ร่อนเร่มาเนิ่นนานท่ามกลางหมู่เมฆแข็งบนเท้านุ่มนิ่ม สิ่งเดียวที่ทำให้ชายชรายังเดินต่อท่ามกลางพื้นที่สีขาวได้คือ ความเบื่อชีวิตที่ไม่ไปไหนและการที่ไร้ผู้คนสนทนาด้วย

เหมือนชะตาชีวิตของชายชราจะเกิดสิ่งดี ๆ ขึ้นมา เมื่อด้านหน้าเขาเกิดภาพมัว ๆ จาง ๆ แล้วสักพักมันก็แจ่มชัดขึ้นเมื่อเข้าหา

แต่การที่เขาเดินมาเจอสิ่งนี้มันทำให้เขาก็ปลื้มปริมอยู่ในใจไม่ใช่น้อยที่ไม่ต้องรับความเหว่ว้าอีกวินาทีต่อไป

ความกล้าเพียงเล็กน้อยของเขาทำให้สิ่งที่เห็นดึงเขาเข้าไปด้วยแรงที่มิอาจต้านได้

“ยินดีต้อนรับ” เสียงของปีศาจผิวสีชมพู่กล่าวเมื่อเห็นผู้มาเยือนสถานที่แห่งนี้ “ไม่ต้องงงครับ ที่นี่…ทุกสิ่งที่นี่จะคอยช่วยทำให้คุณมีความสุข”

ไอความเย็นบนพื้นสีขาวยืนยันได้แน่ชัดว่าชายชราตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงค่ำแล้ว เขารู้มาจากการเดินตรงไปด้านหน้าแบบไร้จุดหมาย

ร่างกายชายชราเปลี่ยนไปเป็นเด็ก 10 ขวบ เขาไม่สงสัยเพราะความไม่รู้ไม่เห็นว่าตัวเองกลายเป็นเด็กแล้ว

เสียงดนตรีของเครื่องเล่นดังขึ้นเรื่อย ๆ ตลอด เสียงนี้ทำให้ชายชรารู้สึกสนุกรู้สึกดีเหมือนอยู่ในห้องนอนตัวเอง

“คุณจำชื่อตนเองได้ไหม” ปีศาจตัวสีชมพู่ถาม “ที่จริงยังไม่มีใครที่เข้ามาในสวนสนุกแห่งนี้แล้วจำชื่อตัวเองได้หรอก เผื่อว่าคุณจะจำได้” ปีศาจเหมือนเคยทำแบบนี้กับคนอื่นมาก่อนเลยพูดแบบนั้นไป

เด็ก 10 ขวบกับสมองที่เป็นผู้ใหญ่นึกสิ่งที่จะทำต่อไปจากนี้ไม่ออก

“ขั้นตอนแรกต้องมีชื่อ ผมคิดว่าคุณควรใช้ชื่อว่า เน็ต” ชายชราเข้าใจก่อนที่ปีศาจจะแนะนำตนเอง

“ผมและทุกคนที่อยู่ที่นี่ถูกเรียกว่าอหิงสา คุณอยากเรียกชื่อผมไหม” มันทำตัวเหมือนเป็นครูและหมอ

“อหิงสา” เน็ตรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อยที่ได้พูดกับคนที่เข้าใจภาษาของเขา เขาเลยกล่าว

“ที่นี่มีความลับมากมายให้ค้นหา มีเกมให้เล่น มีภารกิจประจำวันทุกวัน รางวัลที่จะให้คือเหรียญ แต่ต้องทำสำเร็จด้วยนะ ถ้าให้พูดว่าเหรียญคืออะไร มันก็คือเงินนั่นแหละ”

เน็ตมองกระจกผืนผ้าแนวตั้งเดินได้มาที่เขา สิ่งนี้ทำให้เห็นว่าเขาเป็นเด็ก แม้ใบหน้าตอนเด็กของเขาจะเลืองราง แต่นี่แหละเขา เขาพอจำหน้าตาตอนเด็กได้

“อยากทำอะไรก่อนไหม อายุเท่านี้ไม่ต้องห่วงว่าจะมีใครมาแย่งของเล่นหรอก”

อหิงสามีปีกสวนแว่นตาแฟชั่นนำกระจกที่เขียนไว้ว่าภารกิจประจำวันวันนี้

“เล่นเครื่องเล่นหนึ่งครั้ง” เน็ตอ่านและงง ๆ

“ทำตามสิ่งที่คุณเห็น ถ้าทำสำเร็จจะได้หนึ่งเหรียญในวันถัดไป” อหิงสาต้อนรับกล่าว “อีกอย่างอหิงสาทุกตนคุณสามารถขอให้พวกเขาทำอะไรก็ได้ บางอย่างอาจทำให้คุณได้รับพลังวิเศษเหมือนซูเปอร์ฮีโร่ได้นะถ้าคุณชอบ อยากให้เขาเป็นปีก เป็นรถ เป็นจรวด อหิงสาแปลงกายได้ทั้งหมด”

เน็ตพยายามขบคิด “ผมต้องทำอะไรนะ”

“แค่ทำตามความต้องการของคุณ เดี๋ยวสักวันคุณจะรู้ได้เอง” อหิงสาลอยตัวขึ้น “เดี๋ยวผมจะพาคุณไป ที่นี่คือสวนสนุกคุณรู้ว่าใช่ไหม แต่วันนี้คงเล่นได้ไม่เยอะหรอก มันจะเย็นแล้ว”

เน็ตพอจะเข้าใจ อหิงสาหลายตัวที่บินที่เดินหรือที่วิ่งดูเป็นปีศาจที่ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด ความกังวลของเด็กหนุ่มแทบไม่มี เน็ตพลันรีบตามทันที อย่างน้อยอหิงสาก็เป็นเพื่อนคุยได้ดีทีเดียว

อหิงสาผ่านเครื่องเล่นและอธิบายวิธีเล่นให้เน็ตฟังเป็นระยะ ๆ

เน็ตคิดว่าอหิงสาอยากให้เขาเล่นเครื่องเล่นที่สนุกที่สุดเลยมุ่งตรงไปที่นั่นทันที

อหิงสามาหยุดตรงชิงช้าไม้ที่มีเชือกยาวขึ้นไปบนฟ้า

“คุณแค่นั่ง…ลง บนชิงช้านี้”

เน็ตไม่รู้สึกถึงความน่าเล่นน่าสนใจสักนิด แต่เขาก็ยินยอมทำตามตามที่อหิงสาว่า แกว่งเท้าขึ้นและลง ถึงจะจำอะไรแบบนี้ไม่ค่อยได้แล้ว

ความสูงที่เน็ตแกว่งเท้าสูงขึ้นเรื่อย เขาแทบจำไม่ได้ว่าเขาเล่นครั้งสุดท้ายเมื่ออายุเท่าไหร่

แสงจากดวงอาทิตย์เริ่มลิบหรี่ ห่างจากพื้นไปไกล ไม่นานเสียงระฆังขนาดใหญ่ก็ดังสนั่น

เหมือนว่าเน็ตที่นั่งบนชิงช้าจะเป็นอยู่ตรงกลางโลกทั้งสองใบ พระอาทิตย์หมุนตามเข็มนาฬิกาโดยที่เน็ตเห็นพระจันทร์ลอยขึ้นมา

คนที่แต่งตัวเหมือนฮีโร่คลุมผ้าสีเหลืองบินมาทักทาย

“เกือบแล้วสินาย” เขาเดินมาจับเชือกชิงช้าให้นิ่ง

ยามพระจันทร์ขึ้นความเย็นจะเข้ามาแทนที่ความร้อน

“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เน็ตถาม

“ก็แค่เปลี่ยนวันเช้าเป็นค่ำ”

“คุณอยู่มากี่วันแล้วครับ”

“ผมพึ่งเข้ามาครับ”

ชายสวมผ้าคลุมยิ้มดีใจ ก่อนอสูรในช่วงกลางคืนจะโผล่มา

“คุณฮีโร่”

“อะไรครับคุณสันทยา”

ร่างกายของฉันทยาเหมือนน้ำเขียว ๆ แต่เป็นรูปโปร่งใส ถ้าในเกมอาจเรียกว่าสไลม์

“หน้าที่พาเด็กที่เข้ามาใหม่เป็นของพวกผมนะครับ”

“เข้าใจครับ ผมบรรลุวัตถุประสงค์ของการเป็นคนดีแล้ว ดีใจสุด ๆ เลย”

เน็ตได้ยินเช่นนั้นยิ่งงงไปกันใหญ่

“คุณเน็ตครับ คุณได้รู้เรื่องสวนสนุกที่นี่มากน้อยขนาดไหน” ฉันทยาถามเน็ต

“เครื่องเล่นทุกเครื่องผมสามารถเล่นได้หมด อาหารก็กินได้ทุกอย่าง และสามารถทำอะไรต่อมิอะไรได้อีก” เมื่อเน็ตหยุดพูดสันทยาก็พูดต่อ

“รู้ไหมว่าต้องทำภารกิจให้ได้ด้วย ถ้าทำไม่ได้คุณจะข้ามวันเวลาเป็นวันต่อไปไม่ได้นะ”

เน็ตนึกไม่ออกว่าภารกิจที่เขาจะทำมันคืออะไร แต่ก็ยังงง ๆ อยู่ว่าที่นี่หยุดเวลาได้เหรอ

“ผมจำภารกิจไม่ได้แล้วครับ” เน็ตตอบ

“ภารกิจแรกของคุณคือเล่นเครื่องเล่นอย่างหนึ่งหนึ่งรอบ”

เน็ตมองไปรอบ ๆ ว่ามีเครื่องเล่นไหนที่ถูกใจเขาบ้างไหม

“ลุกขึ้นสิ ไม่ค่อยมีใครเล่นตอนกลางคืนหรอก แต่ถ้าเทียบความน่าเล่น ตอนกลางคืนมันจะสวยกว่า และไม่ต้องร้อน”

เน็ตยืนขึ้นได้ไม่กี่วิฮีโร่ชุดเหลืองก็พาเน็ตบินไปที่สนามเด็กเล่น เขาจับเน็ตวางบนไม้กระดกฝั่งหนึ่ง ส่วนเขาบินไปนั่งที่ไม้กระดกอีกด้าน

ฮีโร่ใช้แรงกดไม้ลง อีกด้านลอยขึ้นก่อนที่ฮีโร่จะให้น้ำหนักเน็ตลงสู่พื้นแทนเขา วิธีเล่นไม่ยาก พวกเขาเล่นอยู่ไม่ถึงนาที ฮีโร่ก็พูด

“ขอบคุณครับเด็กใหม่” แล้วเขาก็บินหายไปในที่มืดปล่อยให้เน็ตสงสัยว่าเขาต้องการอะไรจากเขา

ไม่นึกเลยว่าแค่ที่เขาเล่นเครื่องเล่นกับคนอื่นเขา มันจะรู้สึกดีขนาดนี้ สันทยาร่างสุนัขเดินมาคุยด้วย

“คุณผ่านภารกิจแรกแล้ว คุณมีสองทางเลือกให้ทำ คือ เล่นต่อหรือกลับหอพัก”

แสงสีเสียงยามค่ำคืนมันสวยจนเน็ตอยากเดินดูเล่น ๆ ทั้งข้อความบอกจุด สันทยายังเรืองแสงได้ แต่นั่นยังไม่เท่าความสงสัยของเน็ต ที่เขายังไม่เห็นคนแบบเขา เล่นในเครื่องเล่นเลยสักชิ้น

“ทำไมไม่มีคนอื่นเลยล่ะครับ หรือผมเป็นคนเดียวที่เล่นได้”

“มันเป็นกฎน่ะครับ กลับเข้าหอพักคุณได้เจอคนอื่นแน่นอน”

“แล้วผมจะกลับยังไง” เน็ตก็แค่ถามเพื่อหายสงสัยเฉย ๆ

“เคาะประตู 5 ครั้ง”

เน็ตอยากลอง แต่ก็งง สีหน้าของเน็ตทำให้สันทยาพูดต่อ

“ตอนนี้อากาศยังไม่ค่อยหนาว แต่ถ้าถึงเที่ยงคืนเมื่อไหร่มันก็จะยิ่งหนาว บางครั้งหิมะก็ตกนะครับ”

เกิดความลังเลในใจของเน็ต การที่เจอความมืดครั้งแรกนับตั้งแต่เดินไปเรื่อย ๆ เน็ตรู้สึกว่าเขาควรอยู่นานกว่านี้

“แถวนี้มีอะไรเล่นคนเดียวแล้วสนุกบ้างไหมครับ”

“ถ้าให้ผมแนะนำ ม้าหมุนเป็นไงครับ”

“ก็ดี พาผมไปหน่อย”

ไม่กี่ก้าวพวกเขาก็มาถึงม้าหมุนที่หยุดโยก แสงของหลอดไฟตกแต่งอย่างสวยงาม

“ขึ้นไปนั่งสักตัวสิครับ ผมจะเปิดเครื่องให้คุณเล่น”

เน็ตทำตามสันทยา เขาเลือกม้าลาย เขาขึ้นนั่ง เครื่องเริ่มทำงานหมุนเป็นวงกลมพร้อมกับเสียงเครื่องเล่นที่เข้ากับการเล่นของเครื่องนี้

ความสุข ครั้งแรกเลยที่ทำให้อารมณ์ทุกอย่างของเขาพลุ่งพล่าน

เวลาผ่านไปเน็ตเริ่มเบื่อเลยอยากขอที่พักหน่อย

ความเข้าใจผิดนี้ทำให้สันทยานึกว่าเน็ตต้องการไปพักที่หอพัก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก สันทยากระทืบเท้าติดต่อกัน 5 ครั้ง

ความรู้สึกอุ่น ๆ แล่นผ่านร่างกายของเน็ตจนเขามาโผล่ที่ห้องห้องหนึ่ง

ในห้องมีเตียงให้นอนกับตุ๊กตาตัวหนึ่ง ทว่าเสียงด้านนอกห้องมันทำให้เน็ตอยากออกไปดู คิดครู่หนึ่งเขาก็เปิดประตูออกไป

คราวนี้สิ่งที่เน็ตต้องการมากที่สุดคือผู้คน

เด็กจำนวนมากและอภิมหาของเล่นอยู่ลานในอาคาร แต่เน็ตมีสิ่งเดียวที่อยากทำคือ สนทนากับคนอื่นถึงเรื่องราวในที่แห่งนี้

รถรางวิ่งมาจอดที่หน้าเน็ต หน้าตาและเสียงทำให้เน็ตรู้ว่าเขาคือใคร

“ผมตกใจนะเนี่ยว่าคุณจะอยู่ห้อง 0”

เน็ตมองไปที่ประตูห้องตนเอง “มันหมายถึงอะไรน่ะครับ”

“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวผมจะบอกทุกอย่างให้ฟัง”

เน็ตขึ้นรถรางและแล่นไปตามราง ชายด้านหน้าเน็ตร่ายเรื่องที่เคยผ่านให้เน็ตฟัง

“ที่นี่คือสวนสนุกมอร์นิง สตาร์ ผมไม่แน่ใจว่าเป็นเบื้องหลังหลังความตายไหม แต่สิ่งที่เราต้องทำคือภารกิจประจำวันทุกวัน เราอยู่ได้แค่ 5 วันเท่านั้น วันแรกแค่แนะนำโลก ตั้งแต่วันที่ 2 ขึ้นไป ชีวิตที่ต้องดิ้นหนหาเหรียญจะยิ่งยากมากขึ้น”

พวกเขาออกจากอาคาร มุ่งตรงขึ้นเนินที่มีบ้านขนาดใหญ่ตั้งอยู่

“พรุ่งนี้ผมก็ครบวันที่ 5 แล้วล่ะ”

เน็ตตกใจเขาทำได้แค่รับฟังและมองสิ่งรอบตัว แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่าดันมีคนทะเลาะกันในพื้นที่นี้ เน็ตหันหน้าหนีและพยายามจะไม่ฟัง

พอพ้นหอพักมา ด้านหน้าจะมีบ้านหลังใหญ่ตั้งอยู่ ฮีโร่ขับลัดเลาะไปตามทางมุ่งตรงไปที่ดังกล่าว

“ผมขอแค่เอาสิ่งนี้เข้าไปเท่านั้น” มีเด็กคนหนึ่งโวยวายอยู่ด้านหน้าประตู โดยที่มีผู้เฝ้าผู้ใหญ่ทำหน้าที่อยู่

ผู้เฝ้ามีคนเดินมาหาฮีโร่ “คุณเป็นใครครับ”

“บล็อกครับ”

“แล้วอีกคนล่ะ”

“ห้องศูนย์”

การ์ดเข้าใจและเดินนำหน้าไปเปิดประตูให้กับทั้งสอง

ด้านในบ้านมีเสียงเพลงเบา ๆ เล่นทำนองเหงา ๆ ให้ฟัง ในพื้นที่นี้แต่ละคนดูจะแตกต่างกันมากทีเดียว การพูดคุยหรือเล่นด้วยกันไม่มีให้เห็นเลยทีเดียว

“บล็อก นั่นคือเงื่อนไขของพลังของนายเหรอ” เด็กตัวสูงที่สุดถามและเดินไปนั่ง

“ใช่ คนที่เพิ่งเข้ามาในสวนสนุกแห่งนี้ไม่ถึงวันด้วยซ้ำ”

บล็อกยิ้มเมื่อเห็นแสงมีรูปลักษณ์เป็นกุญแจสีทอง เน็ตทำได้แค่มอง ไม่มีสักเรื่องเลยที่เขารู้

“ยินดีด้วย พรุ่งนี้นายคงได้รู้ว่าชีวิตใหม่ของนายจะเป็นยังไง”

“ฉันไม่ได้ต้องการสิ่งนั้น”

“งั้นเหรอ” เด็กตัวสูงเข้าใจ เพราะใคร ๆ ก็อยากได้ชีวิตที่ดีทั้งนั้น แต่ไม่ใช่กับเน็ต

“กุญแจอะไรเหรอ”

บล็อกลืมเน็ตไปเมื่อกี๊ “โอ้ ภารกิจลับที่นำไปสู่ปริศนาน่ะ” เขาตอบและอยากที่จะรู้

“เอาไปทำอะไร”

“ผมจะหาเอง ส่วนคุณผมว่าทำตามภารกิจประจำวันของคุณเถอะนะ”

ถ้าพูดแบบนั้นมา เน็ตเลยถามสิ่งที่เขาควรรู้ในสวนสนุกแห่งนี้

“คุณบล็อก ผมจะทำยังไงถึงจะออกจากที่นี่ได้”

หลายคนที่ได้ยินต่างยิ้ม

“ทำตามภารกิจ หาความสุขกับการเล่น ทำไมได้ก็ไม่ต้องพยายาม เพราะสักพักภารกิจก็จะเปลี่ยนไปเอง”

เน็ตรับทราบตามนั้นก็ถูกพาออกมาที่หน้าประตู คนที่โวยวายด้านนอกหายไป พอออกมาเห็นภายนอก

รถรางคันหนึ่งมาจอดที่ด้านหน้าของเน็ต

“มันจะพาคุณกลับห้อง” ผู้เฝ้าบอก เน็ตขึ้นรถรางและมองว่ามีอะไรอยู่ในสถานที่แห่งนี้ด้วย

เข้าสู่วันที่ 2 เสียงระฆังดังกังวานปลุกเด็กขี้เซาให้ตื่น เน็ตตื่นมาสักพักแล้ว โลกแห่งเด็ก ทำเอาเน็ตเกือบไม่มีเวลาได้นอน

วันนี้เด็กมากมายปรากฏขึ้นในสวนสนุก สิ่งนี้เนี่ยแหละที่ทำให้เน็ตรู้สึกว่าตัวเขาไม่ได้เล่นอยู่คนเดียว

อหิงสาตัวตลกเดินมามอบลูกโป่งให้กับเน็ตที่ปรากฏขึ้นมา เขารับมา แต่มีเด็กคนหนึ่งใช้มือตบลูกโป่งจนเน็ตตกใจ

“ไม่ดีนะครับ” อหิงสาตัวตลกเอ่ย

“ก็แค่ลูกโป่ง อยู่มือของคุณก็มีตั้งเยอะ”

อหิงสาเข้าใจความคิดของเด็กไม่รู้ความ เขาเลยไปจับไหล่ของเด็กคนนั้น แล้วส่งขึ้นไปบนฟ้าด้วยลูกโป่ง

“ทำอะไร ปล่อยฉันนะ” เด็กดื้อโวยวายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย

เน็ตเริ่มรู้สึกกลัวอหิงสา ในระหว่างนั้นอหิงสามีปีกก็ถือภารกิจประจำวันบนกระจกสะท้อนให้เน็ตดู

“เล่นเครื่องเล่น 3 อย่าง รางวัล 1 เหรียญ” เน็ตอ่านตามที่เห็น

“ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอันธพาล เพราะพวกผมจะปกป้องผู้เล่นเสมอ” อหิงสาปลอบใจเน็ตก่อนจะหยิบลูกโป่งให้เน็ตอีกครั้ง

“เอาไว้ทำอะไรล่ะ”

“แน่ะ รู้ได้ไง ทุกอย่างที่ทำส่งผลต่อรางวัลที่จะได้ตอนจาก”

เน็ตไม่ค่อยชอบการเสี่ยงโชคแต่ก็เคยเล่นมาก่อน

“หากเดินไปทางร้านไอศรีมแล้วเลี้ยวซ้าย ตรงนั้นจะมีภารกิจให้ทำ”

ไม่มีอะไรต้องเสีย เน็ตเดินถือลูกโป่งไปแล้วเลี้ยวซ้าย เส้นทางนั้นมีการแข่งดึงชักเย่ออยู่ พอคนอื่นที่จะเล่นเห็นเน็ตเข้า เขาก็รีบชวน

“เหลือคนเดียว นายน่ะมาดึงให้หน่อย”

เน็ตมัดลูกโป่งที่ข้อมมือด้านขวา ชักเย่อฝั่งละห้า อหิงสารูปร่างใหญ่โตยืนสองขาและมีใบหน้าเหมือนคนเหยียบเชือกและกล่าว

“นับหนึ่งสองสามและดึงเลยนะ”

อีกฝ่ายของดึงเชืกคือผู้หญิงทั้งหมด แต่ร่างกายของผู้หญิงวัยนี้จะเจริญเติบโตได้ไวกว่าผู้ชาย เมื่อนับถึงสาม การดึงเชือกก็เริ่ม

แค่พริบตา ขาที่ยั้งไว้ก็ไถลไปกับพื้น ฝั่งชนะไม่ใช่ของเน็ต เน็ตตกใจแบบสุด ๆ ฝั่งตนเหมือนได้เปรียบของรูปร่าง ทำไมถึงแพ้ได้

“ฝั่งชนะจะได้เหรียญในวันพรุ่งนี้ สวนฝ่ายแพ้ไม่ได้”

การที่เน็ตแพ้หมดรูป ทำให้ได้เห็นว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่คิด แถมตอนนี้เด็กทุกคนที่รู้ก็เล่นเครื่องเล่นที่ง่ายกว่าการแข่งขันเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ เน็ตเลยมานั่งกินไอศรีมรสมะพร้าวอยู่หน้าร้านใกล้ ๆ

“อ้าวมานั่งทำอะไรอยู่ที่นี่ครับเนี่ย” บล็อกบินลงมา ชุดประจำสีเหลืองทำให้โดดเด่นกว่าใครเพื่อน

“คุณบล็อก”

“ถ้าผมทำภารกิจลับสำเร็จผมจะพาไปเล่นในที่ที่สนุกนะครับ” พูดจบก็บินออกไป

ไอศรีมที่เน็ตกินไปหมดพอดิบพอดีกับอหิงสามีปีกนำเหรียญด้านหนึ่งเป็นพระอาทิตย์กับอีกด้านเป็นพระจันทร์

ขณะเดียวกันรถมอเตอร์ไซค์สามคันก็แล่นผ่านหน้าเน็ตไป เน็ตมองตาและตะลึงว่าในพื้นสีขาวจะมีรถให้ขี่ด้วย

แดดเริ่มร้อนขึ้น รู้สึกได้เลยขณะอยู่ที่ร่ม ถึงพระอาทิตย์จะไม่ขยับไปไหนอยู่ตรงหัวทุกครั้ง สิ่งนี้เลยบ่งบอกว่าดินแดนที่เน็ตอยู่ไม่ใช่โลกมนุษย์

อหิงสา เน็ตเริ่มอยากรู้เรื่องพวกเขาในขณะที่ภารกิจยังไม่เสร็จ เห็นตัวไหนมาเขาก็ถาม

“คุณอหิงสาครับ คุณทำหน้าที่อะไรครับ” ทุกคำตอบก็มักจะเป็นแนวเดียวกัน

“ทำตามคำสั่งครับ”

“ใครสั่ง”

“ถ้าอยากเจอจริง ๆ แค่คุณทำตามภารกิจประจำวันที่ที่นี่ให้ครบ” นี่เป็นคำตอบที่แตกต่างจากตัวอื่น ๆ

คิดว่าเน็ตอยากออกจากที่นี่เหรอ ผมอยากอยู่อาศัยไปพักใหญ่ แต่ระหว่างนั้นก็มีบทสนทนาของคนที่ดูมาที่นี่นานพูดว่า

“ถ้าอยู่ที่นี่เกินกำหนด ทุกคนจะกลายเป็นคนแก่ และถูกขังไว้”

เน็ตได้ยินจึงเชื่อ เพราะเขาสงสัยเรื่องนี้ตอนที่เข้ามาในสวนสนุกแล้ว เขาทำไมถูกย้อนกลับเป็นเด็ก

แต่แทนที่เน็ตจะทำภารกิจในช่วงเช้า เขากลับนึกขึ้นได้ว่าเวลาของกลางวันและกลางคืนเท่ากัน กลางคืนถึงจะหนาวอยู่เล็กน้อยแต่ยอดคนไปเล่น เป็นไปได้ว่าจะน้อยกว่าตอนกลางวัน

เน็ตเดินหาอสิงหาเพื่อถาม

“คุณอหิงสาครับ มีวิธีที่จะเดินทางไปสวนสนุกตอนกลางคืนไหมครับ”

อสิงหาตอบกลับ “มี แต่ทำไมต้องไปด้วยครับ ที่นี่มีเครื่องเล่นเยอะกว่าดินแดนนั้นอีกนะ”

“มันต้องต่อคิวน่ะครับ มันจะนานเกินไป ผมยังไม่ผ่านภารกิจประจำวันสักอย่างอยู่เลย นี่ก็น่าจะครึ่งวันแล้ว”

อหิงสาได้ยินอย่างนั้นก็บอกด้วยความไม่เต็มใจ

“ไปที่ตู้โทรศัพท์และกดหมายเลข 007”

เน็ตเริ่มมองหาทันที เขาพบมันอย่างเร็ว

“ขอบคุณมากครับ”

“ถ้ามีปัญหาอะไร ทางด้านนั้นก็ช่วยคุณได้นะ แต่สภาพแวดล้อมอาจจะไม่ได้ดีมากนะ ระวังตัวด้วย”

อหิงสาเตือน เน็ตเดินไปที่ตู้โทรศัพท์ในทันที กดหมายเลขตามที่อหิงสาบอก แต่ตู้ไม่ทำงาน ในมือของเขามีเหรียญอยู่ 1 เหรียญ ตู้โทรศัพท์นี้เป็นไปได้ว่าต้องหยอดเหรียญก่อน และมันก็ทำงาน

เน็ตถึงที่หมาย มองสันทยาตัวเขียวเดินผ่านเยอะแยะมากกว่าเด็ก

ถึงจะมองขึ้นฟ้าอันมืดมิด แต่ก็ได้แสงดวงดาวทำให้บรรยากาศดูเงียบสงบ

“คุณสันทยาครับ มีที่ไหนพอจะทำภารกิจประจำวันเสร็จภายใน 3 เครื่องเล่นไหมครับ”

“ทำไมถึงต้อง 3 เครื่องเล่น”

“อหิงสาบอกอย่างนั้น”

“ทางดินแดนพระจันทร์ คุณสามารถเลือกภารกิจประจำวันได้เอง เหรียญจะขึ้นอยู่กับความยาก ยิ่งเครื่องเล่นหวาดเสียว หรือยากเกินปรกติแต่เล่นจนเสร็จ คุณก็จะได้เหรียญมากกว่าหนึ่งในการเล่นครั้งเดียว”

เน็ตค่อนข้างตกใจ แต่ก็ต้องทำเวลากับหนึ่งวันกับภารกิจประจำวันที่จะจบอีกแค่ชั่วโมง

“ผมขอคุณสันทยาสักอย่างได้ไหมครับ”

“ได้ ถามมาเลย”

“มีเครื่องเล่นไหนที่คนเล่นน้อยครับ”

“ตามผมมาหรือจะขี่ผมก็ได้”

“เอาเดินตามดีกว่าครับ” เน็ตเกรงใจ แม้จะรู้แม้กระทั่งสามารถกินพวกเขาได้ แต่แบบนัเนมันแย่ยิ่งกว่าแย่

สุดท้ายก็มาถึงเครื่องเล่นอย่างว่า มีคนเล่นอยู่นิดหน่อย เน็ตเห็นและรู้ว่านี่คือเครื่องเล่นที่เมื่อขี่ จะต้องจับที่จับเพื่อไม่ให้ผู้เล่นตก ยิ่งขี่อยู่นานจะมีรางวัลให้ตามนาที

เน็ตมองคนเล่นตกลงหัวขมำบนพื้นนุ่มนิ่ม

“มีใครเล่นต่อไหมครับ” สันทนาถาม

“ไม่มี…” เธอหยุดคำพูดตนเองไว้ “จะเล่นม้าโยกกี่ครั้งคะ เพราะมีคนที่อยากทำรายสถิติเครื่องเล่นนี้อยู่”

“เล่นเอาภารกิจประจำวันครับ” เน็ตตอบแทนขึ้นมา

“ต้องเล่นให้ถึง 30 วินาทีค่ะ” ในหมู่เพื่อนหญิงบอก

“งั้นผมจะเล่นเลยนะครับ” เน็ตเดินขึ้นไปนั่งบนม้าโยกจับแท่งที่อยู่อยู่ด้านหน้า

ม้าโยกเริ่มขยับไปด้านหน้าทีด้านหลังที วินาที 32 เขาก็ตกลง

“32 วิ” หญิงที่จะทำลายสถิติบอกแก่เน็ต

“แปลว่าผมผ่านแล้ว”

“ใช่ค่ะ”

“สันทยา มีที่อื่นที่คนน้อย ๆ เล่นกันหรือเปล่า”

“มีอยู่ ชิงช้าสวรรค์ ไม่ค่อยมีใครขึ้นเล่นตอนกลางคืนสักเท่าไหร่”

“พาไปเลยครับ”

ชิงช้าสวรรค์เสร็จ ไปต่อที่รถไฟเหาะ เล่นตอนกลางคืนดูแปลก ๆ ยังไงไม่รู้ แต่สุดท้ายเน็ตก็ผ่านภารกิจประจำวันไปได้

อากาศหนาวค่อย ๆ จางลง การที่มีผู้ช่วยแบบอหิงสา ทำให้การเล่นของเขาผ่านไปอย่างรวดเดียวและมั่งคง

เน็ตอยากกลับบ้าน เขาเลยถามสันทยาที่เดินมา

“คุณสันทยาครับ จะกลับดินแดนพระอาทิตย์ได้ยังไงครับ”

“คุณมีเหรียญหรือเปล่า”

“ไม่มีเลยครับ”

“ทำไมคุณไม่เข้าไปที่เล่นที่หอคอยร้อยชั้นล่ะ”

อย่างกับเกม “ในนั้นมีอะไรครับ”

“แก้ปริศนา ถ้าผ่านชั้นต่าง ๆ ได้ จะได้รางวัลด้วยนะ แต่แค่ครั้งเดียว”

เน็ตชอบเล่นเกมนะ สิ่งนี้เลยเป็นสิ่งท้าทายเขาว่าต้องลอง แต่เกมที่เล่นก็เป็นแค่เกมตู้

ด้านหน้ามีเด็กหลายคนทั้งนั่งและยืนต้องการจะท้าทายความสามารถ แต่เมื่อคนที่เข้าไปและเดินออกมาจากหอคอย หลายคนเลยเลือกที่จะสนับสนุนหรือไม่ก็เลิก

มุมหนึ่งด้านหน้ามีคนตะโกนเรียกคนเข้าไปเป็นกลุ่ม แค่ชั้นแรกเคลียร์ก็จะออกมา