^^^"เห้อออ..เหนื่อยชะมัด ทำไมชีวิตมันถึงต้องสู้ขนาดนี้นะ"^^^

^^^เร็นพูดด้วยความตัดพ้อกับชีวิตตัวเขาเสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่ยังเด็กๆเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ซ้ำยังไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก เร็นเติบโตมากับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่จำความได้เขานึกคิด"ทำไมถ้าจะไม่อยู่กันแล้วทำไมไม่เอาผมไปด้วย...รู้มั้ยการใช้ชีวิตทุกวันนี้มันโคตรยากเลยนะ"^^^

หลังจากออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาเพราะโตเกินพอก็ได้เงินมาก้อนหนึ่งเพื่อเริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่ เรนได้เช่าห้องเช่าเล็กๆเพื่ออยู่อาศัยและทำงานอย่างหนักก็เอาเบาก็สู้หาเช้ากินค่ำไปวันๆ

"แรงบันดาลใจที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อก็คงจะเป็นรอยนี่นี่แหละ...สวยชะมัดสงสัยจะเป็นความโชคดีละมั้งในเมื่อแม่เคยบอกว่ามันเป็นที่หลังมือตั้งแต่เกิด"ก่อนจะลูบไปที่รอยปานและใช่เร็นเกิดมาพร้อมกับรอยปาน(?)สีแดงเลือดบริเวณหลังมือซ้าย มันเป็นรูปเหมือนวงเวทลายโบราณสีแดงเลือดที่มีเอกลักษณ์มาก

"วันนี้ก็เหนื่อยมาพอแล้วนอนดีกว่าพรุ่งนี้ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ"พูดยิ้มๆแล้วจึงไปที่เตียงนอนสำหรับหนึ่งคนแล้วล้มตัวลงนอนพักผ่อน

"เรน...ข้าขอโทษ..ที่ปล่อยให้เจ้าต้องเข้ามารับมันแทนข้า"*ลูคัส**ว่าที่ราชาแวมไพร์หนุ่มพูดกับคนรักของตนด้วยแววตาที่แสดงถึงความเศร้าโศก*

"ข้าขอโทษลูคัส..ที่อยู่กับท่านไม่ได้อีกแล้วทั้งที่....พึ่งรับตำแหน่งว่าที่ราชินีแวมไพร์คนต่อไปแท้ๆ ..อึก..แฮ่กๆ"เมื่อพูดจบจึงได้กระอักเลือดออกมา

"เรน!! อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ!"ราวกับว่าจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป

"มันห้ามไม่ได้หรอกข้ารู้ตัวเองดีลูคัส...ข้าคงใกล้ตายแล้ว..สมใจพวกเขาแล้วสินะ"

"ถ้าข้าเกิดใหม่ขอให้ท่านจำข้าได้ ขอให้มีรอยวงเวทประดับอยู่ที่หลังมือซ้ายของข้า...เพื่อให้ท่านจำข้าได้ยิ่งขึ้น..อะ..อึก..แค่กๆ ..ต้องไปแล้วสินะ...ละ..ลาก่อนลูคัส.."ว่าแล้วก็ปิดเปลือกตาลง

"เรน...เรน!!!"

"ราชินีเพคะ!!!!"

...

"ฮึก!!...อะ..อะไรเนี่ยฝันอีกแล้วหรอ..ฮะ..ฮึก"ไม่รู้เมื่อไหร่ที่น้ำตานั้นไหลพรากออกมาทำให้เร็นไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าฝันที่วนเวียนอยู่ตลอดตั้งแต่เขา 18 ปี จนตอนนี้เขาอายุ 24 แล้วก็ยังคงฝันแต่เรื่องเดิมๆและเมื่อตื่นจากฝันก็มักจะมีน้ำตาไหลออกมาอยู่เสมอโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย..

"เห้อ~ อะไรอีกละเนี่ยฝันอีกแล้ว 7 ปีแล้วนะ"

"ฝันแต่เรื่องเดิมๆแบบนี้น้ำตาคงหมดตัวแล้วมั้งเนี่ยเรา"เร็นพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ตามภาษาคนจะร้องไห้ก็ไม่ปาน

ณ ตอนนี้เป็นเวลา 3 โมงเช้า กับอีก 30 นาที แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เร็นสะดุ้งตื่นกลางดึก...

"กะจะไม่ให้นอนพักผ่อนให้เต็มอิ่มกันเลยรึไงเนี่ย พรุ่งนี้ก็ต้องทำงานหนักอีก ชีวิตเรานี่น้าา"เมื่อบ่นเสร็จเร็นก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

2 นาทีต่อมา.....

ตอนนี้เร็นได้หลับไปแล้วเพื่อตื่นไปทำงานในวันพรุ่งนี้

แต่เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองอาจจะไม่ได้อยู่ในโลกหรือมิติแห่งนี้ได้ถึงวันพรุ่งนี้อีกแล้ว...

1 นาทีต่อมา

มีแสงสีแดงเลือดแปลกประหลาดกำลังรวมตัวกันเพื่อเป็นวงเวทล้อมรอบตัวของเร็นผู้ที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง

และเหมือนกำลังจะดูดตัวของเร็นเข้าไปในวงเวทสีแดงเลือด

"อือ..อืม~"แรงกระเพื่อมสัมผัสบางเบาอันเป็นผลมาจากการถูกวงเวทดูดเข้าไปอีกมิติหนึ่งแต่เจ้าของร่างนั้นยังไม่รู้ตัว

อีกด้านหนึ่ง

"ในที่สุดคนที่ข้ารอคอยก็ได้มาถึงสักที หึๆ"เสียงทุ้มของราชาแวมไพร์หนุ่มลูคัสได้เอ่ยเมื่อเห็นร่างของเร็นที่กำลังนอนหลับตรงกึ่งกลางวงเวทสีแดง

เวลาต่อมา

"อืมม~"เร็นรู้สึกตัวถึงพื้นแข็งๆที่ตนเองกำลังนอนอยู่จึงแปลกใจเล็กน้อยและมีแสงอะไรแสบตาๆอยู่รอบๆที่ที่ตนเองกำลังนอนอยู่จึงจะลืมตาดูขึ้นสักหน่อย

เฮือก....!!

เมื่อเห็นทีที่ตนนอนอยู่ เร็นไม่เคยรู้มาก่อนมาว่าตนเองเคยนอนอยู่รอบแสงสีแดงพวกนี้แถมเป็นวงคล้ายๆรอยปานที่เป็นรูปวงเวทสีแดงเลือดตรงหลังมือของตน

ไหนจะเรื่องที่ที่เขากำลังนอนอยู่อีกนี่มันที่ไหนกัน..?

"เฮือก!!...ที่นี่ที่ไหน?!"

เร็นสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ นี่มันใช่ที่ที่เขาเคยนอนมาก่อนหน้านี้หรอ...ไหนจะกลิ่นอายความยุคกลางนี่มันอะไรกัน

"องค์ราชินีฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท!" "องค์ราชินีฟื้นแล้วเพคะฝ่าบาท!" เสียงของทหารและเหล่าคนรับใช้พูดขึ้น

'ห้ะ...อะไร..ใครฟื้น?'เร็นได้แต่สงสัยอยู่ในใจภายใต้บรรยากาศที่วุ่นวายในตอนนี้เพราะเนื่องมาจากการมาถึงโลกมิตินี้ของใครบางคน

โปรดติดตามตอนต่อไป.....