ฉันเรเน่เป็นพนักงานเซเว่นทั่วไปคนนึงที่ใช้ชีวิตวันๆไปกับการทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองฉันเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่อายุ19ชีวิตไม่ค่อยราบรื่นนักสิ่งเดียวที่ยังพอจะทำให้ชีวิตฉันมีสีสันมีความสุขมีอยู่สิ่งเดียวคือนิยายรัก...

ถึงชีวิตฉันแต่เด็กจนโตจะไม่เคยมีแฟนเลยก็ตามไม่ใช่ว่าไม่มีคนเข้ามาจีบมาทักคบหาด้วยหรอกนะแค่...ฉันไม่รู้จะต้องทำยังไงคบหากันแล้วชีวิตจะดีหรือปล่าวจะสุขมากกว่าเศร้าหรือปล่าว ไหนจะต้องเตรียมเงินมากมายหากเจอแต่งงานมีลูกความรับผิดชอบก็ต้องมากขึ้นอีก มาถึงจุดนี้ฉันกลับคิดอิจฉาพวกนางเอกที่โชคดีมีครอบครัวสมบูรณ์พระเอกหล่อรวยเป็นเจ้าของบริษัทร้อยล้านพันร้านมาหลง...

ทุกวันนี้ฉันได้แต่ฝันมโนมานักต่อนักแล้วว่าตัวเองก็มีวาสนาเป็นนางเอกที่มีทุกอย่างดีเลิศครบสมบูรณ์ แต่พอตื่นจากฝันพเชิญความจริงกลับทำได้แค่เข้าโบสถ์อธิฐานพวนากับพระเจ้าให้ได้ดีมีสุขสมหวังกับใครเขาบ้างไม่ต้องเป็นนางเอกโชคหล่นทับก็ได้..,

แต่แล้วใครจะคิดละว่าพระเจ้าจะฟังคำขอด้วยการจบชีวิตชาตินี้ของฉันแบบไม่ทันตั้งตัวแล้วส่งไปเกิดใหม่...

ชีวิตเรียบง่ายของฉันจบลงในวัย24ปีและจบลงด้วยการตกน้ำตาย... ชีวิตที่ได้มาใหม่นี้มาพร้อมกับความทรงจำชาติเก่าของฉันที่จบลงกระทันหันแบบไม่ตั้งตัวชีวิตใหม่นี้ฉันคือ โรส เซเลอร์ เรสต์ ลูกสาวสุดที่รักคนเดียวของ ซีเรีย เซเลอร์ เรสต์ แม่มดผู้แข็งแกร่งที่สุดของอาณาจักรเรนส์ ฉันใช้ชีวิตในถานะลูกสาวของเธอมาตั้งแต่อายุ1ขวบฉันอาศัยอยู่แต่ในปราสาท

เซเลอร์มาจนถึงอายุ17ปีถึงอายุวิณญาณในร่างนี้จะมากกว่านั้นก็ตาม... เมื่อซีเรียหมดเวลาชีวิตตามเงื่อนไขที่ใช้ในการทำสัณญารักกับมังกรพ่อฉันในตอนนี้ เธอได้ฝากฉันไว้กับเพื่อนที่เธอไว้ใจที่สุดเขาคือเลียม รีรัทฟอร์ เดียม นับจากนี้ไปฉันจะต้องถือว่าเขาเป็นคุณลุงผู้มีพระคุณแต่ใครจะรู้ละว่าฉันจะตกหลุมรักคุณผู้อุปถัมภ์น่านิ่งคนนี้เข้าให้...ต่อจากนี้จะทำยังไงดีกับชีวิต..

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนู"

น้ำเสียงสดใสอารมณ์ดีของดีน่าสาวใช้ส่วนตัวที่ตามมาจากบ้านหลังเก่าของฉันดังขึ้นดเวยความกะตือรือร้นก่อนจะเลื่อนผ้าม่านเปิดหน้าต่างออก...

"...ดีน่า..ข้าอยากนอนต่ออีกนิด..."

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียไม่ยอมตื่นก่อจะดึงผ้าห่มมาคลุมโปง

"ไม่ได้นะคะคุณหนู! สายแล้วตอนนี้ท่านเลียมก็กำลังจะเดินทางไปทำงานแล้วนะคะ.."

สิ้นสุดเสียงใสของดีน่าสภาพของฉันจากคนที่งัวเงียกลับรีบดีตตัวตื่น

"ทำไมไม่รีบบอกเล่าดีน่าา!"

"ก็ข้าปลุกคุณหนูไปรอบนึงแล้วแต่ท่านไม่ยอมตื่น.."

ดีน่าก้มหน้าลงเล็กน้อยแย่างง้องอล

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ฉันควรจะมาเถียงคำกับดีน่าถ้าแต่งตัวตามปกติไม่ทันแน่!

พรึ่บ!~

"คุณหนูท่านไม่ควรใช้เวทมนตร์อย่างนี้นะคะ!?!"

ดีน่าพูดด้วยสีน่าตกใจ

การที่ฉันใช้เวทมนตร์ตามอำเภอใจแบบนี้มันผิดเพราะฉันดันเป็นแม่มดไม่สมบูรณ์การใช้เวทก็เหมือนการสังเวยร่างกายถ้าไม่จำเป็น...

"ดีน่าไปกัน!"

แต่ก็นะฉันกลัวที่สุดคือการพลาดไปส่งเลียมทุกเช้าต่างหากละ ถึงฉันจะไม่เคยมีรักแต่ถ้ารักใครสักคนแล้วจริงๆฉันก็จะทุ่มเทให้ทั้งใจเลยหึๆ

"นายท่าน รีรัทฟอร์ เดินทางปลอดภัยนะครับ"

จบเสียงพูดของพ่อบ้านเกรนเจอร์ฉันรีบดีดตัววิ่งอย่างไม่คิดชีวิตลงบันไดจนเกือบสดุด

ไม่นะฉันจะไปส่งเขาไม่ทันแบบนี้ไม่ได้!

พรึ่บ!~

"ไม่ควรรีบวิ่งมาแบบนั้นนะมันอันตรายรู้หรือไม่..."

น้ำเสียงเย็นชาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยสำหรับฉันเป็นคนอื่นไกลไปไม่ได้เลยนอกจากเลียม

"ไม่ได้หรอกถ้าข้าชักช้าท่านจะไปก่อนที่ข้าได้มาทันลาท่านพอดี"

ฉันทำหน้ามุ่ยโดยอัตโนมัติทั้งที่ชาติก่อนฉันออกจะเก็บสีหน้าเก่งแท้ๆ... แต่พอมาชาตินี้สงสัยจะใช้ชีวิตสงบสุขจนเกินไป

"ไม่ต้องห่วงหรอกข้ารู้ว่าเจ้าจะรีบมาส่งข้าเดินทางถึงเจ้ามาช้ามาสายข้าก็รอได้...เจ้าก็เป็นเหมือนหลานคนนึงของข้า"

ใบหน้าของฉันในตอนนี้กระตุกฮวบยิ้มแทบหุบลงทันทีที่ได้ยินคำว่าเป็นเหมือหลาน...

"ทำไมละคะ...ข้าเป็นเหมือนแค่หลานสาวหรือคะ"

ฉันถามด้วยสีหน้าไม่พอใจที่จริงเขามีอายุมากกว่าฉันทั้งชาติก่อนและชาตินี้ตั้งร้อยกว่าปีแน่

"เจ้าเป็นมากกว่านั้นโรส..."

เลียมตอบเสียงนิ่งก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆ

...แแบบนี้คงไม่แคล้วคิดว่าฉันเป็นเหมือนลูกคนนึงแน่ๆเลย...น่าเศร้าจริงๆที่เขามีอายุมากกว่าร้อยปีแล้วแต่กลับไม่รู้จักความรัก...

"ก็ได้...ท่านลุงเลียมไปทำงานเทอะค่ะ...ข้าจะเป็นเด็กดีรออยู่นิ่งๆในคฤหาสน์เอง"

ฉันตอบแบบประชดนิด...

ใช่แล้วความผิดเขาคือมีหน้าตาดีนิสัยออ่นโยนแต่เย็นชาตรงสเปคฉันไปหมด... ส่วนความผิดฉันคือการที่คิดอะไรเกินเลยกับผู้อุปถัมภ์คนนี้..มีคนเป็นล้านดันชอบเขาเข้าจังๆ

"ไปไม่นานหรอกแค่1ปีเดี๋ยวข้าก็กลับมา...โรสตัวน้อยของข้าเจ้าไม่ควรออกนอกอนาเขตนี้ตลอดเวลาที่ข้าไม่อยู่...ข้าสัณญาถ้าข้ากลับมาจะพาเจ้าออกไปเจอโลกภายนอก"

เขาพูดก่อนจะยื่นนิ้วก่อยข้างซ้ายลงมาเพื่อสัณญา

ชิเพราะท่านเป็นเอาแบบนี้ข้าเลยทุกไงเล่า...

"ก็ได้ระหว่างที่ท่านไม่อยู่ข้าจะเป็นเด็กดีดูแลบ้านหลังนี้ให้เรียบร้อยเสมอเพื่อรอท่านในหนึ่งปี..,ท่านต้องรีบกลับมานะคะ..."

ฉันพูดเสียงเศร้าก่อนจะมองดูคนตรงหน้าที่กำลังพยัคหน้าให้ก่อนจะเดินจากไป...

นี้เองหรอความรู้สึกของเเม่วินาทีที่ท่านพ่อเดินจากบ้านไป...ท่านจะเศร้าขนาดไหนกันนะ...

"ในที่สุดก็สิ้นสุดการรอคอยยาวนานสักที!"

ฉันชูมือขึ้นอย่างดีใจก่อนจะเดินยิ้มไปเลือกเสื้อผ้า

...เวลาเดินผ่านไปช้าซะจนหนึ่งปีเหมือนร้อยปีการอใครสักคนที่อยากพบและคิดถึงมันทรมานแบบนี้เองสินะ...

ตลอดเวลาที่เลียมจากไปเขาไม่ได้ส่งจดหมายมาหาฉันสักฉบับ ผสมกับการที่ฉันเดินวนๆมองทิวทัศน์เดิมๆของบ้านหลังใหญ่นี้ทุกวันมีสิ่งที่ต่างคือพ่อบ้านและสาวใช้ส่วนนึงเริ่มมีหน้าตาที่เปลี่ยนไปตามอายุ...

"คุณหนูโรสคะวันนี้จะใส่ชุดสีอะไรคะ?"

ดีน่าพูดก่อนจะหยิบเสื้อผ้าสีสดใสตัวใหม่ที่พ่อบ้านซื้อมาให้ขึ้นมาวางให้ฉันเลือก...ซึ่งแน่นอนว่าคนอย่างฉันไม่ค่อยชอบสีฟ้าสีชมพูอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว..ดังนั้นชุดที่เลือกคือชุดเดรสสีขาวนี้สิดูเรียบหรูและโอเคที่สุดแล้วในสายตาฉัน

"คุณหนูคะท่านเลียมมาถึงหน้าประตูแล้วค่ะ!"

สิ้นสุดเสียงสนั่นของลีรีทฉันกลับรีบเดินผลักประตูเดียมวิ่งไปหาเขา...รอมานานแล้วในที่สุด ตอนนี้อายุของฉันคือ18ตามกฎของอาณาจักคือสามารถแต่งงานมีครอบครัวได้แล้วดังนั้น ฉันจะจีบท่านเลียมให้ได้คอยดู!

"ท่านลุงเลียม!"

ฉันตะโกนออกอย่างตื่นเต้นก่อนจะรีบวิ่งลงบันไดเพื่อไปหาเขาตามเดิมที่เคยทำ... แต่แล้วกลับต้องหยุดชงักเมื่อเห็นเขาจับมือพาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาด้วย...

"ยินดีต้อนรับกลับครับ/ค่ะนายท่าน"

ทุกคนพูดพร้อมกับก้มหน้าลงอย่างนอบน้อมแต่ก็ซ่อนความสงสัยที่อยู่บนหน้าไม่ได้

"กลับมาแล้วนะโรส"

"...ค่ะ ยินดีต้อนรับกลับค่ะ"

ฉันตอบเสียงเบาก่อนจะหันไปสนใจผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังเลียม...

"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณโรส เซเลอร์"

คนตรงหน้าฉันทักทายด้วยเสียงหวานใสนุ่มลื่นราวระฆังแก้วก่อนจะน้อมตัวทำความเคารพตามกฎ...

ฉันได้แต่ยืนอึ้งในความสวยที่แตกต่างจากฉันสุดคั่วใบหน้าเรียวสวยริมฝีปากอวบอิ่มชมพูลูกพีชเส้นผมสวยสีชมพูอ่อนนัยตาสีฟ้าคราม...

"นี่คือบุตรสาวคนที่สองของบารอน เดียร์ รันทาย ตั้งแต่นี้ไปเธอจะมาอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้กับเรานะโรส"

น้ำเสียงเย็นชาที่คุ้นเคยเริ่มแนะนำคนตรงหน้าฉัน..

ทำไม... ทำไมกัน.

"เรียกข้าว่าเบียร์ได้เลยค่ะ จากนี้ข้าจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะคู่มั่นของ..."

เจ้าของเสียงหวานเริ่มแนะนำชื่อเรียกและแนะนำว่าตนมาอยู่ในฐานะอไรซึ่ง...ใช่ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..พอรู้ตัวฉันกลับกระโจนใส่เธออย่างห้ามตัวเองไม่ได้แต่ก่อนที่ฉันจะได้ทำร้ายเธอเลียมก็รีบมาแยกเราออกห่างกัน... ในตอนนั้นฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกน้ำตาที่อยู่ๆกลับไหลมาอย่างกับเขื่อนพังบดบังทิศทางตรงหน้าก่อนที่ฉันจะไม่รับรู้อะไรอีก

//เลียม//

ตลอดเวลาหนึ่งปีข้าใช้เวลาไปกับการสู้รบบารอนเดียร์ผู้ซึ่งคิดการกบฏคิดครองราชบัลลังก์ขององค์ชาย

ริเคียสองค์ชายเพียงองค์เดียวของจักพรรดิเซซาร์

ในใจของข้ากลับหยุดคิดเป็นห่วงเด็กคนนั้นไม่ได้...โรสเด็กน้อยที่น่ารักน่าเอ็นดูที่ข้าเฝ้ามองอย่างลัพๆตั้งแต่ได้เห็นแรกเกิดของนาง เป็นเด็กน้อยตัวอ้วนเเก้มอิ่มฟูผิวขาวนวลน่าลิ้มรองแต่เสียดาย...

ที่เธอยังเด็กเกินกว่าจะทำอย่างนั้นได้ข้าเฝ้ามองดูการเติบโตของเธอมาอย่างช้าในตอนที่เห็นว่าเริ่มเดินได้ก้าวแรกข้าดีใจขนาดไหนมีความสุขนาดไหนข้ากลับอธิบายไม่ได้ ในวันที่เธอล้มป่วยตอนอายุสิบปีเพราะโรคพลังเวทมนตร์ในตัวมากเกินข้ากลับไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเสียของประจำตกูลเพื่อช่วย...เพราะความรู้สึกในตอนนั้นมันอึดอัดเศร้าทุกจนข้ารู้สึกอยากจะตายให้ได้ถ้าโรสเป็นอะไรไป... ในวันที่เห็นจดหมายจากซีเรียว่าใกล้ถึงเวลาจากไปของซีเรียแล้วขอฝากโรสลูกสาวเพียงคนเดียวของนางให้ข้าดูแลรักตลอดชีวิตข้ากลับเป็นห่วงโรสลูกคนเดียวของเธอมากกว่า...วินาทีที่เห็นเด็กน้อยเอาแต่ใจที่เคยยิ้มร่าสดใสร้องไห้เพราะเสียผู้เป็นแม่ไปหัวใจของข้าก็เริ่มอึดอัดเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง...ถึงข้าอยากจะปลอบใจเธอแต่กลับทำไม่เป็นได้แต่มองดูเธอร้องไห้จนสลบไป...