สึนะพากษ์

"เจ้าห่วยตื่นได้แล้ว"รึบอร์นยังคงมาปลุกผมเหมือนทุกเช้าด้วยชุดที่แตกต่างกันไปในแต่ล่ะเช้าด้วยคราวนี้เป็นชุดนักก่อสร้างก่อนจะเปลี่ยนให้เลออนกลายเป็นค้อนมาทุบหัวเขา

"โอ้ยยย!!"แน่นอนตามสเต็ปเดิมสดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดแสนสาหัสที่กระทบถึงสมองได้เลยทีเดียว

"ทำบ้าอะไรของนายห้ะ!!..รีบอร์น"ผมหันไปตวาดคนที่ใส่ชุดคนงานก่อสร้างซึ่งก็คือรีบอร์นที่นั่งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือของผมพร้อมเปลี่ยนให้เลออนกลายเป็นกิ้งก่าเหมือนเดิม

"เช้าแล้วเจ้าห่วย..นี้มัน 07:45 นาทีแล้วเฟ้ย"รีบอร์นหันมาตวาดผมทันทีเพราะว่าผมกำลังจะไปสายในวันเปิดภาคเรียนแรกระดับชั้นม.ปลายของโรงเรียนนามิโมริ

"ห้ะ!!..ว้ากกกกกกกก!!!!..สายแล้ว!..สายแล้ว!!!"ผมสะดุ้งทันทีกับเสียงตวาดนั้นก่อนที่ผมจะหันไปมองนาฬิกาปลุกที่แม่ซื้อให้ผมก่อนที่ผมจะตะโกนออกมาสุดเสียงในทันที

แล้วก็ตามสเต็ปเดิมก็คือหลังจากแต่งตัวเสร็จก็ลื่นล้มตรงหัวบันไดลงมาด้านหน้าอนาถแท้แน่นอนว่าผมไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องพวกนั้นหรอกเพราะถ้าไปไม่ทันแล้วก็ผมได้โดนคุณฮิบาริขย้ำตายแน่

ผมเข้าไปในครัวเพื่อจะรับประทานอาหารเช้าก่อนที่จะเห็นแม่ของผมเตรียมอาหารเช้าให้กับทุกคนอยู่โดยอาหารเช้าของผมก็โดนแย่งไปเป็นที่เรียบร้อยโดยแรมโบ้ผู้พิทักษ์อัสนีที่ถึงแม้จะอายุปาเข้าไป 7 ขวบแล้วก็ตามก็ยังคงเหมือนเดิมนั่นเองเจ้าเก่าเจ้าเดิมและเจ้าประจำนั่นเอง

ผมหันไปคุยของในตู้เย็นและเจอขนมปังเข้าผมเอาขนมปังนั่นมาอุ่นเลยเครื่องปิังขนมปังโดยที่มีแม่ของผมร้องห้ามเพราะว่าท่านไม่อยากให้ผมขาดสารอาหารตอนเป็นไปเรียนวันแรกหรอกนะ

"สึคุงเดี๋ยวแม่ทำอาหารอีกแป๊บเดียวก็จะเสร็จแล้วจ้า"คุณแม่คนสวยของผมบอกมาแบบนั้นก่อนที่จะหันไปยุ่งกับอาหารต่อ

"สึคุงแม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าขนมปังมันช่วยให้อิ่มท้องก็จริงแต่มันไม่มีสารอาหารเลยนะ"แม่บอกก่อนจะหันมาดุผมที่เห็นผมเอาขนมปังไปอุ่น

"แต่แม่ครับผมจะสายแล้วนะครับ"หลังจากขนมปังผมอุ่นได้ที่ผมก็เลยหยิบมันเข้าปากทั้งสองแผ่นก่อนจะรีบวิ่งออกไปนอกบ้านเพื่อไปโรงเรียนโดยไม่ลืมเอาข้าวกล่องและกระเป๋านักเรียนไปด้วย

ตอนนี้ผมวิ่งมาถึงโรงเรียนตรงเวลาพอดีเป๊ะก่อนจะรีบเข้าห้องเรียนเลยในทันทีผมเหนื่อยมากลงไปกับโต๊ะไงทันทีที่ก้นถึงเก้าอี้นะ

"โย่ว..สึนะมาทันแบบฉิวเฉียดเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๅ"ยามาโมโตะนักกีฬาเบสบอลมือดีของโรงเรียนและยังเป็นผู้พิทักษ์พิรุณของผมด้วยเดินเข้ามาทักผมพร้อมกับเสียงหัวเราะเจ้าประจำ

"อย่ามาตีสนิทรุ่นที่ 10 นะเฟ้ย!!..ไอ้เจ้าบ้าเบสบอล"ตามด้วยโกคุเดระพ่อหนุ่มทรงแบดที่เป็นเจ้าพ่ออารมณ์ร้อนและโมโหง่ายมากที่เป็นผู้พิทักษ์วายุของผมและเป็นคนที่เคารพผมมากที่สุดในบรรดาพิทักษ์แล้วแหละครับ

ก่อนที่พวกเรา 3 คนจะได้พูดคุยอะไรกันคุณครูประจำชั้นก็เข้ามาภายในห้องเรียนเสียก่อนทำให้พวกเรา 3 คนต้องแยกไปนั่งโต๊ะใครโต๊ะมันทันที

"เอาล่ะนักเรียนวันนี้มีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากโรงเรียนต่างๆเข้ามานะ"คุณครูผู้ประเสริฐศรีทำการบอกนักเรียนว่าจะมีนักเรียนใหม่เข้ามา

"นักเรียนแลกเปลี่ยนหรอจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันนะ"นักเรียนในห้องผู้หญิงลือกันให้แซดเลยว่านักเรียนใหม่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่

"ขอให้เป็นผู้หญิงเถอะสาธุ"ส่วนนักเรียนชายก็ต้องท่าไหว้พระเจ้าขอนักเรียนผู้หญิงสักคนอะไรแบบนี้นะ

"ต้องผู้ชายเท่านั้นย่ะ"ส่วนพวกผู้หญิงก็ทำการดับฝันผู้ชายด้วยการบอกว่านักเรียนใหม่ต้องเป็นผู้ชายเท่านั้น

"ผู้หญิง"นักเรียนชายก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน

"ผู้ชาย!"นักเรียนหญิงก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกันเช่นเดิม

"ผู้หญิง!!"

"ผู้ชาย!!!"

"พอ..พอสักทีเป็นผู้ชายทั้งหมดอ๋อมีผู้หญิงหนึ่งคนด้วยนั่นแหละ"พอครูที่เห็นแบบนั้นก็ดับฝันนักเรียนชายไปเกือบทั้งหมดด้วยกันบอกว่านักเรียนแลกเปลี่ยนทั้งหมดเป็นผู้ชายนั่นเองแต่ก็ต้อบใจชื้นขึ้นมาบางเมื่อเห็นว่ามีนักเรียนหญิงคนหนึ่ง

"เอาล่ะ..พวกเธอเข้ามาได้แล้ว"คุณครูผู้เป็นที่รักได้บอกให้นักเรียนใหม่ที่อยู่นอกห้องเข้ามาในห้องได้เลย

ประตูถูกเปิดออกด้วยนักเรียนใหม่ 6 คนด้วยกันนักเรียนใหม่เหล่านั้นได้ทำการไปยืนหน้าห้องเพื่อให้ง่ายต่อการแนะนำตัวเรียงรายคนบรรยากาศในห้องดูอึดอัดขึ้นมาทันทีที่นักเรียนใหม่ทั้ง 6 เข้ามา

"เออ..สวัสดีฮะ คิเสะ เรียวตะ ฮะ"คิเสะพูดทำลายบรรยากาศอึดอัดรอบตัวจบก็จัดการแจกยิ้มร่าเริงสดใสทำให้ผู้หญิงในห้องเป็นลมไปตามๆกัน

ผมถือว่าคิเสะคุงหน้าตาดีอยู่นะผิวขาวออกแทนหน่อยๆผมสีเหลืองเป็นประกายดวงตาสีทองสวยดูร่าเริงสดใสดี

"คิเสะคุงที่เป็นนายแบบใช่มั้ย"เพื่อนผู้หญิงในห้องคนนึงเอ่ยถามคิเสะ

"เฮ้ย!!..จริงหรอ!!"ตามด้วยเพื่อนผู้หญิงในห้องอีกคน

"ใช่จริงๆด้วย กรี๊ดดดดด"และเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่พูดแล้วกรี๊ดในลงท้าย

"เอ่อ..ก็ใช่ฮะ..แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วฮะ"คิเสะพูดเสียงเหนื่อยๆ

"หาว~อาโอมิเนะ ไดกิ"หลังคิเสะแนะนำตัวเสร็จก็ตามด้วยอาโอมิเนะที่หาวออกมาก่อนที่จะแนะนำตัวเสียอีก

อาโอมิเนะคุงก็หน้าตาดีนะก็อยู่ก็ใช้ได้ถึงจะอยู่ในระดับปานกลางก็เถอะผิวสีแทนออกดำทำให้ดูแมนมากมีผมสีน้ำเงินทำให้ดูดีในระดับสายตาดวงตาสีน้ำเงินก็ถือว่าดูดีอยู่ล่ะนะ

"คุโรโกะ เท็ตสึยะ ครับ"เสียงอีกเสียงพูดขึ้นมาทุกคนหันมองหน้ากันและกันทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ

"เออ..เสียงใครพูดน่ะ"พวกนักเรียนในห้องต่างพากันตกใจยกใหญ่พร้อมจ้องหน้ากันและกันไปมาด้วยสายตาเลิกลั่กถึงขั้นสุด

"อุฟ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..นายไม่ควรอยู่ตรงนี้จริงๆนั้นและนะเท็ตสึ"อาโอมิเนะระเบิดหัวเราะออกมาในขณะที่คนอื่นๆพยายามกลั้นขำสุดชีวิต

"อึก ฮ่ะๆๆๆ..นั..นั้นสิ..ฮ่ะ..คุโรโกจจิ"คิเสะก็เป็นไปกับเขาด้วยเหมือนกันพยายามกลั้นขำในขณะที่กุมท้องตัวเองแน่นด้วยความทรมานแต่ถึงจะทำอย่างนั้นตัวเขาก็ยังหลุดขำออกมาอยู่ดี

และคิเสะก็ดันเด็กผู้ชายผมฟ้าดวงตากลมโตสีฟ้าออกมายืนกันข้างหน้าในขณะที่คนอื่นๆพยายามกลั้นขำกันสุดชีวิตที่ถึงแม้จะไม่ช่วยก็เถอะ

'จืดจาง..จืดจางเกินไปแล้ว"พวกนักเรียนในห้องมองคุโรโกะด้วยสายตาตื่นตกใจรวมถึงผมด้วยอะไรกันผมไม่ทันสังเกตเลยแท้และก็คิดเป็นเสียงเดียวกัน

"อุป ชั้น คางามิ ไทกะ"คางามิแนะนำตัวต่อจากคุโรโกะโดยสภาพเป็นแบบเดียวกับคิเสะคุงเป๊ะแต่หลุดขำน้อยกว่าล่ะมั้ง

คางามิคุงมีผิวสีแทนที่แทนขาวๆผมสีเพลิงที่ทำให้สดุดตาดวงตาสีแดงแสนน่าเกรงขามมันเหมือนผมกำลังจ้องเสืออยู่เลยหน้าตาก็ถือว่าพอดีดูใข้ได้เท่าอาโอมิเนะคุง

ส่วนคุโรโกะคุงมีผิวสีขาวราวหิมะเหมือนไม่เคยออกแดดเลยดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลสวยผมสีสีครามออกฟ้าหน้าตาถือว่าดูดีตรงสเป็คสาวๆหลายๆคน

"พวกนายหยุดหัวเราะกันก่อนได้มั้ย"เด็กแว่นหัวเขียวพูดเอ่ยห้ามปรามเพื่อนของตนที่หัวเราะราวกับมีเรื่องสนุกนักสนุกหนาทั้งๆที่เรื่องสนุกของพวกนี้ก็คือเรื่องเพื่อนของตัวเอง

"มิโดริมะ ชินทาโร่"เด็กแว่นแนะนำตัวเองและทำการดันแว่นตุวเองขึ้นก่อนจะหันไปทำหน้าดุใส่เพื่อนๆให้หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้ถ้าไม่หยุดหัวเราะได้โดนกรรไกรบินพิฆาตจากกัปตันทีมแน่ๆ

มิโดริมะคุงดูเป็นเด็กดีเรียนเก่งแน่นอนผมสีเขียวสดุดตาหน้าตาออกไปทางหล่อมากดวงตาสีเขียวภายใต้กรอบแว่นนั้นดูดีมากอยากรู้จังว่าพวกเขากินอะไรถึงได้หล่อโคตรปานนั้น

"อาคาจินขนมหมดแล้วอ่า"พวกเขาหันไปหาเด็กโข่งร่างยักษ์สูงไททันผมม่วงทันทีที่ได้ยินอีกฝ่ายพูด

"แนะนำตัวก่อนอัตสึชิเดี๋ยวผมพาไปกินขนม"เด็กผู้ชายผมแดงชมพูเอ่ยขึ้นบอกร่างสูงใหญ่ของไททันผมม่วงทันที

"จริงหรออาคาจิน"เมื่อเด็กโข่งร่างสูงยักษ์ใหญ่ไททันผมม่วงได้ยินแบบนั้นก็ตาเป็นประกายก่อนจะถามอีกทีเพื่อความแน่ใจก่อนจะได้รับการพยักหน้าของเด็กชายผมแดงชมพูเป็นการตกลง

"อ่า..สวัสดีชั้น มุราซากิบาระ อัตสึชิ"มุราซากิบาระคุงเอ่ยแนะนำตัวก่อนจะทำหน้าง่วงงุ่นเมื่อไม่มีขนมขั้นสุด

ผมว่าหน้าตาของมุราซากิบาระคุงก็จัดว่าหล่ออยู่นะแต่ใครจะกล้าเป็นแฟนกับพี่ท่านกันล่ะครับสูงขนาดนี้ผู้หญิงที่สูงที่สุดในห้องยังเทียบไม่ติดเลยทั้งผมสีม่วงเงางามดวงตาสีม่วงใสแป๋วแว๋วอย่างกับเด็กน้อยขนาดนี่

เด็กชายผมสีแดงชมพูพอได้รับคำตอบที่น่าพอใจแล้วก็หันไปจ้องหญิงสาวคนเดียวในกลุ่มที่เกาะแขนคุโรโกะเข้ามาในห้องด้วยความที่หญิงสาวเตี้ยเกินไปพอไปรวมกับชายร่างใหญ่ยักษ์แล้วทำให้พวกเรามองไม่เห็นเธอไปโดยปริยาย

"โมโมอิ ซัทสึกิ คะ"หญิงสาวเริ่มรู้ตัวจากการโดนจ้องจากจักรพรรดิผมแดงก็รีบเอ่ยแนะนำตัวด้วยท่าทางร่าเริงทันที

โมโมอิจังหน้าตาน่ารักสวยหวานมากผมเป็นสีชมพูสวยดวงตาเป็นสีชมพูประกายแพรวพราวใครเห็นหน้าตาก็ต้องตกหลุมรักทั้งนั้นทรวดทรงองค์เอวคืองานดีระดับมาตรฐานผู้หญิงหน้าอกหน้าใจที่คับแทบจะปริกระดุมเสื้อนักเรียนออกมาแล้ว

"อาคาชิ เซย์จูโร่"เมื่อได้รับคำตอบที่หน้าพึ่งพอใจจากโมโมอิแล้วก็ทำการเอ่ยชื่อตัวเองออกมาบ้างดวงตาทรงอำนาจกวาดมองนักเรียนหลายคนด้วยสายตาเย็นชาและนิ่งเฉย

ก่อนที่จะมาหยุดที่ผมดวงตาคู่นั้นทำเอาผมไม่สบายใจอยู่นิดหน่อยกำลังอยู่กับสิงโตราชสีห์ตัวใหญ่อย่างไรชอบกล

อาคาชิคุงมีผมสีแดงชมพูสดุดดวงตาสีแดงทับทิมคู่คมดูทรงอำนาจแต่เหมือนผมจะเห็นแวบหนึ่งดวงตาข้างหนึ่งของอาคาชิคุงส่องประกายเป็นสีเหลืองเลยหรือว่าผมจะตาฝาดกันนะส่วนหน้าตาที่โคตรจะโคตรพ่อโคตรแม่หล่อเลยครับผิวก็ขาวราวกับลูกคุณหนู(ก็ลูกคุณหนูจริง)

ย้อนกลับไปเมื่อ 3 วันก่อนหน้านี้

ณ โรงเรียนเซย์ริน

หลังจากที่ชนะโรงเรียนราคุซันมาได้พวกเราก็ขยันฝึกซ้อมกันมากขึ้นเพราะหวังว่าจะเป็นแชมป์ 2 สมัยจากโค้ช ไอดะ ริโกะ โค๊ชสุดประจำทีมเซย์ริน

"หือ หึ หือ หือ หึ"โค๊ชไอดะดูเหมือนจะอารมณ์ดีหลังจากโดนผอ. เรียกไปและกระโดดสคริประหว่างทางเดินมาโรงยิมชมรม

พวกปี 2 อย่างฟุคุดะและฟุริฮาตะเริ่มหน้าซีดและรีบวิ่งเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชมรมกันด้วยสีหน้าตื่นๆ

"แย่แล้วล่ะครับ..เมื่อตะกี้ตอนผมจะเดินมาชมรมผมเห็นโค้ชเดินสคริปล่ะครับ"ฟุริฮาตะแจ้งข่าวที่ทำเอาพวกปี 2 และปี 3 หน้าซีดกันไปตามๆกัน

"เออ..แล้วเรื่องโค๊ชกระโดดสคริปมันทำไมยังไงล่ะครับ"เสียงของพวกปี 1 ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรดังขึ้นเพราะเห็นพวกปี 2 ปี 3 หน้าซีดกันไปตามๆกัน

"หายนะมาเยือนนะสิ"ฮิวงะ จุนเปย์ พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้พวกปี 1 งงกันไปตามๆกันแต่บางคนก็เริ่มหน้าซีดกันเพราะคิดว่าตัวเองอาจจะต้องซ้อมมากขึ้นก็เป็นได้

พวกเขาเริ่มที่จะลนลานยกใหญ่ก็เพราะว่าเมนูฝึกของโค้ชมันโหดไม่ใช่เล่นๆน่ะสิก่อนที่เสียงประตูของห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าจะทำให้ความคิดของพวกเขาหยุดชะงักลง

"ทุกคนให้ความสนใจทางนี้หน่อย"เสียงของโค้ชที่สีหน้าตอนนี้บอกได้เลยว่ายิ้มแย้มเบิกบานจนถึงที่สุดดังขึ้นพวกปี 3 กับปี 2 ได้แต่กรีดร้องในใจเท่านั้น

"อะไรหรอโค๊ช"อิสึกิ ชุน ถามขึ้นมาเพราะเจ้าตัวรู้กิตติศักดิ์ของการกระโดดสคริปของโค๊ชว่าถ้าไม่หาคู่แข่งที่ดีและเก่งกาจมาให้เราฝึกซ้อมล่ะก็ก็ถึงคราวซวยของพวกเราแล้วแหละ

"ไม่มีอะไรหรอกอิสึกิก็แค่ผอ.เรียกไปคุยเรื่องการเรียนแลกเปลี่ยนนะ"โค๊ชขณะพูดไปด้วยก็ยังยิ้มแย้มเบ่งบานเหมือนอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ยังไงยังงั้น

"เรียนแลกเปลี่ยนเกี่ยวอะไรกับชมรมเรา..ล่ะครับ"คางามิ ไทกะ ผู้ไม่รู้เรื่องอะไรกันเลยถามบ้างเพราะการเรียนแลกเปลี่ยนมักจะให้คนที่เรียนเก่งๆไปนะสิ

"ก็นั่นไงล่ะแต่นี่ไม่ใช่การเรียนแลกเปลี่ยนธรรมดานะเป็นการเข้าค่ายแลกเปลี่ยนต่างหากเล่า"โค๊ชยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจสุดๆมาให้พวกเขาและชี้คางามิกับคุโรโกะและฟุริฮาตะ

"เพราะฉะนั้นคางามิและคุโรโกะคุงจะต้องไปเข้าค่ายแลกเปลี่ยนยังไงล่ะ"โค๊ชพูดแล้วยิ้มในขณะที่คนอื่นๆแตกตื่นกันไปแล้ว

"ว่าไงนะแล้วการแข่งที่จะมาในเร็วๆนี้พวกเราจะทำยังไงถ้าไม่มีคุโรโกะกับคางามิล่ะโค๊ช"ฮิวงะพูดขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นว่าคุโรโกะและคางามิต้องไปเรียนแลกเปลี่ยน

"ไม่เป็นอะไร..ไม่ต้องห่วง..เพราะเหล่ากรรมการบาสเก็ตบอลญี่ปุ่นลงมติกันไว้ว่าจะไม่จัดการแข่งบาสจนกว่าการเรียนแลกเปลี่ยนจะจบลงยังไงล่ะ"โค๊ชพูดขึ้นมาพวกเขาทำหน้าสงบลงขึ้นมาบ้างแล้ว

"ถือว่าเป็นการพักผ่อนของพวกปี 3 ปี 2 และปี 1 แล้วกันนะ"โค๊ชพูดด้วยรอยยิ้มที่ยังไม่หายไปจากใบหน้าสักนิด

"ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับแต่ที่ที่เราจะไปคือที่ไหนหรอครับแล้วต้องไปวันไหนใช้เวลาแลกเปลี่ยนกี่วันล่ะครับ"คุโรโกะ เท็ตสึยะ ที่นิ่งอยู่นานในที่สุดก็มีโอกาสถามกับเขาสักที

"สถานที่ที่พวกนายสองคนจะไปคือเมืองนามิโมริส่วนโรงเรียนก็โรงเรียนนามิโมริแผนกม.ปลายยังไงล่ะส่วนไปวันไหนก็ไปหลังจากนี้อีก3วันจะมีรถมารับพวกนายที่หน้าโรงเรียนใช้เวลาแลกเปลี่ยนประมาณ 5 เดือนเข้าใจตรงกันนะ"โค๊ชอธิบายด้วยรอยยิ้ม

"เอ๋..มีผมด้วยหรอครับ"ฟุริฮาตะขาสั่นสุดๆเอ่ยถามโค๊ชขึ้นมาว่าทำไมถึงมีเขาได้ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้สร้างผลงานอะไรให้โรงเรียนเลยแท้ๆ

"ใช่ทางโรงเรียนนั้นจะเลือกคนที่จะเข้ามาแลกเปลี่ยนเองแต่ว่าดันเลือกไม่ได้สักทีเลยบอกจำนวนคนที่จะไปแลกเปลี่ยนเองซึังโรงเรียนเราได้จำนวน 4 คนและฉันก็เลือก คุโรโกะคุง คางามิ ฟุริฮาตะคุง และฉัน แค่นั้นและ"โค๊ชยังพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

"ทำไมถึงเลือกผมล่ะครับโค๊ช"ฟุริฮาตะยังคงไม่เชื่อหูตัวเองและยังถามทั้งไปที่ขายังสั่นเป็นเจ้าเข้าอย่างกับลูกกว้างพึ่งเกิด

"ไม่เอาน่าฟุริไปกับฉันจะไปกลัวอะไรกันล่ะ..หื้ม"คางามิได้ทีเข้าไปโอบกอดฟุริฮาตะทันที

"คางามิคุง"และทั้งสองคนก็สร้างบรรยากาศสีชมพูมุ้งมิ้งกระดิ่งแมวด้วยกันเป็นบรรยากาศที่พวกปี 3 ปี 2 ปี 1 เห็นอยู่ทุกวันก็ไม่เคยจะชินสักที

ณ โรงเรียนไคโจ

"เรียนแลกเปลี่ยนหรอฮะ..น่าสนุกดีนิฮะ"คิเสะยิ้มในขณะที่ตาลุกวาวเป็นประกายเงางามวิบวับกับกานเรียนแลกเปลี่ยนนี้

"แต่ว่าคนที่จะไปได้มีแค่คนเดียวนะสิ"โค๊ชของทีมไคโจบอกก่อนที่คิเสะจะพูดต่ออีกประโยคที่ทำให้ทุกคนในทีมไคโจหันไปหาเจ้าตัว

"เอ..แล้วใครจะไปกันล่ะฮะ"คิเสะพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่ปิดบังเลยสักนิดว่าอยากไปจนทุกคนหันมามองตัวเองก็ยังไม่รู้สึก

"ก็ยายยังไงเล่าคิเยะ"รุ่นพี่พูดไม่ชัดผู้เป็นกัปตันทีมไคโจชี้ไปที่คิเสะและเริ่มจับคิเสะล็อคเอาไว้

"เอ๋..ผมหรอฮะ..แล้วนี้พวกรุ่นพี่ทำอะไรกันฮะ"คิเสะหันซ้ายหันขวามองรุ่นพี่สองคนที่ล็อคเขาเอาไว้ด้วยความไม่เข้าใจก่อนจะเข้าใจเมื่อตนโดนโยนออกมานอกโรงยิม

ณ โรงเรียนชูโตคุ

"เรียนแลกเปลี่ยนหรอครับ..ฮะๆ..เจ๋งเลยๆ"ทาคาโอะ คาสึนาริ หัวเราะลั่นออกมาทันทีที่ได้ยินว่าจะมีการเรียนแลกเปลี่ยน

"ทาคาโอะมันใช่เวลามาหัวเราะมั้ย"มิโดริมะ ชินทาโร่ พูดขึ้นพระกระดกแว่นของตัวเองขึ้นเพื่อไม่ให้มันหลุดลงไป

"เรียนแลกเปลี่ยนงั้นหรอมันใช่เวลามั้ยครับยิ่งตอนนี้ชูโตคุอยู่ในช่วงหน้าเสียวหน้าขวัญแล้วด้วยนะครับ..กัปตัน"มิโดริมะพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับกระดกแว่นขึ้นอีกครั้งจนตอนนี้มันกลายเป็นท่าประจำตัวไปแล้ว

"ไม่เอาน่าชินจังถือว่าไปผ่อนคลายไปในตัวไงแล้วอีกอย่างกรรมการฯสมาคมบาสทั่วญี่ปุ่นก็บอกอยู่ว่าจะไม่จัดการแข่งอะไรทั้งสิ้นจนกว่าการเรียนแลกเปลี่ยนจะจบลงไง"ทาคาโอะยังคงตามตื้ออยู่

"แต่ว่า---"มิโดริมะพูดยังไม่ทันจบก็โดนขัดจากกัปตันมิยาจิคนน้องซะแล้ว

"ก็อย่างที่ทาคาโอะว่าไว้ถือเป็นการพักผ่อนไปในตัวด้วยส่วนคนที่โรงเรียนเราจะส่งไปก็คือ ทาคาโอะ มิโดริมะ พวกนายสองคนยังไงล่ะ"กัปตันพูดจบมิโดริมะก็หน้าซีดทันที

"ฮะๆ..แบบนี้สิเจ๋งสุดๆ..เจ๋งสุดยอด"ทาคาโอะหัวเราะลั่นออกมาอีกครั้งพลางตบมือ แปะ แปะ เป็นการบอกว่ากำลังสนุกสุดๆ

"ชิยจังถือเป็นการะักผ่อนไงรีเหล็กรีเหล็กเข้าไว้นะ"ทาคาโอะพูดให้มิโดริมะเข้าใจมิโดริมะเหลือบมองทาคาโอะเล็กน้อยก่อนทั้งสองจะปล่อยบรรยากาศสีชมพูออกมาเป็นภาพที่ชมรมบาสชูโตคุเห็นจนชินตาไปแล้ว

ณ โรงเรียนโทโอ

"ห๋า..เรียนแลกเปลี่ยนงั้นหรอ..จะยังไงก็ชั่งมันสิซีทสึกิ"อาโอมิเนะ ไดกิ พูดขณะชูตบาสลงห่วงโดยไม่หันไปมองและมันก็ลงห่วงย่างสวยงามราวกับจับวาง

"ไดจังไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่มั้ย"โมโมอิ ซัทสึกิ ได้แต่ถอนหายใจในใจเท่านั้นกับความไม่รู้เรื่องข่าวสารบ้านเมืองของอาโอมิเนะเพื่อนสนิทสมัยเด็กของเธอ

"จะยังไงก็ชั่งมันสิ..ถึงยังไงก็ไม่มีอะไรให้พวกเราทำอยู่แล้วนิ..แล้วไอ้เรื่องเรียนแลกเปลี่ยนอะไรนั้นนะเขามีไว้สำหรับนักเรียนดีเด่นที่เรียนดีๆไม่ใช่รึไง"อาโอมิเนะพูดออกมาตามความจริง

"นั้นมันก็ใช่..แต่นี้ไม่ได้เรียนแลกเปลี่ยนธรรมดานะไดจังแต่มันคือการเข้าค่ายแลกเปลี่ยนที่จะมอบให้แก่ชมรมคนล่ะหนึ่งชมรมเท่านั้นในทกปีมีครั้งนึงเลยนะ"โมโมอิพยายามอธิบายให้อาโอมิเนะเข้าใจ

"ซึ้งปีนี้มันก็เป็นของชมรมบาสยังไงล่ะซึ้งพวกรุ่นพี่ก็ตกลงกันแล้วว่าจะให้ฉันกับไดจังไปนะ"โมโมอิพูดขึ้นซึ้งก็ทำให้อาโอมิเนะหยุดชะงักได้

"ห๋า..ไอ้พวกบ้านั้นมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจกันเอาเองโดยที่ฉันไม่รู้ว่ะ"อาโอมิเนะพูดออกมาด้วยความโกรธเป็นอย่างมาก

ณ โรงเรียนโยเซ็น

"อ่า~น่ารำคาญจะตายไป..ชั้นคนนึงและที่ไม่ไป"มุราซากิบาระ อัตสึชิ พูดออกมาด้วยความรำคาญใจอย่างถึงที่สุด

"หรออัตสึชิแต่ฉันมาน่าสนุกดีนะ..ไม่คิดงั้นหรออัตสึชิ"ฮิมุโระ ทัตสึยะ พูดออกมาปนขำหน่อยๆด้วยความเอ็นดูเด็กโข่งที่เอาคางมาเกยไหล่เขาและไม่นานบรรยากาศสีชมพูก็ก่อตัวขึ้น

"แล้วยังไงต่อหรอมุโระจิน..มุโระจินขอขนมหน่อยสิ"มุราซากิบาระพูดออกมาอีกครั้งและตาก็เป็นประกายทันทีเมื่อฮิมุโระหยิบขนมแท่งไมโอะขึ้นมา

"ฉันก็เสนอตัวเองว่าจะไปเองยังไงล่ะอัตสึชิล่ะอยากไปด้วยกันมั้ย..หึหึ เหมือนเด็กเลยนะอัตสึชิเนี้ย"ฮิมุโระก็เล่าต่อพลางเอ่ยชักชวนมุราซากิบาระไปด้วยและก็ต้องหัวเราะออกมาทันทีที่เห็นมุราซากิบาระแบมือขอขนม

"เด็กอะไรจะสูงยาวเข่าดีและยังเป็นแฟนมุโระจินได้แบบนี้"มุราซากิบาระพูดออกมาได้หน้าตาเฉยโดยไม่รู้เลยว่าฮิมุโระนั่นหน้าแดงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"บ้าน่าอัตสึชิ"ฮิมุโระตีแขนมุราซากบาระแบบไม่แรงมากทำให้ไททันสูงโปร่งเด็กโข่งยักชมษ์ม่วงรู้สึกเจ็บนิดหน่อย

"อ่า~ส่วนเรื่องแลกเปลี่ยนนั้นถ้ามุโระจินไปชั้นไปด้วยก็ได้~"มุราซากิบาระรีบเปลี่ยนเรื่องทันทันใด

"หึหึ จริงหรอ"ฮิมุโระขำหน่อยๆเพราะเขารู้ลิมิตความหึงของมุราซากิบาระดีอีกฝ่ายปล่อยเขาไปไหนมาไหนได้ไม่เกิน 5 นาทีหรอกเชื่อเถอะ

ณ โรงเรียนราคุซัน

อาคาชิ เซย์จูโร่ เดินไปห้องผอ.ทันทีที่ได้รับประกาศการแจ้งเตือนในขณะที่กำลังเซ็นเอกสารของประธานนักเรียนที่ห้องประธานนักเรียนอยู่

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น

"ขออนุญาตเข้าไปครับ"อาคาชิเปิดประตูทันทีที่ผอ.อนุญาตให้เขาเข้ามาได้ทันทีที่เข้ามาได้เขาก็รายงานตัวทันที

"อาคาชิ เซย์จูโร่ รายงานตัวครับท่านผอ."อาคาชิแนะนำตัวเองเสร็จสรรพก็นั่งลงที่เก้าอี้ตรงกันข้ามกับผอ.ที่ซึ่งผอ.ผายมือไปให้นั่งที่เก้าอี้

"มีอะไรหรือเปล่าครับท่านผอ."หลังจากที่อาคาชินั่งลงก็เริ่มบทสนทนาที่ท่านผอ.เรียกเขาเข้ามาในห้องของท่านผอ.เอง

"ครับ..เข้าค่ายแลกเปลี่ยนหรอครับ..แล้วท่านผอ.ก็จะส่งผมไปหรอครับ"อาคาชินั่งกระพริบตาปริบๆมองผอ.ที่เรียกเขามาในห้อง

"ใช่แล้วล่ะอาคาชิคุง..ดูเหมือนคนที่เข้าค่ายฝึกซ้อมแลกเปลี่ยนจะมีอยู่ 6 โรงเรียนด้วยกัน 1 โรงเรียนราคุซัน 2 โรงเรียนเซย์ริน 3 โรงเรียนไคโจ 4 โรงเรียนโทโอ 5 โรงเรียนโยเซ็น 6 โรงเรียนชูโตคุ"ผอ.ได้อธิบายโรงเรียนที่เข้าค่ายแลกเปลี่ยน

"มีใครเข้าค่ายแลกเปลี่ยนบ้างหรอครับ"อาคาชิถามเพราะมันดูเหมือนจะตะงิดๆใจนิดหน่อยเพราะว่ามันไม่ค่อยจะมีการแลกเปลี่ยนระหว่างโรงเรียนด้วยกันเองหรอกนะปกติจะมีแต่แลกเปลี่ยนโรงเรียนจากต่างประเทศอะไรพวกนี้น่ะ

"โรงเรียนไคโจจะส่ง คิเสะ เรียวตะ โรงเรียนโทโอจะส่ง อาโอมิเนะ ไดกิ และ โมโมอิ ซัทสึกิ โรงเรียนชูโตคุจะส่ง มิโดริมะ ชินทาโร่ และ ทาคาโอะ คาสึนาริ โรงเรียนโยเซ็นจะส่ง ฮิมุโระ ทัตสึยะ และ มุราซากิบาระ อัตสึชิ ส่วนโรงเรียนเซนต์รินจะส่งมาก็มี คางามิ ไทกะ ฟุริฮาตะ โควคิ ไอดะ ริโกะ และ คุโรโกะ เท็ตสึยะส่วนโรงเรียนเราโรงเรียนราคุซันที่จะส่งก็มีนาย อาคาชิ เซย์จูโร่"ผอ.ได้อธิบายคนที่จะเข้าค่ายแลกเปลี่ยนให้กับอาคาชิฟัง

"ครับ..ได้ครับ..ผมจะไปครับ"ส่วนอาคาชินั้นหรอหลังจากที่ได้ยินชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะ ก็รีบตอบตกลงแบบแทบไม่ทันเลยทีเดียว