เด็กหนุ่มสองคนคุยกันอย่างสนุกสนานทั้งสองวิ่งเล่นหัวเราะด้วยกันนี่เป็นครั้งแรกที่ผู้เป็นแม่พาพวกเขามาเดินเล่นในสวนแบบนี้พวกเขาแม้ไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองเป็นใครแต่เขามีความสุขมากที่ได้อยู่กับแม่ อเล็กซ์ อีวาน เสียงนึงตะโกนร้องเรียกชื่อเด็กทั้งสองชายหนุ่มโอเมก้าร่างบางหน้าตาอ่อนหวานสระสวยผิวกายขาวอมชมพูเรียบเนียนด้วงตาสีฟ้าอ่อนผมสีดำในชุดสบายๆ เด็กทั้งสองวิ่งไปหาร่างบางพร้อมเรียกเขาว่าแม่

แม้บางคนอาจจะไม่เข้าใจแต่ในโลกใบนี้ของเราอาจจะไม่ได้มีแค่ชายหรือหญิง โอเมก้าสำหรับโลกนี้อาจจะคือเป็นจุดต่ำสุดของห่วงโซ่อาหารบางคนมักบอกว่า จุดสูงสุดคืออัลฟ่า เบต้า และโอเมก้า แต่สำหรับฉันแล้วมันอาจจะไม่เป็นแบบนั้น ก่อนอื่น ถ้าจะไม่อธิบายเลยก็คงสับสนกันน่าดู

*คำเตือน*ข้อมูลทั้งหมดจะเป็นเหตุผลส่วนตัวของเราหากใครไม่พอใจก็สมารถข้ามไปอ่านส่วนอื่นแทน

โอเมก้าเราได้บอกไปแล้วถัดมา เบต้า เบต้าก็เหมือนพวกเราทั่วไปไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่ก็ไม่ได้อ่อนแอเหมือนโอเมก้า โอเมก้าจะพิเศษที่สามารถได้กลิ่นอัลฟ่าได้ อัลฟ่าก็เช่นกัน แต่ต่างตรงที่หากอัลฟ่ากัดคอของโอเมก้าก็จะถือว่าทำพันธสัญญาบางทีก็อาจจะมีคู่ครองคนเดียวหรืออาจจะมากกว่านั้นแต่ในที่นี้ขอถือว่ามีแค่คนเดียวนะคะ ส่วนกรณีที่จะทำให้อัลฟ่าท้องได้ก็คงมีแต่จุดสูงสุที่แท้จริงอย่างอีนิกม่า

"แม่กลับ พวกเราจะกลับบ้านกันแล้วหรอครับ"เด็กน้อยตาสีอัมพันผมสีดำถามผู้เป็นแม่ "ใช่จ่ะ อเล็กซ์"ผู้เป็นแม่ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนลูบหัวของเด็กชายคนนั้นหลังจากนั้นเด็กชายตัวน้อยผมสีบลอนทองตาสีฟ้าประกายสวยก็วิ่งเข้ามากอดร่างบางร่างบางผู้เป็นแม่เอ่ยดุเล็กน้อยว่า"ระวังหน่อยสิถ้าหกล้มขึ้นมาจะเจ็บตัวเอานะ อีวาน"เด็กหนุ่มยิ้มก่อนกอดแม่เขาแน่นขึ้น"ผมคิดถึงแม่นี่นา"ร่างบางยิ้มในคำตอบของลูกชายคนเล็กภายนอกที่อ่อนโยนยิ้มสดใสของเธอเก็บซ่อนความเจ็บปวดในใจ

จู่ๆเสียงนึงก็ตะโกนชื่อของร่างบาง"เเคร์!!.."ร่างหนาดึงร่างบางมา

กอดก่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นแววตาเศร้าสร้อยแต่แรงดึงนั้นทำให้อีวานล้มลงจนเกิดแผลตรงหัวเข่าทันทีที่ร่างบางเห็นดังนั้นก็ผลักร่างหนาออกก่อนวิ่งไปอุ้มลูกชายคนเล็ก"คุณทำแบบนี้ทำไมเขาคือลูกของเรานะ"ร่างบางพูดอย่างหัวเสียก่อนที่อเล็กซ์ลูกคนโตจะถามแม่ผู้เป็นที่รักว่า"ผู้ชายคนนั้นคือพ่อของผมกับอีวานจริงหรอ"มารดาที่ยังอารมณ์เสียจึงไม่ปิดบังลูกชาย"ใช่...เขาคือพ่อของลูกแต่เขาไม่สมควรได้อยู่กับพวกคุณที่รักตราบใดที่ฉันไม่แต่งงานกับเขาพวกคุณก็คือลูกของฉันถามกฎหมายโดยชอบธรรม พวกเราไปกันเถอะ"มือขวาของร่างบางอุ้มอีวานมือซ้ายจับมืออเล็กซเดินกลับร่างหนารั้งร่างบางไว้แต่ก็ได้มีมือคู่นึงเข้ามาควงแขนร่างหนาไม่ให้เขาไป.."....นาเดีย"เสียงเบาๆของอาเทอร์พูดขึ้น"ทำไมคะคุณลืมคนเก่าไม่ได้หรอเราแต่งงานกันแล้วนะคะ"ทันทีที่ร่างบางเห็นดังนั้นก็พาลูกๆหนีไปแม้อาเทอร์อยากรั้งเธอไว้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วหลังจากที่แคร์หนีไป เธอกลับบ้านมารักษาแผลลูกคนรองเด็กทั้ง2หันหน้ามองกันก่อนบอกถามผู้เป็นแม่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่แม้อยากจะปิดบังอย่างไรก็ไม่อาจทำมันได้....