[Fic Demon Slayer] น้องสาวบุญธรรมของอุบุยาชิกิ อามาเนะ
บทนำ
❗ในส่วนของเนื้อเรื่อง แอดจะขอนำเรื่องราวบางส่วนจากในอนิเมะเข้ามาแต่งควบคู่ด้วยนะคะ แน่นอนว่าจะมีการเพิ่มตัวละครใหม่ซึ่งเป็นตัวละครหลักเข้าไปด้วยเช่นกัน
ปล. บรรยายจะเยอะมากๆเลยค่ะ
เสียงวิ่งดังสะท้อนไปทั่วทั้งผืนป่าใหญ่ ประกอบกับเสียงของลมหายใจที่กำลังหอบเหนื่อยจากความเมื่อยล้าของร่างกายอันแสนบอบบาง
ร่างเล็กๆของเด็กสาวเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนและมีบาดแผลฉกรรจ์หลายจุด
กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนเจ้าตัวเองยังรู้สึกแสบในโพรงจมูก
เธอคิดในหัวพลางออกแรงวิ่งอย่างสุดชีวิต
ฮารุเอะ
ตอนนี้ฉันน่าจะอยู่ที่งานโรงเรียนไม่ใช่หรอ!
แม้สองขาจะอ่อนแรง แต่ก็ต้องวิ่งต่อไป เพราะหากหยุดพักกลางคัน เกรงว่าไอ้สิ่งที่ตามหลังมา มันจะไล่ตามเธอทัน และต้องฉีกร่างนี้ออกเป็นชิ้นๆแน่นอน
ฮารุเอะ
แล้วนั่นมันตัวบ้าอะไรวะ!
เธอสบถอย่างหัวเสีย บาดแผลที่ได้มาก่อนหน้านี้เธอมั่นใจได้เลยว่า มันไม่ใช่ฝีมือของมนุษย์
แม้นัยน์ตาจะรู้สึกพล่ามัว แต่ภาพในความทรงจำก่อนหน้าก็ฉายชัดให้เห็นถึงรูปลักษณ์ที่อัปลักษณ์ของสิ่งนั้นได้อย่างชัดเจน
ฮารุเอะ
หรือผีบ้าที่ไหนเนี่ย
ใบหน้าซีดขาวเงยขึ้นมองฟ้าสีหม่นที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง อย่าว่าแต่พระจันทร์เลย ดาวสักดวงเธอก็ยังมองไม่เห็น
มีเพียงความมืดมิดที่ปกคลุมรอบกาย และเมฆฝนที่ตกพรำๆไม่ขาดสายเท่านั้น
เพียงเพราะสะดุดก้อนหินแค่ก้อนเดียว ร่างทั้งร่างก็ล้มกระแทกพื้นดินเปียกชื้นด้วยความแรงจนหัวเข่าทั้งสองข้างถลอก ได้แผลมาเพิ่มแบบโง่ๆซะอย่างนั้น
ฮารุเอะ
ร่างนี้มันจะอ่อนปวกเปียกเกินไปแล้ว
👹 : สุดท้ายก็หนีมาได้แค่นี้เองสินะ
เสียงแหบแห้งที่ฟังดูแล้วน่าสะอิดสะเอียนนั้นดังใกล้อยู่ข้างหู
ลมหายใจเย็นยะเยือกมาพร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าชวนอ้วก มันเป่ารดอยู่ที่ข้างแก้มของเธอในระยะประชิด
เด็กสาวไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว ร่างกายแข็งทื่อ หยุดนิ่งและเกร็งค้างอยู่กับที่ด้วยความหวาดกลัว
👹 : เพราะตัวของเจ้ามันสั่นสะท้านจนข้ารับรู้ได้เลยนี่นา
👹 : เนื้อของเจ้าเองก็คงจะอร่อยน่าดู หึๆๆ
มันหัวเราะเยาะเย้ยในลำคอ ก่อนจะแลบลิ้นเลียใบหูเล็กราวกับไอ้โรคจิตหื่นกาม
ฮารุเอะ
ออกไปห่างๆเลยนะไอ้หน้าผี
ฮารุเอะ
ตัวแกเหม็นอย่างกับขี้
เด็กสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เมื่อลำตัวทางด้านขวาของเธอถูกจ้วงแทงด้วยของมีคมบางอย่าง
ความทรมานนี้ราวกับอวัยวะภายในถูกกระชากออกไปด้วยน้ำมือของสัตว์ร้าย
เธอล้มตัวลงนอนแผ่หลาไปกับพื้น จะงอตัวก็ทำไม่ได้ เพราะบาดแผลที่พึ่งได้มามันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับตายทั้งเป็น
ลมหายใจเริ่มผะแผ่ว สายตาพล่ามัวจนมองเห็นทุกสิ่งรอบกายเป็นสีขาวโพลน
ฮารุเอะ
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..
ถ้าเป็นเวลานี้ เธอควรจะอยู่จัดกิจกรรมที่งานโรงเรียนสิ แค่แอบไปงีบหลับแป๊ปเดียว ตื่นมาอีกทีทำไมถึงได้มาวิ่งหนีไอ้ผีบ้าหัวซุกหัวซุนแบบนี้ล่ะ!
👹 : ข้าจะกินส่วนไหนก่อนดี
👹 : ร่างกายของเจ้ามันนุ่มนิ่ม แค่กัดเข้าไปก็น่าจะละลายในปากทันที
เด็กสาวกู่ร้องอยู่ภายในใจ เธอพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้ แต่บาดแผลที่ถูกทะลวงลึกกลับสาหัสเกินไป
คมเขี้ยวของอสูรฝังลึกลงมาบนหัวไหล่มน เส้นประสาทสัมผัสการรับรู้ทั่วร่างกายตอบสนองต่อความเจ็บปวดนั้นอย่างรู้งาน
แต่หากเลือกได้ เธอขอรู้สึกตายด้านเสียยังดีกว่าต้องมารู้สึกเจ็บเช่นนี้
ฮารุเอะ
(ฉันยังไม่อยากตาย..)
ฮารุเอะ
(จะตายทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่ไหนได้ยังไง)
เพียงแค่เสี้ยวอึดใจ เด็กสาวรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย คว้าเอาก้อนหินที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาด้วยความยากลำบาก แม้ขนาดของมันจะเล็กจนไม่น่าจะเอามาใช้เป็นอาวุธได้ แต่นี่เป็นทางเลือกเดียวของเธอแล้ว
อสูรร้ายตะคอกใส่เด็กสาวด้วยความโมโห เพราะเธอใช้ก้อนหินเล็กๆนั่นกระแทกเข้ามาที่ตาของมันเข้าอย่างจัง
หินก้อนนั้นมีขนาดเทียบเท่ากำปั้นของเด็กทารก แต่เพราะรูปทรงคดเคี้ยวไปมา และมีปลายแหลมที่พอจะนำมาใช้เป็นอาวุธได้ชั่วคราว
แค่เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นที่เธอสามารถหลุดพ้นจากอสูรตัวนี้ได้
สองขาออกวิ่งอีกครั้ง แต่คราวนี้เธอไม่ได้หนี
สายตาที่พร่ามัวนั้นเริ่มชินกับความมืด เด็กสาวไม่รอช้าเลยที่จะสอดส่องหาสิ่งที่จะใช้เป็นอาวุธป้องกันตัว
มันคือสิ่งเดียวที่เธอสามารถนำมาใช้ต่อกรกับอสูรตัวนั้นได้
ฮารุเอะ
ทำไมฉันถึงนึกคำนี้ขึ้นมาได้
👹 : คิดจะใช้ไอ้นั่นมาสู้กับข้าอย่างนั้นหรอ
👹 : ดูถูกกันเกินไปแล้วมั้ง
👹 : เจ้านี่มันปากดีไม่เลิกเลยจริงๆ
👹 : ข้าจะกัดกินเจ้า ไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูกเลย
สองมือกำท่อนไม้ในมือเอาไว้แน่น สัญชาตญาณมันบ่งบอกว่าให้หลบอสูรตรงหน้าโดยเร็ว
ร่างเล็กก้มหลบการโจมตีอย่างกะทันหันนั้นได้อย่างทันท่วงที แต่ผลจากการย่อตัวมันกระทบถึงบาดแผลข้างลำตัวจนเด็กสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดทรมาน
แต่เธอไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนั้น มือบางรีบตวัดสิ่งที่อยู่ในมือไปทางศัตรูด้วยแรงทั้งหมดที่มี
อาศัยช่วงเวลาที่มันเผลอ รุกหน้าเข้าไปโจมตีกลับอย่างไม่ยอมแพ้
เธอใช้เพียงแค่ท่อนไม้นั้นระดมทุบตีไปตามลำตัวของอสูรอย่างเอาเป็นเอาตาย
และต้องยอมรับเลยว่า กำลังของเธอในตอนนี้ไม่อาจสู้จนเอาชนะมันได้
👹 : นี่แหละนะ สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์
👹 : มีชีวิตอยู่ไม่นานเดี๋ยวก็ตาย
👹 : จงดีใจซะเถอะ ที่เจ้าไม่ได้ตายไปอย่างไร้ประโยชน์
👹 : แต่จะได้กลายเป็นอาหารของอสูรอย่างข้าเชียวนะ
ฮารุเอะ
ตรรกะบ้าบออะไรของแก
👹 : ตอนแรกว่าจะเก็บเอาไว้ก่อนแล้วค่อยกินอย่างช้าๆ
👹 : แต่เจ้ามันพูดจาอวดดีนักนะ
ฮารุเอะ
จะกินฉันก็เข้ามาเลยสิวะ!
👹 : อย่ามาร้องขอชีวิตทีหลังก็แล้วกัน
ฮารุเอะ
ฉันจะไม่ยอมตายเพราะเป็นอาหารให้แกหรอก
ตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ทั่วทั้งร่างกายบอบช้ำและเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ หนักสุดคือช่วงข้างลำตัว
ฮารุเอะ
(เลือดไม่ยอมหยุดไหลเลย..)
เด็กสาวหน้าซีดเผือด สติเริ่มเลือนลางเข้าไปทุกที
เธอจำต้องอดทนและฝืนบังคับร่างกายของตัวเองให้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อต่อกรกับเจ้าอสูรตัวร้าย
แม้จะถูกความเหนื่อยล้ากัดกร่อนร่างจนรู้สึกชาไปหมด แต่เธอจะต้องรอดไปให้ได้!!
นัยน์ตาสีทับทิมเบิกโพลง ลมหายใจดังเฮือกราวกับพึ่งโผล่ขึ้นจากน้ำลึก
เด็กสาวหอบเอาอากาศเข้าปอดอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะรู้สึกตัวว่ากำลังนอนพักอยู่ในห้องๆหนึ่ง
เธอกวาดสายตามองไปรอบๆด้วยความหวาดระแวง
ไม่วายก้มสำรวจสภาพร่างกายของตัวเองที่ตอนนี้ถูกพันไปด้วยผ้าพันแผลสีขาวสะอาดตา บางจุดมีเลือดซึมออกมาจนดูน่ากลัว
ไม่มีพี้นที่ตรงไหนเลยที่ไร้บาดแผล
ทุกตารางนิ้วบนร่างกายต่างเต็มไปด้วยรอยกัดและฉีกกระชาก
เสียงบานประตูเลื่อนเปิดออก เรียกความสนใจไปจากเด็กสาวได้เป็นอย่างดี
เธอหันไปมองยังต้นตอของเสียง ก่อนจะพบเข้ากับร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่น่าจะมีอายุมากกว่าเธอหลายปี กำลังยืนมองมาที่เธอด้วยสีหน้าตกใจ
ฮารุเอะ
(เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน..)
อามาเนะ
เธอจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้รึเปล่า
ฮารุเอะ
(ฉันคิดว่าฉันรู้จักผู้หญิงคนนี้นะ)
อามาเนะ
ชื่อของฉันคืออามาเนะ
ฮารุเอะ
(5555 ไม่ใช่หรอกมั้ง)
อามาเนะ
ถ้ายังไม่พร้อมบอกตอนนี้ก็ไม่เป็นไร
อามาเนะ
จะนอนพักต่ออีกสักหน่อยก็ได้นะ
เด็กสาวรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและนุ่มนวลที่แฝงเร้นอยู่ภายในน้ำเสียงนั้น
ท่าทางใจดี และไม่ได้มีเจตนาร้าย
ชุดกิโมโนที่อีกฝ่ายสวมใส่อยู่ก็ดูคุ้นตาเสียจนเด็กสาวเริ่มเอะใจ
ฮารุเอะ
(มันไม่มีทางเป็นไปได้..)
เด็กสาวส่ายหัวระรัว เมื่อลองนึกย้อนกลับไป
เธอเคยเห็นมันในร้านหนังสือ
ตอนแรกว่าจะไม่สนใจ แต่พอเพื่อนแนะนำให้อ่าน เธอเลยลองดู
เธอติดมันงอมแงม อ่านข้ามวันข้ามคืน
มันเป็นมังงะเรื่องแรกที่เธออ่าน
'demon slayer ดาบพิฆาตอสูร'
ฮารุเอะ
(ฉันต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ)
ฮารุเอะ
(นี่ฉันหลับไปแล้วก็ทะลุมิติมาที่โลกนี้รึไง)
ฮารุเอะ
(หลอนจนประสาทกลับไปแล้วแหงๆ)
ก่อนที่จะได้ถามอะไรออกไป เสียงประตูบานเลื่อนก็ดังขึ้นอีกครั้ง
พร้อมกับการปรากฏตัวของบุคคลที่ทำให้เด็กสาวถึงกับกระจ่างชัดทุกสิ่ง
และคำถามที่เธอคิดเอาไว้ ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป
แอบหนีมาเปิดเรื่องใหม่ด้วยแหละ 5555
อย่าหยิกผมเปียของแอดเลยค่ะ ถึงจะหมั่นไส้แค่ไหนก็ช่วยยั้งมือเอาไว้ก่อน 🥲
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
