โลกแห่งการบ่มเพาะมีนายน้อยคนหนึ่งที่เกิดมาพร้อมกับสติปัญญาที่บรรลุถึงแก่นแท้แห่งสรรพสิ่งแต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือความพิเศษของเขานั้นไม่มีใครเทียบได้แต่เขาต้องทำตัวเหมือนกับขยะเพราะไม่มีใครจะสามารถสอนอะไรเขาได้เลยนายน้อยคนนี้มีชื่อว่าเจียวหารเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลหารที่มีความเป็นมาอันยาวนานมีเด็กทุกคนที่มีพรสวรรค์เหนือตระกูลอื่นๆเป็นตระกูลที่เรียกได้ว่าเป็นจักรพรรดิแห่งมณฑลเสฉวนนายน้อยคนนี้เป็นคนที่โดนดูถูกเหยียดหยามมาโดยตลอดแม้กระทั่งคนรับใช้ก็ยังได้เห็นหัวเขานายน้อยเจี่ยหารได้หาวิธีที่จะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นเพื่อไม่ให้มีใครมารังแกเขาได้ค้นคว้าหาสมุดตำราลับที่บรรพบุรุษที่เคยซ่อนไว้ในสุสานลับที่เขาไปพบเจอนั้นก็เพราะว่าความบังเอิญทั้งนั้นเขาโดนบ่าวรับใช้ครับเขาตกลงไปในบ่อหลุมลึกไม่มีใครคิดว่าจะเป็นศาลบรรพชนที่เก็บซ่อนตำรารับไว้มากมายมีทั้งตำราลับที่สามารถเขย่าทั่วพื้นปฐพีเป็นฝ่ามือแห่งพญาคชสารเป็นฝ่ามือที่บ้านพ่อบุรุษใช้เขย่าแม้คืนปฐพีแยกออกจากกันบรรพบุรุษคนนั้นมีชื่อว่าหารเทียนซุยเป็นผู้ก่อตั้งตระกูลหาญขึ้นมาแล้วได้ให้ชื่อตระกูลของเขาว่าหารคุณชายเจี่ยหารได้พบตำราลับแล้วได้ขัดเกลาวิชารัฐที่บ่มเพาะด้วยกายจิตและกายเนื้อกายจิตสามารถบรรลุไปถึงขั้นที่ไม่มีใครเทียบได้นั่นคือเทพเจ้าสวรรค์คุณเจี่ยหารได้คิดว่าตัวเองนั้นจะต้องฝึกเพื่อที่จะไม่ให้มีใครมารังแกตัวเองได้เพื่อชีวิตรอดของตัวเองที่เป็นนายน้อยที่คนอื่นบอกว่าไร้ค่าเป็นขยะหรือเศษเดนเขาแค้นด้วยความกระอักทั้งน้ำตาจะพูดให้ใครฟังก็ไม่มีอยู่ตัวคนเดียวเพียงลำพังเป็นดั่งนกที่ไร้รังไม่มีอะไรที่จะมาทำให้เขาหายโดดเดี่ยวหรือโศกเศร้าจนจิตใจของเขานั้นไว้ถึงขั้นที่จะบรรลุเหนือมนุษย์ธรรมดาหรือเรียกอีกอย่างว่าใกล้เข้าสู่เทพเซียนสิ่งที่เขาไม่รู้ว่าเขาไปถึงระดับไหนแล้วนั่นก็เพราะว่าความรู้สึกของเขามันทำให้เหมือนลูกทั้งใบได้หยุดช้าลงตั้งแต่วันที่เขาโดนคนในตระกูลเขี่ยทิ้งเห็นเป็นเศษเดนเขาได้คับแค้นใจเป็นอย่างมากเพื่อจะทำให้คนในตระกูลได้รู้ว่าเขาไม่ใช่ขยะหรือเศษเดนที่ใครๆเขานั้นร่ำลือเมื่อตอนนี้มารดาของเขายังอยู่ไม่มีใครที่จะว่าให้เขาเลยเมื่อมารดาของเขานั้นได้สิ้นชีวาเขาก็ได้โศกเศร้าไม่มีใครแม้แต่จะมาเห็นค่าตัวของเขาเลยนั่นคือจุดเริ่มต้นของคุณชายเจี่ยหารที่เขาบรรลุเหนือมนุษย์ใกล้เข้าถึงเทพเซียนของจิตคุณชายรองของตระกูลเจี่ยมีชื่อว่าเฉี๋ยนเจี่ยเขาเป็นคนที่ชอบรังแกเจียหาญเป็นอย่างมากเพราะพี่ชายของเขาอยู่ในระดับที่ใกล้เข้าถึงขั้นกลางของมนุษย์(ขั้นระดับการฝึกฝนนับจากบนมาล่าง 1ยังไม่เปิดเผย 2เทพเจ้าสวรรค์ 3เทพเซียน 4เหนือมนุษย์ 5รากแก่น 6แก่นจิต 7จิตรชะตา ) ลากวิญญาณ(แบ่งออกเป็น 3 ระดับ)ระดับต่ำ ระดับกลาง ระดับสูง รากแห่งวิญญาณมีอยู่ 7 ระดับ นับจากบนไปล่าง 1จิตรเทพกำเนิด 2จิตรเซียน 3จิตรอมตะ 4จิตรฟ้า 5จิตรศักดิ์สิทธิ์ 6จิตรอสูร 7จิตรมาร

พี่ชายของ เฉี๋ยนเจี่ย เป็นคนที่โหดร้ายทารุณอารมณ์ฉุนเฉียวเป็นอย่างมากมีชื่อว่า ถุงซินเจี่ย

ระดับการฝึกฝนรากแก่นจิตวิญญาณระดับต่ำกำลังบรรลุไปยังระดับกลาง รากแห่งวิญญาณของเขานั้นคือ จิตอสูร อยู่ลำดับที่ 6 ได้สมกับฉายาของเขาว่าพยัคฆ์ร้ายของ ตระกูลเจี่ย เขาชอบเข้าข้างน้องชายของเขาและไม่มีใครที่จะมาแตะต้องน้องชายของเขาได้ถ้าใครมาแตะต้องน้องชายของเขาคนนั้นต้องแลกมาด้วยกับแขนหรือขาของพวกเขาแล้วสองพี่น้องชอบรังแก เจียหาญ เป็นอย่างมาก น้องชายข้าทำไมวันนี้ข้าถึงไม่เห็นเจ้าขยะ เจียหาญ กันนะ ท่านพี่ท่านจะไปสนใจใยเล่าเจ้าขยะหรือเศษเดนพันธ์นั้นนะมันไม่มีค่าพอให้ท่านไปสนใจมันด้วยซ้ำไป ข้าว่ามันตกตายไปได้ก็ดี จะไม่มีเศษขยะมาเพ่นพ่านขวางหูขวางตาของพวกเราฮ่าๆๆ

น้องชายของข้าถ้าเจ้าว่าเช่นนั้นแล้วจะมีใครเล่ามาเป็นกระสอบให้พวกข้าซ้อมเมื่อข้าโมโหตอนนี้ข้าก็กำลังจะบรรลุไปยังแก่นจิตชั้นกลางบางทีถ้าข้าได้ซ้อมเจ้าขยะของ ตระกูลหาญ ข้าอาจจะบรรลุได้เร็วกว่าเดิมก็ได้ฮ่าๆๆ

ตัดภาพมาที่ เจียหาญ เขาได้ทุรนทุรายที่จะฝึกปรือพลังยุทธของเขาโดยที่ต้องขยันหมั่นเพียนภายในถ้ำอันที่มืดครึ้มไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้นอกจากโถงตำราลับของสุสานบรรพบุรุษ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นขยะแต่เขาก็ยังมียางอายที่จะไม่ไปฝึกปรือตำราลับในสุสานบรรพบุรุษของเขา เขาค่อยๆคิดและเรียบเรียงท่าตามที่บรรพบุรุษของเขาได้จารึกไว้ในตำราลับ

เฮ้ยข้านี้โง่จริงๆตำราลับของบรรพบุรุษของข้ากว่าจะแกะได้แต่ละท่วงท่าแต่ละเคล็ดวิชามันช่างยากเย็นแสนเข็ญยิ่งนักเขาบอกว่าข้าเป็นขยะคงเป็นเรื่องจริงสินะแต่ข้าคงจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกอีกแล้วตำราลับพวกนี้ข้าจะบรรลุให้ ได้ทุกสิ่งแล้วจะอยู่บนจุดสูงสุดที่ไม่มีใครแม้จะกล้ามาจ้องพระเนตรของข้าอย่างกับราชาผู้มองไปใต้หล้าด้วยความยำเกรง ฮ่าๆ วิชาคชสารเป็นวิชาที่ข้ายังไม่สามารถฝึกปรือได้เลยถึงแม้ว่าข้าจะเข้าใจแต่ก็เหมือนไม่เข้าใจอยู่ดีมันเหมือนมีเส้นอะไรที่ปิดกั้นไม่ให้ข้ารู้ได้ชัดเจนอย่างนั้นแหละส่วนตำราลับอื่นๆข้าว่าก็เข้าใจยากเช่นกันแต่ไม่ ยากเท่าตำราลับคชสาร ส่วนตำราลับที่ข้าอ่านได้เข้าใจและฝึกปรือได้นั่นก็คือตำราลับฝ่ามือผนึกมารและฝ่ามือผนึกจิตอสูรเป็นวิชาที่ข้าสามารถเข้าใจได้และฝึกปรือได้เกือบจะครบถ้วนแล้วสิ่งที่ข้ายังขาดไปก็คือข้าจิตที่มุ่งมั่น ข้าไม่เคยใช้จิตเพื่อผสมผสานกับเคล็ดวิชาเลยและคนใน ตระกูล ก็ไม่มีใครที่จะสามารถทำแบบนี้ได้เลยเป็นเคล็ดวิชาที่ยากในการฝึกปรือยิ่งนักถึงจะเป็นตำราลับ ไม่อยู่ในระดับสูงก็เถอะ อีกโถงลึกเข้าไปข้างในต้องทำยังไงถึงจะเข้าไปได้นะหรือว่ามันต้องใช้หยดเลือดหรือว่าเคล็ดวิชาอะไรกันที่สามารถเปิดเข้าไปโถงของสุสานได้กันนะข้าจะเอายังไงดีในถ้ำแห่งนี้มีแต่ความมืดมิด เหลือเกินข้าขอออกไปก่อนดีกว่าแล้วข้าจะกลับมาเมื่อพลังยุทธของข้าอยู่ในระดับแก่นจิต ขั้นต้น ทางออกคงน่าจะอยู่ไม่ไกลหรอกมั้ง

เจียหาญ เขาได้หาทางออกที่จะขึ้นไปยังข้างบนในเส้นทางที่เขาเดินไปนั้นมืดมิดแต่มีน้ำตามเส้นทางที่เขาเดินไปเสียงน้ำกระเพียบเวลาเขาเดินเสียงหยดน้ำที่หยดลง ดังติ๊กติ๊กติ๊ก เสียงเงียบของถ้ำน่าสยดสยองทำให้เขาต้องมีจิตที่มุ่งมั่นแล้วฝ่าฟันมันออกไปพอเขาออกมาได้แล้วเดินมาเรื่อยๆด้านซ้ายมือของเขาก็มีรูขนาดที่พอจะมุดรอดออกมาได้เขาก็ค่อยๆมุดรอดออกมาทีละเล็กทีละน้อยไปเรื่อยๆจนเขาสามารถออกมาจากถ้ำแห่งนั้นได้แล้วเขามาโผล่ในป่าต้องห้ามเป็นป่าที่มีสัตว์อสูร ระดับแก่นจิต ทำให้เขาต้องระมัดระวังตัวเป็นอย่างมากเขาได้ค่อยๆเดินออกมาไปตามต้นไม้ที่เป็นพุ่มเพื่อหลบซ่อนตัวเอง ข้างหน้าของเขานั้นมีต้นไม้ขนาดใหญ่และเล็กสลับซับซ้อนเป็นอย่างมากเขาได้มองออกไปยังเบื้องหน้าของเขาไม่พบแม้แต่สัตว์อสูรเขาได้ดีใจเป็นอย่างมากคิดว่าที่แห่งนี้ไม่มีอสูรสิ่งที่เขาคิดมันผิดที่แห่งนั้นมันเขตแดนของอสูร พวกมันมักจะแบ่งแยกกันอาณาเขตกัน ไม่ให้สัตว์อสูรตัวใดเข้ามารุกล้ำอาณาเขตถ้ามีการรุล้ำเข้ามายังอาณาเขตจะต้องต่อสู้กับเจ้าของอาณาเขตแห่งนี้เจียหาญได้รีบวิ่งออกไปเพื่อที่จะออกจากป่าแต่หารู้ไม่ว่าเจ้าอาณาเขตนั้นได้จ้องมองเขาอยู่สัตว์ตัวอื่นๆที่จะเข้ามายังอาณาเขตของมันต้องตกตายไปทุกตัว

เขาก็ได้วิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว ในที่สุดข้าก็วิ่งออกมาได้แล้ว เฮ้อข้าไม่รู้ว่าข้าจะมีชีวิตรอดไหมแต่แปลกมากที่แห่งนี้ไม่มีแม้แต่สัตว์อสูรเลยข้าว่ามันแปลกๆไปข้าได้รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ดีกว่ารอความตาย ทางออกอยู่ไม่ไกลแล้วมัน อะไร อ่ะๆไรกัน ทำไมเหมือนมีเงามาอยู่ด้านหลังของข้าเหมือนกับว่าเป็นสัตว์อสูรที่มี 4 ขา หลังของข้าเย็นจะเยือกข้าต้องรีบหนีแล้ว

สัตว์อสูรได้มาอยู่ข้างหลังของ เจียหาญ แล้วสัตว์อสูรตัวนั้นก็ไม่ได้สนใจตัวของเขาเลยเพราะตัวของเขาเล็กเกินไปไม่สามารถที่จะทำอันตรายกับมันได้ จึงปล่อยไป

เฮ้ยดีนะที่ข้าไม่ได้เป็นอาหารของเจ้าอสูรตัวนั้นเกือบตายแล้วไหมล่ะ อีกไม่ไกลแล้วที่ข้าจะออกจากป่าได้แล้วเสียที อะไรอีกเนี่ยมีเสียงคล้ายๆกับอะไรที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาใกล้ๆเลย ธรณีก็สั่นไหวเล็กน้อยพอรู้สึกได้อย่าบอกนะว่าเป็นอสูร พะพะนั้นมันอสูรงูประกายทองอย่าเข้ามานะ ข้าต้องรีบหนีออกไปแล้วอย่าเข้ามานะข้ากลัวแล้ว

อสูรงูประกายทองที่เลื้อยเข้ามาด้วยความหิวโหยเป็นอย่างมากพุ่งเข้าไปเพื่อที่จะกำจัด เจียหาญ มาเป็นอาหารของมัน มันได้พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

( เป็นไงกันบ้างครับแอดได้ลงเพิ่มให้แล้วนะครับขอบคุณมากครับที่ติดตามและรับชมถ้าแอดผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยครับ 11/7/67 )