ในที่สุดก็ถึงแล้วสินะในรอบ2เดือนที่ได้กลับ"แม่!!!! แม่ครับผมกลับมาแล้วครับมาเปิดประตูให้ผมหน่อยครับ" ใช้ครับทุกคนผมพึ่งมีเวลากลับมาหาแม่ที่ต่างจังหวัดแต่ครั้งนี้ผมกลับรู้สึกว่าหมู่บ้านแห่งนี้มันแปลกๆไป หมู่บ้านนี้เป็นบ้านเกิดผมเองแหละ ลืมแนะนำตัวไปเลยผมชื่อทีมนะครับ และผมนั้นมีแฟนคนหนึ่งอยู่ในหมู่บ้านนี้ด้วยครับหากถามว่าผมรู้จักกับเธอได้ไงนั้นคือผมกับเธอเราเป็นแฟนกันก่อนที่ผมจะไปทำงานในเมือง. แฟนของผมนั้นน่ารักมากเธอทั้งสวยทั้งใจดีแต่หลังๆมานี่เธอก็ขาดการติดต่อจากผมไปและใช่ครับผมกลับมาในครั้งนี้เพื่อถามเธอด้วยเช่นกัน ผมนั้นยื่นรอแม่นอกบ้านมานานมากร้อนก็ร้อนแต่แม่กลับไปไหนก็ไม่รู้จะไปตามแม่ก็กลัวของหายอีก แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเรียกผมจากทางด้านหลังมา

"อ้าว!! ทีมกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

ใช่ครับเธอคือแม่ผมเอง ครับ .เออ...เอาจริงๆนะแม่ตกใจมากที่เลยผมมายืนอยู่ตรงนี้ แต่ก็ไม่อยากคิดมากเลยถามแม่ไป"แม่ไปไหนมา "

 "รีบเข้าบ้านไปเลย เร็ว!!"

ผมนั้นตกใจกับการกระทำแม่ผมมากเลยครับที่แม่กลัวอย่างกับเห็นผีอย่างไงอย่างนั้นแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ส่วนแม่ก็รีบดึงผมเข้าไปในบ้านอย่างเร่งรีบและอย่างสั่งไม่ให้ผมนั้นเปิดประตูให้ใครและออกนอกบ้านเด็ดขาด "แม่อย่ามาทำเหมือนกับว่าเห็นผีสิผมไม่ตลกด้วยหรอกนะ"ผมนั้นขำออกมาเบาๆก่อนหันไปหาแม่แต่แม่นั้นกับทำหน้าจริงจังและเป็นห่วงอย่างมาก ผมจึงขำไม่ออกและได้แต่พยักหน้าใส่อย่างเดียวแต่ผมไม่ได้เชื่อหรอกแต่ก็อยู่แต่ในบ้านตามที่แม่สั่งมาเพื่อให้ท่านสบายใจนั้นแหละ. แต่จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกผมจากหน้ารั้วบ้านมา

"พี่ทีมค่ะ พี่ทีมกลับมาแล้วหรอ"

เสียงของเธอนุ่นนวลมากและ ใช่! เธอคือแฟนผมเองนั้นเอง เธอนั้นมีชื่อว่าบีมนั่นเอง. แต่เอาตรงๆนะพอผมเจอเธอครั้งนี้รู้สึกเสี่ยวสันหลังอย่างไงไม่รู้เพราะสีหน้าเธอนั้นซีดมาก!อย่างกับว่าตายมาหนึ่งอาทิตย์แล้วนี้สิ แต่ก็ขอให้ผมคิดไปเองเถอะแต่ก็สวยอยู่นั้นแหละจู่ๆเธอพูดขึ้นอีกครั้งว่า

"พี่ทีมจะไม่คุยกับบีมจริงๆหรอ"

เธอพูดออกมาอย่างกับว่าจะร้องไห้ออกมาแต่ผมนั้นกับใจสั่นอย่างแรง ผมจึงหายใจเข้าเติมปอดแล้วปล่อยออกมาอย่างแรง ฮู้อ!!! เอาว่ะ! ผมค่อยๆลุกขึ้นเดินไปหาเธอที่หน้าประตูถึงแม้จะรู้ สึกไม่ค่อยเท่าไหร่ก็เถอะแต่เอาตรงๆนะผมไม่ได้เปิดประตูให้เธอหรอก ผมมายื่นตรงหน้าเธอโดยมีรั้วกั้นเราสองคนอยู่ "บีมเธอหายไปไหนทำไมถึงติดต่อไม่ได้"

เธอทำหน้าลังเลทันทีและพูดออกมาอย่างไม่มีชีวิตชีวาเลยว่า"เออ...คือว่าโทรศัพท์เราพังเลยติดต่อไม่ได้เราไม่ได้นอกใจทีมจริงๆนะ" "อ๋อ อย่างนั่นหรอ" ถึงมันจะฟังไม่เข้าหูแต่หมู่บ้านนี้นั้นไม่ได้มีความเจริญอะไรเลยมีแค่ไฟฟ้าใช้ก็ว่าดีแล้วแหละ แถมยังอยู่ไกลจากตัวเมืองมากเลยยากต่อการซ้อมเครื่องมือทางอิเล็กทรอนิกส์นั้นแหละครับ แต่จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากในบ้าน

"มึงออกไปเดี่ยวนี้!! ไม่งั้นกูจะไม่ให้มึงได้ไปผูกไปเกิดเลยค่อยดู!!!"

ผมตกใจมากจึงรีบหันไปหาแม่อย่างรวดเร็วทันที"แม่!!จะตะโกนทำไมนั้นก็แค่บีมเองไม่เห็นจะต้องขนาดนั้นเลย"สิ้นคำพูดผมหันไปหาบีมอีกครั้งแต่กลับไม่เห็นเธอแล้วผมโกรธแม่อย่างมากเพราะว่าแม่เล่นอะไรก็ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อกี้ผมกลับมาแล้ว"แม่เล่นอะไรของแม่เนี่ย!!ทำไมต้องไปด่าเธอด้วย"

 "แล้วแกไม่เห็นหรอว่ามันหายไป คนอะไรจะไปไว้ขนาดนั้น"สิ้นคำของแม่ผมก็เงียบลงทันทีและหันไปมองรอบๆก็พบว่าทุกคนต่างรีบเร่งกันเข้าบ้านทันทีทำให้ผมนั้นสับสนมากว่าตกลงแล้วมันเป็นยังไงกันแน่. ผมจึงตัดสินใจเดินขึ้นบ้านทันที

วันรุ่งขึ้นต่อมาผมก็ได้มานั่งรอเธออยู่ที่บันไดและใช่ครับแม่ผมนั้นห้ามผมไม่ให้ออกจากบ้านอีกแล้ว โอ๋ย!!! นี่แม่ไม่ชอบบีมขนาดนั้นเลยหรือไงแต่ก็ช่างเถอะ ตามที่ผมคิดไว้บีมนั้นได้เดินมาหาผมที่หน้าบ้าน ผมเห็นอย่างนั้นจึงรีบวิ่งไปหาเธอด้วยความดีใจ"บีมเมื่อวานเธอหายไปไหน โกรธหรอถึงได้วิ่งหนีไปเร็วขนาดนั้น"

"เปล่าซะหน่อย ไม่ได้โกรธพี่ทีมหรอกน่ะ"

ผมนั้นดีใจที่เธอไม่ได้โกรธอะไรผมเลยพวกเราก็ยืนคุยกันอยู่นานแต่สิ่งที่ผมคิดมันก็เป็นความจริง ใช่ครับแม่ผมตะโกนจากหลังบ้านอย่างดังว่า

"กูบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับลุกชายกู คิดหรอว่าจะเข้ามาได้"ผมหันไปหาแม่อย่างหงุดหงิดและกำลังจะตะโกนด่าแม่อยู่นั้นแม่กับชี้ไปด้านหลังผมอย่างโกรธมากผมจึงรีบหันไปทันที และมันเป็นภาพที่ต้องจำจนลืมไม่ได้เลยนั้นก็คือผมเห็นว่าบีมนั้นกำลังปีนขึ้นรั้วบ้านผมแถมยังแสยะยิ้มใส่ผมด้วย ถ้าย้อนเวลาได้ผมจะสัญญากลับตนเองว่าจะไม่หันมามองเธอเด็ดขาด

" ฮิ ฮิ ฮิ พี่ทีมไปอยู่ด้วยกันกับบีมนะ"สิ้นเสียงเธอก็ค่อยๆเอียดหัวลงและแสยะยิ้มด้วยเสียงที่ยึดยาว...อย่างกับว่าไม่ใช่คนอย่างไงอย่างนั้น ผมถึงกับรีบวิ่งไปหาแม่ด้วยความรวดเร็วทันทีเลย "ถ้ามึงกล้าเข้ามากูเอามึงตายรอบสองแน่คอยดู"สิ้นคำพูดของแม่บีมก็หายไปทันที ถ้าหากถามว่าทำไมผมไม่แปลกใจเลยที่แม่พูดแบบนั้นเพราะว่าพ่อผมเป็นหมอผีครับใช่ครับฟังไม่ผิดแต่โชคไม่ดีที่พ่อผมกลับล้มป่วยและเสียชีวิตไป ส่วนแม่ที่รู้ว่าทำไมพ่อถึงได้จากไปก็เริ่มหาหนังสือที่พ่อเขียนคาถาอาคมไว้และเริ่มเข้าสายอาคมเหมือนกับพ่อไปอีกคนจากที่แม่ไม่ยอมเรียนอาคมอะไรเลยแม้พ่อจะบอกอย่างไรก็ตามกลับมาเรียนด้วยตนเองหลังพ่อจากไปนั้นเองครับ. ชาวบ้านรอบๆที่ยังทำงานอยู่นั้นปล่อยทุกอย่างทิ้งไว้แล้วรีบวิ่งขึ้นบ้านซํ้ายังโทรบอกคนที่ไปทำงานนอกหมู่บ้านไม่ให้กลับบ้านเลย ผมนั้นยืนงงทันทีเลยว่ามันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอแต่จู่ๆแม่ก็มาดึงมือผมขึ้นบ้านทันทีและล็อกประตูอย่างแน่นไม่พอยังเอาสายสิญจน์มาพันรอบบ้านเลยครับ

"ทีมพรุ่งนี้ให้โทรบอกหัวหน้าลา1อาทิตย์นะ"

 "ห๊ะมันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอครับแม่"แม่เงียบไม่พูดอะไรออกมาแต่กลับเดินไปหยิบน้ำมนต์มาล้างประตูหน้าต่างต่างๆนานาจนผมอุทานขึ้นมาเลยเพราะสิ่งที่แม่ทำมันยิ่งกว่ารับมือกับผี่ที่มีอาคมเลยอย่างไงอย่างนั้น เอ๋! เดี่ยวนะ อย่าบอกนะว่า...ผมรีบหันไปหาแม่ทันทีและเหมือนว่าแม่จะเดาออกว่าผมคิดอะไรอยู่ก็ได้แต่พยักหน้าใส่ผม. แต่จู่ๆแม่ก็เรียกผมไปหาพร้อมกับเล่าความจริงให้ผมฟังทั้งหมด

"แม่จะไม่ปิดปังทีมอีกแล้ว "

 "ห๊ะ!!ปิดปังอะไร"

"เรื่องพ่อและมิ้นที่ตายมันเพราะครอบครัวของบีมทั้งนั้น และบีมนั้นก็ได้เสียชีวิยไปก่อน1อาทิตย์ที่ลูกจะกลับมาแล้ว"

 เชื่อเถอะว่าถ้าเป็นคุณ คุณก็ไม่เชื่อหรอกครับและใช่ผมไม่เชื่อ "แม่จะเป็นไปได้ยังไงพ่อแค่ล้มป่วยส่วนน้องก็ถูก...."เฮ้ย!ใช่ผมลืมไปได้อย่างไงแต่อย่างที่ว่าผมไม่กล้าที่จะเชื่อความจริงนั้นเลยครับ

"เอ๋เดี่ยวนะแม่เมื่อกี้บอกว่าอะไรนะ!!? เป็นไปไม่ได้เมื่อเช้า...."แต่จู่ๆแม่ก็ตะคอกใส่ผมอย่างดัง

"หยุด!!!เดี่ยวนี้ไม่ต้องพูดแล้ว"

ผมนั่งเงียบไปเพราะแม่ผมมีสีหน้าเสียเล็กน้อยก่อนแม่จะไล่ผมไปนอนทันทีและผมบอกเลยว่าคุณคงไม่เชื่อในสิ่งที่ผมฝันแน่นอนเพราะสิ่งที่ผมฝันนั้นมันเกินจะบรรยายเลย

...:ในฝัน...

ผม ณ ตอนนี้กำลังยืนอยู่หน้าบ้านผมเองและกำลังจะเข้าบ้านแต่จู่ๆบีมก็มายืนอยู่ด้านหลังผมตอนไหนไม่รู้แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า"พี่ทีม พี่ไม่รักบีมแล้วหรอ"แต่เสียงเธอนั้นแหลงจนแสบแก้วหูเป็นอย่างมาก ตอนนั้นผมจึงค่อยๆหันไปพอเจอเธอเท่านั้นแหละผมก็เกือบอ้วกออกมาเลย เพราะหน้าของเธอนั้นมีนํ้าเหลืองเติมหน้าแล้วยังเหนียวเหนอะมีหนองดิ้งไปมาบนใบหน้าเธออีกด้วยและมีกลิ่นเหม็นไปทั่วแต่ยังไม่จบแค่นั้นนะเพราะมันมีผีอีกคนอยู่หลังเธอด้วยไง โอ้ย!!!ทำไมถึงต้องเป็นผมอีกเนี่ย!!!

"บีมกลับไปเลยนะอย่ามาหลอกกันเเบบนี้"ผมพูดขึ้นด้วยเสียงที่สั่นออกไปอย่างนิ่งที่สุดแต่ในสถานการณ์นี้ได้แค่นี้ก็บุญแล้ว พอเธอเห็นว่าผมนั้นกลัวเธอเลยแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวแล้วก็พูดว่า

"พี่ทีมกลัวบีมหรอ งั้นไปอยู่กับหนูดีไหม นะ..."

"บีมจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ"

"ไม่ได้งั้นหรอ ฮึ ฮึ ฮึ สายไปแล้วล่ะ"

พอบีมพูดจบก็ใช้มือใส่ปากตัวเองอยู่นานจนน้ำสีแดงไหลยึดออกมาและเธอก็เอามือที่ใส่ปากตัวเองออกมาและในมือเธอนั้นมีสร้อยเส้นหนึ่งอยู่ พอผมดูดีๆผมถึงกับไม่อยากเชื่อสายตาเลย "ห๊ะ!!นี่มันสร้อยเส้นนี้เป็นของมิ้นไม่ใช่หรอมันมาอยู่กับเธอได้ไง" เออ...ใช่ครับผมลืมบอกทุกคนไปมิ้นเนี่ยเธอเป็นน้องสาวผมนั้นเองแต่เธอเสียไปแล้วครับ ผมจ้องมองบีมที่ยิ้มสะใจมากเมื่อเห็นผมเศร้ายังไงอย่างนั้นเธอเดินเข้ามาใกล้ๆผมเลื่อยๆแต่ผมกลับขยับไม่ได้นี่สิเพราะมันมีคนมาจับผมไว้จากทางด้านหลังไงผมนั้นก็ได้แต่สวดมนต์มั่วๆในใจเต็มไปหมดแต่จู่ๆเธอก็บอกผมว่า

"มันช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะสวดไปก็เท่านั้นแหละ"ผมไม่สนใจเธอและสวดต่อไปแบบนั้นแต่จู่ๆเธอก็พูดขึ้นอีกว่า"นี่!! ฉันไม่ใช่เด็กๆที่แกสวดมนต์แล้วฉันจะกลัว"

สิ้นคำขอเธอเธอก็พยายามทำให้ผมอ้ากปากออกผมเลยกัดปากตนเองไว้แน่นจงเลือดไหลออกเลย พอเลือดไหลออกมาผมเลยมีสติมากขึ้นและนึกถึงแม่อย่างสุดๆและทันใดนั้นผมก็ตะโกนออกมาอย่างดัง"แม่!!ช่วยผมด้วย!"ผมตื่นขึ้นมาทันทีและรีบหันไปถามแม่อย่างไม่คิดอะไร"แม่ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ไง" แม่ทำหน้างงอยู่สักพักและตอบกลับว่า

"ลูกก็นอนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ฝันร้ายหรอ"

ผมไม่พูดอะไรได้แต่นั่งตัวสั่นและคิดว่าความฝันเมื่อวานเหมือนจริงและภาพยังคงจำได้ชัดเจนมากแม่ที่เห็นว่าผมตัวสั่นจึงรีบออกไปนอกบ้านอย่างไว้ทิ้งผมไว้ในบ้านคนเดียวและพอผมมองออกไปด้านนอกก็เจอบีมมารอหน้าบ้านผมและครั้งนี้เธอมาในร่างที่สวยมากแต่ผมไม่ออกไปเจอเธอเพราะภาพความฝันยังติดตาผมอย่างไม่ลืมเลยแม้แต่นิดเลยจนเวลาผ่านไปถึง4โมงเย็นแม่ก็กลับมาบ้านพร้องกับหลวงพ่อท่านหนึ่งแต่หลวงพ่อท่านนี้เขานุ่มผ้าเป็นสีนํ้าตาลเข้ม

"ทีมลูกวันนี้พวกเราจะทำให้เรื่องนี้มันจบลงนะ"ผมนั้นได้แต่พยักหน้าตอบกลับแม่ไปแต่จู่ๆก็มีเสียงอันคุ้มเคยมาจากหน้าบ้านว่า"ทีมออกมาหาบีมเดี่ยวนี้ถ้าไม่ออกมาดีๆบีมจะไปหาทีมในบ้านแล้วนะ"สิ้นเสียงอันแหลงคมนั้นก็ทำให้ผมเสี่ยงสันหลังขึ้นมาทั้งที แต่ผมที่อย่างไม่ทันจะทำอะไรบีมก็มาอยู่ด้านหน้าผมแล้วแล้วพูดด้วยเสียงที่ทุ้มๆว่า

" กูบอกให้มึงออกไปดีๆทำไมมึงไม่ออก"

กูไม่ออกไปให้มึงฆ่าหรอกไอ้ผีชั่ว"เมื่อเธอได้ยิ้นสิ่งที่ผมพูดออกไปเธอเลยบีบคอผมเลยรีบหลับตาลงทันทีแต่มันกลับไม่ใช่ผมไงแม่ผมมาบังผมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เมื่อบีมเห็นว่าไม่ใช่ผมเธอจึงใช่มือแท่งที่ท้องแม่ผมจงทะลุมาถึงตัวผมเลยครับแต่ผมนั้นแค่บาดเจ็บเท่านั้นเองเธอกระชักมือออกไปผมกับแม่ก็ทรุดลงไปกับพื้นทันที่"แม่!แม่ครับแม่อย่าจากผมไปอีกนะครับผมไม่เหลือใครแล้วแม่"ผมได้แต่กอดแม่ที่หายใจอ่อนๆอยู่ในอ้อมแขนผมนํ้าตาผมนั้นได้ไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอแม่สิ้นใจแล้วผมกับรู้สึกว่าผมจะจำอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

"ฮ่าฮ่าฮ่า ในที่สุดก็ตายกันหมดแล้วเหลือมึง"เธอชี้หน้าผมอย่างโกรธแค้นแต่ผมก็โกรธแค้นเธอเหมือนกัน"บีมแกนี่มันหาที่ตายเองนะ อย่ามาโทษกูทีหลังแล้วกัน"สิ้นคำพูดของผมผมก็รีบเอนํ้ามันที่ปลูกเสพลง อาคมไว้นานแล้วสาดใส่เธอและรีบจุดไฟทันที

"อ๊าก!!!ร้อน!ร้อนเหลือเกิน ฮือๆใครก็ได้ช่วยฉันด้วย"

"อ๋อ! อีกอย่างนะกูเป็นคนฆ่าพ่อแม่มึงเองแหละบีมต้องขอโทษด้วยนะพอดีว่าพ่อแม่มึงกล้าฆ่าพ่อกูก่อนแหน่ะ"

"ไอ้คนชั่ว!!ทีมมึงเรียนของอาคมพวกนี้จากไหนกันนี่มันอะไรกันแน่อ๊าก!!!เจ็บ!!ปล่อยเราเถอะเราสัญญาจะไม่ยุ่งกับทีมอีกแล้ว"

"กูรอเวลานี้มานานแล้วบีมรวมถึงน้องมึงด้วย"

__________________จบบริบูรณ์__________________