นับอนันต์ตะวันฉาย.
เจ้าของบ้าน
จังหวัดจังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
ลุงวิน
มาได้แล้ว อย่าไปนั่งตากแดด
ลุงวิน
เดี๋ยวก็ไข้จับอีกหรอก!
ตะวัน
ลุงจะไปทำความสะอาดตรงไหนอีกหรอ
ตะวันยืนขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกแล้ววิ่งไปหาลุงที่อยู่หน้าบ้านพร้อมกับร่มคันเล็กหนึ่งอัน
ตะวัน
ลุงเคยเห็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไหม?
ตะวัน
ผมเห็นลุงมาทำความสะอาดตลอดเลย
ตะวัน
แต่ยังไม่เคยเห็นเจ้าของบ้านเลยสักครั้ง
ลุงวิน
ใครจะบ้าทำงานไม่เคยเห็นหน้านายจ้าง
ลุงวิน
เดี๋ยวมันจะจิ้มตาลุง
ตะวัน
โห้ว ผมถือร่มสูงกว่าตัวลุงตั้งเยอะ
ตะวัน
เอะ มีต้นชมพู่ด้วยหรอ!
ลุงวิน
ไม่รู้รึไง เข้ามาก็ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
ตะวัน
กำแพงบ้านสูงขนาดนั้นใครจะไปรู้
ตะวัน
อีกอย่างเข้ามาก็ไม่เคยมาทางด้านหลังบ้านสักหน่อย
ลุงวิน
ที่เก็บไปให้ก็เก็บจากนี้แหละ
ตะวัน
งั้น ผมเก็บได้ไหมลุง
ลุงวิน
ลุงไปทำงานอยู่ทางนั้นนะ
ลุงวิน
ถ้าร้อนก็กลับบ้านไป
พูดจบตะวันก็เดินแยกตัวออกไปจากคุณลุงคนนั้น
แล้วรีบเดินไปหาต้นชมพู่ที่มีลูกแดงสดอยู่ทั่วทั้งต้น
ตะวัน
หนอนยังไม่เจาะลูกใช่ไหมเนี้ย
ตะวันวางร่มลงแล้วยื่นมือไปเก็บลูกชมพู่ที่อยู่ใกล้ตัวมาที่สุดมา
แต่ดูเหมือนว่าชมพู่ลูกนั้นจะถูกหนอนเจาะไปแล้ว
ตะวันจึงเอื้อมมือไปเก็บลูกใหม่
แต่ไม่ว่าลูกไหนๆก็ต่างถูกหนอนเจอะไปหมด
ภูผา
มึงน่าจะได้เห็นหน้าตัวเองนะตะวัน555
ในตอนที่ตะวันกำลังก้มหน้าหงุดหงิดเรื่องลูกชมพู่อยู่นั้น
จู่ๆภูผาก็โผล่หน้าขึ้นมาจากกำแพนอีกฝั่งทำให้ตะวันนั้นตกใจ
ภูผาเหลือบไปมองลูกชมพู่ที่ถูกเก็บทิ้งได้เกลื่อนกลาดอยู่ตามพื้นแล้วยิ้มออกมา
ภูผา
กูซื้อมาแช่ตู้เย็นไว้หลายกล่องเลย
ภูผา
พอดีจำได้ว่าหมามันชอบกินเลยซื้อมาเก็บไว้
ตะวัน
เดี๋ยวก็เอาร่มฟ้าดปากเลยนิ
ตะวันรีบก้มไปหยิบร่มที่วางไว้แล้ววิ่งไปหาภูพาที่อยู่บ้านข้างๆ
ตะวัน
กลับบ้านแล้วนะถ้างั้น
ภูผา
โห้ แกล้งแค่นี้ก็ไม่ได้
ตะวันพับร่มวางเก็บไว้หน้าบ้านก่อนจะถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าไปในบ้านของภูพา
ภูผา
มึงนี้ก็เหงื่อออกง่ายเหลือเกินนะ
ตะวัน
ชมพู่อยู่ในตู้เย็นใช่ไหม
ภูผา
หยิบแล้วไปที่ห้องกูล่ะ
__________________________
ภูผา
ถ้าอยากได้เย็นกว่านี้ก็ลดแอร์เอานะ
ภูผา
เห็นลุงวินแกบอกว่ามึงป่วยไปอาทิตย์หนึ่งตอนกูไม่อยู่
ตะวัน
แค่ยังปวดหัวอยู่นิดหน่อย
ภูผา
...กูล่ะอยากรู้จริงๆว่ามึงเป็นอะไร
ภูผา
เฉียดตายมาแล้วกี่รอบวะเนี้ย
ตะวัน
อืมม...126ครั้งมั้งถ้าจำไม่ผิด
ภูผา
เห้อ เห็นหน้ามึงแล้วเหนื่อย
ภูผา
นอนกินแบบนั้นเดี๋ยวก็เข้าหลอดลมตายหรอกไอนี้😑
____________________________
ภูผา
เกือบตายแล้วไหมล่ะไอเวร!
ภูผา
ถ้ากูช่วยไม่ทันจะทำไงห้ะ!
ภูผาทำท่าทางราวกับจะตีตะวัน แต่เขาก็ทำได้เพียงคิดด้วยความโมโห
ตะวัน
ใช้ชีวิตมาได้นานขนาดนี้ก็ถือว่าคุ้ม
ภูผา
ถึงจะป่วยจนเข้าโรงบาลบ่อยๆ
ภูผา
แต่มึงก็ต้องอยู่กับกูไปอีกนาน
ภูผา
เกลียดจริงๆเลยเวลาที่กูจริงจังแล้วมึงเล่นเนี้ย....
ตะวัน
กล่องชมพู่หายไปไหนแล้ว?
ตะวันกำลังจะก้าวขึ้นลงจากเตียงเพื่อมาเก็บชมพู่ที่ตกไปอยู่ที่พื้น
แต่ไม่ทันไรก็ถูกภูพาห้ามไว้
แล้วรีบเก็บชมพู่นั้นไปทิ้งถังขยะทันที
ภูผา
กูรู้นะว่ามึงชอบกินชมพู่แต่นั้นมันร่วงแล้ว
ภูผา
ไปเอาในตู้เย็นอีกก็ได้ไหม
ตะวัน
ในตู้เย็นเหลือแค่กล่องเดียว
ตะวันเอนตัวลงไปที่ที่เตียงอีกครั้ง
พร้อมกับจับผ้าห่มผืนสีฟ้ามาคลุมที่ตัว
ภูผา
ขนาดนั้นไม่ต้องขอกูละ
ตะวัน
ภูรู้จักเจ้าของบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ข้างบ้านภูไหม
ตะวันพลิกตัวกลับมามองไปที่ภูผาด้วยท่าทางที่สนใจกับเรื่องราวที่กำลังพูดถึงในขณะนี้
และภูผาเองก็รับรู้ได้ทันทีว่าตะวันนั้นสนใจ
ทำให้เขาเริ่มเล่าเรื่องต่างๆเกี่ยวกับเจ้าของบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ข้างๆบ้านของเขาให้กับตะวันฟัง
ภูผา
เห็นว่าทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์
ภูผา
แต่อยากได้ความสงบสุขเลยมาสร้างบ้านไว้ที่นี้
ภูผา
เท่าที่รู้ก็มีแค่นี้แหละ
ตะวัน
แต่ไม่เคยเห็นมาอยู่เลยสักครั้ง
ภูผาขยักไหล่แล้วก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อ
ตะวัน
...ลุงบอกว่าพรุ่งนี้เจ้าของบ้านเขาจะมาแหละ
ตะวัน
ถึงถามไงว่าเคยเห็นรึเปล่า
ภูผา
ก็คงเป็นตาลุงแก่ๆนั้นแหละ
ตะวัน
จะได้ไปขอลูกชมพู่ง่ายๆหน่อย
ภูผา
นอนไปไอสัสอย่าพูดเยอะ
ตะวัน
อีก2ชั่วโมงปลุกด้วยนะ
ภูผา
(...หรือว่าจะมีพวกวิญญาณไม่ดีตามมันแบบที่คนแก่เขาพูดกันจริงๆวะ)
แอดเอ๋อ
อันนี้แอดมาลงไว้ให้อ่านแค่ตอนเดียวนะ
แอดเอ๋อ
เพราะต้องรอให้เรื่องลูก้ากับแมทธิวจบก่อนถึงจะต่อให้ได้
แอดเอ๋อ
ฝากกดไลค์ให้แอดด้วยนะครับ
แอดเอ๋อ
เรื่องนี้อบอุ่นหัวใจ
บ้านกำนัน
ตะวัน
(อือ..ใครเรียกน่ะ..)
"ตะวัน!ลืมตาขึ้นมาดิเห้ย!"
เสียงของใครบางคนยังคงตะโกนโหวกเหวกเรียกชื่อของตะวันไม่หยุดหย่อน
ในขณะที่ตะวันนั้นพยายามจะลืมตาขึ้นแต่ก็กลับทำไม่ได้
ตะวัน
(ทำไมถึงลืมตาไม่ได้ล่ะ..)
ตะวัน
(ทำไมถึงลืมตาไม่ได้ซักที!)
ภูผา
ทำไมมึงถึงนิ่งไปเหมือนคนตายงั้นวะ!
ภูผา
กูตกใจหมดเลยไอเหี้ยเอ๊ย!
ภูผาโผล่เข้าไปกอดตะวันด้วยท่าทางที่เป็นห่วง
แต่ตะวันนั้นกลับนั่งนิ่งและมองตรงไปข้างหน้าของตัวเอง
ราวกับว่ากำลังมองใครสักคนอยู่
กัน
รู้สึกตัวรึยังเนี้ยหืม
กันยื่นมือไปจับที่ไหล่ของตะวันอย่างเบามือ
ก่อนจะมองไปทางที่ตะวันกำลังจ้องอยู่
ภูผา
...มึงไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหม
หลังจากที่ได้ยินเรื่องเวลาตะวันก็รีบลุกขึ้นจากที่นอนแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันที
ภูผา
...บ้านมึงอยู่ไกลให้ขี่รถไปส่งไหม!
ภูผา
มันไม่เป็นไรจริงหรอแม่...
กัน
ฉันว่าจะเอาข้าวต้มมัดให้ก็ลืมเลย
____________________________
ตะวัน
เอ๊ะเดี๋ยว...ลืมร่ม!?
ตะวัน
เห้อ ชั่งเถอะค่อยกลับมาเอาพรุ่งนี้แล้วกัน
ในระหว่างที่ตะวันกำลังเดินกลับบ้านนั้นก็มีรถเบนซ์คันสีขาวขับมาบีบแตรใส่
ก่อนที่รถคันนั้นจะหักเลี้ยวมาจอดข้างตัวของตะวัน
คนภายในรถได้เปิดกระจกลงและชะโงกหน้าออกมาเล็กน้อย
ก่อนจะเอ่ยปากพูดกับตะวันด้วยน้ำเสียงที่น่าฟัง
แต่ตะวันกลับเอาแต่นิ่งเงียบและมองไปที่ผู้ชายในรถคันนั้นอย่างไม่ละสายตา
ผู้ชายคนนั้นเรียกตะวันอีกครั้งพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
อนันต์
ทางไปบ้านกำนันไปทางไหนคับ
ตะวันที่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดประกอบกับท่าทางแปลกๆ
จึงทำให้ผู้ชายที่อยู่ในรถนั้นถึงกับหลุดขำออก
อนันต์
น่ารักจังนะเด็กน้อย
พูดจบเขาก็ปิดกระจกรถและขับออกไปจากตรงนั้นทันที
ยายนวล
เอ็งจะเรียกทำไมนักหนาห้ะ!
ยายนวล
เดี๋ยวก็ฟาดด้วยที่ตำหมากเลยนิ!
ยายนวล
กำลังหายไข้ก็หายตัวไปเลยนะ
ยายนวล
เดี๋ยวเหอะไข้กลับมาอีกจะโดนทุบเข้าจริงๆ💢
ยายนวลที่นั่งตำหมากอยู่บ่นไม่หยุดปากทั้งแต่ได้พูดขึ้น
แต่ตะวันนั้นกลับดูไม่มีทีท่าไม่พอใจแต่อย่างไร
เขาหัวเราะออกมาราวกับว่ามันเป็นเรื่องสนุก
และเดินเข้าไปนั่งข้างๆคนเป็นยายก่อนจะสวมกอดเธอ
ยายนวล
เดะๆจะโดนอีกถ้ายังไม่ปล่อย
ยายนวล
รีบไปกินข้าวกินปลาเลยไป
ยายนวล
โตเท่าควายแล้วยังต้องให้บอก
ตะวัน
โห้ย...ควายตัวใหญ่กว่าตั้งเยอะ
ตะวันที่กำลังจะเดินเข้าห้องครัวก็ต้องหยุดชะงัก
เมื่อมีเสียใครบางคนตะโกนเรียกโหวกเหวกอยู่หน้าบ้าน
ลุงวิน
เห็นยายเอ็งบอกว่าอยากได้ทำปลาแดดเดียว
ลุงวิน
ปลาช่อนแค่สามสี่ตัว
ตะวัน
ลุงไม่เข้ามาคุยกับยายหน่อยอ๋อ
ลุงวิน
เหม็นเหงื่อจะตายอยู่แล้ว
ลุงวิน
เออ พรุ่งนี้จะไปบ้านนั้นด้วยรึเปล่าล่ะ
ตะวัน
ผมจะไปเอาร่มที่บ้านของภูมันด้วย
ตะวัน
ตัวใหญ่ทุกตัวเลยแหะ...
ตะวัน
ยายลุงวินเอาปลาช่อนมาให้!
ยายนวล
เอาไปขังไว้ในโอ่งมังกรก่อนไป
ตะวัน
อยากกินแกงปลาช่อนอะยาย
ยายนวล
จะทำปลาตากแห้งโว้ย!
ยายนวล
เดี๋ยวเถอะเอ็งจะโดนทุบอีกรอบ
ตะวัน
หึย ไหนว่าจะเอาไว้ทำปลาตากแห้ง
ตะวัน
แกงปลาในหม้อคืออะไร😚
ตะวันเดินไปกอดและเอาหน้าถูไปที่หลังของยายตัวเองไปมา
ก่อนจะถูกยายนวลนั้นเอาตะหลิวมาตีที่หัวไปหนึ่งที
ยายนวล
กวนประสาทอยู่ได้เอ็งนี้
ยายนวล
เล่นเป็นเด็กไม่รู้จักโต
ยายนวล
ดูชาวบ้านชาวช่องเขาซะบ้าง
ตะวันวันพูดพลางเดินไปหยิบจานและตักข้าวจากหม้อ
ก่อนจะเดินไปนั่งที่เสื่อที่ถูกถักจากต้นไหล
ในเสื่อผืนเล็กผืนนั้นมีอาหารที่ถูกเตรียมไว้ไม่มาก
แต่อาหารทุกอย่างถูกเตรียมด้วยความตั้งใจของผู้ที่เป็นยาย
แม้จะไม่ได้หรูหราแต่ก็เป็นอาหารที่มีคุณค่าอย่างมาก
ตะวันที่นั่งลงและเริ่มกินอย่างตั้งใจจนข้าวในจานและอาหารตรงหน้าเริ่มลดลงไปทีละนิดๆ
ตะวัน
ยายนวลนี้ชอบโวยจริงๆเลย
ยายนวล
รู้แต่ก็เห็นเอาไปทิ้งตลอด
ตะวัน
ก็ยามันไม่ช่วยอะไรเลยอะ
ยายนวล
มาให้ทุบอีกสักทีสิ!
ลุงวิน
ตะวันทำอะไรเสร็จรึยัง!
เขารีบหยิบฝาชีมาครอบอาหารที่เหลือเอาไว้
ก่อนจะรีบวิ่งเอาจากที่พึ่งทานเสร็จไปเก็บไว้ที่ซิงค์ล้างจาน
และวิ่งออกไปจากบ้านด้วยความเร็ว
นานนวลส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจกับท่าทางของหลานตัวเองที่ทำตัวราวกับว่าตัวเองเป็นเด็ก
แล้วก็หันกลับไปทำสิ่งที่ตัวเองกำลังทำต่อ
แอดเอ๋อ
คิดถึงปูนาเผาไฟของตามากๆเลย🥲
หลานลุงเอง
ลุงวิน
อยู่ทั่วหมู่บ้านแล้วมั้ง
ลุงวิน
ไปที่ไหนก็ลืมที่นั้น
ตะวัน
ยายซื้อมา20กว่าอันอะลุง
ตะวัน
ผมทำหายไปแล้ว6ยังไม่กล้าบอกยายเลย
ตะวัน
อย่าแม้แต่จะคิดนะครับ
ทั้งสองเดินเข็นจักรยานไปจอดไว้ที่ร่มไม้ตรงข้ามบ้านหลังเมื่อวาน
และพากันเดินเข้าไปหลังจากที่ตะวันวิ่งกลับไปเอาร่มมาจากบ้านของกำนัลเรียบร้อยแล้ว
ลุงวิน
ยังไม่หายไข้ดีนะเอ็งนะ
ลุงวิน
ก็ยายเอ็งไม่รู้ไงล่ะ
ลุงวิน
ไม่เห็นเรอะว่ามันถูกหนอนกิน
ลุงวิน
ไม่ถอนทิ้งเดี๋ยวมันก็ลามไปต้นข้างๆ
ลุงวิน
ไปหานั่งอยู่ที่ศาลาริมสระน้ำนั้นไปตะวันไป
ลุงวิน
มันร้อน!โว้ะเอ็งนี้!
ตะวัน
ไปหาดูลูกชมพู่อีกดีกว่าเผื่อมีอันที่หนอนยังไม่เจาะบ้าง
ลุงที่นั่งถอนต้นไม้อยู่กันหลังกลับมาพร้อมยื่นมีดเล่นเล็กๆให้กับตะวัน
จากนั้นก็หันกลับไปถอนต้นไม้ตามเดิม
ตะวันเริ่มเดินไปตามอิฐที่ถูกเรียกอย่างเป็นระเบียบไปตามทางเดินของสวน
จนในที่สุดเขาก็เดินไปถึงต้นชมพู่
ตะวันวางร่มสีเขียวคันเล็กลงและเริ่มถกขากางเกงขึ้น
ก่อนจะเริ่มปีนขึ้นไปบนต้นชมพู่
ยังดีที่ต้นชมพู่ต้นนี้ไม่มีรังของมดแดงเลยทำให้ไม่มีอุปสรรคอะไรในการปีนมาก
ระหว่างที่เขากำลังปีนต้นชมพู่อยู่
ก็ได้มีสายตาของใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองมาที่เขา
ตะวัน
ที่สูงๆแบบนี้ไม่มีหนอนแหะ✨
ตะวัน
อยากเก็บไปให้ยายด้วยแหะ...
ตะวัน
ทำไงดีไม่มีถุงใส่เลย
อนันต์
ผมมีนะครับเอารึเปล่า
อยู่ๆตะวันก็ต้องหยุดชะงักและเปลี่ยนสีหน้าทันที
เมื่อมีเสียงของใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาและเขาได้ตอบกลับไป
หลังจากที่ตอบกลับไปแล้วตะวันก็พึ่งนึกได้ว่าตัวเองนั้นอยู่คนเดียว
แต่กลับมีเสียงของคนคุยด้วย
เขาเริ่มก้มหน้ามองลงไปที่พื้นอย่างช้าๆ
ก่อนจะพบว่าผู้ชายที่เขาเจอเมื่อวานนั้นได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้งแล้ว
ตะวัน
(ทำไมคนเมื่อวานถึงเป็นเจ้าของบ้านได้ล่ะ)
ตะวัน
(แล้วทำไมลุงไม่ลอกว่าเจ้าของบ้านมาแล้ว!)
ตะวัน
(อยากจะร้องไห้จริงๆเลย)
ตะวัน
(แต่ว่าก็ไม่ใช่ลุงแก่ๆแบบที่เราคิดนี้น่า)
ลุงวิน
นี้คุณอนันต์ลูกเจ้าของบ้าน
ลุงวินสะกิดตัวตัวจะวันเล็กน้อยเพื่อให้จะวันนั้นทำตามที่ตัวเองบอกแชะหันไปยิ้มให้กับอนันต์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ลุงวิน
นี้ตะวันคับ หลานลุงเอง
อนันต์
แล้วไม่ได้ไปเรียนหรอ
อนันต์
ทำไมตัวเล็กแบบนี้ล่ะ
ลุงวิน
ตะวันมันสุขภาพไม่ดีตั้งแต่เด็กน่ะคับ
ลุงวิน
ป่วยบ่อยกินข้าวก็น้อย
ลุงวิน
เลยตัวเล็กกว่าชาวบ้านชาวช่องเขา
ลุงวิน
นี้ก็ยังไม่หายป่วยดีเลย
ตะวัน
(กินนมตรายีราฟมารึไงสูงขนาดนั้น...)
อนันต์
คุณลุงกำลังจัดสวนใหม่อยู่ใช่ไหมคับ
อนันต์
เห็นแม่บอกว่ามีคนสวนคอยดูแลอยู่ที่นี้1คน
ตะวันเองตัวไปกระซิบบอกลุงวินที่ยืนอยู่ข้างๆ
ตะวันทำอ้ำๆอึ่งๆก่อนจะมองไปที่อนันต์จากนั้นก็ใช้มือชี้ไปทางต้นชมพู่ที่ตัวเองพึ่งลงมาเมื่อกี้นี้
ลุงวิน
งั้นผมขอตัวไปทำงานต่อนะคับ
ลุงวิน
ถ้าตะวันมันกวนยังไงก็ดุมันได้เลย
พูดจบลุงวินก็หันหลังกลับและเดินออกไปยังที่ที่กำลังทำงานอยู่ก่อนหน้านี้
ทำให้ในตอนนี้บริเวณนั้นมีเพียงทั้งสองที่อยู่ด้วยกัน
อนันต์
คับเก็บได้ตามใจชอบเลย
อนันต์
เอาไว้ก็ไม่มีใครกิน
อนันต์
ดูจากที่ร่วงตามพื้นแล้ว
ตะวัน
(เสียงนุ่มน่าฟังจัง...)
อนันต์
ตะวันบอกว่าอยากได้นิ
ตะวัน
(เขาแทนตัวเองด้วยชื่อแบบนี้แล้วรู้สึกแปลกๆแหะ)
ตะวันเดินตามอนันต์เข้าไปในตัวบ้าน
และคอยสังเกตอนันต์ตามหลังอยู่เสมอ
บวกกับท่าทีที่อ่อนโยนทำให้คนหลงไหล
ตะวันยื่นมือออกไปรับถุงและเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
ทำให้อนันต์ที่มองอยู่นั้นยิ้มให้กับตะวันอย่างเอ็นดู
ราวกับว่ากำลังมองเด็กน้อยอยู่
ตะวัน
คุณอนันต์อายุเท่าไหร่คับ
ตะวัน
คุณอนันต์หน้าเด็กมาก
อนันต์
(จะบอกได้ไหมว่าตัวจริงน่ารักกว่าในกล้องเยอะเลย)
อนันต์
ผมแค่อยากรู้จักกับตะวันให้มากขึ้นน่ะ
ตะวัน
งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันไหม✨
ตะวัน
(หึหึ จะได้มาเก็บชมพู่บ่อยๆ)
อนันต์
เพื่อนต่างวัยงั้นหรอ
อนันต์ทำค่าครุ่นคิดอยู่สักพัก
ก่อนจะตอบกลับมาด้วยท่าทางยินดีกับสิ่งที่ตะวันพูดไป
อนันต์
ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ
ตะวัน
งั้น..ผมไปเก็บชมพู่ก่อนนะ
ตะวันชี้ไปทางประตูด้วยท่าทางเลิ่กลั่กแล้วมองไปที่อนันต์
อนันต์พยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้และน้อยเพื่อเป็นการบอกว่าสามารถไปได้แล้ว
จากนั้นตะวันก็รีบวิ่งออกไปทันที
_______________________________
ลุงวินตะโกนเรียกตะวันขึ้นมาอย่างเต็มเสียงเพราะคิดว่าตะวันนั้นอยู่ไกล
แต่เขาไม่รู้เลยว่าตะวันนั้นได้กางร่มนั่งอยู่ข้างหลังตัวเองมาตั้งนานแล้ว
ตะวัน
ผมก็นั่งอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้ว
ลุงวิน
ถ้ารู้จะตะโกนเต็มเสียงขนาดนี้ไหม!
ลุงวิน
ก็จะเรียกไปกินข้าวเนี้ย
ตะวัน
ท้องมันเรียกร้องหาก๋วยเตี๋ยว~
ลุงวิน
ลุงจ่ายเงินเอ็งไม่มีสิทธิ์เลือก
แอดเอ๋อ
ฝากทุกคนกดไลค์เป็นกำลังใจในการแต่งให้แอดหน่อยนะ(◍•ᴗ•◍)❤️
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
