"เห้อออ..เหนื่อยชะมัด ทำไมชีวิตมันถึงต้องสู้ขนาดนี้นะ"

เร็นพูดด้วยความตัดพ้อกับชีวิตตัวเขาเสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่ยังเด็กๆเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ซ้ำยังไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก เร็นเติบโตมากับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่จำความได้เขานึกคิด"ทำไมถ้าไม่อยู่กันแล้วทำไมไม่เอาผมไปด้วย...รู้มั้ยการใช้ชีวิตทุกวันนี้มันโคตรยากเลยนะ"

หลังจากออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเพราะโตเกินพอก็ได้เงินมาก้อนหนึ่งเพื่อเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ เร็นก็ได้เช่าห้องเพื่ออยู่อาศัยและทำงานอย่างหนักก็เอาเบาก็สู้หาเช้ากินค่ำไปวันๆ

"แรงบันดาลใจที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อก็คงจะเป็นรอยนี่นี่แหละ....สวยชะมัดสงสัยจะเป็นความโชคดีละมั้งในเมื่อแม่เคยบอกว่ามันเป็นที่หลังมือตั้งแต่เกิด"ก่อนจะลูบเบาๆไปที่รอยปาน และใช่เร็นเกิดมาพร้อมกับปาน(?)สีแดงเลือดบริเวณหลังมือซ้าย มันเป็นรูปเหมือนวงเวทลายโบราณสีแดงคล้ายเลือดที่มีเอกลักษณ์มาก

"วันนี้ก็เหนื่อยมาพอแล้วนอนดีกว่าพรุ่งนี้ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ"พูดยิ้มๆจึงไปที่เตียงนอนสำหรับหนึ่งคนแล้วล้มตัวลงนอนพักผ่อน

"เร็น...ข้าขอโทษที่ปล่อยให้เจ้าต้องเข้ามารับมันแทนข้า" *ลูคัส**ว่าที่ราชาแวมไพร์หนุ่มพูดกับคนรักของตนด้วยแววตาที่เศร้าโศก*

"นี่อาจจะเป็นประโยชน์สุดทายของข้าที่ทำให้ท่านได้ หึ...ในเมื่อข้ามันเป็นตัวปัญหาสำหรับท่านมาตลอดนี่" เร็นพูดด้วยรอยยิ้ม

"เรน!! อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ!"เขาพูดราวกับว่าจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป

"มันห้ามไม่ได้หรอกข้ารู้ตัวเองดีลูคัส...ข้าคงใกล้ตายแล้วสมใจพวกท่านแล้วสินะ"

"ถ้าชาติหน้ามีจริง....ข้าจะขอมีชีวิตแบบสงบสุข จะไม่ยุ่งกับพวกท่านแล้ว..."

"เร็น...เร็น!!!"

แต่ก่อนที่จิตวิญญาณเร็นจะสลายไปก็มีวงเวทสีแดงเลือดติดข้อมือของเร็นไปด้วย

"ว่าที่ราชินีเพคะ!!!!"

....

"ฮึก!!...อะไรเนี่ยฝันอีกแล้วหรอ ฮะ..ฮึก"ไม่รู้เมื่อไหร่ที่น้ำตานั้นไหลพรากออกมาทำให้เร็นไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าฝันที่วนเวียนอยู่ตลอดตั้งแต่เขา 18 ปี จนตอนนี้เขาอายุ 24 แล้วก็ยังคงฝันแต่เรื่องเดิมๆและเมื่อตื่นจากฝันก็มักจะมีน้ำตาไหลออกมาอยู่เสมอโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย...

"เห้อ~ อะไรเนี่ยฝันอีกแล้ว 7 ปีแล้วนะ"

"ฝันแต่เรื่องเดิมๆแบบนี้น้ำตาคงหมดตัวแล้วมั้งเนี่ยเรา" เร็นพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ตามภาษาคนจะร้องไห้ก็ไม่ปาน

ณ ตอนนี้เป็นเวลา 3 โมงเช้า กับอีก 30 นาที เป็นอีกครั้งที่เร็นสะดุ้งตื่นกลางดึก

"กะจะไม่ให้นอนพักผ่อนให้เต็มอิ่มกันเลยรึไงเนี่ย พรุ่งนี้ก็ต้องทำงานหนักอีก ชีวิตเรานี่นะ" เมื่อบ่นเสร็จเร็นก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

2 นาทีต่อมา...

ตอนนี้เร็นได้หลับไปแล้ว เพื่อตื่นไปทำงานในวันพรุ่งนี้

แต่เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองอาจจะไม่ได้อยู่ในมิติแห่งนี้ได้ถึงวันพรุ่งนี้อีกแล้ว

1 นาทีต่อมา....

มีแสงสีแดงเลือดแปลกประหลาดกำลังรวมตัวกันเพื่อเป็นวงเวทล้อมรอบตัวของเร็นผู้ที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง

และเหมือนกำลังจะดูดตัวของเร็นเข้าไปในวงเวทสีแดงเลือด

"อื้อ..อืม~"แรงกระเพื่อมสัมผัสบางเบาอันเป็นผลมาจากการถูกวงเวทนำร่างเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง...

อีกด้านหนึ่ง

"ในที่สุดคนที่ข้ารอคอยก็มาถึงสักที หึๆ~"เสียงทุ้มของราชาแวมไพร์หนุ่มลูคัสได้เอ่ยเมื่อเห็นร่างของเร็นที่กำลังนอนหลับตรงกึ่งกลางวงเวทสีแดง

เวลาต่อมา

"อืม~"เร็นรู้สึกตัวถึงพื้นแข็งๆที่ตนเองกำลังนอนอยู่จึงแปลกใจเล็กน้อย และยังมีแสงที่แสบตารบกวนการนอนของเขาเป็นอย่างมาก

เฮือก!!

เมื่อเห็นที่ที่ตัวเองนอนอยู่ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองเคยนอนอยู่รอบแสงสีแดงพวกนี้และเป็นวงคล้ายๆรอยปานที่อยู่ตรงหลังมือของตน

ไหนจะที่เขากำลังนอนอยู่อีกนี่มันที่ไหนกัน..?

"เฮือก!!...ที่นี่ที่ไหน?!"

เร็นสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ นี่มันใช่ที่ที่เขาเคยนอนมาก่อนหน้านี้หรอ...ไหนจะกลิ่นอายความยุคกลางที่สัมผัสได้นี่มันอะไรกัน?

"ราชินีฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท!" "องค์ราชินีฟื้นแล้วเพคะฝ่าบาท!" เสียงของทหารและเหล่าคนรับใช้พูดขึ้น

'ห้ะ...อะไร ใคร? '-'เร็นได้แต่สงสัยอยู่ในใจภายใต้บรรยากาศที่วุ่นวายในตอนนี้เนื่องมาจากการมาถึงโลกมิติของใครบางคน....

โปรดติดตามตอนต่อไป.....

ไรท์มีแพลนจะมารีไรท์ถ้าเขียนเสร็จนะคะ😊