ใครที่เข้ามาอ่านไม่ชอบเนื้อหาของไรท์กรุณากดออกไปหาเรื่องใหม่นะคะอย่าได้มาพิมพ์ตัดกำลังใจกันเลยนะ

นิยายเรื่องนี้นักเขียนเป็นมือใหม่ในแอปนี้ค่ะหากเจออะไรที่ผิดปกติเตือนได้นะค่ะแต่ห้ามใช้คำหยาบคายนะคะ

อ่า..ความทรมาณที่ทนมาจนถึง4ปีได้สิ้นสุดลงแล้วสินะถึงจะใจหายแต่ก็ไม่ได้ห่วงอะไรพ่อกับแม่ก็เสียชีวิตด้วยน้ำมือผู้ก่อการร้ายจนเขาได้มาอยู่กับญาติที่คอยใช้งานจิกหัวตลอดเวลา

แต่พอรู้ว่าเขาเป็นมะเร็งก็ขับไล่ไขส่งเขาออกมาจากบ้านด้วยความรังเกียจเขาก็ได้แต่เดินซมซานมาตามข้างถนนจนเจอคุณปู่ใจดีคนหนึ่งเขาอาสาจ่ายค่าพยาบาลจนกว่าผมจะเสียชีวิตซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเขาทำไปทำไมทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน

คุณปู่คนนั้นเมื่อได้ยินที่ผมพูดถามเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมพูดว่า

"ฉันมาเพื่อชดเชยเรื่องร้ายแรงที่ฉันเคยทำไว้กับเธอน่ะ"

"เรื่องร้ายแรงเหรอครับ?แต่ผมไม่เคยเจอคุณปู่เลยนะครับ"

"ฮะๆพอนายไปในที่ที่หนึ่งเดี๋ยวนายก็รู้เองว่าเคยเจอฉันไหม"เขายิ้มเศร้าๆแววตาดูสงสารผมมากๆเลย

ซึ่งผมก็ไม่ได้คำตอบของความสงสัยนั้นจนกระทั่ง

วูบ!!

"อึก!"

มีแสงสีขาววาบขึ้นมาจนผมตาพร่าก่อนแสงนั่นจะค่อยๆมืดลงจนเห็นสภาพรอบตัวที่มีแต่ป่าไม้สูง

"เอะ?!ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ล่ะ"

ทำไมเสียงผมเล็กขึ้นล่ะ?เดี๋ยวสิแขนขาผมทำไมมันเล็กไปหมดเลย?!

ฟุบ

"ใครน่ะ!"

"กิ๊ว!"

"กระต่ายหรอกหรอ?"

"กิ๊ว! กิ๊ว!"

"น่ารักจังไม่กลัวคนเลยหรอ?"

ฟึบ!

"เอ๊ะ"

"หง๊าว"

"แมวป่าล่ะ!"น้องน่ารักมากเลย!

"เหมียว..เหมียว..มาจากไหนหรอครับหืม?"

เขาเกาคางให้มันก่อนที่จะลูบหัวตอนแรกก็แอบหวั่นใจเล็กน้อยเพราะไม่รู้มันจะกัดหรือเปล่าแต่พอไม่เห็นแมวตัวนี้ทำอะไรนอกจากหาวแล้วมานอนใกล้ๆก็เริ่มเอามือมาลูบหัวพร้อมเกาคางให้

"ครืด~ครืด~หม๊าว~"

"น่ารักจังเลย~..อ๊ะ!คุณกระต่ายมีอะไรหรอครับ?"

"กิ๊ว!"

"อยากให้ผมตามไปหรอครับ?"

"กิ๊ว"

เห็นคุณกระต่ายงับเสื้อดึงไม่หยุดก็ได้แต่อ่อนใจแล้วลุกขึ้นไปตามแรงดึงนั้นอย่างช้าๆแต่ก็ไม่ลืมที่จะเรียกคุณเหมียวมาด้วย

"คุณเหมียวครับลุกไปกันเถอะครับ"

"หง๊าว~~"

"ฮะๆตามคุณกระต่ายไปเร็วครับ"

______________________________________

ยังไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ!

ตอนนี้ไม่มีอะไรมากค่ะแค่ดูน้องเล่นกับสัตย์ป่า(ที่ในอนาคตจะมาเป็นสัตว์เลี้ยง)วันนี้คุณไรท์ขอตัวลาก่อนนะคะแล้วเจอกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ!

[กรุณาแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพนะคะ]

{คำเตือน}

{นิยายเรื่องนี้การกระทำตัวละครอาจไม่สมเหตุสมผลไปบ้างเพราะฉนั้นหากตัวละครมีการกระทำที่ไม่ดีอย่าได้เอาไปทำตามนะคะ!}

พอตามคุณกระต่ายมาจนเจอบ้านไม้หลังหนึ่งที่สวยงามยากจะละสายตาเขาไม่กล้าเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเพราะกลัวคุณเจ้าของบ้านจะโกรธเลยได้แต่ยืนนิ่งๆไม่ไไปไหนพร้อมสำรวจรอบตัว

"เข้ามาสิเด็กน้อย"

"คุณปู่!...คุณปู่มาอยู่ที่นี่ไก้ยังไงหรอครับ?ทำไหมผมถึงตัวเล็กลงล่ะ?"

"ฮะๆเดี๋ยวฉันอธิบายให้เธอฟังเองเข้ามาก่อนสิ"

เขาเดินตามชายชราเข้าบ้านไปพร้อมสำรวจข้างในไปด้วยบ้านไม้หลังนี้สะอาดและดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกบ้านปรอดโปร่งมีลมพัดพากลิ่มหอมของดอกไม้มาอ่อนๆ

ตามห้องต่างๆจะมีตะเกียงไฟที่ดับอยู่ตามจุดเพื่อให้แสงสว่างในยามค่ำคืน

"เอาล่ะ..นั่งสิเด็กน้อยเดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังถึงความเป็นมาของเธอเอง"

เขานั่งลงตามคำบอกของชายชราพร้อมรับฟังสิ่งที่ชายชราจะพูดต่อจากนี้

"เจ้าเคยอยู่ที่โลกแห่งนี้แต่เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นทำให้ของวิเศษของเทพที่เจ้าเก็บมาได้เกิดประกายแสงวาบพร้อมย้อนเวลาเจ้าให้กลับมาตอนเด็กแต่ระหว่างนั้นของวิเศษมีพลังไม่มากพอเพราะถูกสร้างมาอย่างไม่ตั้งใจทำให้ดวงจิตของเจ้าไปเกิดที่ภพภูมิอื่นแต่ของวิเศษก็ได้ทำตามหน้าที่เพราะหลังจากที่เจ้าเสียชีวิตที่ภพภูมินั้นมันก็ได้ดึงดวงจิตของเจ้ามาใส่ร่างที่แท้จริงเจ้าก็เลยมาอยู่ที่นี่ไงล่ะแล้วก็ที่เจ้าไม่ถูกลบความทรงจำก็เพราะว่าข้าอยากให้เจ้าใช้ชีวิตให้ดีแล้วก็มีความสุขมากกว่าเดิม"

เขาตกตะลึงจนพูดไม่ออกไม่คิดว่าจะเคยเจอกับตัวเองการทะลุมิติมาอยู่ร่างเดิมทั้งที่มีความทรงจำเก่า

______________________________________________

เซฮายยยวันนี้ไรท์มาแต่งก็เพราะว่าอบขนมอยู่ไม่มีอะไรทำก็เลยมาแต่งนิยายค่ะ!พอแต่งเสร็จขนมก็เสร็จพอดีเลยค่า~อร่อยมากกก

แล้วก็ไรท์ไม่ได้มาอัพทุกวันนะคะอาจจะอาทิตย์ละตอนหรือวันเว้นวันก็แล้วแต่อารมณ์เลยค่ะวันไหนยุ่งก็ไม่ได้มาอัพถ้าวันไหนว่างพิเศษก็อาจจะมาอัพค่ะถ้าเจอคำผิดตรงไหนสามารถบอกได้เลยนะคะแต่อย่าใช้คำหยาบน้า~

{ยังไม่ได้ตรวจคำผิด}

[กรุณาแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพนะคะ]