บทที่ 1

ตอน วิมานสงฆ์

...วันที่ 3 เดือน 8 พ.ศ.2535...

ณ ป่าช้าท้ายวัด

"ฉันไม่อยากเข้ามาในนี้เลยปราง เรากลับบ้านกันเถอะ" หญิงสาวคนนึงเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงที่ดูสั่นเทาด้วยความกลัว

"แกจะกลัวอะไรวะแมว กะอีแค่เข้ามาล่าท้าผีในป่าช้าท้ายวัด มึงเชื่อเรื่อผีด้วยรึไง?" หญิงสาวอีกคนเอ่ยถามกับเพื่อนของตนที่มีท่าทีหวาดกลัวกับบรรยยกาศรอบข้าง ก่อนที่จะเดินต่อไปที่ป่าช้า

"แต่แกไม่คิดว่าบรรยากาศมันเย็นแปลกๆหรอวะปราง ปรางกลับเถอะนะ กูกลัว" แมวเอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัวอีกครั้ง แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรหรือพูดอะไรได้อีก จู่ๆ ก็มีเงาของผู้ชายร่างใหญ่โต สีดำทมิฬ มายืนอยู่ทางด้านหน้าของทั้งสอง ปรางที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่จ้องอยู่สักพัก ต่างจากแมวที่ได้ไปหลบอยู่ด้านหลังของปราง

"มึงเป็นใคร" ปรางเอ่ยถาม แต่คำตอบกลับเป็นเพียงความเงียบ ก่อนที่ร่างใหญ่โต สีดำทมิฬ ได้ก้าวเท้าเดินตรงมาที่ทั้งสอง เมื่อเห็นอย่างนั้น แมวที่มีความหวาดกลัวอยู่แล้ว ก็ได้ออกตัววิ่งหนีทันที ก่อนที่ภาพจะตัดมาในตอนเช้า ที่มีคนไปเจอศพของปราง ทำให้แมวและชาวบ้านคนอื่นๆได้ไปปรึกษาหารือกับ ตาสิน หมอธรรมประจำหมู่บ้านเพื่อที่จะให้ตาสินออกมาช่วยหาสาเหตการตายของปราง

"นี่มันก็ศพที่สามของเดือนเเล้วนะพ่อหมอ จะไม่ช่วยพวกเราหน่อยหรอ" กำนันสมเอ่ยขึ้น แต่ก่อนที่หมอสินจะได้ตัดสินใจช่วยเหลือชาวบ้าน กริช ลูกสาวของหมอสินได้พูดแทรกขึ้นมา

"ฉันจะไปเองจ้ะพ่อ ดูทรงคงไปที่ป่าช้าอีกแน่ เรื่องนี้ฉันจะจัดการเองจ้ะ" พูดเสร็จหญิงสาวได้หันไปมองหมอสินผู้เป็นพ่อ หมอสินที่เห็นอย่างนั้น จึงถอนหายใจก่อนที่จะพยักหน้า อนุญาตให้ลูกสาวของตนไป

"ระวังตัวด้วยล่ะเจ้ากริช" หมอสินพูดตักเตือนลูกสาวที่กำลังอยู่ในวัยเยาว์ และส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของลูก จู่ๆก็มีเสียงตะโกนของชาวบ้านวิ่งมาที่บ้านของหมอสิน

"หมอสินๆ ไอ้ป๋อง ไอ้ป๋องมันนอนตายคอหักอยู่ที่ป่าช้าท้ายหมู่บ้าน ตอนนี้ชาวบ้านคนอื่นกำลังไปเอาศพมันกลับมา เลยให้ฉันมาตามพ่อหมอจ้ะ" หมอสินที่ได้ยินอย่างนั้นเลยให้ชาวบ้านนำทางไป

ณ ป่าช้า   

"ไหน ศพมันอยู่ไหน" หมอสินเอ่ยถามชาวบ้านที่นำทางมา

"ตามมาทางนี้เลยหมอสิน" ก่อนที่หมอสินจะเดินตามชาวบ้านคนนั้นไป จนมาถึงที่เกิดเหตุ กริชที่ได้วิ่งตามตามติดๆ

"เป็นยังไงบ้างจ๊ะพ่อ" กริชถามขึ้น ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะหันมาตอบ

"ก็มันมีคนเจอศพอีกแล้วน่ะสิ ศพที่สี่แล้ว" หมอสินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะทำพิธีปลดปล่อยดวงวิญญาณและให้สายสิญจน์แก่ชาวบ้านไปก่อน และได้หันมาพูดกับลูกสาวของตน

"คืนนี้เอ็งระวังตัวด้วย พ่อว่ามันไม่น่าจะใช่คนแล้ว" กริชพยักหน้ารับ ก่อนที่ทุกคนจะพากันกลับบ้านและเตรียมของ เพื่อที่จะจับตัวประหลาดที่ฆ่าคนในหมู่บ้าน

[{จบตอนที่ 1}]

บทที่ 1

วิมานสงฆ์  2

...เวลา 19 นาฬิกา 20 นาที....

"กริช เธอจะทำจริงๆหรอ มันอันตรายนะ" แมวเอ่ยถามกริชด้วความเป็นห่วง ก่อนที่กริชจะหันมาพูดกับแมว

"ฉันทำเพื่อทุกคนในหมู่บ้านเรานะพี่แมว ฉันคือลูกของหมอสินนะ ไม่ต้องห่วงหรอก" กริชเงียบไปสักพักก่อนที่จะบอกให้แมวออกไปจากป่าช้า เพราะพิธีกำลังจะเริ่ม

"ไปเถอะพี่แมว เดี๋ยวจะบาดเจ็บเอานะ" แมวมองกริชอยู่สักพักก่อนที่ตนจะรีบวิ่งออกไปจากป่าช้าพร้อมกับชาวบ้านคนอื่นๆ เหลือเพียงบางส่วนที่จะต้องอยู่ช่วยพิธีกรรม

"ต้องเริ่มแล้วสิ" กริชถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเข้าไปนั่งในวงสายสิญจน์ที่เตรียมไว้พร้อมกับชาวบ้านคนอื่นๆ พอเริ่มพิธีกรรมไปสักพัก จู่ๆ ก็มีลมกรรโชกแรงพัดเข้ามาที่วงสายสิญจน์ ชาวบ้านบางคนที่เห็นอย่างนั้นก็ได้วิ่งหนีออกจากวงสายสิญจน์ บางคนก็หลบอยู่ด้านหลังของกริช กริชที่เห็นอย่างนั้น ได้ท่องคาถาบทสวดเพื่อปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายออกไป ลมพายุจึงได้สงบลง ก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะของชายแก่ดังแว่วมาจากไกลๆ ก่อนที่จะมีร่างสูงใหญ่ผิวดำทมิฬปรากฏตรงหน้าของกริช

"นั่น นั่นมันตัวอะไรน่ะกริช!?" ไอ้เรืองชาวบ้านคนนึงได้เอ่ยถามด้วยความหวาดกลัวและตกใจกับภาพตรงหน้า  ชาวบ้านคนอื่นๆก็เริ่มวิตกไปกับคำถามของเรือง ก่อนที่กริชจะตอบด้วยน้ำเสียงที่สงบและสุขุม

"ปอบพระ มันมาที่หมู่บ้านเราได้ยังไง" กริชหันไปถามชาวบ้านคนอื่นด้วยสีหน้าที่จริงจัง ชาวบ้านต่างพากันหลบหน้า แต่ก่อนที่ชาวบ้านจะได้พูดอะไร จู่ๆ ปอบตนนั้นก็ได้หายเข้าไปในเงามืดของป่าช้า ทำให้ชาวบ้านเริ่มที่จะหวาดกลัว กริชที่เห็นอย่างนั้นจึงทำการสวดมนต์บูชา เท้าเวสสุวรรณ เพื่อให้ปกป้องคุ้มครองชาวบ้าน ก่อนจะหันมาบอกกับชาวบ้านว่า

"อย่าก้าวเท้าออกมาจากวงสายสิญจน์เด็ดขาด อยู่ในนี้จนกว่าฉันจะกลับมา" ก่อนที่จะหยิบย่ามของตนแล้ววิ่งเข้าไปในป่าเพื่อที่ตามหา ปอบพระ ทางด้านของหมอสินที่เป็นห่วงลูกสาวของตน แกจึงได้ออกมาหาที่ป่าช้าด้วยความเป็นห่วง แต่แกกลับเห็นเพียงแค่พวกชาวบ้านที่นั่งอยู่ในวงสายสิญจน์

"ลูกสาวข้าอยู่ไหนไอ้เรือง แล้วทำไมที่นี่ข้าวของกระจัดกระจายขนาดนี้" หมอสินถามไอ้เรืองด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่บวกกับความเป็นห่วงลูกสาวของตนไอ้เรืองที่เห็นสีหน้าของหมอสินก็เริ่มมีสีหน้าไม่สู้ดีนักก่อนที่จะตอบหมอสินไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

"เจ้ากริชวิ่งเข้าป่าตามปอบพระไปแล้วครับหมอสิน"หมอสินที่ได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มมีลางสังหรณ์ไม่ดี กลัวว่าลูกสาวของตนจะเป็นอะไรไปแกจึงตัดสินใจวิ่งตามทางที่กริชลูกสาวของตนเองวิ่งไป ทางด้านของกริชที่วิ่งตามปอบพระมาสักพัก ก็ได้เห็นว่าปอบตนนั้นได้นั่งกัดกินซากศพของวัวด้วยความมูมมาม กริชที่เห็นกับภาพตรงหน้าก็รู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาทันใด แต่ก่อนที่ตนจะได้ท่องคาถาเพื่อสะกดวิญญาณของปอบตนนั้น ปอบพระตนนั้นก็ได้กระโจนเข้ามาตะปบพยายามที่ฆ่ากริช ทันใดนั้นก็มีลูกกระสุนลงอาคมยิงมาที่หัวของปอบตนนั้น มันคือกระสุนลงอาคมของพรานเดช ที่เข้ามาช่วยกริชได้ทันเวลา

"เป็นไงบ้างล่ะกริช พี่เท่ใช่มั้ยล่ะ" เดชถามกริชด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนที่กริชจะส่ายหน้าให้กับความภาคภูมิ ใจ ของพรานหนุ่ม จู่ๆปอบพระตนนั้นก็ได้ลุกขึ้นพร้อมกับจ้องมาที่ พวกเขาทั้งสองด้วยนัยตาโกรธเกรี้ยว ก่อนที่ปอบพระตนนั้นจะได้กระโจนเข้าไปในป่าอีกครั้ง เดชที่กำลังจะวิ่งตามไปก็ถูกกริชห้ามไว้

"ห้ามพี่ทำไมเจ้ากริช" พรานหนุ่มถามด้วยความใจร้อน

"ครั้งนี้ปล่อยมันไปก่อน พวกเราสู้มันไม่ได้หรอก" หมอสินที่พึ่งวิ่งมาถึงก็ได้เห็นเดชแอบจับมือลูกสาวของตน แกก็เริ่มมีสีหน้าไม่พอใจก่อนที่จะฉุดแขนลูกสาวของตนกลับบ้าน

"ไป กลับบ้านเจ้ากริช" กริชพยักหน้ารับก่อนที่จะตามผู้เป็นพ่อไป 

[{จบตอนที่2}]