ห้องใต้หลังคาอันว่างเปล่าเต็มไปฝุ่นเกาะตามผนังเพดานแต่ดีหน่อยที่มีฟูกที่ดูสะอาดอยู่หน่อยและผ้าห่มที่เหมือนผ้าขี้ริ้วผืนใหญ่ซ่ะมากกว่า

ช่วงนี้เป็นช่วงเข้าฤดูหนาวแต่วันนี้กลับหนาวเป็นพิเศษทำให้ห้องนี้เริ่มมีเกล็ดน้ำแข็งมาเกาะติดตามพื้นและผนัง

"ฟู่ว. ."ร่างเด็กน้อยคนหนึ่งที่ขดคู้อยู่ในฟูกที่นอนที่นำมาเป็นผ้าห่มชั่วคราว

เด็กน้อยมีใบหน้าหน้าตาจิ้มลิ้มผิวสีซีดผมยาวสีดำสนิมและดวงตาสีฟ้าอ่อนเกือบขาวสนิทดูแล้วหน้ารักแต่ร่างกายกลับผอมแห้งปากซีดและแห้งจากอากาศหนาวและอาการขาดน้ำ

เด็กน้อยมองหน้าต่างบนหลังคาอย่างเหม่อลอยและมีสีหน้าที่เรียบเชยราวกลับปลงทุกอย่างชีวิต นิ้วมือและนิ้วเท้าที่เริ่มแข็งจนเจ็บและอาการเห็นภาพหลอนต่าง ๆ ที่เริ่มหลั่งไหลมาในสายตา

และภาะสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติไปคือประตูที่ถูกเปิดออกด้วยชายร่างใหญ่ในชุดเครื่องแบบสีดำสนิทเด็กน้อยจึงคิดกับตัวเองอยู่ในใจ

(พี่ทหารจะเอาผมไปทิ้งสินะ. .)

ใบหน้าหล่อคมคายก้มลงมองเด็กน้อยที่นอนอยู่บนพื้นด้วยสายตาที่อ่อนลงก่อนจะถอดผ้าคลุมตนมาห่อเด็กน้อยบนพื้นจนเหลือแต่ในหน้าจิ้มลิ่มที่โผล่ออกมา

"เฟลิกซ์ เครชเตรียมรถม้ากลับคฤหาสน์" เสียงทุ้มเยือกเย็นทรงเสน่ห์ดังขึ้นสั่งมือซ้ายและมือขวาก่อนจะหันกลับไปและเดินลงมาจากห้องใต้หลังคากับเด็กน้อยสองคน

_______________________________

"ว้ายย ตายแล้วคุณชาย!" หญิงชราอุทานขึ้นเมื่อเห็นท่านดยุคที่ตนเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กอุ้มเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ่มลงมาจากรถม้า

"แม่นมมาหาผมเหรอ" ดยุคเงยหน้าขึ้นมองหญิงชราด้วยใบหน้าเรียบนิ่งตามนิสัยในอ้อมกอดกระชับเด็กน้อยในมือมากขึ้นเล็กน้อยและยกมืออีกข้างมาบังหิมะที่กำลังตกปรอยลงมา

"ดิฉัน มาเอาของน่ะค่ะกำลังจะกลับพอดีเลย" หญิงชราพูดด้วยหน้าตาเป็นห่วงเด็กในอ้อมกอดดยุคอย่างช่วยไม่ได้เพราะดวงตาไร้เดียงที่ขัดกับสภาพร่างกาย

" ? " เด็กน้อยเอียงคอมองหญิงชราตรงหน้าก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้อย่างหน้ารัก

"แม่นมกลับก่อนเถอะคับอีกเดี๋ยวน่าจะมีพายุเข้า" ดยุคพูดพลางกวักมือเรียกทหารเพื่อคุ้มกันหญิงชราระหว่างทาง

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" หญิงชราเอ่ยขอบคุณขณะที่สายตายังไม่ล่ะไปไหนจากเด็กน้อยในอ้อมกอดของดยุค

น้ำอุ่นสีขาวขุ่นมาจากสบู่ดอกไม้ เสียงหัวเราะอันไร้เดียงสา เสียงพูดคุยระหว่างทหารหญิงและเด็กน้อยคนหนึ่งเป็นเสียงพูดคุยอย่างสนุกสนาน

แต่สายตาของทหารหญิงกลับดูเจ็บปวดกับบาดแผลฟกช้ำและเนื้อหนังไร้ไขมันบนร่างกายของเด็กน้อยเหลือเกินขัดกับเสียงคุยเล่นกันเด็กน้อย

"อาหารที่นู้นมีให้วันล่ะครั้งคับขนมปังกับน้ำบางวันก็มีเศษผลไม้บางวันไม่มีอะไรให้กินก็ต้องจับสัตว์ในนั้นกินน่ะคับ" เด็กน้อยพูดด้วยเสียงใสใบหน้ายิ้มแย้มราวกับเป็นเรื่องปกติ

"แล้วใครสอนเธอพูดงั้นเหรอ" ทหารหญิงพูดพลางตักน้ำล้างผมให้เด็กน้อยอย่างอ่อนโยนและถนุถนอมแม้ในใจจะโกรธแค้นมากเพียงใดก็ตาม

"ตอนทำความสะอาดจะได้ยินเสียงจากโรงเรียนหลังกำแพงคับ" เด็กน้อยพูดพลางชันเข่าขึ้นและใช้มือโอบกอดไว้ก่อนจะเล่านิทานที่ได้ยินบ่อย ๆ ให้ฟังด้วยรอยยิ้มสนักสนาน

"น่ารักกก!" ทหารสาวอุทานขึ้นมาอย่างเสียงดังขณะที่กำลังตัดแต่งผมของเด็กน้อยอย่างชำนาน

"ที่จริงเธอน่ารักขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย"

เฟลิกซ์ก้มมองอย่างพินิจพิจารณาด้วยใบหน้าขี้เล่นตามนิสัยของเจ้าตัว

เด็กน้อยยิ้มอย่างงง ๆ ขณะที่นั่งนิ่ง ๆ ให้ทหารสาวตัดแต่งทรงผมให้เข้าที่เข้ารอยจนรู้สึกได้ถึงความเบาหวิวของศรีษะจนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือมาจับผม

"ไม่ได้ตัดสั้นหรอกนะเป็นผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้ก็ต้องไว้ผมยาวสิ เนอะ" ทหารสาวยิ้มจนแก้มแถมปริกับความน่ารักในขณะตอนที่เด็กน้อยนั้นงงกับศัพท์พนามที่ใช้เรียก

"ผู้หญิงเหรอคับ ?" เด็กน้อยยิ้มงง ๆ ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อยจนทำเอาทหารสองนายถึงกับชะงักและไปไม่เป็นทีเดียว