แคว้นฉีเมืองเล็กๆทางตอนเหนือของประเทศ มีประชากรจำนวนไม่น้อยอาศัยอยู่ ปกคลุมไปด้วยพื้นที่สีเขียวอุดมสมบูรณ์ เป็นศูนย์กลางของการค้าขายของแคว้นใกล้เคียง
ฮ่องเต้แคว้นฉี มีนามว่า "เหวินฉิง" มีพระโอรส 2 พระองค์ นามว่า "เหวินเทียน" "เฟยเทียน" ทั้งสองมีนิสัยที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว "เหวินเทียน" อบอุ่นใจดี อ่อนน้อมถ่อมตน ส่วน "เฟยเทียน" เจ้าเล่ห์ สร้างแต่ชื่อเสีย
องค์ชายเหวินเทียน เก่งกาจในเรื่องราชกิจบ้านเมืองการต่อสู้ แข็งแกร่งดุดัน แต่ก็ยังไม่ละทิ้งความอบอุ่น ใจดี สมกับเป็นที่รักใคร่ของฮ่องเต้แคว้นฉี
ส่วนองค์ชายเฟยเทียน รูปงามหาที่เปรียบมิได้ วันวันเอาแต่เที่ยว ไม่สนราชกิจบ้านเมือง เป็นที่หนักใจของฮ่องเต้แคว้นฉีเป็นยิ่งนัก
"เหวินเทียน เจ้าต้องมีความเด็ดขาด ในการตัดสินใจ ห้ามใจอ่อน ดังเช่นที่ผ่านมา"
"พะย่ะค่ะเสด็จพ่อ" บุรุษรูปงาม สายตาอ่อนโยน ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ตอบรับด้วยน้ำเสียงอบอุ่น นุ่มนวล สายตาจ้องมองพระบิดา อย่างตั้งใจฟัง
"ส่วนเจ้า เฟยเทียน ข้าหวังว่าเจ้าจะปรับปรุงนิสัยมาสนใจราชกิจบ้านเมือง เช่น พี่ชายเจ้า มิใช่วันๆไม่เอาการเอางานเอาแต่เที่ยว หาเหมาะสมไม่ หักเอาพี่เจ้าเป็นเยี่ยงอย่าง"
"พะย่ะค่ะ" บุรุษรูปงานผมสีดำ ดวงตากลมโตสีดำมันวาว รูปโฉมราวกับเทพบุตรในนิยาย ตอบด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง เบา มิได้ใส่ใจคำพูดของพระบิดาเลยสักนิด
"ตอนนี้แคว้นโจ จ้องจะเล่นงานแคว้นฉีเรา เพราะเห็นว่าเราเป็นแคว้นเล็กๆ เพื่อยุบติดการเกิดสงคราม จำเป็นต้องส่งสาสน์เชื่อมสัมพันธไมตรี กับแคว้นโจ เพื่อความสงบสุขของบ้านเมือง หวังว่าเจ้าทั้งสองจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีอย่าให้ข้าต้องเป็นกังวล"
เหวินเทียน "พะย่ะค่ะ"
เฟยเทียน "พะย่ะค่ะ"
นับจากวันที่สนมลี่เฟย จากไป เวลาได้ล่วงเลยมานับสิบปี สิบปีแล้วที่องค์ชายเฟยเทียนได้สูญเสียเสด็จแม่ไป เฟยเทียนเป็นองค์ชายรอง ของแคว้นฉี ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดมาอย่างยากลำบาก
"มู่เฉิน เจ้าว่าเสด็จพ่อมีราชโองการเชื่อมสัมพันธไมตรีกับองค์หญิงเข่อซิง แห่งแคว้นโจ ในครั้งนี้ ตัวเลือกของเสด็จพ่อจะมีข้าหรือไม่"
"องค์ชาย อย่าทรงกังวลไป กระหม่อมคิดว่า อาจไม่ใช่ท่านก็เป็นไปได้ขอรับ"
"เจ้าพูดถูก ในสายตาของเสด็จพ่อ ข้าก็เป็นแค่ลูกที่ไม่เอาไหน ดี งั้นคืนนี้พวกเราไปหอโคมแดงกัน"
"ขอรับ"
บรรยากาศค่ำคืนนี้ช่างครึกครื้นยิ่งนัก บรรดารถม้าของเหล่าคุณชายน้อย ใหญ่ ต่างมุ่งหน้าเดินทางไปทางทิศตะวันออกของเมือง ปลายทางของรถม้าทุกคันไปหยุดอยู่ที่เดียวกันคือ หอนางโลมโคมแดง ที่เลื่องลือเรื่องสาวงามมากมาย
หอโคมแดงเป็นหอนางโลมอันดับหนึ่งในแคว้งฉี เป็นหอที่ประดับตกแต่งสีฉูดฉาด สวยงามบรรยากาศในหอโคมแดงตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่มาชมสาวงามมากมาย บรรดาสาวงามต่างก็คอยบริการแขกทุกคนได้ดีไม่มีตกขาดบกพร่อง บริเวณกลางหอมีดนตรีบางเลง พร้อมการร่ายรำของสาวงาม
ปัง ปัง ปัง
เสียงกลองดังขึ้นเพื่อเรียกความสนใจของแขกทุกคน เสียงทุกอย่างเงียบลงหลังเสียงกลองจบ มีสาวงามปรากฏกายขึ้น ชุดที่นางใส่ช่างเย้ายวนสายตายิ่งนัก แขกบางคนถึงกับจ้องไม่กระพริบตา
"ลู่ซือ ต้องขอรบกวนเวลาแขกทุกท่านแล้ว เนื่องจากยามนี้ได้ถึงเวลาดีที่จะเริ่มประมูล สาวงาม จื่อรั่ว คนใหม่แห่งหอโคมแดงของเรา"
สิ้นคำประกาศ เสียงเพลงเริ่มบรรเลงอีกครั้งสาวงามที่ทุกคนเรียกหาก็ปรากฏกายขึ้นในชุดสีดำลายดอกเหมยตัดกับผิวกายสีขาว ดวงตากลมโต ปากเล็กทาด้วยชาดสีแดง ทรวงทรงโค้งเว้าได้รูปยิ่งนัก หน้าอกที่นูนล้มขึ้นมาให้เห็น ยั่วยวนใจบุรุษได้น้ำลายไหล ยากที่จะหยุดมองนางได้
"ทุกท่านนี่คือ จื่อรั่ว ที่รอให้ทุกท่านได้มาประมูล เพื่อที่จะได้นางไปครอบครองในค่ำคืนนี้เจ้าค่ะ"
จากความเงียบสงบเสียงโห่ร้องก็กลับมาดังก้องหอโคมแดงอีกครั้ง จื่อรั่ว ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด รอให้พี่ลู่ซือ เป็นคนประกาศดำเนินไป
"ข้าให้ห้าชั่ง" ชายอ้วนตะโกนบอกจำนวนเงินที่ประมูลออกมาเป็นคนแรก
"มีเงินแค่นี้ยังจะมาประมูลอีกเหรอ ข้าให้สิบชั่ง"
"ข้ายี่สิบชั่ง"
"ข้าสามสิบชั่ง"
"ข้าให้หนึ่งร้อยชั่ง"
จำนวนเงินเริ่มถูกตะโกนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
"ข้าให้สามร้อยชั่ง"เสียงจากชั้นสอง ของคุณชายท่านหนึ่ง ตอนนี้ทุกคนเริ่มที่จะลังเลในจำนวนเงินประมูลในครั้งนี้"
"ข้าให้หนึ่งพันชั่ง เสียงดังมาจากชายหนุ่มรูปงาม ตวงตากลมโต ที่กำลังเดินลงบันไดมาอย่างช้าๆ ทำให้เสียงในหอโคมแดงเงียบลงอีกครั้ง"
"ตอนนี้ราคาอยู่ที่หนึ่งพันชั่ง มีผู้ใดจะเสนอให้มากกว่านี้อีกหรือไม่เจ้าคะ ถ้าไม่มีลู่ซือ จะเริ่มนับแล้วนะเจ้าคะ"
"หนึ่งพันชั่ง ครั้งที่หนึ่ง นึ่งพันชั่ง ครั้งที่สองหนึ่งพันชั่ง ครั้งที่สาม ปิดการประมูลเจ้าคะ"
ปัง ปัง ปัง
"หญิงงาม จื่อรั่ว เป็นของคุณชายเฟยเจ้าค่ะ"
"ข้าน้อย จื่อรั่ว ฝากตัวกับคุณชายด้วยนะเจ้าคะ"
หลังจบการประมูลแขกทุกคนก็กลับไปทำกิจการของตนต่อ ส่วนจื่อรั่ว นางก็มานั่งรับใช้คุณชายเฟย (หรือองค์ชายเฟยเทียน) อยู่ในห้องบนชั้นสอง
สาวงามผู้มาใหม่ก้มลงนั่งข้างกายองค์ชายเฟยเทียน นางวางถาดใส่กาสุราลงบนโต๊ะ จากนั้นก็บรรจงรินสุราใส่จอกส่งให้องค์ชาย โดยไม่รู้เลยว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าเป็นถึงองค์ชายรองของแคว้นฉี
"คุณชาย สุราเจ้าค่ะ" น้ำเสียเล็กใส น่าหลงใหล อันมีเสน่ห์ดังขึ้นส่งผลให้ องค์ชายสะดุ้งจากภวังค์ องค์ชายรับมันมาจิบเพียงเล็กน้อย ก่อนจะวางมันลง แล้วละความสนใจจากนางผู้นั้นทันที
"สาวงามน่าตาเช่นนี้ มองไปก็ส่งผลต่อจิตใจเปล่าๆ สู้ข้าดูสาวงามที่พบเห็นทั่วไปไม่ดีกว่า"
แต่ถึงกระนั้นจื่อรั่ว นางยังคงรินสุราลงในจอกส่งให้องค์ชายอย่างไม่ขาด
"พอแล้ว" องค์ชายเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ มู่เฉิน องครักษ์ข้างกายเริ่มกวาดสายตามองมายังสาวงามผู้นั้นทันที
สาวงามที่ถูกขึ้นเสียง มีท่าทีประหม่าตกใจเล็กน้อย ริมฝีปากเริ่มสั่น มือเกร็ง ทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว
"คุุณชาย อย่างทรงกริ้วไปเลย ข้าน้อยกำลังได้มาทำงานที่หอนางโลมโคมแดง เป็นครั้งแรก ขอคุณชายโปรดเมตตาข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ"
เสียงเล็กอันนุ่มนวล ริมฝีปากสีแดงน่าหลงใหลเอ่ยออกมา ทั้งที่ปากยังสั่นเล็กน้อย ในขนาดที่องค์ชายเฟยเทียนเริ่มหงุดหงิดอยู่นั้นยังต้องหันมามองนางอีกรอบอย่าละเอียด
"เดี๋ยวข้าน้อยจะทำการร่ายรำ เล่นดนตรีเป็นการตอบแทน คุณชายเองเจ้าค่ะ"
"ดี เช่นนั้นก็เชิญเจ้าทำให้ข้ามีความสุขสำราญได้เลย" องค์ชายหยิบจอกเหล้าขึ้นมาดื่มอีกครั้ง
สาวงามเริ่มทำการร่ายรำ ด้วยท่าทางที่อ่อนช้อย งดงาม ริมฝีปากเล็กสีแดงอิ่มอวบ แขนเล็กเรียว ร่างบางขาวดั่งหิมะ ชวนน่าหลงใหล ที่ดึงดูดสายตาของเขาได้เป็นอย่างดี สาวงามส่งยิ้มให้กับบุรุษตรงหน้า ในท่าทางที่นิ่งสงบ แสนจะเย็นชา แต่ทรงมีหน้าตาอันหล่อเหลา ราวกับเทพบุตร
"ดี ทำการร่ายรำได้ดี เช่นนั้นเจ้าก็ร่ายรำต่อไปก็แล้วกัน"
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
