คนที่มีภาวะโรคซึมเศร้าหรือโรคหัวใจควรระมัดระวังในการอ่านด้วยครับ แอดขอให้อ่านเพื่อความบันเทิงอย่านำตัวเองเข้าไปในจุดกลางของนิยายนะครับแอดเป็นห่วงคนที่มีอายุต่ำกว่า 20 ปีควรได้รับคำแนะนำหรืออ่านให้ใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างสูงขอบคุณครับ

ณ. บ้านหลังหนึ่งที่เด็กชายคนหนึ่งที่ต้องกับอยู่ความโดดเดี่ยวมามากกว่า5ปี ตอนนั้นเขามีอายุเพียง14 ปีพ่อของเขาได้ทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวสาเหตุมาจากพ่อกับแม่ของเขาได้เลิกลากันไป แล้วปล่อยให้เขาอยู่เพียงลำพังโดนที่ไม่แม้จะบอกลาเขาเลยเขาได้บ่นกับตัวเองว่า

ทำไมชีวิตของเราไม่มีอะไรเลยงั้นหรอทั้งที่เราตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อกับแม่สนใจ พวกเขาก็ทิ้งฉันไปโดยไม่พูดอะไรด้วยซ่ำทำไมกันมันเจ็บหน้าอกเหมือนกับมันไม่มีหัวใจเลยทำไมเหมือนมันว่างป่าวจัง ความรักมันคืออะไรแบบนี้งั้นหรอทำไมกันน่ะน้ำตามันเริ่มไหลออกมาไม่หยุดเลยมันเป็นเพราะอะไรกันเป็นความรู้สึกที่มันไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลยทำไม กันนนนน ฮือๆ~~ ฉันผิดตรงไหนผิดที่เกิดมารึไง บ้าที่สุดดด ชีวิตมันเป็นบัดซบอะไรกันฉันต้องเปลี่ยนตัวเองยังไงเปลี่ยนให้เงียบๆงั้นหรอเหมือนหินที่ไม่มีจิตใจหรือความรู้สึกงั้นหรอปล่อยผ่านอย่างงั้น ต้องปล่อยความรู้สึกให้อยู่ในจุดไหนกันแน่

เขาได้ค่ำควรอยู่ในห้องของเขาด้วยความสิ้นหวังในห้องได้ยินแค่เสียงของเขาคนเดียวเหมือนทรมานที่อยากจะหายไปแต่ก็ต้องอยู่ต่อไปให้ได้ เสียงของเขาก็ค่อยๆเบาลง เบาลง แล้วก็เงียบไป เขาได้ร้องไห้จนหมดสติไปแม้จะหลับก็ยังมีน้ำตาไม่มีสีไหลออกจากรอยเส้นเปลือกตาเป็นดังสายฝนที่ตกลงโดนหลังคาบ้านที่ไหลอย่างต่อเนื่อง

เช้าวันต่อมา เวลา 06:30 น. เขาก็ยังไม่ตื่นจากการที่เขาร้องจนหมดสติแล้วหลับไป จนกระทั่ง 07:30 น. เขาก็ได้ตื่นขึ้นมา จากค่ำคืนอันเลวร้ายของเขา เขาค่อยๆเอามือดันตัวเองออกจากที่นอนแล้วนั่งยืดขาติดกัน แล้วค่อยหันมาขอบเตียงแล้วค่อยลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะไปอาบน้ำ เขาได้ยกขาข้างขวาของเขาแล้วค่อยๆเดินออกจากที่นอนทีล่ะก้าวเพื่อเปิดประตูออกไปอาบน้ำเค้าเปิดประตูออกมาจากห้องของเขาแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวของเขาแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำเขาได้บิดลูกบิดของประตูแล้วผลักเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะ

(จบแล้วค้าบไว้พบกันใหม่แอดขอลาไปก่อนค้าบ 12/7/67)

เพื่อที่จะไปอาบน้ำเขาได้เข้ามาในห้องน้ำแล้วปิดประตูทันทีได้หันมามองที่กระจกแล้วพูดขึ้นมาว่า

ทุกอย่างนั้นเป็นฝัน เมื่อ 5ปีก่อน

*ตัดความเป็นจริง* อายุ ของเขา 19 ปี เขาเป็นนักศึกษาวิลัย

วันนี้เป็นวันที่เราต้องลืมทุกอย่างแล้วเปลี่ยนตัวเองไม่ต้องมาจมปักกับอดีตอีก เฮ้ยอาบน้ำดีกว่า

เขาเอ้ยด้วยสายตาที่เริ่มเป็น ตาสามขาว

(ปล. ตาสามขาวจะเป็นคนที่ไม่ค่อยรู้สึกกับเรื่องอะไรที่เกิด หรือ เรียกว่าตายด้าน นั้นเอง)

น้ำเย็นดีเกินไปไหมว่ะ ชาทั้งตัวล่ะน้ำหรือน้ำแข็งกันแน่หนาวจนจะบ้าตายล่ะ บือ~~ หนาวเกิ๊น ยาสีฟันก็จะหมดล่ะ ต้องรีบแล้ว แปรงฟันๆ ฟันนน

โอเค เสร็จล่ะ ใส่ชุดไรดีหว่า ชุดนักศึกษาล่ะกัน

ไม่ทันแล้วเว้ย ต้องวิ่งสับตีนแตกซะแล้ว วิ่งเหมือนทาโนกิ ไปเลย

เขาไปวิ่งด้วยความรีบร้อนเพื่อที่จะไปให้ทันโรงเรียนก่อนยามจะปิดประตูรั่ว โรงเรียนของเขาอยู่จากบ้านเขา 1กิโล วิลัยอยู่ทิศตะวันออก แผนผังการเดินทางไปวิลัย ออกจากประตูบ้านหันขวา 10 เมตร แล้วเลี้ยวซ้ายตรงไปอีก 990 เมตร ถึง วิลัย โดยที่มือข้างซ้ายจับกระเป๋าที่สะพายแน่น เพื่อที่ไม่ให้เกะกะเขาได้กล่าวขึ้นมาว่า

ถึงสักที่โอ้ยเหนื่อยจะตายล่ะ เฮ้ย~~ สวัสดีครู

สวัสดีค่ะมาช้านะ

ปล. ครูคนที่เขาไหว้นั้นชื่อ โคมาเลีย เป็นครูสอนภาษา อังกฤษ สอนอยู่ตึกสามชั้นสองห้อง 5

สัดส่วน สูง162 น้ำหนัก 52 เอว 24 อายุ28 ปี

เกิด 5/5/...

พอดีลืมของครับครู

รีบไปได้แล้ว

ครับครูไว้เจอกันคาบเรียนครับ

#เสียงออดโรงเรียนได้ดังขึ้นให้นักเรียนทุกคนนั้นพร้อมเข้าไปที่ห้องเรียนเพื่อเตรียมเรียนในวิชานั้นๆ

ขนาดนี้เวลา 08:20 น. ขอให้นักเรียนทุกคนเข้าชั้นเรียนอย่างเป็นระเบียบและเป็นวัฒนธรรมขอบคุณค่ะ

ได้อะไรกันเข้าไว้กันจังเลยสงสัยว่าวันนี้คงจะเป็นวันที่ใบสดใสอีกแล้วสินะ ว่าก็ว่าเหอะทำไมวันนี้ไม่ค่อยเห็นเพื่อนห้องเดียวกันเลยนะพวกมันพากันไปไหนหมดเนี่ย ต้องโทรหาไอทีก่อนแล้วมั้ง

เสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้น

//~ฮัลโหลว่าไงเพื่อนถึงไหนแล้ว

//~เขารู้เพื่อนถึงวิทยาลัยแล้วเพื่อนเดี๋ยวเข้าไปเจอ

ชายคนหนึ่งได้กล่าวขึ้นมา