ดีจึงรีบลากเพื่อนของตัวเองออกมาทันที ทิ้งไว้เพียงแค่ไมโล นัท เฟย์ และอีกสี่หนุ่ม

"ไอเฟย์ พอได้แล้ว!" โมโลได้แต่เรียกชื่อรุ่นน้องอย่างตกใจ ที่จู่ๆก็โพล่งถามไปอย่างที่ใจคิดแบบนั้น นัทเองก็ได้แต่กุมขมับด้วยความเครียด

"ว่าไงล่ะลุง" เฟย์ที่เหมือนตอนนี้หูจะดับเพราะไม่แม้แต่จะหันไปหาไมโลที่เอาแต่เรียกเลยซักนิด กลับกันร่างบางดันถามย้ำทั้งสามคนอีกเสียด้วยซ้ำ

"หึหึ แล้วถ้าฉันจะบอกว่า..พวกฉันสามคนชอบแบบเธอล่ะหนุ่มน้อย"ภาคินพูดพลางขยับใบหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับใช้นิ้วชี้เกลี่ยไปที่แก้มใสเบาๆ

"จริงหรอ" เฟย์ถามพร้อมกับยิ้มเล็กๆส่งไปให้ทั้งสาม ดวงตาก็เริ่มปรือเล็กน้อย

"สนใจไปกับพวกฉันมั้ย" อเล็กซ์กระซิบถามที่ใบหูเล็กและโอบเอวบางไว้ไม่ให้ร่างเล็กล้มไปนอนกองกับพื้น

"...ไป" เฟย์ตอบกลับไปแบบไม่คิด ซึ่งเรียกว่าไม่มีสติพอที่จะประมวลผลความคิดนั้นเลยจะดีกว่า ไมโลและนัทที่อ่านปากของร่างสูงออกได้แต่หันมองหน้ากันอย่างเครียดๆแล้วไหนจะเสียงตอบรับของเพื่อนที่ดันพูดไปแบบไม่คิดไปอย่างงั้นมันก็ยิ่งทำให้ไมโลและนัทต่างก็เครียดมากกว่าเดิม

"หึหึ" ศรัณย์หัวเราะในลำคอนิดๆเมื่อร่างบางตอบรับพวกเขาออกมาอย่างง่ายดาย

"อะ..เอ่อ พวกพี่ๆครับ" ไมโลเรียกชายหนุ่มทั้งสามอย่างกล้าๆกลัวๆ ในเมื่อแฟนของเขาไม่กล้าพูดงั้นมันก็ต้องเป็นเขาเองนี่แหละที่เป็นหน่วยกล้าตายที่จะขอเพื่อนของเขาคืน

"พวกนายสองคนกลับไปก่อน เดี๋ยวเพื่อนของนายพวกฉันจะดูแลเอง"ภาคินพูดพร้อมกับหันไปส่งสายตาให้เจย์และสื่อสารบางอย่าง เพียงเท่านั้นเจย์เองก็รับรู้แล้วว่าเขาควรจะทำอย่างไร ศรัณย์ประคองร่างบางโดยการโอบไปที่เอวเพื่อให้คนตัวเล็กเดินตามแรงของเขาไป โดยที่มีภาคินและอเล็กซ์เดินตามหลังเพื่อขึ้นไปยังห้อง VIP ชั้นที่สี่

"นายสองคนกลับไปนั่งที่โต๊ะเถอะ รุ่นน้องพวกนายไม่เป็นอะไรหรอก"เจย์พูดพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากที่แตกนิดๆ

ไมโลและนัทต่างก็กัดปากและมองหน้ากันอย่างเครียดๆ

"เชื่อเถอะ มอ.ของพวกนายมันหาได้ไม่ยากนักหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้รุ่นน้องของนายก็คงจะไปหาพวกนายที่มอ.เองแหละหน่า ถ้าไปไหวน่ะนะ หึหึ" เจย์แกล้งพูดติดตลกแต่ไมโลและนัทกลับไม่ได้มีอารมณ์ที่จะหัวเราะขำขันด้วยเลย ตอนนี้พวกเขามีแต่ความเป็นห่วงรุ่นน้องอยู่เต็มไปหมด

"กลับไปก่อนเถอะ ถึงพวกนายจะยืนอยู่ที่นี่จนร้านปิดก็ไม่มีทางได้ตามขึ้นไปหรอกหน่า" หลังจากที่พูดจบ ชายหนุ่มก็หันหลังเดินขึ้นไปดูความเรียบร้อยของชั้นสองทันที โดยไม่ได้อยู่อธิบายหรืออะไรต่ออีก ทิ้งให้เพียงแค่สองหนุ่มที่ยืนหน้าเครียดกันอยู่แบบนั้น

_________________________